3THINKING “RESILIENCE”WILLIAM E. RE

3
THINKING “RESILIENCE”
WILLIAM E. REES, FRSC
WILLIAM REES is a professor in the School of Community and Regional Planning at the University of British Columbia. He is best known as the co-originator of “ecological footprint analysis,” a quantitative tool that estimates humanity's ecological impact in terms of appropriated ecosystem area. He is a founding Fellow of the One Earth Initiative and a founding member and past president of the Canadian Society for Ecological Economics. In 2006 he was elected to the Royal Society of Canada. Rees is a Fellow of Post Carbon Institute.
THE EMERGENCE OF “RESILIENCE” THINKING
During the past two centuries, life was clearly getting easier and better for many people. The Enlightenment had seemingly abolished superstition as a major influence in the affairs of the Western world while its offspring, modern science, gave humans apparent mastery of matter and the ability to shape the material world to their own purposes. Through much of the twentieth century, progress, or at least what some now call “the progress myth,” seemed primed to become a permanent reality. Medicine eliminated many of the scourges that had historically kept humanity's population in check even as industrial agriculture—Malthus notwithstanding—ensured that food production exploded even faster than population. Longevity doubled in many developing countries,1 while rising incomes, shorter workweeks, unprecedented personal mobility (the private automobile), and the accelerating proliferation of laptops, cell phones, iPods, and other electronic gadgetry ensured that increasingly wealthy millions didn't lack options to fill their longer lives, either at work or at play.
Then the warning signs began to accumulate. Various science-based resource-management strategies that initially seemed successful subsequently crashed and burned:
• Agricultural pesticides once promised to eradicate crop-damaging insects, but dozens of crop-damaging insect species have since evolved immunity and crop losses are as great as ever.
• Fire control, once a mainstay of sound forest management, is now known to turn many protected forests into explosive tinderboxes prone to unstoppable wildfire (as any devotee of a burned-out Yellowstone National Park can readily testify).
• Despite the promise that modern fisheries science and economics could deliver “maximum sustainable yield,” we have witnessed the repeated collapse of fisheries around the world, to the despair of both fisheries managers and dependent human communities. Just as worrisome, various management efforts to reverse these negative trends or repair ecosystem damage have failed. For example:
• The North Atlantic cod stocks that collapsed in 1992 have not recovered despite an eighteen-year-and-counting moratorium on fishing. (The cod are not extinct, but their ecosystems have changed in ways that prevent them from reoccupying their former niche.)
• Massive clear-cuts in the Pacific Northwest have not responded to reforestation efforts as expected.
• The south polar ozone hole shows little sign of recovery, despite the 1987 Montreal Protocol to phase out ozone-destroying gases (regarded as the most successful example of international cooperation to solve a global environmental problem).
As if to underscore the increasing scale of the problem, the oil spills, pesticide scares, and other mainly local pollution incidents that grabbed headlines in the 1960s and 1970s have evolved into the ozone depletion, acid rain, climate change, and other global-scale concerns that have dominated the environmental headlines from the 1980s to the present day.
Ecologists have come to believe that the unexpected systems failures illustrated by these examples are not mere aberrations but are actually the norm for ecosystems under steadily increasing exploitation pressure. This implies, for example, that conventional harvesting models based on earlier resource-management concepts are seriously flawed—they do not adequately reflect the functional dynamics of systems under stress. And many critical ecosystems on every continent and in all the world's oceans are under stress. The sheer scale of human demands on nature has pushed many socio-ecosystems into unfamiliar and often unfriendly territory. The transition is often unexpected, rapid, and tragic for dependent human populations.
Just what is going on here? One explanation is that overstressed socio-ecosystems gradually lose their “resilience,” which is defined as the capacity of a system to withstand disturbance while still retaining its fundamental structure, function, and internal feedbacks. Experience shows that, over time, simplified intensively managed systems become more inflexibly “brittle” and thus more prone to erratic behavior (including systems collapse) than they were at earlier stages of “development.” To put it another way, excessive human activity—either resource exploitation or waste production—can erode the functional integrity of the same ecosystems that make these human activities possible. Ironically, there are also cases in which human purposes are frustrated by natural resilience, such as when insect species evolve immunity to pesticides. The adaptive responses of highly resilient ecosystems or components can thus defeat our best management efforts. Since techno-industrial society remains utterly dependent on ecosystems to continue providing life support, learning how best to cultivate systems resilience must become a key element of sustainability thinking.
Getting at the Root of the Problem
We have in our hands now . . . the technology to feed, clothe, and supply energy to an ever-growing population for the next 7 billion years.
—JULIAN SIMON
Can you think of any problem in any area of human endeavor on any scale, from microscopic to global, whose long-term solution is in any demonstrable way aided, assisted, or advanced by further increases in population, locally, nationally, or globally?
—ALBERT A. BARTLETT
How is it that our allegedly science-based culture could produce such a conundrum? Part of the problem is that modern industrial society operates from a “normal-science” perspective that takes a narrowly mechanistic approach to the biophysical world. For example, most economic thinking and related resource-management policy assume direct, short-term, reversible cause-effect relationships between human activities and ecosystem responses, and also that the world generally gravitates toward a single equilibrium. Resource management may acknowledge that ecosystems, social systems, and socio-ecosystems are complicated, but it also assumes that, given sufficient data, their “nature” is knowable and predictable. In any case, our models typically assume that any changes in exploited systems will be incremental, obvious, direct, and manageable.
