By the time I returned to the Magic

By the time I returned to the Magic City, the Sun had already begun to set.
While holding the bag filled with the gold and silver coins, the reward I got from the guild, I breathed a sigh.

I really worked too much today. To think that I’d be able to earn a gold coin in a single day! The reward for 12 goblins was really big. I also sold the equipment I had recovered from them so I would get 1 gold coin even after dividing the reward in two. Let’s have a luxurious dinner for tonight, I ended up smiling while thinking that. Well, I had my fare share of life threatening experience as a result as well though.

I really don’t wan to go through something like that ever again. Earning a lot isn’t bad but, I really want to avoid putting my life at risk everytime.

“What will you do now?”(renji)
“I’ll go back to my forest now.”(elf)
“I see. If something comes up, I’ll be counting on you again.”
“Sure.”

With just that, we decided to split for today.

The city at dusk, families buying ingredients for dinner, people returning from their jobs.
Getting mixed in that same crowd, the beautiful Elf man disappeared from my vision. Even the way he leaves is cool. His back looks really manly in my opinion.

Somehow I feel a bit envious of that. While feeling such slight jealousy inside, I sighed again.

“Now then, what to do next.”

Returning back to the inn to have dinner, have a drink and going to sleep doesn’t sound bad at all. It’s a bit early though.

This world has too few ways for amusement. My old comrades have been trying to make chess and trump cards popular but that has yet to spread to the massess.

The main reason behind that is that they lack the means to manufacture such things in bulk easily. After they can’t depend on machines like in modern japan and to make such things by hand, they’ll need lot of free labour.

For a country that had been living in the fear of the Demon God till the past 1 year, that would be impossible. Young ones were enlisted in the army or working in repairing and restoring towns destroyed by demons. Elders and children were involved in farmwork or household chores.

They rarely think of indulging in amusement and their thinking is basically, it’s better to work and earn money than have fun. I guess this will continue for some more time. It’s not like the threat of monsters has completely disappeared so it’s only obvious.

That’s why at night, drinking, exchanging info with strangers and adventurers, fighting each other; that’s basically what most people did.

[Isn’t it about time for the Magic Academy to close for the day as well?]
“hm?”

I turned my gaze towards the setting sun. Well, I guess it’s around time for school to end I guess.
I once again pondered over what to do.

[Oh c’mon. Can you not move forward till someone pushes your back?]
“But…”

Now how should I answer Ermenhilde’s question resounding inside my head?

I want to meet them, I think. There’s no reason for me not to do so. I haven’t met them for one whole year. The feeling of seeing those children having grown up now is strong.
At the same time, what should I talk about when I actually meet them? I end up thinking like that.
Anxiety. If I were to put it in words, it was only that. I want to meet them but I don’t know what I should say to them.

Considering that I’m supposed to be the elder here, this isn’t laughable. ‘It’s been a long time!’ even though I know that all I have to do is just say that much..

“haah.”
[Don’t you want to meet them?]

On hearing that, I raised my head.

“I do.”
[Then do so. You don’t have any reason not to, so isn’t it simple?]
“I see.”

As usual, Ermenhilde’s straightforward, or should I say simple.
I ended up feeling envious of my partner. Though I know I’m simply being irresolute and overthinking things too much. this can’t even be called an actual problem.

Being pushed by Ermenhilde’s words, I began walking as I mixed into the crowd.

Albana Magic Academy. It’s oldest academy in the Magic City Ofan.
Only nobles and those with great talent can attend that place though nowadays, only nobles or children with similar backing are attending that place.

Basically, rather than a place to learn and gain knowledge, it has simply become a place to earn a degree from a prestigious school.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยเวลาที่ผมกลับไปเมืองเวทมนตร์ ดวงอาทิตย์เริ่มการตั้งค่าในขณะที่ถือถุงเต็มไป ด้วยทอง และเงินเหรียญ รางวัลที่ผมได้รับจากกิลด์ ผมลมหายใจอกฉันทำงานจริง ๆ เกินไปวันนี้มาก คิดว่า ฉันจะได้รับเหรียญทองในวันเดียว รางวัล 12 ผีคือใหญ่จริง ๆ ผมขายอุปกรณ์ที่ผมได้หายจากพวกเขาดังนั้นฉันจะได้รับเหรียญทองที่ 1 หลังจากแบ่งรางวัลที่สอง ให้มีอาหารหรูหราสำหรับคืนนี้ ฉันสิ้นสุดที่ยิ้มในขณะที่คิดว่า ดี ผมของฉันส่วนแบ่งค่าโดยสารอันตรายถึงประสบการณ์เป็นอย่างดีแม้ว่าชีวิตฉันจริง ๆ ไม่หวานไปถึงบางสิ่งบางอย่างเช่นนั้นอีก รายได้มากไม่ดี แต่ ต้องหลีกเลี่ยงการใช้ชีวิตที่เสี่ยงทุกครั้ง"คุณจะทำอะไรขณะนี้" (เพิลส์)"ฉันจะกลับไปป่าของฉันเดี๋ยวนี้" (เอลฟ์)"ฉันเห็น ถ้าบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา ฉันจะได้นับวันคุณอีก""แน่"มีเพียงแค่นั้น เราตัดสินใจแยกสำหรับวันนี้เมืองที่ยามค่ำ ครอบครัวที่ซื้อวัตถุดิบสำหรับอาหารค่ำ ผู้ที่กลับมาจากงานของพวกเขาการผสมในฝูงชนที่เดียวกัน เอลฟ์คนสวยหายไปจากวิสัยทัศน์ของ แม้แต่เขาจะเย็น หลังเขาดูแมนลี่จริง ๆ ในความคิดของฉันอย่างใด ฉันรู้สึกอิจฉาบิตที่ ในขณะที่ความรู้สึกเช่นฝีมือเล็กน้อยภายใน ฉัน sighed อีกครั้ง"ตอนนั้น สิ่งที่ต้องทำ"กลับมาอินน์มีอาหาร เครื่องดื่ม และเข้านอนไม่ได้เสียงไม่ดีเลย มันเป็นต้นแบบแม้ว่าโลกนี้มีน้อยเกินไปวิธีสนุก สหายเก่าของฉันได้พยายามที่จะทำให้หมากรุกและไพ่ที่เหนือกว่ายอดนิยม แต่ที่ยังไม่ได้แพร่กระจายไปที่ massessเหตุผลหลักที่เป็นที่พวกเขาขาดหมายถึงการผลิตสิ่งต่าง ๆ จำนวนมากได้อย่างง่ายดาย หลังจากที่พวกเขาไม่ขึ้นกับเครื่องจักรเช่น ในประเทศญี่ปุ่นสมัยใหม่ และทำให้สิ่งต่าง ๆ ด้วยมือ พวกเขาจะต้องมากแรงงานฟรีสำหรับประเทศที่มาอยู่ในความกลัวของเจ้าปีศาจจนถึง 1 ปีผ่านมา ที่จะเป็นไปไม่ได้ หนุ่มสาวที่ถูกเกณฑ์ในกองทัพ หรือในการซ่อมแซม และฟื้นฟูเมืองทำลาย โดยปีศาจ ผู้สูงอายุและเด็กมีส่วนร่วมในงานบ้าน farmwork หรือบ้านไม่ค่อยคิดถึงเหนื่อยสนุก และความคิดของพวกเขาเป็นพื้น การทำงาน และได้รับเงินมากกว่าสนุก ฉันเดานี้จะยังคงเพิ่มเติม จะไม่เหมือนการคุกคามของมอนสเตอร์ทั้งหมดหายไปจึงเท่านั้นชัดเจนที่ว่าทำไมเวลากลางคืน การดื่ม การแลกเปลี่ยนข้อมูลกับคนแปลกหน้าและนักผจญภัย ต่อสู้แต่ละอื่น ๆ ที่เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ได้[ไม่ได้เกี่ยวกับเวลาสำหรับสถาบันเวทมนตร์ปิดวันดี]"หือ"ฉันหันสายตาของฉันต่ออาทิตย์ ดี ผมคิดว่า มันเป็นช่วงเวลาสำหรับการโหวตสิ้นสุดฉันอีกครั้ง pondered ผ่านจะทำอย่างไร[โอ้ c'mon คุณไม่สามารถย้ายไปข้างหน้าจนมีคนดันหลัง]"แต่..."