I had just turned 21 years old, and

I had just turned 21 years old, and I was
participating in my very first half-marathon To some, this may be just another
athletic event Something they trained and worked hard for. but it is not always
life altering For me. it was more of a representation for my life. I quickly realized
that this would take a lot of independence, confidence, dedication, and courage,
all of which I had demonstrated in other aspects of my life.
Courage is the one thing you need to begin trying new things and
achieving new goals. By far the most courageous thing I have ever done is
leaving Canada and moving to Thailand on my own to become an English
teacher Before this, I had never moved out of my house or even been abroad. I
am writing this essay from Phitsanulok, Thailand I have always dreamed about
helping people who really need it. Although being an English teacher is new to
me, it has been the most rewarding experience of my life. I go home each day
knowing that I have made a difference in someone's life, which is really all I could
ever hope for. I am the teacher here, but it is me who is learning the most. I have
learned how one person can truly make an impact. It took a lot of courage to get
me here, but I have never been more proud of an achievement.
Independence is also a large part of who I am. I was only fourteen years
old when I started my first job. At this young age, my parents had taught me the
invaluable lesson that I would have to work for the things I want in life. The job
was as a dishwasher. I knew right away that washing dishes was not my favorite
pastime. However, I am extremely glad I never gave up on that job. At the age of
twenty-four, I am still an employee at the same restaurant that hired me over 9
years ago. Putting in hard work over the years allowed me to move up to all other
positions at this restaurant, which has allowed me to put myself through
university with no assistance. Independence is something I learned early. When
the race begins, mile 1, you look around and see no one but yourself and your
independence.
Around the 7-mile marker, I was completely exhausted. I have never
considered myself to be an athlete. All of a sudden, the thoughts of insecurity
came rushing in. What am I doing here?" "Why am I doing this?" "I can't do
this!!" I would often find myself second-guessing every move. My first year of
university was one of the hardest years of my life. Instead of attending the
university where all of my classmates and friends were going, I chose something
completely different. The school I chose wasn't even in the same country! Driving
myself across the border to a brand new city, where I knew absolutely no one,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันมีเพียงเปิดอายุ 21 ปี และฉันถูก
ร่วมของฉันแรกครึ่งมาราธอนไป นี้อาจเพียงหนึ่ง
เหตุการณ์กีฬาสิ่งที่พวกเขาผ่านการฝึกอบรม และทำงานหนักได้ แต่ก็ไม่เสมอ
ชีวิตเปลี่ยนสำหรับฉัน มันเป็นตัวแทนสำหรับชีวิตมากขึ้น เกิดขึ้นจริงอย่างรวดเร็ว
ที่นี้จะใช้เวลามาก ของเอกราช ความเชื่อมั่น อุทิศ ความ กล้าหาญ,
ทั้งหมดที่ฉันได้แสดงในแง่มุมอื่น ๆ ของชีวิตของฉัน.
ความกล้าหาญเป็นสิ่งหนึ่งที่คุณต้องการเริ่มต้นสิ่งใหม่ ๆ พยายาม และ
บรรลุเป้าหมายใหม่ สิ่งที่กล้าหาญโดยไกลที่สุดที่ผมเคยทำคือ
ออกจากแคนาดา และย้ายไปไทยด้วยตัวเองเป็น อังกฤษ
ครูก่อนนี้ ฉันมีไม่เคยย้ายออกจากบ้าน หรือแม้กระทั่งการต่างประเทศ ฉัน
