Liturgical drama or religious drama

Liturgical drama or religious drama, in its various Christian contexts, originates from the Mass itself, and usually presents a relatively complex ritual that includes theatrical elements. Until the Late Middle Ages it is the best recorded tradition of religious drama, and is assumed to have been the root from which other forms such as the civic mystery plays, as well as poorly recorded travelling companies, grew. The number of surviving scripts is small, and many performances are only known about from entries in payment records and the like.

The medieval drama originated in religion. The Church forbade the faithful during the early centuries to attend the licentious representations of decadent paganism, but once this "immoral" theatre disappeared, the Church allowed, and contributed to, gradual development of a new drama that was not only moral, but edifying and pious. On certain solemn feasts, such as Easter and Christmas the Office was interrupted, and the priests represented, in the presence of those assisting, the religious event being celebrated. At first the text of this liturgical drama was very brief, such as the interchange of the "Quem Quaeritis?" between the angel and the three Maries that was introduced into the Easter liturgy in the tenth century,[1] as a new genre of liturgical ceremony. Dramatic texts were at first taken solely from the Gospel or the Office of the day. It was in prose and in Latin. But by degrees versification crept in. The earliest of such dramatic "tropes" of the Easter service are from England and date from the tenth century. Soon verse pervaded the entire drama, prose became the exception, and the vernacular appeared beside Latin. Thus, in the twelfth-century French drama of the "Wise Virgins," women keep their virginity by eating blue rocks that make them immune to men. It does little more than depict the Gospel parable of the wise and foolish virgins. The chorus employs Latin, while Christ and the virgins use both Latin and French, and the angel speaks only French. When the vernacular completely supplanted the Latin, and individual inventiveness asserted itself, the drama left the precincts of the Church and ceased to be liturgical, but kept its religious character. This evolution seems to have been accomplished in the twelfth century. With the appearance of the vernacular a development of the drama along national lines became possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พิธีกรรมละครหรือละครทางศาสนา ในบริบทของคริสเตียนต่าง ๆ ต้นกำเนิดมวลตัวเอง และมักจะนำเสนอพิธีกรรมค่อนข้างซับซ้อนที่มีองค์ประกอบของละคร จนถึง ปลายยุคกลางเป็นส่วนบันทึกประเพณีของละครทางศาสนา และสันนิษฐานได้รับรากจากฟอร์มอื่นใดเช่นบทละครลึกลับซีวิค รวมทั้งงานบันทึกการเดินทางบริษัท โต จำนวนของสคริปต์ที่รอดตายมีขนาดเล็ก และแสดงมากเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับจากรายการในเรกคอร์ดการชำระเงินและเช่นThe medieval drama originated in