A LifestyleBy Fernando SorrentinoTr

A Lifestyle
By Fernando Sorrentino
Translated by Thomas C. Meehan

In my youth, before becoming a farmer and cattleman, I was a bank employee. This is how it all came about:

I was twenty-four years old at the time and had no close relatives. I was living in this same little apartment on Santa Fe Avenue, between Canning and Araoz.

Now, it's well known that accidents can happen even in such a small space. In my case, it was a tiny accident; when I tried to open the door to go to work, the key broke off in the lock.

After resorting in vain to screwdrivers and pliers, I decided to call a locksmith shop. While waiting for the locksmith, I informed the bank I would be coming in a bit late.

Fortunately, the locksmith arrived quite promptly. Concerning this man, I remember only that, although he looked young, his hair was completely white. Through the peephole I said to him: "My key broke off in the lock."

He sketched a quick gesture of annoyance in the air: "On the inside? In that case, it's already a more difficult matter. It's going to take me at least three hours, and I'll have to charge you about ..."

He estimated a terribly high price.

"I don't have that much money in the house right now," I replied. "But as soon as I get out, I'll go to the bank and pay you."

He looked at me with reproachful eyes, as if I had suggested something immoral to him: "I'm very sorry, sir," he articulated with instructive courtesy. "But I am not only a charter member of the Argentine Locksmiths' Union, but also one of the principal framers of the Magna Carta of our organization. Nothing has been left to chance in it. If you should have the pleasure of reading this inspiring document, you would learn, in the chapter dedicated to 'Basic Maxims,' that the perfect locksmith is prohibited from collecting subsequent to the conclusion of the work."

I smiled, incredulous: "You're joking, of course."

"My dear sir, the subject of the Magna Carta of the Argentine Locksmiths' Union is no joking matter. The writing of our Magna Carta, in which no detail has been overlooked and whose various chapters are governed by an underlying moral principle, took us years of arduous study. Of course, not everyone can understand it, since we often employ a symbolic or esoteric language. Nevertheless, I believe you will understand clause 7 of our Introduction: 'Gold shall open doors, and the doors shall adore it.' "
< 2 >

I prepared not to accept such ridiculousness: "Please," I said to him. "Be reasonable. Open the door for me, and I'll pay you at once."

"I'm sorry, sir. There are ethics in every profession, and in the locksmiths' profession they are inflexible. Good day, sir."

And, with that, he left.

I stood there for a few moments, bewildered. Then I called the bank again and informed them I probably wouldn't be able to come in that day. Later on I thought about the white-haired locksmith and said to myself: "That man is a lunatic. I'm going to call another locksmith shop, and, just in case, I'm not going to say I have no money until after they open the door for me."

I searched in the telephone directory and called.

"What address?" a guarded feminine voice asked me.

"3653 Santa Fe, Apartment 10-A."

She hesitated a moment, had me repeat the address, and said: "Impossible, sir. The Magna Carta of the Argentine Locksmiths' Union prohibits us from doing any work at that address."

I lit up in a flame of anger: "Now listen here! Don't be ridic..."

She hung up without letting me finish the word.

So I went back to the telephone directory and placed some twenty calls to as many locksmith shops. The instant they heard the address, they all flatly refused to do the job.

"O.K., fine," I said to myself. "I'll find a solution elsewhere."

I called the janitor of the building and described the problem to him.

"Two things," he answered. "In the first place, I don't know how to open locks, and, in the second place, even if I did know how, I wouldn't do it, since my job is cleaning up the place and not letting suspicious birds out of their cages. Furthermore, you've never been too generous with your tips."

I then started to get very nervous and carried out a series of useless, illogical actions: I had a cup of coffee, smoked a cigarette, sat down, stood up, took a few steps, washed my hands, drank a glass of water.

Then I remembered Monica DiChiave; I dialed her number, waited, and heard her voice: "Monica," I said, feigning sweetness and nonchalance. "How's everything? How's it goin', honey?"

Her reply left me trembling: "So, you finally remembered to call? I can tell you really love me. I haven't seen hide or hair of you in almost two weeks."
< 3 >

Arguing with women is beyond my capacity, especially in the state of psychological inferiority in which I then found myself. Nevertheless, I tried to explain to her quickly what was happening to me. I don't know whether she didn't understand me or refused to hear me out. The last thing she said before hanging up was: "I'm nobody's plaything."

I now had to carry out a second series of useless, illogical actions.

Then I called the bank, in the hope that some fellow employee could come and open the door. Bad luck; it fell to my lot to talk to Enzo Paredes, a dimwitted joker whom I detested: "So you can't get out of your house?" he exclaimed abominably. "You just never run out of excuses not to come to work!"

I was seized by something akin to a homicidal urge. I hung up, called again, and asked for Michelangelo Laporta, who was a little brighter. Sure enough, he seemed interested in finding a solution: "Tell me, was it the key or the lock that broke?"

"The key."

"And it was left inside the lock?"

"Half of it was left inside," I replied, already somewhat exasperated by this interrogation, "and the other half outside."

"Didn't you try to get out the little piece that's stuck inside with a screwdriver?"

"Yes, of course I tried, but it's impossible."

"Oh. Well then, you're going to have to call a locksmith."

"I already called," I retorted, suppressing the rage that was choking me, "but they want payment in advance."

"So, pay him and there you are."

"But, don't you see, I haven't got any money."

Then he grew bored: "Man, Skinny, you sure have your problems!"

I couldn't come up with a quick reply. I should have asked him for some money, but his remark left me baffled, and I couldn't think of anything.

And so ended that day.

The next day I got up early to start making more phone calls. But - something quite frequent - I found the telephone out of order. Another insoluble problem: how to request the repair service without a telephone to place the call?

I went out onto the balcony and began to shout to people walking along Santa Fe Avenue. The street noise was deafening; who could hear someone yelling from a tenth floor? At most, an occasional person would raise his head distractedly and then continue on his way.
< 4 >

I next placed five sheets of paper and four carbons in the typewriter and composed the following message: "Madam or Sir: My key has broken off in the lock. I have been locked in for two days. Please, do something to free me. 3653 Santa Fe, Apartment 10-A."

I threw the five sheets over the railing. From such a height, the possibilities of a vertical drop were minimal. Wafted about on a whimsical wind, they fluttered around for a long time. Three fell in the street and were immediately run over and blackened by the incessant vehicles. Another landed on a store awning. But the fifth one dropped on the sidewalk. Immediately, a diminutive gentleman picked it up and read it. He then looked up, shading his eyes with his left hand. I put on a friendly face for him. The gentleman tore the paper up into many little pieces and with an irate gesture hurled them into the gutter.

