นิทานอาเซียน ประเทศอินโดนีเซียเรื่อ

นิทานอาเซียน ประเทศอินโดนีเซีย
เรื่องกระจงเจ้าปัญญา
บ่ายวันหนึ่งอากาศร้อนอบอ้าวกระจงเจ้าปัญญาตัวหนึ่งกําลังกินน้ําใสในทะเลสาบกลางป่าอยู่ขณะ
กําลัง กินน้ําเพลิน เสือโคร่งตัวหนึ่งเดินผ่านมาเมื่อเห็นกระจงเข้า เสือโคร่งก็หยุดแล้วหัวเราะด้วยสําเนียงที่
สําแดงความชั่วร้ายคํารามออกมาว่า "โอ้โฮ้! เจ้ากระจงน้อยช่างเป็นอาหารโอชามื้อนี้ของข้าเสียนี่กระไรเร็ว
เข้า มาให้ข้ากินเสียดี ๆ ข้ายังไม่มีอะไรใส่ท้องมาเลยทั้งวัน"
"นี่ท่านไม่มีอะไรจะกินมาทั้งวันทีเดียวรึ" กระจงถามแกล้งทําเป็นเสียใจด้วยกับเสือโคร่ง แต่แท้ที่จริง
ตัวมันเองกําลังสั่นพั่บ ๆ ด้วยความเสียวสยองเมื่อแลเห็นขากรรไกรอันกว้างใหญ่ และฟันอันแหลมเปี๊ยบขาว
ราวกับงาช้างของเจ้าเสือตัวร้าย
แต่อย่างไรก็ตาม ก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดที่จะไม่แสดงให้เสือรู้ว่าตนกลัว ยังคงพูดต่อไปว่า"โธ่เอ้ย!
คุณเสือนี่น่าสงสารจริง ๆ นะ ข้าพเจ้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสอาหารดีๆ แต่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสัตว์กระจ้อยร่อย
อย่างข้าพเจ้านี้จะเป็นอาหารที่ท่านจะกินได้อิ่มให้สมกับที่ทนหิวมาได้หรอก"
"แต่ข้ากําลังหิวนะโว้ย" เสือคํารามตวาดลั่น อย่างอดทนไม่ไหว
"นึกออกแล้ว" กระจงร้องออกมา ภายในใจก็คิดวางแผน
"ไอ้ที่จะทําให้ท่านหายหิว นั่นมันต้องเนื้อคนถึงจะสมอยาก"
"คนน่ะมันเป็นยังไง เจ้ากระจง"
"นี่ท่านไม่รู้เอาเทียวหรือว่า คนนั้นคืออะไร" กระจงอุทาน ทําเป็นแปลกใจ
"เออ ข้าไม่คิดว่าข้ารู้" เสือตอบ ชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมา
"ไหนบอกข้าหน่อยซิเจ้ากระจงว่าคนน่ะคืออะไร"
"ก็ได้" กระจงว่า ดีใจที่เจ้าเสือร้ายตกหลุมพรางของตัว "คนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่ง มีขาสองขา แต่ทว่า
เป็นสัตว์ที่มีอํานาจใหญ่ยิ่งที่สุดในโลก"
"จริงรึ อํานาจมากยิ่งกว่าข้าอีกรึ" เสือถาม ชักจะขัดใจขึ้นมาแล้ว "จริงแน่ แต่ถ้าท่านไวพอ ท่านโดด
เข้าตะปบมันไว้ ท่านก็กินมันได้สบาย" "เออดี แต่ถ้าข้าหาคนกินไม่ได้ล่ะ เจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้านา มา
ต่อรองกันแบบนี้ดีไหมล่ะ" "ตกลง" กระจงร้องตอบอย่างพอใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิทานอาเซียนประเทศอินโดนีเซีย
เรื่องกระจงเจ้าปัญญา
บ่ายวันหนึ่งอากาศร้อนอบอ้าวกระจงเจ้าปัญญาตัวหนึ่งกําลังกินน้ําใสในทะเลสาบกลางป่าอยู่ขณะ
กําลังกินน้ําเพลินเสือโคร่งตัวหนึ่งเดินผ่านมาเมื่อเห็นกระจงเข้าเสือโคร่งก็หยุดแล้วหัวเราะด้วยสําเนียงที่
สําแดงความชั่วร้ายคํารามออกมาว่า "โอ้โฮ้ เจ้ากระจงน้อยช่างเป็นอาหารโอชามื้อนี้ของข้าเสียนี่กระไรเร็ว
เข้ามาให้ข้ากินเสียดีๆ ข้ายังไม่มีอะไรใส่ท้องมาเลยทั้งวัน "
"นี่ท่านไม่มีอะไรจะกินมาทั้งวันทีเดียวรึ" กระจงถามแกล้งทําเป็นเสียใจด้วยกับเสือโคร่งแต่แท้ที่จริง
ตัวมันเองกําลังสั่นพั่บๆ ด้วยความเสียวสยองเมื่อแลเห็นขากรรไกรอันกว้างใหญ่และฟันอันแหลมเปี๊ยบขาว
ราวกับงาช้างของเจ้าเสือตัวร้าย
แต่อย่างไรก็ตามก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดที่จะไม่แสดงให้เสือรู้ว่าตนกลัวยังคงพูดต่อไปว่า "โธ่เอ้ย
คุณเสือนี่น่าสงสารจริงๆ นะข้าพเจ้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสอาหารดี ๆ แต่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสัตว์กระจ้อยร่อย
อย่างข้าพเจ้านี้จะเป็นอาหารที่ท่านจะกินได้อิ่มให้สมกับที่ทนหิวมาได้หรอก "
"แต่ข้ากําลังหิวนะโว้ย" เสือคํารามตวาดลั่นอย่างอดทนไม่ไหว
ภายในใจก็คิดวางแผน "นึกออกแล้ว" กระจงร้องออกมา
"ไอ้ที่จะทําให้ท่านหายหิวนั่นมันต้องเนื้อคนถึงจะสมอยาก"
"คนน่ะมันเป็นยังไงเจ้ากระจง"
"นี่ท่านไม่รู้เอาเทียวหรือว่าคนนั้นคืออะไร" กระจงอุทานทําเป็นแปลกใจ
ชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมาเสือตอบ "เออข้าไม่คิดว่าข้ารู้"
"ไหนบอกข้าหน่อยซิเจ้ากระจงว่าคนน่ะคืออะไร"
"ก็ได้" กระจงว่าดีใจที่เจ้าเสือร้ายตกหลุมพรางของตัว "คนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่งมีขาสองขาแต่ทว่า
เป็นสัตว์ที่มีอํานาจใหญ่ยิ่งที่สุดในโลก"
"จริงรึอํานาจมากยิ่งกว่าข้าอีกรึ" เสือถามชักจะขัดใจขึ้นมาแล้ว "จริงแน่แต่ถ้าท่านไวพอท่านโดด
เข้าตะปบมันไว้ท่านก็กินมันได้สบาย" "เออดีแต่ถ้าข้าหาคนกินไม่ได้ล่ะเจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้านามา
ต่อรองกันแบบนี้ดีไหมล่ะ""ตกลง"กระจงร้องตอบอย่างพอใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิทานอาเซียนประเทศอินโดนีเซีย


