One woman, Rashida Begum, kept her

One woman, Rashida Begum, kept her distance. She wore a bright-orange sari and clutched a laminated picture against her chest. “My daughter,” she said when I approached. Her name was Nasima; she was 16 years old and had earned $110 a month sewing pants for New Wave Bottoms. The day before the accident, Nasima and her fellow workers had been sent home early when huge cracks were spotted in the walls. Her mother said Nasima was so scared that she couldn’t eat, but as the family breadwinner, she had little choice but to return to work when her bosses ordered her back. She didn’t want to lose her job.

Now in dire need of financial help, Rashida returns to the site with the hope that someone may be there to offer answers. Some days, she rides a bus to Dhaka from her home in Savar to join the protesters rallying for compensation in front of the downtown headquarters of the Bangladesh Garment Manufacturers Exporters Association (BGMEA), the powerful trade body that represents the $20 billion-a-year industry. A black banner out front reads: We Will Not Forget You. But Rashida has little chance of being compensated. Because Nasima’s body wasn’t recovered intact, she lacks proof that her daughter was among the dead. So she goes home empty-handed.

I would run into Rashida several times in the next few weeks, always wearing the same ragged clothes and vacant look, her daughter’s picture facing outward. Her presence came to symbolize for me the failure of authorities and foreign companies to adequately address the single deadliest event in the history of the garment industry. Five months on, sweeping promises about improving factory safety and cracking down on illegal subcontracting remain hamstrung by scant resources and a near-total lack of coordination among parties. Victims’ compensation ranges from inconsistent to nonexistent. According to the Bangladesh Institute of Labor Studies, none of the 4,000 families affected by the tragedy have received the full payments promised by the government or the BGMEA. Although several dozen amputees have, amid great fanfare, received payouts from an ad hoc relief fund administered by the prime minister, the money has all but dried up.

Although they’ve been promised more, families of the confirmed dead have received settlements of just $1,250 so far from the government relief fund, a paltry sum for human life “even by [Bangladesh’s] low standards,” says Sara Hossain, a lawyer working on behalf of victims. Families could potentially get more via a special tribunal if the government would convene one. But the influence of the garment industry is too great.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้หญิงคนหนึ่ง Rashida Begum เก็บไว้ห่างจากที่พักของเธอ เธอสวมส่าหรีสีส้มสดใส และคลัตช์รูปเคลือบกับหน้าอกของเธอ "ลูกสาวของฉัน เธอกล่าวว่า เมื่อฉันเวลา ชื่อของเธอถูก Nasima เธอมีอายุ 16 ปี และได้รับ $110 เดือนเย็บกางเกงสำหรับพื้นนิวเวฟ วันก่อนเกิดเหตุ Nasima และคนที่เพื่อนของเธอได้ส่งรอยบ้านต้นใหญ่เมื่อถูกด่างในผนัง แม่ของเธอกล่าวว่า Nasima ถูกมากกลัวว่า เธอไม่สามารถกิน แต่เป็นผู้ที่ครอบครัว เธอมีทางเลือกน้อยแต่จะกลับทำงานเมื่อผู้บังคับบัญชาของเธอสั่งเธอกลับ เธอไม่ต้องการสูญเสียงานของเธอ

ในต้องหายนะของความช่วยเหลือทางการเงิน Rashida ส่งกลับไปด้วยความหวังที่คนอาจจะมีการเสนอคำตอบ บางวัน เธอขี่รถบัสสู่ดาห์กะจากบ้านของเธอใน Savar ร่วมชุมนุมโอกาสสำหรับค่าตอบแทนด้านหน้าสำนักงานใหญ่เมืองของบังกลาเทศเสื้อผ้าผู้ผลิตผู้ส่งออกสมาคม (BGMEA), ร่างกายมีประสิทธิภาพทางการค้าที่แสดงอุตสาหกรรม 20 พันล้านเหรียญต่อปี แบนเนอร์สีดำครับอ่าน: เราจะไม่ลืมคุณ แต่ Rashida มีโอกาสน้อยที่จะชดเชย เนื่องจากร่างกายของ Nasima กู้คืนไม่ได้เหมือนเดิม เธอขาดหลักฐานที่ลูกสาวผู้ตาย เพื่อเธอไปบ้านว่างมอบ

ฉันจะเรียกใช้ใน Rashida หลายครั้งในไม่กี่สัปดาห์ เสมอสวมใส่เหมือนเก่าและดูว่าง รูปภาพของลูกสาวที่หันหน้าออกข้างนอก สถานะของเธอมาเป็นสื่อสำหรับฉันความล้มเหลวของหน่วยงานและบริษัทต่างชาติที่อยู่เหตุการณ์อันตรายเดียวในประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมเสื้อผ้าอย่างเพียงพอ 5 เดือน กวาดสัญญาเกี่ยวกับการปรับปรุงความปลอดภัยของโรงงาน และแตกลงในการรับเหมารายย่อยไม่ถูกต้อง โดยทรัพยากรไม่เพียงพอและการขาดการประสานงานระหว่างฝ่ายใกล้รวม hamstrung ครั้ง ชดเชยเหยื่อตั้งแต่ไม่สอดคล้องกันจะไม่มีอยู่ ตามเทศสถาบันแรงงานการศึกษา 4 ไม่มี000 ครอบครัวผลกระทบจากโศกนาฎกรรมได้รับการชำระเงินเต็มตามสัญญา โดยรัฐบาลหรือ BGMEA แม้ว่า amputees หลายโหลมี ท่ามกลาง fanfare ดี ได้รับ payouts จากกองทุนบรรเทากิจการจัดการ โดยนายกรัฐมนตรี เงินมีแต่แห้ง up.

