written on the board. He thought th

written on the board. He thought that these were homework problems, so he quickly wrote them down. Later, at home, he worked very hard to solve these math problems. They were very difficult. It took him several days to finish. Finally, he took his completed homework to the professor's office. He apologized for finishing so late. The professor just said to put the homework on his desk.
     Early on a Sunday morning about six weeks later, George heard a knock on his front door. It was the professor! He was very excited, and was shouting, "Congratulations!" At first, George was confused. Eventually, he understood what happened. The two problems that were on the board in class were not for homework. They were two famous problems in statistics that no one ever solved! The professor only wrote them on the board as examples of unsolved problems.
     Because George was late to class, he didn't know that the problems were unsolved, and he didn't think they were impossible. He thought there must be a solution, so he worked until he found it. Of course, the professor was very impressed by George's intelligence. His solutions to the problems were later published. I think the lesson in this story is to always do your homework!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขียนบนกระดาน เขาคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาในบ้านเพื่อให้เขาได้อย่างรวดเร็วเขียนพวกเขาลง ต่อมาที่บ้านเขาทำงานหนักมากในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์เหล่านี้ พวกเขาเป็นเรื่องยากมากที่ เขาใช้เวลาหลายวันที่จะเสร็จสิ้น ในที่สุดเขาทำการบ้านเสร็จเขาไปที่สำนักงานของอาจารย์ เขาขอโทษสำหรับการตกแต่งเพื่อให้ปลาย อาจารย์บอกว่าจะนำการบ้านบนโต๊ะทำงานของเขา.
ในช่วงต้นของเช้าวันอาทิตย์ประมาณหกสัปดาห์ต่อมาจอร์จได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้านของเขา มันเป็นอาจารย์! เขารู้สึกตื่นเต้นมากและได้ตะโกน "ขอแสดงความยินดี" ในตอนแรก george สับสน ในที่สุดเขาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น สองปัญหาที่มีอยู่บนเรือในชั้นเรียนไม่ได้สำหรับการบ้าน พวกเขาเป็นสองปัญหาที่มีชื่อเสียงในสถิติที่ไม่มีใครเคยแก้ไข!อาจารย์เท่านั้นที่จารึกไว้บนกระดานเป็นตัวอย่างของปัญหาไม่มี.
เพราะจอร์จก็สายไปเรียนเขาไม่ได้รู้ว่าปัญหาที่เป็นปริศนาและเขาก็ไม่คิดว่าพวกเขาเป็นไปไม่ได้ เขาคิดว่าจะต้องมีการแก้ปัญหาเพื่อให้เขาทำงานจนกว่าเขาจะพบว่ามัน แน่นอนอาจารย์ประทับใจมากโดยหน่วยสืบราชการลับของจอร์จ การแก้ปัญหาของเขาในการแก้ไขปัญหาที่ถูกตีพิมพ์ในภายหลังฉันคิดว่าบทเรียนในเรื่องนี้คือการทำบ้านของคุณเสมอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขียนบนกระดาน เขาคิดว่า มีปัญหาบ้าน เพื่อให้เขาได้อย่างรวดเร็วเขียนพวกเขาลง ในภายหลัง ที่ บ้าน เขาทำงานหนักมากเพื่อแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์เหล่านี้ พวกเขาได้ยากมาก เขาใช้หลายวันให้เสร็จสิ้น สุดท้าย เขาได้ทำการบ้านของเขาเสร็จสมบูรณ์ไปยังสำนักงานของอาจารย์ เขาอุ้มสำหรับจบช้าดังนั้น อาจารย์กล่าวว่า เพียงใส่บ้านโต๊ะของเขา
     ในช่วงเช้าวันอาทิตย์ประมาณ 6 สัปดาห์ภายหลัง จอร์จยินเคาะประตูหน้าของเขา ก็อาจารย์ เขาคือตื่นเต้นมาก และ ตะโกน "ขอแสดงความยินดี" ตอนแรก จอร์จถูกสับสน ในที่สุด เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ปัญหาสองที่อยู่บนบอร์ดในชั้นเรียนไม่ได้อยู่ในบ้าน พวกปัญหาสองสถานที่สถิติที่ไม่เคยแก้ไขได้ อาจารย์เพียงเขียนให้บนกระดานเป็นตัวอย่างของยังไม่ได้แก้ไขปัญหา
เนื่องจากจอร์จเป็นสายชั้น ไม่ทราบว่า ปัญหายังไม่ได้แก้ไข และเขาไม่คิดว่า พวกเขาไม่ เขาคิดว่า ต้องการแก้ปัญหา เพื่อให้เขาทำงานจนกระทั่งเขาพบว่ามัน แน่นอน อาจารย์ประทับใจมาก โดยปัญญาของจอร์จ เขาแก้ไขปัญหาถูกเผยแพร่ในภายหลัง ผมคิดว่า บทในเรื่องนี้คือการ ทำการบ้านของคุณเสมอ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขียนบนบอร์ด เขาคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาการบ้านเขาจึงเขียนลงไปได้อย่างรวดเร็ว ใน ภายหลัง ที่บ้านเขาทำงานกันอย่างหนักเพื่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเหล่านี้คณิตศาสตร์ พวกเขาก็เป็นไปอย่างยากลำบากเป็นอย่างมาก ทำให้เขาอีกหลายวันเพื่อทำให้เสร็จ ในที่สุดเขาก็ทำการบ้านเสร็จสมบูรณ์ของเขาเพื่อไปยังสำนักงานของศาสตราจารย์ที่ เขาได้กล่าวคำขอโทษสำหรับการตกแต่งนั้นช่วงดึก ศาสตราจารย์พูดให้การบ้านที่อยู่บนโต๊ะของเขา.
ช่วงเช้าตรู่ในช่วงเช้าวันอาทิตย์เกี่ยวกับหกสัปดาห์ต่อมาจอร์จได้ยินเสียงเคาะประตูด้านหน้าของเขา มันเป็นศาสตราจารย์ เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากและได้ตะโกนว่า"ขอแสดงความยินดี!"เป็นครั้งแรกที่ George สับสน ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองปัญหาที่อยู่บนบอร์ดได้ในระดับไม่ใช่เพราะการบ้าน พวกเขามีสองปัญหามีชื่อเสียงในเชิงสถิติที่ไม่เคยมีใครแก้ไขศาสตราจารย์เท่านั้นจารึกไว้บนบอร์ดที่เป็นตัวอย่างของปัญหายังคาราคาซัง.
เพราะจอร์จเป็นช่วงปลายกับเขาไม่รู้ว่าปัญหาที่เป็นปัญหาและเขาไม่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เขาคิดว่ามันจะต้องมีโซลูชันที่ให้เขาทำงานจนกว่าเขาก็พบว่ามัน แน่นอนว่าศาสตราจารย์ที่รู้สึกประทับใจมากที่ได้ความอัจฉริยะของ George โซลูชันของเขาในการแก้ปัญหาที่ถูกเผยแพร่ใน ภายหลังผมคิดว่าบทเรียนในเรื่องนี้เป็นการทำการบ้านของคุณเสมอ!