Korean NHI has been unable to contr

Korean NHI has been unable to control health care expenditures.2,3 The Korean government on the one hand, has assumed exclusive control over medical care financing without including the medical profession in the policymaking process. Organized medicine has complained that only 65% of customary medical care costs are reimbursed by current health insurance. Korean physicians blame the government, claiming that it has developed a universal health insurance system at the expense of their professional incomes and autonomy.4

Korean medical professionals, on the other hand, have practiced without any public accountability. Government has never tried to intervene in the clinical autonomy of medical doctors. These laissez-faire practices have resulted in some appalling health care statistics-excessive overuse of antibiotics, more magnetic resonance imaging machines per million population than anywhere else in the world, and cesarean delivery rates of about 40% of live births.

While the Korean government has begun to show interest in controlling health insurance costs, it has done little public monitoring and regulating of health care services provided by doctors and pharmacists. As a resuit of this unbalanced governmental approach, the Korean people have been exposed to excessive and sometimes harmful health services.

This structural problem derives from 3 interrelated weaknesses in the Korean health care system. First medical specialists make up more than 80% of practicing medical doctors in Korea. In addition, one fourth of Korean medical doctors have 2 or more specialties. In most Western industrialized countries, medical specialists constitute no more than 50% of all practicing physicians. Korean medical care costs have escalated because medical specialists generate hightech, expensive tests and treatments in highly commercialized university hospitals. This, in turn, has exacerbated the financial deficit of NHI. The Korean government has developed no policy tools with which to discourage Korean medical doctors from becoming specialists.

Second, the private medical care sector currently consumes about 90% of total health care resources, particularly in terms of hospital beds. Korean governments have had little interest in expanding the public health care delivery sector, except for community public health centers known as Bogeunso. The other publicly owned institutions are the National Medical Center, built by the US Army during the Korean War in 1950, and provincial medical centers built by Japanese colonizers. These public institutions provide only 10% of total health care services. Almost all the rest of Korean health care facilities are for-profit. This private sector-dominated health care system is another stimulus for the increased use of highly expensive medical care.As in the case of the oversupply of medical specialists, the Korean government has not been able to formulate any policy alternatives to the private sector-dominated delivery system.

