Definitively establishing that “sta

Definitively establishing that “state-of-the-art” and “chintzy” are not mutually exclusive qualities, Warcraft is a perplexing multiplex boondoggle: Rarely is so much time, money, and cutting-edge technology expended on a spectacle so devoid of wonder. Instead of immersing viewers in its magical realm, as most great fantasies do, this adaptation of Blizzard’s wildly popular game series keeps them at an alienating remove. Great effort has been taken to assure that we can see every vertebrate of a dead animal worn like body armor, but none seems to have been applied to making the characters come alive, the environments seem defined, or the special effects look convincing. The film borrows names, concepts, and even specific locations from its source material, all while managing to shrink a limitless multiplayer sandbox—the online kingdom subscribers have been exploring for a dozen years now—into a kind of generic, unplayable story mode. It’s massive only in budget and miscalculation.

True to its roots, and in line with the pick-a-side trend in this year’s blockbuster class, Warcraft divides its sympathies. Half the cast of characters—a term to be used loosely when referring to these glowering NPCs—belongs to a species of world-jumping conquerors, searching for a new home to replace their dying one. Sporting fashionably braided hair and pierced tusks, the hulking orcs are basically Klingons on steroids—they have codes of honor, raise their young to be warriors, etc. Of course, they’re really just unconvincing masses of ones and zeroes; even the magic of motion-capture can’t make these macho beasts look real, exactly. This becomes a problem when we’re meant to be bonding with blandly brooding orc chieftain—and nervous new father—Durotan (Toby Kebbell), who suspects that the power-hungry shaman he answers to may be poisoning every land they claim with his black magic.

The humans, playing defense against these invaders, are more distinguishable but no more interesting than their marauding counterparts. One-dimensional archetypes abound, from the rakish commander (Travis Fimmel) to the noble king (Dominic Cooper) to a nerdy, bookish mage in training (Ben Schnetzer). Ben Foster, cast in the Merlin role (but dressed and groomed more like Jesus), spends most of the film pretending to summon and hurl clouds of gaseous green energy. (His magic mojo comes from some intangible fuel cell called The Fell, which is basically The Force if it corrupted as surely as the one true ring.) It’s not the most dignified use of a terrific actor, though Foster fares much better than Paula Patton, taking the Zoe Saldana career path of slathering herself in a primary color to play an inhuman warrior princess—in this case, the probable offspring of an orc and human fling. The film can’t even make her fanged underbite look natural, let alone settle on a consistent forced-perspective scale.

To watch Warcraft is never to be transported, but to wade through a thick morass of mythology, exposition, gaudy light-show effects, half-assed character development, and formulaic franchise groundwork. It’s bad news for fans of the game, much worse news for director/cowriter Duncan Jones (Moon, Source Code), a talented sci-fi fabulist who’s fallen screaming into the same CGI abyss that consumed Peter Jackson during his unfortunate Hobbit cycle. The film builds, perhaps inevitably, to one of those tiresome clashes of digital armies, as two waves of fuzzy soldiers crash into each other. In a way, though, it feels like we’re always watching expendable computer-generated avatars, even when they’re captured in close-up or having tedious conversations about a potential truce between man and monster. Nothing in Jones’ green-screen kingdom looks tactile, not even the flesh-and-blood performers. It makes you long for the dirt and mud and tangible stuff of an analog-era Lord Of The Rings ออกจากการตัดสินใจในสัญญาฉบับนี้ ส่วน background นั้นเราจะเห็น Kane วัยเด็กเล่นอยู่นอกบ้านผ่าน “กรอบหน้าต่าง” ซึ่งเป็นนัยถึงความไร้อิสรภาพหรือภาวะจำยอมของเขานั่นเอง

1.3 ฉากโต๊ะกินข้าว (Kane และ Emily-ภรรยาคนแรก) (รูปที่ 3)ฉากนี้แสดงความห่างเหินของ Kane กับ Emily ได้อย่างชัดเจน

1.4 ฉากจบ (รูปที่ 4) ในฉากนี้ภาพ foreground ทางด้านซ้ายจะเป็นประตูรั้วบ้านซึ่งมีสัญลักษณ์ตัว K ส่วน background ทางด้านขวาจะเป็นภาพคฤหาสน์ของที่มีควันไฟลอยออกมาอันเกิดจากการเผาข้าวของเครื่องใช้ของ Kane ทิ้ง ดังนั้นฉากนี้จึงค่อนข้างให้อารมณ์แบบขัดแย้งและเสียดสีถึงความล่มสลายของคนที่เคยใหญ่คับฟ้าอย่าง Kane

การจัดแสง

นอกจากเรื่องการจัดองค์ประกอบภาพแล้ว ความพิถีพิถันอย่างหนึ่งในหนังเรื่อง Citizen Kane ก็คือ การจัดแสง โดยเช่นเดียวกับเรื่องของ mise-en-scene นั่นคือ การจัดแสงในที่นี้ไม่ได้ทำเพื่อความสวยงามเท่านั้น แต่ใช้เพื่อการสื่อความหมายด้วย

