ALCOHOL DEPENDENCE IS a chronically

ALCOHOL DEPENDENCE IS a chronically relapsing
disorder associated with a variety of psychological and
physical problems, including impairments in cognitive function
and associated neurobiological abnormalities (Chanraud
et al., 2007; Moselhy et al., 2001; Oscar-Berman and
Marinkovic;, 2007; Sullivan, 2003; Sullivan and Pfefferbaum,
2005). The frontal lobes, the limbic system, the cerebellum,
and related cognitive functions—including attention,
memory, and executive function domains—are particularly
vulnerable to alcohol-related damage and impairment (Hildebrandt
et al., 2006; Noël et al., 2001; Ratti et al., 2002;
Rupp et al., 2005, 2006; Sullivan et al., 2000, 2002). As
many as 50%–85% of patients demonstrate mild to moderate
cognitive impairments (Bates et al., 2002; Parsons and
Nixon, 1993). Alcohol-related brain defects and associated
cognitive impairments may in turn contribute to the progression
of the disease. Cognitive impairments have substantial
implications for an individual’s daily functioning and illness
management and may affect treatment and prognosis of the
illness (Allen et al., 1997; Bates et al., 2002, 2006; Blume
and Marlatt, 2009; Bowden et al., 2001; Buckman et al.,
2008; Crews and Boettiger, 2009; Crews et al., 2005; Goldman,
1990, 1995; Morgenstern and Bates, 1999; Parsons et
al., 1990; Smith and McCrady, 1991; Yücel and Lubman,
2007). The impairments are likely crucial moderators of
the progress of treatment, infl uencing the patient’s ability to
attend, encode, and remember new information; to identify
goals and the steps to reach them; to prioritize and organize
activities; to integrate feedback; and to adapt to new environmental
demands in a fl exible way by altering behavior,
cognitions, and affect.
In support of previous research (for review, see Allen et
al., 1997; Goldman, 1990), studies during the past decade
have provided substantial evidence that cognitive impairments
in individuals with alcohol use disorder interfere with
the process of treatment (Blume et al., 2005; Rinn et al.,
2002; Teichner et al., 2001) and negatively affect alcoholunrelated
outcomes (Moriyama et al., 2002) as well as
alcohol-related outcomes (Bartels et al., 2007; Bowden-
Jones et al., 2005; Durazzo et al., 2008; Penick et al., 2010;
Rubio et al., 2008). For example, patients who showed poorer
neuropsychological performance in verbal learning, working
memory, and visuomotor functions before treatment onset
were more likely to relapse within a 6-month treatment period
(Wölwer et al., 2001). Better attentional abilities were
associated with decreased drinking over a 3-month period
626 JOURNAL OF STUDIES ON ALCOHOL AND DRUGS / JULY 2012
(Blume et al., 2005), whereas defi cits in working memory
and inhibition at the end of treatment were related to relapse
2 months later (Noël et al., 2002). Cognitive impairments in
individuals with alcohol and other drug use disorders have
also been associated with persistent denial (Rinn et al., 2002),
shorter length of stay in treatment, increased discharge rate
(e.g., because of rule violations), and problems in several
other areas of psychosocial adjustment (Aharonovich et al.,
2006, 2008; Bowden et al., 2001; Fals-Stewart and Lucente,
1994; Fals-Stewart and Schafer, 1992; Teichner et al., 2002).
The mechanisms of alcohol-induced brain damage
(and cognitive impairments) and abstinence-related regeneration
(recovery) remain unclear (Crews and Nixon,
2009; Rosenbloom and Pfefferbaum, 2008; Sullivan and
Pfefferbaum, 2005). Recovery is highly variable among
individuals and across cognitive functions and may depend
on many factors, including age (Munro et al., 2000) and
smoking (Durazzo et al., 2007). Despite the potential for
gradual recovery with extended abstinence, improvements
tend to be relatively slight, at least during the fi rst months
(Bates et al., 2005; Sullivan et al., 2002), and defi cits may
even persist after years of abstinence (Brandt et al., 1983;
Yohman et al., 1985). Therefore, most patients entering
alcohol-dependence treatment suffer from at least mild impairments
in cognitive function and thus may not optimally
benefi t from treatment.
Cognitive impairments, particularly if they are less severe,
are less conspicuous than the physical and psychological
consequences associated with alcohol dependence. They are
rarely reported by patients themselves, less detectable by
others (Fals-Stewart, 1997), and usually best identifi ed by
formal neuropsychological assessment. Individuals with mild
defi cits may have intact instrumental activities of daily living
but often only through increased effort or compensatory
strategies. They may become discouraged and more irritable
and may improve less in their psychological well-being
during treatment than their less cognitively impaired counterparts
(Bates et al., 2002). In recognition that individuals
with mild impairments in cognitive function may require
assessment and treatment, it was recently proposed that a
category of mild neurocognitive disorder be added to the
Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth
Edition (DSM-5; American Psychiatric Association, 2012),
for several neuromedical conditions, including substance
use–related brain disorders.
Current alcohol-dependence treatment programs address
the physical and psychological problems of alcohol dependence.
The majority of programs, however, neither consider
the impact of cognitive impairment nor routinely use cognitive
remediation (CR) interventions. To date, research on
cognitive rehabilitation in alcohol dependence is scarce, but
prior research (Pitel et al., 2010; Unterholzner et al., 1992;
Wetzig and Hardin, 1990) and a series of studies performed
by Goldman and colleagues provide initial evidence supporting
the utility and effi cacy of cognitive interventions in
alcohol-dependent individuals (for review, see Allen et al.,
1997; Goldman, 1990; 1995). Although this fi eld is still in
its infancy, there are a few studies in patients with substance
use disorders that support the effi cacy of computer-assisted
cognitive rehabilitation interventions to improve cognitive
functions during treatment (Alfonso et al., 2011; Bickel et
al., 2011; Fals-Stewart and Lam, 2010; Fals-Stewart and
Lucente, 1994). Consequently, behavioral approaches that
focus on improvement of cognitive impairment (collectively
labeled as cognitive rehabilitation, training, or remediation)
may be useful therapeutic approaches that supplement
alcohol-dependence treatment programs (Verdejo-García,
2011).
Recovery from alcohol dependence is a multidimensional
developmental process. In this context, enhancing cognitive
functioning represents only one outcome dimension. To
establish CR as being generally effective requires that one
demonstrate that this effect generalizes to other relevant
outcomes such as psychological well-being and craving,
which have only recently become a focus of clinical alcoholdependence
treatment trials (e.g., LoCastro et al., 2009).
The primary goal of this study was to determine whether
CR, in addition to a conventional inpatient treatment for
alcohol dependence, produces cognitive improvement in
alcohol-dependent patients that generalizes to untrained
cognitive tests in clinically relevant cognitive domains. The
secondary goal of our study was to test the effects of CR on
other more distal but clinically meaningful outcomes. We
hypothesized that remediation would provide benefi ts that
would extend to noncognitive outcomes such as craving and
well-being.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

