- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Motivation is an important firstste
Motivation is an important first
step toward any action or
change in behavior. Sayings
such as “You can lead a horse to water,
but you can’t make it drink” reflect the
fact that people generally will not perform
desired behaviors unless or until they are
motivated to do so. Until recently, many
alcoholism treatment professionals used
this approach when treating alcoholic
patients, contending that interventions
were useless until the alcohol-dependent
patient was self-motivated to change his
or her drinking behavior.
During the past several years, however,
researchers and clinicians have shown
increased interest in the concept of motivation
and the role that motivation
plays in recovery from alcohol problems.
Researchers have outlined a series of stages
of change to describe the process that a
person goes through when making a
behavioral change. Those stages—precontemplation
(i.e., not yet considering
change), contemplation (i.e., considering
change but not taking action), preparation
(i.e., planning to change), action (i.e.,
making changes in one’s behavior), and
maintenance (i.e., changing one’s lifestyle
to maintain new behavior)—offer a new
perspective on motivation and the process
of behavior change (DiClemente and
Prochaska 1998; Prochaska et al. 1992).
Recognizing that patients vary in their
motivation or readiness to change,
researchers have designed interventions
and treatments to enhance motivation
(DiClemente et al. 1992; Higgins and
Budney 1993; Miller and Rollnick 1991;
Miller et al. 1992; Stitzer et al. 1993).
This article examines the concept of
motivation and its influence on behavior
change, the role of motivation in
alcoholism treatment, and treatment
methods designed specifically to influence
motivation.
Stages of Change
and the Transtheoretical
Model of Change
A number of studies (e.g., Carney and
Kivlahan 1995; DiClemente and Hughes
1990) have demonstrated that people
with alcohol and other drug problems
who seek or participate in treatment
differ significantly in their levels of
motivation to change. Using an alcohol
version of the University of Rhode
Island Change Assessment (URICA)
scale, DiClemente and Hughes (1990)
reported on the various stages of change
among alcohol-dependent patients
seeking outpatient treatment. Patients
in the precontemplation stage were more
likely to deny that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
not the person with the problem. It does
not make much sense for me to be here”
or “As far as I am concerned, I do not
86 Alcohol Research & Health
CARLO C. DICLEMENTE, PH.D., is a
professor and chair of the Department of
Psychology and LORI E. BELLINO, M.ED.,
and TARA M. NEAVINS, M.S., are graduate
students in the Human Services Psychology
Program and research assistants to Dr.
DiClemente at the University of Maryland,
Baltimore County, Baltimore, Maryland.
Vol. 23, No. 2, 1999 87
Motivation and Alcoholism Treatment
have any [alcohol] problems that need
changing.” Conversely, patients in the
preparation and action stages were more
likely to admit that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
actively working on my [alcohol] problem”
and “I have a problem and I really
think I should work on it.”
Using the same scale, Carney and
Kivlahan (1995) found similar profiles
among a large group of substanceabusing
veterans. The same variations
in motivation have been found in other
treatment-seeking populations, including
inpatient substance abusers (Isenhart
1994) and polydrug users in methadone
maintenance treatment (Belding et al.
1995). Recognizing these differences
was the first step to evaluating how differences
in motivation affect participation
in treatment programs and drinking
outcomes.
Assessment of motivation presents a
significant challenge. External influences
and pressures, as well as internal thoughts
and feelings, contribute to a person’s
motivation both to consider and implment
a change in behavior (Cunningham
et al. 1994). Evaluating a person’s motivation
requires assessment of the person’s
attitudes and intentions, confidence
and commitment, and decisionmaking
ability (DiClemente and Prochaska
1998). Researchers have attempted to
measure motivation in several different
ways, including querying patients about
their intentions and plans to change and
asking multiple questions reflecting the
different stages of change (DiClemente
and Prochaska 1998; McConnaughy et
al. 1989; Miller and Tonigan 1996;
Rollnick et al. 1992). Other researchers
have attempted to develop measures of
motivation for treatment (DeLeon et
al. 1997; Simpson and Joe 1993).
As an outcome of the revised perspective
on the concept of motivation,
clinicians and researchers are attempting
to intervene earlier with problem
drinkers and design programs to recruit
and motivate unmotivated patients.
Such programs are designed to address
specific tasks and obstacles that arise at
the different stages of change. To move
from the precontemplation stage, the
patient must admit to having an alcohol
problem and recognize the need to
change his or her drinking behavior. In
the contemplation stage, the patient
decides to change his or her behavior
after weighing the positive and negative
aspects of change. In the preparation
stage, the patient increases his or her
commitment to change and plans to
take action. In the action stage, the
patient develops specific behavioral
strategies to change his or her drinking
behavior. Finally, in the maintenance
stage, the patient strives to avoid relapse
by developing a lifestyle that supports
the changes in his or her drinking. For
successful recovery, patient motivation
is important throughout the entire process,
although it is an especially important
focus during the first three stages.
Motivation To Change and
Motivation for Treatment
Motivation appears to be a critical dimension
in influencing patients to seek,
comply with, and complete treatment
as well as to make successful long-term
changes in their drinking (DiClemente
and Scott 1997). Studies among substance-
abusing patients have demonstrated
the importance of motivation
for treatment in predicting treatment
participation and recovery (DeLeon et al.
1997; Simpson and Joe 1993). Motivation
for changing problem behaviors like
drinking, however, is not synonymous
with motivation for participating in
treatment. Many patients enter treatment
under pressure from other people.
Although these patients may attend
treatment, they may not be ready to
change their drinking behavior and
may not actively participate in treatment.
Most substance abuse treatment
programs and self-help initiatives are
designed to assist patients who are ready
to take action and address their problems.
Depending on the type of program and
the intensity of the examination procedures
before admission, however, people
who are not ready to change or who are
in the early stages of change are often
admitted into these programs. Therefore,
most clinicians need to know how to
handle unmotivated or reluctant patients
who enter treatment and who are, at best,
ambivalent about changing their behavior.
As pointed out by Miller and Rollnick
(1991), traditional approaches to treating
unmotivated patients with alcohol
problems often use aggressive and confrontational
strategies in response to
the patients’ denial. In one widely used
approach, a team of family members,
friends, and colleagues unite to confront
the drinker and convince him or
her that alcoholism treatment is necessary
(Johnson 1986; Liepman 1993).
Recent evidence indicates, however,
that confrontation can foster denial and
resistance in the drinker (Miller et al.
1993). As Miller (1985) emphasized in
his review of the motivation literature,
clinicians who work with unmotivated
patients must implement less confrontational
and more motivation-generating
treatment approaches.
Sources of Motivation
Research investigating sources of motivation
for change typically has compared
intrinsic sources of motivation (e.g.,
feeling a sense of accomplishment) with
extrinsic sources (e.g., financial incentives)
(Deci and Ryan 1987). Generally,
internal motivation is associated with
greater long-term change than is external
motivation (Deci and Ryan 1985).
Curry and colleagues (1991) found
that offering people financial incentives
(i.e., extrinsic motivation) to stop
smoking was less effective in both the
short and long term than an intervention
that enhanced smokers’ intrinsic
motivation by encouraging and promoting
personal responsibility.
Ryan and colleagues (1995) found
that among people who received
outpatient alcohol treatment, internal
motivation (as assessed by a treatment
motivation questionnaire) was related
positively to both treatment involvement
and retention. Among the study
subjects, the outpatients with high
levels of both internal and external
motivation had the highest treatment
retention and treatment attendance
outcomes. Irrespective of their level of
external motivation, outpatients with
low internal motivation had the worst
treatment outcomes. Finally, patients
with more severe alcohol problems
88 Alcohol Research & Health
generally had greater internal motivation
for treatment. The severity of the
patient’s alcohol problems enhances
internal motivation, presumably because
the problem severity increases distress
and thus influences decisionmaking.
Although internal motivation
appears to be more effective for longterm
success, external motivation seems
to promote short-term abstinence from
alcohol and other drugs. Interventions
that offer financial incentives to patients
who submit drug-free urine samples
have been found to be significantly
more effective than a standard treatment
without financial incentives
(Higgins and Budney 1993; Stitzer et
al. 1993) (see the article in this issue
by Higgins and Petry, pp. 122–127).
