We jumped from the moving train, ra

We jumped from the moving train, ran across fields,
caught another train, and at last took the night boat
from Newhaven. For five days we travelled through
France and Germany in the same wild and crazy
way. Holmes would not say where we were going. I
never took my eyes off him during those days, but
the right moment to talk to him never came. Holmes
seemed stronger than ever, while I was getting
weaker every day. Only the cocaine made it
possible for me to stay awake.
Finally, sitting one night in a hotel in Switzerland, I
knew that I could not go on much longer. I had told
Holmes that next day I wanted to walk over the
mountains to the famous Reichenbach Falls. I
decided that I would tell him what I knew about him
when we were alone in the mountains. The cocaine
was almost finished. Whether I lived or died, the end
must come that day.
We did not begin our walk to the Reichenbach Falls
until the afternoon. Holmes refused to go out before
lunch. I was frightened. I had no more cocaine, and
soon I would be too tired to go on. At last we left the
hotel, and started to walk along the mountain paths.
Holmes talked happily as we went. He found the
mountains very beautiful.
When we had gone a little way, I found that I had
left my watch at the hotel. It had belonged to my
father, and I wanted to know that it was safe. I told
Holmes that I would return to the hotel, find the
watch, and see him later at the Falls. I hoped that I
was doing the right thing, and that he would not
disappear.
When at last I reached the Falls, I could not see him,
and thought for a moment that he had escaped me.
Then I saw a narrow path which was cut into the rock
right above the Falls themselves. Holmes was
standing on that path, watching the water crash
down onto the rocks. There was nowhere he could
run to. It could not be easier for me.
I moved towards him. Suddenly he turned and our
eyes met.
His look was cool, untroubled. How could I hope to
frighten this man? My heart failed me and I almost
fell. He stepped forward to help me, but I pulled out
my gun.
'Back!' I shouted. 'Another step and I shall shoot!' He
smiled. 'Very well, doctor. I understand.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรากระโดดไปจากรถไฟเคลื่อน วิ่งข้ามเขตจับรถไฟอื่น และในที่สุด เอาเรือคืนจากนิวฮาเวน ห้าวัน ที่เราเดินทางผ่านฝรั่งเศสและเยอรมนีเหมือนกับป่า และบ้าวิธี โฮลมส์จะบอกว่า ที่เราไป ผมไม่เอาตาออกเขาในระหว่างวันเหล่านั้น แต่มาจังหวะเหมาะที่จะพูดคุยกับเขาไม่ โฮล์มส์ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคย ในขณะที่ผมอ่อนทุกวัน เฉพาะโคเคนทำให้ฉันง่วงนอนได้ในที่สุด นั่งหนึ่งคืนในโรงแรมในสวิตเซอร์แลนด์ ฉันรู้ว่า ฉันไม่สามารถไปนานมาก ฉันได้บอกโฮล์มส์ที่วันถัดไปผมจะเดินไปภูเขาตก Reichenbach มีชื่อเสียง ผมตัดสินใจว่า ฉันจะบอกเขาว่า สิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับตัวเขาเมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคนถูกแล้ว ไม่ว่าฉันจะอยู่ หรือตาย สิ้นสุดต้องมาวันที่เราไม่เริ่มเราเดินตก Reichenbachจนกระทั่งช่วงบ่าย โฮลมส์ปฏิเสธที่จะออกไปก่อนอาหารกลางวัน ผมกลัว ผมไม่มีโคเคนเพิ่มเติม และเร็ว ๆ ฉันจะเหนื่อยเกินไป ในที่สุด เราเหลือโรงแรม และเริ่มที่จะเดินตามเส้นทางภูเขานี้โฮล์มส์ได้พูดคุยอย่างมีความสุขกับเราไป เขาพบว่าการภูเขาสวยงามมากเมื่อตำแหน่งทางเล็กน้อย พบว่า มีฝากดูที่โรงแรม มันมีเป็นของฉันพ่อ และอยากรู้ว่า มันปลอดภัย ผมบอกโฮล์มส์ที่ฉันจะกลับโรงแรม ค้นหาการชม และดูเขาที่น้ำตกในภายหลัง ฉันหวังว่าที่ฉันทำสิ่งถูกต้อง และว่าเขาจะไม่หายไปเมื่อในที่สุด ถึงน้ำตก ฉันไม่สามารถเห็นเขาและคิดว่า ช่วงที่เขาหนีไปฉันแล้ว ผมเห็นเส้นทางแคบ ๆ ที่ตัดลงในหินอยู่เหนือน้ำตกเอง โฮล์มส์ถูกยืนอยู่บนเส้นทาง ชมความล้มเหลวของน้ำลงบนหิน จอดเขาสามารถเรียกใช้การ มันอาจไม่ง่ายสำหรับฉันฉันย้ายไปยังเขา ทันทีที่เขาหัน และของเราตาตามเขาดูเป็นเย็น untroubled ฉันหวังจะอย่างไรขู่คนนี้ หัวใจของฉันล้มฉันและฉันเกือบตก เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยฉัน แต่ผมดึงออกปืนของฉัน'กลับ' ฉันตะโกน 'อีกขั้นและจะยิง' เขายิ้ม ' ดี แพทย์ เข้าใจกัน '

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรากระโดดลงมาจากรถไฟที่กำลังแล่นวิ่งข้ามทุ่ง,
จับรถไฟอีกขบวนและที่สุดท้ายที่เอาเรือคืน
จากนิวฮาเวน เป็นเวลาห้าวันที่เราเดินทางผ่าน
ฝรั่งเศสและเยอรมนีในป่าและบ้าเดียวกัน
ทาง โฮล์มส์จะไม่บอกว่าที่เรากำลังจะไป ผม
ไม่เคยเอาสายตาจากเขาในช่วงวันนั้น แต่
ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดคุยกับเขาไม่เคยมา โฮล์มส์
ดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าที่เคยในขณะที่ผมได้รับ
ปรับตัวลดลงทุกวัน เพียงโคเคนทำให้มันเป็น
ไปได้สำหรับผมที่จะตื่นนอน.
สุดท้ายนั่งอยู่หนึ่งคืนในโรงแรมในประเทศสวิสเซอร์แลนด์ฉัน
รู้ว่าฉันไม่สามารถไปอีกนานเท่าใด ผมเคยบอกว่า
โฮล์มส์ว่าวันต่อไปผมอยากที่จะเดินข้าม
ภูเขาที่มีชื่อเสียงน้ำตก ผม
ตัดสินใจว่าผมจะบอกเขาว่าสิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับเขา
เมื่อเราเป็นคนเดียวในภูเขา โคเคน
เกือบเสร็จแล้ว ไม่ว่าฉันอาศัยอยู่หรือตายท้ายที่สุด
ต้องมาในวันนั้น.
เราไม่ได้เริ่มต้นการเดินเท้าของเราไปยังน้ำตก
จนถึงช่วงบ่าย โฮล์มส์ปฏิเสธที่จะออกไปก่อนที่จะ
รับประทานอาหารกลางวัน ผมก็กลัว ผมไม่มีโคเคนมากขึ้นและ
เร็ว ๆ นี้ผมจะเหนื่อยเกินไปที่จะไป ในที่สุดเราออกจาก
โรงแรมและเริ่มที่จะเดินตามเส้นทางภูเขา.
โฮล์มส์ได้พูดคุยกันอย่างมีความสุขขณะที่เราเดิน เขาพบว่า
ภูเขาที่สวยงามมาก.
เมื่อเราได้หายไปทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมพบว่าผมเคย
ได้ใส่นาฬิกาของฉันที่โรงแรม มันเคยเป็นของฉัน
พ่อและผมอยากจะรู้ว่ามันมีความปลอดภัย ผมบอกกับ
โฮล์มส์ที่ผมจะกลับไปที่โรงแรมหา
ดูและเห็นเขาต่อมาที่ฟอลส์ ฉันหวังว่าฉัน
กำลังทำสิ่งที่ถูกต้องและไม่ว่าเขาจะ
หายไป.
เมื่อที่สุดท้ายที่ฉันไปถึงน้ำตกผมไม่เห็นเขา
และคิดว่าสำหรับช่วงเวลาที่ว่าเขาได้หลบหนีฉัน.
จากนั้นผมเห็นเส้นทางที่แคบซึ่งเป็น ตัดเข้าไปในหิน
ด้านขวาเหนือน้ำตกตัวเอง โฮล์มส์
ยืนอยู่บนเส้นทางที่เฝ้าดูความผิดพลาดของน้ำ
ลงบนโขดหิน มีที่ไหนเลยที่เขาจะ
วิ่งไป มันไม่อาจจะง่ายสำหรับผม.