ตัวอย่างเช่น ฉากโรงโอเปร่า (รูปที่ 6) แสงที่ส่องลงบนใบหน้า Kane แค่บางส่วนนั้นยิ่งขับเน้นให้ Kane เป็นบุคคลที่น่ากลัว ชั่วร้าย บ้าอำนาจ และอาจดูเสียสติ ซึ่งก็สอดคล้องกับพฤติกรรมของเขาในฉากนี้ โดยหลังจากที่ Susan แสดงจบลง เขาก็ลุกขึ้นปรบมืออย่างบ้าคลั่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สร้างระบุได้ชัดเจนว่า "รัฐของการศิลปะ" และ "chintzy" ไม่มีคุณภาพร่วมกัน Warcraft คือ boondoggle มัลติเพล็กซ์แบบมึนงง: ไม่ค่อยมีเวลามาก เงิน และเทคโนโลยีล้ำสมัยที่ใช้ในปรากฏการณ์ที่ทอนดังนั้นของใจ แทนแช่ผู้ชมในดินแดนของขลัง ได้จินตนาการดีที่สุด นี้ดัดแปลงจากของพายุหิมะอันโด่งดังชุดเกมช่วยให้พวกเขาที่เอาตัว alienating นำความพยายามที่ดีเพื่อให้มั่นใจว่า เราสามารถเห็นทุกกระดูกสันหลังของสัตว์ตายที่สวมใส่เช่นเกราะ แต่ไม่น่าจะได้ใช้ต้องทำให้ตัวละครมีชีวิตชีวา สภาพแวดล้อมที่ดูเหมือนกำหนด หรือเอ็ฟเฟ็กต์พิเศษดูเชื่อ ฟิล์มทุ่งชื่อ แนวคิด และเฉพาะบางสถานที่จากแหล่งวัสดุ ขณะที่การจัดการไปลดขนาด sandbox หลายคนเบื่อ — มีการสำรวจสมาชิกออนไลน์อาณาจักรสิบปี — เป็นชนิดของโหมดเนื้อเรื่องทั่วไป เครื่อง มันเป็นใหญ่เฉพาะในงบประมาณและ miscalculationจริงที่มีรากของมัน และสอดคล้อง กับแนวโน้มรับข้างในปีนี้ภาพยนตร์ชั้น Warcraft แบ่ง sympathies ของ หล่อครึ่งตัวอักษร — ระยะใช้หลวมเมื่อหมายถึง NPCs เหล่านี้มองดูอย่างถมึง — เป็นพันธุ์ของโลกกระโดดผู้ชนะ ค้นหาบ้านใหม่เพื่อแทนที่พวกเขากำลังตาย กีฬาผมถักแฟชั่นและเจาะงา ผีขนาดใหญ่มีพื้นฐาน Klingons เตียรอยด์ — พวกเขามีรหัสของเกียรติ ยกหนุ่มของพวกเขาเป็น นักรบ ฯลฯ แน่นอน พวกเขากำลังจริง ๆ มวลเพียง unconvincing คนและเป็นศูนย์ แม้แต่ความมหัศจรรย์ของการจับภาพเคลื่อนไหวไม่สามารถทำให้สัตว์เหล่านี้ผู้ชายหน้าตาแท้จริง นี้กลายเป็นปัญหาเมื่อเรากำลังหมายถึงการมีพันธะกับ blandly กกไข่หัวหน้าเผ่า orc — พ่อประสาทใหม่ — Durotan (Toby Kebbell), ที่สงสัยว่า หมอกำลังหิวเขาตอบอาจถูกพิษแผ่นดินทุกที่พวกเขาอ้างกับมนต์ดำของเขามนุษย์ การเล่นป้องกันกับผู้รุกรานเหล่านี้ มีแตกต่างมากแต่ไม่มีที่น่าสนใจกว่าคู่ของพวกเขาย้อน ต้นแบบ one-dimensional มากมาย จากวัยรุ่นผู้บังคับบัญชา (ทราวิส Fimmel) โนเบิลคิง (โดมินิกคูเปอร์) โง่ bookish mage ในการฝึกอบรม (Ben Schnetzer) เบนฟอสเตอร์ โยนในบทบาทเมอร์ (แต่แต่งตัว และดูแลเป็นอย่างดียิ่งเช่นพระเยซู), ใช้จ่ายส่วนใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องแอบอ้างเรียก และเหวี่ยงเมฆก๊าซสีเขียวพลังงาน (Mojo มายากลของเขามาจากเซลล์เชื้อเพลิงบางอย่างไม่มีตัวตนที่เรียกว่าการตก