From this perspective, the role of science is to control the natural world for human purposes—there are no limits on growth or constraints on human ingenuity. Standard resource-management models are therefore almost entirely anthropocentric and utilitarian. Traditional management strategies strive to enhance the efficiency of growth by minimizing the annoying variability in natural ecosystems and maximizing the production of systems components and variables of value to people (e.g., food crops, fish catches, GDP per capita). And, of course, once the system has been engineered into some optimally efficient configuration, the focus is on trying to keep it there (invariably at the expense of other variables and system components). The implicit assumption in all this is that “uncertainty in nature [can be] replaced by the certainty of human control.” Little thought is given to the effect of exploitation on non-target systems components or on events and processes at higher and lower scales in the total ecosystem complex (see box 3.1).
Traditional production-oriented approaches to resource management can succeed temporarily—indeed, the North Atlantic cod stocks were fished for several centuries before they collapsed in the early 1990s. However, the record of modern management failures makes clear that the mechanistic thinking upon which management efforts are based does not capture the full structural complexity and behavioral dynamics of real-world socioecological systems. Natural ecosystems do not operate continuously in some optimal state; nature does not set out to maximize specific variables or particular species. Ecosystems are constantly in flux and are normally able to function over a wide range of natural variability. Indeed, the adaptability and tolerance of constituent species have been set by the extremes to which those species and species complexes have been exposed in the course of evolutionary history, not by arbitrary “optimal” conditions.
BOX 3.1 Trade and Globalization
Perhaps the most sweeping example of the “growth-through-efficiency” mode of thinking is the modern preoccupation with “free trade” and globalization. Breaking down the barriers among national economies makes it possible for each country to specialize in those few products or services for which it has a domestic “comparative advantage”—that is, products that it can produce with the fewest inputs—and to trade for all the rest. Since each nation will theoretically be operating at maximum efficiency, global output per unit input will be maximized and everyone should be materially better off.
Importantly, this singular emphasis on maximizing growth through trade assumes a stable world and unchanging market conditions—that is, that there are few risks associated with either specialization or trade dependence. Governments thus willingly sacrifice other values such as national diversity and self-reliance on the altar of efficiency.
But what happens if technology or markets change so that demand for Country A's products disappears? What is Country B