ถึงแม้ว่าพวกเขาได้รับสัญญาเพิ่มเติม ครอบครัวของคนตายยืนยันได้รับการจ่ายเงินเพียง $ 1250 ห่างไกลจากกองทุนสงเคราะห์ข้าราชการ ผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตมนุษย์ "โดย [บังคลาเทศ] ต่ำมาตรฐาน กล่าวว่า ซาร่า Hossain ทนายความทำงานในนามของเหยื่อ ครอบครัวสามารถอาจได้มากกว่าผ่านศาลพิเศษถ้ารัฐบาลจะมีหนึ่ง แต่อิทธิพลของอุตสาหกรรมเสื้อผ้ามากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้หญิงคนหนึ่ง Rashida เจ้าหญิงแขกรักษาระยะห่างของเธอ เธอสวมส่าหรีสีส้มสดใสและกำภาพที่ลามิเนตกับหน้าอกของเธอ "ลูกสาวของฉัน" เธอกล่าวเมื่อฉันเดินเข้ามาใกล้ ชื่อของเธอคือ Nasima; เธออายุ 16 ปีและได้รับ $ 110 ต่อเดือนกางเกงเย็บผ้าสำหรับคลื่นลูกใหม่ Bottoms วันก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ Nasima และเพื่อนร่วมงานของเธอได้รับการส่งกลับบ้านในช่วงต้นเมื่อรอยแตกขนาดใหญ่ที่ได้รับการเห็นในผนัง แม่ของเธอกล่าวว่า Nasima ก็กลัวว่าเธอไม่สามารถกิน แต่เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวครอบครัวเธอมีทางเลือกน้อย แต่จะกลับไปทำงานเมื่อผู้บังคับบัญชาของเธอสั่งให้เธอกลับมา เธอไม่ต้องการที่จะสูญเสียงานของเธอตอนนี้ในต้องหายนะของความช่วยเหลือทางการเงิน Rashida กลับไปยังเว็บไซต์ที่มีความหวังว่าใครบางคนอาจจะมีที่จะให้คำตอบ บางวันเธอขี่รถบัสไปธากาจากบ้านของเธอใน Savar ที่จะเข้าร่วมการชุมนุมประท้วงเพื่อชดเชยในด้านหน้าของสำนักงานใหญ่ในเมืองของบังคลาเทศผู้ผลิตเสื้อผ้าส่งออกสมาคม (BGMEA), ร่างกายของการค้าที่มีประสิทธิภาพที่แสดงให้เห็นถึง $ 20000000000-a- อุตสาหกรรมปี แบนเนอร์สีดำออกด้านหน้าอ่าน: เราจะไม่ลืมคุณ แต่ Rashida มีโอกาสน้อยที่จะถูกชดเชย เพราะร่างกาย Nasima ก็ไม่หายเหมือนเดิมเธอขาดหลักฐานว่าลูกสาวของเธอเป็นหนึ่งในคนตาย ดังนั้นเธอจึงกลับบ้านมือเปล่าผมจะวิ่งเข้ามาใน Rashida หลายต่อหลายครั้งในช่วงไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้านี้มักจะสวมใส่เสื้อผ้าขาดกะรุ่งกะริ่งเดียวกันและรูปลักษณ์ที่ว่างภาพลูกสาวของเธอหันหน้าออก การแสดงตนของเธอมาเพื่อเป็นสัญลักษณ์สำหรับผมความล้มเหลวของหน่วยงานและ บริษัท ต่างประเทศที่จะเพียงพอที่เหตุการณ์พรึงเดียวในประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมตัดเย็บเสื้อผ้า ห้าเดือนที่สัญญากวาดเกี่ยวกับการปรับปรุงความปลอดภัยของโรงงานและแตกลงในรับเหมาช่วงที่ผิดกฎหมายยังคงฆ่าโดยใช้ทรัพยากรน้อยและขาดใกล้รวมของการประสานงานระหว่างฝ่าย ช่วงชดเชยผู้ประสบภัยจากที่ไม่สอดคล้องกับการดำรงอยู่ ตามที่บังคลาเทศสถาบันการศึกษาแรงงานไม่มี 4,000 ครอบครัวที่รับผลกระทบจากโศกนาฏกรรมที่ได้รับการชำระเงินเต็มรูปแบบสัญญาโดยรัฐบาลหรือ BGMEA แม้ว่าหลายสิบพิการได้ท่ามกลางการประโคมที่ดีได้รับการจ่ายเงินรางวัลจากคณะกรรมการกองทุนบรรเทาบริหารงานโดยนายกรัฐมนตรีเงินได้แห้งทั้งหมด แต่เพิ่มขึ้นแม้ว่าพวกเขาจะได้รับสัญญาเพิ่มเติมของครอบครัวได้รับการยืนยันการตั้งถิ่นฐานของคนตายได้รับเพียง $ 1,250 เพื่อให้ห่างไกลจากกองทุนบรรเทารัฐบาลเงินก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับชีวิตมนุษย์ "แม้โดย [บังคลาเทศ] มาตรฐานต่ำ" ซาร่างะนักกฎหมายที่ทำงานในนามของเหยื่อกล่าวว่า ครอบครัวอาจจะได้รับเพิ่มเติมผ่านทางศาลพิเศษถ้ารัฐบาลจะประชุมหนึ่ง แต่อิทธิพลของอุตสาหกรรมตัดเย็บเสื้อผ้ามากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้หญิงคนหนึ่ง Rashida Begum , รักษาระยะห่างของเธอ เธอสวมส่าหรีสีส้มสดใสและกุมเคลือบภาพกับหน้าอกของเธอ " ลูกสาวของฉัน " เธอกล่าวว่าเมื่อฉันเดินเข้ามาใกล้ ชื่อของเธอคือ nasima เธออายุ 16 ปี และได้รับ $ 110 เดือน เย็บกางเกงเหนือคลื่นใหม่ วัน ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุnasima และเพื่อนร่วมงานของเธอได้ถูกส่งกลับบ้านไปเมื่อรอยแตกขนาดใหญ่อยู่ในผนัง แม่ของเธอกล่าวว่า nasima ตกใจมากที่เธอกินไม่ได้ แต่เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว เธอมีทางเลือกน้อย แต่จะกลับไปทํางาน เมื่อผู้บังคับบัญชาสั่งให้เธอกลับมา เธอไม่ต้องการที่จะสูญเสียงานของเธอ . . . . .