ที่เป็นพื้นบังคับถ้ามันเสียหายเป็นที่แน่นอนเป็นแหวนจริงหนึ่ง) ไม่ใช้นักแสดงชายยอดเยี่ยม สวยงามมากที่สุดแม้ว่าฟอสเตอร์ค่าโดยสารกว่า Paula Patton โซอี้ซัลดาน่าถ่ายเส้นทางอาชีพของตัวเอง slathering ในสีหลักในการเล่นเป็นเจ้าหญิงนักรบผิดมนุษยธรรม — ในกรณีนี้ โยนลูกหลานน่าเป็น ของ orc และมนุษย์ ฟิล์มไม่ได้ทำให้เธอ fanged underbite ดูเป็นธรรมชาติ ประสาชำระขนาดบังคับมุมมองสอดคล้องกันดู Warcraft แต่ไม่เคย ที่จะขนส่ง ลุย morass ความหนาของตำนาน นิทรรศการ gaudy ไฟแสดงผล อักขระ half-assed พัฒนา และรากฐานแฟรนไชส์ที่คำนวณจากสูตร มันเป็นข่าวร้ายสำหรับแฟน ๆ ของเกม คนขายฝัน sci-fi มีพรสวรรค์ที่ได้ตกน่าขันพิลึก CGI นรกเดียวกันที่บริโภคปีเตอร์แจ็คสันระหว่างวงจรฮอบบิทของเขาโชคร้าย ข่าวมากเลวร้ายยิ่งสำหรับ กรรมการ/cowriter Duncan Jones (มูน รหัสแหล่งที่มา) ภาพยนตร์สร้าง บางทีย่อม ปะทะเหล่านั้นสิ้นกองทัพดิจิตอล อย่างใดอย่างหนึ่งเป็นสองคลื่นของทหารเลือนความล้มเหลวเข้ากัน ในทาง แม้ มันรู้สึกเหมือนเรากำลังดู expendable คอมพิวเตอร์สร้างอวาตาร์ เสมอแม้ว่าจะทำถ่ายในระยะใกล้หรือมีเบื่อสนทนาเกี่ยวกับรบอาจเกิดขึ้นระหว่างมนุษย์และสัตว์ประหลาดนั้น ไม่มีอะไรในลักษณะจอเขียวอาณาจักรโจนส์สัมผัส ไม่แม้เนื้อ และเลือดนักแสดง ทำให้คุณยาวนานสำหรับฝุ่น และโคลน และเร้นลับของส่วนออกจากการตัดสินใจในสัญญาฉบับนี้เจ้าของแหวนยุคแอนะล็อกพื้นหลังนั้นเราจะเห็นเคนวัยเด็กเล่นอยู่นอกบ้านผ่าน "กรอบหน้าต่าง" ซึ่งเป็นนัยถึงความไร้อิสรภาพหรือภาวะจำยอมของเขานั่นเอง 1.3 ฉากโต๊ะกินข้าว (เคนและเอมิลี่-ภรรยาคนแรก) (รูปที่ 3) เคนฉากนี้แสดงความห่างเหินของดื่มด่ำเอมิลี่ได้อย่างชัดเจน1.4 ฉากจบ (รูปที่ 4) ในฉากนี้ภาพเบื้องหน้าทางด้านซ้ายจะเป็นประตูรั้วบ้านซึ่งมีสัญลักษณ์ตัว K ส่วนพื้นหลังทางด้านขวาจะเป็นภาพคฤหาสน์ของที่มีควันไฟลอยออกมาอันเกิดจากการเผาข้าวของเครื่องใช้ของเคนทิ้งดังนั้นฉากนี้จึงค่อนข้างให้อารมณ์แบบขัดแย้งและเสียดสีถึงความล่มสลายของคนที่เคยใหญ่คับฟ้าอย่างเคนการจัดแสงนอกจากเรื่องการจัดองค์ประกอบภาพแล้วความพิถีพิถันอย่างหนึ่งในหนังเรื่องซิติเซนเคนก็คือการจัดแสงโดยเช่นเดียวกับเรื่องของนั่นคือ-en เตรียมฉากการจัดแสงในที่นี้ไม่ได้ทำเพื่อความสวยงามเท่านั้นแต่ใช้เพื่อการสื่อความหมายด้วยตัวอย่างเช่นฉากโรงโอเปร่า (รูปที่ 6) แสงที่ส่องลงบนใบหน้าเคนแค่บางส่วนนั้นยิ่งขับเน้นให้เคนเป็นบุคคลที่น่ากลัวชั่วร้ายบ้าอำนาจและอาจดูเสียสติซึ่งก็สอดคล้องกับพฤติกรรมของเขาในฉากนี้โดยหลังจากที่เขาก็ลุกขึ้นปรบมืออย่างบ้าคลั่งแสดงจบลงศิริรัตน์