The What system is itself subdivide

The What system is itself subdivided into a Form system, which uses both color and luminance to define the shape of objects, and a lower resolution Color system that defines the colors of surfaces.
It is not immediately obvious, first, why the task of vision should be subdivided, and, second, why, given the subdivision of tasks, the two subsystems should differ in color, acuity, speed, and contrast sensitivity. There are two explanations for this situation, both of which have to do with evolution.
The first addresses the mechanism of how evolution goes about changing a system. The Where system in humans and other primates is similar to the entire visual system of lower mammals. Lower mammals are much less sensitive to color than we are, and they are not able to scrutinize objects and accurately discriminate them on the basis of visual attributes. Instead they are sensitive to things that move, because things that move-either prey or predator-are likely to be important. Also, since the primitive visual system must have been used for navigating through a three-dimensional environment, it must have been able to process depth information and distinguish objects from the background. As the more complicated primate visual system evolved, the original system was maintained, probably because it was simpler to overlay color vision and object recognition onto the existing system than it would have been to incorporate the two. The What system is a primate add-on.
The second level of explanation for the segregation of our visual system is that it is more efficient to carry information about-and make calculations about-an object’s appearance (its shape and color) separately from information about its position and trajectory. The different subdivisions can then be optimized for the different kinds of information processing they need to do. The brain needs to connect cells carrying the same kind of information in order to process this information, and it is more efficient to make connections between nearby cells than to wire together ones that are anatomically segregated.
Engineers in high-definition TV (HDTV) development and in computer graphics and animation arrived at similar design strategies eons after they evolved in our visual system: the engineers have devised highly efficient ways of transmitting images to avoid having to constantly redefine every pixel in an image. One method is to redefine only those pixels that change (just as our Where system does). A more sophisticated algorithm is to define an object’s shape and color independently from its position and trajectory-echoing the subdivisions of our visual system.
Of the differences between the What and the Where system, we will focus mostly on the difference in the way they use color. The Where system is colorblind-it sees in shades of gray-whereas the What system is color selective. By “color selective” I mean two things: first, that cells in the Color subdivision of the What system actually code the color of surfaces. Second, the cells in the Form subdivision of the What system can use color differences to detect borders, without caring about which colors define those borders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบใดเป็นตัวปฐมภูมิในระบบแบบฟอร์ม การใช้สีและความส่องสว่างเพื่อกำหนดรูปร่างของวัตถุ และระบบสีความละเอียดต่ำกว่าที่กำหนดสีของพื้นผิวไม่ชัดเจนทันที ก่อน ทำไมงานของวิสัยทัศน์ควรปฐมภูมิ และ สอง ทำไม ให้แบ่งย่อยงาน ย่อยสองควรแตกต่างกันในสี acuity ความเร็ว ความไวความคมชัด และ มีคำอธิบายสองสถานการณ์นี้ ซึ่งทั้งสองได้ มีวิวัฒนาการครั้งแรกอยู่ที่กลไกของการวิวัฒนาการไปเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงระบบ ซึ่งระบบมนุษย์และ primates อื่น ๆ จะคล้ายกับระบบภาพทั้งหมดของการเลี้ยงลูกด้วยนมต่ำกว่า เลี้ยงลูกด้วยนมต่ำมากน้อยความไวต่อสีกว่าเรา และพวกเขาไม่ สามารถ scrutinize วัตถุถูกต้องเหยียดตามคุณลักษณะของภาพได้ แต่ พวกเขามีความไวต่อสิ่งที่ย้าย เนื่องจากกลุ่มเป้าหมายสิ่งที่เคลื่อนย้ายได้ หรือพรีเดเตอร์มีแนวโน้มที่จะมีความสำคัญ ยัง เนื่องจากระบบภาพดั้งเดิมต้องการใช้สำหรับการนำทางผ่านสภาพแวดล้อมแบบสามมิติ มันต้องได้สามารถประมวลผลข้อมูลลึก และแยกวัตถุจากพื้นหลัง เป็นความซับซ้อนมากขึ้นถือภาพระบบพัฒนา ระบบเดิมถูกรักษา อาจเพราะมันง่ายกว่าชุบสีวิสัยทัศน์และวัตถุการเข้าสู่ระบบที่มีอยู่กว่าจะได้รับการรวมสอง ระบบใดเป็น add-on ถือระดับสองของคำอธิบายการแบ่งแยกระบบภาพของเราคือว่า มันจะมีข้อมูลเกี่ยวกับ- และลักษณะการคำนวณเกี่ยวกับอันของวัตถุ (ของรูปร่างและสี) แยกต่างหากจากข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งและวิถีของการ แบ่งย่อยแตกต่างกันแล้วจะปรับให้เหมาะสำหรับชนิดต่าง ๆ ของการประมวลผลข้อมูลที่ต้องการ สมองจำเป็นต้องเชื่อมต่อเซลล์โดยข้อมูลชนิดเดียวกันเพื่อการประมวลผลข้อมูลนี้ และเพิ่มประสิทธิภาพในการทำการเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ใกล้เคียงกว่าลวดกัน anatomically แยกเป็นวิศวกรพัฒนาโทรทัศน์ (HDTV) ความละเอียดสูง และคอมพิวเตอร์กราฟิกและภาพเคลื่อนไหวถึงกลยุทธ์ออกแบบคล้ายมหาหลังจากที่พวกเขาพัฒนาระบบภาพของเรา: วิศวกรได้คิดค้นวิธีส่งภาพประสิทธิภาพสูงเพื่อหลีกเลี่ยงการกำหนดแต่ละพิกเซลในภาพตลอดเวลา วิธีการหนึ่งคือการ กำหนดเฉพาะพิกเซลที่เปลี่ยน (ก็ของเราระบบไม่) อัลกอริทึมซับซ้อนมากขึ้นคือการ กำหนดรูปร่างของวัตถุและสีจากตำแหน่งและวิถีพักแบ่งย่อยของระบบของเรามองเห็นอย่างเป็นอิสระของความแตกต่างระหว่างอะไรซึ่งระบบ เราจะเน้นส่วนใหญ่ความแตกต่างในวิธีพวกเขาใช้สี การที่ระบบไม่ได้ตาบอดสีมองเห็นในเฉดสีเทา-ในขณะระบบใดจะใช้สี โดย "สีเลือก" ผมหมายถึง สองสิ่ง: ครั้งแรก ที่เซลล์ในการแบ่งย่อยสีของอะไรระบบจริงรหัสสีของพื้นผิว สอง เซลล์ในการแบ่งย่อยฟอร์มของอะไรระบบสามารถใช้ความแตกต่างของสีเพื่อตรวจหาเส้นขอบ ไม่ดูแลเกี่ยวกับสีกำหนดเส้นขอบเหล่านั้นได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งที่ระบบเป็น ตัวแบ่งเป็นระบบรูปแบบซึ่งใช้ทั้งสีและความสว่างเพื่อกำหนดรูปร่างของวัตถุ และลดความละเอียดสีระบบที่กำหนดสีของพื้นผิว .
