Civil society actors have important

Civil society actors have important potential for peacebuilding on the international, regional and
local level. Support for civil society should be further developed as a key element of development
and peace politics, in particular in post-war regeneration and peacebuilding. An important
challenge is to include civil society actors from the very beginning in all phases of war-to-peace
transition – from peace negotiations and implementation of agreements to post-conflict
peacebuilding. Inclusion is important for several reasons. First, it is the only way to integrate
perspectives of broader society and civilians, instead of responding exclusively to the needs of
armed groups and negotiating only with former or still-active warlords. Second, it is the only
way to include the perspectives of women, as the gender-related campaigns inspired by UN
Resolution 1325 have demonstrated. Third, inclusiveness also increases the chance of reaching
a broader political and social consensus that is necessary to make peace agreements sustainable.
In general, civil society has strong potential to promote citizens’ identification with the
polity. It can create social consensus as a basis for political reforms, as democracy, with all its
values and norms, must be learned at the grass-roots level of society. The same applies to
peaceful conflict resolution. Civil society organisations are indispensable for peacebuilding and
in particular for processes of reconciliation between hostile communities. In the field of dealing
with the past they are often the first ones to give important impulses that influence the discourse
on issues of truth and justice. On the other hand, as the Bosnian case has shown, civil society
initiatives come to their limits in situations where the political status is contested or where
institutions of a polity are not accepted as legitimate by significant parts of the population.
It is important to recognise that, ultimately, civil society initiatives in fragmented societies
can only influence political change to a limited extent. Therefore, donor agencies and
international partners should not overload civil society in war-torn societies with exaggerated
expectations. Civil society actors have certain capacities and clear limits that should be clearly
acknowledged. At the same time, unspecific criticism and a general denial of civil society’s
potential contribution to peacebuilding and conflict transformation is also unhelpful.
In order to generate effective peacebuilding potential, NGOs need to communicate among
themselves so as to avoid doubling or dispersing of efforts. But they also need to search for
alliance partners in parliaments, governments and administrations. The challenge is to forge
peace alliances “horizontally” between civil society actors on the local, regional, national and
Martina Fischer
308
international level – and at the same time create vertical alliances of individuals and groups on
different levels of society. As John Paul Lederach (1997) has outlined, there is a need to build
peace from the bottom up, the top down and the middle out. Yet the methodologies for crossing
and linking activities between different levels are not very well developed.
Last but not least, self-reflection of roles and activities remains an important challenge for
civil society actors who decide to intervene as outsiders. They should reflect whether their
activities are embedded in questionable post-war reconstruction endeavours designed according