IS พึ่งพาเหล้า relapsing เป็นโรคเรื้อรังโรคที่เกี่ยวข้องกับความหลากหลายของจิตใจ และปัญหาทางร่างกาย รวมไหวสามารถในฟังก์ชันรับรู้และความผิดปกติของ neurobiological สัมพันธ์ (Chanraudร้อยเอ็ด al., 2007 Moselhy และ al., 2001 Oscar Berman และMarinkovic 2007 ซัลลิแวน 2003 ซัลลิแวนและ Pfefferbaum2005) . กลีบหน้าผาก ระบบลิมบิก ซีรี เบลลัมและฟังก์ชันการรับรู้ที่เกี่ยวข้องซึ่งรวมทั้งความสนใจหน่วยความจำ และฟังก์ชันบริหารโดเมนซึ่งเป็นอย่างยิ่งเสี่ยงต่อความเสียหายที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์และผล (Hildebrandtและ al., 2006 Noël et al., 2001 Ratti et al., 2002Rupp et al., 2005, 2006 ซัลลิแวนและ al., 2000, 2002) เป็นหลายเป็น 50% – 85% ของผู้ป่วยสาธิตอ่อนบรรเทาไหวสามารถรับรู้ (เบตส์และ al., 2002 พาร์สันส์ และNixon, 1993) ข้อบกพร่องสมองที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์ และเชื่อมโยงไหวสามารถรับรู้อาจจะนำไปสู่ความก้าวหน้าของโรค ไหวสามารถรับรู้ได้พบผลกระทบของแต่ละคนทำงานประจำวันและเจ็บป่วยจัดการ และอาจมีผลต่อการบำบัดและการคาดคะเนการเจ็บป่วย (อัลเลนและ al., 1997 เบตส์และ al., 2002, 2006 บลูเมและ Marlatt, 2009 Bowden และ al., 2001 Buckman et al.,2008 หน้าที่และ Boettiger, 2009 หน้าที่ et al., 2005 โกลด์แมน1990, 1995 Morgenstern และเบตส์ 1999 พาร์สันส์ร้อยเอ็ดal., 1990 สมิธและ McCrady, 1991 Yücel และ Lubman2007) . ไหวสามารถที่จะผู้ควบคุมที่สำคัญมีแนวโน้มของความคืบหน้าของการรักษา infl uencing สามารถของผู้ป่วยเข้า เข้ารหัส และจดจำข้อมูลใหม่ เมื่อต้องการระบุเป้าหมายและขั้นตอนการเข้าถึงพวกเขา การจัดลำดับความสำคัญ และการจัดระเบียบกิจกรรม การรวมความคิดเห็น และปรับใหม่เพื่อสิ่งแวดล้อมความต้องการในแบบ exible fl โดยเปลี่ยนแปลงลักษณะการทำงานcognitions และมีผลต่อการสนับสนุนงานวิจัยก่อนหน้านี้ (สำหรับการตรวจทาน ดูอัลเลนร้อยเอ็ดal., 1997 โกลด์แมน 1990), ศึกษาในช่วงทศวรรษที่ได้ให้หลักฐานที่พบไหวสามารถที่รับรู้ในบุคคลที่มีแอลกอฮอล์ ใช้โรครบกวนขั้นตอนการรักษา (บลูเม et al., 2005 Rinn et al.,2002 Teichner และ al., 2001) และมีผล alcoholunrelatedผล (ศูนย์กลางรถและ al., 2002) เป็นผลที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์ (Bartels et al., 2007 Bowden-โจนส์ et al., 2005 Durazzo et al., 2008 Penick et al., 2010Rubio et al., 2008) ตัวอย่างเช่น ผู้ป่วยที่พบย่อมเรียนด้วยวาจา neuropsychological ประสิทธิภาพการทำงานหน่วยความจำ และฟังก์ชัน visuomotor ก่อนเริ่มรักษามีแนวโน้มที่จะกลับไปเสพภายในระยะเวลา 6 เดือนรักษา(Wölwer et al., 2001) ดี มีความสามารถ attentionalเกี่ยวข้องกับการดื่มลดลงเป็นระยะเวลา 3 เดือนสมุด 626 ศึกษาแอลกอฮอล์และยาเสพติด / กรกฏา 2555 คม(บลูเม et al., 2005), ในขณะที่ cits defi ในหน่วยความจำทำงานและยับยั้งการที่สิ้นสุดของการรักษาเกี่ยวข้องกับการกลับไปเสพ2 เดือน (Noël et al., 2002) ไหวสามารถรับรู้ในบุคคลที่ มีแอลกอฮอล์และโรคการใช้ยาอื่น ๆ ได้นอกจากนี้ยัง ถูกเชื่อมโยงกับแบบปฏิเสธ (Rinn et al., 2002),ความยาวสั้นกว่าในรักษา อัตราการปล่อยเพิ่มขึ้น(เช่น เพราะกฎละเมิด), และปัญหาในหลายพื้นที่อื่น ๆ ปรับปรุง psychosocial (Aharonovich et al.,2006, 2008 Bowden และ al., 2001 สจ๊วต Fals และ Lucenteปี 1994 สจ๊วต Fals และ Schafer, 1992 Teichner และ al., 2002)กลไกของแอลกอฮอล์ทำให้เกิดความเสียหายของสมอง(และไหวสามารถรับรู้) และฟื้นฟูสัมพันธ์ละเว้น(กู้คืน) ยังคงไม่ชัดเจน (หน้าที่และ Nixon2009 Rosenbloom และ Pfefferbaum, 2008 ซัลลิแวน และPfefferbaum, 2005) กู้คืนเป็นตัวแปรอย่างมากในหมู่บุคคล และหน้าที่รับรู้ และขึ้นกับปัจจัยหลาย รวมทั้งอายุ (จู๋และ al., 2000) และสูบบุหรี่ (Durazzo et al., 2007) แม้ มีศักยภาพในการกู้คืนสมดุลกับละเว้นขยาย ปรับปรุงมีแนวโน้มจะค่อนข้างเล็กน้อย น้อยระหว่างเดือน rst ไร้สาย(เบตส์ et al., 2005 ซัลลิแวนและ al., 2002) และ defi cits อาจคงอยู่แม้หลังจากปีของการละเว้น (แบรนต์และ al., 1983Yohman และ al., 1985) ดังนั้น ส่วนใหญ่ผู้ป้อนพึ่งพาเหล้ารักษาประสบน้อยอ่อนไหวสามารถในฟังก์ชันรับรู้ดังนั้นจึง อาจไม่อย่างเหมาะสมt benefi