The Thai financial crisis appeared

The Thai financial crisis appeared to be very similar to the Mexican financial crisis of 1994-95. In both cases, an enormous amount of capital was injected into the economies, of which a large part was speculative. The capital had caused overlending syndrome of financial institutions that were loosely monitored by the central bank. The central bank, on the other hand, promised to bailout financial institutions that failed in operation, a policy which had created moral hazard in the financial institutions as well as the creditors and depositors. Then, good years had passed; the economies had experienced slow economic growth and capital outflow. The outflow of capital had caused a bank run which later developed to be a banking crisis. And the necessity of the central bank to get the economy going by supplying foreign currency out of its reserves had been proved to be too huge a task that the central bank finally had to commit to an exchange-rate switching policy, and the economies had to suffer a long period of recession afterwards.

(Points of argument which would follow were products of an attempt to understand and explain some of the behaviors of the economy. The points were only suggestive, not necessarily true. Plus, the points were essentially based on psychological aspects of the issue, and, thus, should be considered together with tangible aspects which were believed to be more rational. For example, as the reader realized that Thailand had believed that it would be after Japan not Mexico, the reader should also have in mind the fact that the Thais had not felt carefree as they must have seen their country’s statistics, for example, persistent current account deficits, problematically mismatching ratio of foreign liabilities to foreign assets, which indicated a fragile condition of the country.)

So do the Thais forget the painful lessons of Mexico? I would say “yes, but without many choices.” By the time that Mexico had entered into the financial crisis (1994-95), the Thai economy had begun to get used to a new style of economic liberalization. Thai people had earned more income and had become more and more proud of the growth of their economy. A set of government who came in and suddenly made the economy less appreciable would become unpopular. Thus, the governments in power during that period had preferred not to change the picture of the economy much. So, political concerns did have impacts on the direction of the economic policies. Besides, the Thai economy had had one characteristic much contributing to the rationale of the economy along its path. It believed in a miracle, and that it could make things different. As commented by Paul Krugman:

“Well, maybe the revelation that Asian nations do, in fact, live in the same economic universe as the rest of us will provoke some much-needed reflection on the realities of the Asian economic “miracle.””[2]

The Asian countries were believed to have Japan as a model for their economic development. After World War II, Japan could quickly and profitably expand its economy especially its manufacturing sector, and became the second largest economy of the world in only less than four decades afterwards. It started from exporting low-technical goods such as watches and electronic appliances. Only shortly afterward, it shifted to produce merchandises which required higher level of technology, for example, automobiles, computers. Then, it moved on to cross-border investment, and not long afterwards, it became the biggest creditor of the world. The Asian countries had observed the success of Japanese economy and believed that they, as well, could do the same thing. Thailand, for example, had started with producing and exporting electronic and automobile parts, then moved on to real estate investment, and planned to do good at capital investment. In less than a decade, the country had grown so much that it believed that it had been on a right path, a path which would lead it to the prosperity that Japan had enjoyed. Investment boom and the rise of cities were evident in the path of the growth. Ten years ago, if you traveled along Chao-Pra-Ya river, a main river in Bangkok, you would see only vast rice fields along both sides of the river. Today, however, the rice fields had turned to be tall business buildings, hotels, and restaurants. This sort of phenomenon also happened to some other provinces in Thailand which had grown to be cities as the economy had expanded so much that Bangkok could not alone accommodate all the businesses and industries. And in 1994-95, Thailand must observe the economic crisis and collapse of the Mexican economy. Unfortunately, it probably would have seen itself after Japan and not Mexico. Miraculously successful as it had seen itself to be, it believed that it would not fall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิกฤตไทยปรากฏ ว่าคล้ายคลึงกับวิกฤตการเงินเม็กซิโก 1994-95 ในทั้งสองกรณี เงินมหาศาลถูกฉีดเข้าไปในเศรษฐกิจ ซึ่งส่วนใหญ่ถูกเก็งกำไร เมืองหลวงได้เกิดกลุ่มอาการ overlending ของสถาบันการเงินที่ถูกตรวจสอบ โดยธนาคารกลางซึ่ง บนมืออื่น ๆ ธนาคารกลาง สัญญา bailout แก่สถาบันการเงินที่ล้มเหลวในการดำเนินงาน นโยบายซึ่งได้สร้างศีลธรรมอันตรายในสถาบันการเงินเป็นเจ้าหนี้ และ depositors แล้ว ปีดีได้ผ่าน ประเทศที่มีประสบการณ์การเติบโตทางเศรษฐกิจช้าและกระแสเงินทุน กระแสทุนได้เกิดรันซึ่งต่อมาพัฒนาเป็น วิกฤตธนาคารธนาคาร และได้รับการพิสูจน์ความจำเป็นของธนาคารกลางเพื่อรับเศรษฐกิจที่เกิดขึ้น โดยการขายเงินตราต่างประเทศจากทุนสำรองของให้ งานมากเกินกว่าที่ธนาคารกลางก็มีการยอมรับนโยบายการเปลี่ยนอัตราแลกเปลี่ยน และเศรษฐกิจต้องประสบภาวะถดถอยหลังจากนั้นนาน (คะแนนของอาร์กิวเมนต์ซึ่งจะติดตามได้ผลิตภัณฑ์ของความพยายามที่จะเข้าใจ และอธิบายบางอย่างของลักษณะการทำงานของเศรษฐกิจ คะแนนมีเท่าถึง ไม่จำเป็นต้องเป็นจริง พลัส จุดถูกหลักตามปัญหาด้านจิตใจ แล้ว ดังนั้น ควรพิจารณาร่วมกับลักษณะรูปธรรมซึ่งถูกเชื่อว่ามีเหตุผล ตัวอย่าง เป็นผู้อ่านรับรู้ว่า ประเทศไทยได้เชื่อว่า มันจะเป็นหลังจากญี่ปุ่นเม็กซิโกไม่ อ่านควรมีใจความจริงที่ว่า คนไทยก็ไม่รู้สึกว่าทุกที่พวกเขาต้องเห็นสถิติของประเทศของพวกเขา ตัวอย่าง แบบขาดดุล problematically ไม่อัตราส่วนของหนี้สินต่างประเทศไปต่างประเทศ ซึ่งระบุเงื่อนไขที่เปราะบางของประเทศ) So do the Thais forget the painful lessons of Mexico? I would say “yes, but without many choices.” By the time that Mexico had entered into the financial crisis (1994-95), the Thai economy had begun to get used to a new style of economic liberalization. Thai people had earned more income and had become more and more proud of the growth of their economy. A set of government who came in and suddenly made the economy less appreciable would become unpopular. Thus, the governments in power during that period had preferred not to change the picture of the economy much. So, political concerns did have impacts on the direction of the economic policies. Besides, the Thai economy had had one characteristic much contributing to the rationale of the economy along its path. It believed in a miracle, and that it could make things different. As commented by Paul Krugman:“Well, maybe the revelation that Asian nations do, in fact, live in the same economic universe as the rest of us will provoke some much-needed reflection on the realities of the Asian economic “miracle.””[2]The Asian countries were believed to have Japan as a model for their economic development. After World War II, Japan could quickly and profitably expand its economy especially its manufacturing sector, and became the second largest economy of the world in only less than four decades afterwards. It started from exporting low-technical goods such as watches and electronic appliances. Only shortly afterward, it shifted to produce merchandises which required higher level of technology, for example, automobiles, computers. Then, it moved on to cross-border investment, and not long afterwards, it became the biggest creditor of the world. The Asian countries had observed the success of Japanese economy and believed that they, as well, could do the same thing. Thailand, for example, had started with producing and exporting electronic and automobile parts, then moved on to real estate investment, and planned to do good at capital investment. In less than a decade, the country had grown so much that it believed that it had been on a right path, a path which would lead it to the prosperity that Japan had enjoyed. Investment boom and the rise of cities were evident in the path of the growth. Ten years ago, if you traveled along Chao-Pra-Ya river, a main river in Bangkok, you would see only vast rice fields along both sides of the river. Today, however, the rice fields had turned to be tall business buildings, hotels, and restaurants. This sort of phenomenon also happened to some other provinces in Thailand which had grown to be cities as the economy had expanded so much that Bangkok could not alone accommodate all the businesses and industries. And in 1994-95, Thailand must observe the economic crisis and collapse of the Mexican economy. Unfortunately, it probably would have seen itself after Japan and not Mexico. Miraculously successful as it had seen itself to be, it believed that it would not fall.