to “liberal peace” blueprints, or even contribute to legitimate the use of force for the end of
reproducing the liberal order (Richmond 2005, 32). Experience in several cases of intervention
has shown that building state institutions and developing society in post-war societies cannot
simply follow models of western democracies but has to reflect the respective cultural context
and historic experience.
Consequently, external support for local civil society actors must be improved. Quality is
needed instead of quantity. Much more could be done in order to better channel international
aid so that it serves those stakeholder groups that want to participate proactively in the
regeneration and construction of a new society. This means that cooperation partners must be
selected carefully according to the contributions they can make to addressing social needs. To
this end, funding schemes must be better attuned to the specific needs and dynamics of the local
actors so that activities can be planned over the longer term. Selection of appropriate local
partners is also crucial to avoid the possible misuse and waste of resources. Building civil
society does not necessarily mean setting up new NGOs, but also working with existing
traditional social actors (Paffenholz/Spurk 2006, 53ff.) and opening up spaces for citizens’
participation in and through mechanisms of local self-management. At the same time,
international actors have to make sure that they do not undermine the efforts of local civil
society peace initiatives which are working in the conflict situation, especially by imposing
their own agendas. In any case and by all means, international actors (IGOs as well as
governments and INGOs) should be aware that civil society cannot be “created” entirely from
the outside. External support can only strengthen but not entirely create local capacities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักแสดงภาคประชาสังคมมีศักยภาพสำคัญสำหรับ peacebuilding นานาชาติ ระดับภูมิภาค และระดับท้องถิ่น สนับสนุนภาคประชาสังคมควรมีพัฒนาเพิ่มเติมเป็นองค์ประกอบสำคัญของการพัฒนาและความสงบทางการ เมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการฟื้นฟูหลังสงครามและ peacebuilding มีความสำคัญความท้าทายคือการ รวมนักแสดงภาคประชาสังคมจากเริ่มต้นในระยะทั้งหมดของสงครามเพื่อสันติภาพเปลี่ยน – จากการเจรจาสันติภาพและดำเนินการตามข้อตกลงภายหลังขัดแย้งpeacebuilding รวมเป็นสิ่งสำคัญเนื่องด้วยหลายสาเหตุ ครั้งแรก มันเป็นวิธีเดียวที่จะรวมมุมมองของสังคมที่กว้างขึ้นและพลเรือน แทนที่จะตอบสนองความต้องการของเฉพาะกลุ่มติดอาวุธและการเจรจาต่อรองกับขุนศึกเดิม หรือยังคงใช้งานอยู่เท่านั้น ที่สอง เป็นการเฉพาะวิธีการรวมมุมมองของผู้หญิง เป็นกิจการแคมเปญแรงบันดาลใจ โดย UNมีแสดงความละเอียด 1325 ที่สาม inclusiveness ยังเพิ่มโอกาสเข้าถึงกว้างทางการเมือง และสังคมฉันทามติที่จำเป็นต้องทำข้อตกลงสันติภาพอย่างยั่งยืนทั่วไป ภาคประชาสังคมมีศักยภาพแข็งแกร่งรหัสประชาชนด้วยการส่งเสริมการpolity สามารถสร้างมติทางสังคมเป็นพื้นฐานในการปฏิรูปการเมือง เป็นประชาธิปไตย มีทั้งหมดของค่าและบรรทัดฐาน ต้องเรียนรู้ในระดับรากหญ้าของสังคม เดียวกันใช้กับแก้ไขความขัดแย้งสงบ องค์กรภาคประชาสังคมขาดไม่ได้สำหรับ peacebuilding และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกระบวนการกระทบยอดระหว่างชุมชนที่เป็นมิตร ในด้านการจัดการด้วยอดีต มักคนแรกให้แรงกระตุ้นสำคัญที่มีอิทธิพลต่อวาทในประเด็นของความจริงและความยุติธรรม บนมืออื่น ๆ ดังกรณีบอสเนียได้ สังคมริเริ่มมาถึงขีดจำกัดของพวกเขาในสถานการณ์ ที่จีนแสสถานะทางการเมือง หรือสถาบัน polity การไม่ยอมรับเป็นกฎหมาย โดยชิ้นส่วนที่สำคัญของประชากรสิ่งสำคัญคือต้องรู้ว่า ที่สุด แผนงานประชาสังคมในสังคมที่มีการกระจายตัวเท่านั้นสามารถมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองเพื่อจำกัดขอบเขต