In the olden time, when wishing was

In the olden time, when wishing was having, there lived a King, whose daughters were all beautiful; but the youngest was so exceedingly beautiful that the Sun himself, although he saw her very, very often, was delighted every time she came out into the sunshine.
Near the castle of this King was a large and gloomy forest, where in the midst stood an old lime-tree, beneath whose branches splashed a little fountain; so, whenever it was very hot, the King’s youngest daughter ran off into this wood, and sat down by the side of the fountain; and, when she felt dull, would often divert herself by throwing a golden ball up into the air and catching it again. And this was her favorite amusement.
Now, one day it happened that this golden ball, when the King’s daughter threw it into the air, did not fall down into her hand, but on to the grass; and then it rolled right into the fountain. The King’s daughter followed the ball with her eyes, but it disappeared beneath the water, which was so deep that she could not see to the bottom.
Then she began to lament, and to cry more loudly and more loudly; and, as she cried, a voice called out, “Why weepest thou, O King’s daughter? thy tears would melt even a stone to pity.” She looked around to the spot whence the voice came, and saw a frog stretching his thick, ugly head out of the water. “Ah! you old water-paddler,” said she, “was it you that spoke? I am weeping for my golden ball which bounced away from me into the water.”
“Be quiet, and do not cry,” replied the Frog; “I can give thee good assistance. But what wilt thou give me if I succeed in fetching thy plaything up again?”
“What would you like, dear Frog?” said she. “My dresses, my pearls and jewels, or the golden crown which I wear?”
The Frog replied, “Dresses, or jewels, or golden crowns, are not for me; but if thou wilt love me, and let me be thy companion and playmate, and sit at thy table, and eat from thy little golden plate, and drink out of thy cup, and sleep in thy little bed,—if thou wilt promise me all these things, then I will dive down and fetch up thy golden ball.”
“Oh, I will promise you all,” said she, “if you will only get me my golden ball.” But she thought to herself, “What is the silly Frog chattering about? Let him stay in the water with his equals; he cannot enter into society.” Then the Frog, as soon as he had received her promise, drew his head under the water and dived down.
Presently he swam up again with the golden ball in his mouth, and threw it on to the grass. The King’s daughter was full of joy when she again saw her beautiful plaything; and, taking it up, she ran off immediately. “Stop! stop!” cried the Frog; “take me with thee. I cannot run as thou canst.”
But this croaking was of no avail; although it was loud enough, the King’s daughter did not hear it, but, hastening home, soon forgot the poor Frog, who was obliged to leap back into the fountain.

The next day, when the King’s daughter was sitting at table with her father and all his courtiers, and was eating from her own little golden plate, something was heard coming up the marble stairs, splish-splash, splish-splash; and when it arrived at the top, it knocked at the door, and a voice said—
“Open the door, thou youngest daughter of the King!”
So she arose and went to see who it was that called to her; but when she opened the door and caught sight of the Frog, she shut it again very quickly and with great passion, and sat down at the table, looking exceedingly pale.
But the King perceived that her heart was beating violently, and asked her whether it were a giant who had come to fetch her away who stood at the door. “Oh, no!” answered she; “it is no giant, but an ugly Frog.”
“What does the Frog want with you?” said the King.
“Oh, dear father, yesterday when I was playing by the fountain, my golden ball fell into the water, and this Frog fetched it up again because I cried so much: but first, I must tell you, he pressed me so much, that I promised him he should be my companion. I never thought that he could come out of the water, but somehow he has managed to jump out, and now he wants to come in here.”
At that moment there was another knock, and a voice said—
“King’s daughter, youngest,
Open the door.
Hast thou forgotten
Thy promises made
At the fountain so clear
‘Neath the lime-tree’s shade?
King’s daughter, youngest.
Open the door.”
Then the King said, “What you have promised, that you must perform; go and let him in.” So the King’s daughter went and opened the door, and the Frog hopped in after her right up to her chair: and as soon as she was seated, he said, “Lift me up;” but she hesitated so long that the King had to order her to obey.
And as soon as the Frog sat on the chair he jumped on to the table and said, “Now push thy plate near me, that we may eat together.” And she did so, but as every one noticed, very unwillingly.
