Mark Twain, who had made his living

Mark Twain, who had made his living as a Mississippi steamboat pilot before the Civil War and had gone on to be a printer, a journalist, and a sometime prospector, could hardly have imagined that his comic tale “The Celebrated Jumping Frog of Calaveras County,” which appeared originally under the more modest title “Jim Smiley and His Jumping Frog,” was to change his life forever and establish him in a career which was to lead to him becoming one of America’s greatest writers.

Certainly the tale is moderately amusing, but it seemed to catch the imagination of the American reader, and Twain was to follow it up with equally artful stories and lecture tours which were to make him well known some time before the artistic success of The Adventures of Tom Sawyer and Adventures of Huckleberry Finn. Part of the reason for the success of the story lies in its moderation, its seeming lack of artfulness. Good-natured, garrulous old Simon Wheeler tells the story to the unsuspecting Mark Twain, who is, in fact, trying to find out about an entirely different man, the Reverend Leonidas W. Smiley. What he gets is a rambling, disjointed, ungrammatical tale of Jim Smiley, who sometime back in 1849 or 1850 had provided the locals with entertainment with his antics as a gambler.

Style is a strong element in the power of the tale. Twain sets himself up as the straight man for the dead-panned raconteur, who, once he gets started, is impossible to stop. Twain (the character) provides part of the amusement in his indignation. His letter to A. Ward (which is the exterior framing device for the story) is a complaint to the effect that Ward (probably Artemus Ward, who was himself a popular humorist) had deliberately misled Twain, knowing that the surname “Smiley” would trigger the long reminiscence in Wheeler. The style of the first paragraph of the letter has a kind of prim formality about it and the sophisticated facility of an educated writer barely able to suppress his grudging suspicion that he has been made the fool.

This style of fastidious restraint continues, but when Wheeler begins to speak, the prose relaxes into a homey, genial vulgarity and sly wit which immediately establishes the old man as a master teller of tall tales. Whether the story is true hardly matters; its real power lies in the telling. The way in which the “fifteen-minute nag” fumbles her way to the finish line and the look that Andrew Jackson, the bull-pup, gives to Smiley after the defeat by a dog without hind legs are examples of how skilled Twain was in writing cleverly without seeming to be writing at all.

Twain shows equal skill in the dialogue between Smiley and his supposed victim. The repetitions, the grammatical errors, the misspellings to indicate accent, and the wary rejoinders have a seamlessness about them which gives them an air of authenticity, of improvisational vivacity, which is part of Twain’s charm as a comic writer. The story’s success lies in Twain’s ability to make it sound like the real thing: the loose-tongued babble of an old man who has caught another innocent fellow by the ear. Twain, the victim, twice-bitten (once by Ward and once by Smiley’s narrator, Simon Wheeler), can only get away, if good-naturedly, by running for cover. The story’s secret is not the trick it describes but the structure and use of style.

Beyond its technical cleverness, however, the popularity of the story lay in large part in the fact that Twain refrains from patronizing his unlettered inhabitants of Calaveras County. Smiley may have been fooled this time, but he is usually the victor and is likely to rebound. His proposed victim is to be congratulated on his quickness of mind; Simon Wheeler may be a bit long-winded, but he tells a good story. If anyone is made to look the fool, it is Twain, the aggrieved letter writer, whose proper way with grammar has not made him any less susceptible to a harmless practical joke. The story’s tone, in fact, is one of generosity and good nature. The joke is ultimately on Twain, and he takes it well.