จากการรักษารับรู้ไหวสามารถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีความรุนแรงน้อยกว่ามีเป้าน้อยกว่าทางกายภาพ และจิตใจผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์พึ่งพา พวกเขาจะไม่ค่อยรายงาน โดยผู้ป่วยเอง น้อยสามารถตรวจสอบได้โดยอื่น ๆ (Fals-สจ๊วต 1997), และมักสุด identifi ed ด้วยประเมิน neuropsychological อย่างเป็นทางการ บุคคลที่ มีไมลด์defi cits อาจมีกิจกรรมเหมือนเดิมบรรเลงของชีวิตประจำวันแต่มักจะเท่าถึงเพิ่มความพยายาม หรือชดเชยกลยุทธ์การ พวกเขาอาจกลายเป็นท้อ และแปรปรวนมากขึ้นและอาจเพิ่มน้อยในนักจิตวิทยาสุขภาพในระหว่างการรักษากว่าคู่ของพวกเขาน้อย cognitively พิการ(เบตส์และ al., 2002) ในการรับรู้บุคคลนั้นด้วยอ่อนไหวสามารถในฟังก์ชันรับรู้อาจการประเมินและการรักษา มันถูกเพิ่งนำเสนอที่มีประเภทของโรคไม่รุนแรง neurocognitive เพิ่มการคู่มือการวินิจฉัย และสถิติของโรคจิต ห้ารุ่น (DSM-5 จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2012),สำหรับเงื่อนไข neuromedical หลาย รวมทั้งสารความผิดปกติของสมองที่ใช้ – ที่เกี่ยวข้องที่อยู่ปัจจุบันพึ่งพาเหล้ารักษาโปรแกรมปัญหาทางกายภาพ และจิตใจของแอลกอฮอล์พึ่งพาส่วนใหญ่ของโปรแกรม อย่างไรก็ตาม ไม่พิจารณาใช้การรับรู้ผลกระทบ ของการรับรู้ผล ไม่เป็นประจำการแทรกแซงเพื่อ (CR) วันที่ วิจัยฟื้นฟูรับรู้ในการพึ่งพาเหล้าเป็นสิ่งที่หายาก แต่งานวิจัยก่อนหน้านี้ (Pitel et al., 2010 Unterholzner et al., 1992Wetzig และ Hardin, 1990) และชุดของการศึกษาโดยโกลด์แมนและเพื่อนร่วมงานให้การสนับสนุนหลักฐานเริ่มต้นcacy effi และอรรถประโยชน์ของงานวิจัยที่รับรู้ในแอลกอฮอล์ขึ้นอยู่กับบุคคล (เพื่อตรวจทาน ดูอัลเลน et al.,1997 โกลด์แมน 1990 1995) แม้ว่า fi eld นี้จะยังคงในของตราสินค้า มีกี่ศึกษาในผู้ป่วยที่มีสารใช้โรคที่สนับสนุน cacy effi ของคอมพิวเตอร์ช่วยมาตรการฟื้นฟูรับรู้เพื่อปรับปรุงการรับรู้ฟังก์ชันระหว่างการรักษา (อัลฟองโซ et al., 2011 Bickel ร้อยเอ็ดal., 2011 สจ๊วต Fals และลำ 2010 Fals สจ๊วต และLucente, 1994) ดังนั้น พฤติกรรมแจ้งที่เน้นปรับปรุงการด้อยค่ารับรู้ (โดยรวมติดป้ายว่าเป็นรับรู้ฟื้นฟู ฝึกอบรม หรือผู้เชี่ยวชาญ)อาจเป็นวิธีรักษาประโยชน์ที่เสริมโปรแกรมบำบัดพึ่งพาเหล้า (García Verdejo2011)ฟื้นตัวจากการพึ่งพาเหล้าเป็นแบบหลายมิติกระบวนการพัฒนา ในบริบทนี้ เพิ่มการรับรู้ทำงานแสดงผลเพียงหนึ่งมิติ ถึงสร้าง CR เป็นมีประสิทธิภาพโดยทั่วไปต้องการนั้นแสดงให้เห็นว่า ผลนี้ generalizes การอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องผลทางจิตวิทยาสุขภาพและแกะสลักซึ่งได้กลายเป็นโฟกัสของ alcoholdependence ทางคลินิกเท่านั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ทดลองรักษา (เช่น LoCastro et al., 2009)เป้าหมายหลักของการศึกษานี้เป็นการ กำหนดว่าCR นอกจากรักษาห้องคลอดธรรมดาพึ่งพาเหล้า ผลิตปรับปรุงรับรู้ในผู้ป่วยขึ้นอยู่กับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ generalizes การฝึกฝนทดสอบการรับรู้ในโดเมนการรับรู้ที่เกี่ยวข้องทางคลินิก ที่เป้าหมายรองของเราคือการ ทดสอบผลกระทบของ CR ในกระดูกอื่น ๆ มากขึ้นแต่ผลที่ได้มีความหมายทางคลินิก เราเพื่อที่จะให้ benefi ts ที่ค่าจะขยายการผล noncognitive เช่นการแกะสลัก และเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สุราเป็นโรคเรื้อรังกำเริบ
ความผิดปกติที่เกี่ยวข้องกับความหลากหลายของจิตใจและ
ปัญหาทางกายภาพรวมถึงความบกพร่องในการทำงานทางปัญญา
และความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง neurobiological (Chanraud
et al, 2007;. Moselhy et al, 2001;. ออสการ์ Berman และ
Marinkovic ;, 2007; ซัลลิแวน 2003 ซัลลิแวนและ Pfefferbaum,
2005) สมองระบบ limbic, สมอง,
และฟังก์ชั่นที่เกี่ยวข้องรวมทั้งองค์ความรู้ความสนใจ
หน่วยความจำและการทำงานของผู้บริหารโดเมนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ความเสี่ยงที่จะเกิดความเสียหายที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และการด้อยค่า (Hildebrandt
et al, 2006;.. Noël et al, 2001 ; Ratti, et al., 2002;
รัปป์, et al, 2005, 2006;.. ซัลลิแวน, et al, 2000, 2002) ในฐานะที่เป็น
