Strangely, it was not in the water

Strangely, it was not in the water that they met. Hook rose to the rock to breathe, and at the same moment Peter scaled it on the opposite side. The rock was slippery as a ball, and they had to crawl rather than climb. Neither knew that the other was coming. Each feeling for a grip met the other's arm: in surprise they raised their heads; their faces were almost touching; so they met.Some of the greatest heroes have confessed that just before they fell to [began combat] they had a sinking [feeling in the stomach]. Had it been so with Peter at that moment I would admit it. After all, he was the only man that the Sea-Cook had feared. But Peter had no sinking, he had one feeling only, gladness; and he gnashed his pretty teeth with joy. Quick as thought he snatched a knife from Hook's belt and was about to drive it home, when he saw that he was higher up the rock that his foe. It would not have been fighting fair. He gave the pirate a hand to help him up.It was then that Hook bit him.Not the pain of this but its unfairness was what dazed Peter. It made him quite helpless. He could only stare, horrified. Every child is affected thus the first time he is treated unfairly. All he thinks he has a right to when he comes to you to be yours is fairness. After you have been unfair to him he will love you again, but will never afterwards be quite the same boy. No one ever gets over the first unfairness; no one except Peter. He often met it, but he always forgot it. I suppose that was the real difference between him and all the rest.So when he met it now it was like the first time; and he could just stare, helpless. Twice the iron hand clawed him.A few moments afterwards the other boys saw Hook in the water striking wildly for the ship; no elation on the pestilent face now, only white fear, for the crocodile was in dogged pursuit of him. On ordinary occasions the boys would have swum alongside cheering; but now they were uneasy, for they had lost both Peter and Wendy, and were scouring the lagoon for them, calling them by name. They found the dinghy and went home in it, shouting "Peter, Wendy" as they went, but no answer came save mocking laughter from the mermaids. "They must be swimming back or flying," the boys concluded. They were not very anxious, because they had such faith in Peter. They chuckled, boylike, because they would be late for bed; and it was all mother Wendy's fault!When their voices died away there came cold silence over the lagoon, and then a feeble cry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

น่าแปลกที่มันไม่ได้อยู่ในน้ำที่พวกเขาพบกัน ตะขอเพิ่มขึ้นถึงร็อคในการหายใจและในขณะเดียวกันปีเตอร์ปรับขนาดมันอยู่ฝั่งตรงข้าม หินลื่นเป็นลูกและพวกเขามีการรวบรวมข้อมูลมากกว่าปีน ทั้งรู้ว่าคนอื่น ๆ ที่กำลังจะมา ความรู้สึกสำหรับจับแต่ละพบอื่น ๆ แขน: ในความประหลาดใจพวกเขายกหัวของพวกเขา; ใบหน้าของพวกเขาเกือบจะสัมผัส; เพื่อให้พวกเขาได้พบกับ

บางส่วนของวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้สารภาพว่าก่อนที่พวกเขาลดลงไป [เริ่มการต่อสู้] พวกเขามีจม [ความรู้สึกในกระเพาะอาหาร] มันได้รับเพื่อให้กับปีเตอร์ในขณะที่ฉันอยากจะยอมรับมัน หลังจากเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทะเลปรุงได้กลัว แต่ปีเตอร์ก็ไม่มีจมเขามีความรู้สึกหนึ่งเท่านั้นความยินดี และเขา gnashed ฟันสวยของเขาด้วยความสุข อย่างรวดเร็วเท่าที่คิดว่าเขาคว้ามีดจากเข็มขัดตะขอและกำลังจะขับรถกลับบ้านเมื่อเขาเห็นว่าเขาเป็นคนที่สูงขึ้นหินที่ศัตรูของเขา มันจะไม่ได้รับการต่อสู้ที่ยุติธรรม เขาให้โจรสลัดมือเพื่อช่วยให้เขาขึ้น

แล้วก็กัดเอาตะขอ

ไม่เจ็บปวดนี้ แต่ความไม่เป็นธรรมของมันคือสิ่งที่มึนงงปีเตอร์ มันทำให้เขาค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก เขาสามารถจ้องมองตกใจ เด็กทุกคนได้รับผลกระทบจึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม ทั้งหมดที่เขาคิดว่าเขามีสิทธิที่จะเมื่อเขามากับคุณที่จะเป็นของคุณคือความเป็นธรรม หลังจากที่คุณได้รับเป็นธรรมกับเขาเขาจะรักคุณอีกครั้ง แต่จะไม่หลังจากนั้นจะค่อนข้างเด็กเดียวกัน ไม่มีใครเคยได้รับความไม่เป็นธรรมในช่วงแรก ไม่มีใครยกเว้นปีเตอร์ เขามักจะพบ แต่เขามักจะลืมมัน ฉันคิดว่านั่นคือความแตกต่างที่แท้จริงระหว่างเขาและส่วนที่เหลือทั้งหมด

ดังนั้นเมื่อเขาได้พบกับตอนนี้มันเป็นเหมือนเป็นครั้งแรก และเขาก็จะจ้องมองกำพร้า ครั้งที่สองมือเหล็กเล็บเขา

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นเด็กคนอื่น ๆ เห็นตะขอในน้ำที่โดดเด่นอย่างดุเดือดสำหรับเรือ; ความอิ่มเอมใจไม่มีภัยบนใบหน้าในขณะนี้เพียง แต่กลัวสีขาวสำหรับจระเข้ที่อยู่ในการแสวงหาความพากเพียรของเขา ในโอกาสสามัญเด็กชายจะต้องว่ายน้ำข้างเชียร์; แต่ตอนนี้พวกเขาก็ไม่สบายใจเพราะพวกเขาได้สูญเสียทั้งปีเตอร์และเวนดี้และได้รับการกำจัดสิ่งสกปรกบนทะเลสาบสำหรับพวกเขาเรียกพวกเขาโดยใช้ชื่อ พวกเขาพบว่าเรือบดและกลับบ้านในนั้นตะโกนว่า "ปีเตอร์เวนดี้" ที่พวกเขาไป แต่ไม่มีคำตอบมาบันทึกเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากนางเงือก "พวกเขาจะต้องว่ายน้ำหรือบิน" เด็กชายสรุป พวกเขาไม่ได้กังวลมากเพราะพวกเขามีความเชื่อดังกล่าวในปีเตอร์ พวกเขาหัวเราะ boylike เพราะพวกเขาจะเป็นช่วงปลายเตียง; และมันก็เป็นความผิดของแม่เวนดี้!

เมื่อเสียงของพวกเขาเสียชีวิตออกไปมีมาเงียบเย็นเหนือทะเลสาบแล้วร้องไห้อ่อนแอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันไม่ได้อยู่ในน้ำที่พวกเขาพบ ตะขอกุหลาบไปที่หินที่จะหายใจและในขณะเดียวกันเปโตรปรับขนาดมันอยู่ด้านตรงข้าม หินถูกลื่นเป็นลูกและพวกเขาต้องคลานแทนที่จะปีนขึ้นไป ไม่ทราบว่าอีกเรื่องที่กำลังจะมาถึง แต่ละความรู้สึกสำหรับการจับตรงกับแขนของคนอื่นๆ: ในความประหลาดใจที่พวกเขายกหัวของพวกเขา; ใบหน้าของพวกเขาเกือบจะสัมผัส; เพื่อที่จะได้พบกัน

บางส่วนของวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้สารภาพว่าก่อนที่พวกเขาตกลงที่จะ [เริ่มต้นการต่อสู้] พวกเขามีการจม [ความรู้สึกในกระเพาะอาหาร] มีการทำเช่นนั้นกับเปโตรในขณะนั้นผมจะยอมรับมัน หลังจากที่ทุกคนเขาเป็นคนเดียวที่ทำอาหารทะเลกลัว แต่เปโตรไม่มีการจมเขามีความรู้สึกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น และเขาได้หักฟันสวยด้วยความสุข เร็วที่คิดว่าเขา snatched มีดจากเข็มขัดของเบ็ดและกำลังจะขับรถกลับบ้านเมื่อเขาเห็นว่าเขาสูงขึ้นขึ้นหินที่ศัตรูของเขา มันจะไม่ได้รับการต่อสู้อย่างยุติธรรม เขาให้โจรสลัดมือที่จะช่วยให้เขาขึ้น

มันเป็นแล้วว่าเบ็ดบิตเขา

ไม่ใช่ความเจ็บปวดของเรื่องนี้แต่ความไม่ยุติธรรมเป็นสิ่งที่งวยเปโตร มันทำให้เขาไม่เป็นที่พอใจ เขาจะจ้องมองอย่างน่ากลัว เด็กทุกคนได้รับผลกระทบดังนั้นในครั้งแรกที่เขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม ทั้งหมดที่เขาคิดว่าเขามีสิทธิเมื่อเขามาถึงคุณเป็นความเป็นธรรม. หลังจากที่คุณได้รับการไม่เป็นธรรมกับเขาเขาจะรักคุณอีกครั้งแต่จะไม่มีหลังจากนั้นค่อนข้างเด็กชายเดียวกัน ไม่มีใครเคยได้รับมากกว่าความเป็นธรรมครั้งแรก ไม่มีใครยกเว้นเปโตร เขามักจะพบมันแต่เขาลืมมันเสมอ ผมคิดว่านั่นคือความแตกต่างที่แท้จริงระหว่างเขาและส่วนที่เหลือทั้งหมด

ดังนั้นเมื่อเขาได้พบกับมันตอนนี้มันเป็นครั้งแรก และเขาก็สามารถจ้องมองให้กำพร้าได้ เข็มเหล็กสองเท่าจะถูกขัดฟัน

