Further, and paradoxically, Western

Further, and paradoxically, Western discourse about the inherent difference
of the Japanese, which utilised adjectives such as ‘inscrutable’, ‘exotic’,
‘anti-individualistic’, provided a mechanism through which Japan would
redefine itself. Iwabuchi labels as self-orientalism the process by which Japan
defined itself in terms of existing definitions on the part of the West (1994).
In Orientalism, Said defined Orientalism as ‘an exercise of cultural strength’
in which the West determined ‘that the Orient and everything in it was, if
not patently inferior to, then in need of corrective study by the West’ (2003:
40–1). An example of this approach can be found in Ruth Benedict’s book,
The Chrysanthemum and the Sword: Patterns of Japanese Culture (1946), based
upon interviews with prisoners of war in Allied camps; in fact, Benedict never
visited Japan, instead basing her conclusions solely on interviews with Japanese
immigrants and extant written materials. These conclusions constructed Japan
as a ‘shame’ culture in opposition to the ‘guilt’ culture of Western societies,
and through the processes of Orientalism and self-Orientalism (or complicit
Orientalism), became a mechanism through which to distinguish Japan from
the West, and indeed the West from Japan. As such, the search for what was
distinctive about Japanese society operated within pre-existing Orientalist
assumptions about Japan and the Japanese rather than differing from them.
The idea of the community as fundamental to the ie system of kinship, was
situated in opposition to the traits of an imaginary America associated with
rampant individualism, selfishness and commodity fetishisation. Iwabuchi
writes

