The traditional supply chain was no

The traditional supply chain was normally driven
by manufacturers who managed and controlled the
pace at which products were developed, manufactured
and distributed (Stewart, 1997). Generally, the
efficiency is measured by taking the ratio of revenue
over the total supply chain operational costs. However,
in recent years, new trends have emerged in
the efficiency measurement, where, customers have
increasing demands on manufacturers for quick
order fulfillment and fast delivery. This has made
the supply chain efficiency difficult to be measured
(Stewart, 1997). In addition to the usual financial
measures, the supply chain performance needs to
take into consideration other specific indicators such
as the delivery rate and percentage of order fulfillment.
This measurement is further complicated by
the influence of manufacturing capacity and other
influential operational constraints. In view of the
increasing performance measures in supply chain,
not many companies will know how to gauge the
performance of their supply chain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ห่วงโซ่อุปทานแบบดั้งเดิมถูกขับเคลื่อนได้ตามปกติโดยผู้ผลิตที่มีการจัดการและควบคุมก้าวที่ผลิตภัณฑ์ได้รับการพัฒนาผลิตและจัดจำหน่าย(สจ๊วต 1997) โดยทั่วไปมีประสิทธิภาพเป็นวัดโดยการใช้อัตราส่วนของรายได้มากกว่าห่วงโซ่อุปทานรวมต้นทุนการดำเนินงาน อย่างไรก็ตามในปีที่ผ่านมาแนวโน้มใหม่ได้เกิดในการวัดประสิทธิภาพที่ลูกค้าได้เพิ่มขึ้นความต้องการเกี่ยวกับผู้ผลิตอย่างรวดเร็วปฏิบัติตามคำสั่งและการจัดส่งที่รวดเร็ว นี้ได้ทำให้ประสิทธิภาพห่วงโซ่อุปทานเรื่องยากที่จะวัด(สจ๊วต 1997) นอกจากนี้ในการทางการเงินตามปกติมาตรการประสิทธิภาพห่วงโซ่อุปทานความต้องการที่จะใช้เวลาในการพิจารณาตัวชี้วัดเฉพาะอื่นๆ เช่นอัตราการส่งมอบและร้อยละของปฏิบัติตามคำสั่ง. วัดนี้มีความซับซ้อนมากขึ้นโดยอิทธิพลของกำลังการผลิตและอื่น ๆ ที่ จำกัด ในการดำเนินงานที่มีอิทธิพล ในมุมมองของการเพิ่มมาตรการประสิทธิภาพการทำงานในห่วงโซ่อุปทานได้หลายบริษัท ที่จะรู้วิธีการวัดประสิทธิภาพการทำงานของห่วงโซ่อุปทานของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ห่วงโซ่อุปทานแบบดั้งเดิม คือ ปกติขับ
โดยผู้ผลิตที่มีการจัดการและควบคุม
จังหวะที่ผลิตภัณฑ์ถูกพัฒนา ผลิต และจัดจำหน่าย
( สจ๊วต , 1997 ) โดยทั่วไป ,
ประสิทธิภาพเป็นวัดโดยการสัดส่วนของรายได้มากกว่าค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน
ห่วงโซ่อุปทานทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ,
ใน ปี ล่าสุด ได้เกิดแนวโน้มใหม่ในการวัดประสิทธิภาพที่
, ,ลูกค้ามีความต้องการที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับผู้ผลิตเพื่อเติมเต็ม

เพื่อรวดเร็วและการจัดส่งที่รวดเร็ว นี้ได้ทำให้
ห่วงโซ่อุปทานประสิทธิภาพยากที่จะวัด
( Stewart , 1997 ) นอกจากมาตรการทางการเงิน
ปกติ , จัดหางานโซ่ต้องพิจารณาตัวชี้วัดอื่น ๆ โดยเฉพาะ

เป็นเช่นอัตราการส่งและค่าร้อยละเพื่อเติมเต็ม .
วัดนี้มีความซับซ้อนมากขึ้นโดย
อิทธิพลของกําลังการผลิต และข้อจำกัดด้านอื่นๆ
ผู้มีอิทธิพล ในมุมมองของ
เพิ่มประสิทธิภาพมาตรการในห่วงโซ่อุปทาน
ไม่หลาย บริษัท จะทราบวิธีการวัด
ประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทาน .