2. Tourism and economic development

2. Tourism and economic development
Immediately After the Second World War, tourism was considered to be an alternative industry for
foreign exchange earnings to developed countries. Later, it became a tool of economic development for
developing countries. It was only after 1970s when tourism started gaining recognition as a panacea for
the developing Southeast Asian countries to mitigate their macroeconomic disparities. According to Erbes
(1973), developing countries are increasingly giving emphasis on the earnings from tourism as the sector
becomes a cushion and contributes to lessen the burden of foreign currency disputes. To a large extent,
this view has widely supported by the respective stakeholders of tourism. Though the outcome of this
particular debate was a matter of concern, since then, Erbes’ point of view and research accrued attention
of researchers (Mazumder et al., 2011; Sinclair, 1998; Jenkins, 1994; De Kadt, 1979; Archer, 1976;
Armstrong et al., 1974; Archer et al., 1974; Archer & Owen, 1971) who emphasized on the extensive
Regional Tourism Development in Southeast Asia
62
implications of tourism (for instance, its advantages, contributions, as well as limitations of tourism’s
development).
In recent years, tourism appeared as a vital sector for majority of less developed countries (LDCs) to
achieve economic development (Sinclair, 1998) because of its strategic importance. For these economies,
tourism sector is considered to be a priority based sector as a result of its positive externalities that bring
benefits for their delicate economies as these countries are facing the problem of meeting the scarcity of
resources necessary for economic development (Mazumder et al., 2009). The necessity of these resources
is critical for these economies as they are the key components for achieving economic growth while
maintaining budget surplus. The lack of these scarce resources would force these countries to depend on
few agricultural, traditional exports besides aid from external sources to expand their economic
development. The apparent benefits that tourism contributes to these economies are, therefore, the reasons
of why Southeast Asian nations’ governments are giving rigid support for the development of this sector.
Economic benefits of tourism are typically appeared in a national economy at two levels; first at national
or macro level and secondly at sub-national or micro level. When tourism is deemed to promote economic
growth through foreign currency earnings, it contributes to a rise in state revenue at the first or micro
level. At the second level or macro level, there will be an expansion in citizens’ well-being in the form of
income and employment generation. In turn, this will eventually help in the distribution of income and
balancing regional development. Hence, tourism has appeared to be the engine of growth and
development for many developing countries, and Southeast Asian nations are not an exception. According
to Bryden (1973), De Kadt (1979), Blackman (1991), and Bull (1995), tourism should positively affect
economic growth and development for several reasons. First, tourism yields foreign exchange earnings
used to import not only consumer goods but also capital and intermediate goods. Second, tourism
facilitates the utilization of resources that are in line with the country’s factor endowment. Third, tourism
creates employment opportunities in the economy. Fourth, tourism promotes improvements in the
country’s infrastructure. Fifth, tourism serves as the conduit for transferring new technology and
managerial skills into the economy. Finally, tourism has the potential for creating positive linkages with
other sectors of the economy; particularly agriculture, manufacture, and other service industries.
Considering all the above socio-economic attributes of tourism, it can be defined as an industry even
though the sector does not exhibit unique production feature or fall into a particular sector.
Before proceeding to the further issue, it is important to mention that, when there is a rapid increase in the
demand for tourism, besides enhancing linkages with other sectors in the economy (Mazumder et al.,
2009), it may develop some negative consequences in the form of economic, social, cultural and
environmental costs. A well-managed tourism industry has the potential to minimize these consequences
and maximize economic development.