Relying solely on external pressure
and incentives to influence a patient
to modify his or her drinking behavio
step toward any action or
change in behavior. Sayings
such as “You can lead a horse to water,
but you can’t make it drink” reflect the
fact that people generally will not perform
desired behaviors unless or until they are
motivated to do so. Until recently, many
alcoholism treatment professionals used
this approach when treating alcoholic
patients, contending that interventions
were useless until the alcohol-dependent
patient was self-motivated to change his
or her drinking behavior.
During the past several years, however,
researchers and clinicians have shown
increased interest in the concept of motivation
and the role that motivation
plays in recovery from alcohol problems.
Researchers have outlined a series of stages
of change to describe the process that a
person goes through when making a
behavioral change. Those stages—precontemplation
(i.e., not yet considering
change), contemplation (i.e., considering
change but not taking action), preparation
(i.e., planning to change), action (i.e.,
making changes in one’s behavior), and
maintenance (i.e., changing one’s lifestyle
to maintain new behavior)—offer a new
perspective on motivation and the process
of behavior change (DiClemente and
Prochaska 1998; Prochaska et al. 1992).
Recognizing that patients vary in their
motivation or readiness to change,
researchers have designed interventions
and treatments to enhance motivation
(DiClemente et al. 1992; Higgins and
Budney 1993; Miller and Rollnick 1991;
Miller et al. 1992; Stitzer et al. 1993).
This article examines the concept of
motivation and its influence on behavior
change, the role of motivation in
alcoholism treatment, and treatment
methods designed specifically to influence
motivation.
Stages of Change
and the Transtheoretical
Model of Change
A number of studies (e.g., Carney and
Kivlahan 1995; DiClemente and Hughes
1990) have demonstrated that people
with alcohol and other drug problems
who seek or participate in treatment
differ significantly in their levels of
motivation to change. Using an alcohol
version of the University of Rhode
Island Change Assessment (URICA)
scale, DiClemente and Hughes (1990)
reported on the various stages of change
among alcohol-dependent patients
seeking outpatient treatment. Patients
in the precontemplation stage were more
likely to deny that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
not the person with the problem. It does
not make much sense for me to be here”
or “As far as I am concerned, I do not
86 Alcohol Research & Health
CARLO C. DICLEMENTE, PH.D., is a
professor and chair of the Department of
Psychology and LORI E. BELLINO, M.ED.,
and TARA M. NEAVINS, M.S., are graduate
students in the Human Services Psychology
Program and research assistants to Dr.
DiClemente at the University of Maryland,
Baltimore County, Baltimore, Maryland.
Vol. 23, No. 2, 1999 87
Motivation and Alcoholism Treatment
have any [alcohol] problems that need
changing.” Conversely, patients in the
preparation and action stages were more
likely to admit that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
actively working on my [alcohol] problem”
and “I have a problem and I really
think I should work on it.”
Using the same scale, Carney and
Kivlahan (1995) found similar profiles
among a large group of substanceabusing
veterans. The same variations
in motivation have been found in other
treatment-seeking populations, including
inpatient substance abusers (Isenhart
1994) and polydrug users in methadone
maintenance treatment (Belding et al.
1995). Recognizing these differences
was the first step to evaluating how differences
in motivation affect participation
in treatment programs and drinking
outcomes.
Assessment of motivation presents a
significant challenge. External influences
and pressures, as well as internal thoughts
and feelings, contribute to a person’s
motivation both to consider and implment
a change in behavior (Cunningham
et al. 1994). Evaluating a person’s motivation
requires assessment of the person’s
attitudes and intentions, confidence
and commitment, and decisionmaking
ability (DiClemente and Prochaska
1998). Researchers have attempted to
measure motivation in several different
ways, including querying patients about
their intentions and plans to change and
asking multiple questions reflecting the
different stages of change (DiClemente
and Prochaska 1998; McConnaughy et
al. 1989; Miller and Tonigan 1996;
Rollnick et al. 1992). Other researchers
have attempted to develop measures of
motivation for treatment (DeLeon et
al. 1997; Simpson and Joe 1993).
As an outcome of the revised perspective
on the concept of motivation,
clinicians and researchers are attempting
to intervene earlier with problem
drinkers and design programs to recruit
and motivate unmotivated patients.
Such programs are designed to address
specific tasks and obstacles that arise at
the different stages of change. To move
from the precontemplation stage, the
patient must admit to having an alcohol
problem and recognize the need to
change his or her drinking behavior. In
the contemplation stage, the patient
decides to change his or her behavior
after weighing the positive and negative
aspects of change. In the preparation
stage, the patient increases his or her
commitment to change and plans to
take action. In the action stage, the
patient develops specific behavioral
strategies to change his or her drinking
behavior. Finally, in the maintenance
stage, the patient strives to avoid relapse
by developing a lifestyle that supports
the changes in his or her drinking. For
successful recovery, patient motivation
is important throughout the entire process,
although it is an especially important
focus during the first three stages.
Motivation To Change and
Motivation for Treatment
Motivation appears to be a critical dimension
in influencing patients to seek,
comply with, and complete treatment
as well as to make successful long-term
changes in their drinking (DiClemente
and Scott 1997). Studies among substance-
abusing patients have demonstrated
the importance of motivation
for treatment in predicting treatment
participation and recovery (DeLeon et al.
1997; Simpson and Joe 1993). Motivation
for changing problem behaviors like
drinking, however, is not synonymous
with motivation for participating in
treatment. Many patients enter treatment
under pressure from other people.
Although these patients may attend
treatment, they may not be ready to
change their drinking behavior and
may not actively participate in treatment.
Most substance abuse treatment
programs and self-help initiatives are
designed to assist patients who are ready
to take action and address their problems.
Depending on the type of program and
the intensity of the examination procedures
before admission, however, people
who are not ready to change or who are
in the early stages of change are often
admitted into these programs. Therefore,
most clinicians need to know how to
handle unmotivated or reluctant patients
who enter treatment and who are, at best,
ambivalent about changing their behavior.
As pointed out by Miller and Rollnick
(1991), traditional approaches to treating
unmotivated patients with alcohol
problems often use aggressive and confrontational
strategies in response to
the patients’ denial. In one widely used
approach, a team of family members,
friends, and colleagues unite to confront
the drinker and convince him or
her that alcoholism treatment is necessary
(Johnson 1986; Liepman 1993).
Recent evidence indicates, however,
that confrontation can foster denial and
resistance in the drinker (Miller et al.
1993). As Miller (1985) emphasized in
his review of the motivation literature,
clinicians who work with unmotivated
patients must implement less confrontational
and more motivation-generating
treatment approaches.
Sources of Motivation
Research investigating sources of motivation
for change typically has compared
intrinsic sources of motivation (e.g.,
feeling a sense of accomplishment) with
extrinsic sources (e.g., financial incentives)
(Deci and Ryan 1987). Generally,
internal motivation is associated with
greater long-term change than is external
motivation (Deci and Ryan 1985).
Curry and colleagues (1991) found
that offering people financial incentives
(i.e., extrinsic motivation) to stop
smoking was less effective in both the
short and long term than an intervention
that enhanced smokers’ intrinsic
motivation by encouraging and promoting
personal responsibility.
Ryan and colleagues (1995) found
that among people who received
outpatient alcohol treatment, internal
motivation (as assessed by a treatment
motivation questionnaire) was related
positively to both treatment involvement
and retention. Among the study
subjects, the outpatients with high
levels of both internal and external
motivation had the highest treatment
retention and treatment attendance
outcomes. Irrespective of their level of
external motivation, outpatients with
low internal motivation had the worst
treatment outcomes. Finally, patients
with more severe alcohol problems
88 Alcohol Research & Health
generally had greater internal motivation
for treatment. The severity of the
patient’s alcohol problems enhances
internal motivation, presumably because
the problem severity increases distress
and thus influences decisionmaking.
Although internal motivation
appears to be more effective for longterm
success, external motivation seems
to promote short-term abstinence from
alcohol and other drugs. Interventions
that offer financial incentives to patients
who submit drug-free urine samples
have been found to be significantly
more effective than a standard treatment
without financial incentives
(Higgins and Budney 1993; Stitzer et
al. 1993) (see the article in this issue
by Higgins and Petry, pp. 122–127).
