Similarly, ⟨i⟩ and ⟨j⟩ were also no

Similarly, ⟨i⟩ and ⟨j⟩ were also not yet considered two distinct letters, but different forms of the same letter, hence ioy for joy and iust for just. Again, the custom of using ⟨i⟩ as a vowel and ⟨j⟩ as a consonant is first found in the 1630s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทำนองเดียวกัน ⟨i⟩ และ ⟨j⟩ ก็ยังไม่ ได้พิจารณาสองตัวที่แตกต่างกัน แต่รูปแบบของตัวอักษรเดียว ดังนั้น ioy รื่นเริงและ iust สำหรับเพียง อีกครั้ง การใช้ ⟨i⟩ เป็น ⟨j⟩ และสระเป็นพยัญชนะที่พบครั้งแรกใน 1,630

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทำนองเดียวกัน⟨i⟩และ⟨j⟩ก็ยังไม่ถือว่ายังตัวอักษรสองตัวที่แตกต่างกัน แต่รูปแบบที่แตกต่างกันของตัวอักษรเดียวกันจึง ioy สำหรับความสุขและความ iust เพียง อีกครั้งที่กำหนดเองของการใช้⟨i⟩เป็นเสียงสระและ⟨j⟩เป็นพยัญชนะที่พบครั้งแรกในยุค 1630

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทํานองเดียวกัน ⟨ผม⟩⟨ J ⟩และยังไม่ได้พิจารณาสองตัวอักษรที่แตกต่างกัน แต่ในรูปแบบที่แตกต่างกันของตัวอักษรเดียวกัน ดังนั้น ioy ความสุขและแค่เพียง อีกครั้ง , ที่กำหนดเองของการใช้⟨ผม⟩เป็นเสียงสระและ⟨ J ⟩เป็นพยัญชนะตัวแรกที่พบใน 1610 .