ตอนนี้ วิธีควรฉันตอบคำถามของ Ermenhilde ที่ดังก้องในหัวของฉันI want to meet them, I think. There’s no reason for me not to do so. I haven’t met them for one whole year. The feeling of seeing those children having grown up now is strong.At the same time, what should I talk about when I actually meet them? I end up thinking like that.Anxiety. If I were to put it in words, it was only that. I want to meet them but I don’t know what I should say to them.Considering that I’m supposed to be the elder here, this isn’t laughable. ‘It’s been a long time!’ even though I know that all I have to do is just say that much..“haah.”[Don’t you want to meet them?]On hearing that, I raised my head.“I do.”[Then do so. You don’t have any reason not to, so isn’t it simple?]“I see.”As usual, Ermenhilde’s straightforward, or should I say simple.I ended up feeling envious of my partner. Though I know I’m simply being irresolute and overthinking things too much. this can’t even be called an actual problem.Being pushed by Ermenhilde’s words, I began walking as I mixed into the crowd.Albana Magic Academy. It’s oldest academy in the Magic City Ofan.Only nobles and those with great talent can attend that place though nowadays, only nobles or children with similar backing are attending that place.Basically, rather than a place to learn and gain knowledge, it has simply become a place to earn a degree from a prestigious school.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทุกครั้งที่ผมกลับไปเมืองเวทมนตร์ดวงอาทิตย์ได้เริ่มแล้วการตั้งค่า.
ในขณะที่ถือถุงที่เต็มไปด้วยเหรียญทองและเงินรางวัลที่ผมได้จากกิลด์ผมถอนหายใจได้. ผมทำงานมากเกินไปจริงๆวันนี้ ที่จะคิดว่าฉันจะสามารถที่จะได้รับเหรียญทองในวันเดียว! รางวัลสำหรับ 12 ก๊อบลินเป็นใหญ่จริงๆ ฉันยังได้ขายอุปกรณ์ที่ฉันได้หายไปจากพวกเขาดังนั้นฉันจะได้รับเหรียญทอง 1 แม้หลังจากการแบ่งรางวัลออกเป็นสอง กันเถอะมีอาหารมื้อค่ำสุดหรูสำหรับคืนนี้ผมจบลงด้วยรอยยิ้มในขณะที่คิดว่า ดีฉันมีส่วนแบ่งค่าโดยสารของประสบการณ์ที่คุกคามชีวิตเป็นผลเช่นกันแม้ว่า. ผมไม่ wan ไปผ่านสิ่งที่ต้องการที่เคยอีกครั้ง รายได้เป็นจำนวนมากไม่ได้เลวร้าย แต่ผมต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการวางชีวิตของฉันที่ทุกครั้งที่มีความเสี่ยง. "คุณจะทำอะไรตอนนี้หรือไม่" (Renji) "ฉันจะกลับไปที่ป่าของฉันตอนนี้." (เอลฟ์) "ผมเห็น . หากสิ่งที่เกิดขึ้นผมจะนับที่คุณอีกครั้ง ". " แน่นอน. " มีเพียงว่าเราตัดสินใจที่จะแยกสำหรับวันนี้. เมืองในตอนค่ำครอบครัวซื้อส่วนผสมสำหรับอาหารมื้อเย็นคนกลับมาจากงานของพวกเขา. การผสมใน ที่ฝูงชนเดียวกันชายเอลฟ์ที่สวยงามหายไปจากวิสัยทัศน์ของฉัน แม้วิธีการที่เขาออกจะเย็น ด้านหลังของเขามีลักษณะเป็นลูกผู้ชายจริงๆในความคิดของฉัน. อย่างใดฉันรู้สึกอิจฉาว่า ขณะที่ความรู้สึกหึงหวงเล็กน้อยเช่นภายในผมถอนใจอีกครั้ง. "ตอนนี้แล้วสิ่งที่ต้องทำต่อไป." กลับถึงโรงแรมที่จะมีอาหารเย็นมีเครื่องดื่มและไปนอนหลับไม่ได้เสียงไม่ดีเลย มันเป็นบิตต้นแม้ว่า. โลกนี้มีไม่กี่วิธีเกินไปสำหรับสวนสนุก สหายเก่าของฉันได้รับการพยายามที่จะทำให้คนที่กล้าหาญหมากรุกและบัตรนิยม แต่ที่ยังไม่ได้แพร่กระจายไปยัง massess