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3ความคิด "ความยืดหยุ่น"WILLIAM E. รีส์ FRSCWILLIAM รีส์เป็นอาจารย์ในโรงเรียนของชุมชนและการวางแผนภาคที่มหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบีย เขาจะรู้จักกันดีเป็นผู้ริเริ่มร่วมของ "ระบบนิเวศวิเคราะห์ เครื่องมือเชิงปริมาณที่ประเมินผลกระทบต่อระบบนิเวศของมนุษย์ในระบบนิเวศที่มีการจัดสรรพื้นที่ เขาเป็นคนก่อตั้งริเริ่มโลกหนึ่งและเป็นสมาชิกก่อตั้ง และ อดีตประธานสมาคมแคนาดาเพื่อระบบนิเวศเศรษฐศาสตร์ ในปี 2006 เขาได้รับเลือกให้สังคมรอยัลของแคนาดา รีส์เป็นเพื่อนของโพสต์คาร์บอน สถาบันได้ เกิดความคิด "ความยืดหยุ่น"ในช่วงผ่านมาสองศตวรรษ ชีวิตชัดเจนได้รับง่าย และดีที่สุดสำหรับคนจำนวนมาก ตรัสรู้ได้ดูเหมือนยุติความเชื่อโชคลางเป็นอิทธิพลสำคัญในกิจการของโลกตะวันตกในขณะลูกหลาน วิทยาการสมัยใหม่ ให้มนุษย์สามารถเห็นได้ชัดเจนของเรื่องและความสามารถรูปร่างโลกวัสดุเพื่อวัตถุประสงค์ของตนเอง โดยมาก ของ ศตวรรษที่ยี่สิบ ดำเนินการ หรือที่อย่างน้อยสิ่งนี้บางเรียก "ความคืบหน้าของตำนาน ดูเหมือนมีการรองจะกลายเป็น ความจริงถาวร ยาตัด scourges ที่มีประวัติเก็บประชากรของมนุษย์ในการตรวจสอบเป็นอุตสาหกรรมเกษตร มากมาย — มาลธัสประกาศซึ่งมั่นใจว่า การผลิตอาหารกระจายได้เร็วกว่าประชากร ลักษณะที่สองเท่าในประเทศกำลังพัฒนา 1 ในขณะที่รายได้เพิ่มขึ้น สั้น workweeks ประวัติการณ์เคลื่อนส่วนบุคคล (รถส่วนตัว), และการแพร่หลายของแล็ปท็อป โทรศัพท์ iPods และอื่น ๆ เครื่องมือมาร์ทโฟนอิเล็กทรอนิกส์ปัจจุบันมั่นใจว่า ล้านรวยมากไม่ขาดตัวเลือกเพื่อเติมเต็มชีวิตของพวกเขาอีกต่อไป ที่ทำงาน หรือ ที่เล่น แล้ว อาการเริ่มพอก กลยุทธ์วิทยาการจัดการทรัพยากรต่าง ๆ ที่ตอนแรกดูเหมือนประสบความสำเร็จในเวลาต่อมาล้มเหลว และเขียน: สารกำจัดศัตรูพืชทางการเกษตร•สัญญาว่า จะขจัดแมลงทำลายพืช ครั้งเดียว แต่หลายสิบพันธุ์ทำลายพืชแมลงมีตั้งแต่พัฒนาภูมิคุ้มกัน และตัดขาดทุนเป็นดีเช่นเคย ขณะนี้เป็นที่รู้จัก•ควบคุมไฟ ซ่าครั้งที่จัดการป่าเสียง แปรสภาพป่าหลายป้องกันระเบิด tinderboxes แนวโน้มที่จะผ่านพ้นไฟป่า (เป็นสาวกใด ๆ ของ burned-out เยลโลว์สโตนอุทยานแห่งชาติสามารถนำสืบพร้อม) •แม้ มีสัญญาว่า เศรษฐศาสตร์และวิทยาศาสตร์การประมงที่ทันสมัยสามารถส่ง "สูงสุดผลผลิตอย่างยั่งยืน" เราได้เห็นยุบซ้ำของประมงทั่วโลก เพื่อความสิ้นหวังของผู้จัดการประมงและชุมชนขึ้นอยู่กับมนุษย์ เพียงเป็นทางการค้า ต่าง ๆ จัดการพยายามกลับแนวโน้มเหล่านี้ลบ หรือซ่อมแซมความเสียหายของระบบนิเวศมีล้มเหลว ตัวอย่าง: •หุ้น cod แอตแลนติกเหนือที่ยุบในปี 1992 มีไม่กู้คืนแม้จะเป็นจำนวนปี และตรวจนับชั่วคราวตกปลา (Cod ไม่สูญ แต่มีการเปลี่ยนแปลงของระบบนิเวศที่ป้องกันไม่ให้ reoccupying นิชอดีตของพวกเขา) • Clear-cuts ใหญ่ในตะวันตกเฉียงเหนือแปซิฟิกได้ตอบสนองในความพยายามปลูกตามที่คาดไว้ •หลุมโอโซนที่ขั้วโลกใต้แสดงเครื่องน้อยของกู้คืน แม้มีโพรโทคอลมอนทรีออ 1987 ระยะออกก๊าซทำลายโอโซน (ถือเป็นตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของความร่วมมือระหว่างประเทศเพื่อแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมโลก) เหมือนจะขีดเส้นใต้ขนาดเพิ่มขึ้นของปัญหา การหกรั่วไหลน้ำมัน scares แมลง และอื่น ๆ ปัญหามลพิษในท้องถิ่นส่วนใหญ่คว้าพาดหัวในปี 1960 และทศวรรษ 1970 มีพัฒนาเป็นการลดลงของโอโซน ฝนกรด การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และอื่น ๆ ระดับสากลเกี่ยวข้องกับที่ได้ครอบงำหัวข้อข่าวสิ่งแวดล้อมจากทศวรรษ 1980 ถึงปัจจุบัน Ecologists ได้มาเชื่อว่า ความล้มเหลวของระบบที่ไม่คาดคิดที่แสดง โดยตัวอย่างเหล่านี้จะไม่ aberrations เพียง แต่จะจริงปกติสำหรับระบบนิเวศใต้อย่างต่อเนื่องเพิ่มความดันเอารัดเอาเปรียบ นี้หมายถึง เช่น ที่ปกติเก็บเกี่ยวรุ่นที่ใช้ในจัดการทรัพยากรก่อน แนวคิดอยู่อย่างจริงจัง flawed — พวกเขาไม่เพียงพอสะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงการทำงานของระบบภายใต้ความเครียด และระบบนิเวศที่สำคัญมาก ในทุกทวีป และมหาสมุทรทั้งหมดของโลกอยู่ภายใต้ความเครียด มาตราส่วนที่แท้จริงของความต้องการของมนุษย์ในธรรมชาติมีผลักดันในสังคมระบบนิเวศในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย และมักจะเอาใจใส่ เปลี่ยนเป็นมักจะไม่คาดคิด รวดเร็ว และโศกนาฏกรรมในประชากรมนุษย์ขึ้น เพียงสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ หนึ่งอธิบายได้ว่า สังคมระบบนิเวศ overstressed ของพวกเขา "ความยืดหยุ่น ซึ่งจะกำหนดเป็นกำลังการผลิตของระบบการทนต่อการรบกวนในขณะที่ยังคง รักษาโครงสร้างพื้นฐาน ฟังก์ชัน ความรู้สึกภายใน ค่อย ๆ สูญเสีย แสดงประสบการณ์ที่ ช่วงเวลา ภาษาระบบจัดการ intensively กลายเป็นมากขึ้น inflexibly "เปราะ" และดังนั้นวัยลักษณะการทำงานความ (รวมถึงระบบล่ม) กว่าในระยะของการ "พัฒนา" ทำอีกวิธี กิจกรรมมนุษย์มากเกินไป — ใดทรัพยากรเอารัดเอาเปรียบหรือเสียผลิตซึ่งสามารถกัดกร่อนความสมบูรณ์ของระบบนิเวศเดียวกันที่ทำให้กิจกรรมเหล่านี้มนุษย์สามารถทำงานได้ แดกดัน ยังมีกรณีที่ผิดหวังซึ่งวัตถุประสงค์ของมนุษย์ โดยธรรมชาติความยืดหยุ่น เช่นเมื่อชนิดแมลงพัฒนาภูมิคุ้มกันกับยาฆ่าแมลง การตอบสนองที่เหมาะสมระบบนิเวศสูงยืดหยุ่นหรือคอมโพเนนต์จึงสามารถเอาชนะความจัดการ เนื่องจากเทคโนอุตสาหกรรมสังคมยังคงเชื่อขึ้นอยู่กับระบบนิเวศการให้การสนับสนุนชีวิต เรียนรู้ส่วนวิธีการปลูกฝังระบบความยืดหยุ่นต้องเป็น องค์ประกอบสำคัญของความยั่งยืนคิด การที่รากของปัญหาเราได้มือของเราตอนนี้...เทคโนโลยีการอาหาร ผ้า และแหล่งพลังงานเพื่อประชากรเคยเติบโตปีหน้า 7 พันล้าน -จูเลียนไซม่อน คุณสามารถคิดปัญหาในพื้นที่ของมนุษย์แข่งขันในระดับใด ๆ จากกล้องจุลทรรศน์สากล แก้ปัญหาระยะยาวเป็นในลักษณะใด ๆ แสดงให้เห็นถึงช่วย ช่วย หรือขั้นสูง โดยการเพิ่มประชากร ภายใน ระดับประเทศ หรือทั่วโลก — ในบาร์ตเลต A. อัลเบิร์ต คือวัฒนธรรมของเราหลังวิทยาศาสตร์โดยสามารถผลิต conundrum เช่น ส่วนหนึ่งของปัญหาคือ ว่า สังคมอุตสาหกรรมสมัยใหม่ทำงานจากมุมมอง "วิทยาศาสตร์ปกติ" ที่ใช้วิธีการแบบกลไกการทำท่ามกลางโลก biophysical สำหรับตัวอย่าง การส่วนใหญ่คิดเศรษฐกิจ และนโยบายการจัดการทรัพยากรที่เกี่ยวข้อง โดยตรง ระยะสั้น ตัวอย่างสาเหตุผลความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ และระบบนิเวศการตอบสนอง และที่ถือว่า โลกโดยทั่วไป gravitates ต่อสมดุลเดียว จัดการทรัพยากรอาจยอมรับว่า ระบบนิเวศ ระบบสังคม และสังคมระบบนิเวศที่มีความซับซ้อน แต่มันยังถือว่า ให้ข้อมูลที่เพียงพอ "ธรรมชาติ" ของพวกเขาคือ knowable และคาดเดาได้ รุ่นของเราโดยทั่วไปคิดว่า จะเป็นการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในระบบสามารถเพิ่ม ชัดเจน ตรง และจัดการ จากมุมมองนี้ บทบาทของวิทยาศาสตร์คือการ ควบคุมธรรมชาติสำหรับมนุษย์ซึ่งมีข้อจำกัดของมนุษย์ประดิษฐ์คิดค้นหรือไม่มีข้อจำกัดในการเจริญเติบโต รุ่นมาตรฐานจัดการทรัพยากรดัง anthropocentric เกือบทั้งหมด และเป็นประโยชน์ กลยุทธ์การจัดการแบบดั้งเดิมที่มุ่งมั่นในการเพิ่มประสิทธิภาพการเจริญเติบโต โดยการลดความแปรผันน่ารำคาญในระบบนิเวศธรรมชาติ และเพิ่มการผลิตของคอมโพเนนต์ระบบและตัวแปรของค่าคน (เช่น อาหารพืช ปลาประมง GDP ต่อ capita) และ แน่นอน เมื่อระบบถูกได้วางแผนในการตั้งค่าคอนฟิกบางอย่างเหมาะสมมีประสิทธิภาพ โฟกัสอยู่พยายามให้มันมี (เกิดค่าใช้จ่ายของตัวแปรและส่วนประกอบระบบอื่น ๆ) อัสสัมชัญนัยในทั้งหมดนี้คือ "ความไม่แน่นอนในธรรมชาติ [สามารถ] แทนที่ ด้วยความแน่นอนของมนุษย์ควบคุม" คิดน้อยให้ผลการแสวงหาประโยชน์ ในส่วนประกอบของระบบไม่ใช่เป้าหมาย หรือกิจกรรมและกระบวนการในระดับสูง และต่ำในระบบนิเวศรวมที่ซับซ้อน (ดู 3.1 กล่อง) วิธีแบบดั้งเดิมที่มุ่งเน้นการผลิตการจัดการทรัพยากรสามารถประสบความสำเร็จชั่วคราว — แน่นอน หุ้น cod แอตแลนติกเหนือถูกจับหลายศตวรรษก่อนที่จะยุบในช่วงปี 1990 อย่างไรก็ตาม บันทึกของความล้มเหลวของการจัดการที่ทันสมัยทำให้ชัดเจนว่า คิดกลไกการทำเมื่อมีการจัดการที่ใช้ความพยายามไม่จับความซับซ้อนทั้งโครงสร้างและพลศาสตร์พฤติกรรมของระบบจริง socioecological ระบบนิเวศธรรมชาติทำงานอย่างต่อเนื่องในบางรัฐที่ดีที่สุด ธรรมชาติไม่ได้ออกไปขยายพันธุ์เฉพาะหรือตัวแปรเฉพาะ ระบบนิเวศเป็นไหลตลอดเวลา และปกติสามารถทำงานช่วงกว้างของความแปรผันตามธรรมชาติ แน่นอน หลากหลายและยอมรับพันธุ์ธาตุตั้งไว้ โดยสุดขั้วซึ่งที่สปีชีส์และสปีชีส์คอมเพล็กซ์ได้สัมผัสประวัติศาสตร์วิวัฒนาการ ในหลักสูตร โดยกำหนดเงื่อนไขที่ "เหมาะสม" ไม่ 3.1 กล่องค้าและโลกาภิวัตน์ บางทีอย่างเหมาะเจาะที่สุดของโหมด "เติบโตผ่านประสิทธิภาพ" ความคิดเป็น preoccupation ทันสมัยกับ "ค้าเสรี" โลกาภิวัตน์ ทำลายลงอุปสรรคระหว่างเศรษฐกิจของประเทศทำให้แต่ละประเทศเชี่ยวชาญเหล่านั้นบางผลิตภัณฑ์หรือบริการที่มีในประเทศ "เปรียบเทียบประโยชน์" — นั่นคือ ผลิตภัณฑ์ที่สามารถผลิตกับปัจจัยการผลิตน้อยที่สุด — และ การค้าที่เหลือทั้งหมด