It was one of those midsummer Sunda

It was one of those midsummer Sundays when everyone sits
around saying, “I drank too much last night.” You might
have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his
cassock in the vestiarium, heard it from the golf links and the
tennis courts, heard it from the wildlife preserve where the
leader of the Audubon group was suffering from a terrible
hangover. “I drank too much,” said Donald Westerhazy. “We
all drank too much,” said Lucinda Merrill. “It must have been
the wine,” said Helen Westerhazy. “I drank too much of that
claret.”
This was at the edge of the Westerhazys’ pool. The pool, fed
by an artesian well with a high iron content, was a pale shade
of green. It was a fine day. In the west there was a massive stand
of cumulus cloud so like a city seen from a distance— from the
bow of an approaching ship— that it might have had a name.
Lisbon. Hackensack. The sun was hot. Neddy Merrill sat by
the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man— he seemed to have the especial slenderness
of youth— and while he was far from young he had slid down
his banister that morning and given the bronze backside of
Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the
smell of coffee in his dining room. He might have been compared
to a summer’s day, particularly the last hours of one, and
while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had
been swimming and now he was breathing deeply, stertorously
as if he could gulp into his lungs the components of that moment,
the heat of the sun, the intenseness of his plea sure. It all
seemed to flow into his chest. His own house stood in Bullet
Park, eight miles to the south, where his four beautiful daughters
would have had their lunch and might be playing tennis.
Then it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest
he could reach his home by water.
His life was not confining and the delight he took in this observation
could not be explained by its suggestion of escape.
He seemed to see, with a cartographer’s eye, that string of
swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved
across the county. He had made a discovery, a contribution to
modern geography; he would name the stream Lucinda after
his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he
was determinedly original and had a vague and modest idea of
himself as a legendary figure. The day was beautiful and it
seemed to him that a long swim might enlarge and celebrate
its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and
dove in. He had an inexplicable contempt for men who did
not hurl themselves into pools. He swam a choppy crawl,
breathing either with every stroke or every fourth stroke and
counting somewhere well in the back of his mind the one-two
one-two of a flutter kick. It was not a serviceable stroke for
long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a
crawl was customary. To be embraced and sustained by the
light green water was less a plea sure, it seemed, than the resumption
of a natural condition, and he would have liked to
swim without trunks, but this was not possible, considering his
project. He hoisted himself up on the far curb— he never used
the ladder— and started across the lawn. When Lucinda asked
where he was going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered
or imaginary but these were clear enough. First there
were theGrahams, theHammers, the Lears, theHowlands, and
the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers
and come, after a short portage, to the Levys, the Welchers,
and the public pool in Lancaster. Then there were the Hallorans,
the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gil -
martins, and the Clydes. The day was lovely, and that he lived
in a world so generously supplied with water seemed like a
clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave
him the feeling that he was a pilgrim, an explorer, a man with
a destiny, and he knew that he would find friends all along the
way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys’
land from the Grahams’, walked under some flowering apple
the swimmer 727
trees, passed the shed that housed their pump and filter, and
came out at the Grahams’ pool. “Why, Neddy,” Mrs. Graham
said, “what a marvelous surprise. I’ve been trying to get you
on the phone all morning. Here, let me get you a drink.” He
saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy
if he was ever going to reach his destination. He did not
want to mystify or seem rude to the Grahams nor did he have
the time to linger there. He swam the length of their pool and
joined them in the sun and was rescued, a few minutes later, by
