In other words, it extends the remi

In other words, it extends the remit of history to include the historian's pre-narrative assumptions and how we translate those assumptions figuratively as we construct our strategies of narrative explanation. Postmodern historians thus ask many fresh questions. Are facts best thought of as events under a description? Is all data ultimately textual and, if so, what are its implications? Should history be written primarily according to literary rules and, if so, what are they? What is the significant difference between literary and figurative speech in history and how does it create historical meaning? How do we distinguish the historical referent of a discourse and its constructed, i.e., its ideological, meaning? Can history ever exist beyond discourse? And the very big question, is history what happened, or what historians tell us happened? All these have to be addressed when we do history, to ignore them is to do only half the job.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในคำอื่น ๆ มันขยายชำระประวัติศาสตร์ของนักประวัติศาสตร์ pre-narrative สมมติฐานและวิธีเราแปลสมมติฐานเหล่านั้น figuratively เท่าที่เราสร้างกลยุทธ์ของเราอธิบายบรรยาย นอกจากนี้นักประวัติศาสตร์หลังสมัยใหม่จึงถามคำถามสดมาก เป็นข้อเท็จจริงความคิดที่ดีที่สุดของเหตุการณ์ภายใต้คำอธิบาย มีข้อมูลทั้งหมดเป็นข้อความสุด และ ถ้า ผลของมันคืออะไร ประวัติเขียนหลักตามกฎวรรณกรรม และ ดังนั้น ถ้าพวกเขาคืออะไร ต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างวรรณกรรม และอุปมาคำพูดในประวัติศาสตร์ และวิธีไม่ได้สร้างความหมายทางประวัติศาสตร์หรือไม่ วิธีเราแยกใช้ประวัติศาสตร์ของการอภิปรายและสร้าง เช่น ของอุดมการณ์ ความหมาย สามารถประวัติเคยอยู่นอกเหนือจากวาทกรรมหรือไม่ และคำถามใหญ่มาก มีประวัติว่าเกิดอะไรขึ้น หรือที่นักประวัติศาสตร์บอกเราเกิดขึ้น สิ่งเหล่านี้ต้องได้รับเมื่อเราทำประวัติ ละเว้นจะทำงานเพียงครึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในคำอื่น ๆ จะขยายอภัยโทษของประวัติศาสตร์ที่จะรวมถึงประวัติศาสตร์ของสมมติฐานก่อนการเล่าเรื่องและวิธีที่เราแปลสมมติฐานผู้เปรียบเปรยที่เราสร้างกลยุทธ์ของเราในการอธิบายการเล่าเรื่อง ประวัติศาสตร์หลังสมัยใหม่จึงถามคำถามสดจำนวนมาก เป็นข้อเท็จจริงความคิดที่ดีที่สุดของการเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายใต้คำอธิบายหรือไม่? คือข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับใจในท้ายที่สุดและถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่เป็นผลกระทบของมัน? ควรจะเขียนประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ตามกฎวรรณกรรมและถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่พวกเขา? เป็นความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการพูดวรรณกรรมและเป็นรูปเป็นร่างในประวัติศาสตร์และวิธีที่จะไม่สร้างความหมายทางประวัติศาสตร์คืออะไร? เราจะแยกแยะความแตกต่างอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ของว​​าทกรรมได้อย่างไรและสร้างมันคืออุดมการณ์ของความหมาย? สามารถประวัติศาสตร์ที่เคยมีอยู่เกินวาทกรรม? และคำถามที่ใหญ่มากเป็นประวัติศาสตร์สิ่งที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่นักประวัติศาสตร์บอกเราที่เกิดขึ้น? ทั้งหมดเหล่านี้ได้รับการแก้ไขเมื่อเราทำประวัติศาสตร์ไม่สนใจพวกเขาคือการทำเพียงครึ่งหนึ่งของงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในคำอื่น ๆที่ขยายข้อจำกัดของประวัติศาสตร์รวมนักประวัติศาสตร์ก่อนเล่าเรื่องสมมติฐานและวิธีการที่เราแปลแค่สมมติฐานเหล่านั้นตามที่เราสร้างกลยุทธ์ของเราในการอธิบายเรื่อง นักประวัติศาสตร์ยุคหลังสมัยใหม่จึงถามสดมาก ข้อเท็จจริงที่ดีที่สุดคิดเป็นเหตุการณ์ในรายละเอียด ? เป็นข้อมูลเดิมทั้งหมด และท้ายที่สุดหากแล้วความหมายของมัน ?ควรเขียนประวัติเป็นหลักตามกฎวรรณกรรมและ , ถ้าเป็นเช่นนั้น , มันคืออะไร ? อะไรคือความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและเปรียบเทียบการพูดในประวัติศาสตร์ และไม่ได้สร้างความหมายทางประวัติศาสตร์ ? แล้วเราจะแยกแยะอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ของวาทกรรมและการสร้าง คือ มีอุดมการณ์ความหมาย สามารถประวัติเคยมีอยู่เกินวาทกรรม ?และคำถามที่ใหญ่มากเป็นประวัติศาสตร์ สิ่งที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่นักประวัติศาสตร์บอกขึ้น ทั้งหมดนี้ต้อง addressed เมื่อเราทำประวัติศาสตร์ ไม่สนใจพวกเขาจะทำเพียงครึ่งงาน