เนื่องจากแต่ละชาติจะปฏิบัติงานที่มีประสิทธิภาพสูงสุดตามหลักวิชา โลกผลผลิตต่อหน่วยป้อนข้อมูลจะสามารถขยายใหญ่สุด และทุกคนควรกล้าดีกว่า สำคัญ เอกพจน์ความสำคัญในการเพิ่มการเจริญเติบโตทางการค้าถือโลกที่มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลงสภาวะตลาด — คือ มีความเสี่ยงน้อยที่เกี่ยวข้องกับความเชี่ยวชาญหรือค้าพึ่งพา รัฐบาลดังนั้นด้วยความเต็มใจเสียสละค่าอื่น ๆ เช่นความหลากหลายทางชีวภาพแห่งชาติและพึ่งพาตนเองบนแท่นบูชามีประสิทธิภาพ แต่เกิดอะไรขึ้นถ้าตลาดหรือเทคโนโลยีเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ความต้องการผลิตภัณฑ์ประเทศ A หายไป ประเทศ B คืออะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3
คิด "ความยืดหยุ่น"
วิลเลียมอีรีส FRSC
WILLIAM REES เป็นอาจารย์ในโรงเรียนชุมชนและการวางแผนภาคที่มหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบีย เขาเป็นที่รู้จักดีในฐานะผู้ร่วมริเริ่มของ "การวิเคราะห์รอยเท้าทางนิเวศน์" เป็นเครื่องมือเชิงปริมาณที่ส่งผลกระทบต่อระบบนิเวศประมาณการของมนุษย์ในแง่ของพื้นที่ระบบนิเวศที่เหมาะสม เขาเป็นเพื่อนที่ตั้งของความคิดริเริ่มของโลกและหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งและประธานที่ผ่านมาของสังคมแคนาดาเศรษฐศาสตร์นิเวศวิทยา ในปี 2006 เขาได้รับเลือกให้ราชสมาคมแห่งประเทศแคนาดา รีสเป็นเพื่อนของโพสต์คาร์บอนสถาบัน.
การเกิดขึ้นของ "ความยืดหยุ่น" คิด
ในช่วงที่ผ่านมาสองศตวรรษชีวิตเห็นได้ชัดว่าได้รับง่ายและดีกว่าสำหรับคนจำนวนมาก ตรัสรู้ได้ยกเลิกดูเหมือนไสยศาสตร์ที่มีอิทธิพลในกิจการของโลกตะวันตกในขณะที่ลูกหลานของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ให้มนุษย์เรียนรู้ที่ชัดเจนของเรื่องและความสามารถในรูปร่างของโลกวัสดุที่วัตถุประสงค์ของตนเอง ผ่านมากของศตวรรษที่ยี่สิบความคืบหน้าหรืออย่างน้อยสิ่งที่บางคนเรียก "ตำนานความคืบหน้า" ดูเหมือนเตรียมที่จะกลายเป็นความจริงอย่างถาวร แพทย์ตัดออกหลาย scourges ประชากรที่ได้เก็บไว้ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติในการตรวจสอบเช่นเดียวกับการเกษตร Malthus อุตสาหกรรมอย่างไรก็ตาม-มั่นใจการผลิตอาหารที่ระเบิดได้เร็วขึ้นกว่าประชากร ยืนยาวสองเท่าในประเทศกำลังพัฒนาจำนวนมาก 1 ในขณะที่รายได้ที่เพิ่มขึ้น workweeks สั้นเคลื่อนไหวส่วนบุคคลประวัติการณ์ (รถยนต์ส่วนตัว) และการขยายการเร่งของแล็ปท็อป, โทรศัพท์มือถือ, iPods และเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์อื่น ๆ ทำให้มั่นใจได้ว่านับล้านที่ร่ำรวยมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ได้ขาดตัวเลือก เพื่อเติมเต็มชีวิตอีกต่อไปของพวกเขาทั้งในที่ทำงานหรือที่เล่น.
จากนั้นสัญญาณเตือนเริ่มที่จะสะสม กลยุทธ์ต่างๆบนพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์การจัดการทรัพยากรที่เริ่มดูเหมือนประสบความสำเร็จต่อมาตรวจค้นและเผา:
•สารกำจัดศัตรูพืชเกษตรที่ครั้งหนึ่งเคยสัญญาว่าจะกำจัดแมลงพืชทำลาย แต่หลายสิบของพืชทำลายแมลงชนิดมีการพัฒนาตั้งแต่การสร้างภูมิคุ้มกันและขาดทุนจากการเพาะปลูกที่ดีเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
•การควบคุมไฟเมื่อแกนนำของการจัดการป่าไม้เสียงเป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ที่จะเปิดป่าจำนวนมากในการป้องกัน tinderboxes ระเบิดแนวโน้มที่จะผ่านพ้นไฟป่า (ตามศรัทธาใด ๆ ของการเผาไหม้ออกอุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตนพร้อมที่จะเป็นพยาน).
•แม้จะมีสัญญาที่ทันสมัย วิทยาศาสตร์การประมงและเศรษฐกิจสามารถส่งมอบ "ยั่งยืนสูงสุด" เราได้เห็นการล่มสลายซ้ำของการประมงทั่วโลกเพื่อความสิ้นหวังของทั้งสองผู้บริหารขึ้นอยู่กับการประมงและชุมชนของมนุษย์ ที่น่าเป็นห่วงเช่นเดียวกับความพยายามในการจัดการต่างๆที่จะกลับแนวโน้มเชิงลบเหล่านี้หรือซ่อมแซมความเสียหายของระบบนิเวศที่มีความล้มเหลว ตัวอย่างเช่น:
•หุ้นนอร์ทแอตแลนติกปลาที่ทรุดตัวลงในปี 1992 ยังไม่ได้แม้จะมีการกู้คืนสิบแปดปีและนับเลื่อนการชำระหนี้เกี่ยวกับการประมง (ปลาไม่ได้สูญพันธุ์ แต่ระบบนิเวศของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ป้องกันพวกเขาจาก reoccupying ช่องเดิมของพวกเขา.)