the arrival of two carloads of friends from Connecticut. During
the uproarious reunions he was able to slip away. He went
down by the front of the Grahams’ house, stepped over a
thorny hedge, and crossed a vacant lot to the Hammers’. Mrs.
Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn’t quite sure who it was. The Lears heard
him splashing past the open windows of their living room. The
Howlands and theCrosscupswere away. After leaving theHow -
lands’ he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers’,
where he could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and
seemed to suspend it in midair. The Bunkers’ pool was on a
rise and he climbed some stairs to a terrace where twenty-five
or thirty men and women were drinking. The only person in
the water was Rusty Towers, who floated there on a rubber
raft. Oh, how bonny and lush were the banks of the Lucinda
River! Prosperous men and women gathered by the sapphirecolored
waters while caterer’s men in white coats passed them
cold gin. Overhead a red de Haviland trainer was circling
around and around and around in the sky with something like
the glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for
the scene, a tenderness for the gathering, as if it was something
he might touch. In the distance he heard th under. As soon as
Enid Bunker saw him she began to scream: “Oh, look who’s
here! What a marvelous surprise! When Lucinda said that you
couldn’t come I thought I’d die.” She made her way to him
through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a prog ress that was slowed by the fact that he
stopped to kiss eight or ten other women and shake the hands
of as many men. A smiling bartender he had seen at a hundred
728 the stories of john cheever
parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a
moment, anxious not to get stuck in any conversation that
would delay his voyage. When he seemed about to be surrounded
he dove in and swam close to the side to avoid col -
liding with Rusty’s raft. At the far end of the pool he bypassed
the Tomlinsons with a broad smile and jogged up the garden
path. The gravel cut his feet but this was the only unpleasantness.
The party was confined to the pool, and as he went
toward the house he heard the brilliant, watery sound of voices
fade, heard the noise of a radio from the Bunkers’ kitchen,
where someone was listening to a ball game. Sunday after -
noon. He made his way through the parked cars and down the
grassy b order of their driveway to Alewives Lane. He did not
want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys’
driveway, marked with a private property sign and a green
tube for The New York Times. All the doors and windows of
the big house were open but there were no signs of life; not
even a dog barked. He went around the side of the house to
the pool and saw that the Levys had only recently left. Glasses
and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese
lanterns. After swimming the pool he got himself a glass and
poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he had
swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired,
clean, and pleased at that moment to be alone; pleased with
everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud— that city—
had risen and darkened, and while he sat there he heard the
percussiveness of th under again. The de Haviland trainer was
still circling overhead and it seemed to Ned that he could
almost hear the pilot laugh with plea sure in the afternoon; but
when there was an other peal of th under he took off for home.
A train whistle blew and he wondered what time it had gotten
to be. Four? Five? He thought of the provincial station at that
hour, where a waiter, his tuxedo concealed by a raincoat, a
dwarf with some flowers wrapped in news paper, and a woman
who had been crying would be waiting for the local. It was
suddenly growing dark; it was that moment when the pinheaded
birds seem to organize their song into some acute and
the swimmer 729
knowl edgeable recognition of the storm’s approach. Then
there was a fine noise of rushing water from the crown of an
oak at his back, as if a spigot there had been turned. Then the
noise of fountains came from the crowns of all the tall trees.
Why did he love storms, what was the meaning of his excitement
when the door sprang open and the rain wind fled rudely
up the stairs, why had the simple task of shutting the windows
of an old house seemed fitting and urgent, why did the first
watery notes of a storm wind have for him the unmistakable
sound of good news, cheer, glad tidings? Then there was an
explosion, a smell of cordite, and rai