มันไม่ชัดเจนทันที ทำไมงานของวิสัยทัศน์ที่ควรจะแบ่งออก และ สอง ทำไม ได้รับจัดสรรของงานสองระบบควรจะแตกต่างกันในสี , เสียง , ความเร็ว ,และความไวของความคมชัด มีคำอธิบายสำหรับเหตุการณ์นี้ ซึ่งทั้งสองจะต้องวิวัฒนาการ .
แรกที่อยู่กลไกของวิวัฒนาการไปเกี่ยวกับเปลี่ยนระบบ ซึ่งระบบของมนุษย์และสัตว์อื่น ๆ คล้ายกับระบบการมองเห็นทั้งหมดของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ลดลง สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมลดน้อยมากไวต่อสี มากกว่าเราและพวกเขาจะไม่สามารถที่จะตรวจสอบวัตถุและถูกต้องแบ่งแยกได้ตามลักษณะภาพ แต่พวกเขามีความไวต่อสิ่งต่างๆ ที่ย้ายเพราะเรื่องย้ายทั้งเหยื่อหรือผู้ล่ามักจะเป็นสำคัญ นอกจากนี้ เนื่องจากระบบการมองเห็นแบบดั้งเดิมต้องถูกใช้เพื่อนำทางผ่านสภาพแวดล้อมสามมิติมันต้องสามารถประมวลผลข้อมูลความลึก และแยกแยะวัตถุจากพื้นหลัง เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ซับซ้อนมากขึ้นและระบบการพัฒนา ระบบยังคงเดิม คงเป็นเพราะมันง่ายที่จะซ้อนทับสีวิสัยทัศน์และการรับรู้วัตถุลงในระบบที่มีอยู่กว่าที่มันจะได้รับการรวมสอง สิ่งที่ระบบเป็นเจ้าคณะ
add-onระดับที่สองของการแยกของระบบการมองเห็นของเราคือ ว่า มันมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อนำข้อมูลเกี่ยวกับ และทำให้การคำนวณเกี่ยวกับของวัตถุลักษณะ ( รูปร่างและสี ) แยกต่างหากจากข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งและการเคลื่อนที่ของ การแบ่งที่แตกต่างกันก็สามารถปรับให้เหมาะสมกับชนิดของข้อมูลที่พวกเขาต้องการที่จะทำสมองต้องการที่จะเชื่อมต่อกับเซลล์ขนชนิดเดียวกันของข้อมูลเพื่อให้กระบวนการของข้อมูลนี้และมันมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อให้การเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ใกล้เคียงกว่าลวดด้วยกันที่แยก
anatomically .วิศวกรในทีวีความละเอียดสูง ( HDTV ) การพัฒนาและคอมพิวเตอร์กราฟิกและภาพเคลื่อนไหว มาถึงยุคกลยุทธ์การออกแบบที่คล้ายกันหลังจากที่พวกเขาพัฒนาในระบบการมองเห็นของเรา วิศวกรมี devised วิธีการที่มีประสิทธิภาพสูงของการส่งภาพเพื่อหลีกเลี่ยงการมีอย่างต่อเนื่อง redefine ทุกพิกเซลในภาพ . วิธีหนึ่งคือการกำหนดเฉพาะพิกเซลที่เปลี่ยน ( เช่นเดียวกับที่ระบบไม่ได้ )ขั้นตอนวิธีที่ซับซ้อนมากขึ้น คือนิยามของวัตถุรูปร่างและสีโดยอิสระจากตำแหน่งและวิถีสะท้อนเขตการปกครองของระบบการมองเห็นของเรา .
ของความแตกต่างระหว่างสิ่งที่และที่ระบบ เราจะมุ่งเน้นส่วนใหญ่บนความแตกต่างในวิธีที่พวกเขาใช้สี ซึ่งระบบจะบอดสีมันเห็นในเฉดสีเทา ส่วนที่เป็นระบบ สี เลือก" เลือกสี " หมายถึงสองสิ่ง : แรกที่เซลล์ในสีย่อยของสิ่งที่ระบบจริงรหัสสีของพื้นผิว สองเซลล์ในรูปแบบย่อยของสิ่งที่ระบบสามารถใช้ความแตกต่างของสีเพื่อตรวจสอบขอบเขต โดยไม่ห่วงสีที่กำหนดกรอบเหล่านั้น