มากถึง 50% -85% ของผู้ป่วยแสดงให้เห็นถึงอ่อนถึงปานกลาง
บกพร่องทางปัญญา (เบตส์, et al., 2002; พาร์สันส์และ
นิกสัน, 1993) ข้อบกพร่องของสมองที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และที่เกี่ยวข้อง
บกพร่องทางความคิดในทางกลับกันอาจนำไปสู่ความก้าวหน้า
ของการเกิดโรค ความบกพร่องความรู้ความเข้าใจมีมาก
ผลกระทบต่อการทำงานในชีวิตประจำวันของแต่ละบุคคลและการเจ็บป่วย
การบริหารจัดการและอาจมีผลต่อการรักษาและการพยากรณ์โรคของ
การเจ็บป่วย (อัลเลน, et al, 1997;. เบตส์ et al, 2002, 2006. Blume
และ Marlatt 2009;. โบว์, et al, 2001 Buckman, et al.
2008; ทีมงานและ Boettiger 2009; ทีมงาน et al, 2005;. โกลด์แมน
1990, 1995; เกนและเบตส์, 1999; พาร์สันส์และ
อัล, 1990;. สมิ ธ และ McCrady 1991; Yucel และ Lubman ,
2007) มีความบกพร่องในการดูแลที่สำคัญที่มีแนวโน้มของ
ความคืบหน้าของการรักษา infl uencing ความสามารถของผู้ป่วยที่จะ
เข้าร่วมการเข้ารหัสและจดจำข้อมูลใหม่ การระบุ
เป้าหมายและขั้นตอนในการเข้าถึงพวกเขา; จัดลำดับความสำคัญและจัด
กิจกรรม เพื่อบูรณาการความคิดเห็น; และปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ที่
ตอบสนองความต้องการในลักษณะที่ยืดหยุ่นชั้นโดยการเปลี่ยนพฤติกรรม
cognitions และส่งผลกระทบต่อ.
ในการสนับสนุนการวิจัยก่อนหน้านี้ (เพื่อการตรวจสอบดูที่อัลเลนและ
อัล, 1997;. โกลด์แมน 1990) การศึกษาในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา
ได้ให้ หลักฐานสำคัญที่ความบกพร่องทางปัญญา
ในบุคคลที่มีความผิดปกติของการใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยุ่งเกี่ยวกับ
กระบวนการของการรักษา (Blume et al, 2005;. Rinn, et al.
2002;. Teichner, et al, 2001) และมีผลเสียต่อ alcoholunrelated
ผล (Moriyama, et al. 2002) เช่นเดียวกับ
ผลที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (Bartels et al, 2007;. Bowden-
โจนส์ et al, 2005;. ดูราซ et al, 2008;.. Penick et al, 2010;
. Rubio, et al, 2008) ตัวอย่างเช่นผู้ป่วยที่แสดงให้เห็นว่าด้อย
ประสิทธิภาพในการเรียนรู้วิทยาวาจาทำงาน
หน่วยความจำและฟังก์ชั่น visuomotor ก่อนที่การโจมตีการรักษา
มีแนวโน้มที่จะกำเริบภายในระยะเวลาการรักษา 6 เดือน
(Wölwer et al., 2001) ความสามารถในการตั้งใจที่ดีขึ้นได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับการลดการดื่มในช่วงระยะเวลา 3 เดือน
626 วารสารการศึกษาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติด / กรกฎาคม 2012
(Blume et al., 2005) ในขณะที่ CITS Defi ในหน่วยความจำในการทำงาน
และการยับยั้งในตอนท้ายของการรักษาที่เกี่ยวข้องกับ การกำเริบของโรค
2 เดือนต่อมา (Noël et al., 2002) ความบกพร่องความรู้ความเข้าใจใน
บุคคลที่มีความผิดปกติของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และใช้ยาเสพติดอื่น ๆ ได้
รับการที่เกี่ยวข้องกับการปฏิเสธถาวร (Rinn et al., 2002)
ระยะเวลาที่สั้นลงในการเข้าพักในการรักษาอัตราการไหลเพิ่มขึ้น
(เช่นเพราะการละเมิดกฎ) และปัญหาในหลาย ๆ
พื้นที่อื่น ๆ ของการปรับตัวทางจิตสังคม (Aharonovich, et ​​al.
2006, 2008; โบว์ et al, 2001;. Fals-สจ๊วตและ Lucente,
1994; Fals-สจ๊วตและเชฟเฟอร์ 1992. Teichner, et al, 2002).
กลไกของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ -induced ความเสียหายของสมอง
(และความบกพร่องทางปัญญา) และการฟื้นฟูที่เกี่ยวข้องกับการเลิกบุหรี่
(กู้คืน) ยังไม่ชัดเจน (และทีมงานของนิกสัน,
2009; Rosenbloom และ Pfefferbaum 2008; ซัลลิแวนและ
Pfefferbaum 2005) Recovery เป็นตัวแปรในหมู่
ประชาชนและทั่วทั้งฟังก์ชั่นการคิดและอาจขึ้นอยู่
กับปัจจัยหลายอย่างรวมทั้งอายุ (มันโร et al., 2000) และ
การสูบบุหรี่ (ดูราซ et al., 2007) แม้จะมีศักยภาพในการ
ฟื้นตัวอย่างค่อยเป็นค่อยไปด้วยการละเว้นการขยายการปรับปรุง
มีแนวโน้มที่จะค่อนข้างเล็กน้อยอย่างน้อยในช่วงเดือนแรกสาย
(เบตส์ et al, 2005;.. ซัลลิแวน, et al, 2002) และ CITS Defi อาจ
ยังคงมีอยู่แม้หลังจากปีของการเลิกบุหรี่ (แบรนด์ et al, 1983;.
. Yohman, et al, 1985) ดังนั้นผู้ป่วยส่วนใหญ่ที่เข้ามา
รักษาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พึ่งพาทนทุกข์ทรมานจากความบกพร่องที่ไม่รุนแรงอย่างน้อย