It was one of those midsummer Sundays when everyone sits
around saying, “I drank too much last night.” You might
have heard it whispered by the parishioners leaving church,
heard it from the lips of the priest himself, struggling with his
cassock in the vestiarium, heard it from the golf links and the
tennis courts, heard it from the wildlife preserve where the
leader of the Audubon group was suffering from a terrible
hangover. “I drank too much,” said Donald Westerhazy. “We
all drank too much,” said Lucinda Merrill. “It must have been
the wine,” said Helen Westerhazy. “I drank too much of that
claret.”
This was at the edge of the Westerhazys’ pool. The pool, fed
by an artesian well with a high iron content, was a pale shade
of green. It was a fine day. In the west there was a massive stand
of cumulus cloud so like a city seen from a distance— from the
bow of an approaching ship— that it might have had a name.
Lisbon. Hackensack. The sun was hot. Neddy Merrill sat by
the green water, one hand in it, one around a glass of gin. He
was a slender man— he seemed to have the especial slenderness
of youth— and while he was far from young he had slid down
his banister that morning and given the bronze backside of
Aphrodite on the hall table a smack, as he jogged toward the
smell of coffee in his dining room. He might have been compared
to a summer’s day, particularly the last hours of one, and
while he lacked a tennis racket or a sail bag the impression was
definitely one of youth, sport, and clement weather. He had
been swimming and now he was breathing deeply, stertorously
as if he could gulp into his lungs the components of that moment,
the heat of the sun, the intenseness of his plea sure. It all
seemed to flow into his chest. His own house stood in Bullet
Park, eight miles to the south, where his four beautiful daughters
would have had their lunch and might be playing tennis.
Then it occurred to him that by taking a dogleg to the southwest
he could reach his home by water.
His life was not confining and the delight he took in this observation
could not be explained by its suggestion of escape.
 He seemed to see, with a cartographer’s eye, that string of
swimming pools, that quasi-subterranean stream that curved
across the county. He had made a discovery, a contribution to
modern geography; he would name the stream Lucinda after
his wife. He was not a practical joker nor was he a fool but he
was determinedly original and had a vague and modest idea of
himself as a legendary figure. The day was beautiful and it
seemed to him that a long swim might enlarge and celebrate
its beauty.
He took off a sweater that was hung over his shoulders and
dove in. He had an inexplicable contempt for men who did
not hurl themselves into pools. He swam a choppy crawl,
breathing either with every stroke or every fourth stroke and
counting somewhere well in the back of his mind the one-two
one-two of a flutter kick. It was not a serviceable stroke for
long distances but the domestication of swimming had saddled
the sport with some customs and in his part of the world a
crawl was customary. To be embraced and sustained by the
light green water was less a plea sure, it seemed, than the resumption
of a natural condition, and he would have liked to
swim without trunks, but this was not possible, considering his
project. He hoisted himself up on the far curb— he never used
the ladder— and started across the lawn. When Lucinda asked
where he was going he said he was going to swim home.
The only maps and charts he had to go by were remembered
or imaginary but these were clear enough. First there
were theGrahams, theHammers, the Lears, theHowlands, and
the Crosscups. He would cross Ditmar Street to the Bunkers
and come, after a short portage, to the Levys, the Welchers,
and the public pool in Lancaster. Then there were the Hallorans,
the Sachses, the Biswangers, Shirley Adams, the Gil -
martins, and the Clydes. The day was lovely, and that he lived
in a world so generously supplied with water seemed like a
clemency, a beneficence. His heart was high and he ran across
the grass. Making his way home by an uncommon route gave
him the feeling that he was a pilgrim, an explorer, a man with
a destiny, and he knew that he would find friends all along the
way; friends would line the banks of the Lucinda River.
He went through a hedge that separated the Westerhazys’
land from the Grahams’, walked under some flowering apple
the swimmer 727
trees, passed the shed that housed their pump and filter, and
came out at the Grahams’ pool. “Why, Neddy,” Mrs. Graham
said, “what a marvelous surprise. I’ve been trying to get you
on the phone all morning. Here, let me get you a drink.” He
saw then, like any explorer, that the hospitable customs and
traditions of the natives would have to be handled with diplomacy
if he was ever going to reach his destination. He did not
want to mystify or seem rude to the Grahams nor did he have