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิกฤตการณ์ทางการเงินไทยที่ดูเหมือนจะคล้ายกับวิกฤตการณ์ทางการเงินของเม็กซิโก 1994-1995 ในทั้งสองกรณีจำนวนมหาศาลของเงินทุนที่ได้รับการฉีดเข้าไปในระบบเศรษฐกิจซึ่งส่วนใหญ่เป็นเก็งกำไร เมืองหลวงได้ก่อให้เกิดโรค overlending ของสถาบันการเงินที่ได้รับการตรวจสอบอย่างอิสระโดยธนาคารกลาง ธนาคารกลางในมืออื่น ๆ ที่สัญญาว่าจะช่วยเหลือสถาบันการเงินที่ล้มเหลวในการดำเนินนโยบายที่ได้สร้างอันตรายคุณธรรมในสถาบันการเงินเช่นเดียวกับเจ้าหนี้และผู้ฝากเงินที่ จากนั้นปีที่ผ่านมาที่ดี; เศรษฐกิจมีประสบการณ์การเติบโตทางเศรษฐกิจที่ช้าและเงินทุนไหลออก การไหลออกของเงินทุนที่ได้ก่อให้เกิดการทำงานที่ธนาคารซึ่งต่อมาพัฒนาให้เป็นวิกฤตการธนาคาร และความจำเป็นของธนาคารกลางที่จะได้รับทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นโดยการจัดหาสกุลเงินต่างประเทศจากเงินสำรองที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นงานใหญ่เกินไปที่ธนาคารกลางในที่สุดก็มีการกระทำเพื่อการแลกเปลี่ยนอัตราการเปลี่ยนนโยบายและเศรษฐกิจมีการ ต้องทนทุกข์ทรมานเป็นระยะเวลานานของภาวะเศรษฐกิจถดถอยในภายหลัง. (จุดของการโต้แย้งซึ่งจะ follow เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีความพยายามที่จะเข้าใจและอธิบายบางส่วนของพฤติกรรมของเศรษฐกิจ. จุดเป็นแนวทางเท่านั้นไม่จำเป็นจริง. Plus, จุดที่อยู่บนพื้นฐานหลักใน แง่มุมทางจิตวิทยาของปัญหาและจึงควรได้รับการพิจารณาร่วมกับแง่มุมที่จับต้องได้ซึ่งเชื่อกันว่าน่าจะมีเหตุผลมากขึ้น. ยกตัวอย่างเช่นเป็นผู้อ่านตระหนักว่าประเทศไทยมีความเชื่อว่ามันจะเป็นหลังจากที่ญี่ปุ่นไม่เม็กซิโกผู้อ่านควรมี ในใจความจริงที่ว่าคนไทยไม่ได้รู้สึกห่วงขณะที่พวกเขาต้องได้เห็นสถิติของประเทศตัวอย่างเช่นการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดถาวรอัตราส่วน mismatching problematically ของหนี้สินต่างประเทศเป็นสินทรัพย์ต่างประเทศซึ่งชี้ให้เห็นสภาพที่เปราะบางของประเทศ.) เพื่อทำ คนไทยลืมบทเรียนที่เจ็บปวดของเม็กซิโก ผมจะบอกว่า "ใช่ แต่ไม่มีทางเลือกมาก." โดยเวลาที่เม็กซิโกได้เข้าวิกฤตการเงิน (1994-1995) เศรษฐกิจไทยได้เริ่มที่จะได้ใช้รูปแบบใหม่ของการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจ คนไทยได้รับรายได้มากขึ้นและได้กลายเป็นมากขึ้นและความภาคภูมิใจของการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจของพวกเขา ชุดของรัฐบาลที่เข้ามาและก็ทำให้เศรษฐกิจเห็นได้น้อยจะกลายเป็นที่นิยม ดังนั้นรัฐบาลอยู่ในอำนาจในช่วงเวลานั้นได้ไม่ชอบที่จะเปลี่ยนภาพของเศรษฐกิจมาก ดังนั้นความกังวลทางการเมืองไม่ส่งผลกระทบกับทิศทางของนโยบายทางเศรษฐกิจ นอกจากนี้เศรษฐกิจไทยได้มีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่งมากที่เอื้อต่อเหตุผลของเศรษฐกิจตามเส้นทางของมัน มันเชื่อในความมหัศจรรย์และที่จะทำให้สิ่งที่แตกต่าง ในฐานะที่เป็นความเห็นโดยพอลครุกแมน: "ดีอาจจะเปิดเผยว่าประเทศในเอเชียไม่ในความเป็นจริงอาศัยอยู่ในจักรวาลทางเศรษฐกิจเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของเราจะกระตุ้นบางอย่างสะท้อนที่จำเป็นมากในความเป็นจริงของเอเชียทางเศรษฐกิจ" มิราเคิล "". [2] ประเทศในเอเชียที่เชื่อกันว่าจะมีประเทศญี่ปุ่นเป็นแบบจำลองสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจของพวกเขา หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองญี่ปุ่นสามารถทำกำไรได้อย่างรวดเร็วและขยายเศรษฐกิจของประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคการผลิตของตนและกลายเป็นเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับสองของโลกในเวลาเพียงน้อยกว่าสี่ทศวรรษหลังจากนั้น มันเริ่มต้นจากการส่งออกสินค้าต่ำทางเทคนิคเช่นนาฬิกาและเครื่องใช้ไฟฟ้า เพียง แต่หลังจากนั้นไม่นานก็เปลี่ยนไปผลิตสินค้าที่จำเป็นต้องใช้ระดับที่สูงขึ้นของเทคโนโลยีเช่นรถยนต์เครื่องคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็ย้ายไปลงทุนข้ามพรมแดนและหลังจากนั้นไม่นานมันก็กลายเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ที่สุดของโลก ประเทศในเอเชียได้สังเกตเห็นความสำเร็จของเศรษฐกิจญี่ปุ่นและเชื่อว่าพวกเขาเป็นอย่างดีสามารถทำในสิ่งเดียวกัน