In short, for many more weeks I continued making all kinds of efforts. I threw hundreds of messages from the balcony; either they weren't read or they were read and weren't taken seriously.

One day I saw an envelope that had been slipped under my apartment door; the telephone company was cutting off my service for nonpayment. Then, in succession, they cut off my gas, electricity, and water.

At first, I used up my provisions in an irrational way, but I realized in time what I was doing. I placed receptacles on the balcony to catch the rain water. I ripped out my flowering plants and in their flowerpots I planted tomatoes, lentils, and other vegetables, which I tend with loving and painstaking care. But I also need animal protein, so I learned to breed insects, spiders, and rodents and to make them reproduce in captivity; sometimes I trap an occasional sparrow or pigeon.

On sunny days I manage to light a fire with a magnifying glass and paper. As fuel, I'm slowly burning the books, the furniture, the floorboards. I discovered that there are always more things in a house than are necessary.

I live quite comfortably, although I lack some things. For example, I don't know what's going on anywhere else; I don't read newspapers, and I can't get the television or radio working.
< 5 >

From the balcony I observe the outside world and I notice some changes. At a certain point the trolleys stopped running. I don't know how long ago that happened. I've lost all notion of time, but the mirror, my baldness, my long white beard, and the pain in my joints tell me that I'm very old.

For entertainment I let my thoughts wander. I have no fear or ambitions.

In a word, I'm relatively happy.

A Lifestyle
By Fernando Sorrentino
Translated by Thomas C. Meehan

In my youth, before becoming a farmer and cattleman, I was a bank employee. This is how it all came about: 
 
I was twenty-four years old at the time and had no close relatives. I was living in this same little apartment on Santa Fe Avenue, between Canning and Araoz. 
 
Now, it's well known that accidents can happen even in such a small space. In my case, it was a tiny accident; when I tried to open the door to go to work, the key broke off in the lock. 
 
After resorting in vain to screwdrivers and pliers, I decided to call a locksmith shop. While waiting for the locksmith, I informed the bank I would be coming in a bit late. 
 
Fortunately, the locksmith arrived quite promptly. Concerning this man, I remember only that, although he looked young, his hair was completely white. Through the peephole I said to him: "My key broke off in the lock." 
 
He sketched a quick gesture of annoyance in the air: "On the inside? In that case, it's already a more difficult matter. It's going to take me at least three hours, and I'll have to charge you about ..." 
 
He estimated a terribly high price. 
 
"I don't have that much money in the house right now," I replied. "But as soon as I get out, I'll go to the bank and pay you." 
 
He looked at me with reproachful eyes, as if I had suggested something immoral to him: "I'm very sorry, sir," he articulated with instructive courtesy. "But I am not only a charter member of the Argentine Locksmiths' Union, but also one of the principal framers of the Magna Carta of our organization. Nothing has been left to chance in it. If you should have the pleasure of reading this inspiring document, you would learn, in the chapter dedicated to 'Basic Maxims,' that the perfect locksmith is prohibited from collecting subsequent to the conclusion of the work." 
 
I smiled, incredulous: "You're joking, of course." 
 
"My dear sir, the subject of the Magna Carta of the Argentine Locksmiths' Union is no joking matter. The writing of our Magna Carta, in which no detail has been overlooked and whose various chapters are governed by an underlying moral principle, took us years of arduous study. Of course, not everyone can understand it, since we often employ a symbolic or esoteric language. Nevertheless, I believe you will understand clause 7 of our Introduction: 'Gold shall open doors, and the doors shall adore it.' "
< 2 >
 
I prepared not to accept such ridiculousness: "Please," I said to him. "Be reasonable. Open the door for me, and I'll pay you at once." 
 
"I'm sorry, sir. There are ethics in every profession, and in the locksmiths' profession they are inflexible. Good day, sir." 
 
And, with that, he left. 
 
I stood there for a few moments, bewildered. Then I called the bank again and informed them I probably wouldn't be able to come in that day. Later on I thought about the white-haired locksmith and said to myself: "That man is a lunatic. I'm going to call another locksmith shop, and, just in case, I'm not going to say I have no money until after they open the door for me." 
 
I searched in the telephone directory and called. 
 
 "What address?" a guarded feminine voice asked me. 
 
 "3653 Santa Fe, Apartment 10-A." 
 
She hesitated a moment, had me repeat the address, and said: "Impossible, sir. The Magna Carta of the Argentine Locksmiths' Union prohibits us from doing any work at that address." 
 
I lit up in a flame of anger: "Now listen here! Don't be ridic..." 
 
She hung up without letting me finish the word. 
 
So I went back to the telephone directory and placed some twenty calls to as many locksmith shops. The instant they heard the address, they all flatly refused to do the job. 
 
"O.K., fine," I said to myself. "I'll find a solution elsewhere." 
 
I called the janitor of the building and described the problem to him. 
 
"Two things," he answered. "In the first place, I don't know how to open locks, and, in the second place, even if I did know how, I wouldn't do it, since my job is cleaning up the place and not letting suspicious birds out of their cages. Furthermore, you've never been too generous with your tips." 
 
I then started to get very nervous and carried out a series of useless, illogical actions: I had a cup of coffee, smoked a cigarette, sat down, stood up, took a few steps, washed my hands, drank a glass of water. 
 
Then I remembered Monica DiChiave; I dialed her number, waited, and heard her voice: "Monica," I said, feigning sweetness and nonchalance. "How's everything? How's it goin', honey?" 
 
Her reply left me trembling: "So, you finally remembered to call? I can tell you really love me. I haven't seen hide or hair of you in almost two weeks." 
< 3 >
 
Arguing with women is beyond my capacity, especially in the state of psychological inferiority in which I then found myself. Nevertheless, I tried to explain to her quickly what was happening to me. I don't know whether she didn't understand me or refused to hear me out. The last thing she said before hanging up was: "I'm nobody's plaything." 
 
I now had to carry out a second series of useless, illogical actions. 
 
Then I called the bank, in the hope that some fellow employee could come and open the door. Bad luck; it fell to my lot to talk to Enzo Paredes, a dimwitted joker whom I detested: "So you can't get out of your house?" he exclaimed abominably. "You just never run out of excuses not to come to work!" 
 
