Music therapy for depression: it se

Music therapy for depression: it seems to work, but how?†

Abstract
Evidence is beginning to emerge that music therapy can improve the mental health of people with depression. We examine possible mechanisms of action of this complex intervention and suggest that music therapy partly is effective because active music-making within the therapeutic frame offers the patient opportunities for new aesthetic, physical and relational experiences.

According to a national poll of listeners to a popular BBC music station in 2004, the best way to ameliorate one's depressive symptoms musically is to listen to ‘I Know It's Over’ by The Smiths.1 Alas, the widespread availability of down-hearted rock does not appear to have diminished the prevalence of depression. And although listening alone to music that is personally meaningful is what many people imagine music therapy to be, the reality as practised in the UK and in many other parts of Europe is quite different.

It is therefore gratifying to read the article by Erkkilä et al2 in this issue of the Journal that reports the results of a randomised controlled trial of interactive one-to-one music therapy for adults of working age with depression. In this study, conducted in Finland, trained music therapists engaged participants in up to 20 sessions of co-improvisational active music-making as the basis of a therapeutic relationship. This is a high-quality randomised trial of music therapy specifically for depression and the results suggest that it can improve the mood and global functioning of people with this disorder.

Among the challenges involved in evaluating complex interventions such as music therapy are those associated with treatment fidelity. Erkkilä et al have addressed this issue by ensuring that the music therapists who delivered treatment all completed an extensive induction focused on ensuring fidelity, and videotaped their sessions with participants to monitor adherence. The attention to fidelity is borne out in results that do not vary between therapists. This suggests that the agent of change is not likely to be the personality of the therapist or the nature of the particular therapist-patient alliance (as highlighted by the common factors approach, for example Messer & Wampold3) but rather may be attributable to the music or the therapy (if they are indeed distinguishable).

So why might this be so? Aside from any explanations derived from non-musical aspects of the therapy, the authors report that ‘active doing’ (i.e. the playing of musical instruments with the music therapists) was important to many participants in the active arm of the trial. They suggest that this is an important characteristic of music therapy and a meaningful way of dealing with issues associated with depression. We would like to suggest that this ‘active doing’ within music therapy has at least three interlinked dimensions: aesthetic, physical and relational.

Meaningfulness and pleasure

First, the relationship between a diagnosis of depression and an experienced lack of pleasure and meaningfulness in life is well established. Perhaps in response to this, there is also a well-established recognition of the value of meaning-making via aesthetic experience within psychotherapy (e.g. Zukowski,4 Hagman & Press5). Here the conception is of the whole (verbal) therapeutic process as essentially aesthetic: how much more of an immediate aesthetic experience is on offer where the therapeutic interaction is musical? In music therapy, the therapist brings their musicianship to the musical encounter by listening acutely and attuning to the musical components implied in the patient's improvised sounds. For example, the therapist might draw out a shaky pulse or reinforce an implied tonal centre. Or they might create suspense or an implied direction (using a bass line or a harmonic progression underpinning an individual's melodic fragment) to entice a withdrawn person to engage in the relationship. There are often moments in music therapy when there is a ‘buzz’ between the two players, for example when they spontaneously come together at a cadence point or somehow know when to end or where to go next.

When a satisfying aesthetic is achieved within a co-improvised musical relationship there is potential not just for some kind of catharsis but for development, even if the music is not used as a springboard to discussion and insight: the aesthetic draws in the players to take the risk of doing things differently with others - to behave differently towards each other and to experience themselves differently.


Physicality

Second, and rather obviously, the act of playing musical instruments requires purposeful physical movement. The role of physical activity in averting depression and alleviating its effects is well recognised. This is not simply a matter of getting people moving, but also of enabling people to experience themselves as physical beings. Music has its own internal sense of meaning founded on structure and cultural norms: this engages us and draws us into it whether or not we are aware of it on a technical level. Hence we find ourselves tapping our foot along to a song on the radio or being dissatisfied by a piece that does not finish as we expect. We are therefore entrained into musical participation: music itself offers us ways in - even in circumstances where we may feel distinctly unmotivated. Where we find ourselves musically entrained into physical participation with others we can have a physical experience of ourselves with others. This mirrors the experiences of musicians when playing in groups as can be seen in the coordinated movements of the players in a string quartet.7 Our participation in turn enables us to hear (and feel) ourselves in the context of the aesthetic experiences outlined earlier, and this lends a potent sense of being part of something meaningful in the here-and-now:

... music heard so deeply That it is not heard at all, but you are the music While the music lasts.