ในการทำงานทางปัญญาจึงอาจจะไม่ดีที่สุด
Benefi เสื้อจากการรักษา.
ความบกพร่องในการเรียนรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขามีความรุนแรงน้อยกว่าการ
เป็นที่เห็นได้ชัดเจนน้อยกว่าทางร่างกายและจิตใจ
ผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ การพึ่งพาอาศัยกัน พวกเขาจะ
ไม่ค่อยรายงานโดยผู้ป่วยเองตรวจพบน้อยลงโดย
ที่คนอื่น ๆ (Fals-สจ๊วต 1997) และมักจะดีที่สุด identifi ed โดย
การประเมินวิทยาอย่างเป็นทางการ บุคคลที่มีความอ่อน
CITS Defi อาจมีกิจกรรมที่มีประโยชน์ครบถ้วนในชีวิตประจำวัน
แต่มักจะเพียงผ่านความพยายามเพิ่มขึ้นหรือชดเชย
กลยุทธ์ พวกเขาอาจจะกลายเป็นท้อแท้และหงุดหงิดมากขึ้น
และอาจเพิ่มน้อยลงในทางจิตวิทยาของพวกเขาเป็นอยู่ที่ดี
ในระหว่างการรักษากว่าคู่ที่มีความบกพร่อง cognitively น้อยของพวกเขา
(เบตส์ et al., 2002) ในการรับรู้ว่าบุคคล
ที่มีความบกพร่องในการทำงานที่ไม่รุนแรงอาจจำเป็นต้องมีความรู้ความเข้าใจใน
การประเมินและการรักษามันก็เสนอเร็ว ๆ นี้ว่า
ประเภทของความผิดปกติ neurocognitive อ่อนถูกเพิ่มลงใน
คู่มือการวินิจฉัยและสถิติของการเกิดความผิดปกติทางจิตห้า
Edition (DSM-5; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน, 2012)
สำหรับเงื่อนไข neuromedical หลายแห่งรวมถึงสารที่
ใช้งานที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติของสมอง.
โปรแกรมการรักษาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์การพึ่งพาอาศัยกันอยู่ในปัจจุบัน
ปัญหาทางร่างกายและจิตใจของสุรา.
ส่วนใหญ่โปรแกรม แต่ไม่พิจารณา
ผลกระทบของความบกพร่องทางสติปัญญาหรือเป็นประจำใช้องค์ความรู้
การฟื้นฟู (CR) การแทรกแซง ในวันที่การวิจัยเกี่ยวกับ
การฟื้นฟูองค์ความรู้ในการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นสิ่งที่หายาก แต่
การวิจัยก่อน (Pitel et al, 2010;. Unterholzner et al, 1992;.
Wetzig และฮาร์ดิน, 1990) และชุดของการศึกษาที่ดำเนินการ
โดยโกลด์แมนและเพื่อนร่วมงานให้หลักฐานเบื้องต้น สนับสนุน
ยูทิลิตี้และ Effi cacy ของการแทรกแซงทางปัญญาใน
บุคคลที่ติดสุรา (เพื่อการตรวจสอบดูที่อัลเลน, et al.
1997; โกลด์แมน 1990; 1995) แม้ว่าภาคสนามนี้ยังอยู่ใน
วัยเด็กของตนมีการศึกษาน้อยในผู้ป่วยที่มีสาร
ความผิดปกติของการใช้งานที่สนับสนุน Effi cacy ของคอมพิวเตอร์ช่วย
การแทรกแซงการฟื้นฟูองค์ความรู้ในการปรับปรุงองค์ความรู้
ฟังก์ชั่นในระหว่างการรักษา (อัลฟองโซ et al, 2011;. บิซเคลและ
อัล ., 2011; Fals-สจ๊วตและลำ 2010; Fals-สจ๊วตและ
Lucente, 1994) ดังนั้นวิธีการที่พฤติกรรมที่
มุ่งเน้นไปที่การปรับปรุงความบกพร่องทางสติปัญญา (รวม
การฟื้นฟูสมรรถภาพระบุว่าเป็นองค์ความรู้การฝึกอบรมหรือการฟื้นฟู)
อาจจะมีประโยชน์ในการรักษาวิธีการที่เสริม
โปรแกรมการรักษาพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (Verdejo-García,
2011).
การกู้คืนจากการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นหลายมิติ
กระบวนการพัฒนา ในบริบทนี้การเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจ
การทำงานเป็นเพียงมิติหนึ่งผล เพื่อ
สร้าง CR เป็นที่มีประสิทธิภาพโดยทั่วไปต้องว่าหนึ่ง
แสดงให้เห็นว่าผลกระทบนี้จะ generalizes อื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง
เช่นผลทางด้านจิตใจความเป็นอยู่และความอยาก,
ซึ่งได้กลายเป็นเพียงเมื่อเร็ว ๆ นี้จุดเน้นของการ alcoholdependence ทางคลินิก
การทดลองการรักษา (เช่น LoCastro et al., 2009) .
เป้าหมายหลักของการศึกษาครั้งนี้เพื่อตรวจสอบว่า
CR นอกเหนือไปจากการรักษาผู้ป่วยทั่วไปสำหรับ
สุราผลิตการปรับปรุงความรู้ความเข้าใจใน
ผู้ป่วยติดสุราที่ได้รับการฝึกฝน generalizes เพื่อ
ทดสอบความรู้ความเข้าใจในโดเมนองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องทางคลินิก
เป้าหมายที่สองของการศึกษาของเราคือการทดสอบผลกระทบของ CR บน
ปลายผลอื่น ๆ มากขึ้น แต่มีความหมายในทางคลินิก เรา
ตั้งสมมติฐานว่าการฟื้นฟูจะให้ benefi ทีเอสที่
จะขยายไปสู่ผลลัพธ์ที่ noncognitive เช่นความอยากและ
ความเป็นอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ติดสุราเรื้อรัง การเป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับความหลากหลายของ

ปัญหาทางจิตและทางกายภาพ ได้แก่ ความบกพร่องในความจำและความผิดปกติที่เกี่ยวข้อง neurobiological

( chanraud et al . , 2007 ; moselhy et al . , 2001 ; ออสการ์ Berman และ
marinkovic ; , 2007 ; Sullivan , 2003 และ 2005 pfefferbaum
; Sullivan , ) มีด้านหน้า , ระบบ , สมอง limbic
,และที่เกี่ยวข้องกับการคิดการทำงาน รวมถึงความสนใจ
หน่วยความจำและการทำงานบริหารโดเมนโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงต่อความเสียหายและการด้อยค่าที่

( ฮิลดีเบรินต์ et al . , 2006 ; ไม่ë l et al . , 2001 ; ratti et al . , 2002 ;
รัป et al . , 2005 , 2006 ; Sullivan et al . , 2000 , 2002 ) โดย
เท่าที่ 50% - 85% ของผู้ป่วยที่แสดงให้เห็นถึงความบกพร่องทางปัญญาอ่อนถึงปานกลาง
( Bates et al . , 2002 ;พาร์สันส์และ
นิกสัน , 1993 ) แอลกอฮอล์ที่เกี่ยวข้องกับสมองและปัญญาบกพร่องที่อาจจะเกิดความบกพร่อง