the time to linger there. He swam the length of their pool and
joined them in the sun and was rescued, a few minutes later, by
the arrival of two carloads of friends from Connecticut. During
the uproarious reunions he was able to slip away. He went
down by the front of the Grahams’ house, stepped over a
thorny hedge, and crossed a vacant lot to the Hammers’. Mrs.
Hammer, looking up from her roses, saw him swim by
although she wasn’t quite sure who it was. The Lears heard
him splashing past the open windows of their living room. The
Howlands and theCrosscupswere away. After leaving theHow -
lands’ he crossed Ditmar Street and started for the Bunkers’,
where he could hear, even at that distance, the noise of a party.
The water refracted the sound of voices and laughter and
seemed to suspend it in midair. The Bunkers’ pool was on a
rise and he climbed some stairs to a terrace where twenty-five
or thirty men and women were drinking. The only person in
the water was Rusty Towers, who floated there on a rubber
raft. Oh, how bonny and lush were the banks of the Lucinda
River! Prosperous men and women gathered by the sapphirecolored
waters while caterer’s men in white coats passed them
cold gin. Overhead a red de Haviland trainer was circling
around and around and around in the sky with something like
the glee of a child in a swing. Ned felt a passing affection for
the scene, a tenderness for the gathering, as if it was something
he might touch. In the distance he heard th under. As soon as
Enid Bunker saw him she began to scream: “Oh, look who’s
here! What a marvelous surprise! When Lucinda said that you
couldn’t come I thought I’d die.” She made her way to him
through the crowd, and when they had finished kissing she led
him to the bar, a prog ress that was slowed by the fact that he
stopped to kiss eight or ten other women and shake the hands
of as many men. A smiling bartender he had seen at a hundred
728 the stories of john cheever
parties gave him a gin and tonic and he stood by the bar for a
moment, anxious not to get stuck in any conversation that
would delay his voyage. When he seemed about to be surrounded
he dove in and swam close to the side to avoid col -
liding with Rusty’s raft. At the far end of the pool he bypassed
the Tomlinsons with a broad smile and jogged up the garden
path. The gravel cut his feet but this was the only unpleasantness.
The party was confined to the pool, and as he went
toward the house he heard the brilliant, watery sound of voices
fade, heard the noise of a radio from the Bunkers’ kitchen,
where someone was listening to a ball game. Sunday after -
noon. He made his way through the parked cars and down the
grassy b order of their driveway to Alewives Lane. He did not
want to be seen on the road in his bathing trunks but there
was no traffic and he made the short distance to the Levys’
driveway, marked with a private property sign and a green
tube for The New York Times. All the doors and windows of
the big house were open but there were no signs of life; not
even a dog barked. He went around the side of the house to
the pool and saw that the Levys had only recently left. Glasses
and bottles and dishes of nuts were on a table at the deep end,
where there was a bathhouse or gazebo, hung with Japanese
lanterns. After swimming the pool he got himself a glass and
poured a drink. It was his fourth or fifth drink and he had
swum nearly half the length of the Lucinda River. He felt tired,
clean, and pleased at that moment to be alone; pleased with
everything.
It would storm. The stand of cumulus cloud— that city—
had risen and darkened, and while he sat there he heard the
percussiveness of th under again. The de Haviland trainer was
still circling overhead and it seemed to Ned that he could
almost hear the pilot laugh with plea sure in the afternoon; but
when there was an other peal of th under he took off for home.
A train whistle blew and he wondered what time it had gotten
to be. Four? Five? He thought of the provincial station at that
hour, where a waiter, his tuxedo concealed by a raincoat, a
dwarf with some flowers wrapped in news paper, and a woman
who had been crying would be waiting for the local. It was
suddenly growing dark; it was that moment when the pinheaded
birds seem to organize their song into some acute and
the swimmer 729
knowl edgeable recognition of the storm’s approach. Then
there was a fine noise of rushing water from the crown of an
oak at his back, as if a spigot there had been turned. Then the
noise of fountains came from the crowns of all the tall trees.
Why did he love storms, what was the meaning of his excitement
when the door sprang open and the rain wind fled rudely
up the stairs, why had the simple task of shutting the windows
of an old house seemed fitting and urgent, why did the first
watery notes of a storm wind have for him the unmistakable
sound of good news, cheer, glad tidings? Then there was an
explosion, a smell of cordite, and rai