The Frog seemed to relish his dinner very much, but every bit that the King’s daughter ate nearly choked

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเวลาที่สมัยก่อนเมื่อมีความต้องการที่มีพระมหากษัตริย์ที่อาศัยอยู่ซึ่งมีลูกสาวสวยทั้งหมด แต่น้องคนสุดท้องจึงเหลือเกินที่สวยงามที่ดวงอาทิตย์ตัวเองถึงแม้เขาจะเห็นเธอมากมักจะมีความยินดีครั้งที่เธอออกมาลงในแสงแดดทุก.
ใกล้ปราสาทของกษัตริย์นี้เป็นป่าขนาดใหญ่และมืดมนที่ในท่ามกลางยืน มะนาวต้นไม้เก่าใต้ที่มีสาขาสาดน้ำพุเล็ก ๆ น้อย ๆ ; ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มันร้อนมากลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์วิ่งออกไปเป็นไม้นี้และนั่งลงข้างของน้ำพุ; และเมื่อเธอรู้สึกว่าน่าเบื่อมักจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองโดยการขว้างปาลูกบอลสีทองขึ้นไปในอากาศและจับมันอีกครั้ง และนี่คือความบันเทิงที่เธอชื่นชอบ.
ตอนนี้วันหนึ่งมันเกิดขึ้นที่ลูกบอลสีทองนี้เมื่อลูกสาวของกษัตริย์โยนมันไปในอากาศไม่ตกลงไปในมือของเธอ แต่ในหญ้า; และจากนั้นก็กลิ้งลงในน้ำพุ . ลูกสาวของกษัตริย์ตามที่มีลูกตาของเธอ
แต่มันหายไปอยู่ใต้น้ำซึ่งเป็นที่ลึกว่าเธอไม่สามารถมองเห็นด้านล่างจากนั้นเธอก็เริ่มที่จะเสียใจและร้องไห้มากขึ้นเสียงดังและเสียงดังมากขึ้น; และขณะที่เธอร้องไห้เสียงร้องออกมาว่า "ทำไมเจ้าร้องไห้โอธิดาของกษัตริย์? น้ำตาของเจ้าจะละลายแม้หินสงสาร. "เธอมองไปรอบ ๆ ไปที่จุดไหนเสียงมาและเห็นกบยืดของเขาหนาหัวน่าเกลียดออกจากน้ำ "อา! คุณเก่าน้ำฝีพาย "บอกว่าเธอ" เป็นเรื่องที่คุณพูดว่า? . ฉันกำลังร้องไห้ทองสำหรับลูกของฉันที่เด้งออกไปจากฉันลงไปในน้ำ
"" เป็นที่เงียบสงบและไม่ร้องไห้ "กบตอบ; "ผมสามารถให้ความช่วยเหลือที่ดีเจ้า แต่สิ่งที่ท่านจะให้ฉันว่าฉันประสบความสำเร็จในการดึงของเล่นของเจ้าขึ้นมาอีกครั้ง?
"" สิ่งที่คุณต้องการ, กบรัก? "เธอกล่าว "ชุดของฉันของฉันไข่มุกและอัญมณีหรือมงกุฎทองคำซึ่งฉันสวมใส่"
กบตอบว่า "เดรสหรืออัญมณีหรือครอบฟันทองไม่ได้สำหรับฉัน แต่ถ้าเจ้าจะรักฉันและให้ฉันเป็นสหายและเพื่อนคู่หูของเจ้าและนั่งอยู่ที่โต๊ะของท่านและกินจากแผ่นทองของเจ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และดื่มจากถ้วยของพระองค์และการนอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าถ้าเจ้าจะสัญญากับฉัน สิ่งเหล่านี้แล้วฉันจะดำน้ำลงและเรียกลูกสีทองของเจ้า.
"" โอ้ฉันจะสัญญาว่าคุณทุกคน "บอกว่าเธอ" ถ้าคุณจะได้รับฉันลูกสีทองของฉัน. "แต่เธอคิดกับตัวเองว่า" อะไร เป็นกบโง่พูดพล่อยเกี่ยวกับ? ให้เขาอยู่ในน้ำที่มีเท่าเทียมกันของเขา เขาไม่สามารถใส่ลงไปในสังคม. "จากนั้นกบเร็วที่สุดเท่าที่เขาได้รับสัญญาของเธอดึงหัวของเขาภายใต้น้ำและดำดิ่งลง.