I was seized by something akin to a homicidal urge. I hung up, called again, and asked for Michelangelo Laporta, who was a little brighter. Sure enough, he seemed interested in finding a solution: "Tell me, was it the key or the lock that broke?" 
 
"The key." 
 
"And it was left inside the lock?" 
 
"Half of it was left inside," I replied, already somewhat exasperated by this interrogation, "and the other half outside." 
 
"Didn't you try to get out the little piece that's stuck inside with a screwdriver?" 
 
"Yes, of course I tried, but it's impossible." 
 
"Oh. Well then, you're going to have to call a locksmith." 
 
"I already called," I retorted, suppressing the rage that was choking me, "but they want payment in advance." 
 
"So, pay him and there you are." 
 
"But, don't you see, I haven't got any money." 
 
Then he grew bored: "Man, Skinny, you sure have your problems!" 
 
I couldn't come up with a quick reply. I should have asked him for some money, but his remark left me baffled, and I couldn't think of anything. 
 
And so ended that day. 
 
The next day I got up early to start making more phone calls. But - something quite frequent - I found the telephone out of order. Another insoluble problem: how to request the repair service without a telephone to place the call? 
 
I went out onto the balcony and began to shout to people walking along Santa Fe Avenue. The street noise was deafening; who could hear someone yelling from a tenth floor? At most, an occasional person would raise his head distractedly and then continue on his way. 
< 4 >
 
I next placed five sheets of paper and four carbons in the typewriter and composed the following message: "Madam or Sir: My key has broken off in the lock. I have been locked in for two days. Please, do something to free me. 3653 Santa Fe, Apartment 10-A." 
 
 I threw the five sheets over the railing. From such a height, the possibilities of a vertical drop were minimal. Wafted about on a whimsical wind, they fluttered around for a long time. Three fell in the street and were immediately run over and blackened by the incessant vehicles. Another landed on a store awning. But the fifth one dropped on the sidewalk. Immediately, a diminutive gentleman picked it up and read it. He then looked up, shading his eyes with his left hand. I put on a friendly face for him. The gentleman tore the paper up into many little pieces and with an irate gesture hurled them into the gutter. 
 
In short, for many more weeks I continued making all kinds of efforts. I threw hundreds of messages from the balcony; either they weren't read or they were read and weren't taken seriously. 
 
One day I saw an envelope that had been slipped under my apartment door; the telephone company was cutting off my service for nonpayment. Then, in succession, they cut off my gas, electricity, and water. 
 
At first, I used up my provisions in an irrational way, but I realized in time what I was doing. I placed receptacles on the balcony to catch the rain water. I ripped out my flowering plants and in their flowerpots I planted tomatoes, lentils, and other vegetables, which I tend with loving and painstaking care. But I also need animal protein, so I learned to breed insects, spiders, and rodents and to make them reproduce in captivity; sometimes I trap an occasional sparrow or pigeon. 
 
On sunny days I manage to light a fire with a magnifying glass and paper. As fuel, I'm slowly burning the books, the furniture, the floorboards. I discovered that there are always more things in a house than are necessary. 
 
I live quite comfortably, although I lack some things. For example, I don't know what's going on anywhere else; I don't read newspapers, and I can't get the television or radio working. 
< 5 >
 
From the balcony I observe the outside world and I notice some changes. At a certain point the trolleys stopped running. I don't know how long ago that happened. I've lost all notion of time, but the mirror, my baldness, my long white beard, and the pain in my joints tell me that I'm very old. 
 
For entertainment I let my thoughts wander. I have no fear or ambitions. 
 
In a word, I'm relatively happy.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