ได้. เหตุผลหลักที่อยู่เบื้องหลังที่เป็นที่พวกเขาขาดหมายถึงการผลิตสิ่งดังกล่าวในปริมาณมากได้อย่างง่ายดาย หลังจากที่พวกเขาไม่สามารถขึ้นอยู่ในเครื่องเช่นเดียวกับในญี่ปุ่นสมัยใหม่และเพื่อให้สิ่งต่างๆด้วยมือพวกเขาจะต้องใช้แรงงานจำนวนมากฟรี. สำหรับประเทศที่ได้รับการใช้ชีวิตอยู่ในความหวาดกลัวของปีศาจพระเจ้าจนที่ผ่านมา 1 ปีที่ผ่านมาว่า จะเป็นไปไม่ได้ คนหนุ่มสาวถูกเกณฑ์ในกองทัพหรือการทำงานในการซ่อมแซมและการฟื้นฟูเมืองถูกทำลายโดยปีศาจ ผู้สูงอายุและเด็กมีส่วนร่วมใน farmwork หรือของใช้ในครัวเรือนเหลือเกิน. พวกเขาไม่ค่อยคิดว่าการผ่อนคลายในสวนสนุกและความคิดของพวกเขาคือโดยทั่วไปจะดีกว่าที่จะทำงานและได้รับเงินกว่ามีความสนุกสนาน ฉันเดานี้จะยังคงเป็นบางเวลา มันไม่เหมือนการคุกคามของมอนสเตอร์ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เห็นได้ชัดเท่านั้น. นั่นเป็นเหตุผลที่ในเวลากลางคืนดื่ม, ข้อมูลกับคนแปลกหน้าและนักผจญภัยแลกเปลี่ยนต่อสู้กัน; ที่เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่ได้. [มันจะไม่เกี่ยวกับเวลาสำหรับสถาบันการศึกษาเวทมนตร์ที่จะปิดในวันนั้นเช่นกัน?] "หือ?" ผมหันไปจ้องมองฉันที่มีต่อดวงอาทิตย์ ดีฉันคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาสำหรับโรงเรียนที่จะจบผมคิดว่า. ฉันอีกครั้งครุ่นคิดมากกว่าว่าจะทำอย่างไร. [โอ้ C'mon คุณจะไม่สามารถเดินหน้าต่อไปจนถึงคนที่ผลักดันด้านหลังของคุณ?] " แต่ ... " ตอนนี้วิธีการที่ฉันควรจะตอบคำถามดังก้อง Ermenhilde ของในหัวของฉันได้อย่างไรฉันต้องการที่จะตอบสนองพวกเขาผมคิดว่า มีเหตุผลสำหรับฉันที่จะไม่ทำเช่นนั้นไม่ได้ ผมยังไม่ได้พบกับพวกเขาตลอดทั้งปีหนึ่ง ความรู้สึกของการได้เห็นเด็กเหล่านั้นมีการเติบโตขึ้นในขณะนี้มีความแข็งแรง. ในขณะเดียวกันสิ่งที่ฉันควรจะพูดคุยเกี่ยวกับเมื่อที่จริงผมได้พบกับพวกเขา? I end up คิดเช่นนั้น. ความวิตกกังวล ถ้าฉันจะวางไว้ในคำมันก็เป็นเพียงว่า ฉันต้องการที่จะตอบสนองพวกเขา แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ฉันควรจะพูดกับพวกเขา. พิจารณาว่าฉันควรจะเป็นพี่ที่นี่นี้ไม่ได้เป็นบ้องแบ๊ว 'มันเป็นเวลานาน!' แม้ว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องทำคือเพียงแค่บอกว่ามาก .. "haah." [คุณไม่ต้องการที่จะตอบสนองพวกเขา?] เมื่อได้ยินที่ผมยกหัวของฉัน. "ฉันทำ." [แล้วจะทำเช่นนั้น . คุณไม่ได้มีเหตุผลใดที่จะไม่จึงไม่ได้ง่าย?] "ฉันเห็น." ตามปกติ Ermenhilde ตรงไปตรงมาหรือผมควรจะพูดง่าย. ฉันสิ้นสุดขึ้นมารู้สึกอิจฉาคนที่ฉัน แต่ฉันรู้ว่าฉันแค่ลังเลและ overthinking สิ่งที่มากเกินไป นี้ไม่สามารถแม้แต่จะเรียกว่าเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจริง. ถูกผลักดันด้วยคำพูด Ermenhilde ของผมเริ่มเดินเป็นฉันผสมเข้าไปในฝูงชน. Albana โรงเรียนเวทมนตร์ มันเป็นสถาบันการศึกษาที่เก่าแก่ที่สุดในเมืองเวทมนตร์ ofan. เท่านั้นขุนนางและผู้ที่มีความสามารถที่ดีสามารถเข้าร่วมสถานที่ที่แม้ว่าในปัจจุบันเพียงขุนนางหรือเด็กที่มีการสนับสนุนที่คล้ายกันจะเข้าร่วมสถานที่ที่. โดยทั่วไปมากกว่าสถานที่ที่จะเรียนรู้และได้รับความรู้ แต่ก็มีเพียงแค่ กลายเป็นสถานที่ที่จะได้รับปริญญาจากโรงเรียนอันทรงเกียรติ