Relating

This leads to a third category of ‘active doing’: the relational. Our first experiences of relating (with our primary caregiver) are fundamentally musical. Developmental psychologists use musical vocabulary to describe the finely attuned interplay of gesture and sound between parent and newborn baby (e.g. Hobson9): it is in this pre-verbal interaction that we first learn who we are, how to think and to take pleasure in the possibilities that the world around us has to offer. Where mothers of infants are depressed, the musicality of infant-directed speech and conversational engagement is demonstrably affected with significant developmental implications for the child.10 These early experiences of musicality are frequently offered as a rationale for music therapy as a whole (e.g. Trevarthen & Malloch11) and from this perspective the role of the therapist can be seen as neo-parental: musically nurturing the patient in order to facilitate a similar process of discovery of self and self in relation to others, including the capacity for experiencing meaning and pleasure. Once again, it is music itself that facilitates this: a melodic riff, a harmonic progression, a rhythmic catch - these all naturally engage people in active participation (and hence meaning-making) in ways that words may simply not be able to. It has been argued that music therapy builds on people's capacity for communicative musicality, that we are hard-wired for this kind of engagement and interaction, and that through music-making we experience a kind of relating that is very different from that which talking has to offer.12




Music - therapy?

In these respects, then, music cannot be treated simply as a stimulus intended to provoke a predetermined behavioural response. Rather, music-making offers what DeNora13 terms affordances - physical, relational and aesthetic. Above all, music-making is social (and hence interpersonal), pleasurable and meaningful: this may also be why randomised trials of music therapy have shown high levels of engagement with patient groups who are traditionally difficult to engage (e.g. Talwar et al14).

Clinical trials inevitably focus on the outcomes of interventions rather than the process through which these outcomes may be achieved. Further research using mixed methods is needed if a better understanding of the active ingredients of music therapy that enhance patient outcomes is to be reached.

Nevertheless, Erkkilä et al2 lay down a clear marker for the value of music therapy as part of the range of interventions available for the treatment of people with depression.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดนตรีบำบัดในโรคซึมเศร้า: ดูเหมือนว่าการทำงาน แต่วิธี? †บทคัดย่อหลักฐานเริ่มโผล่ ว่า ดนตรีบำบัดสามารถปรับปรุงสุขภาพจิตของคนที่มีภาวะซึมเศร้า เราตรวจสอบกลไกเป็นไปได้ของการดำเนินการแทรกแซงนี้ซับซ้อน และแนะนำว่า ดนตรีบำบัดบางส่วนมีประสิทธิภาพเนื่องจากดนตรีทำงานภายในกรอบการรักษาให้โอกาสผู้ป่วยสำหรับประสบการณ์สุนทรียะ ทางกายภาพ และเชิงใหม่ตามสำรวจแห่งชาติของผู้ฟังสถานีเพลง BBC ที่ยอดนิยมในปี 2004, ameliorate อาการ depressive ไนท์คลับที่ดีสุดคือการ ฟัง ' ฉันรู้ว่ามันเป็นมากกว่า ' โดยพักสามารถ Smiths.1 พร้อมใช้งานอย่างแพร่หลายของหินลงต้อนรับของคนไม่ มีความชุกของภาวะซึมเศร้าลดลง และถึงแม้ว่าฟังคนเดียว เพลงที่มีความหมายถึงคือ อะไรหลายคนจินตนาการดนตรีบำบัด เป็น จริงปฏิบัติ ในอังกฤษ และ ในส่วนอื่น ๆ ของยุโรปเป็นค่อนข้างแตกต่างจึงพอใจในการอ่านบทความ โดย Erkkilä et al2 ในสมุดรายวันที่รายงานผลลัพธ์ของแบบ randomised ปัญหานี้ควบคุมได้ทดลองรักษาด้วยดนตรีแบบหนึ่งต่อหนึ่งแบบโต้ตอบสำหรับผู้ใหญ่วัยทำงานมีภาวะซึมเศร้า ในการศึกษานี้ ในฟินแลนด์ ฝึกอบรมดนตรีบำบัดร่วมผู้เข้าร่วมเซสชันที่ 20 ของการใช้งาน co-improvisational ทำเพลงเป็นพื้นฐานของความสัมพันธ์การรักษา โดยทดลอง randomised คุณภาพของดนตรีบำบัดสำหรับโรคซึมเศร้า และผลแนะนำว่า จะสามารถปรับปรุงอารมณ์และการทำงานของคนที่มีโรคนี้ทั่วโลกท่ามกลางความท้าทายเกี่ยวข้องในการประเมินงานวิจัยซับซ้อนเช่นดนตรีบำบัด ที่เกี่ยวข้องกับรักษาความจงรักภักดี Erkkilä et al มีระบุปัญหานี้ โดยที่นักบำบัดเพลงที่ส่งรักษาทั้งหมดแล้วเสร็จการเหนี่ยวนำอย่างละเอียดเน้นเด่นชัดสูง และ videotaped รอบเวลาของตนกับผู้เข้าร่วมการตรวจสอบต่าง ๆ ความสนใจไปที่ความจงรักภักดีจะแบกรับออกในผลลัพธ์ที่แตกต่างกันระหว่างการบำบัด แนะนำบริษัทตัวแทนการเปลี่ยนไม่น่าจะเป็นบุคลิกภาพของผู้บำบัดหรือลักษณะของพันธมิตรผู้ป่วยบำบัดโรคเฉพาะ (เป็นไฮไลต์โดยทั่วไปปัจจัยวิธี เช่น Messer & Wampold3) แต่อาจต้องรวมเพลงหรือการรักษา (ถ้าพวกเขาจะแตกต่างแน่นอน)ดังนั้น เหตุนี้อาจได้หรือไม่ นอกจากคำอธิบายใด ๆ มาด้านดนตรีไม่ใช่การรักษา ผู้เขียนรายงานว่า 'ทำงาน' (เช่นเล่นเครื่องดนตรีกับการบำบัดดนตรี) เป็นสิ่งสำคัญกับผู้เข้าร่วมมากมายในการทดลองที่แขนใช้งาน พวกเขาแนะนำว่า เป็นลักษณะที่สำคัญของดนตรีบำบัดและวิธีการจัดการกับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้ามีความหมาย เราอยากจะแนะนำที่นี้ 'ทำงาน' ในดนตรี บำบัดมีน้อยสามมิติ interlinked: ความงาม ทางกายภาพ และเชิง Meaningfulness และความสุขครั้งแรก ความสัมพันธ์ระหว่างการวินิจฉัยโรคซึมเศร้าและการขาดประสบการณ์ของความสุขและ meaningfulness ในชีวิตจะดีขึ้น บางทีในการตอบนี้ มีการรับรู้ค่าของความหมายทำผ่านประสบการณ์ความงามภายในจิตบำบัด (เช่น Zukowski, 4 Hagman และ Press5) ดีขึ้น ที่นี่คิดเป็นทั้งหมด (คำพูด) กระบวนการบำบัดตามหลักความงาม: วิธีมากมายของประสบการณ์สุนทรียะทันทีจะให้โต้ตอบการรักษาที่เป็นดนตรี ดนตรีบำบัด ผู้บำบัดนำ musicianship ของพวกเขาไปพบดนตรีฟังทั้ง และ attuning คอมโพเนนต์การดนตรีโดยนัยในเสียงถูกยิงให้ผู้ป่วย ตัวอย่าง ผู้บำบัดอาจวาดออกมาเสียงสั่นชีพจร หรือเสริมศูนย์การใช้โดยนัย หรืออาจสร้างมีทิศทางโดยนัย (ใช้สายเบสหรือความก้าวหน้าของ harmonic underpinning ส่วนดนตรีของแต่ละบุคคล) หรือใจจดใจจ่อต่อบุคคลถอนในความสัมพันธ์ มีบ่อยช่วงเวลาในดนตรีบำบัดเมื่อมี 'buzz' ระหว่างผู้เล่น 2 ตัวอย่างเมื่อธรรมชาติมาร่วมกันจุดลีลา หรืออย่างใด ทราบเมื่อสิ้นสุดหรือว่าจะไปต่อไปเมื่อทำความความพึงพอใจภายใน ที่ถูกยิงร่วมดนตรีความสัมพันธ์มีอาจจะไม่เพียง สำหรับบางชนิดของ catharsis แต่ พัฒนา แม้ว่าไม่มีใช้เพลงเป็นกระดานกระโดดน้ำการสนทนาและความเข้าใจ: ความงามวาดในผู้เล่นที่จะเสี่ยงทำสิ่งต่างกับคนอื่น - ทำงานที่แตกต่างต่อกัน และประสบการณ์ตัวเองแตกต่างกันร่างกายที่สอง และค่อนข้างเห็นได้ ชัด การกระทำของการเล่นดนตรีต้อง purposeful การเคลื่อนไหว ดีคือยังบทบาทของกิจกรรมทางกายภาพ averting ซึมเศร้า และบรรเทาผลกระทบ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของคนที่ย้าย แต่ยังช่วยให้คนพบตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตทางกายภาพ เพลงมีความหมายที่ก่อตั้งขึ้นในโครงสร้างและวัฒนธรรมบรรทัดฐานของตัวเองภายใน: นี้เกี่ยวเรา และดึงเราลงไปว่าเราจะทราบว่าในระดับเทคนิคหรือไม่ ดังนั้น เราพบตัวเองเคาะเท้าของเราพร้อมกับเพลงในวิทยุหรือการไม่พอใจ โดยชิ้นส่วนที่เสร็จสิ้น ตามที่เราคาด เราอยู่ดังนั้นฟองเข้าร่วมดนตรี: ดนตรีเองมีวิธีในการ- ในสถานการณ์ซึ่งเราอาจรู้สึก unmotivated อย่างเห็นได้ชัด เราพบตัวเองไนท์คลับ ฟองเป็นจริงร่วมกับผู้อื่นเราสามารถมีประสบการณ์จริงของตนเองกับผู้อื่น กระจกนี้ประสบการณ์ของนักดนตรีเล่นในกลุ่มสามารถมองเห็นในประสานความเคลื่อนไหวของผู้เล่นใน quartet.7 สตริเข้าร่วมของเราจะช่วยให้เราสามารถได้ยิน (และใจ) ตนเองในบริบทของประสบการณ์สุนทรียะระบุไว้ก่อนหน้านี้ และนี้ยืดความมีศักยภาพของการเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่มีความหมายในนี่ และปัจจุบัน:...ได้ยินเพลงลึกเพื่อที่จะไม่ได้ยินเลย แต่คุณมีเพลงเวลาเพลงที่เกี่ยวข้องนี้นำไปสู่การเป็น 'ทำงาน' ประเภทที่สาม: ที่เกี่ยวข้อง ประสบการณ์ครั้งแรกของการเกี่ยวข้องกับภูมิปัญญาของเราหลัก) มีพื้นฐานดนตรี นักจิตวิทยาพัฒนาการดนตรีศัพท์อธิบายล้อ attuned ประณีตรูปแบบลายเส้นและเสียงระหว่างแม่และเด็กทารก (เช่น Hobson9): อยู่ในนี้โต้ตอบด้วยวาจาก่อนว่า เราต้องเรียนที่เรา วิธี การคิด และใช้ในโอกาสที่โลกรอบตัวเรา แม่กำลังตก musicality กำกับเด็กพูดและสนทนาหมั้นเป็นผล demonstrably มีนัยสำคัญพัฒนาสำหรับสามารถจะเห็น child.10 เหล่านี้ประสบการณ์แรก ๆ ของ musicality บ่อยด้ามเป็นเหตุผลสำหรับดนตรีบำบัดทั้งหมด (เช่น Trevarthen และ Malloch11) และ จากมุมมองนี้บทบาทของผู้บำบัดเป็นนีโอปกครอง: ไนท์คลับ nurturing ผู้ป่วยเพื่อช่วยในขั้นตอนการค้นพบของตนเองและตนเองเกี่ยวกับผู้อื่นคล้ายรวมทั้งกำลังการผลิตสำหรับประสบความหมายและความสุข อีกครั้ง เป็นเพลงตัวเองที่นี้อำนวยความสะดวก: riff ดนตรี ความก้าวหน้าของ harmonic จับจังหวะ - เหล่านี้ทั้งหมดธรรมชาติดึงดูดคนเข้าร่วมงาน (และดังนั้น ความหมายทำ) ที่คำก็ไม่อาจ มันมีการโต้เถียงว่า ดนตรีบำบัดสร้างบนความสามารถของคนสื่อสาร musicality ว่า เราเป็น hard-wired สำหรับของหมั้นและโต้ตอบ และที่ผ่านการทำเพลง เราประสบการณ์ชนิดเชื่อมโยงที่แตกต่างมากจากที่พูดคุยที่ offer.12เพลง - บำบัดประการเหล่านี้ แล้ว เพลงไม่เป็นเพียงการกระตุ้นวัตถุประสงค์เพื่อกระตุ้นการตอบสนองพฤติกรรมที่กำหนดไว้ ค่อนข้าง ทำเพลงมีอะไร DeNora13 ข้อ affordances - ทางกายภาพ เชิง และสุนทรียะ เหนือทั้งหมด เพลงทำเป็นสังคม (และดังนั้นมนุษยสัมพันธ์), อย่างรื่นรมย์ และมีความหมาย: อาจเป็นเหตุผลทดลอง randomised ของดนตรีบำบัดได้แสดงระดับสูงกับกลุ่มผู้ป่วยที่ยากซึ่งการมีส่วนร่วม (เช่น Talwar et al14)คลินิกย่อมมุ่งเน้นผลลัพธ์ของงานมากกว่ากระบวนการซึ่งผลเหล่านี้อาจทำได้ การวิจัยใช้วิธีการผสมเป็นสิ่งจำเป็นว่าความเข้าใจของวัสดุงานของดนตรีบำบัดที่เพิ่มผลผู้ป่วยจะไปถึงอย่างไรก็ตาม Erkkilä et al2 วางในเครื่องหมายชัดเจนสำหรับค่าของดนตรีบำบัดเป็นส่วนหนึ่งของช่วงของงานสำหรับการบำบัดรักษาผู้ที่มีภาวะซึมเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดนตรีบำบัดสำหรับอาการซึมเศร้า : ดูเหมือนว่าจะทำงาน แต่อย่างไร ภีษมะ

นามธรรม
หลักฐานที่เริ่มจะโผล่ที่ดนตรีสามารถปรับปรุงสุขภาพจิตของผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าเราศึกษากลไกของการกระทำของการแทรกแซงที่ซับซ้อนนี้และชี้ให้เห็นว่าดนตรีบำบัดบางส่วนมีประสิทธิภาพ เพราะงานเพลงทำภายในกรอบการรักษาให้ผู้ป่วยโอกาสใหม่และประสบการณ์ทางสุนทรียะ สัมพันธ์

ตามการสำรวจของผู้ฟังจะได้รับความนิยมในบีบีซีสถานีเพลง 2004วิธีที่ดีที่สุดเพื่อให้การอย่างใดอย่างหนึ่งของภาวะซึมเศร้าไพเราะฟัง ' ผมรู้ว่ามันจบโดย Smiths . อนิจจา , ห้องว่างแพร่หลายลงหินใจไม่ได้ดูเหมือนจะลดลง ความชุกของภาวะซึมเศร้า และแม้ว่าฟังคนเดียว เพลงที่เป็นบุคคล ที่มีความหมายเป็นสิ่งที่หลายคนคิดว่าดนตรีเป็นความเป็นจริงที่ฝึกในอังกฤษและในส่วนอื่น ๆของยุโรปค่อนข้างแตกต่าง

จึงพอใจที่จะอ่านบทความโดย erkkil การศึกษาและ al2 ในปัญหาของวารสารที่รายงานผลของการทดลองควบคุมแบบโต้ตอบ ( one ดนตรีบำบัดสำหรับผู้ใหญ่วัยทำงานที่มีภาวะซึมเศร้า ในการศึกษานี้ได้ดำเนินการในฟินแลนด์therapists เพลงฝึกร่วมเข้าร่วมถึง 20 ครั้ง Co improvisational ปราดเปรียวเพลงทำให้เป็นพื้นฐานของความสัมพันธ์ในการรักษา นี่คือที่มีคุณภาพสูงที่สามารถใช้ดนตรีบำบัดเฉพาะสำหรับภาวะซึมเศร้าและพบว่ามันสามารถปรับปรุงอารมณ์และการทำงานทั่วโลกของผู้ที่มีโรคนี้ .