ตอนนี้ในต้องหายนะของความช่วยเหลือทางการเงินRashida ส่งกลับไปยังเว็บไซต์ที่มีความหวังว่า บางคนอาจจะให้คำตอบ บางวันเธอขี่รถอาหารจากบ้านของเธอใน savar เข้าร่วมประท้วงชุมนุมเพื่อชดเชยในด้านหน้าของเมืองที่สำนักงานใหญ่ของสมาคมผู้ผลิตเสื้อผ้าส่งออกบังกลาเทศ ( BGMEA ) , ประสิทธิภาพการค้าร่างกายที่แสดงถึง $ 20 billion-a-year อุตสาหกรรมสีดำแบนเนอร์หน้าอ่าน : เราจะไม่ลืมคุณ แต่โอกาสของการชดเชย Rashida มีเล็ก ๆน้อย ๆ เพราะร่างกาย nasima ไม่หายเหมือนเดิม เธอขาดหลักฐานว่าลูกสาวของเธอในหมู่คนตาย งั้นเธอกลับบ้านมือเปล่า

ผมจะวิ่งเข้าไปใน Rashida หลายครั้งในไม่กี่สัปดาห์ถัดไป เสมอสวมเดียวกันมอมแมมเสื้อผ้าและว่างดูรูปภาพของลูกสาวเธอหันออกด้านนอก การปรากฏตัวของเธอมาเป็นสัญลักษณ์ให้ความล้มเหลวของหน่วยงานและ บริษัท ต่างประเทศที่จะเพียงพอที่อยู่คร่าเดียวเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ของอุตสาหกรรมเครื่องนุ่งห่ม 5 เดือน ,สัญญาว่าจะกวาดเกี่ยวกับการปรับปรุงความปลอดภัยโรงงาน และแตกลงในกฏหมายจ้างฆ่า โดยทรัพยากรที่ขาดแคลนอยู่และใกล้ทั้งหมดขาดการประสานงานระหว่างฝ่าย . ชดเชยเหยื่อในช่วงนั้นจะหายไป ตามไปบังคลาเทศสถาบันการศึกษาแรงงาน เรื่องที่ 4000 ครอบครัวที่ได้รับผลกระทบจากโศกนาฏกรรมได้รับชําระเงินเต็มสัญญาโดยรัฐบาลหรือ BGMEA . แม้ว่าพิการหลายโหลได้ ท่ามกลางการประโคมที่ดีได้รับการจ่ายเงินจากกองทุนช่วยเหลือเฉพาะกิจบริหารโดยนายกรัฐมนตรี เงินที่ได้ทั้งหมด แต่แห้ง

ถึงแม้ว่าพวกเขาได้รับสัญญามากขึ้น ครอบครัวของยืนยันตายได้รับการชำระหนี้จากเพียง $ 1ดังนั้นไกลจากรัฐบาลโล่งอกกองทุนเล็ก ๆ น้อย ๆผลรวมสำหรับชีวิตของมนุษย์ " โดย [ บังคลาเทศ ] ต่ำมาตรฐาน " ซาร่าพูด Hossain ทนายทำงานในนามของเหยื่อ ครอบครัวอาจได้รับเพิ่มเติมผ่านทางศาลพิเศษ ถ้ารัฐบาลจะประชุม 1 แต่อิทธิพลของอุตสาหกรรมเครื่องนุ่งห่มมาก