สนับสนุนความก้าวหน้าของโรค ความบกพร่องทางปัญญามีผลกระทบอย่างมาก
สำหรับของบุคคลทุกวัน การทำงานและการจัดการการเจ็บป่วยและอาจส่งผลกระทบต่อการรักษาและการพยากรณ์โรค

ของความเจ็บป่วย ( Allen et al . , 1997 ; Bates et al . , 2002 , 2006 ; บลูม
และ มาร์เลิต , 2009 ;โบว์ et al . , 2001 ; Buckman et al . ,
2008 ; และลูกเรือลูกเรือ boettiger , 2009 ; et al . , 2005 ; Goldman
1990 และ 1995 ; มอร์กินสเติร์น Bates , 1999 ; พาร์สัน et
al . , 1990 ; Smith และ mccrady , 1991 ; y ü cel และ lubman
2007 ) , . การบกพร่องมีแนวโน้มที่สำคัญผู้ดูแลของ
ความก้าวหน้าของการรักษา uencing infl คนไข้สามารถ
เข้าร่วม การเข้ารหัส และจดจำข้อมูลใหม่ระบุ
;เป้าหมายและขั้นตอนในการเข้าถึงพวกเขา เพื่อจัดลำดับความสำคัญและจัดกิจกรรมบูรณาการ
; ความคิดเห็น ; และปรับสิ่งแวดล้อม
ความต้องการใน FL exible วิธีปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมต่อ
, .
ในการสนับสนุนการวิจัยก่อนหน้านี้ ( เพื่อการตรวจสอบพบ Allen et
al . , 1997 ; Goldman 1990 ) การศึกษาในทศวรรษที่ผ่านมาได้ให้หลักฐาน

ที่สติปัญญาบกพร่องอย่างมากในบุคคลที่มีปัญหาจากการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รบกวน
กระบวนการบำบัด ( Blume et al . , 2005 ;
rinn et al . , 2002 ; teichner et al . , 2001 ) และส่งผล alcoholunrelated
ผล ( โมริยาม่า et al . , 2002 ) รวมทั้ง
ผลแอลกอฮอล์ ( บาร์เทิลส์ et al . , 2007 ; โบว์ -
Jones et al . , 2005 ; durazzo et al . , 2008 ; เพนิก et al . , 2010 ;
รูบิโอ et al . , 2008 ) ตัวอย่างเช่นว่า ผู้ป่วยที่ยากจน
การทดสอบประสิทธิภาพในการเรียนรู้ verbal ทำงาน
visuomotor ฟังก์ชันก่อนและรักษาอาการ
มีโอกาสกำเริบภายในช่วง 6 เดือน รักษา
( W ö lwer et al . , 2001 ) ความสามารถมีความสนใจที่ดีที่เกี่ยวข้องกับการดื่มลดลง

3 เดือนช่วง 626 วารสารการศึกษาเกี่ยวกับการดื่มแอลกอฮอล์ และสิ่งเสพติด / กรกฎาคม 2012
( Blume et al . , 2005 )ส่วนเดฟี CITS ใน
ทำงานหน่วยความจำและการยับยั้งที่สิ้นสุดการรักษามีความสัมพันธ์กับการกำเริบของโรค
2 เดือนต่อมา ( ไม่มีë l et al . , 2002 ) ความบกพร่องใน
บุคคลที่มีแอลกอฮอล์และการใช้ยาโรคอื่นๆได้
ยังเกี่ยวข้องกับยืนกรานปฏิเสธ ( rinn et al . , 2002 ) ,
สั้นความยาวของการเข้าพักในการรักษาอัตราการเพิ่มขึ้น
( เช่น เพราะการละเมิดกฎ )และปัญหาอื่น ๆหลาย ๆพื้นที่ของการปรับตัวด้านจิตสังคม (

aharonovich et al . , 2006 , 2008 ; Bowden et al . , 2001 ; fals สจ๊วต และ ลูเซนเต้
, 1994 ; fals สจ๊วร์ต เชเฟอร์ , 1992 ; teichner et al . , 2002 ) .
กลไกที่เกิดจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และความบกพร่องทางสมอง (
) และการเกี่ยวข้องกับการฟื้นฟู
( กู้คืน ) ยังคงไม่ชัดเจน ( ลูกเรือ และนิกสัน โรเซนบลูม pfefferbaum
, 2009 ; และ ,2008 ; Sullivan และ
pfefferbaum , 2005 ) กู้สูงตัวแปรระหว่างบุคคลและผ่านการทำงานด้าน

อาจขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ได้แก่ อายุ ( มันโร et al . , 2000 ) และ
สูบบุหรี่ ( durazzo et al . , 2007 ) แม้จะมีศักยภาพในการกู้คืนด้วยการค่อยๆขยาย

