WHEN Miss Emily Grierson died, our

WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen in at least ten years.

It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome style of the seventies, set on what had once been our most select street. But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left, lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had gone to join the representatives of those august names where they lay in the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.

Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro woman should appear on the streets without an apron-remitted her taxes, the dispensation dating from the death of her father on into perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had loaned money to the town, which the town, as a matter of business, preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation and thought could have invented it, and only a woman could have believed it.

When the next generation, with its more modern ideas, became mayors and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was also enclosed, without comment.

They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation waited upon her, knocked at the door through which no visitor had passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of one window, they could see that the leather was cracked; and when they sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.

They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in another was obesity in her. She looked bloated, like a body long submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed into a lump of dough as they moved from one face to another while the visitors stated their errand.

She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.

Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records and satisfy yourselves."

"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a notice from the sheriff, signed by him?"

"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."

"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by the--"

"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."

"But, Miss Emily--"

"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.) "I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these gentlemen out."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองทั้งหมดของเราไปงานศพของเธอ: ผู้ชายผ่านเรียงความเคารพรักต่อในสมรภูมิลดลง ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่อยากเห็นภายในของบ้าน ซึ่งไม่มีใครบันทึกการเฒ่าข้าราชการ - เห็นสวนรวมและอาหาร - ในน้อยสิบปี

ก็ใหญ่ squarish เฟรมบ้านที่เมื่อได้สีขาว, ตกแต่ง ด้วย cupolas และสไปรส์ และเลื่อนระเบียงแบบ lightsome อย่างมากของความ ไว้เมื่อรับถนนของเรามากที่สุดเลือก แต่อู่ gins ฝ้ายมี encroached และ obliterated แม้ชื่อของย่านนั้น สิงหาคม นางสาว Emily ซาถูกทิ้ง ยกของผุปากแข็ง และตุ้งติ้งด้านบนเกวียนฝ้ายและน้ำมันปั๊มอันบาดระหว่าง eyesores และตอนนี้ Miss Emily ได้ไปรวมตัวแทนของชื่อที่สิงหาคมที่เขาวางในสุสาน bemused ซีดาร์ในหลุมฝังศพจัดอันดับ และไม่ระบุชื่อของสหภาพและ Confederate ทหารที่ล้มลงในการต่อสู้ของเจฟเฟอร์สัน

ชีวิต นางสาว Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของข้อผูกมัดรัชทายาทแห่งตามเมือง นัดจากวันที่ใน 1894 เมื่อพ่อพัน Sartoris นายกเทศมนตรี - ผู้ fathered พระบรมราชโองการว่า Negro ผู้หญิงไม่ควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีเรือชำระ ภาษีของเธอ dispensation เดทจากการตายของเธอบนเป็น perpetuity Emily นางสาวไม่ว่าจะได้รับกุศล พัน Sartoris คิดค้นเรื่องการเกี่ยวข้องกับผลกระทบว่า บิดาของนางเอมิลี่ได้ยืมเงินการเมือง การเมือง เป็นเรื่องของธุรกิจ ต้องการวิธีนี้ repaying เดียวคนพัน Sartoris การสร้างและคิดได้ได้คิดค้นมัน และผู้หญิงเท่านั้นอาจมีความเชื่อมัน

เมื่อรุ่นต่อไป มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็น น่าเมเยอร์สและ aldermen การจัดเรียงนี้สร้างความไม่พอใจบางเล็กน้อย ในปีแรก จะส่งเธอแจ้งภาษี กุมภาพันธ์มา และมีไม่ตอบ พวกเขาเขียนเธอทางจดหมาย ขอให้เธอเพื่อสำนักงานของนายอำเภอที่มาใช้บริการของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง โทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับการบันทึกบนกระดาษรูปร่างเป็นพวก ตอบกลับ ในบาง ไหลประดิษฐ์ในหมึกจางลง ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปเลย ประกาศภาษีถูกยังอยู่ ไม่คิด