It was this kind of happy tomfoolery in the early stories, with the acceptance of rural America as a place not without its own kind of bucolic silliness and occasional quick wit, which readers and audiences liked about the young writer and performer. The tougher, sharper Twain was yet to come.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Mark Twain, who had made his living as a Mississippi steamboat pilot before the Civil War and had gone on to be a printer, a journalist, and a sometime prospector, could hardly have imagined that his comic tale “The Celebrated Jumping Frog of Calaveras County,” which appeared originally under the more modest title “Jim Smiley and His Jumping Frog,” was to change his life forever and establish him in a career which was to lead to him becoming one of America’s greatest writers.Certainly the tale is moderately amusing, but it seemed to catch the imagination of the American reader, and Twain was to follow it up with equally artful stories and lecture tours which were to make him well known some time before the artistic success of The Adventures of Tom Sawyer and Adventures of Huckleberry Finn. Part of the reason for the success of the story lies in its moderation, its seeming lack of artfulness. Good-natured, garrulous old Simon Wheeler tells the story to the unsuspecting Mark Twain, who is, in fact, trying to find out about an entirely different man, the Reverend Leonidas W. Smiley. What he gets is a rambling, disjointed, ungrammatical tale of Jim Smiley, who sometime back in 1849 or 1850 had provided the locals with entertainment with his antics as a gambler.ลักษณะเป็นองค์ประกอบแข็งแกร่งในพลังของเรื่องราว Twain ตั้งตัวเองเป็นคนตรงสำหรับการตาย panned raconteur ที่ เมื่อเขาได้รับการเริ่มต้น เป็นไปไม่ได้หยุด Twain (อักขระ) ให้เป็นส่วนหนึ่งของสวนสนุกใน indignation ของเขา จดหมายของเขาไป Ward A. (ซึ่งเป็นอุปกรณ์ภายนอกทำการถ่ายโอนในเรื่อง) ได้ร้องเรียนถึงผลกระทบที่ Ward (คง Artemus Ward เจ้าตัว humorist นิยม) ได้ตั้งใจไว้ Twain รู้ว่า นามสกุล "ยิ้ม" จะเรียกอะไรยาวในล้อ ลักษณะของย่อหน้าแรกของตัวอักษรได้ระดับพริมเกี่ยวกับแบบและสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยของผู้เขียนการศึกษาแทบจะระงับความสงสัยของเขา grudging ที่เขาได้ทำการหลอกลักษณะนี้ของอั้น fastidious ยังคง แต่เมื่อล้อเริ่มพูด ร้อยแก้วที่ก็ vulgarity โฮเม genial และปัญญากลับกลอกที่สร้างคนเป็นการรับจ่ายเงินหลักของนิทานสูงทันที ว่าเรื่องราวเป็นจริงไม่สำคัญ พลังงานจริงอยู่ในแจ้ง วิธีที่ fumbles "nag สิบห้านาที" เธอไปดูที่ Andrew Jackson วัวฑิมภ์ ให้ยิ้มหลังจากความพ่ายแพ้ โดยสุนัขไม่มีขาหลัง และเส้นชัยเป็นตัวอย่างของทเวนผู้เชี่ยวชาญว่าได้เขียนคำนึงด้วยการ เขียนทั้งหมดTwain shows equal skill in the dialogue between Smiley and his supposed victim. The repetitions, the grammatical errors, the misspellings to indicate accent, and the wary rejoinders have a seamlessness about them which gives them an air of authenticity, of improvisational vivacity, which is part of Twain’s charm as a comic writer. The story’s success lies in Twain’s ability to make it sound like the real thing: the loose-tongued