ดังนั้น ผู้บริจาคหน่วยงาน และพันธมิตรควรโอเวอร์โหลดภาคประชาสังคมในสังคมสงครามกับ exaggeratedความคาดหวัง นักแสดงภาคประชาสังคมมีกำลังบาง และใสจำกัดที่ควรชัดเจนยอมรับ ที่เวลาเดียวกัน unspecific วิจารณ์ และปฏิเสธทั่วไปของสังคมอาจมีส่วนทำให้การแปลง peacebuilding และความขัดแย้งยังเป็นแอร์สร้าง peacebuilding เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ เอ็นจีโอต้องการสื่อสารระหว่างเพื่อหลีกเลี่ยงจะ หรือการสลายของความพยายามตัวเอง แต่พวกเขายังต้องค้นหาพันธมิตรใน parliaments รัฐบาล และจัดการ ความท้าทายคือการ ปลอมแปลงพันธมิตรสันติภาพ "แนวนอน" ระหว่างนักแสดงภาคประชาสังคมในภูมิภาคท้องถิ่น ชาติ และตื่นมาติน่า308นานาชาติ ระดับ – และ ในเวลาเดียวกันสร้างพันธมิตรแนวตั้งของบุคคลและกลุ่มระดับต่าง ๆ ของสังคม จอห์น Paul Lederach (1997) ได้ระบุไว้ มีความจำเป็นเพื่อสร้างสันติภาพจากด้านล่างขึ้น บนลงล่างและออกกลาง แต่วิธีการข้ามและกิจกรรมเชื่อมโยงระหว่างระดับต่าง ๆ ไม่ดีพัฒนาสุดท้าย แต่ไม่ น้อย มองบทบาทและกิจกรรมยังคงเป็น ความท้าทายสำคัญนักแสดงภาคประชาสังคมที่จะแทรกแซงเป็นบุคคลภายนอก พวกเขาสะท้อนว่า พวกเขาฝังอยู่ในฟื้นฟูหลังสงครามแก้แค้นคืนรายแรก ๆ ออกแบบมาตามกิจกรรมพิมพ์เขียว บางส่วน "ความเสรี" หรือแม้แต่นำไปใช้บังคับสำหรับการจบการที่ถูกต้องทำใบสั่งเสรี (ริชมอนด์ 2005, 32) พบในหลายกรณีของการแทรกแซงได้แสดงให้เห็นว่า การสร้างรัฐ และการพัฒนาสังคมในสังคมหลังสงครามไม่แต่มีเพียงตามรูปแบบของตะวันตกเหมือน ๆ สะท้อนบริบททางวัฒนธรรมเกี่ยวข้องและประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์ดังนั้น สนับสนุนภายนอกสำหรับนักแสดงท้องถิ่นภาคประชาสังคมต้องปรับปรุง คุณภาพคือจำเป็นแทนปริมาณ ทำการดี ช่องต่างประเทศอีกมากมายช่วยเหลือเพื่อให้บริการกับกลุ่มผู้ที่ต้องการมีส่วนร่วมในทุกวันนี้ฟื้นฟูและสร้างสังคมใหม่ หมายความ ว่า ต้องเป็นคู่ความร่วมมือเลือกอย่างรอบคอบตามการจัดสรรที่จะสามารถทำการกำหนดความต้องการทางสังคม ถึงการนี้ ทุนโครงร่างต้องจะดีกว่าห้องปลอดบุหรี่ต้องการของท้องถิ่นนักแสดงเพื่อให้สามารถมีการวางแผนกิจกรรมมากกว่าระยะยาว ท้องถิ่นที่เหมาะสมคู่ก็สำคัญผิดไปและสิ้นเปลืองทรัพยากร ก่อสร้างโยธาสังคมไม่ได้หมายความว่า การตั้งค่าใหม่ Ngo แต่ยัง ทำงานกับที่มีอยู่นักแสดงสังคมแบบดั้งเดิม (Paffenholz/Spurk ปี 2006, 53ff.) และเปิดพื้นที่สำหรับประชาชนมีส่วนร่วมใน และ ผ่านกลไกของท้องถิ่นจัดการตนเอง ในเวลาเดียวกันนักแสดงนานาชาติต้องแน่ใจว่า พวกเขาไม่ทำลายความพยายามของโยธาท้องถิ่นริเริ่มสันติภาพสังคมที่ทำงานในสถานการณ์ความขัดแย้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสง่างามวาระของตนเอง ในกรณีใด ๆ และ โดยทั้งหมดหมาย ถึง นักแสดงนานาชาติ (IGOs เป็นควรจะทราบว่า สังคมไม่สามารถ "สร้าง" ทั้งจากรัฐบาลและ INGOs)ภายนอก สนับสนุนจากภายนอกสามารถเสริมเท่านั้น แต่ไม่ทั้งหมดสร้างกำลังภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาคประชาสังคมมีศักยภาพที่สำคัญสำหรับการสร้างสันติภาพในต่างประเทศระดับภูมิภาคและ
ระดับท้องถิ่น การสนับสนุนสำหรับภาคประชาสังคมควรได้รับการพัฒนาต่อไปเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการพัฒนา
การเมืองและความสงบสุขโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการฟื้นฟูหลังสงครามและสันติภาพ ที่สำคัญ
ความท้าทายคือการรวมประชาสังคมจากจุดเริ่มต้นมากในทุกขั้นตอนของการทำสงครามเพื่อสันติภาพ
การเปลี่ยนแปลง - จากการเจรจาสันติภาพและการดำเนินการตามข้อตกลงที่จะโพสต์ความขัดแย้ง
การสร้างสันติภาพ รวมเป็นสิ่งสำคัญด้วยเหตุผลหลายประการ ประการแรกมันเป็นวิธีเดียวที่จะบูรณาการ
มุมมองของสังคมในวงกว้างและพลเรือนแทนการตอบสนองความต้องการเฉพาะของ
กลุ่มติดอาวุธและการเจรจาต่อรองเฉพาะกับขุนศึกอดีตหรือยังคงใช้งานอยู่ ประการที่สองมันเป็นเพียง
วิธีการที่จะรวมถึงมุมมองของผู้หญิงที่เป็นเพศแคมเปญที่เกี่ยวข้องกับแรงบันดาลใจจากสหประชาชาติ
มติ 1325 ได้แสดงให้เห็น ประการที่สามความละม้ายคล้ายคลึงยังเพิ่มโอกาสในการเข้าถึง
ฉันทามติทางการเมืองและสังคมในวงกว้างว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำให้ข้อตกลงสันติภาพที่ยั่งยืน.
