However, we should not become too p

However, we should not become too preoccupied with the issue of disruptive behaviour, for while we will all remember unsatisfactory classes, we will also look back with pleasure on those groups and lessons which were successful. Teenagers, if they are engaged, have a great capacity to learn, a great potential for creativity, and a passionate commitment to things which interest them. There is almost nothing more exciting than a class of involved young people at this age pursuing a learning goal with enthusiasm. Our job, therefore, must be to provoke student engagement with material which is relevant and involving. At the same time we need to do what we can to bolster our students’ self-esteem, and be conscious, always, of their need for identity.

Herbert Puchta and Michael Schratz see problems with teenagers as resulting, in part, from ‘…the teacher’s failure to build bridges between what they want and have to teach their students’ worlds of thought and experience’ (1993:4). They advocate linking language teaching far more closely to the students’ everyday interests through, in particular, the use of ‘humanistic’ teaching.

Students must be encouraged to respond to texts and situations with their own thoughts and experience, rather than just by answering questions and doing abstract learning activities. We must give them tasks which they are able to do, rather than risk humiliating them.

We have come some way from the teaching of young children. We can ask teenagers to address learning issues directly in a way that younger learners might not appreciate. We are able to discuss abstract issues with them. Indeed part of our job is to provoke intellectual activity by helping them to be aware of contrasting ideas and concepts which they can resolve for themselves – though still with our guidance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม เราควรไม่กลายเป็นเกินมัวแต่ปัญหาของพฤติกรรมขวัญ สำหรับในขณะที่เราจะทั้งหมดจำเรียนเฉย ๆ เราจะยังดูกลับ มีความสุขในกลุ่มเหล่านั้นและบทเรียนที่ไม่ประสบความสำเร็จ วัยรุ่น ถ้าพวกเขามีส่วนร่วม มีกำลังมากในการเรียนรู้ ศักยภาพดีสำหรับความคิดสร้างสรรค์ และความมุ่งมั่นกระตือรือร้นกับสิ่งที่พวกเขา มีเป็นเกือบไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าชั้นเรียนของเยาวชนที่เกี่ยวข้องในยุคนี้ที่ใฝ่หาเป้าหมายเรียน ด้วยความกระตือรือร้น งานของเรา ดังนั้น ต้องเย้าหมั้นนักเรียน มีวัสดุที่เกี่ยวข้อง และเกี่ยวข้องกับการ ขณะเดียวกัน เราต้องทำสิ่งที่เราสามารถ การนับถือตนเองของนักเรียนของเราส่งเสริม มีสติ เสมอ ของตัวตนต้องการเฮอร์เบิร์ต Puchta และ Michael Schratz ดูปัญหาวัยรุ่นเป็นกระ ในส่วน ' ... ความล้มเหลวของอะลูมิเนียมม...ครูสร้างสะพานระหว่างสิ่งที่พวกเขาต้องการ และต้องสอนโลกของนักคิด และประสบการณ์ ' (1993:4) พวกเขาสนับสนุนการเชื่อมโยงการสอนภาษาอย่างใกล้ชิดมากขึ้นเพื่อนักเรียนที่สนใจทุกวันผ่าน โดยเฉพาะ ใช้สอน 'humanistic'นักเรียนต้องให้ตอบสนองต่อข้อความและสถานการณ์ ด้วยความคิดและประสบการณ์ของตนเอง ไม่ ใช่เพียง แค่ตอบคำถาม และทำกิจกรรมการเรียนรู้แบบนามธรรม เราต้องให้งานที่จะต้องทำ แทนความอัปยศนั้นเรามาทางบางจากสอนเด็ก เราสามารถถามวัยรุ่นยังอยู่ที่เรียนรู้โดยตรงในทางที่อาจไม่ได้ชื่นชมนักเรียนอายุ เราจะสามารถอภิปรายปัญหานามธรรมด้วย แน่นอนส่วนหนึ่งของงานของเราคือการ กระตุ้นกิจกรรมทางปัญญา โดยจะทราบถึงความคิดและแนวคิดที่พวกเขาสามารถแก้ปัญหาด้วยตนเอง – แตกต่างกันแต่ก็ยัง มีคำแนะนำของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามเราไม่ควรจะกลายเป็นหมกมุ่นเกินไปกับปัญหาของพฤติกรรมก่อกวนสำหรับในขณะที่เราจะเรียนทุกคนจำที่น่าพอใจแล้วเรายังจะมองย้อนกลับไปมีความสุขในกลุ่มเหล่านั้นและบทเรียนที่ประสบความสำเร็จ วัยรุ่นถ้าพวกเขามีส่วนร่วมมีความจุที่ดีในการเรียนรู้ที่มีศักยภาพที่ดีสำหรับความคิดสร้างสรรค์และความมุ่งมั่นที่หลงใหลกับสิ่งที่พวกเขาสนใจ มีเกือบไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าการเรียนของคนหนุ่มสาวที่มีส่วนร่วมในวัยนี้การใฝ่หาเป้าหมายของการเรียนรู้ที่มีความกระตือรือร้น งานของเราจึงจะต้องกระตุ้นการมีส่วนร่วมของนักเรียนด้วยวัสดุที่มีความเกี่ยวข้องและที่เกี่ยวข้องกับ ในขณะเดียวกันเราต้องทำในสิ่งที่เราสามารถที่จะหนุนนักเรียนของเราภาคภูมิใจในตนเองและมีสติเสมอของความต้องการของพวกเขาสำหรับตัวตน. เฮอร์เบิร์ puchta และไมเคิล Schratz เห็นปัญหากับวัยรุ่นเป็นผลให้ในบางส่วนจาก ... ความล้มเหลวของครูที่จะสร้างสะพานเชื่อมระหว่างสิ่งที่พวกเขาต้องการและมีการสอน 'โลกของความคิดและประสบการณ์นักเรียนของพวกเขา (1993: 4) พวกเขาสนับสนุนการเชื่อมโยงการเรียนการสอนภาษาที่ไกลมากขึ้นอย่างใกล้ชิดให้กับนักเรียนที่สนใจในชีวิตประจำวันผ่านโดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้งานของ 'เห็นอกเห็นใจ' การเรียนการสอน. นักเรียนจะต้องได้รับการสนับสนุนที่จะตอบสนองต่อข้อความและสถานการณ์ที่มีความคิดของตัวเองและประสบการณ์มากกว่าเพียงโดยการตอบคำถาม และการทำกิจกรรมการเรียนรู้ที่เป็นนามธรรม เราต้องให้งานของพวกเขาที่พวกเขาสามารถที่จะทำมากกว่าความเสี่ยงอับอายพวกเขา. เราได้มาทางใดทางหนึ่งจากการสอนของเด็กเล็ก เราสามารถขอให้วัยรุ่นในการแก้ไขปัญหาการเรียนรู้โดยตรงในลักษณะที่ผู้เรียนที่มีอายุน้อยกว่าไม่อาจชื่นชม เราสามารถที่จะหารือเกี่ยวกับประเด็นที่เป็นนามธรรมกับพวกเขา อันที่จริงส่วนหนึ่งของงานของเราคือการกระตุ้นกิจกรรมทางปัญญาด้วยการช่วยให้พวกเขาที่จะตระหนักถึงความคิดที่แตกต่างและแนวความคิดที่พวกเขาสามารถแก้ปัญหาสำหรับตัวเอง - แม้ว่าจะยังคงมีคำแนะนำของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม เราไม่ควรกลายเป็นหมกมุ่นกับปัญหาของพฤติกรรมก่อกวน เพราะเราทุกคนจะจดจำบทเรียนที่น่าพอใจ เราก็จะมองกลับไปด้วยความสุขในกลุ่มเหล่านั้นและบทเรียนที่ประสบความสำเร็จ วัยรุ่น , ถ้าพวกเขามีส่วนร่วม มีความจุที่ดีในการเรียนรู้ มีศักยภาพที่ดีสำหรับความคิดสร้างสรรค์และความมุ่งมั่นที่หลงใหลในสิ่งที่สนใจพวกเขามีเกือบไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าที่เรียนเกี่ยวข้องกับคนหนุ่มสาวที่อายุนี้ใฝ่เรียนรู้เป้าหมายที่มีความกระตือรือร้น งานของเรา ดังนั้น ต้องกระตุ้นนักเรียนหมั้นกับวัสดุที่เกี่ยวข้องและที่เกี่ยวข้องกับ . ในเวลาเดียวกัน เราต้องทำสิ่งที่เราสามารถที่จะเพิ่มความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองของนักศึกษาของเรา และมีสติเสมอ ความต้องการของพวกเขาเพื่อตัวตน .