Relying solely on external pressure
and incentives to influence a patient
to modify his or her drinking behavio
0/5000
Motivation is an important firststep toward any action orchange in behavior. Sayingssuch as “You can lead a horse to water,but you can’t make it drink” reflect thefact that people generally will not performdesired behaviors unless or until they aremotivated to do so. Until recently, manyalcoholism treatment professionals usedthis approach when treating alcoholicpatients, contending that interventionswere useless until the alcohol-dependentpatient was self-motivated to change hisor her drinking behavior.During the past several years, however,researchers and clinicians have shownincreased interest in the concept of motivationand the role that motivationplays in recovery from alcohol problems.Researchers have outlined a series of stagesof change to describe the process that aperson goes through when making abehavioral change. Those stages—precontemplation(i.e., not yet consideringchange), contemplation (i.e., consideringchange but not taking action), preparation(i.e., planning to change), action (i.e.,making changes in one’s behavior), andmaintenance (i.e., changing one’s lifestyleto maintain new behavior)—offer a newperspective on motivation and the processof behavior change (DiClemente andProchaska 1998; Prochaska et al. 1992).Recognizing that patients vary in theirmotivation or readiness to change,researchers have designed interventionsand treatments to enhance motivation(DiClemente et al. 1992; Higgins andBudney 1993; Miller and Rollnick 1991;Miller et al. 1992; Stitzer et al. 1993).This article examines the concept ofmotivation and its influence on behaviorchange, the role of motivation inalcoholism treatment, and treatmentmethods designed specifically to influencemotivation.Stages of Changeand the TranstheoreticalModel of ChangeA number of studies (e.g., Carney andKivlahan 1995; DiClemente and Hughes1990) have demonstrated that peoplewith alcohol and other drug problemswho seek or participate in treatmentdiffer significantly in their levels ofmotivation to change. Using an alcoholversion of the University of RhodeIsland Change Assessment (URICA)scale, DiClemente and Hughes (1990)reported on the various stages of changeamong alcohol-dependent patientsseeking outpatient treatment. Patientsin the precontemplation stage were morelikely to deny that they had a drinkingproblem, stating, for example, “I amnot the person with the problem. It doesnot make much sense for me to be here”or “As far as I am concerned, I do not86 Alcohol Research & HealthCARLO C. DICLEMENTE, PH.D., is aprofessor and chair of the Department ofPsychology and LORI E. BELLINO, M.ED.,and TARA M. NEAVINS, M.S., are graduatestudents in the Human Services PsychologyProgram and research assistants to Dr.DiClemente at the University of Maryland,Baltimore County, Baltimore, Maryland.Vol. 23, No. 2, 1999 87
Motivation and Alcoholism Treatment
have any [alcohol] problems that need
changing.” Conversely, patients in the
preparation and action stages were more
likely to admit that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
actively working on my [alcohol] problem”
and “I have a problem and I really
think I should work on it.”
Using the same scale, Carney and
Kivlahan (1995) found similar profiles
among a large group of substanceabusing
veterans. The same variations
in motivation have been found in other
treatment-seeking populations, including
inpatient substance abusers (Isenhart
1994) and polydrug users in methadone
maintenance treatment (Belding et al.
1995). Recognizing these differences
was the first step to evaluating how differences
in motivation affect participation
in treatment programs and drinking
outcomes.
Assessment of motivation presents a
significant challenge. External influences
and pressures, as well as internal thoughts
and feelings, contribute to a person’s
motivation both to consider and implment
a change in behavior (Cunningham
et al. 1994). Evaluating a person’s motivation
requires assessment of the person’s
attitudes and intentions, confidence
and commitment, and decisionmaking
ability (DiClemente and Prochaska
1998). Researchers have attempted to
measure motivation in several different
ways, including querying patients about
their intentions and plans to change and
asking multiple questions reflecting the
different stages of change (DiClemente
and Prochaska 1998; McConnaughy et
al. 1989; Miller and Tonigan 1996;
Rollnick et al. 1992). Other researchers
have attempted to develop measures of
motivation for treatment (DeLeon et
al. 1997; Simpson and Joe 1993).
As an outcome of the revised perspective
on the concept of motivation,
clinicians and researchers are attempting
to intervene earlier with problem
drinkers and design programs to recruit
and motivate unmotivated patients.
Such programs are designed to address
specific tasks and obstacles that arise at
the different stages of change. To move
from the precontemplation stage, the
patient must admit to having an alcohol
problem and recognize the need to
change his or her drinking behavior. In
the contemplation stage, the patient
decides to change his or her behavior
after weighing the positive and negative
aspects of change. In the preparation
stage, the patient increases his or her
commitment to change and plans to
take action. In the action stage, the
patient develops specific behavioral
strategies to change his or her drinking
behavior. Finally, in the maintenance
stage, the patient strives to avoid relapse
by developing a lifestyle that supports
the changes in his or her drinking. For
successful recovery, patient motivation
is important throughout the entire process,
although it is an especially important
focus during the first three stages.
Motivation To Change and
Motivation for Treatment
Motivation appears to be a critical dimension
in influencing patients to seek,
comply with, and complete treatment
as well as to make successful long-term
changes in their drinking (DiClemente
and Scott 1997). Studies among substance-
abusing patients have demonstrated
the importance of motivation
for treatment in predicting treatment
participation and recovery (DeLeon et al.
1997; Simpson and Joe 1993). Motivation
for changing problem behaviors like
drinking, however, is not synonymous
with motivation for participating in
treatment. Many patients enter treatment
under pressure from other people.
Although these patients may attend
treatment, they may not be ready to
change their drinking behavior and
may not actively participate in treatment.
Most substance abuse treatment
programs and self-help initiatives are
designed to assist patients who are ready
to take action and address their problems.
Depending on the type of program and
the intensity of the examination procedures
before admission, however, people
who are not ready to change or who are
in the early stages of change are often
admitted into these programs. Therefore,
most clinicians need to know how to
handle unmotivated or reluctant patients
who enter treatment and who are, at best,
ambivalent about changing their behavior.
As pointed out by Miller and Rollnick
(1991), traditional approaches to treating
unmotivated patients with alcohol
problems often use aggressive and confrontational
strategies in response to
the patients’ denial. In one widely used
approach, a team of family members,
friends, and colleagues unite to confront
the drinker and convince him or
her that alcoholism treatment is necessary
(Johnson 1986; Liepman 1993).
Recent evidence indicates, however,
that confrontation can foster denial and
resistance in the drinker (Miller et al.
1993). As Miller (1985) emphasized in
his review of the motivation literature,
clinicians who work with unmotivated
patients must implement less confrontational
and more motivation-generating
treatment approaches.
Sources of Motivation
Research investigating sources of motivation
for change typically has compared
intrinsic sources of motivation (e.g.,
feeling a sense of accomplishment) with
extrinsic sources (e.g., financial incentives)
(Deci and Ryan 1987). Generally,
internal motivation is associated with
greater long-term change than is external
motivation (Deci and Ryan 1985).
Curry and colleagues (1991) found
that offering people financial incentives
(i.e., extrinsic motivation) to stop
smoking was less effective in both the
short and long term than an intervention
that enhanced smokers’ intrinsic
motivation by encouraging and promoting
personal responsibility.
Ryan and colleagues (1995) found
that among people who received
outpatient alcohol treatment, internal
motivation (as assessed by a treatment
motivation questionnaire) was related
positively to both treatment involvement
and retention. Among the study
subjects, the outpatients with high
levels of both internal and external
motivation had the highest treatment
retention and treatment attendance
outcomes. Irrespective of their level of
external motivation, outpatients with
low internal motivation had the worst
treatment outcomes. Finally, patients
with more severe alcohol problems
88 Alcohol Research & Health
generally had greater internal motivation
for treatment. The severity of the
patient’s alcohol problems enhances
internal motivation, presumably because
the problem severity increases distress
and thus influences decisionmaking.
Although internal motivation
appears to be more effective for longterm
success, external motivation seems
to promote short-term abstinence from
alcohol and other drugs. Interventions
that offer financial incentives to patients
who submit drug-free urine samples
have been found to be significantly
more effective than a standard treatment
without financial incentives
(Higgins and Budney 1993; Stitzer et
al. 1993) (see the article in this issue
by Higgins and Petry, pp. 122–127).
Relying solely on external pressure
and incentives to influence a patient
to modify his or her drinking behavio
Motivation and Alcoholism Treatment
have any [alcohol] problems that need
changing.” Conversely, patients in the
preparation and action stages were more
likely to admit that they had a drinking
problem, stating, for example, “I am
actively working on my [alcohol] problem”
and “I have a problem and I really
think I should work on it.”
Using the same scale, Carney and
Kivlahan (1995) found similar profiles
among a large group of substanceabusing
veterans. The same variations
in motivation have been found in other
treatment-seeking populations, including
inpatient substance abusers (Isenhart
1994) and polydrug users in methadone
maintenance treatment (Belding et al.