ท่ามกลางความท้าทายที่เกี่ยวข้องในการประเมินมาตรการที่ซับซ้อน เช่น ดนตรีบำบัด เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับการรักษา erkkil และ et al ได้ให้ความสนใจปัญหานี้โดยมั่นใจว่าเพลงเวิ้งว้างที่ส่งรักษาที่เสร็จสมบูรณ์ทั้งหมดอย่างละเอียดให้เหนี่ยวเน้นความจงรักภักดี และบันทึกภาพการประชุมของพวกเขากับผู้เข้าร่วมตรวจสอบ การยึดมั่นความสนใจในความจงรักภักดีเป็นผู้รับผิดชอบออกมาในผลลัพธ์ที่ไม่แตกต่างกันระหว่างบำบัด . นี้แสดงให้เห็นว่าตัวแทนของการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเป็นบุคลิกภาพของนักบำบัดหรือธรรมชาติของโดยเฉพาะบำบัดผู้ป่วยพันธมิตร ( โดยเน้นปัจจัยทั่วไปวิธีการตัวอย่างเช่น เมสเซอร์& wampold3 ) แต่อาจจะเนื่องมาจากเพลงหรือการรักษาด้วย ( ถ้าพวกเขาเป็นจริงสังเกตได้ )

แล้วนี้อาจเป็นอย่างนี้ นอกเหนือจากการอธิบายใดๆมาจากโนนดนตรีด้านของการบำบัด ผู้เขียนรายงานว่า ' ใช้งาน ' ( เช่นทำเล่นเครื่องดนตรีกับเพลง therapists ) คือสิ่งสำคัญที่จะเข้าร่วมหลายในแขนที่ใช้งานของการพิจารณาคดี พวกเขาแสดงให้เห็นว่านี้เป็นลักษณะสำคัญของดนตรี และเป็นวิธีที่มีความหมายของการจัดการกับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้า เราต้องการที่จะชี้ให้เห็นว่า ' ทำ ' ภายในงานดนตรีมีอย่างน้อยสามเชื่อมโยงมิติ : สุนทรียะทางกายภาพและเชิงสัมพันธ์

ซึ่งมีความหมายและความสุข

แรก ความสัมพันธ์ระหว่างการวินิจฉัยของภาวะซึมเศร้าและมีประสบการณ์ขาดของความสุขและมีความหมายในชีวิตจะดีขึ้น . บางที ในการตอบสนองนี้ ยังมีการรับรู้ที่ดีขึ้นของค่าของความหมายทำให้ผ่านประสบการณ์ทางสุนทรียะในจิตบำบัด ( เช่น zukowski 4 แฮ็กเมิน& press5 )ที่นี่ความคิดของทั้งหมด ( วาจา ) กระบวนการบำบัดความงามเป็นหลัก : วิธีการมากขึ้นของประสบการณ์สุนทรียะทันทีคือเสนอการรักษาที่เป็นดนตรี ในดนตรี นักบำบัดที่นำความสามารถทางดนตรีของพวกเขาได้พบกับดนตรี โดยการฟังอย่างรุนแรงและ attuning กับดนตรีประกอบโดยนัยในคนไข้กลอนสดเสียงตัวอย่างเช่น พนักงานอาจจะวาดออกชีพจรสั่น หรือเสริมสร้างศูนย์วรรณยุกต์โดยนัย หรือพวกเขาอาจสร้างใจจดใจจ่อหรือทิศทางโดยนัย ( ใช้สายเบส หรือความก้าวหน้าของบุคคล การประสานกันไพเราะ fragment ) ล่อถอนคนมีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ มักจะมีช่วงเวลาในการดนตรีเมื่อมี ' ชน ' ระหว่างสองผู้เล่น