•ตัดชัดเจนขนาดใหญ่ในแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือยังไม่ได้ตอบความพยายามปลูกป่าตามที่คาดไว้.
•ทิศใต้หลุมโอโซนขั้วโลกแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ สัญญาณการฟื้นตัวแม้จะมี 1,987 พิธีสารมอนทรีออเฟสออกก๊าซโอโซนทำลาย (การยกย่องให้เป็นตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของความร่วมมือระหว่างประเทศในการแก้ปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมทั่วโลก).
ถ้าเป็นเพื่อขีดระดับที่เพิ่มขึ้นของปัญหาน้ำมันรั่วไหล, สารกำจัดศัตรูพืช กลัวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่เป็นมลพิษในท้องถิ่นอื่น ๆ ที่คว้าพาดหัวข่าวในปี 1960 และ 1970 ได้พัฒนาเป็นการสูญเสียโอโซนฝนกรดเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและความกังวลระดับโลกอื่น ๆ ที่มีความโดดเด่นพาดหัวข่าวสิ่งแวดล้อมจากปี 1980 มาจนถึงปัจจุบัน.
Ecologists ได้มาเชื่อว่าความล้มเหลวของระบบที่ไม่คาดคิดแสดงโดยตัวอย่างเหล่านี้มีความผิดปกติเพียง แต่ไม่เป็นจริงบรรทัดฐานสำหรับระบบนิเวศที่อยู่ภายใต้ความกดดันที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ การแสวงหาผลประโยชน์ นี้มีความหมายเช่นที่รุ่นธรรมดาเก็บเกี่ยวก่อนหน้านี้อยู่บนพื้นฐานของแนวคิดการจัดการทรัพยากรอย่างจริงจังข้อบกพร่องที่พวกเขาไม่ได้อย่างเพียงพอสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงการทำงานของระบบภายใต้ความกดดัน และระบบนิเวศที่สำคัญมากในทุกทวีปและมหาสมุทรของโลกที่อยู่ภายใต้ความเครียด ขนาดที่แท้จริงของความต้องการของมนุษย์กับธรรมชาติได้ผลักดันระบบนิเวศทางสังคมจำนวนมากเข้าไปในดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและไม่เป็นมิตรมักจะ การเปลี่ยนแปลงมักจะไม่คาดคิดอย่างรวดเร็วและที่น่าเศร้าสำหรับประชากรมนุษย์ขึ้นอยู่กับ.
เพียงแค่สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่? คำอธิบายหนึ่งคือการที่ระบบนิเวศทางสังคมเครียดค่อยๆสูญเสียของพวกเขา "ความยืดหยุ่น" ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นความสามารถของระบบในการทนต่อการรบกวนในขณะที่ยังคงรักษาโครงสร้างพื้นฐานของฟังก์ชั่นและการตอบภายใน ประสบการณ์แสดงให้เห็นว่าเมื่อเวลาผ่านไปง่ายระบบการจัดการที่เข้มงวดมากขึ้น inflexibly "เปราะ" และทำให้มีแนวโน้มที่จะมีพฤติกรรมที่ผิดปกติ (รวมถึงการล่มสลายของระบบ) กว่าพวกเขาในขั้นตอนก่อนหน้านี้ "การพัฒนา." ที่จะนำมันวิธีอื่น activity- มนุษย์มากเกินไป ทั้งการใช้ประโยชน์ทรัพยากรหรือการผลิตของเสียที่สามารถกัดเซาะความสมบูรณ์ของการทำงานของระบบนิเวศเดียวกันที่ทำให้กิจกรรมของมนุษย์เหล่านี้ไปได้ กระแทกแดกดันนอกจากนี้ยังมีกรณีที่วัตถุประสงค์ของมนุษย์จะผิดหวังจากความยืดหยุ่นตามธรรมชาติเช่นเมื่อแมลงชนิดพัฒนาภูมิคุ้มกันต่อสารกำจัดศัตรูพืช การตอบสนองต่อการปรับตัวของระบบนิเวศมีความยืดหยุ่นสูงหรือส่วนประกอบที่ทำให้สามารถเอาชนะความพยายามจัดการดีที่สุดของเรา ตั้งแต่สังคมเทคโนอุตสาหกรรมยังคงอยู่อย่างเต็มที่ขึ้นอยู่กับระบบนิเวศที่จะยังคงให้การสนับสนุนชีวิตการเรียนรู้วิธีที่ดีที่สุดที่จะปลูกฝังระบบความยืดหยุ่นจะต้องกลายเป็นองค์ประกอบสำคัญของการคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน.
การเดินทางที่รากของปัญหา
เรามีอยู่ในมือของเราตอนนี้ . . เทคโนโลยีที่จะเลี้ยง, ผ้าและจัดหาพลังงานให้กับประชากรที่เพิ่มขึ้นต่อไปอีก 7 พันล้านปี.
