Mr. Martin and his oldest son, Baxt

Mr. Martin and his oldest son, Baxter, held the black box securely on the stool until Mr. Summers had stirred the papers thoroughly with his hand. Because so much of the ritual had been forgotten or discarded, Mr. Summers had been successful in having slips of paper substituted for the chips of wood that had been used for generations. Chips of wood, Mr. Summers had argued, had been all very well when the village was tiny, but now that the population was more than three hundred and likely to keep on growing, it was necessary to use something that would fit more easily into the black box. The night before the lottery, Mr. Summers and Mr. Graves made up the slips of paper and put them in the box, and it was then taken to the safe of Mr. Summers' coal company and locked up until Mr. Summers was ready to take it to the square next morning. The rest of the year, the box was put way, sometimes one place, sometimes another; it had spent one year in Mr. Graves's barn and another year underfoot in the post office and sometimes it was set on a shelf in the Martin grocery and left there.
There was a great deal of fussing to be done before Mr. Summers declared the lottery open. There were the lists to make up--of heads of families, heads of households in each family, members of each household in each family. There was the proper swearing-in of Mr. Summers by the postmaster, as the official of the lottery; at one time, some people remembered, there had been a recital of some sort, performed by the official of the lottery, a perfunctory, tuneless chant that had been rattled off duly each year; some people believed that the official of the lottery used to stand just so when he said or sang it, others believed that he was supposed to walk among the people, but years and years ago this part of the ritual had been allowed to lapse. There had been, also, a ritual salute, which the official of the lottery had had to use in addressing each person who came up to draw from the box, but this also had changed with time, until now it was felt necessary only for the official to speak to each person approaching. Mr. Summers was very good at all this; in his clean white shirt and blue jeans, with one hand resting carelessly on the black box. he seemed very proper and important as he talked interminably to Mr. Graves and the Martins.
Just as Mr. Summers finally left off talking and turned to the assembled villagers, Mrs. Hutchinson came hurriedly along the path to the square, her sweater thrown over her shoulders, and slid into place in the back of the crowd. "Clean forgot what day it was," she said to Mrs. Delacroix, who stood next to her, and they both laughed softly. "Thought my old man was out back stacking wood," Mrs. Hutchinson went on, "and then I looked out the window and the kids was gone, and then I remembered it was the twenty-seventh and came a-running." She dried her hands on her apron, and Mrs. Delacroix said, "You're in time, though. They're still talking away up there."
Mrs. Hutchinson craned her neck to see through the crowd and found her husband and children standing near the front. She tapped Mrs. Delacroix on the arm as a farewell and began to make her way through the crowd. The people separated good-humoredly to let her through: two or three people said. in voices just loud enough to be heard across the crowd, "Here comes your, Missus, Hutchinson," and "Bill, she made it after all." Mrs. Hutchinson reached her husband, and Mr. Summers, who had been waiting, said cheerfully. "Thought we were going to have to get on without you, Tessie." Mrs. Hutchinson said, grinning, "Wouldn't have me leave m'dishes in the sink, now, would you, Joe?" and soft laughter ran through the crowd as the people stirred back into position after Mrs. Hutchinson's arrival.
"Well, now." Mr. Summers said soberly, "guess we better get started, get this over with, so's we can go back to work. Anybody ain't here?"

