Perhaps ‘peace’ is like ‘happiness’

Perhaps ‘peace’ is like ‘happiness’, ‘justice’, ‘health’ and other human ideals, something every
person and culture claims to desire and venerate, but which few if any achieve, at least on an
enduring basis. Why are peace, justice and happiness so desirable, but also so intangible and
elusive? But perhaps peace is different from happiness, since it seems to require social harmony
and political enfranchisement, whereas happiness appears, at least in Western culture, to be
largely an individual matter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางที 'สันติภาพ' คือ 'ความสุข' 'ความยุติธรรม' 'สุขภาพ' และ อุดมคติอื่น ๆ มนุษย์ สิ่งที่ทุกวัฒนธรรมและผู้เรียกร้องปรารถนา และเกรงขาม แต่น้อยถ้ามีให้บรรลุ น้อยในการยืนยงพื้นฐาน ทำไมมีความสงบสุข ความยุติธรรมและความสุขจึงเป็นที่ต้องการ แต่ยังไม่มีดังนั้น และเข้าใจยาก แต่บางทีความแตกต่างจากความสุข เพราะดูเหมือนว่าต้องใช้ความสามัคคีสังคมและ enfranchisement ทางการเมือง ในขณะที่ความสุขปรากฏ น้อยในวัฒนธรรมตะวันตก เป็นส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่แต่ละ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางที 'สันติภาพ' เป็นเหมือน 'ความสุข', 'ความยุติธรรม' สุขภาพ 'และอุดมการณ์ของมนุษย์อื่น ๆ สิ่งที่ทุก
คนและวัฒนธรรมอ้างว่าต้องการและเคารพ แต่ถ้ามีไม่กี่บรรลุอย่างน้อยบน
พื้นฐานที่ยั่งยืน ทำไมสันติภาพความยุติธรรมและความสุขเพื่อให้เป็นที่น่าพอใจ แต่ยังไม่มีตัวตนมากและ
เข้าใจยาก? แต่บางทีอาจจะสงบจะแตกต่างจากความสุขเพราะมันดูเหมือนว่าจะต้องมีความสมดุลทางสังคม
และการให้สัมปทานทางการเมืองในขณะที่ความสุขจะปรากฏขึ้นอย่างน้อยในวัฒนธรรมตะวันตกที่จะเป็น
ส่วนใหญ่เรื่องของแต่ละบุคคล