religion. The Church forbade the faithful during the early centuries to attend the licentious representations of decadent paganism, but once this "immoral" theatre disappeared, the Church allowed, and contributed to, gradual development of a new drama that was not only moral, but edifying and pious. On certain solemn feasts, such as Easter and Christmas the Office was interrupted, and the priests represented, in the presence of those assisting, the religious event being celebrated. At first the text of this liturgical drama was very brief, such as the interchange of the "Quem Quaeritis?" between the angel and the three Maries that was introduced into the Easter liturgy in the tenth century,[1] as a new genre of liturgical ceremony. Dramatic texts were at first taken solely from the Gospel or the Office of the day. It was in prose and in Latin. But by degrees versification crept in. The earliest of such dramatic "tropes" of the Easter service are from England and date from the tenth century. Soon verse pervaded the entire drama, prose became the exception, and the vernacular appeared beside Latin. Thus, in the twelfth-century French drama of the "Wise Virgins," women keep their virginity by eating blue rocks that make them immune to men. It does little more than depict the Gospel parable of the wise and foolish virgins. The chorus employs Latin, while Christ and the virgins use both Latin and French, and the angel speaks only French. When the vernacular completely supplanted the Latin, and individual inventiveness asserted itself, the drama left the precincts of the Church and ceased to be liturgical, but kept its religious character. This evolution seems to have been accomplished in the twelfth century. With the appearance of the vernacular a development of the drama along national lines became possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ละครหรือละครพิธีกรรมทางศาสนาในบริบทของคริสเตียนต่างๆมาจากมวลตัวเองและมักจะมีการจัดพิธีทางศาสนาที่ค่อนข้างซับซ้อนที่มีองค์ประกอบการแสดงละคร จนกระทั่งปลายยุคกลางมันเป็นประเพณีบันทึกที่ดีที่สุดของละครทางศาสนาและมีการสันนิษฐานว่าจะได้รับจากรากซึ่งรูปแบบอื่น ๆ เช่นลึกลับเทศบาลเล่นเช่นเดียวกับการบันทึกไม่ดี บริษัท การเดินทางเพิ่มขึ้น จำนวนของสคริปต์ที่รอดตายมีขนาดเล็กและการแสดงจำนวนมากเป็นที่รู้จักกันเพียงประมาณจากรายการในบันทึกการชำระเงินและชอบ. ละครยุคกลางที่มีถิ่นกำเนิดในศาสนา คริสตจักรห้ามไม่ซื่อสัตย์ในช่วงต้นศตวรรษที่จะเข้าร่วมการแสดงมักมากในกามของพระเจ้าเสื่อม แต่เมื่อเรื่องนี้ "ผิดศีลธรรม" โรงละครหายไปคริสตจักรได้รับอนุญาตและส่วนร่วมในการพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไปของละครเรื่องใหม่ที่ไม่เพียง แต่ศีลธรรม แต่สั่งสอนและ เคร่งศาสนา ในเทศกาลบางอย่างเช่นอีสเตอร์และคริสมาสต์สำนักงานถูกขัดจังหวะและพระสงฆ์เป็นตัวแทนในการปรากฏตัวของผู้ที่ให้ความช่วยเหลือเหตุการณ์ทางศาสนาถูกเฉลิมฉลอง ในตอนแรกของละครข้อความพิธีกรรมนี้เป็นช่วงสั้น ๆ มากเช่นการแลกเปลี่ยนของ "Quem Quaeritis?" ระหว่างทูตสวรรค์และสามเบสซี่ที่ถูกนำเข้าสู่สวดอีสเตอร์ในศตวรรษที่สิบ [1] เป็นรูปแบบใหม่ของพิธีพิธีกรรม ตำราละครที่ถูกนำมาเป็นครั้งแรก แต่เพียงผู้เดียวจากพระวรสารหรือสำนักงานของวัน มันเป็นร้อยแก้วและในละติน แต่โดยองศาฉันทลักษณ์พุ่งใน. แรกของละครเช่น "tropes" ในการให้บริการอีสเตอร์จากประเทศอังกฤษและวันที่จากศตวรรษที่สิบ เร็ว ๆ นี้กลอนอบอวลละครทั้งร้อยแก้วกลายเป็นข้อยกเว้นและพื้นถิ่นที่ปรากฏข้างละติน ดังนั้นในสิบสองศตวรรษละครภาษาฝรั่งเศสของ "บริสุทธิ์ฉลาด" ผู้หญิงให้ความบริสุทธิ์ของพวกเขาโดยการรับประทานอาหารหินสีฟ้าที่ทำให้พวกเขามีภูมิคุ้มกันต่อผู้ชาย มันไม่น้อยกว่าพรรณนาคำอุปมาประวัติของสาวพรหมจรรย์ที่ชาญฉลาดและโง่เขลา นักร้องมีพนักงานลาตินในขณะที่พระคริสต์และพรหมจรรย์ใช้ทั้งภาษาละตินและภาษาฝรั่งเศสและทูตสวรรค์พูดเฉพาะภาษาฝรั่งเศส เมื่อพื้นถิ่นอย่างสมบูรณ์แทนที่ละตินและความเฉลียวฉลาดของแต่ละบุคคลที่ถูกกล่าวหาเองละครอันน่าซ้ายของคริสตจักรและหยุดที่จะพิธีกรรม แต่เก็บไว้ที่ตัวละครที่ทางศาสนา วิวัฒนาการนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับความสำเร็จในศตวรรษที่สิบสอง ด้วยการปรากฏตัวของพื้นถิ่นในการพัฒนาของละครตามเส้นแห่งชาติเป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ละครละครพิธีกรรมหรือศาสนาของคริสเตียนต่างบริบท มาจากมวลชนเอง และมักจะนำเสนอค่อนข้างซับซ้อนพิธีกรรมที่มีองค์ประกอบการแสดง จนกระทั่งปลายสมัยกลางเป็นที่ดีที่สุดบันทึกประเพณีของละครทางศาสนา และถือว่ามีรากจากที่รูปแบบอื่น ๆเช่น ความลึกลับและเล่นตลอดจนงานบันทึกการเดินทาง บริษัท เติบโต หมายเลขของ surviving สคริปต์มีขนาดเล็กและการแสดงมากมาย เพียงรู้จักจากรายการในบันทึกการชำระเงินและชอบ

ยุคละครที่มาในศาสนา โบสถ์ห้ามซื่อสัตย์ในศตวรรษแรก ๆที่จะเข้าร่วมเป็นตัวแทนของลัทธิไร้ศีลธรรมเสื่อม แต่ครั้งนี้ " ผิดศีลธรรม " ละครก็หายตัวไปโบสถ์ที่ได้รับอนุญาตและสนับสนุนการพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไปของละครเรื่องใหม่ที่ไม่เพียง แต่คุณธรรม แต่ได้จำเริญเติบโตขึ้น และเคร่งศาสนา ในบางเคร่งขรึมเทศกาล เช่น คริสต์มาส อีสเตอร์ และสำนักงาน ถูกขัดจังหวะ และปุโรหิตแสดงต่อหน้าผู้ที่ให้ความช่วยเหลือ และพิธีทางศาสนา การเป็นคนดัง ในตอนแรกของละคร liturgical ข้อความนี้สั้นมากเช่นการแลกเปลี่ยนของ " ใคร quaeritis ? " ระหว่างเทวดาและสาม maries ที่ถูกแนะนำในเทศกาลอีสเตอร์สักการะบูชาในศตวรรษที่ 10 , [ 1 ] เป็นชนิดใหม่ของพิธีกรรมพิธีการ ข้อความตอนแรกถ่ายละคร แต่เพียงผู้เดียวจาก คำสอน หรือสำนักงานของวัน มันเป็นร้อยแก้วและในละติน แต่โดยองศาลักษณะพุ่งเข้ามาเร็ว เช่น ละคร " tropes " ของบริการอีสเตอร์จากประเทศอังกฤษและวันที่จากศตวรรษที่ 10 แล้วกลอนอบอวลละครทั้ง ร้อยแก้ว เป็นข้อยกเว้น และพื้นถิ่นที่ปรากฏข้างละติน ดังนั้น ในช่วงศตวรรษที่ฝรั่งเศสละครของ " หญิงพรหมจารีย์ฉลาด ผู้หญิงให้ความบริสุทธิ์ของพวกเขา โดยกินก้อนหินสีฟ้าให้ภูมิคุ้มกันเพื่อผู้ชายมันเกินพรรณนาประเสริฐอุปมาของหญิงพรหมจารีที่ฉลาดและโง่ ประสานเสียงใช้ภาษาละติน ในขณะที่พระคริสต์และหญิงพรหมจารีใช้ทั้งภาษาฝรั่งเศสและภาษาละติน และทูตสวรรค์พูดแต่ฝรั่งเศส เมื่อพื้นถิ่นอย่างสมบูรณ์แทนที่ภาษาละตินและสร้างสรรค์บุคคลอ้างตัวละครออกจากเขตของโบสถ์ และหยุดการเกี่ยวกับพิธีสวดแต่ยังคงลักษณะของศาสนา วิวัฒนาการนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับการประสบความสำเร็จในศตวรรษที่สิบ กับการปรากฏตัวของพื้นถิ่นการพัฒนาละครตามเส้นทางแห่งชาติ
กลายเป็นที่เป็นไปได้