-JULIAN SIMON
คุณสามารถคิดปัญหาใด ๆ ในพื้นที่ของความพยายามของมนุษย์ใด ๆ ในระดับใด ๆ จากกล้องจุลทรรศน์ไปทั่วโลกซึ่งยาว แก้ปัญหาระยะเป็นในทางใด ๆ ที่แสดงให้เห็นความช่วยเหลือช่วยหรือสูงโดยเพิ่มขึ้นต่อไปในประชากรในพื้นที่ทั่วประเทศหรือทั่วโลกได้อย่างไร
-ALBERT เอ BARTLETT
มันเป็นวิธีการที่ถูกกล่าวหาว่าวัฒนธรรมบนพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ของเราสามารถผลิตปริศนาดังกล่าวหรือไม่ ส่วนหนึ่งของปัญหาคือการที่สังคมอุตสาหกรรมที่ทันสมัยจากการดำเนินงาน "ปกติวิทยาศาสตร์" มุมมองที่ใช้วิธีการกลไกหวุดหวิดโลกชีวฟิสิกส์ ยกตัวอย่างเช่นการคิดทางเศรษฐกิจมากที่สุดและนโยบายการจัดการทรัพยากรที่เกี่ยวข้องถือว่าตรงระยะสั้นความสัมพันธ์ที่ทำให้เกิดผลกระทบย้อนกลับระหว่างกิจกรรมของมนุษย์และการตอบสนองของระบบนิเวศและยังว่าโลกโดยทั่วไป gravitates ต่อสมดุลเดียว การจัดการทรัพยากรอาจยอมรับว่าระบบนิเวศระบบสังคมและระบบนิเวศทางสังคมมีความซับซ้อน แต่ก็ยังสันนิษฐานว่าได้รับข้อมูลที่เพียงพอ "ธรรมชาติ" ของพวกเขาคือ knowable และคาดการณ์ ในกรณีใด ๆ รุ่นของเรามักจะคิดว่าการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในระบบการใช้ประโยชน์จะเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดโดยตรงและการจัดการ.
จากมุมมองนี้บทบาทของวิทยาศาสตร์คือการควบคุมโลกธรรมชาติสำหรับมนุษย์วัตถุประสงค์ไม่มีข้อ จำกัด ต่อการเจริญเติบโตหรือ จำกัด ในความฉลาดของมนุษย์ มาตรฐานรูปแบบการจัดการทรัพยากรจึงเกือบทั้งหมด anthropocentric และประโยชน์ กลยุทธ์การจัดการแบบดั้งเดิมมุ่งมั่นที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของการเจริญเติบโตโดยการลดความแปรปรวนที่น่ารำคาญในระบบนิเวศทางธรรมชาติและการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตชิ้นส่วนระบบและตัวแปรที่มีค่ากับคน (เช่นพืชอาหารจับปลา GDP ต่อหัว) และแน่นอนเมื่อระบบได้รับการออกแบบมาเป็นบางส่วนกำหนดค่าที่มีประสิทธิภาพดีที่สุด, โฟกัสอยู่บนความพยายามที่จะให้มันมี (เสมอที่ค่าใช้จ่ายของตัวแปรอื่น ๆ และส่วนประกอบของระบบ) สมมติฐานนัยในทั้งหมดนี้คือ "ความไม่แน่นอนในธรรมชาติ [สามารถ] แทนที่ด้วยความเชื่อมั่นในการควบคุมของมนุษย์." ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ จะได้รับผลของการแสวงหาผลประโยชน์ในส่วนระบบไม่ใช่เป้าหมายหรือเกี่ยวกับเหตุการณ์และกระบวนการในระดับที่สูงขึ้นและลดลง ในระบบนิเวศที่ซับซ้อนรวม (เห็นกล่อง 3.1).
วิธีการผลิตแบบดั้งเดิมที่มุ่งเน้นการบริหารจัดการทรัพยากรสามารถประสบความสำเร็จชั่วคราว-แน่นอนแอตแลนติกเหนือหุ้นปลาตกปลาถูกหลายศตวรรษก่อนที่จะทรุดตัวลงในช่วงปี 1990 แต่บันทึกของความล้มเหลวในการจัดการที่ทันสมัยทำให้เห็นได้ชัดว่าการคิดกลไกซึ่งพยายามในการจัดการจะขึ้นไม่จับโครงสร้างที่ซับซ้อนอย่างเต็มรูปแบบและการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของระบบโลกแห่งความจริง socioecological ระบบนิเวศธรรมชาติไม่ได้ดำเนินการอย่างต่อเนื่องในบางรัฐที่ดีที่สุด; ธรรมชาติไม่ได้กำหนดไว้ในการเพิ่มตัวแปรที่เฉพาะเจาะจงหรือสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ระบบนิเวศที่มีอย่างต่อเนื่องในของเหลวและเป็นปกติสามารถทำงานได้ในช่วงกว้างของความแปรปรวนของธรรมชาติ อันที่จริงการปรับตัวและความอดทนของสายพันธุ์ที่เป็นส่วนประกอบได้รับการกำหนดโดยสุดขั้วที่สายพันธุ์เหล่านั้นและเชิงซ้อนสายพันธุ์ได้รับการสัมผัสในหลักสูตรของประวัติศาสตร์วิวัฒนาการไม่ได้โดยพลการ "ที่ดีที่สุด" เงื่อนไข.
BOX 3.1 การค้าและโลกาภิวัตน์
บางทีตัวอย่างกวาดมากที่สุด ของ "การเจริญเติบโตอย่างมีประสิทธิภาพผ่าน" โหมดของความคิดคือความลุ่มหลงที่ทันสมัยด้วย "การค้าเสรี" และโลกาภิวัตน์ ทำลายลงอุปสรรคระหว่างเศรษฐกิจของประเทศทำให้มันเป็นไปได้สำหรับแต่ละประเทศจะมีความเชี่ยวชาญในผลิตภัณฑ์ไม่กี่เหล่านั้นหรือบริการที่มีในประเทศ "ได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบ" นั่นคือผลิตภัณฑ์ที่จะสามารถผลิตน้อยที่สุดกับปัจจัยการผลิตและการค้าทั้งหมด ส่วนที่เหลือ เนื่องจากแต่ละประเทศในทางทฤษฎีจะมีการดำเนินงานที่มีประสิทธิภาพสูงสุด, การส่งออกทั่วโลกต่อการป้อนข้อมูลหน่วยจะได้รับการขยายและทุกคนควรจะมีนัยสำคัญดีกว่า.