จะเรียกประชุมพิเศษของคณะ Aldermen Deputation ที่คอยตามเธอ โบว์ลิ่งที่ประตูซึ่งผู้เยี่ยมชมไม่มีตั้งแต่เธอได้หยุดให้จิตรกรรมจีนเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านั้น พวกเขาได้รับเข้า โดย Negro เก่าเป็นห้องมืดที่ที่บันไดที่ติดตั้งไปยังเงาเพิ่มเติม มันกลิ่นฝุ่นและ disuse - กลิ่น dank ปิด Negro ที่นำพวกเขาไปร้าน มันถูกตกแต่งเฟอร์นิเจอร์หนัก ครอบ คลุมหนัง เมื่อ Negro ที่เปิดผ้าม่านหน้าต่างเดียว พวกเขาได้เห็นว่า หนังที่แตก และ เมื่อพวกเขานั่งลง ฝุ่นลมเอื่อย ๆ กุหลาบเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขา ปั่นกับ motes ช้าในแสงแดดที่เดียว บนขาตั้งนในมัวหมองก่อนเตาไฟยืนภาพดินสอของนางเอมิลี่พ่อ

กุหลาบเมื่อเธอป้อน - หญิงเล็ก อ้วนดำ ไข่ทองบางน้อยกับเอวของเธอ และหายสาบสูญเป็นเข็มขัดของเธอ พิงบนเท้าเป็นไม้มะเกลือมีหัวทองมัวหมอง โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็ก และ อะไหล่ บางทีที่มีเหตุผลว่าจะได้รับเพียง plumpness อีกเป็นโรคอ้วนใน เธอมองบวม เช่นร่างกายจึงจมอยู่ ในน้ำนิ่ง และที่เว้สคลา ตาของเธอ หลงทางในเคลื่อนไขมันของใบหน้า ดูเหมือนสองชิ้นเล็กของถ่านหินที่กดเป็นก้อนของแป้งขณะที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีกในขณะที่นักท่องเที่ยวระบุภาระของพวกเขา.

เธอได้ขอให้นั่ง เธอเพียงแค่ยืนในประตู และฟังอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งโฆษกมาหยุด stumbling แล้วพวกเขาสามารถได้ยินมองไม่เห็นนาฬิกา ticking ท้ายของทองโซ่

เสียงของเธอแห้ง และเย็น "แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พัน Sartoris อธิบายว่า ฉัน บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงข้อมูลเมือง และตอบสนองตัวคุณเอง"

"แต่เรามี เรามีเจ้าหน้าที่เมือง นางสาว Emily ไม่ได้คุณได้รับหนังสือจากนายอำเภอ ลงนาม โดยเขา"

"ฉันได้รับกระดาษ ใช่ Miss Emily กล่าว "บางทีเขาพิจารณาเองนายอำเภอ... แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"

" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือจะแสดงว่า คุณดูเราต้องไป-"

"ดู Sartoris พัน แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"

"แต่ พลาดเอมิลี่-"

"นั้นพัน Sartoris" (พันเอก Sartoris ได้ตายเกือบสิบปี) "แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน Tobe " Negro ที่ปรากฏ "แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้ออกมา"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อคุณเอมิลี่เกรียสันตายทั้งเมืองของเราไปงานศพ : คนผ่านการจัดเรียงของความรักเคารพสำหรับลดลงอนุสาวรีย์ ผู้หญิงส่วนใหญ่ ด้วยความอยากรู้เข้าไปดูบ้านของเธอซึ่งไม่มีใครช่วยคนแก่ผู้รับใช้ - คนสวนรวมและปรุงอาหาร -- ได้เห็นอย่างน้อยสิบปี

มันใหญ่ ตัวเมืองของสี่เหลี่ยมกรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาวตกแต่งด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในลักษณะร่าเริงมากของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยของเราส่วนใหญ่เลือกถนน แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้ง ,การยกของมันแข็ง และคอลเกตผุข้างบนฝ้ายเกวียนและปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้น และตอนนี้คุณเอมิลี่ได้ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์ ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนามและสหภาพ สหพันธ์ ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน

ยังมีชีวิตอยู่ คุณเอมิลี่ได้รับประเพณี , หน้าที่และการดูแล การจัดเรียงของกรรมพันธุ์ ภาระหน้าที่ตามเมือง , เดทจากวันที่ใน 1894 เมื่อผู้พัน sartoris นายกเทศมนตรี . . . ซึ่งเป็น บิดาของ พรบ. ที่ไม่มีผู้หญิงผิวดำจะปรากฏบนถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่งภาษีของเธอ ให้กับการตายของพ่อของเธออยู่เป็นนิจ . ไม่ที่คุณเอมิลี่จะยอมรับการกุศลพันเอก sartoris คิดค้นเข้ามาพัวพันกับเรื่องผล ที่พ่อของคุณเอมิลี่ได้ยืมเงินไปในเมือง ซึ่งเมืองนี้เป็นเรื่องของธุรกิจ วิธีนี้จะพิจารณาเป็นพิเศษ มีเพียงชายรุ่นผู้พัน sartoris ' และคิดจะสร้างมันขึ้นมา และมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะต้องเชื่อ

เมื่อคนรุ่นใหม่ ด้วยแนวคิดที่ทันสมัยมากขึ้น และกลายเป็น aldermen นายกเทศมนตรี ,การจัดเรียงนี้สร้างแค่ความไม่พอใจ ในวันแรกของปี พวกเขาส่งเธอประกาศภาษี . กุมภาพันธ์ มา และไม่มีการตอบกลับ พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการ บอกให้เธอโทรที่สำนักงานนายอำเภอในความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอเอง ให้โทร หรือ ส่งรถของเขาเธอและได้รับในการตอบกลับข้อความของรูปทรงโบราณกระดาษในบางตัวอักษรจาง ๆไหลในหมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษียังแนบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น .

เค้าเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นมอไซรอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชม ผ่าน ตั้งแต่เธอหยุดให้จีนจิตรกรรมบทเรียนแปดหรือสิบปีก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับการรักษาโดยนิโกรเก่าเป็นโถงสลัวที่บันไดอีกติดเป็นเงา มันมีกลิ่นของฝุ่น และไม่ใช้ . . . ใกล้ ๆมีกลิ่น นิโกรนำพวกเขาเข้าไปในร้าน . มันถูกตกแต่งในหนัก หนังหุ้มเฟอร์นิเจอร์ เมื่อเปิดผ้าม่านหน้าต่างหนึ่งคนผิวดำ พวกเขาสามารถดูว่าหนังก็แตก และเมื่อพวกเขานั่งลงฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับโมตส์ช้าในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อนเตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่

เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้ามา . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบางลงมาถึงเอวของเธอ และหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาดบนไม้เท้าไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง .โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็กและอะไหล่ บางทีนั่นคือเหตุผลที่สิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบอ้วนอีกคือโรคอ้วนในเธอ เธอดูบวมๆ เหมือนตัวยาวจมอยู่ในน้ำที่นิ่ง และซีดเว้ . ตาของเธอหายไปในร่องไขมันของใบหน้าเธอดูเหมือน 2 ชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินอัดเป็นก้อนของแป้งเช่นที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปอีกในขณะที่เข้าชมกล่าวธุระของตน

เธอไม่ได้ถามพวกเขาที่จะนั่ง เธอแค่ยืนที่ประตู และฟังอย่างเงียบๆ จนโฆษกก็ต้องสะดุดหยุดลง แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงนาฬิกาฟ้องยุบ ปลายโซ่ทอง

เสียงของเธอ ที่แห้ง และเย็น" ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พันเอก sartoris อธิบายให้ฉันฟัง บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงประวัติเมืองและตอบสนองเอง "

" แต่เรามี เราเป็นเจ้าหน้าที่เมือง มิสเอมิลี่ คุณไม่ได้รับแจ้งจากนายอำเภอ ลงนามโดยเขา ? "

" ผมรับกระดาษค่ะ " คิดถึง " เอมิลี่กล่าว บางทีเขาอาจจะคิดว่าตัวเอง นายอำเภอ . . . . . . . ผมไม่มีภาษี "

ใน เจฟเฟอร์สัน" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือแสดงให้เห็นว่า คุณเห็นเราต้องไป . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "

" แต่คุณเอม . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris " ( ผู้พัน sartoris ได้รับปี เกือบสิบตาย ) " ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน โทเบะ ! นิโกรปรากฏ . " แสดงสุภาพบุรุษเหล่านี้ออก

"