การดำเนินชีวิตโดย Fernando Sorrentinoโดย Thomas C. Meehanในเยาวชนของฉัน ก่อนที่จะเป็น ชาวนาและ cattleman ผมพนักงานธนาคาร นี้เป็นวิธีทั้งหมดมา: เก่าเมื่อยี่สิบสี่ปี และมีญาติสนิทไม่ ผมอยู่ในห้องน้อยเดียวบน Avenue ซานตาเฟ่ แคนนิ่งและ Araoz ตอนนี้ เป็นที่รู้จักกันดีว่า อุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้แม้ในพื้นที่ขนาดเล็ก ในกรณีของฉัน มันเป็นอุบัติเหตุเล็ก ๆ เมื่อฉันพยายามจะเปิดประตูเพื่อไปทำงาน ที่สำคัญหยุดลงในล็อก หลังจากพยายามมากสู้กับไขควงคีม ฉันตัดสินใจโทรหาร้านช่างกุญแจ ขณะรอช่างทำกุญแจ ผมทราบธนาคาร ผมจะได้มาในสายบิต โชคดี ช่างทำกุญแจที่มาค่อนข้างทันที เกี่ยวข้องกับคนนี้ ฉันจำเท่านั้นว่า แม้ว่าเขาดูหนุ่ม ผมของเขาเป็นสีขาวทั้งหมด ผ่านแอบผมพูดกับเขา: "คีย์ของฉันหยุดลงในล็อกด้วย" เขาร่างแผนรูปแบบรวดเร็วของความรำคาญในอากาศ: "ในภายในหรือไม่ ในกรณี มันมีอยู่แล้วเป็นเรื่องยาก มันจะพาฉันน้อยสามชั่วโมง และฉันจะคิดคุณเกี่ยวกับ..." เขาประเมินราคาสูงชะมัด "ไม่ว่าเงินในบ้านขณะนี้ ผมตอบไป "แต่ทันทีที่ได้รับออกมา ฉันจะไปธนาคาร และจ่ายเงินให้คุณ" เขามองฉัน ด้วยตา reproachful ถ้าฉันได้แนะนำสิ่ง immoral เขา: "ผมเสียใจมาก รัก, " เขาพูดชัดแจ้งกับความเอื้อเฟื้อให้คำแนะนำ "แต่ฉันไม่เฉพาะสมาชิกกฎบัตรของอาร์เจนตินา Locksmiths ของสหภาพ framers หลักของ Carta Magna ขององค์กรของเราอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่มีอะไรทิ้งไว้ให้โอกาสในการ ถ้าคุณจะมีความสุขในการอ่านเอกสารนี้แรงบันดาลใจ คุณจะได้เรียนรู้ ในบทจะ 'พื้นฐานคำคม ที่ช่างกุญแจโกห้ามรวบรวม subsequent to ของงาน" ฉันยิ้ม พิศวง: "คุณกำลังล้อเล่น แน่นอน" "รักของฉัน เรื่องของ Carta Magna สหภาพของ Locksmiths อาร์เจนตินาได้เรื่องไม่หยอกล้อ การเขียนของ Carta Magna ของเรา ซึ่งได้ถูกมองข้ามรายละเอียดและบทต่าง ๆ อยู่ภายใต้หลักคุณธรรมเป็นต้น ใช้เวลาเราปีเรียนลำบาก แน่นอน ไม่ทุกคนสามารถเข้าใจได้ เนื่องจากเรามักจะใช้ภาษาสัญลักษณ์ หรือลึกลับ อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อว่า คุณจะเข้าใจประโยค 7 แนะนำของเรา: "ทองจะเปิดประตู และประตูจะชื่นชอบมัน" "< 2 > เตรียมการรับ ridiculousness เช่น: "โปรด ผมพูดกับเขา"มีเหตุมีผล เปิดประตูให้ฉัน และฉันจะจ่ายเงินให้คุณทันที" "ผมเสียใจ ที่รัก มีจรรยาบรรณในทุกอาชีพ และในอาชีพของ locksmiths จะ inflexible วันดี รัก" และ กับ เขา ยืนมีสำหรับครู่ สับสน แล้วผมเรียกธนาคารอีกครั้ง และทราบนั้นผมคงจะไม่ได้มาในวันนั้น ในภายหลังฉันคิดว่า เกี่ยวกับช่างกุญแจขาว haired และพูดกับตัวเอง: "คนเป็นบ้า ฉันจะเรียกร้านช่างกุญแจอื่น และ ในกรณีที่ ฉันไม่จะ พูดฉันไม่มีเงินจนหลังจากพวกเขาเปิดประตูให้ฉัน" ค้นหาในไดเรกทอรีโทรศัพท์ และเรียกนั้น "อะไรอยู่" เสียงผู้หญิงมั่นถามผม "3653 Santa Fe อพาร์ทเมนท์ 10 - อ." เธอ hesitated ต่อช่วงเวลา มีฉันซ้ำอยู่ และกล่าวว่า: "Impossible ที่รัก Carta Magna สหภาพของ Locksmiths อาร์เจนตินาห้ามเราทำงานใด ๆ ที่อยู่ที่นั้น" สว่างขึ้นในเปลวไฟของความโกรธ: "ตอนนี้ฟังที่นี่ ไม่ ridic..." เธอแขวนไว้ไม่ให้ผมคำ ดังนั้นฉันก็กลับไปโทรศัพท์ และวางเรียก 20 บางร้านช่างกุญแจเป็นจำนวนมาก ทันทีพวกเขาได้ยินอยู่ พวกเขาทั้งหมด flatly ปฏิเสธที่จะทำงาน "ดีรึ ดี ผมพูดกับตัวเอง "ฉันจะหาทางออกอื่น" เรียกว่า janitor ของอาคาร และอธิบายปัญหาให้เขา "สองสิ่ง เขาตอบ "ในสถานที่แรก ฉันไม่ทราบ วิธีการเปิดล็อค และ ที่สอง แม้ว่าฉันไม่รู้วิธี ฉันจะไม่ทำ เนื่องจากงานล้าง และไม่ให้สงสัยนกออกจากกรงของพวกเขา นอกจากนี้ คุณไม่เคยได้ใจกว้างเกินไป ด้วยเคล็ดลับของคุณ" ฉันเริ่มจะประสาทมาก และดำเนินการชุดของไร้ประโยชน์ ไม่สมเหตุผลแล้วการดำเนินการ: ฉันมีกาแฟ ควันบุหรี่เป็น นั่งลง ลุกขึ้นยืน เอากี่ ล้างมือของฉัน แก้วน้ำดื่ม แล้ว ฉันจำ Monica DiChiave ฉันเรียกหมายเลขของเธอ รอ และได้ยินเสียงของเธอ: "โมนิกา ผมพูด feigning nonchalance และความหวานหอมด้วย"ทุกอย่างเป็นอย่างไร วิธีคือมัน goin' น้ำผึ้งหรือไม่" ตอบเธอทิ้งฉันงก ๆ: "ดังนั้น คุณก็จำโทร ฉันสามารถบอกคุณรักฉัน เรามองไม่เห็นซ่อนหรือเส้นผมของคุณในเวลาเกือบสองสัปดาห์" < 3 > โต้เถียงกับผู้หญิงจะอยู่นอกเหนือความสามารถของฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพของจิตใจต่ำที่แล้วพบตัวเอง