ปัจจุบันเขาว่ายน้ำขึ้นมาอีกครั้งกับลูกบอลสีทองในปากของเขาและโยนมันลงบนหญ้า . ลูกสาวของกษัตริย์ก็เต็มไปด้วยความสุขอีกครั้งเมื่อเธอเห็นของเล่นที่สวยงามของเธอ; และพามันขึ้นมาเธอวิ่งออกไปทันที "หยุด! หยุด "กบร้องไห้! "พาฉันกับเจ้า ฉันไม่สามารถทำงานเป็นเจ้า ".
แต่บ่นเรื่องนี้เป็นของไม่มีประโยชน์; แม้ว่ามันจะเป็นดังพอลูกสาวของกษัตริย์ไม่ได้ยินมัน แต่เร่งบ้านเร็ว ๆ นี้ลืมกบน่าสงสารที่ถูกบังคับให้กระโดดกลับเข้ามาในน้ำพุ. วันรุ่งขึ้นเมื่อลูกสาวของกษัตริย์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อของเธอ และข้าราชบริพารของเขาทั้งหมดและได้รับประทานอาหารจากจานสีทองของเธอเองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่กำลังจะมาถึงบันไดหินอ่อน Splish-สาดสาดสาดน้ำ; และเมื่อมันมาถึงด้านบนก็เคาะประตูและเสียง said- "เปิดประตูเจ้าลูกสาวคนสุดท้องของกษัตริย์" ดังนั้นเธอลุกขึ้นไปเพื่อดูว่าใครเป็นผู้ที่เรียกตัวไปของเธอ แต่เมื่อเธอเปิดประตูและจับสายตาของกบเธอปิดมันอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วและมีความรักที่ดีและนั่งลงที่โต๊ะที่กำลังมองหาอ่อนเหลือเกิน. แต่กษัตริย์เห็นว่าหัวใจของเธอได้รับการตีรุนแรงและถามเธอว่า มันเป็นยักษ์ใหญ่ที่มาเรียกเธอออกไปที่ยืนอยู่ที่ประตู "โอ้ไม่" เธอตอบ; "มันเป็นยักษ์ไม่มี แต่กบน่าเกลียด." "กบไม่ต้องการอะไรกับคุณ?" คิงกล่าวว่า. "โอ้พ่อที่รักเมื่อวานนี้ตอนที่ผมเล่นตามน้ำพุลูกบอลสีทองของฉันตกลงไปในน้ำและ กบนี้เรียกมันขึ้นมาอีกครั้งเพราะผมร้องไห้มาก แต่ครั้งแรกที่ผมต้องบอกคุณเขากดฉันมากที่ฉันสัญญากับเขาว่าเขาควรจะเป็นสหายของฉัน ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะออกมาจากน้ำ แต่อย่างใดเขามีการจัดการเพื่อกระโดดออกมาและตอนนี้เขาต้องการที่จะเข้ามาที่นี่. "ในขณะที่มีการเคาะอีกและเสียงsaid-" ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุดเปิดประตู. เจ้าลืมสัญญาของพระองค์ทำในน้ำพุให้ชัดเจน'ใต้ร่มเงามะนาวต้นไม้หรือไม่ลูกสาวของกษัตริย์ที่อายุน้อยที่สุด. เปิดประตู ". นั้นพระมหากษัตริย์กล่าวว่า" สิ่งที่คุณได้สัญญาที่คุณต้องดำเนินการ; ไปและปล่อยให้เขาอยู่ใน "ดังนั้นลูกสาวของกษัตริย์ไปและเปิดประตูและกบกระโดดเข้ามาหลังจากที่เธอขึ้นไปเก้าอี้ของเธอและเมื่อเร็ว ๆ นี้ขณะที่เธอกำลังนั่งเขากล่าวว่า". ยกฉันขึ้น "แต่เธอลังเล ตราบใดที่พระมหากษัตริย์มีการสั่งซื้อของเธอที่จะเชื่อฟัง. และทันทีที่กบนั่งบนเก้าอี้ที่เขากระโดดขึ้นไปบนโต๊ะและกล่าวว่า "ตอนนี้ผลักดันแผ่นเจ้าที่อยู่ใกล้ฉันเพื่อเราจะได้กินด้วยกัน." และเธอทำเช่นนั้น แต่ในขณะที่ทุกคนสังเกตเห็นมากไม่เต็มใจ. กบดูเหมือนจะลิ้มลองอาหารมื้อค่ำของเขามาก แต่ทุกบิตว่าลูกสาวของกษัตริย์กินเกือบสำลัก