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

มันเป็นหนึ่งในกลางฤดูร้อนวันอาทิตย์เมื่อทุกคนนั่ง
ประมาณว่า " เมื่อคืนนี้ฉันดื่มมากเกินไป คุณอาจ
ได้ยินกระซิบโดยลูกวัดออกจากโบสถ์
ได้ยินจากริมฝีปากของปุโรหิตตัวเองดิ้นรนกับเสื้อคลุมของบาทหลวงของเขา
ใน vestiarium ได้ยินมันจากสนามกอล์ฟและ
สนามเทนนิส ได้ยินจาก เขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าที่
ผู้นำของกลุ่ม Audubon ถูกทรมานจากอาการเมาค้างแย่

" ฉันดื่มมากเกินไป , " กล่าวว่า โดนัลด์ westerhazy . " เรา
ดื่มมากเกินไป , " กล่าวว่าลูซินดา เมอร์ริล " มันต้องเป็น
ไวน์ " เฮเลน westerhazy . " ฉันดื่มมากเกินไปของ

เลือด " นี้อยู่ที่ขอบสระ westerhazys ' สระว่ายน้ำ , เลี้ยง
โดยบ่อบาดาลมีปริมาณเหล็กสูงเป็น
สีซีดเขียวมันคือวันที่ดี ในตะวันตกมีขนาดใหญ่ของเมฆคิวมูลัส
ยืนเหมือนเมืองที่เห็นจากระยะไกลจาก
ธนูของใกล้เรือ - ว่ามันอาจจะมีชื่อ
ลิสบอน Hackensack . ดวงอาทิตย์ร้อน เนดดี Merrill นั่ง
น้ำเขียว หนึ่งใน หนึ่งรอบ เหล้าสักแก้ว เขาเป็นผู้ชายที่หุ่นดี
-
เขาดูจะมีความชะลูดที่เฉพาะของเยาวชน และในขณะที่เขาอยู่ห่างไกลจากเด็กเขาลื่นลง
ราวบันไดของเขาในเช้าวันนั้น และได้รับเหรียญทองแดงหลัง
โฟรในฮอลล์ตารางตีที่เขา jogged ต่อ
กลิ่นกาแฟในห้องรับประทานอาหารของเขา เขาอาจจะถูกเทียบ
ในฤดูร้อน โดยเฉพาะชั่วโมงสุดท้ายของหนึ่งและ
ในขณะที่เขาขาดไม้เทนนิส หรือ กระเป๋าใบที่ประทับใจคือ
แน่นอนหนึ่งของเยาวชนกีฬาและสภาพอากาศ คลีมองต์ เขามี
ว่ายน้ำและตอนนี้เขาคือการหายใจลึกๆ stertorously
เป็นถ้าเขาได้กลืนเข้าไปในปอดของเขา ส่วนประกอบของช่วงเวลาที่
ความร้อนของดวงอาทิตย์ , ความแรงของเค้าด้วยครับ ทั้งหมด
ดูเหมือนจะไหลเข้าไปในหน้าอกของเขา เรือนของตน ยืนอยู่ในสวนสาธารณะกระสุน
8 ไมล์ไปทางทิศใต้ที่เขาสี่ลูกสาวสวย
จะได้มีอาหารกลางวันของพวกเขาและอาจจะเล่นเทนนิส
แล้วมันเกิดขึ้นกับเขาโดยจะ dogleg ไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้
เขาจะถึงบ้านด้วยน้ำ
ชีวิตของเขาไม่ได้ถูกกักขัง และความสุขที่เขาใช้เวลาในการสังเกตนี้
ไม่สามารถอธิบายด้วยคำแนะนำของหนี
ดูเหมือนเขาจะเห็น กับแผนตา , สตริงของ
สระว่ายน้ำที่กึ่งใต้ดินแม่น้ำที่โค้ง
ข้ามเขต เขาได้สร้างการค้นพบผลงาน

ภูมิศาสตร์สมัยใหม่ เขาจะชื่อ ลูซินด้า หลังจากกระแส
ภรรยาของเขา เขาไม่ใช่โจ๊กเกอร์ในทางปฏิบัติหรือเขาโง่แต่เขา
ต้นฉบับเขม้นขะมักและมีฝ้า และความคิดที่เจียมเนื้อเจียมตัวของ
ตัวเองเป็นรูปในตำนาน เป็นวันที่สวยงาม และดูเหมือนเขา
ว่ายน้ำนานอาจขยายและฉลอง