การมีแนวโน้มที่จะค่อนข้างน้อย อย่างน้อยใน RST fi เดือน
( Bates et al . , 2005ซัลลิแวน et al . , 2002 ) , และเดฟี CITS อาจ
แม้แต่คงอยู่หลังจากปีของการละเว้น ( แบรนท์ et al . , 1983 ;
yohman et al . , 1985 ) ดังนั้น ผู้ป่วยส่วนใหญ่เข้า
บำบัดรักษาแอลกอฮอล์ประสบอย่างน้อยอ่อนบกพร่อง
ในความจำและดังนั้นจึงอาจจะไม่ดีที่สุด

benefi T จากการรักษา ความบกพร่องทางปัญญา โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาจะรุนแรงน้อยกว่า
จะเด่นน้อยกว่าทางกายภาพและทางจิตวิทยา
ผลที่เกี่ยวข้องกับการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พวกเขา
ไม่ค่อยรายงานโดยผู้ป่วยเอง พบน้อยโดย
คนอื่น ( fals Stewart , 1997 ) และมักจะดีที่สุด identifi ed โดย
การประเมินการทดสอบอย่างเป็นทางการ บุคคลกับอ่อน
เดฟี CITS อาจยังคงบรรเลงกิจกรรม
อยู่ทุกวันแต่มักจะผ่านทางเพิ่มความพยายามหรือกลยุทธ์การ

พวกเขาอาจกลายเป็นท้อแท้และระคายเคืองมากขึ้น
และอาจปรับปรุงน้อยลงในภาวะของโรค
ในระหว่างการรักษามากกว่าน้อยกว่าการประมวลผลที่มีคู่ของพวกเขา
( Bates et al . , 2002 ) ในการรับรู้ว่าบุคคล
ไม่รุนแรง บกพร่องในกระบวนการรับรู้ อาจต้องใช้
การประเมินและการรักษามันเพิ่งถูกเสนอว่าเป็นประเภทของโรคที่ไม่รุนแรง neurocognitive

เป็นЃ , Fifth Edition
( dsm-5 ; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 2012 ) ,
neuromedical สำหรับเงื่อนไขหลายประการรวมถึงสาร
ใช้สมองและเกี่ยวข้องกับความผิดปกติ ติดสุรา โปรแกรมการรักษาที่อยู่ปัจจุบัน

ปัญหาทางกายภาพและทางจิตวิทยาของการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ .
ส่วนใหญ่ของโปรแกรม แต่ไม่พิจารณาผลกระทบของความบกพร่องในการเรียนรู้หรือ

แก้ไขตรวจใช้ปัญญา ( CR ) แทรกแซง . วันที่มีการฟื้นฟูสมรรถภาพติดสุรา

ก่อนขาดแคลน แต่การวิจัย ( pitel et al . , 2010 ; unterholzner et al . , 1992 ;
wetzig และ ฮาดิน1990 ) และชุดของการศึกษาดำเนินการโดยโกลด์แมนและเพื่อนร่วมงานให้เริ่มต้น

และหลักฐานสนับสนุนสาธารณูปโภค effi cacy ของการแทรกแซงในด้านบุคคล ( สำหรับความคิดเห็น
แอลกอฮอล์ขึ้น เห็น Allen et al . ,
1997 ; Goldman , 2533 ; 1995 ) แม้ว่า Fi ละมั่ง
ยังอยู่ในวัยเด็กของ มีการศึกษาน้อยในผู้ป่วยที่มีสาร
ความผิดปกติที่ใช้สนับสนุน cacy effi ของบทเรียนการมาตรการเพื่อปรับปรุงฟื้นฟู

ในระหว่างการรักษาภาวะพุทธิปัญญา ( Alfonso et al . , 2011 ; บิกเกิล et
al . , 2011 ; fals สจ๊วร์ต ในปี 2010 fals สจ๊วตและ
ลูเซนเต้ , 1994 ) ดังนั้น แนวทางที่มุ่งเน้นในการปรับปรุงพฤติกรรม

ความบกพร่องในการเรียนรู้ ( รวมข้อความที่เป็นการฟื้นฟูสมรรถภาพทางปัญญาฝึกอบรม หรืออาจเป็นแนวทางการรักษาฟื้นฟู )

มีประโยชน์เสริมติดสุรา โปรแกรมการรักษา ( verdejo กาโอ การ์ซีอา

, 2011 ) การกู้คืนจากการติดสุราเป็นหลายมิติ
การพัฒนากระบวนการ ในบริบทนี้การส่งเสริมขบวนการคิด
เป็นเพียงหนึ่งผลขนาด

สร้าง CR เป็นโดยทั่วไปมีประสิทธิภาพต้องที่หนึ่ง
แสดงให้เห็นว่าผลกระทบนี้เช่นนี้ได้ขยายผลที่เกี่ยวข้องอื่น ๆเช่น ความเป็นอยู่และจิตใจ

อยาก ซึ่งมีเพียงเมื่อเร็ว ๆนี้กลายเป็นจุดสนใจของคลินิกรักษา alcoholdependence
ทดลอง ( เช่น locastro et al . , 2009 ) .
เป้าหมายหลักของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาว่า
CR , นอกเหนือไปจากการรักษาแบบเดิม สำหรับผู้ป่วยใน
พึ่งแอลกอฮอล์สร้างการรับรู้ในการปรับปรุง
ผู้ป่วยติดสุราที่ได้รับการทดสอบในการคิดเช่นนี้ได้ขยายโดเมนรับรู้
ทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้อง
มีเป้าหมายที่สองของการศึกษาของเราคือเพื่อทดสอบผลของโครเมียมในส่วนอื่น ๆอีก แต่ทางคลินิก
ความหมายผลลัพธ์ เราตั้งสมมติฐานว่า การจะให้

benefi TS ที่จะขยายผล noncognitive เช่นตัณหา
ความเป็นอยู่