ไม่กี่ช่วงเวลาหลังจากที่เด็กชายคนอื่นๆเห็นเบ็ดในน้ำที่น่าทึ่งสำหรับเรือ; ไม่มีอะไรบนใบหน้าในขณะนี้เพียงความกลัวสีขาวสำหรับจระเข้อยู่ใน dogged แสวงหาของเขา ในโอกาสธรรมดาที่เด็กชายจะมีความสามารถในการเชียร์ แต่ตอนนี้พวกเขาอึดอัดไปแล้วเพราะพวกเขาสูญเสียทั้งเปโตรและเวนดี้และรลากูนให้พวกเขาเรียกพวกเขาตามชื่อ พวกเขาพบว่าชาดและกลับบ้านในนั้นตะโกนว่า "เปโตรเวนดี้" ขณะที่พวกเขาไปแต่ไม่มีคำตอบมาบันทึกเสียงหัวเราะจากนางเงือก "พวกเขาจะต้องว่ายน้ำกลับหรือบิน, " เด็กชายสรุป. พวกเขาไม่กังวลมากเพราะพวกเขามีศรัทธาดังกล่าวในเปโตร พวกเขาหัวเราะแท็กเพราะพวกเขาจะสายสำหรับเตียง; และมันก็เป็นความผิดของแม่ทุกคน!

เมื่อเสียงของพวกเขาตายไปแล้วมีความเงียบเย็นเหนือลากูนแล้วร้องไห้ที่อ่อนแอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แปลกนะที่พวกเขาไม่ได้เจอกันในน้ำ ตะขอยืนอยู่บนหินและหายใจในขณะที่ปีเตอร์ปีนขึ้นไปอีกฝั่งของหิน หินลื่นเหมือนลูกบอลที่พวกเขาต้องปีนมากกว่าปีน ทั้งคู่ไม่รู้ว่าอีกคนกำลังมา ทุกความรู้สึกของการจับมือสัมผัสแขนของกันและกันพวกเขาเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจใบหน้าของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกันและกันและพวกเขาได้พบกัน
บางส่วนของวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดยอมรับว่าพวกเขามีความรู้สึกของการจมก่อนที่จะเริ่มต้นการต่อสู้ ถ้าปีเตอร์เป็นแบบนั้นฉันจะยอมรับมัน หลังจากทั้งหมดเขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เชฟทะเลกลัว แต่ปีเตอร์ไม่ได้จมมีเพียงความรู้สึกของความสุขและเขากัดฟันด้วยความปิติยินดี ทันทีที่เขาคิดว่าเขาคว้ามีดจากเข็มขัดของโสเภณีและพร้อมที่จะขับรถกลับบ้านเขาพบว่าตัวเองสูงกว่าหินของศัตรู มันไม่ยุติธรรมเลย เขายื่นมือออกไปช่วยโจรสลัด
มันเป็นตะขอที่กัดเขา
มันไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ปีเตอร์รู้สึกสับสนมันไม่ยุติธรรม มันทำให้เขาหมดหนทาง เขาได้แต่ตกตะลึงและกลัว เด็กทุกคนได้รับผลกระทบเมื่อพวกเขาได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมครั้งแรก เขาคิดว่ามันยุติธรรมที่เขามีสิทธิที่จะเป็นคุณต่อหน้าคุณ หลังจากที่คุณไม่ยุติธรรมกับเขาเขาจะรักคุณอีกครั้งแต่จะไม่มีวันเป็นเด็กอีก ไม่มีใครสามารถเอาชนะความอยุติธรรมครั้งแรกไม่มีใครสามารถเอาชนะมันได้แต่ปีเตอร์ เขาเจอมันบ่อยๆแต่ก็ลืม ฉันคิดว่านั่นคือความแตกต่างที่แท้จริงระหว่างเขาและคนอื่นๆ
ดังนั้นเมื่อเขาได้พบกับมันเหมือนครั้งแรกที่เขาได้แต่มองมันอย่างหมดหนทาง มือเหล็กจับเขาสองครั้ง
หลังจากที่ในขณะที่เด็กอื่นๆเห็นตะขอในน้ำวิ่งอย่างบ้าคลั่งต่อเรือใบหน้าของภัยพิบัติที่ไม่มีสีหน้าร่าเริงแต่สีขาวกลัวเพราะจระเข้กำลังไล่ตามเขาอย่างดื้อรั้น โดยปกติแล้วเด็กๆจะว่ายน้ำด้วยเสียงเชียร์แต่ตอนนี้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจที่สูญเสียปีเตอร์และเวนดี้และกำลังค้นหารอบๆทะเลสาบเพื่อเรียกชื่อของพวกเขา พวกเขาพบเรือและนั่งกลับบ้านและตะโกนปีเตอร์เวนดี้แต่ไม่มีใครตอบยกเว้นเสียงหัวเราะของนางเงือก พวกเขาต้องว่ายน้ำกลับหรือบินได้ พวกเขาไม่กังวลเพราะพวกเขามีความเชื่อในปีเตอร์ พวกเขาหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กผู้ชายเพราะพวกเขากำลังจะสายมันเป็นความผิดของแม่เวนดี้
เมื่อเสียงของพวกเขาหายไปความเงียบที่เย็นยะเยือกปรากฏบนทะเลสาบตามด้วยเสียงลม