ความงามของมันเขาถอดเสื้อกันหนาวที่พาดอยู่บนบ่าของเขาและ
นกพิราบใน เขามีการอธิบายสำหรับคนที่ไม่ได้
ไม่ได้โยนตัวเองลงในสระว่ายน้ำ เขาว่ายน้ำเป็นคลานๆ
หายใจให้กับทุกจังหวะ หรือทุกสี่จังหวะและ
นับที่ไหนดีในจิตใจของเขา หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง ของ
พองเตะ มันไม่ได้เป็นประโยชน์สำหรับ
จังหวะระยะทางไกลแต่ domestication ของว่ายได้ saddled
กีฬากับ ศุลกากร และในส่วนของโลก
คลานเป็นจารีตประเพณี จะโอบกอดและยั่งยืนโดย
เขียวน้ำน้อย ข้ออ้างว่า มันดูเหมือน มากกว่าการเริ่มต้นใหม่
ของภาพธรรมชาติ และเขาจะชอบ

ไม่มีกางเกงว่ายน้ำ แต่นี้ไม่ได้พิจารณาโครงการของเขา

เขายกเองไกลลด - เขาไม่เคยใช้
บันไดและเริ่มข้ามสนามหญ้า เมื่อลูซินด้าถาม
เขาจะไปที่ไหน เขาบอกว่าเขาจะไปว่ายน้ำที่บ้าน
เพียงแผนที่และแผนภูมิที่เขาต้องไปอยู่จำได้
หรือจินตนาการ แต่เหล่านี้มีความชัดเจนเพียงพอ ตอนแรก มันเป็น thegrahams thehammers
, , lears thehowlands
, , และ crosscups . เขาจะข้ามถนนไป ditmar บังเกอร์
มาหลังพอร์เทจสั้นไป levys , welchers
, และสระว่ายน้ำสาธารณะ ในแลงแคสเตอร์ แล้วมี hallorans
, sachses , biswangers , เชอร์ลีย์ อดัมส์ กิล -
มาร์ตินและไคลด์ . เป็นวันที่น่ารัก และที่เขาอาศัยอยู่
ในโลกอย่างมากมายให้กับน้ำเหมือน
แก้เป็นบุญคุณ . หัวใจของเขาสูงและเขาวิ่งข้าม
หญ้าการกลับบ้านของเขาโดยเส้นทางพิสดารให้
เขารู้สึกว่าเขาเป็นนักเดินทาง นักสำรวจ ผู้ชาย
ชะตากรรม และเขารู้ว่าเขาจะหาเพื่อนตลอด
วิธี เพื่อนจะสายธนาคารของแม่น้ำลูซินดา .
เขาผ่านรั้วที่กั้น westerhazys '
ที่ดินจาก grahams ' เดินใต้ดอกบางแอปเปิ้ล
นักว่ายน้ำ 727
ต้นไม้ผ่านการหลั่งที่เป็นที่ตั้งของปั๊มและตัวกรองและ
ออกมาที่สระ grahams ' " ทำไม เนดดี " นางเกรแฮม
กล่าวว่า " สิ่งที่แปลกมหัศจรรย์ ฉันพยายามที่จะได้รับคุณ
ในโทรศัพท์เลยตั้งแต่เช้า เดี๋ยวผมไปเอาเครื่องดื่ม . " เขา
เห็นแล้วเหมือน Explorer , ศุลกากรและประเพณีของชาวพื้นเมือง
ใจดีจะต้องสามารถจัดการกับการทูต
ถ้าเขายังไม่ไปถึงจุดหมาย เขาไม่ได้
อยากทำให้งงหรือดูเหมือนหยาบคายกับ grahams หรือเขามี
เวลาอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น เขาว่ายน้ำความยาวของสระว่ายน้ำและ
เข้าร่วมในดวงอาทิตย์และได้รับการช่วยเหลือ ไม่กี่นาทีต่อมาโดย
มาถึงสอง carloads เพื่อนจากคอนเน็กติกัต ระหว่าง
ตลกโปกฮาเก่า เขาหนีรอดไปได้ เขาไป
ลง โดยด้านหน้าของบ้าน grahams ' ก้าวข้าม
ป้องกันหนามและข้ามมากว่างไปค้อน ' ค้อนคุณนาย
มองขึ้นจากดอกกุหลาบเธอ เห็นเขาว่ายน้ำ
ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นใคร การ lears ได้ยิน
เขาสาดผ่าน หน้าต่างของห้องนั่งเล่นของพวกเขา
howlands และ thecrosscupswere ออกไป หลังจากออกจาก thehow -
ที่ดิน ditmar ' เขาข้ามถนนและเริ่มต้นสำหรับบังเกอร์ '
ที่เขาได้ยินเสียงแม้ในที่ไกล เสียงของพรรค
น้ำหักเหเสียงและเสียงหัวเราะและ
ดูเหมือนจะระงับมันอยู่กลางอากาศ พูลบังเกอร์ ' บน
ลุกขึ้นและเขาปีนบันไดไปยังระเบียงที่ 25 หรือ 30
ผู้ชายและผู้หญิงดื่ม คนเดียวในอาคาร
น้ำสนิมที่ลอยอยู่ในยาง
แพ โอ้ มันน่ารักและสวยเป็นธนาคารของแม่น้ำลูซินดา
! คนมั่งคั่งและผู้หญิงที่รวบรวมโดย sapphirecolored
น้ำในขณะที่เจ้าชายในเสื้อสีขาวผ่านพวกเขา
เย็นเสมอ ค่าใช้จ่ายเป็นเทรนเนอร์ de เฮวิลเลิ่นแดงเป็นวงๆๆๆ