โดยทั่วไปภาคประชาสังคมมีศักยภาพที่แข็งแกร่งในการส่งเสริมการระบุของประชาชนกับ
รัฐธรรมนูญ มันสามารถสร้างฉันทามติทางสังคมเป็นพื้นฐานสำหรับการปฏิรูปทางการเมืองที่เป็นประชาธิปไตยที่มีทั้งหมดของ
ค่านิยมและบรรทัดฐานจะต้องเรียนรู้ในระดับรากหญ้าของสังคม เช่นเดียวกับ
การแก้ไขความขัดแย้งอย่างสันติ องค์กรภาคประชาสังคมที่ขาดไม่ได้สำหรับการสร้างสันติภาพและ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกระบวนการของการประนีประนอมระหว่างชุมชนที่ไม่เป็นมิตร ในสาขาที่เกี่ยวข้อง
กับอดีตที่ผ่านมาพวกเขามักจะเป็นคนแรกที่ให้แรงกระตุ้นสำคัญที่มีอิทธิพลต่อการสนทนา
ในประเด็นของความเป็นจริงและความยุติธรรม ในทางตรงกันข้ามเป็นกรณีบอสเนียได้แสดงให้เห็นภาคประชาสังคม
ความคิดริเริ่มที่จะมาถึงข้อ จำกัด ของพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่สถานะทางการเมืองที่มีการประกวดหรือที่
สถาบันของรัฐธรรมนูญไม่ได้รับการยอมรับว่าถูกต้องตามกฎหมายโดยชิ้นส่วนที่สำคัญของประชากร.
มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรับรู้ ที่ในที่สุดความคิดริเริ่มของภาคประชาสังคมในสังคมแยกส่วน
เท่านั้นที่สามารถมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองในระดับ จำกัด ดังนั้นหน่วยงานผู้บริจาคและ
คู่ค้าระหว่างประเทศไม่ควรเกินประชาสังคมในสังคมสงครามกับยุ้ย
ความคาดหวัง ภาคประชาสังคมมีความจุและข้อ จำกัด บางอย่างที่ชัดเจนว่าควรจะได้รับอย่างชัดเจน
ได้รับการยอมรับ ในขณะเดียวกันการวิจารณ์ unspecific และปฏิเสธทั่วไปของภาคประชาสังคม
มีส่วนร่วมที่มีศักยภาพในการสร้างสันติภาพและการเปลี่ยนแปลงความขัดแย้งยังเป็นไม่ช่วยเหลือ.
ในการสั่งซื้อที่มีศักยภาพในการสร้างสันติภาพที่มีประสิทธิภาพ, เอ็นจีโอต้องสื่อสารในหมู่
ตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงการเสแสร้งหรือการกระจายของความพยายาม แต่พวกเขายังต้องค้นหา
พันธมิตรในรัฐสภารัฐบาลและการบริหารงาน ความท้าทายคือการปลอม
พันธมิตรสันติภาพ "แนวนอน" ระหว่างนักแสดงภาคประชาสังคมในท้องถิ่นภูมิภาคระดับชาติและ
Martina ฟิชเชอร์
308
ระดับนานาชาติ - และในเวลาเดียวกันการสร้างพันธมิตรในแนวตั้งของบุคคลและกลุ่มใน
ระดับที่แตกต่างกันของสังคม ขณะที่จอห์นปอ Lederach (1997) ได้ระบุมีความจำเป็นในการสร้าง
ความสงบสุขจากด้านล่างขึ้นบนลงล่างและกลางออก แต่วิธีการข้าม
และการเชื่อมโยงกิจกรรมระหว่างระดับที่แตกต่างกันจะไม่ได้พัฒนาเป็นอย่างดี.