ผมย้ายไปหาเขา ทันใดนั้นเขาก็หันหลังและเรา
ตาได้พบกับ.
รูปลักษณ์ของเขาเป็นเย็นไม่ถูกรบกวน วิธีการที่ฉันได้หวังว่าจะ
ขู่คนนี้? หัวใจของฉันล้มเหลวฉันและฉันเกือบจะ
ลดลง เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยให้ผม แต่ผมดึงออกมาจาก
ปืนของฉัน.
'กลับมาแล้ว!' ฉันตะโกน. 'อีกขั้นตอนและฉันจะยิง!' เขา
ยิ้ม 'ดีมากแพทย์ ฉันเข้าใจ.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรากระโดดจากรถไฟที่กำลังวิ่งอยู่ วิ่งข้ามเขตจับรถไฟอีก และสุดท้ายก็เอาเรือไปคืนจาก Newhaven . 5 วัน เราเดินทางผ่านฝรั่งเศสและเยอรมันในป่าและบ้าเหมือนกันวิธี โฮล์มส์จะไม่พูด ว่าเราจะไปที่ไหน ฉันไม่เคยละสายตาจากเขาในวันเหล่านั้น แต่ช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดกับเขาไม่ได้มา โฮล์มดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเดิม ในขณะที่ฉันได้รับการอ่อนแอลงทุกวัน โคเคนทำมันเท่านั้นเป็นไปได้สำหรับผมที่จะอยู่ตื่นตัวสุดท้ายนั่งคืนหนึ่งในโรงแรมในสวิตเซอร์แลนด์ ,ฉันรู้ว่าฉันอาจจะไม่ไปต่อแล้ว ผมก็บอกว่าโฮล์มส์ว่า วันถัดไปผมต้องการเดินมากกว่าเทือกเขาที่มีชื่อเสียงน้ำตกไรเคนบาค . ฉันตัดสินใจแล้วว่า ผมจะบอกเขาเรื่องที่ผมรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อเราอยู่กันตามลำพังในภูเขา โคเคนเกือบจะเสร็จแล้ว ไม่ว่าฉันจะอยู่หรือตาย จบต้องมาวันนั้นเราไม่ได้เริ่มเดินของเราไปที่น้ำตกไรเคนบาคจนบ่าย โฮล์มส์ปฏิเสธออกไปก่อนมื้อกลางวัน ผมตกใจมากครับ ผมไม่มีโคเคน และอีกไม่นานฉันคงจะเหนื่อยเกินไป ที่จะไป ครั้งสุดท้ายที่เราทิ้งโรงแรม , และเริ่มที่จะเดินตามภูเขาเส้นทางโฮล์มส์พูดอย่างมีความสุข ในฐานะที่เราไป เขาพบว่าภูเขาที่สวยงามมากเมื่อเราได้ไปทางเล็กน้อย ฉันพบว่าฉันมีลืมนาฬิกาไว้ที่โรงแรม มันเป็นของฉันพ่อและฉันต้องการจะรู้ว่ามันปลอดภัย ฉันบอกโฮล์มส์ว่า ฉันจะกลับไปที่โรงแรม , หาดู ดูเขาต่อมาที่ตก ผมหวังว่าทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว และว่า เขาจะไม่หายไปเมื่อฉันไปถึงน้ำตก ฉันคงไม่เจอเขาและคิดว่าสำหรับช่วงเวลาที่เขาหนีมาแล้วผมเห็นเส้นทางที่แคบที่ตัดเข้าไปในหินข้างบนตกเอง โฮล์มส์คือยืนอยู่บนเส้นทางที่ ดูน้ำผิดพลาดลงบนโขดหิน ไม่มีที่ไหนเลยที่เขาจะหนีไป มันไม่อาจจะง่ายสำหรับฉันผมย้ายไปทางเขา จู่ๆ เขาก็หันมาและของเราตาได้ท่าทางเขาดูเจ๋งมาก ไม่ถูกรบกวน . ข้าหวังว่าขู่เหรอ ? หัวใจของฉันและฉันเกือบจะล้มเหลวล้ม เขาก้าวออกมาเพื่อช่วยให้ผม แต่ผมดึงออกปืนของฉัน" " กลับมา ฉันตะโกน . . . อีกก้าว ฉันก็จะยิง ! เขายิ้ม . . . ดี , หมอ ผมเข้าใจ . . .