เฮอร์เบิร์ต puchta และไมเคิล schratz เห็นปัญหาที่เกิดกับวัยรุ่น เป็น ส่วนหนึ่ง จาก . . . . . . ครู คือ ความล้มเหลวที่จะสร้างสะพานระหว่างสิ่งที่พวกเขาต้องการ และต้องสอนให้นักเรียนคิดและประสบการณ์ของ ' โลก ' ( 1993:4 ) พวกเขาสนับสนุนการเชื่อมโยงการสอนภาษาที่ไกลมากขึ้นอย่างใกล้ชิดเพื่อผลประโยชน์ในชีวิตประจำวันของนักเรียนผ่าน โดยเฉพาะ การใช้ ' สอนมนุษย์

'นักเรียนจะต้องได้รับการตอบสนองต่อข้อความและสถานการณ์กับความคิดของตัวเองและประสบการณ์มากกว่าเพียงโดยการตอบคำถามและทำกิจกรรมการเรียนรู้นามธรรม เราต้องให้พวกเขางานที่พวกเขาสามารถที่จะทำมากกว่าความเสี่ยงที่ทำให้พวกเขา

เรามาบางวิธีจากการสอนเด็กปฐมวัยเราสามารถถามวัยรุ่นที่อยู่ในการเรียนรู้ประเด็นโดยตรงในลักษณะที่เด็กผู้เรียนอาจจะไม่ชื่นชม เราสามารถที่จะหารือเกี่ยวกับปัญหาที่เป็นนามธรรมด้วย แน่นอนส่วนหนึ่งของงานของเราคือการกระตุ้นกิจกรรมทางปัญญา ด้วยการช่วยให้พวกเขาตระหนักถึงด้านความคิดและแนวคิดที่พวกเขาสามารถแก้ปัญหาสำหรับตัวเอง ( แม้ว่ายังคงมีคำแนะนำของเรา