1995). Recognizing these differences
was the first step to evaluating how differences
in motivation affect participation
in treatment programs and drinking
outcomes.
Assessment of motivation presents a
significant challenge. External influences
and pressures, as well as internal thoughts
and feelings, contribute to a person’s
motivation both to consider and implment
a change in behavior (Cunningham
et al. 1994). Evaluating a person’s motivation
requires assessment of the person’s
attitudes and intentions, confidence
and commitment, and decisionmaking
ability (DiClemente and Prochaska
1998). Researchers have attempted to
measure motivation in several different
ways, including querying patients about
their intentions and plans to change and
asking multiple questions reflecting the
different stages of change (DiClemente
and Prochaska 1998; McConnaughy et
al. 1989; Miller and Tonigan 1996;
Rollnick et al. 1992). Other researchers
have attempted to develop measures of
motivation for treatment (DeLeon et
al. 1997; Simpson and Joe 1993).
As an outcome of the revised perspective
on the concept of motivation,
clinicians and researchers are attempting
to intervene earlier with problem
drinkers and design programs to recruit
and motivate unmotivated patients.
Such programs are designed to address
specific tasks and obstacles that arise at
the different stages of change. To move
from the precontemplation stage, the
patient must admit to having an alcohol
problem and recognize the need to
change his or her drinking behavior. In
the contemplation stage, the patient
decides to change his or her behavior
after weighing the positive and negative
aspects of change. In the preparation
stage, the patient increases his or her
commitment to change and plans to
take action. In the action stage, the
patient develops specific behavioral
strategies to change his or her drinking
behavior. Finally, in the maintenance
stage, the patient strives to avoid relapse
by developing a lifestyle that supports
the changes in his or her drinking. For
successful recovery, patient motivation
is important throughout the entire process,
although it is an especially important
focus during the first three stages.
Motivation To Change and
Motivation for Treatment
Motivation appears to be a critical dimension
in influencing patients to seek,
comply with, and complete treatment
as well as to make successful long-term
changes in their drinking (DiClemente
and Scott 1997). Studies among substance-
abusing patients have demonstrated
the importance of motivation
for treatment in predicting treatment
participation and recovery (DeLeon et al.
1997; Simpson and Joe 1993). Motivation
for changing problem behaviors like
drinking, however, is not synonymous
with motivation for participating in
treatment. Many patients enter treatment
under pressure from other people.
Although these patients may attend
treatment, they may not be ready to
change their drinking behavior and
may not actively participate in treatment.
Most substance abuse treatment
programs and self-help initiatives are
designed to assist patients who are ready
to take action and address their problems.
Depending on the type of program and
the intensity of the examination procedures
before admission, however, people
who are not ready to change or who are
in the early stages of change are often
admitted into these programs. Therefore,
most clinicians need to know how to
handle unmotivated or reluctant patients
who enter treatment and who are, at best,
ambivalent about changing their behavior.
As pointed out by Miller and Rollnick
(1991), traditional approaches to treating
unmotivated patients with alcohol
problems often use aggressive and confrontational
strategies in response to
the patients’ denial. In one widely used
approach, a team of family members,
friends, and colleagues unite to confront
the drinker and convince him or
her that alcoholism treatment is necessary
(Johnson 1986; Liepman 1993).
Recent evidence indicates, however,
that confrontation can foster denial and
resistance in the drinker (Miller et al.
1993). As Miller (1985) emphasized in
his review of the motivation literature,
clinicians who work with unmotivated
patients must implement less confrontational
and more motivation-generating
treatment approaches.
Sources of Motivation
Research investigating sources of motivation
for change typically has compared
intrinsic sources of motivation (e.g.,
feeling a sense of accomplishment) with
extrinsic sources (e.g., financial incentives)
(Deci and Ryan 1987). Generally,
internal motivation is associated with
greater long-term change than is external
motivation (Deci and Ryan 1985).
Curry and colleagues (1991) found
that offering people financial incentives
(i.e., extrinsic motivation) to stop
smoking was less effective in both the
short and long term than an intervention
that enhanced smokers’ intrinsic
motivation by encouraging and promoting
personal responsibility.
Ryan and colleagues (1995) found
that among people who received
outpatient alcohol treatment, internal
motivation (as assessed by a treatment
motivation questionnaire) was related
positively to both treatment involvement
and retention. Among the study
subjects, the outpatients with high
levels of both internal and external
motivation had the highest treatment
retention and treatment attendance
outcomes. Irrespective of their level of
external motivation, outpatients with
low internal motivation had the worst
treatment outcomes. Finally, patients
with more severe alcohol problems
88 Alcohol Research & Health
generally had greater internal motivation
for treatment. The severity of the
patient’s alcohol problems enhances
internal motivation, presumably because
the problem severity increases distress
and thus influences decisionmaking.
Although internal motivation
appears to be more effective for longterm
success, external motivation seems
to promote short-term abstinence from
alcohol and other drugs. Interventions
that offer financial incentives to patients
who submit drug-free urine samples
have been found to be significantly
more effective than a standard treatment
without financial incentives
(Higgins and Budney 1993; Stitzer et
al. 1993) (see the article in this issue
by Higgins and Petry, pp. 122–127).
Relying solely on external pressure
and incentives to influence a patient
to modify his or her drinking behavio
การแปล กรุณารอสักครู่..
เป็นแรงจูงใจแรกที่สำคัญ
ขั้นตอนต่อการกระทำใด ๆ หรือ
การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม คำพูด
เช่น "คุณสามารถนำม้าไปในน้ำ,
แต่คุณไม่สามารถทำให้มันเป็นเครื่องดื่ม "สะท้อนให้เห็นถึง
ความจริงที่ว่าคนทั่วไปจะไม่ดำเนินการ
กับพฤติกรรมที่ต้องการเว้นแต่หรือจนกว่าพวกเขาจะ
มีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนั้น จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ หลาย
ผู้เชี่ยวชาญด้านการบำบัดโรคพิษสุราเรื้อรังที่ใช้
วิธีการนี้เมื่อแอลกอฮอล์รักษา
ผู้ป่วยยืนยันว่าการแทรกแซง
ก็ไร้ประโยชน์จนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นอยู่กับ
ผู้ป่วยที่เป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงของ
พฤติกรรมการดื่มหรือเธอ.
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่
นักวิจัยและแพทย์ได้ แสดงให้เห็น
เพิ่มขึ้นความสนใจในแนวคิดของการสร้างแรงจูงใจ
และบทบาทที่แรงจูงใจที่
เล่นในการกู้คืนจากปัญหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์.
นักวิจัยได้ระบุไว้ชุดของขั้นตอน
ของการเปลี่ยนแปลงที่จะอธิบายกระบวนการที่
คนผ่านไปเมื่อมีการ
เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ผู้ที่ขั้นตอน-precontemplation
(คือยังไม่ได้พิจารณา
การเปลี่ยนแปลง) สมาธิ (กล่าวคือพิจารณา
การเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ดำเนินการ) การเตรียมความพร้อม
(เช่นการวางแผนการเปลี่ยนแปลง), การกระทำ (เช่น
การเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมของคน) และ
การบำรุงรักษา (เช่น เปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตของคน ๆ หนึ่ง
ที่จะรักษาพฤติกรรมใหม่) -offer ใหม่
มุมมองเกี่ยวกับแรงจูงใจและกระบวนการ
ของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม (DiClemente และ
Prochaska 1998;.. Prochaska et al, 1992)
จำได้ว่าผู้ป่วยที่แตกต่างกันของพวกเขาใน
การสร้างแรงจูงใจหรือความพร้อมที่จะเปลี่ยน
นักวิจัยได้ออกแบบมาแทรกแซง
และการบำบัดเพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจ
(DiClemente et al, 1992;. ฮิกกินส์และ
Budney 1993; มิลเลอร์และ Rollnick 1991;
มิลเลอร์ et al, 1992;.. Stitzer et al, 1993).
บทความนี้จะตรวจสอบแนวคิดของ
แรงจูงใจและอิทธิพลที่มีต่อพฤติกรรม
การเปลี่ยนแปลง บทบาทของการสร้างแรงจูงใจใน
การรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังและการรักษา
วิธีการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อให้มีผลต่อ
แรงจูงใจ.
ขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง
และพฤติกรรมใน
รูปแบบของการเปลี่ยนแปลง
จำนวนของการศึกษา (เช่นมวลและ
Kivlahan 1995; DiClemente และฮิวจ์
1990) ได้แสดงให้เห็นว่าคน
ที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอื่น ๆ ปัญหายาเสพติด
ที่ต้องการหรือมีส่วนร่วมในการรักษา
ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในระดับของ
แรงจูงใจที่จะเปลี่ยนแปลง การใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์
รุ่นของมหาวิทยาลัยโรดไอ
ส์แลนด์เปลี่ยนการประเมินผล (URICA)
ขนาด DiClemente และฮิวจ์ส (1990)
รายงานในขั้นตอนต่างๆของการเปลี่ยนแปลง
ในผู้ป่วยติดสุรา
แสวงหาการรักษาผู้ป่วยนอก ผู้ป่วยที่
อยู่ในขั้นตอน precontemplation ได้มากขึ้น
มีแนวโน้มที่จะปฏิเสธได้ว่าพวกเขามีการดื่ม
ปัญหาที่ระบุตัวอย่างเช่น "ผม
ไม่ได้เป็นคนที่มีปัญหา มันไม่
ได้ทำให้รู้สึกมากสำหรับผมที่จะอยู่ที่นี่ "
หรือ "เท่าที่ผมกังวลฉันไม่
ดื่มแอลกอฮอล์ 86 การวิจัยและสุขภาพ
CARLO ซี DICLEMENTE, Ph.D. , เป็น
ศาสตราจารย์และประธานภาควิชา
จิตวิทยาและ LORI อี Bellino, กศ.ม. ,
และ TARA เมตร NEAVINS, MS จะจบการศึกษา
นักเรียนในจิตวิทยามนุษย์บริการ
โปรแกรมและผู้ช่วยวิจัยที่ดร
DiClemente ที่มหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์
บัลติมอร์, บัลติมอร์.
ฉบับ 23 ฉบับที่ 2 ปี 1999 87
การสร้างแรงจูงใจและการรักษาโรคพิษสุราเรื้อรัง
ได้ใด ๆ [แอลกอฮอล์] ปัญหาที่ต้อง
มีการเปลี่ยนแปลง. "ในทางกลับกันผู้ป่วยใน
ขั้นตอนการเตรียมการและการดำเนินการได้มากขึ้น
มีแนวโน้มที่จะยอมรับว่าพวกเขามีการดื่ม
ปัญหาเซนตัวอย่างเช่น " ฉันกำลัง
ทำงานอย่างแข็งขันใน [แอลกอฮอล์] ปัญหาของฉัน "
และ "ฉันมีปัญหาและผม
คิดว่าผมควรจะทำงานในมัน. "
ใช้ขนาดเดียวกันมวลและ
Kivlahan (1995) พบว่ารูปแบบที่คล้ายกัน
ในหมู่คนกลุ่มใหญ่ของ substanceabusing
ทหารผ่านศึก รูปแบบเดียวกัน
ในการสร้างแรงจูงใจได้รับการอื่น ๆ ที่พบใน
ประชากรที่กำลังมองหาการรักษารวมทั้ง
ผู้เสพสารเสพติดผู้ป่วยใน (Isenhart
1994) และผู้ใช้ polydrug ในยา
รักษาการซ่อมบำรุง (Belding et al.
1995) ตระหนักถึงความแตกต่างเหล่านี้
เป็นขั้นตอนแรกที่จะประเมินวิธีการที่แตกต่างกัน
มีผลต่อแรงจูงใจในการมีส่วนร่วม
ในโปรแกรมการรักษาและการดื่ม
ผล.
การประเมินผลของแรงจูงใจที่มี
ความท้าทายที่สำคัญ อิทธิพลภายนอก
และความกดดันเช่นเดียวกับความคิดภายใน
และความรู้สึกมีส่วนร่วมกับบุคคล
ทั้งแรงจูงใจที่จะต้องพิจารณาและ implment
เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม (คันนิงแฮม
et al. 1994) การประเมินแรงจูงใจของคนที่
ต้องใช้การประเมินผลของบุคคล
ทัศนคติและความตั้งใจความเชื่อมั่น
และความมุ่งมั่นและการตัดสินใจ
ความสามารถ (DiClemente และ Prochaska
1998) นักวิจัยได้พยายามที่จะ
สร้างแรงจูงใจในการวัดที่แตกต่างกันหลาย
วิธีรวมถึงการสอบถามผู้ป่วยเกี่ยวกับ
ความตั้งใจของพวกเขาและวางแผนที่จะเปลี่ยนแปลงและ
ถามคำถามหลายสะท้อนให้เห็นถึง
ขั้นตอนต่างๆของการเปลี่ยนแปลง (DiClemente
และ Prochaska 1998; McConnaughy et
. al, 1989; มิลเลอร์และ Tonigan 1996;
et Rollnick al. 1992) นักวิจัยคนอื่น
มีความพยายามที่จะพัฒนามาตรการ
สร้างแรงจูงใจในการรักษา (DeLeon et
. al, 1997;. ซิมป์สันและโจ 1993)
ในฐานะที่เป็นผลของการปรับปรุงมุมมอง
แนวคิดของแรงจูงใจที่
แพทย์และนักวิจัยกำลังพยายาม
ที่จะเข้าไปแทรกแซงก่อนหน้านี้ที่มีปัญหา
การดื่มและการออกแบบ โปรแกรมที่จะรับสมัคร
และกระตุ้นให้ผู้ป่วยขาดแรงบันดาลใจ.
โปรแกรมดังกล่าวได้รับการออกแบบมาเพื่อ
งานที่เฉพาะเจาะจงและอุปสรรคที่เกิดขึ้นใน
แต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง ต้องการย้าย
จากเวที precontemplation,
ผู้ป่วยต้องยอมรับที่จะมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ที่มีปัญหาและตระหนักถึงความจำเป็นที่จะ
เปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มของเขาหรือเธอ ใน
ขั้นตอนการไตร่ตรองผู้ป่วย
ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเขาหรือเธอ
หลังจากชั่งน้ำหนักในเชิงบวกและเชิงลบ
ของการเปลี่ยนแปลงด้าน ในการเตรียมการ
ขั้นตอนที่ผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นของเขาหรือเธอ
มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงและวางแผนที่จะ
ดำเนินการ ในขั้นตอนการดำเนินการ
ของผู้ป่วยพัฒนาพฤติกรรมที่เฉพาะเจาะจง
ที่จะเปลี่ยนกลยุทธ์การดื่มของเขาหรือเธอ
พฤติกรรม สุดท้ายในการบำรุงรักษา
ขั้นตอนที่ผู้ป่วยพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการกำเริบของโรค
โดยการพัฒนาชีวิตที่สนับสนุน
การเปลี่ยนแปลงในการดื่มของเขาหรือเธอ สำหรับ
การกู้คืนที่ประสบความสำเร็จแรงจูงใจของผู้ป่วย
เป็นสิ่งสำคัญตลอดกระบวนการทั้งหมด,
แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง
มุ่งเน้นในช่วงแรกสามขั้นตอน.
แรงจูงใจในการเปลี่ยนและ
การสร้างแรงจูงใจในการรักษา
แรงจูงใจที่ดูเหมือนจะเป็นมิติที่สำคัญ
ที่มีอิทธิพลต่อผู้ป่วยที่จะแสวงหา
ปฏิบัติตามและ การรักษาที่สมบูรณ์
เช่นเดียวกับที่จะทำให้ในระยะยาวที่ประสบความสำเร็จ
ในการเปลี่ยนแปลงดื่มของพวกเขา (DiClemente
และสกอตต์ 1997) การศึกษาในหมู่ substance-
เหยียดหยามผู้ป่วยที่ได้แสดงให้เห็น
ความสำคัญของการสร้างแรงจูงใจ
ในการรักษาในการทำนายการรักษา
การมีส่วนร่วมและการกู้คืน (DeLeon et al.
1997; ซิมป์สันและโจ 1993) แรงจูงใจ
ในการเปลี่ยนพฤติกรรมเช่นปัญหา
การดื่ม แต่ไม่ได้เป็นความหมายเหมือนกัน
กับแรงจูงใจในการมีส่วนร่วมใน
การรักษา ผู้ป่วยหลายคนเข้าสู่การรักษา
ภายใต้ความกดดันจากคนอื่น ๆ .