เรื่องกระจงเจ้าปัญญาบ่ายวันหนึ่งอากาศร้อนอบอ้าวกระจงเจ้าปัญญาตัวหนึ่งกําลังกินน้ําใสในทะเลสาบกลางป่าอยู่ขณะกําลังกินน้ําเพลินเสือโคร่งตัวหนึ่งเดินผ่านมาเมื่อเห็นกระจงเข้าเสือโคร่งก็หยุดแล้วหัวเราะด้วยสําเนียงที่
สําแดงความชั่วร้ายคํารามออกมาว่า " โอ้โฮ้ !เจ้ากระจงน้อยช่างเป็นอาหารโอชามื้อนี้ของข้าเสียนี่กระไรเร็ว

จะเข้ามาให้ข้ากินเสียดีข้ายังไม่มีอะไรใส่ท้องมาเลยทั้งวัน "" นี่ท่านไม่มีอะไรจะกินมาทั้งวันทีเดียวรึ " กระจงถามแกล้งทําเป็นเสียใจด้วยกับเสือโคร่งแต่แท้ที่จริงจะด้วยความเสียวสยองเมื่อแลเห็นขากรรไกรอันกว้างใหญ่และฟันอันแหลมเปี๊ยบขาว

ตัวมันเองกําลังสั่นพั่บราวกับงาช้างของเจ้าเสือตัวร้าย
Put ก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดที่จะไม่แสดงให้เสือรู้ว่าตนกลัวยังคงพูดต่อไปว่า " โธ่เอ้ย !
คุณเสือนี่น่าสงสารจริงจะนะข้าพเจ้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสอาหารดีๆแต่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสัตว์กระจ้อยร่อย

อย่างข้าพเจ้านี้จะเป็นอาหารที่ท่านจะกินได้อิ่มให้สมกับที่ทนหิวมาได้หรอก "" แต่ข้ากําลังหิวนะโว้ย " เสือคํารามตวาดลั่นอย่างอดทนไม่ไหว
" นึกออกแล้ว " กระจงร้องออกมาภายในใจก็คิดวางแผน
" ไอ้ที่จะทําให้ท่านหายหิวนั่นมันต้องเนื้อคนถึงจะสมอยาก "

" คนน่ะมันเป็นยังไงเจ้ากระจง "" นี่ท่านไม่รู้เอาเทียวหรือว่าคนนั้นคืออะไร " กระจงอุทานทําเป็นแปลกใจ
" เออข้าไม่คิดว่าข้ารู้ " เสือตอบชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมา

" ไหนบอกข้าหน่อยซิเจ้ากระจงว่าคนน่ะคืออะไร "" ก็ได้ " กระจงว่าดีใจที่เจ้าเสือร้ายตกหลุมพรางของตัว " คนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่งมีขาสองขาแต่ทว่า

เป็นสัตว์ที่มีอํานาจใหญ่ยิ่งที่สุดในโลก "" จริงรึอํานาจมากยิ่งกว่าข้าอีกรึ " เสือถามชักจะขัดใจขึ้นมาแล้ว " จริงแน่แต่ถ้าท่านไวพอท่านโดด
เข้าตะปบมันไว้ท่านก็กินมันได้สบาย " เออดีแต่ถ้าข้าหาคนกินไม่ได้ล่ะเจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้านามา
ต่อรองกันแบบนี้ดีไหมล่ะ " ตกลง " กระจงร้องตอบอย่างพอใจ