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาย Martin และบุตรเก่า Baxter จัดขึ้นกล่องดำอย่างปลอดภัยในอุจจาระจนนายฤดูมีกวนเอกสารอย่างละเอียด ด้วยมือของเขา เนื่องจากของพิธีกรรมได้ถูกลืม หรือถูกยกเลิก นายฤดูได้ประสบความสำเร็จในการจัดส่งกระดาษใช้เศษไม้ที่มีการใช้งานสำหรับรุ่นที่มี เศษไม้ นายฤดูได้โต้เถียง ได้ทั้งหมดดีเมื่อหมู่บ้านเล็ก ๆ แต่ตอนนี้ที่ประชากรได้มากขึ้นเพื่อให้เติบโต มากกว่าสามร้อย และมีแนวโน้ม มันจำเป็นต้องใช้สิ่งที่จะเข้าได้ง่ายขึ้นกล่องดำ คืนก่อนจับสลาก นายฤดูและหลุมฝังศพนายขึ้นส่งกระดาษ และใส่ไว้ในกล่อง และมันแล้วนำส่งเข้าเซฟของบริษัทถ่านหินของนายฤดู และล็อกจนกว่าฤดูนายก็พร้อมที่จะไปยังจัตุรัสเช้าวันถัดไป ส่วนเหลือของปี กล่องวางวิธี เดียวบางครั้ง บางครั้งอื่น มันได้ใช้เวลาหนึ่งปีในยุ้งข้าวของนายสุสานและปีอื่นเพิ่มในที่ทำการไปรษณีย์ และบางครั้งมันตั้งบนชั้นในร้านขายของชำมาร์ติน และซ้ายมีมีการอาการงอแงที่จะทำก่อนฤดูนายประกาศหวยที่เปิด มีรายการที่ต้องทำ - ของหัวหน้าครอบครัว หัวหน้าครัวเรือนในแต่ละครอบครัว สมาชิกของแต่ละครัวเรือนในแต่ละ มี swearing-in ที่เหมาะสมของนายฤดูโดยโพสมาสเตอร์ เป็นทางสลาก เวลา บางคนจำได้ มีมาจัดแสดงรอบปฐมทัศน์ของการจัดเรียงบาง ดำเนินการ โดยทางสลาก chant tuneless ขอไปทีที่ได้รับ rattled ปิดรับรองสำเนาถูกต้องในแต่ละปี บางคนเชื่อว่า เป็นสลากที่ใช้ยืนเพียงเพื่อเมื่อเขากล่าวว่า หรือซางมัน คนเชื่อว่า เขาควรจะเดินในหมู่ คน แต่ปี และปีนี้เป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมที่ได้รับอนุญาตให้ล่วงเลย มี ยัง เป็นพิธีกรรมแสดงคารวะต่อ ซึ่งเป็นสลากได้มีการใช้ในการจัดการแต่ละคนที่มาวาดจากกล่อง แต่นี้ยังเปลี่ยนเวลา จนตอนนี้มันรู้สึกจำเป็นสำหรับทางพูดแต่ละคนที่เข้าใกล้เท่านั้น นายฤดูได้ดีทั้งหมดนี้ ในเสื้อสีขาวสะอาดและกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน มือเดียวพักพิจารณาบนกล่องดำของเขา เขาดูเหมือน และสิ่งที่สำคัญเขาพูด interminably นายสุสานและ Martins เหมาะสมเช่นเดียวกับนายฤดูสุดท้ายซ้ายออกพูดคุย และเปิดให้ชาวบ้านประกอบ นาง Hutchinson มารีบตามเส้นทางสี่เหลี่ยม เสื้อกันหนาวของเธอราดบนไหล่ของเธอ และฝ่อในด้านหลังฝูงชน "สะอาดลืมวันใดที่มันเป็น เธอกล่าวว่า นางซิสตินของไมเคิล ที่ยืนข้าง ๆ เธอ และพวกเขาทั้งสองหัวเราะเบา ๆ "ความคิดของฉันคนเก่าก็ออกมาหลังซ้อนไม้ นาง Hutchinson ไป "แล้ว ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง และเด็กก็หายไป และจากนั้น ผมจำได้มันยี่สิบเจ็ด และมาที่ทำงาน" เธอแห้งมือของเธอบนผ้ากันเปื้อนของเธอ และกล่าว ว่า นางซิสตินของไมเคิล "ได้เวลา แม้ว่า พวกเขากำลังยังคงพูดจากค่ามี"นาง Hutchinson craned คอของเธอผ่านฝูงชน และพบสามีของเธอและเด็กที่ยืนอยู่ใกล้ เธอเคาะนางซิสตินของไมเคิลที่แขนเป็นการอำลา และเริ่มที่จะทำให้ทางของเธอผ่านฝูงชน คนคั่น good-humoredly ปล่อยเธอผ่าน: สอง หรือสามคน ในเสียงเพียงดังพอที่จะได้ยินผ่านฝูงชน, "มาที่นี่ของคุณ Missus, Hutchinson, " และ "ตั๋ว เธอทำมันทั้งหมดหลังจาก" นาง Hutchinson ถึงสามีของเธอ และนายฤดู ที่ได้รับการรอ กล่าวซึ่ง "การคิดว่า เราจะได้รับบนคุณ Tessie" กล่าวว่า นาง Hutchinson ยิ้ม, "ฉันจะไม่มีปล่อยให้ m'dishes ในอ่าง ตอนนี้ คุณ โจ? " และเสียงหัวเราะที่นุ่มวิ่งผ่านฝูงชนเป็นคนกวนกลับเข้าตำแหน่งหลังจากมาถึงนาง Hutchinson"ดี ตอนนี้" นายฤดูกล่าวว่า soberly, "เดาเราดีกว่าเริ่มต้น ได้รับนี้ผ่าน ด้วย เพื่อของเราสามารถกลับไปที่การทำงาน ใครหอมนี่"