babble of an old man who has caught another innocent fellow by the ear. Twain, the victim, twice-bitten (once by Ward and once by Smiley’s narrator, Simon Wheeler), can only get away, if good-naturedly, by running for cover. The story’s secret is not the trick it describes but the structure and use of style.Beyond its technical cleverness, however, the popularity of the story lay in large part in the fact that Twain refrains from patronizing his unlettered inhabitants of Calaveras County. Smiley may have been fooled this time, but he is usually the victor and is likely to rebound. His proposed victim is to be congratulated on his quickness of mind; Simon Wheeler may be a bit long-winded, but he tells a good story. If anyone is made to look the fool, it is Twain, the aggrieved letter writer, whose proper way with grammar has not made him any less susceptible to a harmless practical joke. The story’s tone, in fact, is one of generosity and good nature. The joke is ultimately on Twain, and he takes it well.It was this kind of happy tomfoolery in the early stories, with the acceptance of rural America as a place not without its own kind of bucolic silliness and occasional quick wit, which readers and audiences liked about the young writer and performer. The tougher, sharper Twain was yet to come.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Mark Twain ที่ได้ทำให้ชีวิตของเขาเป็นนักบินเรือกลไฟมิสซิสซิปปีก่อนสงครามกลางเมืองและได้ไปเป็นเครื่องพิมพ์, นักข่าวและแร่บางครั้งอาจแทบจะไม่ได้คิดว่าเรื่องการ์ตูน "ฉลองกบกระโดดของเวรัสมณฑล "ซึ่ง แต่เดิมปรากฏภายใต้ชื่อเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น" ยิ้มจิมและกระโดดกบของเขา "ที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาตลอดไปและสร้างเขาในอาชีพซึ่งจะนำไปสู่การให้เขากลายเป็นหนึ่งในนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกา. แน่นอนเรื่องนี้เป็นที่น่าขบขันในระดับปานกลาง แต่ดูเหมือนจะจับจินตนาการของผู้อ่านชาวอเมริกันและทเวนคือการทำตามขึ้นไปด้วยเรื่องราวเก่งอย่างเท่าเทียมกันและเดินสายบรรยายซึ่งจะทำให้เขารู้จักกันดีบางครั้งก่อนที่จะประสบความสำเร็จในศิลปะของการผจญภัยของทอมซอว์เยอร์และการผจญภัยของเกิล ฟินน์ เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลสำหรับความสำเร็จของเรื่องอยู่ในการดูแลของการขาดดูเหมือนของเล่ห์เหลี่ยม อัธยาศัยดีพูดพล่ามล้อเก่าไซมอนบอกเล่าเรื่องราวที่จะไม่สงสัยร์กทเวนซึ่งเป็นในความเป็นจริงพยายามที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับคนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนายลีโอนิดายิ้มดับบลิว สิ่งที่เขาได้รับคือการท่องเที่ยว, ปะติดปะต่อเรื่องไวยากรณ์ของจิมยิ้มที่กลับมาอยู่ในช่วง 1849 หรือ 1850 ได้ให้ชาวบ้านที่มีความบันเทิงที่มีการแสดงตลกของเขาในฐานะนักการพนัน. สไตล์เป็นองค์ประกอบที่แข็งแกร่งในอำนาจของเรื่อง ทเวนตั้งตัวเองขึ้นเป็นคนที่ตรงไปบุคลิกภาพตายแพนที่เมื่อเขาได้รับการเริ่มต้นเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุด ทเวน (ตัวละคร) ให้เป็นส่วนหนึ่งของสวนสนุกในความไม่พอใจของเขา จดหมายถึงเอวอร์ด (ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่กรอบนอกเรื่อง) คือการร้องเรียนผลของการที่วอร์ด (อาจ Artemus