Species richness of terrestrial fer

Species richness of terrestrial ferns and fern allies (Pteridophyta) may indicate forest habitat quality, as analysed here for a tropical lowland area in Sumatra. A total of 51 standard 0.16 ha plots in primary forest, rubber (Hevea brasiliensis) agroforests and rubber plantations was compared for plot level diversity (average number of species per plot) and landscape level diversity (species–area curves). Average plot level species richness (11 species) was not significantly different amongst the three land use types. However at the landscape level the species–area curve for rubber agroforests (also called jungle rubber) had a significantly higher slope parameter than the curve for rubber plantations, indicating higher beta diversity in jungle rubber as compared to rubber plantations. Plot level species richness is thus not fully indicative of the (relative) richness of a land use type at the landscape scale because scaling relations differ between land use types. Terrestrial fern species can serve as indicators of disturbance or forest quality as many species show clear habitat differentiation with regard to light conditions and/or humidity. To assess forest habitat quality in rubber production systems as compared to primary forest, terrestrial pteridophyte species were grouped according to their ecological requirements into ‘forest species’ and ‘non-forest species’. Species–area curves based on ‘forest species’ alone show that the understorey environment of jungle rubber supports intermediate numbers of ‘forest species’ and is much more forest-like than that of rubber plantations, but less than primary forest. Species richness alone, without a priori ecological knowledge of the species involved, did not provide this information. Jungle rubber systems can play a role in conservation of part of the primary rain forest species, especially in areas where the primary forest has already disappeared. In places where primary forest is gone, jungle rubber can conserve part of the primary forest species, but large areas of jungle rubber are needed. In places where primary forest is still present, priority should be given to conservation of remaining primary forest patches.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสมบูรณ์พันธุ์ของบกเฟิร์นและเฟิร์นพันธมิตร (Pteridophyta) อาจบ่งชี้คุณภาพที่อยู่อาศัยป่า ตามวิเคราะห์นี่สำหรับบริเวณที่ลุ่มเขตร้อนในสุมาตรา ทั้งหมด 51 มาตรฐาน 0.16 ฮา วางในป่าหลัก ยาง (ยางพารา) ของไร่และสวนยางพาราถูกเปรียบเทียบแผนระดับความหลากหลาย (เฉลี่ยจำนวนของสายพันธุ์ต่อพล็อต) และความหลากหลายระดับแนวนอน (พันธุ์ – พื้นที่โค้ง) ไม่แตกต่างระหว่างประเภทการใช้ที่ดินสามเฉลี่ยพล็อตชนิดระดับความร่ำรวย (11 สายพันธุ์) อย่างไรก็ตาม ในระดับแนว เส้นสายพันธุ์ – พื้นที่สำหรับของไร่ยาง (เรียกว่าป่ายาง) มีนัยพารามิเตอร์ลาดชันกว่าเส้นสำหรับสวนยาง ระบุสูงเบต้าหลากหลายในป่ายางเมื่อเทียบกับสวนยาง พล็อตชนิดระดับความร่ำรวยจึงไม่ได้เต็มส่อความร่ำรวย (ญาติ) ชนิดใช้ที่ดินในระดับแนวนอนเนื่องจากแตกต่างกันมาตราส่วนความสัมพันธ์ระหว่างประเภทการใช้ที่ดิน พันธุ์เฟิร์นภาคพื้นดินสามารถใช้เป็นตัวชี้วัดของคุณภาพรบกวนหรือป่าเป็นหลายชนิดที่แสดงความแตกต่างในการอยู่อาศัยชัดเจนตามสภาพแสงหรือความชื้น การประเมินคุณภาพการอยู่อาศัยป่าในระบบการผลิตยางพาราเปรียบเทียบกับหลักป่า พันธุ์ pteridophyte บกได้ถูกจัดกลุ่มตามความต้องการของระบบนิเวศเป็น 'พันธุ์ป่า' และ 'พันธุ์ไม่ป่า' เส้นโค้งของสายพันธุ์ – ตั้งอิง 'พันธุ์ป่า' เพียงอย่างเดียวแสดงว่า สิ่งแวดล้อม understorey ป่ายางสนับสนุนเลขกลางพันธุ์' ป่า' และมากป่าเหมือนที่สวนยาง แต่น้อยกว่าหลักป่า ความสมบูรณ์พันธุ์เพียงอย่างเดียว โดยความรู้ระบบนิเวศ priori เป็นสายพันธุ์เกี่ยวข้อง ไม่ได้ให้ข้อมูลนี้ ป่ายางระบบสามารถเล่นบทบาทในการอนุรักษ์เป็นส่วนหนึ่งของสายพันธุ์หลักป่าฝน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่ป่าหลักแล้วหายไป ในสถานที่ป่าหลักหายไป ป่ายางสามารถประหยัดส่วนพันธุ์หลักป่า แต่มีความจำเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ของป่ายาง ในสถานที่ป่าหลักยังคงอยู่ ระดับความสำคัญควรได้รับการอนุรักษ์ของป่าหลักที่เหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความร่ำรวยชนิดของเฟิร์นบกและพันธมิตรเฟิร์น (Pteridophyta) อาจบ่งบอกถึงคุณภาพที่อยู่อาศัยป่าเป็นวิเคราะห์ที่นี่สำหรับพื้นที่ลุ่มเขตร้อนในเกาะสุมาตรา ทั้งหมด 51 มาตรฐาน 0.16 ฮ่าแปลงหลักในป่ายาง (ยางพารา) ฤดูแล้งและสวนยางเมื่อเทียบหลากหลายระดับพล็อต (เฉลี่ยจำนวนชนิดต่อพล็อต) และความหลากหลายของระดับภูมิทัศน์ (เส้นโค้งชนิดพื้นที่) พล็อตระดับความร่ำรวยชนิดเฉลี่ย (11 ชนิด) ไม่แตกต่างกันในหมู่ผู้ใช้ที่ดินสามประเภท อย่างไรก็ตามในระดับภูมิทัศน์บริเวณโค้งสายพันธุ์สำหรับฤดูแล้งยาง (ที่เรียกว่าป่ายาง) มีพารามิเตอร์ความลาดชันสูงกว่าเส้นโค้งสำหรับสวนยางแสดงให้เห็นความหลากหลายเบต้าสูงขึ้นในป่ายางเมื่อเทียบกับสวนยางพารา ระดับพล็อตความร่ำรวยชนิดจึงไม่ได้บ่งบอกอย่างเต็มที่ของ (ญาติ) ความมีชีวิตชีวาของประเภทการใช้ประโยชน์ที่ดินในระดับภูมิทัศน์เพราะความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันระหว่างการปรับการใช้ที่ดินประเภท สายพันธุ์เฟิร์นบกสามารถใช้เป็นตัวชี้วัดของการรบกวนหรือคุณภาพของป่าหลายชนิดแสดงความแตกต่างของที่อยู่อาศัยที่ชัดเจนเกี่ยวกับสภาพแสงและ / หรือความชื้น เพื่อประเมินคุณภาพป่าที่อยู่อาศัยในระบบการผลิตยางเมื่อเทียบกับป่าหลักชนิดเทอริโดไฟบกถูกแบ่งตามความต้องการของระบบนิเวศของพวกเขาเป็น 'สายพันธุ์ป่า' และ 'ไม่ใช่สายพันธุ์ป่า' เส้นโค้งของสายพันธุ์ในพื้นที่ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ป่า 'คนเดียวแสดงให้เห็นว่าสภาพแวดล้อม understorey ยางป่าสนับสนุนหมายเลขกลางของพืชป่าและเป็นป่าเหมือนมากขึ้นกว่าที่สวนยาง แต่ยังน้อยกว่าป่าหลัก สายพันธุ์ความร่ำรวยเพียงอย่างเดียวโดยไม่ต้องมีความรู้เบื้องต้นของระบบนิเวศของสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกับการไม่ได้ให้ข้อมูลนี้ ระบบยางป่าสามารถมีบทบาทในการอนุรักษ์เป็นส่วนหนึ่งของสายพันธุ์ป่าฝนหลักโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่มีป่าหลักได้หายไปแล้ว ในสถานที่ที่ป่าหลักจะหายไปในป่ายางสามารถเป็นส่วนหนึ่งของการอนุรักษ์สายพันธุ์ป่าหลัก แต่พื้นที่ขนาดใหญ่ของป่ายางที่มีความจำเป็น ในสถานที่ที่ป่าหลักยังคงอยู่มีความสำคัญควรจะได้รับการอนุรักษ์ป่าของแพทช์หลักที่เหลืออยู่