Jun Zhantian began to laugh, a bitt

Jun Zhantian began to laugh, a bitter and sorrowful laughter, louder and louder, his face filled with tears. He suddenly sprang up violently, his eyes emitting sparks of lightning accompanied by a red shade of blood. Glancing coldly at the night outside the window, he turned and walked slowly to stand before the portrait of his late wife. He stood upright, gazing at it for a long while, his mouth moving as though he was about to say something but in the end chose not to. He extended his hand, stroking the air as though trying to feel something, as though he was trying to say goodbye for one last time…

Grandpa Jun narrowed his eyes slightly, as though he was trying to forcibly hold something back. He abruptly turned away and lifted his sword that had been left on the walls for a long time. His white hair flowing in a desolate manner, he strode out without looking back!

The moment he turned away, two drops of tears fell onto the ground, breaking into countless pieces!

On the portrait hanging off the wall was the image of a benevolent and motherly looking old woman, her smile remained everlasting. But her eyes seemed to reveal a sense of sadness. A wind blew into the room through the window, causing the portrait to flip back once, showing how powerless it was…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Jun Zhantian เริ่มหัวเราะ ความขม และอกตรมเสียงหัวเราะ เสียง และ เสียง ใบหน้าของเขาเต็มไป ด้วยน้ำตา เขาก็เกิดโหง ดวงตาของเขาเปล่งประกายของสายฟ้าที่มาพร้อมกับสีแดงของเลือด เขาจ้างงานสวยในยามค่ำคืนด้านนอกหน้าต่าง เปิด และเดินช้า ๆ ก่อนภาพของภรรยาของเขาล่าช้า เขายืนตรง ล้อมันเป็นเวลานาน ขณะ ปากของเขาเคลื่อนไหวราวกับกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ ในสุดเลือกที่จะไม่ เขาขยายมือ ลูบอากาศว่าพยายามรู้สึกบางสิ่งบางอย่าง ราวกับว่าเขาได้พยายามบอกลาครั้งสุดท้ายหนึ่ง...เล็กน้อย มิ.ย.ปู่ประชากรตาของเขาว่าเขาได้พยายามบังคับให้เก็บอะไรกลับ เขาหันไปทันที และยกดาบที่เหลือบนผนังได้เป็นเวลานาน ผมสีขาวไหลอย่างอ้างว้าง เขา strode ออกโดยไม่ไปในขณะที่เขาหันไป หยดน้ำตาตกบนพื้นดิน ตัดเป็นชิ้นนับไม่ถ้วนบนภาพแขวนปิดผนังเป็นภาพอัน และมอง หญิงชรา motherly รอยยิ้มของเธอยังคงอยู่นิรันดร์ แต่ดวงตาของเธอดูเหมือนจะ เปิดเผยความรู้สึกของความโศกเศร้า ลมพัดเข้าทางหน้าต่าง ก่อให้เกิดภาพการพลิกเมื่อ แสดงว่าอำนาจมันเป็น...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มิถุนายน Zhantian เริ่มที่จะหัวเราะเสียงหัวเราะขมและทุกข์ดังขึ้นและดังใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ทันใดนั้นเขาก็ผุดขึ้นอย่างรุนแรงดวงตาของเขาเปล่งประกายไฟจากฟ้าผ่ามาพร้อมกับสีแดงของเลือด เหลียวมองอย่างเย็นชาในเวลากลางคืนนอกหน้าต่างเขาหันและเดินช้าไปยืนอยู่ต่อหน้าภาพของภรรยาของเขา เขายืนอยู่ตรงจ้องที่มันยาวในขณะที่ปากของเขาย้ายราวกับว่าเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเลือกที่จะไม่ เขาขยายมือของเขาลูบอากาศราวกับว่าพยายามที่จะรู้สึกว่าบางอย่างราวกับว่าเขากำลังพยายามที่จะบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ... คุณปู่มิถุนายนหรี่ตาของเขาเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังพยายามที่จะบังคับให้ถืออะไรบางอย่างกลับมา จู่ ๆ เขาก็หันไปและยกดาบของเขาที่ถูกทิ้งไว้บนผนังเป็นเวลานาน ผมสีขาวของเขาไหลในลักษณะที่รกร้างเขาก้าวออกมาโดยไม่ได้มองกลับมาแล้ว! ช่วงเวลาที่เขาหันไปสองหยดน้ำตาตกลงไปบนพื้นดินที่บุกเข้าไปในชิ้นนับไม่ถ้วน! ที่ภาพบุคคลที่ห้อยออกมาจากผนังเป็นภาพของความเมตตาและ แม่มองหญิงชรารอยยิ้มของเธอยังคงอยู่นิรันดร์ แต่ดวงตาของเธอดูเหมือนจะเปิดเผยความรู้สึกของความโศกเศร้า ลมพัดเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างที่ก่อให้เกิดภาพที่จะพลิกกลับมาครั้งแสดงให้เห็นว่าไม่มีอำนาจที่มันเป็น ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จุน zhantian เริ่มหัวเราะ และรสขม สลด เสียงหัวเราะดังขึ้น ดังขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา จู่ๆ เขาก็ผุดขึ้นอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาเปล่งประกายของสายฟ้ามาพร้อมกับเฉดสีแดงของเลือด ส่งสายตาเย็นชาตอนกลางคืนนอกหน้าต่าง เขาหันกลับมาและเดินช้าๆไปยืนต่อหน้ารูปของภรรยาของเค้า เขายืนตัวตรงจ้องมองมันมานานแล้ว ปากของเขาขยับราวกับว่าเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ เขาขยายมือของเขาลูบอากาศราวกับพยายามที่จะรู้สึกอะไร ราวกับว่าเขากำลังจะกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย . . . . . . .ปู่จุนคอดตาเล็กน้อย ราวกับว่า เขาพยายามบังคับให้ถืออะไรกลับมา เขาชะงักหันไปยกดาบของเขาที่ถูกทิ้งไว้บนผนังเป็นเวลานาน เขาขาวของผมไหลในลักษณะรกร้าง เขา strode ออกไปโดยไม่มองกลับมาทันทีที่เขาหันหลังกลับไป สองหยดของน้ำตาร่วงลงบนพื้นดินที่แตกนับไม่ถ้วนชิ้นภาพวาดแขวนไว้บนผนังเป็นภาพของพระแม่และมองผู้หญิงคนนั้น เธอยิ้มอยู่นิรันดร์ แต่สายตาของเธอดูเหมือนจะเปิดเผยความรู้สึกของความเศร้า สายลมพัดเข้ามาในห้องทางหน้าต่าง ก่อให้เกิดภาพที่จะพลิกกลับมาครั้ง แสดงให้เห็นว่าอำนาจมัน . . . . . .