แม้ว่าผู้ป่วยเหล่านี้อาจเข้า
รักษาที่พวกเขาอาจจะไม่พร้อมที่จะ
เปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มของพวกเขาและ
อาจจะไม่ได้มีส่วนร่วมในการรักษา.
ส่วนใหญ่รักษาสารเสพติด
และความคิดริเริ่มโปรแกรมช่วยตัวเองได้รับการ
ออกแบบมาเพื่อช่วยผู้ป่วย ที่มีความพร้อม
ที่จะดำเนินการและแก้ไขปัญหาของพวกเขา.
ขึ้นอยู่กับชนิดของโปรแกรมและ
ความเข้มของขั้นตอนการตรวจสอบ
ก่อนที่จะเข้ารับการรักษา แต่คน
ที่ยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงหรือผู้ที่อยู่
ในขั้นเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงมักจะ
เข้ารับการรักษาเหล่านี้ โปรแกรม ดังนั้น
แพทย์ส่วนใหญ่จำเป็นต้องรู้วิธีที่จะ
จัดการกับผู้ป่วยที่ขาดแรงบันดาลใจหรือไม่เต็มใจ
ที่เข้ารักษาและผู้ที่มีที่ดีที่สุด,
สับสนเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของพวกเขา.
ในฐานะที่เป็นแหลมออกโดยมิลเลอร์และ Rollnick
(1991) วิธีการแบบดั้งเดิมในการรักษา
ผู้ป่วยที่ขาดแรงบันดาลใจกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ปัญหา มักจะใช้ในเชิงรุกและคาดคั้น
กลยุทธ์ในการตอบสนองต่อ
การปฏิเสธของผู้ป่วย ในการใช้กันอย่างแพร่หลาย
วิธีทีมงานของสมาชิกในครอบครัว
เพื่อนและเพื่อนร่วมงานมารวมกันที่จะเผชิญหน้ากับ
ดื่มและโน้มน้าวให้เขาหรือ
เธอรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังที่จำเป็น
(จอห์นสัน 1986; Liepman 1993).
หลักฐานล่าสุดระบุ แต่
การเผชิญหน้าที่สามารถส่งเสริมให้เกิดการปฏิเสธ และ
ความต้านทานในการดื่ม (มิลเลอร์ et al.
1993) ขณะที่มิลเลอร์ (1985) เน้นใน
การทบทวนวรรณกรรมแรงจูงใจ,
แพทย์ที่ทำงานกับ unmotivated
ผู้ป่วยที่จะต้องดำเนินการคาดคั้นน้อย
และอื่น ๆ ที่ก่อให้เกิดแรงจูงใจ
วิธีการรักษา.
แหล่งที่มาของแรงจูงใจใน
การวิจัยการตรวจสอบแหล่งที่มาของแรงจูงใจ
สำหรับการเปลี่ยนแปลงมักจะได้เทียบ
แหล่งที่มาของแรงจูงใจที่แท้จริง ( เช่น
ความรู้สึกความรู้สึกของความสำเร็จ) กับ
แหล่งภายนอก (เช่นแรงจูงใจทางการเงิน)
(Deci และไรอัน 1987) โดยทั่วไป
แรงจูงใจภายในที่เกี่ยวข้องกับ
การเปลี่ยนแปลงในระยะยาวมากกว่าภายนอกเป็น
แรงจูงใจ (Deci และไรอัน 1985).
แกงและเพื่อนร่วมงาน (1991) พบ
ว่าคนที่นำเสนอสิ่งจูงใจทางการเงิน
(เช่นแรงจูงใจภายนอก) เพื่อหยุด
การสูบบุหรี่มีประสิทธิภาพน้อยลงทั้งใน
ระยะสั้นและระยะยาวมากกว่าการแทรกแซง
ที่เพิ่มสูบบุหรี่ภายใน
แรงจูงใจโดยการสนับสนุนและส่งเสริม
ความรับผิดชอบส่วนบุคคล.
ไรอันและเพื่อนร่วมงาน (1995) พบ
ว่าในหมู่คนที่ได้รับ
การรักษาผู้ป่วยนอกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ภายใน
แรงจูงใจ (การประเมินผลจากการรักษา
แบบสอบถามแรงจูงใจ) มีความสัมพันธ์
ในเชิงบวก ทั้งการมีส่วนร่วมในการรักษา
และการเก็บรักษา ท่ามกลางการศึกษา
วิชาผู้ป่วยนอกที่มีสูง
ระดับของทั้งภายในและภายนอก
มีแรงจูงใจในการรักษาที่สูงที่สุด
การเก็บรักษาและการเข้าร่วมประชุมการรักษา
ผล โดยไม่คำนึงถึงระดับของ
แรงจูงใจภายนอกผู้ป่วยนอกที่มี
แรงจูงใจภายในต่ำที่เลวร้ายที่สุดได้
ผลการรักษา ในที่สุดผู้ป่วย
ที่มีปัญหาการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่รุนแรงมากขึ้น
88 เครื่องดื่มแอลกอฮอล์การวิจัยและสุขภาพ
โดยทั่วไปมีแรงจูงใจภายในมากขึ้น
สำหรับการรักษา ความรุนแรงของ
ผู้ป่วยที่มีปัญหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ช่วยเพิ่ม
แรงจูงใจภายในคงเพราะ
ความรุนแรงของปัญหาการเพิ่มขึ้นของความทุกข์
และมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ.
แม้ว่าแรงจูงใจภายใน
ที่ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นในระยะยาวสำหรับการ
ประสบความสำเร็จในการสร้างแรงจูงใจภายนอกดูเหมือนว่า
เพื่อส่งเสริมการเว้นระยะสั้นจาก
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติดอื่น ๆ การแทรกแซง
ที่มีแรงจูงใจทางการเงินให้แก่ผู้ป่วย
ที่ส่งตัวอย่างปัสสาวะยาเสพติดฟรี
ได้รับพบว่าจะมีความหมาย
ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่มาตรฐานการรักษา
โดยไม่ต้องแรงจูงใจทางการเงิน
(ฮิกกินส์และ Budney 1993; Stitzer et
. al, 1993) (ดูบทความในเรื่องนี้
โดยฮิกกินส์ และ Petry, PP. 122-127).
อาศัย แต่เพียงผู้เดียวกับความดันภายนอก
และแรงจูงใจที่มีอิทธิพลต่อผู้ป่วย
ในการปรับเปลี่ยนการดื่มของเขาหรือเธอ behavio
ขั้นตอนต่อการกระทำใด ๆ หรือ
การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม คำพูด
เช่น "คุณสามารถนำม้าไปในน้ำ,
แต่คุณไม่สามารถทำให้มันเป็นเครื่องดื่ม "สะท้อนให้เห็นถึง
ความจริงที่ว่าคนทั่วไปจะไม่ดำเนินการ
กับพฤติกรรมที่ต้องการเว้นแต่หรือจนกว่าพวกเขาจะ
มีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนั้น จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ หลาย
ผู้เชี่ยวชาญด้านการบำบัดโรคพิษสุราเรื้อรังที่ใช้
วิธีการนี้เมื่อแอลกอฮอล์รักษา
ผู้ป่วยยืนยันว่าการแทรกแซง
ก็ไร้ประโยชน์จนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นอยู่กับ
ผู้ป่วยที่เป็นตัวกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงของ
พฤติกรรมการดื่มหรือเธอ.
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่
นักวิจัยและแพทย์ได้ แสดงให้เห็น
เพิ่มขึ้นความสนใจในแนวคิดของการสร้างแรงจูงใจ
และบทบาทที่แรงจูงใจที่
เล่นในการกู้คืนจากปัญหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์.
นักวิจัยได้ระบุไว้ชุดของขั้นตอน
ของการเปลี่ยนแปลงที่จะอธิบายกระบวนการที่
คนผ่านไปเมื่อมีการ
เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ผู้ที่ขั้นตอน-precontemplation
(คือยังไม่ได้พิจารณา
การเปลี่ยนแปลง) สมาธิ (กล่าวคือพิจารณา
การเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ดำเนินการ) การเตรียมความพร้อม
(เช่นการวางแผนการเปลี่ยนแปลง), การกระทำ (เช่น
การเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมของคน) และ
การบำรุงรักษา (เช่น เปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตของคน ๆ หนึ่ง
ที่จะรักษาพฤติกรรมใหม่) -offer ใหม่
มุมมองเกี่ยวกับแรงจูงใจและกระบวนการ
ของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม (DiClemente และ
Prochaska 1998;.. Prochaska et al, 1992)
จำได้ว่าผู้ป่วยที่แตกต่างกันของพวกเขาใน
การสร้างแรงจูงใจหรือความพร้อมที่จะเปลี่ยน
นักวิจัยได้ออกแบบมาแทรกแซง
และการบำบัดเพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจ
(DiClemente et al, 1992;. ฮิกกินส์และ
Budney 1993; มิลเลอร์และ Rollnick 1991;
มิลเลอร์ et al, 1992;.. Stitzer et al, 1993).