อย่างไรก็ตาม ฉันพยายามอธิบายให้เธอได้อย่างรวดเร็วเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ไม่รู้ว่า เธอไม่เข้าใจฉัน หรือปฏิเสธที่จะได้ยินฉันออก สิ่งสุดท้ายที่เธอพูดก่อนวางสายถูก: "ฉัน plaything ของใคร" ผมตอนนี้มีการดำเนินการชุดที่สองของการกระทำที่ไร้ประโยชน์ ไม่สมเหตุผล แล้ว ผมเรียกว่าธนาคาร หวังว่า พนักงานบางเพื่อนสามารถมา และเปิดประตู โชคไม่ดี มันตกกับล็อตของฉันกับ Enzo Paredes โจ๊กเกอร์ dimwitted ที่ฉัน detested: "ดังนั้นคุณไม่ได้รับออกจากบ้าน" ทางหลุดรอด abominably "คุณเพียงแค่ไม่เคยใช้หมดแล้วข้อแก้ตัวไม่ให้มาทำงาน" ฉันถูกยึดบางอย่างเหมือนกับกระตุ้น homicidal ผมแขวนไว้ เรียกอีกครั้ง และขอ Michelangelo Laporta เจ้าน้อยสว่าง พอแน่ใจว่า ดูสนใจในการหาโซลูชัน: "บอก ถูกคีย์หรือล็อคที่ยากจนหรือไม่" "คีย์" "และมันได้ภายในล็อก" "ครึ่งหนึ่งของที่เหลือภายใน ผมตอบไป exasperated แล้วค่อนข้างตามนี้มืด "และอีกครึ่งหนึ่งอยู่นอก" "ไม่ได้คุณลองไปชิ้นเล็ก ๆ ที่ติดอยู่ภายใน ด้วยไขควง" "ใช่ แน่นอนพยายาม แต่มันเป็นไปไม่ได้" "โอ้ ดีแล้ว คุณจะต้องเรียกช่างกุญแจ" "ฉันแล้วเรียกว่า ผมโต้ ว่า เมื่อความโกรธที่ถูก choking ฉัน "แต่พวกเขาต้องชำระเงินล่วงหน้า" "ดังนั้น ค่าจ้างเขา และคุณมี" "แต่ คุณไม่เห็น ฉันไม่มีเงิน" แล้วเขาโตเบื่อ: "แมน Skinny คุณแน่ใจว่ามีปัญหาของคุณ" ฉันไม่สามารถเกิดขึ้นกับการตอบกลับอย่างรวดเร็ว ฉันควรได้ขอเงินบาง แต่คำพูดของเขาซ้ายฉัน baffled และฉันไม่คิดอะไร และให้สิ้นสุดวันที่ ในวันถัดไปผมขึ้นก่อนเริ่มทำการติดต่อทางโทรศัพท์เพิ่มเติม แต่ -สิ่งที่ค่อนข้างบ่อย - พบโทรศัพท์ตามลำดับ ปัญหาอื่นละลาย: บริการซ่อมโดยไม่ต้องโทรศัพท์เพื่อทำการเรียกร้องขอหรือไม่ ฉันออกไปสู่ระเบียง และเริ่มที่จะตะโกนให้คนที่เดินไปตามถนนซานตาเฟ ไม่หนวกหูเสียงถนน ที่สามารถได้ยินเสียงคนตะโกนจากชั้นสิบ มากที่สุด เป็นคนเป็นครั้งคราวจะยกศีรษะของเขา distractedly และดำเนินในทางของเขา < 4 > ฉันวางแผ่นกระดาษและ carbons สี่ห้าในการพิมพ์ดีดต่อไป และประกอบด้วยข้อความต่อไปนี้: "ที่รักหรือท่านผู้หญิง: คีย์ของฉันมีหักในล็อค ฉันมีการล็อกในสองวัน กรุณา ทำให้ฟรีฉัน 3653 Santa Fe อพาร์ทเมนท์ 10 - อ." ฉันโยนแผ่นห้าผ่านความคับแค้นใจที่ จบวางแนวตั้งได้ไม่น้อยจากเช่นความสูง Wafted เกี่ยวกับบนลมเพ้อฝัน พวกเขา fluttered รอบเป็นเวลานาน สามถนน และถูกทับทันที และมืด โดยยานพาหนะ incessant อีกที่ดินบนม่านเก็บ แต่หนึ่งห้าตกอยู่สารพัด ทันที สุภาพบุรุษแคระรับค่า และอ่าน เขาแล้วดูค่า แรเงาตากับมือซ้ายของเขา ผมใส่บนใบหน้าดีสำหรับเขา สุภาพบุรุษฉีกกระดาษเป็นชิ้นเล็ก ๆ จำนวนมาก และ มีรูปแบบการ irate อัปปางนั้นเป็นเย็บกระดาษ ในระยะสั้น สำหรับสัปดาห์มากขึ้น ฉันยังคงทำทุกความพยายาม ฉันโยนหลายร้อยข้อความจากระเบียง อาจจะไม่ได้อ่าน หรือพวกเขาได้อ่าน และไม่ได้ดำเนินการอย่างจริงจัง วันหนึ่งผมเห็นซองจดหมายที่มีการเล็ดรอดใต้ประตูอพาร์ทเมนท์ของฉัน บริษัทโทรศัพท์ถูกตัดออกจากบริการของฉัน nonpayment แล้ว ทยอย พวกเขาตัดแก๊ส ไฟฟ้า และฉันน้ำ ตอนแรก ฉันใช้ของฉันบทบัญญัติในทางที่ไม่มีเหตุผล แต่ฉันรู้ในสิ่งที่ฉันได้ทำ ฉันวาง receptacles บนระเบียงจะจับน้ำฝน ผมคัดลอกออกจาวของฉัน และใน flowerpots ของ ฉันปลูกมะเขือเทศ lentils และ ผักอื่น ๆ ซึ่งฉันมัก มีความรัก และรอบคอบ แต่ยังต้องโปรตีนสัตว์ เพื่อเรียนขุนแมลง แมงมุม และงาน และ เพื่อให้เกิดกุม บางครั้งฉันกับดักเป็นสแปร์โรว์เป็นครั้งคราวหรือนกพิราบ บนฟ้า ที่ฉันจัดการไฟแว่นและกระดาษ เป็นเชื้อเพลิง กำลังช้าเขียนหนังสือ เฟอร์นิเจอร์ floorboards พบว่า มีเสมอสิ่งที่ในบ้านมากกว่าที่จำเป็น ฉันอยู่ค่อนข้างสบาย แม้ว่าฉันขาดบางสิ่งบางอย่าง ตัวอย่าง ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ใด ไม่อ่านหนังสือพิมพ์ และไม่ได้รับการทำงานโทรทัศน์หรือวิทยุ < 5 > จากระเบียง ฉันสังเกตโลกภายนอก และผมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แบบ trolleys ที่หยุดทำงาน ฉันไม่รู้ว่านานที่เกิดขึ้น หลงความคิดทั้งหมดของเวลา แต่กระจก ศีรษะล้านของฉัน ของฉันเครายาวสีขาว และอาการปวดในข้อต่อของฉันบอกว่า ฉันอายุมาก สำหรับความบันเทิงที่ ฉันให้ความคิดของฉันเร่ ไม่มีความกลัวหรือความทะเยอทะยานแล้ว คำ ฉันค่อนข้างมีความสุข

