He fiercely glared at Su Luo: “Stil

He fiercely glared at Su Luo: “Still not leaving? Waiting for someone to invite you to stay and eat?”

He was so fiendish, as if between them, they were merely unfamiliar strangers.

Just as if he had retrieved all the tenderness and indulging love in one night’s time.

Just as if between them was an estranged lack of regard.

Su Luo’s heart was slightly acidic.

It was because she couldn’t feel him naggingly chasing, spoiling and indulging her. Now, he was suddenly not treating her so well, she actually felt having been wronged somewhat.

“Nangong, that day’s matter…” Su Luo quickly walked up to him, pulled at his sleeves and raised her head to look at him.

Nangong Liuyun’s tall handsome body paused slightly, but his complexion was still as impatient as before, moreover, it was cold and detached as if shrouded in frost.

“I order you to get lost!” He pointed to outside, his expression was just that furious.

His tone was firm and his heart seemed to have made a firm resolution, not allowing another opinion.

Su Luo knew that day’s matter, these three words, thoroughly offended him.

Nangong Liuyun, seeing Su Luo being motionless, coldly snorted a few times, and soon afterwards, with a thunderous noise, he threw the door open. The door smashed heavily against the wall, issuing a violent sounding noise.

Outside the door, there was the image of three people looking at each other in dismay, having had no time to hide. They were dumbstruck.

Beichen Ying saw this situation and paused, feeling it was far from good.

It looked like the matter this time was really huge, even Su Luo couldn’t calm down the situation. Then, what to do?

“You guys want to court death?” Nangong Liuyun was clearly displeased, his gaze was like ice blades, staring at the three in front of him. He looked so vengeful as if he was about to eat someone.

This kind of furious Nangong Liuyun, they really didn’t dare to meet his eyes. Beichen Ying and them shrunk their necks.

“Cough, cough, cough——”Lan Xuan, this child, was the most unable to remain calm, and he hastily begged for forgiveness, “Second brother, this, this person ah, is someone we…”