สุดท้าย แต่ไม่น้อยด้วยตนเองสะท้อนให้เห็นถึงบทบาทและกิจกรรมยังคงเป็นความท้าทายที่สำคัญสำหรับ
ภาคประชาสังคมที่ตัดสินใจที่จะแทรกแซงเป็นบุคคลภายนอก พวกเขาควรจะสะท้อนให้เห็นว่าพวกเขา
กิจกรรมที่ฝังตัวอยู่ในความพยายามฟื้นฟูหลังสงครามที่น่าสงสัยการออกแบบตาม
ที่ "สันติภาพเสรีนิยม" พิมพ์เขียวหรือแม้กระทั่งนำไปสู่การถูกต้องตามกฎหมายการใช้กำลังการสิ้นสุดของการ
ทำซ้ำเพื่อเสรีนิยม (ริชมอนด์ 2005, 32) ประสบการณ์การทำงานในหลายกรณีของการแทรกแซง
ได้แสดงให้เห็นว่าการสร้างสถาบันของรัฐและการพัฒนาสังคมในสังคมหลังสงครามไม่สามารถ
เพียงทำตามรูปแบบของประชาธิปไตยตะวันตก แต่มีการสะท้อนให้เห็นถึงบริบททางวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้อง
และประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์.
ดังนั้นการสนับสนุนจากภายนอกสำหรับนักแสดงภาคประชาสังคมในท้องถิ่นจะต้องเป็น ปรับตัวดีขึ้น คุณภาพจะ
จำเป็นแทนปริมาณ มากขึ้นอาจจะทำเพื่อให้ดีขึ้นช่องต่างประเทศ
เพื่อให้ความช่วยเหลือที่ให้บริการกลุ่มผู้มีส่วนได้เสียผู้ที่ต้องการจะมีส่วนร่วมในเชิงรุกใน
การฟื้นฟูและการสร้างสังคมใหม่ ซึ่งหมายความว่าความร่วมมือพันธมิตรจะต้องได้รับ
การคัดเลือกอย่างพิถีพิถันตามผลงานที่พวกเขาสามารถทำเพื่อตอบสนองความต้องการของสังคม เพื่อ
เหตุนี้รูปแบบการระดมทุนจะต้องดีขึ้นสนิทสนมระหว่างความต้องการที่เฉพาะเจาะจงและการเปลี่ยนแปลงของท้องถิ่น
นักแสดงเพื่อให้กิจกรรมสามารถวางแผนในระยะยาว การเลือกของท้องถิ่นที่เหมาะสม
พันธมิตรยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะหลีกเลี่ยงการใช้ผิดประเภทเป็นไปได้และเสียทรัพยากร อาคารประชา
สังคมไม่ได้หมายความว่าการตั้งค่าเอ็นจีโอใหม่ แต่ยังทำงานร่วมกับที่มีอยู่
นักแสดงทางสังคมแบบดั้งเดิม (Paffenholz / Spurk 2006 53ff.) และการเปิดช่องว่างสำหรับประชาชน
มีส่วนร่วมในและผ่านกลไกของท้องถิ่นจัดการตนเอง ในขณะเดียวกัน
นักแสดงต่างประเทศจะต้องให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้บ่อนทำลายความพยายามของพลเรือนท้องถิ่น
คิดริเริ่มสันติภาพสังคมที่กำลังทำงานอยู่ในสถานการณ์ความขัดแย้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งการจัดเก็บภาษี
วาระของตัวเอง ในกรณีใด ๆ และโดยทั้งหมดนักแสดงต่างประเทศ (IGOs เช่นเดียวกับ
รัฐบาลและ INGOs) ควรจะตระหนักว่าภาคประชาสังคมไม่สามารถ "สร้าง" ทั้งหมดจาก
ภายนอก การสนับสนุนจากภายนอกเท่านั้นสามารถสร้างความเข้มแข็ง แต่ไม่ได้ทั้งหมดสร้างขีดความสามารถในท้องถิ่น