ประเทศไทยเช่นเคยเริ่มต้นด้วยการผลิตและส่งออกชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์และยานยนต์นั้นก็ย้ายไปลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์และการวางแผนที่จะทำดีในการลงทุน ในเวลาน้อยกว่าทศวรรษที่ผ่านมาประเทศที่มีการเติบโตมากว่ามันเชื่อว่าจะได้รับบนเส้นทางที่ถูกต้องเส้นทางที่จะนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองไปยังประเทศญี่ปุ่นที่มีความสุข บูมการลงทุนและการเพิ่มขึ้นของเมืองเป็นที่เห็นได้ชัดในเส้นทางของการเจริญเติบโต สิบปีที่แล้วถ้าคุณเดินทางไปตามแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งเป็นแม่น้ำสายหลักในกรุงเทพฯที่คุณจะเห็นนาข้าวกว้างใหญ่เพียงสองฝั่งของแม่น้ำ อย่างไรก็ตามในวันนี้นาข้าวได้หันไปเป็นอาคารสูงธุรกิจโรงแรมและร้านอาหาร การเรียงลำดับของปรากฏการณ์นี้ยังเกิดขึ้นกับบางจังหวัดอื่น ๆ ในประเทศไทยซึ่งได้เติบโตขึ้นเป็นเมืองในขณะที่เศรษฐกิจขยายตัวได้มากที่กรุงเทพฯเพียงอย่างเดียวไม่สามารถรองรับทุกธุรกิจและอุตสาหกรรม 1994-1995 และในประเทศไทยจะต้องปฏิบัติวิกฤตเศรษฐกิจและการล่มสลายของเศรษฐกิจเม็กซิกัน แต่น่าเสียดายที่มันอาจจะได้เห็นตัวเองหลังจากญี่ปุ่นและเม็กซิโกไม่ได้ ที่ประสบความสำเร็จอย่างน่าอัศจรรย์ในขณะที่มันได้เห็นตัวเองเป็นก็เชื่อว่ามันจะไม่ตก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิกฤตการณ์ทางการเงินของไทยที่ปรากฏจะคล้ายกันมากกับวิกฤติการเงินของเม็กซิโก 1994-95 . ในทั้งสองกรณียอดเงินใหญ่หลวงของทุนถูกฉีดเข้าไปในเศรษฐกิจของประเทศ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเก็ง เมืองหลวงทำให้ overlending ซินโดรมของสถาบันการเงินที่ถูกหลวมตรวจสอบโดยธนาคารกลาง ธนาคารกลางในมืออื่น ๆสัญญา bailout สถาบันการเงินที่ล้มเหลวในการดำเนินงานนโยบายซึ่งได้สร้างจริยธรรม และสถาบันการเงินที่เป็นเจ้าหนี้ และผู้ฝากเงิน . จากนั้น ในปีที่ผ่านมา ; เศรษฐกิจได้รับช้า การเติบโตทางเศรษฐกิจและการไหลออกของเงินทุน . การไหลออกของเงินทุนจากธนาคารวิ่งซึ่งพัฒนาต่อมาเป็นวิกฤตการธนาคาร .และความจำเป็นของธนาคารกลางที่จะได้รับเศรษฐกิจไปโดยการขายเงินตราต่างประเทศจากขอสงวนได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นขนาดใหญ่เกินไปงานที่ธนาคารกลางก็ต้องยอมรับการเปลี่ยนนโยบายอัตราแลกเปลี่ยน และเศรษฐกิจต้องประสบภาวะถดถอยยาวนาน

หลังจากนั้น( จุดของการโต้แย้ง ซึ่งจะติดตามเป็นผลิตภัณฑ์ของความพยายามที่จะเข้าใจและอธิบายพฤติกรรมของเศรษฐกิจ คะแนนเป็นเพียงข้อเสนอแนะ ไม่เสมอไปหรอก อีกจุดคือ เป็นหลัก ตามลักษณะทางจิตวิทยาของปัญหา และ ดังนั้น จึงควรพิจารณาร่วมกับลักษณะที่จับต้องได้ ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเหตุผลเพิ่มเติม ตัวอย่างเช่นเป็นผู้อ่านตระหนักว่า ประเทศไทยมีความเชื่อว่ามันจะหลังจากที่ญี่ปุ่นไม่ได้เม็กซิโก ผู้อ่านควรมีในจิตใจที่ว่า คนไทยไม่ได้รู้สึกกังวลที่พวกเขาต้องได้เห็นสถิติของประเทศ ตัวอย่างเช่น การขาดดุลบัญชีเดินสะพัด ถาวร problematically mismatching อัตราส่วนของหนี้สินต่างประเทศ สินทรัพย์ต่างประเทศซึ่งแสดงถึงสภาวะที่เปราะบางของประเทศ )

แล้วคนไทยลืมบทเรียนที่เจ็บปวดของเม็กซิโก ผมจะบอกว่า " ใช่ แต่ไม่มีตัวเลือกมากมาย โดยเวลาที่เม็กซิโกได้เข้าสู่วิกฤติทางการเงิน ( 1994-95 ) เศรษฐกิจไทยได้เริ่มที่จะชินกับรูปแบบใหม่ของการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจคนไทยได้รับรายได้มากขึ้นและได้กลายเป็นมากขึ้นและความภาคภูมิใจของการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจของพวกเขา ชุดของรัฐบาลที่เข้ามา ก็ทำให้เศรษฐกิจชดช้อยน้อยจะกลายเป็นไม่เป็นที่นิยม ดังนั้น รัฐบาลมีอำนาจในช่วงระยะเวลาที่ไม่ต้องการเปลี่ยนภาพของเศรษฐกิจมากนัก ดังนั้น เกี่ยวกับการเมือง ไม่มีผลกระทบต่อทิศทางของนโยบายเศรษฐกิจ