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

วิถีชีวิต
โดยเฟอร์นันโด Sorrentino
แปลโดยโทมัสซีฮันในวัยหนุ่มของฉันก่อนที่จะกลายเป็นชาวนาและวัวควายผมเป็นพนักงานธนาคาร นี่คือวิธีที่มันทั้งหมดมาเกี่ยวกับผมเป็นยี่สิบสี่ปีในเวลาและไม่มีญาติใกล้ชิด ผมอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เหมือนกันในซานตาเฟอเวนิวระหว่างกระป๋องและ Araoz. ตอนนี้ก็เป็นที่รู้จักกันดีว่าเกิดอุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้แม้จะอยู่ในพื้นที่ดังกล่าวมีขนาดเล็ก ในกรณีของฉันมันเป็นอุบัติเหตุเล็ก ๆ ; เมื่อฉันพยายามที่จะเปิดประตูที่จะไปทำงานที่สำคัญหยุดในการล็อค. หลังจาก resorting ในไร้สาระที่จะไขควงคีมและฉันตัดสินใจที่จะเรียกร้านช่างทำกุญแจ ระหว่างที่รอให้ช่างทำกุญแจที่ผมแจ้งธนาคารที่ผมจะมาในบิตปลาย. โชคดีที่ช่างทำกุญแจมาถึงค่อนข้างทันที เกี่ยวกับชายคนนี้ผมจำได้เพียงว่าแม้ว่าเขามองหนุ่มผมของเขาเป็นสีขาวอย่างสมบูรณ์ ผ่านช่องมองที่ผมพูดกับเขาว่า "ที่สำคัญของฉันหยุดในการล็อค." เขาร่างท่าทางอย่างรวดเร็วของความน่ารำคาญในอากาศ: "ในภายในในกรณีที่มันมีอยู่แล้วเป็นเรื่องยากมากขึ้นมันจะพาฉัน. อย่างน้อยสามชั่วโมงและฉันจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับคุณ ... " เขาคาดราคาสูงชะมัด. "ผมไม่ได้มีเงินมากที่อยู่ในบ้านตอนนี้" ผมตอบ "แต่ทันทีที่ฉันได้รับการออกฉันจะไปที่ธนาคารและจ่ายเงินให้คุณ." เขามองที่ผมด้วยสายตาที่ติเตียนเช่นถ้าผมได้ชี้ให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดศีลธรรมแก่พวกเขา "ฉันเสียใจมากครับ" เขา ก้องด้วยความสุภาพให้คำแนะนำ "แต่ผมไม่เพียง แต่สมาชิกรุ่นบุกเบิกของอาร์เจนตินากุญแจยูเนี่ยน แต่ยังเป็นหนึ่งในกรอบหลักของรัฐธรรมนูญขององค์กรของเรา. ไม่มีอะไรที่ได้รับการปล่อยให้โอกาสในนั้น. ถ้าคุณจะมีความสุขในการอ่านสร้างแรงบันดาลใจนี้ เอกสารที่คุณจะได้เรียนรู้ในบทที่ทุ่มเทให้กับการ 'คำคมพื้นฐานว่าช่างทำกุญแจที่สมบูรณ์แบบเป็นสิ่งต้องห้ามจากการเก็บรวบรวมที่ตามมาถึงข้อสรุปของการทำงาน ". ผมยิ้มไม่เชื่อ: ". คุณกำลังล้อเล่นแน่นอน" "ของฉัน คุณชายที่รัก, เรื่องของรัฐธรรมนูญของสหภาพอาร์เจนตินากุญแจไม่มีเรื่องล้อเล่น. เขียนรัฐธรรมนูญของเราซึ่งในรายละเอียดไม่ได้ถูกมองข้ามและมีบทต่างๆอยู่ภายใต้หลักการพื้นฐานทางศีลธรรมเอาปีของเรา .. การศึกษาลำบากแน่นอนทุกคนไม่สามารถเข้าใจมันตั้งแต่ที่เรามักจะจ้างภาษาสัญลักษณ์หรือความลับอย่างไรก็ตามผมเชื่อว่าคุณจะเข้าใจข้อ 7 ของบทนำเรา: 'ทองจะเปิดประตูและประตูจะรักมัน.' " <2> ฉันเตรียมที่จะไม่ยอมรับความไร้สาระเช่น: "กรุณา" ผมพูดกับเขา "เป็นที่เหมาะสม. เปิดประตูสำหรับฉันและฉันจะจ่ายเงินให้คุณในครั้งเดียว." "ฉันขอโทษครับ. มีจริยธรรมในทุกอาชีพมีและในอาชีพ locksmiths 'พวกเขามีความยืดหยุ่น. วันดีครับ " และด้วยการที่เขาออก. ฉันยืนอยู่ที่นั่นสักครู่สับสน จากนั้นฉันเรียกว่าธนาคารอีกครั้งและแจ้งให้ฉันอาจจะไม่สามารถที่จะมาในวันนั้น หลังจากนั้นผมคิดเกี่ยวกับช่างทำกุญแจสีขาวผมและพูดกับตัวเอง. "ผู้ชายคนนั้นเป็นคนบ้าฉันจะเรียกช่างทำกุญแจที่ร้านอื่นและเพียงในกรณีที่ผมไม่ได้จะบอกว่าผมมีเงินจนกว่าจะไม่มี หลังจากที่พวกเขาเปิดประตูให้ฉัน. " ฉันค้นหาในสมุดโทรศัพท์และเรียก. "ที่อยู่อะไร?" เสียงผู้หญิงเตรียมพร้อมถามฉัน. "3653 ซานตาเฟ, พาร์ทเม้นท์ 10." เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งมีฉันทำซ้ำที่อยู่และกล่าวว่า "เป็นไปไม่ได้ครับรัฐธรรมนูญของสหภาพช่างทำกุญแจอาร์เจนตินา 'ห้ามมิให้เราทำ. การทำงานใด ๆ ตามที่อยู่ที่ ". ผมสว่างขึ้นในเปลวไฟแห่งความโกรธ: "ตอนนี้ฟังที่นี่ไม่ต้อง Ridic ... " . เธอแขวนขึ้นโดยไม่ปล่อยให้ฉันเสร็จสิ้นคำดังนั้นผมจึงเดินกลับไปที่สมุดโทรศัพท์และวางไว้ บางยี่สิบโทรไปหลายร้านค้าช่างทำกุญแจ ทันทีที่พวกเขาได้ยินที่อยู่พวกเขาทั้งหมดปฏิเสธอย่างเด็ดขาดในการทำงาน. "ตกลงที่ดี" ผมพูดกับตัวเอง "ฉันจะหาทางแก้ปัญหาอื่น ๆ ." ฉันเรียกว่าภารโรงของอาคารและอธิบายปัญหาที่เกิดขึ้นกับเขา. "สองสิ่ง" เขาตอบ "ในครั้งแรกที่ผมไม่ทราบวิธีการล็อคเปิดและในสถานที่ที่สองแม้ว่าฉันไม่ทราบว่าฉันจะไม่ทำมันตั้งแต่งานของฉันคือการทำความสะอาดสถานที่และไม่ปล่อยให้นกที่น่าสงสัย . ออกจากกรงของพวกเขานอกจากนี้คุณไม่เคยใจกว้างเกินไปกับเคล็ดลับของคุณ ". จากนั้นผมก็เริ่มที่จะได้รับประสาทมากและดำเนินการชุดของไร้ประโยชน์, การกระทำที่ไร้เหตุผล: ฉันมีถ้วยกาแฟรมควันบุหรี่นั่งลง . ลุกขึ้นยืนเอาไม่กี่ขั้นตอนล้างมือของฉันดื่มแก้วน้ำจากนั้นผมจำได้ว่าโมนิกา DiChiave; ผมโทรออกหมายเลขของเธอรอและได้ยินเสียงของเธอ: "โมนิก้า" ผมพูดว่าแกล้งทำเป็นความหวานและความเมินเฉย "ทุกอย่างวิธีวิธีการของมัน Goin 'น้ำผึ้ง?" เธอตอบทิ้งฉันสั่น?. "ดังนั้นคุณจำได้ว่าในที่สุดก็จะเรียกผมสามารถบอกคุณรักฉันจริงๆฉันไม่เห็นซ่อนหรือเส้นผมของคุณในเกือบสองสัปดาห์ " <3> เถียงกับผู้หญิงที่อยู่นอกเหนือความจุของฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐปมด้อยทางจิตวิทยาที่ฉันแล้วก็พบว่าตัวเอง แต่ผมพยายามที่จะอธิบายให้เธอได้อย่างรวดเร็วสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ผมไม่ทราบว่าเธอไม่เข้าใจฉันหรือปฏิเสธที่จะได้ยินฉันออก สิ่งสุดท้ายที่เธอบอกว่าก่อนที่จะแขวนขึ้นคือ: ". ฉันของเล่นไม่มีใคร" . ตอนนี้ผมได้มีการดำเนินการชุดที่สองของไร้ประโยชน์การกระทำที่ไร้เหตุผลแล้วฉันเรียกว่าธนาคารในความหวังว่าเพื่อนร่วมงานบางคนอาจมาและเปิดกว้าง ประตู โชคร้าย; มันลดลงไปจำนวนมากของฉันที่จะพูดคุยกับเอ็นโซ Paredes, โจ๊กปัญญาผู้ที่ฉันเกลียด: "ดังนั้นคุณไม่สามารถได้รับออกจากบ้านของคุณ" เขาอุทานออกมาอย่างน่าเกลียด "คุณเพียงแค่ไม่หมดข้อแก้ตัวที่จะไม่มาทำงาน!" ฉันถูกยึดโดยสิ่งที่คล้ายกับการกระตุ้นการฆาตกรรม ผมแขวนขึ้นเรียกอีกครั้งและขอ Michelangelo Laporta ซึ่งเป็นความสว่างน้อย พอแน่ใจว่าดูเหมือนว่าเขาสนใจในการหาวิธีการแก้ปัญหา: "บอกว่าเป็นเรื่องที่สำคัญหรือล็อคที่ยากจนได้หรือไม่" "ที่สำคัญ". "และมันก็ถูกทิ้งไว้ภายในล็อค?" "ครึ่งหนึ่งของมันถูกทิ้งไว้ภายใน" ผมตอบแล้วโกรธบ้างโดยการสอบสวนนี้ "และอีกครึ่งหนึ่งที่อยู่ด้านนอก." "คุณไม่พยายามที่จะได้รับการออกชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่ติดอยู่ภายในด้วยไขควง?" "ใช่แน่นอนผมพยายาม แต่มันเป็นไปไม่ได้ " "โอ้. ถ้าอย่างนั้นคุณจะต้องเรียกช่างทำกุญแจ." "ผมเรียกแล้ว" ฉันโต้ระงับความโกรธที่ถูกสำลักฉัน "แต่พวกเขาต้องการชำระเงินล่วงหน้า." "ดังนั้นจ่ายเงินให้เขา และมีคุณ ". "แต่คุณไม่เห็นฉันไม่ได้มีเงินใด ๆ ." จากนั้นเขาเติบโตเบื่อ: "ชายผอมคุณแน่ใจหรือมีปัญหาของคุณ!" ฉันไม่สามารถเกิดขึ้นกับรวดเร็ว ตอบ ฉันควรจะได้ถามเขาสำหรับเงิน แต่คำพูดของเขาทิ้งฉันงงงันและผมก็ไม่ได้คิดอะไร. และเพื่อให้สิ้นสุดในวันนั้น. วันรุ่งขึ้นฉันตื่น แต่เช้าเพื่อเริ่มต้นการใช้โทรศัพท์มากขึ้น แต่ - สิ่งที่ค่อนข้างบ่อย - ฉันพบโทรศัพท์ออกคำสั่ง อีกปัญหาที่ไม่ละลายน้ำ: วิธีการร้องขอบริการซ่อมแซมโดยไม่ต้องโทรศัพท์เพื่อวางสายผมก็ออกไปบนระเบียงและเริ่มที่จะตะโกนให้กับคนที่เดินไปตามซานตาเฟอเวนิว เสียงถนนเป็นอึกทึก; ที่จะได้ยินคนตะโกนจากชั้นสิบ? ที่ส่วนใหญ่คนที่เป็นครั้งคราวจะยกศีรษะของเขา distractedly แล้วดำเนินการต่อในทางของเขา. <4> ผมต่อไปวางห้าแผ่นกระดาษและสี่ก๊อบปี้ในเครื่องพิมพ์ดีดและประกอบด้วยข้อความต่อไปนี้: "ท่านผู้หญิงหรือเซอร์: ที่สำคัญของฉันได้หักออก ในการล็อค. ฉันได้รับการถูกขังอยู่ในเวลาสองวัน. กรุณาทำบางสิ่งบางอย่างที่จะเป็นอิสระฉัน. 3653 ซานตาเฟ, พาร์ทเม้นท์ 10. " ฉันโยนห้าแผ่นเหนือราวบันได จากความสูงดังกล่าวเป็นไปได้ของการวางแนวตั้งได้น้อยที่สุด พัดไปมาบนลมแปลกที่พวกเขา fluttered รอบเป็นเวลานาน สามลดลงในถนนและวิ่งทันทีกว่าและดำคล้ำโดยยานพาหนะไม่หยุดหย่อน อีกร่อนลงบนกันสาดร้านค้า แต่หนึ่งในห้าลดลงบนทางเท้า ทันทีสุภาพบุรุษเล็กหยิบมันขึ้นมาและอ่านมัน จากนั้นเขาก็มองขึ้นแรเงาตาของเขาด้วยมือซ้ายของเขา ฉันใส่ใบหน้าเป็นมิตรสำหรับเขา สุภาพบุรุษฉีกกระดาษขึ้นเป็นชิ้นเล็ก ๆ มากมายและด้วยท่าทางโกรธขว้างพวกเขาเข้าไปในท่อ. ในระยะสั้นสำหรับสัปดาห์อื่น ๆ อีกมากมายฉันยังคงทำทุกชนิดของความพยายาม ฉันโยนหลายร้อยข้อความจากระเบียง; ทั้งที่พวกเขาไม่ได้อ่านหรือพวกเขาได้อ่านและไม่ได้ดำเนินการอย่างจริงจัง. วันหนึ่งผมเห็นซองจดหมายที่ได้รับการเล็ดรอดใต้ประตูพาร์ทเมนท์ของฉัน; บริษัท โทรศัพท์ที่ถูกตัดบริการของฉันทำมาหากิน จากนั้นในการสืบทอดพวกเขาตัดออกก๊าซของฉัน, ไฟฟ้าและน้ำ. ตอนแรกผมใช้ขึ้นบทบัญญัติของฉันในทางที่ไม่ลงตัว แต่ผมรู้ในเวลาสิ่งที่ผมทำ ฉันวางภาชนะบนระเบียงที่จะจับน้ำฝน ผมฉีกออกไม้ดอกของฉันและในแจกันดอกไม้ของพวกเขาผมปลูกมะเขือเทศถั่วและผักอื่น ๆ ซึ่งผมมักมีการดูแลความรักและความเพียร แต่ผมยังต้องโปรตีนจากสัตว์เพื่อให้ผมได้เรียนรู้ที่จะผสมพันธุ์แมลงแมงมุมและหนูและเพื่อให้พวกเขาทำซ้ำในเชลย บางครั้งฉันดักนกกระจอกเป็นครั้งคราวหรือนกพิราบ. ในวันแดดฉันจัดการเพื่อจุดไฟด้วยแว่นขยายและกระดาษ เป็นเชื้อเพลิงฉันช้าการเผาไหม้หนังสือ, เฟอร์นิเจอร์, พื้น ผมค้นพบว่ามีสิ่งที่มักจะอยู่ในบ้านมากขึ้นกว่าที่มีความจำเป็น. ฉันอาศัยอยู่ค่อนข้างสบาย แต่ผมขาดบางสิ่งบางอย่าง ตัวอย่างเช่นผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทุกที่อื่น; ผมไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์และฉันไม่สามารถรับโทรทัศน์หรือวิทยุการทำงาน. <5> จากระเบียงที่ผมสังเกตเห็นโลกภายนอกและผมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ในบางจุดรถเข็นหยุดทำงาน ผมไม่ทราบว่านานมาแล้วที่เกิดขึ้น ฉันได้สูญเสียความเชื่อในเรื่องของเวลาทั้งหมด แต่กระจกที่ศีรษะล้านของฉัน, เครายาวสีขาวของฉันและความเจ็บปวดในข้อต่อของฉันบอกฉันว่าฉันเก่ามาก. เพื่อความบันเทิงฉันปล่อยให้ความคิดของฉันเดิน ผมมีความกลัวหรือความทะเยอทะยานไม่มี. ในคำที่ฉันค่อนข้างมีความสุข