บทความนี้จะตรวจสอบแนวคิดของ
แรงจูงใจและอิทธิพลที่มีต่อพฤติกรรม
การเปลี่ยนแปลง บทบาทของการสร้างแรงจูงใจใน
การรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังและการรักษา
วิธีการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อให้มีผลต่อ
แรงจูงใจ.
ขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง
และพฤติกรรมใน
รูปแบบของการเปลี่ยนแปลง
จำนวนของการศึกษา (เช่นมวลและ
Kivlahan 1995; DiClemente และฮิวจ์
1990) ได้แสดงให้เห็นว่าคน
ที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอื่น ๆ ปัญหายาเสพติด
ที่ต้องการหรือมีส่วนร่วมในการรักษา
ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในระดับของ
แรงจูงใจที่จะเปลี่ยนแปลง การใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์
รุ่นของมหาวิทยาลัยโรดไอ
ส์แลนด์เปลี่ยนการประเมินผล (URICA)
ขนาด DiClemente และฮิวจ์ส (1990)
รายงานในขั้นตอนต่างๆของการเปลี่ยนแปลง
ในผู้ป่วยติดสุรา
แสวงหาการรักษาผู้ป่วยนอก ผู้ป่วยที่
อยู่ในขั้นตอน precontemplation ได้มากขึ้น
มีแนวโน้มที่จะปฏิเสธได้ว่าพวกเขามีการดื่ม
ปัญหาที่ระบุตัวอย่างเช่น "ผม
ไม่ได้เป็นคนที่มีปัญหา มันไม่
ได้ทำให้รู้สึกมากสำหรับผมที่จะอยู่ที่นี่ "
หรือ "เท่าที่ผมกังวลฉันไม่
ดื่มแอลกอฮอล์ 86 การวิจัยและสุขภาพ
CARLO ซี DICLEMENTE, Ph.D. , เป็น
ศาสตราจารย์และประธานภาควิชา
จิตวิทยาและ LORI อี Bellino, กศ.ม. ,
และ TARA เมตร NEAVINS, MS จะจบการศึกษา
นักเรียนในจิตวิทยามนุษย์บริการ
โปรแกรมและผู้ช่วยวิจัยที่ดร
DiClemente ที่มหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์
บัลติมอร์, บัลติมอร์.
ฉบับ 23 ฉบับที่ 2 ปี 1999 87
การสร้างแรงจูงใจและการรักษาโรคพิษสุราเรื้อรัง
ได้ใด ๆ [แอลกอฮอล์] ปัญหาที่ต้อง
มีการเปลี่ยนแปลง. "ในทางกลับกันผู้ป่วยใน
ขั้นตอนการเตรียมการและการดำเนินการได้มากขึ้น
มีแนวโน้มที่จะยอมรับว่าพวกเขามีการดื่ม
ปัญหาเซนตัวอย่างเช่น " ฉันกำลัง
ทำงานอย่างแข็งขันใน [แอลกอฮอล์] ปัญหาของฉัน "
และ "ฉันมีปัญหาและผม
คิดว่าผมควรจะทำงานในมัน. "
ใช้ขนาดเดียวกันมวลและ
Kivlahan (1995) พบว่ารูปแบบที่คล้ายกัน
ในหมู่คนกลุ่มใหญ่ของ substanceabusing
ทหารผ่านศึก รูปแบบเดียวกัน
ในการสร้างแรงจูงใจได้รับการอื่น ๆ ที่พบใน
ประชากรที่กำลังมองหาการรักษารวมทั้ง
ผู้เสพสารเสพติดผู้ป่วยใน (Isenhart
1994) และผู้ใช้ polydrug ในยา
รักษาการซ่อมบำรุง (Belding et al.
1995) ตระหนักถึงความแตกต่างเหล่านี้
เป็นขั้นตอนแรกที่จะประเมินวิธีการที่แตกต่างกัน
มีผลต่อแรงจูงใจในการมีส่วนร่วม
ในโปรแกรมการรักษาและการดื่ม
ผล.
การประเมินผลของแรงจูงใจที่มี
ความท้าทายที่สำคัญ อิทธิพลภายนอก
และความกดดันเช่นเดียวกับความคิดภายใน
และความรู้สึกมีส่วนร่วมกับบุคคล
ทั้งแรงจูงใจที่จะต้องพิจารณาและ implment
เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม (คันนิงแฮม
et al. 1994) การประเมินแรงจูงใจของคนที่
ต้องใช้การประเมินผลของบุคคล
ทัศนคติและความตั้งใจความเชื่อมั่น
และความมุ่งมั่นและการตัดสินใจ
ความสามารถ (DiClemente และ Prochaska
1998) นักวิจัยได้พยายามที่จะ
สร้างแรงจูงใจในการวัดที่แตกต่างกันหลาย
วิธีรวมถึงการสอบถามผู้ป่วยเกี่ยวกับ
ความตั้งใจของพวกเขาและวางแผนที่จะเปลี่ยนแปลงและ
ถามคำถามหลายสะท้อนให้เห็นถึง
ขั้นตอนต่างๆของการเปลี่ยนแปลง (DiClemente
และ Prochaska 1998; McConnaughy et
. al, 1989; มิลเลอร์และ Tonigan 1996;
et Rollnick al. 1992) นักวิจัยคนอื่น
มีความพยายามที่จะพัฒนามาตรการ
สร้างแรงจูงใจในการรักษา (DeLeon et
. al, 1997;. ซิมป์สันและโจ 1993)
ในฐานะที่เป็นผลของการปรับปรุงมุมมอง
แนวคิดของแรงจูงใจที่
แพทย์และนักวิจัยกำลังพยายาม
ที่จะเข้าไปแทรกแซงก่อนหน้านี้ที่มีปัญหา
การดื่มและการออกแบบ โปรแกรมที่จะรับสมัคร
และกระตุ้นให้ผู้ป่วยขาดแรงบันดาลใจ.
โปรแกรมดังกล่าวได้รับการออกแบบมาเพื่อ
งานที่เฉพาะเจาะจงและอุปสรรคที่เกิดขึ้นใน
แต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง ต้องการย้าย
จากเวที precontemplation,
ผู้ป่วยต้องยอมรับที่จะมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ที่มีปัญหาและตระหนักถึงความจำเป็นที่จะ
เปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มของเขาหรือเธอ ใน
ขั้นตอนการไตร่ตรองผู้ป่วย
ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเขาหรือเธอ
หลังจากชั่งน้ำหนักในเชิงบวกและเชิงลบ
ของการเปลี่ยนแปลงด้าน ในการเตรียมการ
ขั้นตอนที่ผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นของเขาหรือเธอ
มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงและวางแผนที่จะ
ดำเนินการ ในขั้นตอนการดำเนินการ
ของผู้ป่วยพัฒนาพฤติกรรมที่เฉพาะเจาะจง
ที่จะเปลี่ยนกลยุทธ์การดื่มของเขาหรือเธอ
พฤติกรรม สุดท้ายในการบำรุงรักษา
ขั้นตอนที่ผู้ป่วยพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการกำเริบของโรค
โดยการพัฒนาชีวิตที่สนับสนุน
การเปลี่ยนแปลงในการดื่มของเขาหรือเธอ สำหรับ
การกู้คืนที่ประสบความสำเร็จแรงจูงใจของผู้ป่วย
เป็นสิ่งสำคัญตลอดกระบวนการทั้งหมด,
แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง
มุ่งเน้นในช่วงแรกสามขั้นตอน.
แรงจูงใจในการเปลี่ยนและ
การสร้างแรงจูงใจในการรักษา
แรงจูงใจที่ดูเหมือนจะเป็นมิติที่สำคัญ
ที่มีอิทธิพลต่อผู้ป่วยที่จะแสวงหา
ปฏิบัติตามและ การรักษาที่สมบูรณ์
เช่นเดียวกับที่จะทำให้ในระยะยาวที่ประสบความสำเร็จ
ในการเปลี่ยนแปลงดื่มของพวกเขา (DiClemente
และสกอตต์ 1997) การศึกษาในหมู่ substance-
เหยียดหยามผู้ป่วยที่ได้แสดงให้เห็น
ความสำคัญของการสร้างแรงจูงใจ
ในการรักษาในการทำนายการรักษา
การมีส่วนร่วมและการกู้คืน (DeLeon et al.