Third, pharmaceutical expenditures have consumed about 30% of total health expenditures. Before the policy of separating medical care reimbursement from pharmaceutical reimbursement was implemented in July 2000, Korean pharmacists were free to sell antibiotics and other potent biomedical drugs to customers without a doctor's prescription. Government has never prevented pharmacists from serving as primary health care practitioners. This factor has contributed to NHI's financial crisis. To make matters worse, shortly after the separation policy was implemented, pharmaceutical expenditures began to rise rapidly because of the intense lobbying by multinational pharmaceutical companies to allow marketing of high-cost drugs. When the minister of health and welfare was replaced in July 2002, he blamed the government for playing into the hands of the multinational pharmaceutical industry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกาหลี NHI ได้รับไม่สามารถที่จะควบคุมการดูแลสุขภาพ expenditures.2,3 รัฐบาลเกาหลีในมือข้างหนึ่งได้สันนิษฐานควบคุมพิเศษกว่าการจัดหาเงินทุนโดยไม่ต้องดูแลรักษาทางการแพทย์รวมทั้งแพทย์ในกระบวนการกำหนดนโยบาย จัดยาได้บ่นว่าเพียง 65% ของค่าใช้จ่ายในการดูแลทางการแพทย์ธรรมเนียมที่จะคืนเงินโดยการประกันสุขภาพในปัจจุบัน แพทย์เกาหลีตำหนิรัฐบาลอ้างว่าได้มีการพัฒนาระบบประกันสุขภาพถ้วนหน้าค่าใช้จ่ายของรายได้เป็นมืออาชีพของพวกเขาและ autonomy.4 ผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เกาหลี, บนมืออื่น ๆ ที่มีประสบการณ์โดยไม่ต้องรับผิดชอบใด ๆ ประชาชน รัฐบาลได้เคยพยายามที่จะเข้าไปแทรกแซงในความเป็นอิสระทางคลินิกของแพทย์ เหล่านี้ปฏิบัติที่ไม่รู้ไม่ชี้มีผลในการใช้มากเกินไปการดูแลสุขภาพที่น่ากลัวบางสถิติที่มากเกินไปของยาปฏิชีวนะ, เครื่องถ่ายภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กมากขึ้นต่อล้านประชากรมากกว่าที่ใดในโลกและอัตราการส่งมอบการผ่าตัดคลอดประมาณ 40% ของการเกิดมีชีพ. ในขณะที่รัฐบาลเกาหลี ได้เริ่มที่จะแสดงความสนใจในการควบคุมค่าใช้จ่ายในการประกันสุขภาพที่ได้ทำการตรวจสอบของประชาชนน้อยและควบคุมการให้บริการด้านการดูแลสุขภาพที่ให้บริการโดยแพทย์และเภสัชกร ในฐานะที่เป็น resuit ของวิธีการของรัฐบาลที่ไม่สมดุลนี้คนเกาหลีได้รับการสัมผัสกับบางครั้งมากเกินไปและการบริการด้านสุขภาพที่เป็นอันตราย. ปัญหานี้เกิดขึ้นจากโครงสร้าง 3 จุดอ่อนของความสัมพันธ์ในระบบการดูแลสุขภาพของเกาหลี ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ครั้งแรกที่ทำขึ้นมากกว่า 80% ของการฝึกแพทย์ในประเทศเกาหลี นอกจากนี้หนึ่งในสี่ของแพทย์เกาหลีมี 2 หรือมากกว่าพิเศษ ในประเทศอุตสาหกรรมตะวันตกส่วนใหญ่ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่เป็นไม่เกิน 50% ของแพทย์การฝึก ค่าใช้จ่ายในการดูแลทางการแพทย์เกาหลีได้เพิ่มขึ้นเพราะผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ไฮเทคสร้างการทดสอบที่มีราคาแพงและการรักษาในเชิงพาณิชย์สูงโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย นี้ในการเปิดได้เลวร้ายการขาดดุลทางการเงินของ NHI รัฐบาลเกาหลีได้มีการพัฒนาเครื่องมือที่ไม่มีนโยบายที่จะกีดกันการแพทย์เกาหลีจากการเป็นผู้เชี่ยวชาญ. ประการที่สองการดูแลทางการแพทย์ภาคเอกชนขณะกินประมาณ 90% ของทรัพยากรการดูแลสุขภาพโดยรวมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของเตียงของโรงพยาบาล รัฐบาลเกาหลีมีความสนใจน้อยในการขยายการดูแลสุขภาพภาครัฐจัดส่งยกเว้นศูนย์ชุมชนสุขภาพของประชาชนที่รู้จักกันเป็น Bogeunso สถาบันอื่น ๆ ที่เป็นสาธารณชนเป็นศูนย์การแพทย์แห่งชาติที่สร้างขึ้นโดยกองทัพสหรัฐในช่วงสงครามเกาหลีในปี 1950 และศูนย์การแพทย์จังหวัดที่สร้างขึ้นโดย colonizers ญี่ปุ่น สถาบันของรัฐเหล่านี้มีเพียง 10% ของการให้บริการด้านการดูแลสุขภาพโดยรวม เกือบทั้งหมดส่วนที่เหลือของสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการดูแลสุขภาพเกาหลีแสวงหาผลกำไร ระบบนี้การดูแลสุขภาพภาคเอกชนที่โดดเด่นคือการกระตุ้นเศรษฐกิจอีกสำหรับการใช้งานที่เพิ่มขึ้นของ care.As ทางการแพทย์ราคาแพงมากในกรณีของอุปทานส่วนเกินของผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่รัฐบาลเกาหลียังไม่ได้สามารถที่จะกำหนดนโยบายทางเลือกใด ๆ ไปยังภาคเอกชนที่โดดเด่น ระบบการจัดส่ง. ประการที่สามการใช้จ่ายยามีการบริโภคประมาณ 30% ของค่าใช้จ่ายสุขภาพโดยรวม ก่อนที่นโยบายในการแยกการชำระเงินคืนการดูแลทางการแพทย์จากการชำระเงินคืนยาถูกนำมาใช้ในเดือนกรกฎาคมปี 2000 เภสัชกรเกาหลีมีอิสระที่จะขายยาปฏิชีวนะและยาเสพติดอื่น ๆ ที่มีศักยภาพทางการแพทย์ให้กับลูกค้าโดยไม่ต้องมีใบสั่งแพทย์ รัฐบาลไม่เคยมีการป้องกันจากเภสัชกรที่ทำหน้าที่เป็นผู้ปฏิบัติงานการดูแลสุขภาพเบื้องต้น ปัจจัยนี้มีส่วนทำให้เกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินของ NHI เพื่อให้เรื่องเลวไม่นานหลังจากที่นโยบายแยกได้ดำเนินการค่าใช้จ่ายยาเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเนื่องจากการวิ่งเต้นที่รุนแรงโดย บริษัท ยาข้ามชาติเพื่อให้การตลาดของยาเสพติดที่มีต้นทุนสูง เมื่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสุขภาพและสวัสดิการถูกแทนที่ในเดือนกรกฎาคมปี 2002 เขากล่าวหาว่ารัฐบาลสำหรับการเล่นอยู่ในมือของอุตสาหกรรมยาข้ามชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกาหลี นีได้รับไม่สามารถที่จะควบคุมค่าใช้จ่ายด้านการดูแลสุขภาพ กับ 3 รัฐบาลเกาหลีในมือข้างหนึ่งก็ถือควบคุมพิเศษกว่าเงินรักษาพยาบาล โดยไม่รวมถึงบุคลากรทางการแพทย์ในนโยบาย กระบวนการ จัดยาได้ร้องเรียนว่า 65% ของการดูแลทางการแพทย์จารีตประเพณีค่าใช้จ่ายจะ reimbursed โดยประกันสุขภาพในปัจจุบัน หมอเกาหลีโทษรัฐบาล