However, it is essential to note that tourism is more than an economic activity (Dieke, 2003). It not only
allows substantial interaction of people but also demands variety of services. To facilitate tourists’,
tourism sector requires facilities, and inputs. These requirements produce opportunities and challenges for
the country offering tourism services in order to promote tourism. For these reasons, it is vital for the host
country to effectively manage the growth of tourism sector. In addition, when managing this sector

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ท่องเที่ยวและการพัฒนาเศรษฐกิจทันทีหลังจากสงครามโลก ท่องเที่ยวถือเป็น อุตสาหกรรมทางเลือกสำหรับรายได้เงินตราต่างประเทศเพื่อพัฒนาประเทศ ภายหลัง มันกลายเป็นเครื่องมือของการพัฒนาเศรษฐกิจประเทศกำลังพัฒนา มันเป็นหลังจากปี 1970 เมื่อท่องเที่ยวเริ่มยอมรับกันว่าการรักษาสำหรับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศกำลังพัฒนาเพื่อลดความแตกต่างของเศรษฐกิจมหภาค ตาม Erbes(1973), ประเทศกำลังพัฒนามีมากขึ้นให้เน้นรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นภาคจะ เป็นเบาะ และการลดภาระของข้อพิพาทที่สกุลเงินต่างประเทศ ในระดับใหญ่มุมมองนี้ได้อย่างกว้างขวางได้รับการสนับสนุน โดยการมีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้องการท่องเที่ยว แม้ว่าผลที่ได้นี้อภิปรายเฉพาะเป็นเรื่องของความกังวล ตั้งแต่ นั้น มุมมองและการวิจัยของ Erbes ค้างความสนใจของนักวิจัย (Mazumder et al. 2011 ซินแคลร์ 1998 เจนกินส์ 1994 เดอ Kadt, 1979 ยิงธนู 1976อาร์มสตรอง et al. 1974 อาร์เชอร์ et al. 1974 อาร์เชอร์และโอเวน 1971) ที่เน้นความหลากหลาย การพัฒนาการท่องเที่ยวระดับภูมิภาคในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้62ผลกระทบของการท่องเที่ยว (เช่น ของดี ผลงาน เช่นเดียว กับข้อจำกัดของการท่องเที่ยวของการพัฒนา)ในปีล่าสุด ท่องเที่ยวปรากฏเป็นภาคสำคัญสำหรับส่วนใหญ่ของประเทศน้อยพัฒนา (หลวม ๆ) ที่ให้พัฒนาเศรษฐกิจ (ซินแคลร์ 1998) เนื่องจาก มีความสำคัญเชิงกลยุทธ์ สำหรับประเทศเหล่านี้ภาคท่องเที่ยวถือเป็นภาคสำคัญตามผลของ externalities ในเชิงบวกที่นำประโยชน์สำหรับเศรษฐกิจของพวกเขาละเอียดอ่อนเป็นประเทศเหล่านี้กำลังเผชิญปัญหาการขาดแคลนของการประชุมทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ (Mazumder et al. 2009) ความจำเป็นของทรัพยากรเหล่านี้มีความสำคัญสำหรับประเทศเหล่านี้เป็นส่วนประกอบที่สำคัญสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจในขณะที่รักษาดุลงบประมาณ การขาดทรัพยากรขาดแคลนเหล่านี้จะบังคับให้ประเทศเหล่านี้ขึ้นอยู่กับส่งออกเกษตร ดั้งเดิมนอกเหนือจากความช่วยเหลือจากแหล่งภายนอกเพื่อขยายตัวทางเศรษฐกิจน้อยการพัฒนา ประโยชน์ชัดเจนที่ท่องเที่ยวสนับสนุนเศรษฐกิจเหล่านี้ ดังนั้น สาเหตุทำไมรัฐบาลของประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะให้สนับสนุนแข็งสำหรับการพัฒนาของภาคนี้ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวโดยทั่วไปจะปรากฏในเศรษฐกิจแห่งชาติที่ระดับสอง ครั้งแรกที่ชาติหรือแมโครระดับ และประการที่สองในระดับย่อยแห่งชาติ หรือไมโคร เมื่อการท่องเที่ยวถือว่าส่งเสริมเศรษฐกิจเจริญเติบโตผ่านรายได้เงินตราต่างประเทศ รวมทั้งช่วยเพิ่มขึ้นรายได้รัฐที่แรกหรือไมโครระดับการ ที่ระดับสองหรือระดับแม จะมีการขยายในประชาชนเป็นอยู่ในรูปของสร้างรายได้และการจ้างงาน ในการเปิด นี้จะไปช่วยในการกระจายรายได้ และสร้างสมดุลการพัฒนาภูมิภาค ด้วยเหตุนี้ ท่องเที่ยวทั่งเป็น เครื่องเจริญเติบโต และพัฒนาสำหรับประเทศกำลังพัฒนา และหลายประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่มีข้อยกเว้น ตามBryden (1973), เด Kadt (1979), อาร์ท (1991), และกระทิง (1995), การท่องเที่ยวควรส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจและการพัฒนาด้วยเหตุผลหลายประการ ครั้งแรก การท่องเที่ยวผลผลิตกำไรอัตราแลกเปลี่ยนใช้การนำเข้าสินค้าอุปโภคบริโภคไม่เพียง แต่ยังสินค้าทุน และระดับกลาง สอง ท่องเที่ยวอำนวยความสะดวกในการใช้ประโยชน์ของทรัพยากรที่สอดคล้องกับพรสวรรค์ปัจจัยของประเทศ ท่องเที่ยวสามสร้างโอกาสการจ้างงานในระบบเศรษฐกิจ สี่ ท่องเที่ยวส่งเสริมการปรับปรุงในการโครงสร้างพื้นฐานของประเทศ ห้า ท่องเที่ยวเป็นท่อสำหรับการถ่ายโอนเทคโนโลยี และทักษะการบริหารจัดการเข้าสู่เศรษฐกิจ ในที่สุด การท่องเที่ยวมีศักยภาพสำหรับการสร้างการเชื่อมโยงที่ดีกับอื่น ๆ ภาค โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเกษตร ผลิต และอุตสาหกรรมบริการอื่น ๆพิจารณาคุณลักษณะทั้งหมดข้างต้นเศรษฐกิจสังคมการท่องเที่ยว มันสามารถกำหนดเป็นอุตสาหกรรมได้แม้ว่า ภาคมีผลิตเฉพาะคุณลักษณะ หรือตกอยู่ในภาคใดก่อนดำเนินการต่อไปเพิ่มเติม มันจะต้องพูดถึง เมื่อมีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในการความต้องการท่องเที่ยว นอกเหนือจากการเพิ่มการเชื่อมโยงกับภาคอื่น ๆ ในระบบเศรษฐกิจ (Mazumder et al.,2009), มันอาจพัฒนาบางผลกระทบเชิงลบในรูปแบบของเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม และค่าใช้จ่ายด้านสิ่งแวดล้อม อุตสาหกรรมท่องเที่ยวการจัดการที่ดีมีศักยภาพที่จะลดผลกระทบเหล่านี้และเพิ่มการพัฒนาเศรษฐกิจอย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งสำคัญโปรดสังเกตว่า การท่องเที่ยวเป็นมากกว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจ (Dieke, 2003) มันไม่เท่านั้นให้พบปฏิสัมพันธ์ของผู้คน แต่ยัง ต้องความหลากหลายของบริการ เพื่ออำนวยความสะดวกของนักท่องเที่ยวภาคท่องเที่ยวต้องการสิ่งอำนวยความสะดวก และอินพุต ข้อกำหนดเหล่านี้สร้างโอกาสและความท้าทายสำหรับประเทศที่ให้บริการท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว เหตุผลเหล่านี้ มันมีความสำคัญสำหรับโฮสต์ประเทศเพื่อประสิทธิภาพในการจัดการการเติบโตของภาคท่องเที่ยว นอกจากนี้ การบริหารภาคนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. การท่องเที่ยวและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ
ในทันทีหลังจากสงครามโลกครั้งที่สองการท่องเที่ยวได้รับการพิจารณาให้เป็นทางเลือกสำหรับอุตสาหกรรม
รายได้เงินตราต่างประเทศให้กับประเทศที่พัฒนาแล้ว ต่อมามันก็กลายเป็นเครื่องมือของการพัฒนาเศรษฐกิจสำหรับ
ประเทศกำลังพัฒนา มันเป็นเพียงหลังจากปี 1970 เมื่อการท่องเที่ยวเริ่มได้รับการยอมรับเป็นยาครอบจักรวาลสำหรับการ
พัฒนาประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อลดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจมหภาคของพวกเขา ตามที่ Erbes
(1973) ประเทศกำลังพัฒนามีมากขึ้นให้ความสำคัญกับรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นภาค
กลายเป็นเบาะและก่อให้เกิดการลดภาระของข้อพิพาทสกุลเงินต่างประเทศ เพื่อขอบเขตขนาดใหญ่,
มุมมองนี้ได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวางโดยผู้มีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้องของการท่องเที่ยว แม้ว่าผลของการนี้
การอภิปรายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเรื่องของความกังวลตั้งแต่นั้นจุด Erbes 'ในมุมมองและการวิจัยให้ความสนใจที่เกิดขึ้น
ของนักวิจัย (Mazumder et al, 2011;. ซินแคล 1998; เจนกินส์ 1994; De Kadt 1979; ธนู 1976
อาร์มสตรอง et al, 1974;. ธนู et al, 1974;. อาร์เชอร์และโอเว่น 1971) ที่เน้นการครอบคลุม
การพัฒนาการท่องเที่ยวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
62
ผลกระทบของการท่องเที่ยว (เช่นข้อดีของมันมีส่วนร่วมเช่นเดียวกับข้อ จำกัด ของการท่องเที่ยวของ
การพัฒนา).
ในปีที่ผ่านมาการท่องเที่ยวที่ดูเหมือนจะเป็นภาคที่มีความสำคัญสำหรับคนส่วนใหญ่ของประเทศที่พัฒนาน้อย (LDCs) เพื่อ
ให้เกิดการพัฒนาทางเศรษฐกิจ (ซินแคล, 1998) เพราะความสำคัญเชิงกลยุทธ์ เศรษฐกิจเหล่านี้
ภาคการท่องเที่ยวถือว่าเป็นภาคตามลำดับความสำคัญเป็นผลมาจากผลกระทบภายนอกเชิงบวกที่ทำให้
ผลประโยชน์ให้กับเศรษฐกิจที่ละเอียดอ่อนของพวกเขาเป็นประเทศเหล่านี้กำลังประสบปัญหาการขาดแคลนของการประชุมของ
ทรัพยากรที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ (Mazumder et al, 2009) ความจำเป็นของทรัพยากรเหล่านี้
เป็นสิ่งสำคัญสำหรับประเทศเหล่านี้ที่พวกเขาเป็นส่วนประกอบที่สำคัญในการบรรลุการเติบโตทางเศรษฐกิจในขณะ
ที่ยังคงรักษาส่วนเกินงบประมาณ การขาดทรัพยากรที่ขาดแคลนเหล่านี้จะบังคับให้ประเทศเหล่านี้ขึ้นอยู่กับ
การเกษตรแบบดั้งเดิมการส่งออกไม่กี่นอกเหนือจากความช่วยเหลือจากแหล่งภายนอกเพื่อขยายทางเศรษฐกิจของ
การพัฒนา ประโยชน์ที่เห็นได้ชัดว่าการท่องเที่ยวก่อให้ประเทศเหล่านี้จะถูกดังนั้นเหตุผลที่
ว่าทำไมรัฐบาลประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะให้การสนับสนุนที่เข้มงวดสำหรับการพัฒนาของภาคนี้.
ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวมักจะปรากฏตัวในเศรษฐกิจของประเทศในสองระดับ; เป็นครั้งแรกที่ชาติ
หรือระดับมหภาคและประการที่สองในระดับย่อยระดับชาติหรือระดับไมโคร เมื่อการท่องเที่ยวถือว่าเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจ
การเจริญเติบโตผ่านกำไรสกุลเงินต่างประเทศก็มีส่วนช่วยในการเพิ่มขึ้นของรายได้ของรัฐในครั้งแรกหรือไมโคร
ระดับ ในระดับที่สองหรือระดับมหภาคจะมีการขยายตัวของประชาชนเป็นอยู่ที่ดีในรูปแบบของ
รายได้และการจ้างงานรุ่น ในทางกลับกันนี้ในที่สุดจะช่วยในการกระจายรายได้และ
สร้างความสมดุลระหว่างการพัฒนาในระดับภูมิภาค ดังนั้นการท่องเที่ยวได้ที่ดูเหมือนจะเป็นเครื่องมือของการเจริญเติบโตและ
การพัฒนาสำหรับประเทศกำลังพัฒนาจำนวนมากและประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่ได้เป็นข้อยกเว้น ตาม
ไป Bryden (1973), De Kadt (1979), แบล็กแมน (1991), และกระทิง (1995), การท่องเที่ยวเชิงบวกควรส่งผลกระทบต่อ
การเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาด้วยเหตุผลหลายประการ ครั้งแรกที่อัตราผลตอบแทนรายได้การท่องเที่ยวแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ
ใช้เพื่อนำเข้าไม่เพียง แต่สินค้าอุปโภคบริโภค แต่ยังเป็นเมืองหลวงและระดับกลางสินค้า ประการที่สองการท่องเที่ยว
อำนวยความสะดวกในการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ในแนวเดียวกันกับการบริจาคปัจจัยของประเทศ ประการที่สามการท่องเที่ยว
สร้างโอกาสการจ้างงานในระบบเศรษฐกิจ ประการที่สี่การท่องเที่ยวส่งเสริมการปรับปรุงใน
โครงสร้างพื้นฐานของประเทศ ประการที่ห้าการท่องเที่ยวทำหน้าที่เป็นท่อสำหรับการถ่ายโอนเทคโนโลยีใหม่และ
ทักษะการบริหารจัดการเข้าสู่เศรษฐกิจ ในที่สุดการท่องเที่ยวมีศักยภาพในการสร้างความเชื่อมโยงทางบวกกับ
ภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจ; โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานเกษตร, การผลิตและการบริการอื่น ๆ อุตสาหกรรม.
พิจารณาทั้งหมดข้างต้นคุณลักษณะทางเศรษฐกิจและสังคมของการท่องเที่ยวก็สามารถกำหนดเป็นอุตสาหกรรมแม้
แม้ว่าภาคไม่แสดงคุณลักษณะการผลิตที่ไม่ซ้ำกันหรือตกอยู่ในภาคโดยเฉพาะอย่างยิ่ง.
ก่อนที่จะดำเนินการต่อไป ปัญหามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะพูดถึงว่าเมื่อมีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน
ความต้องการสำหรับการท่องเที่ยวนอกจากนี้การเสริมสร้างความเชื่อมโยงกับภาคอื่น ๆ ในระบบเศรษฐกิจ (Mazumder et al.,
2009) มันอาจก่อให้เกิดผลกระทบเชิงลบบางอย่างในรูปแบบของเศรษฐกิจ สังคมวัฒนธรรมและ
ค่าใช้จ่ายด้านสิ่งแวดล้อม อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่บริหารจัดการที่ดีมีศักยภาพที่จะลดผลกระทบเหล่านี้
และเพิ่มการพัฒนาเศรษฐกิจ.
แต่มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทราบการท่องเที่ยวที่เป็นมากกว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจ (Dieke, 2003) มันไม่เพียง แต่
ช่วยให้การทำงานร่วมกันอย่างมีนัยสำคัญของผู้คน แต่ยังเรียกร้องความหลากหลายของบริการ เพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยว
ภาคการท่องเที่ยวต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกและปัจจัยการผลิต ความต้องการเหล่านี้ผลิตโอกาสและความท้าทายสำหรับ
ประเทศที่ให้บริการการท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ด้วยเหตุผลเหล่านี้มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับโฮสต์
ประเทศเพื่อประสิทธิภาพในการจัดการการเจริญเติบโตของภาคการท่องเที่ยว นอกจากนี้เมื่อการจัดการภาคนี้