1997; ซิมป์สันและโจ 1993) แรงจูงใจ
ในการเปลี่ยนพฤติกรรมเช่นปัญหา
การดื่ม แต่ไม่ได้เป็นความหมายเหมือนกัน
กับแรงจูงใจในการมีส่วนร่วมใน
การรักษา ผู้ป่วยหลายคนเข้าสู่การรักษา
ภายใต้ความกดดันจากคนอื่น ๆ .
แม้ว่าผู้ป่วยเหล่านี้อาจเข้า
รักษาที่พวกเขาอาจจะไม่พร้อมที่จะ
เปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มของพวกเขาและ
อาจจะไม่ได้มีส่วนร่วมในการรักษา.
ส่วนใหญ่รักษาสารเสพติด
และความคิดริเริ่มโปรแกรมช่วยตัวเองได้รับการ
ออกแบบมาเพื่อช่วยผู้ป่วย ที่มีความพร้อม
ที่จะดำเนินการและแก้ไขปัญหาของพวกเขา.
ขึ้นอยู่กับชนิดของโปรแกรมและ
ความเข้มของขั้นตอนการตรวจสอบ
ก่อนที่จะเข้ารับการรักษา แต่คน
ที่ยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงหรือผู้ที่อยู่
ในขั้นเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงมักจะ
เข้ารับการรักษาเหล่านี้ โปรแกรม ดังนั้น
แพทย์ส่วนใหญ่จำเป็นต้องรู้วิธีที่จะ
จัดการกับผู้ป่วยที่ขาดแรงบันดาลใจหรือไม่เต็มใจ
ที่เข้ารักษาและผู้ที่มีที่ดีที่สุด,
สับสนเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของพวกเขา.
ในฐานะที่เป็นแหลมออกโดยมิลเลอร์และ Rollnick
(1991) วิธีการแบบดั้งเดิมในการรักษา
ผู้ป่วยที่ขาดแรงบันดาลใจกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ปัญหา มักจะใช้ในเชิงรุกและคาดคั้น
กลยุทธ์ในการตอบสนองต่อ
การปฏิเสธของผู้ป่วย ในการใช้กันอย่างแพร่หลาย
วิธีทีมงานของสมาชิกในครอบครัว
เพื่อนและเพื่อนร่วมงานมารวมกันที่จะเผชิญหน้ากับ
ดื่มและโน้มน้าวให้เขาหรือ
เธอรักษาโรคพิษสุราเรื้อรังที่จำเป็น
(จอห์นสัน 1986; Liepman 1993).
หลักฐานล่าสุดระบุ แต่
การเผชิญหน้าที่สามารถส่งเสริมให้เกิดการปฏิเสธ และ
ความต้านทานในการดื่ม (มิลเลอร์ et al.
1993) ขณะที่มิลเลอร์ (1985) เน้นใน
การทบทวนวรรณกรรมแรงจูงใจ,
แพทย์ที่ทำงานกับ unmotivated
ผู้ป่วยที่จะต้องดำเนินการคาดคั้นน้อย
และอื่น ๆ ที่ก่อให้เกิดแรงจูงใจ
วิธีการรักษา.
แหล่งที่มาของแรงจูงใจใน
การวิจัยการตรวจสอบแหล่งที่มาของแรงจูงใจ
สำหรับการเปลี่ยนแปลงมักจะได้เทียบ
แหล่งที่มาของแรงจูงใจที่แท้จริง ( เช่น
ความรู้สึกความรู้สึกของความสำเร็จ) กับ
แหล่งภายนอก (เช่นแรงจูงใจทางการเงิน)
(Deci และไรอัน 1987) โดยทั่วไป
แรงจูงใจภายในที่เกี่ยวข้องกับ
การเปลี่ยนแปลงในระยะยาวมากกว่าภายนอกเป็น
แรงจูงใจ (Deci และไรอัน 1985).
แกงและเพื่อนร่วมงาน (1991) พบ
ว่าคนที่นำเสนอสิ่งจูงใจทางการเงิน
(เช่นแรงจูงใจภายนอก) เพื่อหยุด
การสูบบุหรี่มีประสิทธิภาพน้อยลงทั้งใน
ระยะสั้นและระยะยาวมากกว่าการแทรกแซง
ที่เพิ่มสูบบุหรี่ภายใน
แรงจูงใจโดยการสนับสนุนและส่งเสริม
ความรับผิดชอบส่วนบุคคล.
ไรอันและเพื่อนร่วมงาน (1995) พบ
ว่าในหมู่คนที่ได้รับ
การรักษาผู้ป่วยนอกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ภายใน
แรงจูงใจ (การประเมินผลจากการรักษา
แบบสอบถามแรงจูงใจ) มีความสัมพันธ์
ในเชิงบวก ทั้งการมีส่วนร่วมในการรักษา
และการเก็บรักษา ท่ามกลางการศึกษา
วิชาผู้ป่วยนอกที่มีสูง
ระดับของทั้งภายในและภายนอก
มีแรงจูงใจในการรักษาที่สูงที่สุด
การเก็บรักษาและการเข้าร่วมประชุมการรักษา
ผล โดยไม่คำนึงถึงระดับของ
แรงจูงใจภายนอกผู้ป่วยนอกที่มี
แรงจูงใจภายในต่ำที่เลวร้ายที่สุดได้
ผลการรักษา ในที่สุดผู้ป่วย
ที่มีปัญหาการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่รุนแรงมากขึ้น
88 เครื่องดื่มแอลกอฮอล์การวิจัยและสุขภาพ
โดยทั่วไปมีแรงจูงใจภายในมากขึ้น
สำหรับการรักษา ความรุนแรงของ
ผู้ป่วยที่มีปัญหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ช่วยเพิ่ม
แรงจูงใจภายในคงเพราะ
ความรุนแรงของปัญหาการเพิ่มขึ้นของความทุกข์
และมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจ.
แม้ว่าแรงจูงใจภายใน
ที่ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นในระยะยาวสำหรับการ
ประสบความสำเร็จในการสร้างแรงจูงใจภายนอกดูเหมือนว่า
เพื่อส่งเสริมการเว้นระยะสั้นจาก
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติดอื่น ๆ การแทรกแซง
ที่มีแรงจูงใจทางการเงินให้แก่ผู้ป่วย
ที่ส่งตัวอย่างปัสสาวะยาเสพติดฟรี
ได้รับพบว่าจะมีความหมาย
ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่มาตรฐานการรักษา
โดยไม่ต้องแรงจูงใจทางการเงิน
(ฮิกกินส์และ Budney 1993; Stitzer et
. al, 1993) (ดูบทความในเรื่องนี้
โดยฮิกกินส์ และ Petry, PP. 122-127).
อาศัย แต่เพียงผู้เดียวกับความดันภายนอก
และแรงจูงใจที่มีอิทธิพลต่อผู้ป่วย
ในการปรับเปลี่ยนการดื่มของเขาหรือเธอ behavio
การแปล กรุณารอสักครู่..
คุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟันคุณย่าของฉันบอกว่า คนโบราณใช้โขลกเปลือกเพื่อแปรงฟัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Are there any questions
- The deaths of two children from carbon m
- การอายในเรื่องที่ไม่ควรจะอาย
- ECONOMY: Gross National Product; USD $27
- Jack showed jim this picture
- could you give me a pic
- blue is calming
- no fucking pain, no fucking gain
- ขอโทษที่ตอบช้าวันนี้ยุ่งมาก
- Architects are designing professional ca
- ซึ่งมีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่สวยงาม
- โดดเดี่ยว
- The deaths of two children from carbon m
- คุณอายุเท่าไร?
- I borrowed your phone now
- ECONOMY: Gross National Product; USD $27
- นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน
- สวัสดีเจน สบายดีไหม หวังว่าเธอคงสบายดี ข
- The birthday letter should be written ke
- ประสบความสำเร็จในอนาคต
- แบบนั่นคงไม่ดีแน่
- Isn't that expensive?
- The birthday letter should be written ke
- มองข้ามไม่ได้