“Wherever she was found, throw her back there! Don’t hang around in front of me! Just seeing her makes me feel sick!” Nangong Liuyun’s expression seemed to be submerged into water, very fiercely tossing out these words.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาจ้องหน้ากันอย่างดุเดือดซู Luo: "ยังไม่ออก? รอให้คนที่จะเชิญคุณเข้าพักและกิน? " เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นนั้นเช่นถ้าระหว่างพวกเขาพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าไม่คุ้นเคยเพียง. เช่นเดียวกับถ้าเขาดึงทุกความอ่อนโยนและผ่อนคลายความรักในเวลาหนึ่งคืน. เช่นเดียวกับถ้าระหว่างพวกเขา เป็นขาดเหินห่างของเรื่อง. หัวใจซู Luo เป็นกรดเล็กน้อย. มันเป็นเพราะเธอไม่สามารถรู้สึกเขา naggingly ไล่เสียและผ่อนคลายของเธอ ตอนนี้จู่ ๆ เขาก็ไม่ได้รักษาเธอให้ดีเธอจริงรู้สึกว่าได้รับการอธรรมค่อนข้าง. "Nangong ไม่ว่าวันนั้น ... " ซู Luo รีบเดินขึ้นไปยังเขาดึงที่แขนของเขาและยกศีรษะของเธอที่จะมองไปที่เขา. Nangong Liuyun ของ ร่างกายหล่อสูงหยุดชั่วคราวเล็กน้อย แต่ผิวของเขาก็ยังคงเป็นที่ใจร้อนเป็นมาก่อนนอกจากนี้ยังหนาวเย็นและแฝดเช่นถ้าปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง. "ผมสั่งให้คุณได้รับหายไป!" เขาชี้ไปนอกการแสดงออกของเขาเป็นเพียงแค่ว่าโกรธเสียงของเขาเป็น บริษัท และหัวใจของเขาดูเหมือนจะได้มีมติ บริษัท ไม่อนุญาตให้ความเห็นอีก. ซู Luo รู้ว่าวันนั้นทั้งสามคำโกรธเคืองอย่างทั่วถึงเขา. Nangong Liuyun เห็นซู Luo เป็นนิ่งเย็นชา snorted ไม่กี่ครั้ง และหลังจากนั้นไม่นานด้วยเสียงที่ดังสนั่นเขาโยนประตูเปิด ประตูถูกทุบอย่างหนักกับผนังออกเสียงทำให้เกิดเสียงที่รุนแรง. นอกประตูมีภาพของคนสามคนมองหน้ากันด้วยความตกใจที่มีการมีเวลาที่จะซ่อนไม่ พวกเขาเหวอ. Beichen Ying เห็นสถานการณ์นี้และหยุดชั่วคราวความรู้สึกมันก็ยังห่างไกลจากดี. มันดูเหมือนว่าในครั้งนี้เป็นอย่างมากจริงๆแม้ซู Luo ไม่สามารถสงบลงสถานการณ์ แล้วจะทำอย่างไร? "พวกคุณต้องการที่จะตายศาล?" Nangong Liuyun ก็ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจ้องมองเขาเป็นเหมือนใบมีดน้ำแข็งจ้องมองที่สามในด้านหน้าของเขา เขามองพยาบาทจึงราวกับว่าเขาเป็นเรื่องเกี่ยวกับการกินคน. ชนิดของโกรธ Nangong Liuyun นี้พวกเขาจริงๆไม่กล้าที่จะตอบสนองความดวงตาของเขา Beichen Ying และพวกเขาหดคอของพวกเขา. "ไอ, ไอ, ไอ -" ลานซวนเด็กคนนี้ก็ไม่สามารถที่มากที่สุดที่จะอยู่ในความสงบและเขาขอร้องให้รีบให้อภัย "น้องชายสองนี้คนนี้อาเป็นคน เรา ... " " เมื่อใดก็ตามที่เธอถูกพบทิ้งเธอกลับไปที่นั่น! อย่าป้วนเปี้ยนในด้านหน้าของฉัน! เพียงแค่เห็นเธอทำให้ฉันรู้สึกป่วย! "การแสดงออกของ Nangong Liuyun ดูเหมือนจะจมลงไปในน้ำอย่างรุนแรงโยนออกคำเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาก็ถลึงตาใส่ ซู หลัว : " ยังไม่ไปอีก ? รอใครบางคนที่จะเชิญคุณมาพักและกิน ? "เขาช่างโหดร้าย เช่น ถ้าระหว่างพวกเขา พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยราวกับว่าเขาได้ดึงทั้งความอ่อนโยนและผ่อนคลาย ความรักในเวลา 1 คืนเช่นเดียวกับถ้าระหว่างพวกเขาเป็นคนขาดความเอาใจใส่หัวใจของซูหลัวเป็นกรดเล็กน้อย .มันเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้รู้สึกว่าเขา naggingly ไล่แย่งและโอ๋เธอ ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ทำดีกับเธอ เธอเลยรู้สึกว่ามีผิดได้บ้าง" นังก๊อก วันนั้นเป็นเรื่อง . . . . . . . " ซูหลัวรีบเดินขึ้นเขา ดึงแขนของเขา และยกหัวเธอให้มองเขาก็นังก๊อก liuyun สูงหล่อร่างกายชะงักเล็กน้อย แต่สีหน้าของเขาก็ยังใจร้อนเช่นเดิม นอกจากนี้ มันเย็นชาและไม่แยแสว่าปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง" ฉันสั่งให้คุณหลงทาง " เขาชี้ไปข้างนอก สีหน้าของเขาก็แค่โกรธมากน้ำเสียงของเขาหนักแน่นและหัวใจของเขาดูเหมือนว่าจะทำให้ความละเอียด บริษัท ที่ไม่อนุญาตให้ความเห็นอื่นซู หลัวว่าวันอะไร สามคำเหล่านี้อย่างโกรธเคืองเขานังก๊อก liuyun เห็น ซู หลัวถูกนิ่งเย็นชาได้กลิ่นกี่ครั้ง และหลังจากนั้นไม่นาน กับเสียงที่ดังสนั่น เขาผลักประตูให้เปิด ประตูถูกทุบหนักพิงผนังออกรุนแรง เสียงรบกวนที่หน้าประตูมีรูปสามคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ มีไม่มีเวลาที่จะซ่อน พวกเขากำลังเซ็งมาก .เป่ยเฉินอิงเห็นสถานการณ์นี้และหยุดได้ รู้สึกว่ามันไกลจากที่ดีดูเหมือนเรื่องครั้งนี้มันยิ่งใหญ่จริงๆ แม้ซูหลัวไม่สงบลงสถานการณ์ แล้วจะทำยังไง ?" พวกนายจะอยากตาย ? " นังก๊อก liuyun อย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ สายตาของเขาเหมือนใบมีดน้ำแข็งจ้องมองสามในด้านหน้าของเขา เขาดูอาฆาตราวกับว่าเขากำลังจะกินคนชนิดนี้ของโกรธ นังก๊อก liuyun พวกเขาจริงๆไม่กล้าสบสายตาของเขา เป่ยเฉิน Ying และพวกเขาหดคอของพวกเขา" ไอ ไอ ไอ . . . " ลานซวน นี่เด็กมากที่สุดคือ ไม่สามารถที่จะอยู่ในความสงบ และเขารีบร้องขอการให้อภัย " พี่น้องสองคนนี้อ่า มีเรา . . . . . . . "" ไม่ว่าเธอจะถูกพบทิ้งเธอที่นั่น ไม่ป้วนเปี้ยนอยู่หน้าผม แค่เห็นเธอทำให้ผมรู้สึกป่วย " สีหน้าของนังก๊อก liuyun ดูเหมือนจะจมลงไปในน้ำมากก็โยนออกไป คำพูดเหล่านี้