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพิ่มเติม และ paradoxically เวสเทิร์นวาทกรรมเกี่ยวกับความแตกต่างโดยธรรมชาติของญี่ปุ่น การใช้คำคุณศัพท์เช่น 'inscrutable' 'แปลกใหม่'กลไกที่ญี่ปุ่นจะให้ 'ต้าน individualistic'กำหนดเอง Iwabuchi ป้าย orientalism ตนเองเป็นกระบวนการที่ญี่ปุ่นกำหนดตัวเองในแง่ของข้อกำหนดที่มีอยู่ในส่วนตะวันตก (1994)ใน Orientalism กล่าวว่ากำหนด Orientalism เป็น 'การออกกำลังกายของความแข็งแกร่งทางวัฒนธรรม'ในการที่ตะวันตกกำหนด ' ว่า โอเรียนท์และทุกอย่างในนั้นได้ ถ้าไม่เหตุน้อยไป แล้ว ต้องศึกษาแก้ไขโดยตะวันตก ' (2003:40 – 1) ตัวอย่างของวิธีการนี้สามารถพบได้ในหนังสือนางรูธเบเนดิกต์เบญจมาศและดาบ: รูปแบบของวัฒนธรรมญี่ปุ่น (1946), ตามเมื่อสัมภาษณ์กับเชลยศึกในค่ายพันธมิตร ในความเป็นจริง ไม่เบเนดิกต์เยี่ยมชมญี่ปุ่น อ้างอิงบทสรุปของเธอแต่เพียงผู้เดียวในการสัมภาษณ์กับญี่ปุ่นแทนอพยพและวัสดุยังเขียน บทสรุปเหล่านี้สร้างญี่ปุ่นเป็นวัฒนธรรม 'ละอายใจ' ใน 'ผิด' วัฒนธรรมของตะวันตกสังคมและกระบวนการของ Orientalism และ Orientalism ตนเอง (หรือ complicitOrientalism), กลายเป็น กลไกที่แตกต่างจากญี่ปุ่นตะวันตก และแน่นอนตะวันตกจากประเทศญี่ปุ่น เช่น ค้นหาอะไรได้โดดเด่นเกี่ยวกับสังคมญี่ปุ่นที่ดำเนินการภายใน Orientalist ที่มีอยู่ก่อนสมมติฐานเกี่ยวกับญี่ปุ่น และญี่ปุ่น มากกว่าแตกต่างจากพวกเขาของชุมชนเป็นพื้นฐานของความคิดถูกระบบของญาติ ieตั้งอยู่ในลักษณะของอเมริกาเป็นจินตภาพที่เกี่ยวข้องกับอาละวาดปัจเจกนิยม ความเห็นแก่ตัว และชุด fetishisation Iwabuchiเขียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อไปและขัดแย้งวาทกรรมเกี่ยวกับเวสเทิร์แตกต่างโดยธรรมชาติ
ของญี่ปุ่นซึ่งใช้คำคุณศัพท์เช่น 'ลึกลับ', 'แปลก'
'ต่อต้านปัจเจก' ให้กลไกโดยที่ญี่ปุ่นจะ
กำหนดตัวเอง Iwabuchi ป้ายเป็นตัวเอง orientalism กระบวนการที่ญี่ปุ่น
กำหนดเองในแง่ของคำนิยามที่มีอยู่ในส่วนของเวสต์ (1994).
ใน Orientalism, กล่าวว่ากำหนด Orientalism เป็น 'การออกกำลังกายของความแข็งแรงทางวัฒนธรรม'
ที่เวสต์ที่กำหนดว่า โอเรียนท์และทุกอย่างในนั้นคือถ้า
ไม่ได้ด้อยกว่าเหตุนั้นอยู่ในความต้องการของการศึกษาการแก้ไขโดยเวสต์ (2003:
40-1) ตัวอย่างของวิธีการนี้สามารถพบได้ในหนังสือของรู ธ เบเนดิกต์,
ดอกเบญจมาศและดาบ: รูปแบบของวัฒนธรรมญี่ปุ่น (1946) อิง
อยู่กับการสัมภาษณ์กับเชลยศึกในค่ายพันธมิตร; ในความเป็นจริงเบเนดิกต์ที่ไม่เคย
ไปเยือนประเทศญี่ปุ่นแทน basing ข้อสรุปของเธอเพียงผู้เดียวในการสัมภาษณ์กับญี่ปุ่น
อพยพและวัสดุที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ยังหลงเหลืออยู่ ข้อสรุปเหล่านี้สร้างญี่ปุ่น
เป็น 'ความอัปยศวัฒนธรรมในการต่อสู้กับ' ความผิด 'วัฒนธรรมของสังคมตะวันตก,
และผ่านกระบวนการของการ Orientalism และตนเอง Orientalism (หรือซับซ้อน
Orientalism) กลายเป็นกลไกผ่านทางที่จะแยกแยะความแตกต่างจากญี่ปุ่น
ตะวันตก และแน่นอนตะวันตกจากประเทศญี่ปุ่น เช่นการค้นหาสิ่งที่เป็น
ที่โดดเด่นเกี่ยวกับสังคมญี่ปุ่นดำเนินการภายในคล้อยที่มีอยู่ก่อน
สมมติฐานเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นและญี่ปุ่นมากกว่าที่แตกต่างจากพวกเขา.
ความคิดของชุมชนเป็นพื้นฐานของระบบเช่นของเครือญาติได้
ตั้งอยู่ในความขัดแย้งกับ ลักษณะของจินตนาการอเมริกาที่เกี่ยวข้องกับ
ปัจเจกอาละวาดความเห็นแก่ตัวและสินค้าโภคภัณฑ์ fetishisation Iwabuchi
เขียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพิ่มเติม และขัดแย้งตะวันตกวาทกรรมเกี่ยวกับแท้จริงความแตกต่าง
ของญี่ปุ่นซึ่งใช้คำคุณศัพท์เช่น ' ลึกลับ ' ' แปลก '
'anti-individualistic ' ให้กลไกที่ญี่ปุ่น
redefine ตัวเอง . อิวาบุจิฉลากเป็นตะวันออกตนเอง กระบวนการ ซึ่งญี่ปุ่น
นิยามตัวเองในแง่ของความหมายที่มีอยู่ในส่วนของตะวันตก
( 1994 )ในตะวันออก กล่าวว่า กำหนดตะวันออกเป็น ' การออกกำลังกายแรง ' วัฒนธรรม
ที่ตะวันตกกำหนด ' ตะวันออก และทุกสิ่งในนี้ ถ้าไม่เห็น
ด้อยกว่า แล้วต้องการแก้ไข การศึกษาจากตะวันตก ( 2546 :
40 ( 1 ) ตัวอย่างของวิธีการนี้สามารถพบได้ในหนังสือของรูธ เบเนดิกต์ ,
ดอกเบญจมาศและดาบ : รูปแบบของวัฒนธรรมญี่ปุ่น ( 1946 ) , ตาม
เมื่อสัมภาษณ์กับเชลยศึกในค่ายพันธมิตร ในความเป็นจริง นุ้ยไม่เคย
เยือนญี่ปุ่น แทนการอ้างอิงสรุปของเธอ แต่เพียงผู้เดียวในการสัมภาษณ์กับผู้อพยพชาวญี่ปุ่น
ยังเขียนและวัสดุ ข้อสรุปเหล่านี้สร้างญี่ปุ่น
เป็น ' อัปยศ ' วัฒนธรรมในการต่อสู้กับ ' ตราบาป ' วัฒนธรรมของสังคมตะวันตก และผ่านกระบวนการของตะวันออก

( หรือรู้เห็นด้วยตนเอง และตะวันออกตะวันออก ) เป็นกลไกที่แตกต่างจากตะวันตกและญี่ปุ่น
ตะวันตก , แท้จากญี่ปุ่น เช่น การค้นหาสิ่งที่โดดเด่นเกี่ยวกับสังคมญี่ปุ่น
หยอดภายในที่มีอยู่ก่อน orientalist
สมมติฐานเกี่ยวกับญี่ปุ่น และภาษาญี่ปุ่นมากกว่า แตกต่างจากพวกเขา .
ความคิดของชุมชนเป็นหลัก เช่น ระบบของเครือญาติ คือ
ตั้งอยู่ในการต่อสู้กับลักษณะของจินตนาการอเมริกาที่เกี่ยวข้องกับ
อาละวาดเธอเห็นแก่ตัวและ fetishisation สินค้า อิวาบุจิ
เขียน