ที่สำคัญนี้เน้นเอกพจน์การเพิ่มการเจริญเติบโตผ่านการค้าโลกถือว่ามีเสถียรภาพและเงื่อนไขที่ตลาดไม่มีการเปลี่ยนแปลงก็คือว่า มีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการไม่กี่อย่างใดอย่างหนึ่งหรือเชี่ยวชาญการพึ่งพาการค้า รัฐบาลจึงเต็มใจที่จะเสียสละค่าอื่น ๆ เช่นความหลากหลายในระดับชาติและการพึ่งพาตนเองบนแท่นบูชาของประสิทธิภาพ.
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหากเทคโนโลยีหรือตลาดมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ความต้องการสำหรับผลิตภัณฑ์ของประเทศหายไป? เป็นประเทศ B อะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3

คิด " ความยืดหยุ่น " วิลเลียมอี ริช frsc
William Rees เป็นอาจารย์ในโรงเรียนชุมชนและภูมิภาคที่มหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบีย เขาเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดเป็น Co ผู้ริเริ่ม " การวิเคราะห์นิเวศวิทยาบาท " เชิงปริมาณเครื่องมือที่ประมาณการของมนุษย์ ระบบนิเวศ ผลกระทบในแง่ของระบบนิเวศที่เหมาะสมของพื้นที่เขาเป็นผู้ก่อตั้งร่วมของหนึ่งแผ่นดินริเริ่มและเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งและอดีตประธานของสมาคมชาวแคนาดาเศรษฐศาสตร์นิเวศ ใน 2549 เขาได้รับเลือกให้ราชสมาคมแห่งประเทศแคนาดา รีสเป็น เพื่อนร่วมสถาบัน คาร์บอน โพสต์
การเกิดขึ้นของ " ความยืดหยุ่น " คิด
ช่วงที่ผ่านมาสองศตวรรษ ชีวิตชัดเจนได้รับง่ายขึ้นและดีกว่าอีกหลายคนตรัสรู้ได้จึงยกเลิกความเชื่อเป็นหลักสำคัญในกิจการของโลกตะวันตก ในขณะที่ลูกหลานของวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ให้ชัดเจนเรื่องการเรียนรู้ของมนุษย์และความสามารถในรูปร่างของโลกวัสดุเพื่อวัตถุประสงค์ของตนเอง ผ่านของศตวรรษที่ยี่สิบก้าว หรืออย่างน้อยสิ่งที่บางตอนนี้เรียก " ความคืบหน้าตำนาน" ดูเหมือนพร้อมที่จะกลายเป็นจริงถาวร ยากำจัดมากของสิ่งหายนะที่ทำให้ประชากรของมนุษยชาติในอดีตในการตรวจสอบแม้จะเป็นอุตสาหกรรมการเกษตร มัลธัส อย่างไรก็ตามมั่นใจว่า การผลิตอาหารระเบิดเร็วกว่าประชากร ยืนยาวเป็นสองเท่าในหลายประเทศ 1 ในขณะที่เพิ่มขึ้นรายได้ workweeks สั้นเคลื่อนที่ส่วนบุคคลประวัติการณ์ ( รถยนต์ส่วนตัว ) และเร่งการงอกของแล็ปท็อป , โทรศัพท์มือถือ , iPods , และเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์อื่น ๆมั่นใจได้ว่าร่ำรวยมากขึ้นล้านยังตัวเลือกขาดไม่เติมชีวิตอีกต่อไปของพวกเขาทั้งในที่ทำงานหรือเล่น
แล้วสัญญาณเตือนก็เริ่มสะสมวิทยาศาสตร์พื้นฐานต่าง ๆการจัดการทรัพยากรกลยุทธ์ที่ตอนแรกดูเหมือนประสบความสำเร็จต่อมา crashed และเขียน :
- เกษตร ยาฆ่าแมลง เมื่อสัญญาว่าจะกำจัดแมลงทำลายพืช แต่พืชเสียหายหลายสิบของแมลงชนิดนี้มีตั้งแต่การพัฒนาภูมิคุ้มกันและการสูญเสียพืชที่ดีเช่นเดียวกับที่เคย
- ควบคุมไฟ เมื่อแกนนำของการจัดการป่าเสียงตอนนี้เรียกว่าเปิดป่าคุ้มครองหลายเป็นระเบิด tinderboxes เสี่ยงไฟป่าผ่านพ้น ( เป็นสาวกของเผาอุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตนพร้อมสามารถเป็นพยาน )
- แม้จะมีสัญญาที่วิทยาศาสตร์การประมงที่ทันสมัยและเศรษฐศาสตร์สามารถส่งมอบ " ผลผลิตยั่งยืนสูงสุด " เราได้เห็นการล่มสลายของการประมงซ้ำรอบโลกการสิ้นหวัง ทั้งผู้จัดการ และชุมชนประมงของมนุษย์ขึ้นอยู่กับ อย่างน่าเป็นห่วง ความพยายามในการจัดการต่าง ๆ เหล่านี้เป็นค่าลบหรือความเสียหายของระบบนิเวศกลับแนวโน้มการซ่อมแซมล้มเหลว ตัวอย่าง :
- คอดแอตแลนติกหุ้นที่ทรุดตัวลงในปี 1992 มีไม่หายแม้จะมีปี 18 และนับเลื่อนการชำระหนี้ในการตกปลา ( ปลาจะไม่สูญพันธุ์