ในท้องฟ้ากับสิ่งที่ชอบร้องเพลงของเด็กในการแกว่ง รู้สึกรัก
ผ่านเน็ดที่เกิดเหตุเป็นบริเวณงาน เช่น ถ้ามันเป็นสิ่งที่
เขาจะสัมผัสได้ ในระยะทางที่เขาได้ยิน th ภายใต้ ทันทีที่
อีนิด บังเกอร์เห็นเขา เธอเริ่มกรีดร้อง " โอ้ ดูสิใคร
ที่นี่เลย แปลกใจจังสุดยอด ! เมื่อลูซินด้าบอกว่า
ไม่ได้มา นึกว่าจะตาย " เธอทำทางของเธอเพื่อเค้า
ผ่านฝูงชน และเมื่อพวกเขาได้เสร็จสิ้นแล้วจูบเธอ LED
เขาไปบาร์เป็น prog เรสที่ชะลอตัว โดยความจริงที่ว่าเขา
หยุดจูบแปดหรือสิบผู้หญิงอื่น และเขย่ามือ
เป็นผู้ชายมาก ยิ้มเป็นบาร์เทนเดอร์ เขาเคยเห็นที่ร้อย
คือเรื่องราวของ จอห์น ชีเวอร์
ปาร์ตี้ให้จินโทนิคและเขายืนอยู่ข้างบาร์สำหรับ
ตอนนี้ กังวล ไม่ติดในการสนทนาใด ๆที่
เวลาการเดินทางของเขา เมื่อเขาดูเหมือนจะถูกล้อม
เขากระโดดลงไปว่ายน้ำใกล้ชิดกับด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยง Col -
liding กับสนิมของแพ ที่ไกลสุดของสระว่ายน้ำเขาข้าม
tomlinsons ด้วยรอยยิ้มกว้างและ jogged ขึ้นสวน
เส้นทาง กรวดตัดเท้าของเขา แต่นี้ได้สบายๆ .
พรรคถูกกักขังอยู่ในสระว่ายน้ำ เมื่อพระองค์เสด็จ
ต่อบ้าน เขาได้ยินเสียงน้ำ เสียงสดใสของ
จางหายได้ยินเสียงวิทยุจากครัวบังเกอร์ '
ที่ใครบางคนกำลังเกม วันอาทิตย์ -
เที่ยง เขาทำให้ทางของเขาผ่านการจอดรถและลง
หญ้า B เพื่อถนนของพวกเขาเพื่อ alewives เลน เขาไม่ได้
ต้องการที่จะเห็นบนถนนในการอาบน้ำกางเกงแต่มี
ไม่ติดเขาทำระยะทางสั้น ๆ เพื่อ levys '
ถนนเครื่องหมายกับเครื่องหมายคุณสมบัติส่วนตัว และหลอดสีเขียว
สำหรับนิวยอร์กไทม์ส ประตูและหน้าต่างทั้งหมดของ
บ้านหลังใหญ่ถูกเปิด แต่ไม่มีร่องรอยของชีวิต ไม่ใช่
แม้แต่หมาเห่า เขาเดินไปรอบ ๆข้างบ้าน