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

วิถีชีวิตโดยเฟอร์นานโด ซอร์เรนติโน่

แปลโดยโทมัสซี. meehan

ในเยาวชนของฉันก่อนเป็นชาวนาและคนเลี้ยงวัว ฉันเป็นพนักงานธนาคาร นี่มันมาเกี่ยวกับ :

ผมยี่สิบสี่ปี ในเวลา และไม่มีญาติใกล้ชิด ฉันอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆน้อย ๆนี้เหมือนกัน ใน Santa Fe Avenue ระหว่างกระป๋องและ araoz .

ตอนนี้เป็นที่รู้จักกันดีว่าอุบัติเหตุสามารถเกิดขึ้นได้แม้ในพื้นที่ขนาดเล็ก ในกรณีของผม มันเป็นอุบัติเหตุเล็กๆ เมื่อผมพยายามจะเปิดประตูเพื่อไปทำงาน ที่สำคัญเลิกในการล็อค

หลังจากใช้ในการเรียนกับไขควงและคีม , ฉันตัดสินใจที่จะเรียกช่างทำกุญแจร้าน ระหว่างรอช่าง ผมแจ้งธนาคาร ฉัน จะ เข้ามาดึกไปหน่อย

โชคดีช่างทำกุญแจมาค่อนข้างรวดเร็ว เกี่ยวกับชายคนนี้ ผมจำได้เพียงว่า ถึงแม้ว่าเขาจะดูหนุ่ม ผมของเขาเป็นสีขาวอย่างสมบูรณ์ . ผ่านตาแมว ผมพูดกับเขา : " คีย์ของฉันยากจนออกในล็อค "

เขาวาดท่าทางอย่างรวดเร็วด้วยความรำคาญในอากาศ " ในภายใน ? ถ้าอย่างนั้น มันก็เป็นเรื่องที่ยากกว่า มันต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 ชั่วโมงและผมจะต้องคิดเรื่อง . . . . . . . "

เขาประมาณโคตรสูงราคา

" ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นในบ้านเดี๋ยวนี้ " ผมตอบ " . แต่ทันทีที่ผมออกไปได้ ผมจะ ไป ธนาคาร และจ่ายให้คุณ "

เขาก็มองฉันด้วยสายตาตำหนิ เช่น ถ้าผมแนะนำอะไรที่ผิดศีลธรรมกับเขา : " ต้องขอโทษจริงๆครับ " เขาก้องด้วยความสุภาพผล" แต่ผมไม่เพียง แต่เหมาสมาชิกสหภาพ locksmiths ' อาร์เจนตินา แต่ยังเป็นหนึ่งในเกษตรกรหลักของกฎหมายขององค์กรของเรา ไม่มีอะไรเหลือให้โอกาสมัน ถ้าคุณจะมีความสุขในการอ่านเอกสารนี้สร้างแรงบันดาลใจ คุณจะได้เรียนรู้ในบททุ่มเท ' แม็กซิม ขั้นพื้นฐาน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.