วอร์ดซึ่งเป็นตัวเองตลกที่นิยม) ได้จงใจผิดทั้งคู่รู้ว่านามสกุล "ยิ้ม" จะ เรียกความทรงจำที่ยาวนานในวีลเลอร์ รูปแบบของย่อหน้าแรกของตัวอักษรที่มีชนิดของทางการเรียบร้อยเกี่ยวกับมันและสิ่งอำนวยความสะดวกที่มีความซับซ้อนของการเป็นนักเขียนที่ได้รับการศึกษาแทบจะไม่สามารถที่จะระงับความสงสัยหวงแหนของเขาว่าเขาได้รับการทำคนโง่. รูปแบบของความยับยั้งชั่งใจจุกจิกนี้อย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อล้อ เริ่มต้นที่จะพูดร้อยแก้วผ่อนคลายเป็นกันเองหยาบคายใจดีและปัญญาเจ้าเล่ห์ซึ่งทันทีกำหนดชายชราเป็นหมอดูหลักของนิทานสูง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นความจริงที่สำคัญแทบจะไม่; อำนาจที่แท้จริงของมันอยู่ในบอก วิธีซึ่งใน "จู้จี้สิบห้านาที" ล็อกทางของเธอไปเส้นชัยและรูปลักษณ์ที่แอนดรูแจ็คสันวัวลูกสุนัขจะช่วยให้การยิ้มหลังจากความพ่ายแพ้โดยสุนัขโดยไม่ต้องขาหลังเป็นตัวอย่างของวิธีการที่มีทักษะทั้งคู่เป็นใน เขียนอย่างชาญฉลาดโดยไม่ต้องดูเหมือนจะเขียนเลย. ทเวนแสดงให้เห็นถึงทักษะที่เท่าเทียมกันในการเจรจาระหว่างยิ้มและควรเหยื่อของเขา ซ้ำข้อผิดพลาดทางไวยากรณ์ที่สะกดผิดเพื่อแสดงสำเนียงและ rejoinders ระวังมี Seamlessness เกี่ยวกับพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขาอากาศของความถูกต้องของความสนุกสนานยิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเสน่ห์ของทั้งคู่เป็นนักเขียนการ์ตูน ความสำเร็จของเรื่องอยู่ในความสามารถของทั้งคู่เพื่อให้เสียงเหมือนจริงที่: จ้อหลวมปากของชายชราคนหนึ่งที่ได้จับเพื่อนอีกบริสุทธิ์ด้วยหู ทเวนเหยื่อสองกัด (ครั้งโดยวอร์ดและครั้งเดียวโดยเล่ายิ้มไซมอนวีลเลอร์) เท่านั้นที่สามารถได้รับไปถ้าดี naturedly โดยวิ่งหาที่กำบัง ความลับเรื่องที่ไม่ได้เป็นเคล็ดลับที่จะอธิบาย แต่โครงสร้างและการใช้รูปแบบ. นอกเหนือจากความฉลาดทางด้านเทคนิค แต่ความนิยมของเรื่องอยู่ในส่วนใหญ่ในความจริงที่ว่าทั้งคู่ละเว้นจากการอุปถัมภ์ชาวไร้การศึกษาของเขาในเวรัสมณฑล ยิ้มอาจจะถูกหลอกเวลานี้ แต่เขามักจะเป็นผู้ชนะและมีโอกาสที่จะดีดตัวขึ้น เหยื่อเสนอของเขาคือการได้รับการแสดงความยินดีในความรวดเร็วของเขาในใจ ไซมอนวีลเลอร์อาจเป็นบิตยืดยาว แต่เขาบอกว่าเป็นเรื่องที่ดี หากใครทำเพื่อดูคนโง่มันเป็นทเวนนักเขียนตัวอักษรที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งเป็นวิธีการที่เหมาะสมโดยใช้ไวยากรณ์ที่ไม่ได้ทำอะไรเขาน้อยไวต่อเล่นตลกไม่เป็นอันตราย โทนของเรื่องในความเป็นจริงเป็นหนึ่งของความเอื้ออาทรและธรรมชาติที่ดี เรื่องตลกเป็นที่สุดในทเวนและเขาจะได้ดี. มันเป็นชนิดของพฤติกรรมที่โง่เขลาเบาปัญญามีความสุขในเรื่องต้นนี้กับการยอมรับของชนบทอเมริกาเป็นสถานที่ที่ไม่ได้โดยไม่มีชนิดของตัวเองของความโง่เขลาบ้านนอกและเป็นครั้งคราวปัญญารวดเร็วซึ่งผู้อ่านและ ผู้ชมที่ชอบเกี่ยวกับนักเขียนหนุ่มและนักแสดง รุนแรงคมชัดทั้งคู่ก็ยังมาไม่ถึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Mark Twain , ที่ได้ทำให้ชีวิตของเขาเป็นมิสซิสซิปปีเรือกลไฟนำร่องก่อนสงครามกลางเมือง และได้ไปในที่จะเป็นเครื่องพิมพ์ , นักข่าว , และแร่บาง แทบจะคิดว่าเขาการ์ตูนเรื่อง " กบกระโดดฉลองของ Calaveras County , " ซึ่งปรากฏครั้งแรกภายใต้ชื่อ " จิมยิ้มเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น และการกระโดดกบ" ก็จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล และตั้งเขาในอาชีพซึ่งจะทำให้เขาเป็นหนึ่งในนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกา

แน่นอน เรื่องราวก็สนุกพอสมควร แต่มันดูเหมือนว่าจะจับจินตนาการของผู้อ่านชาวอเมริกัน