สระ และเห็นว่า levys มีเพียงเมื่อเร็ว ๆนี้แล้ว แว่นตา
และขวดและอาหารของถั่วอยู่บนโต๊ะในสุดลึก
ซึ่งมีห้องอาบน้ำหรือศาลาแขวนโคมไฟญี่ปุ่น

หลังจากว่ายน้ำสระ เขาโดนแก้ว
เทดื่ม มันเป็นสี่ หรือห้าดื่มและเขา
ว่ายน้ำเกือบครึ่งความยาวของแม่น้ำ ลูซินด้า เขารู้สึกเหนื่อย
สะอาด และความยินดีในตอนนั้นอยู่คนเดียว ; พอใจ

มันทุกอย่าง พายุ ขาตั้งของ Cumulus เมฆ - ที่เมือง -
ท้นและมืดไป และในขณะที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น เขาได้ยิน
percussiveness TH ใต้อีกครั้ง เดอเฮวิลเลิ่นเทรนเนอร์คือ
ยังวนเวียนเหนือศีรษะ และดูเหมือนว่ามันจะเน็ด ที่เขาสามารถได้ยินนักบิน
เกือบจะหัวเราะกับข้ออ้างว่า ในช่วงบ่าย แต่เมื่อมีมุก
อื่นๆของ th ภายใต้เขาไปที่บ้าน
รถไฟนกหวีดเป่า และเขาสงสัยว่าเวลามันมีอากาศ
เป็น 4 ห้า เขาคิดว่าสถานีประจำจังหวัด ในชั่วโมงนั้น
ที่บ๋อยเขาทักซิโด้ปกปิดโดยเสื้อกันฝน ,
แคระกับดอกไม้ห่อในกระดาษข่าว ผู้หญิง
ที่เคยร้องไห้จะรอท้องถิ่น มันคือ
ก็เติบโตเข้ม มันคือช่วงเวลาที่ นก pinheaded
ดูเหมือนจะจัดระเบียบเพลงของพวกเขาเป็นเฉียบพลันและ

knowl นักว่ายน้ำแล้ว edgeable รับรู้แนวทางของพายุ งั้น
เสียงมันดังดี วิ่ง น้ำจากมงกุฎของ
โอ๊คที่ด้านหลังของเขา เช่น ถ้าเป็นหัวจุกได้มีการเปลี่ยน แล้วเสียงของน้ำพุ
มาจากมงกุฎของต้นไม้สูง .
ทำไมเขารักพายุ อะไรคือความหมายของเขาตื่นเต้น
เมื่อประตูดีดเปิดและลมฝนหนีหยาบคาย
ขึ้นบันได ทำไมมีงานที่ง่ายของปิด Windows
ของบ้านหลังเก่าดูกระชับและเร่งด่วน ทำไมน้ำบันทึกแรก
พายุลมเขาแน่แท้
เสียงของข่าวที่ดี , เชียร์ , ข่าวประเสริฐ ? แล้วมี
ระเบิด กลิ่นของคอร์ไดท์ และเชียงราย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.