เขียนเรียงความนี้จากพิษณุโลก ฉันได้ฝันเกี่ยวกับไทย
ช่วยคนจริง ๆ ก็ แม้ว่าการเป็นครูภาษาอังกฤษใหม่
ฉัน มันถูกที่สุดคุ้มค่าประสบการณ์ของชีวิต ผมกลับบ้านทุกวัน
รู้ว่า ได้ทำความแตกต่างในชีวิตของผู้อื่น ซึ่งเป็นจริงทั้งหมดสามารถ
เคยหวัง ฉันครูที่นี่ แต่มันเป็นฉันที่ได้เรียนรู้มากสุด มี
บุคคลการเรียนรู้อย่างแท้จริงสามารถสร้างผลกระทบ มันเอามากที่กล้ารับ
ฉันที่นี่ แต่ฉันไม่เคยภูมิใจมากของความสำเร็จ
อิสระเป็นส่วนใหญ่ที่ผม ผมเพียงสิบสี่ปี
เก่าเมื่อผมเริ่มงานแรก ที่นี้เด็ก พ่อมีสอน
บทเรียนล้ำค่าที่ผมจะต้องทำในสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งาน
เป็นเครื่องล้างจาน ผมรู้ทันทีว่า ล้างชามไม่ชื่นชอบ
งานอดิเรก อย่างไรก็ตาม ฉันดีใจมากฉันไม่ได้งานนั้น อายุ
๒๔ ฉันยังคงร้านเดียวกันที่จ้างฉันกว่า 9
ปี วางในทำงานหนักปีอนุญาตให้ย้ายขึ้นไปทั้งหมด
ตำแหน่งร้านนี้ ซึ่งได้รับอนุญาตให้ย้ายตัวเองผ่าน
มหาวิทยาลัย ด้วยความช่วยเหลือไม่ เป็นอิสระเป็นสิ่งที่ฉันเรียนรู้เร็ว เมื่อ
เริ่ม ต้นการแข่งขัน ไมล์ 1 คุณดู และดูไม่มีใครแต่ตัวคุณเอง และคุณ
เอกราช
สถานหมาย 7 ไมล์ ผมเหนื่อยอย่างสมบูรณ์ ไม่มี
ถือว่าตัวเองเป็น นักกีฬา จู่ ๆ ความคิดของความไม่มั่นคง
รีบมาใน น.ผมทำอะไรที่นี่" "ทำไมฉันทำนี้หรือไม่" "ฉันไม่
นี้!!"จะมักจะพบตัวเองสงสัยไป ปีแรกของ
มหาวิทยาลัยเป็นปีที่ยากที่สุดของชีวิตอย่างใดอย่างหนึ่ง แทนที่จะเข้าร่วม
มหาวิทยาลัยซึ่งทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของฉันจะ ฉันเลือกสิ่ง
ต่างกันทั้งหมด โรงเรียนที่ฉันเลือกไม่ได้แม้แต่ในประเทศเดียวกัน ขับรถ
เองข้ามชายแดนการเมืองใหม่ ที่ฉันรู้ไม่กลัวใคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเพิ่งหันอายุ 21 ปีและผมก็
มีส่วนร่วมในครั้งแรกที่ครึ่งมาราธอนของฉันต้องการบางอย่างนี้อาจจะเป็นเพียงหนึ่ง
เหตุการณ์อะไรบางอย่างที่พวกเขาได้รับการฝึกฝนแข็งแรงและทำงานอย่างหนักเพื่อ แต่มันก็ไม่เคย
เปลี่ยนแปลงชีวิตสำหรับผม มันเป็นมากขึ้นของการเป็นตัวแทนสำหรับชีวิตของฉัน ฉันได้อย่างรวดเร็วตระหนัก
ว่าเรื่องนี้จะใช้เวลามากของความเป็นอิสระความเชื่อมั่นทุ่มเทและความกล้าหาญ
ทั้งหมดที่ผมได้แสดงให้เห็นในด้านอื่น ๆ ของชีวิตของฉัน
กล้าหาญเป็นสิ่งหนึ่งที่คุณต้องเริ่มต้นพยายามทำสิ่งใหม่และ
บรรลุเป้าหมายใหม่ เท่าที่ผ่านมาสิ่งที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ผมเคยทำคือ
ออกจากแคนาดาและย้ายไปอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อวันที่ของตัวเองที่จะเป็นภาษาอังกฤษ
ครูก่อนนี้ผมไม่เคยย้ายออกจากบ้านของฉันหรือแม้แต่ในต่างประเทศ ผม
กำลังเขียนบทความนี้จากพิษณุโลกประเทศไทยฉันมีฝันเสมอเกี่ยวกับ
การช่วยเหลือผู้คนที่ต้องการมันจริงๆ แม้ว่าจะถูกครูสอนภาษาอังกฤษเป็นของใหม่ที่
ฉันจะได้รับประสบการณ์ที่คุ้มค่ามากที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันกลับบ้านในแต่ละวัน
ที่ได้รู้ว่าผมได้สร้างความแตกต่างในชีวิตของใครบางคนที่เป็นจริงทั้งหมดที่ฉันสามารถ
ที่เคยหวัง ผมเป็นครูที่นี่ แต่มันก็เป็นฉันที่คือการเรียนรู้มากที่สุด ฉันได้
เรียนรู้วิธีที่คนคนหนึ่งอย่างแท้จริงสามารถสร้างผลกระทบ มันต้องใช้เวลามากของความกล้าหาญที่จะได้รับ
ฉันที่นี่ แต่ฉันไม่เคยได้รับความภาคภูมิใจของความสำเร็จ
อิสรภาพยังเป็นส่วนใหญ่ของผมเป็นใคร ฉันเป็นเพียงสิบสี่ปี
เก่าเมื่อผมเริ่มงานแรกของฉัน ในวัยเด็กนี้พ่อแม่ของฉันได้สอนฉัน
บทเรียนล้ำค่าที่ผมจะต้องทำงานให้กับสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งาน
เป็นเครื่องล้างจาน ผมรู้ทันทีว่าล้างจานก็ไม่ได้ชื่นชอบ
งานอดิเรก แต่ผมดีใจมากที่ผมไม่เคยยอมแพ้ในการทำงานที่ ตอนอายุ
ยี่สิบสี่ฉันยังพนักงานที่ร้านอาหารเดียวกับที่ได้รับการว่าจ้างให้ฉันกว่า 9
ปีที่ผ่านมา การวางในการทำงานอย่างหนักในช่วงหลายปีที่ได้รับอนุญาตให้ผมย้ายขึ้นไปอยู่ที่อื่น ๆ
ตำแหน่งที่ร้านอาหารนี้ซึ่งได้ช่วยให้ผมทำให้ตัวเองผ่านทาง
มหาวิทยาลัยด้วยความช่วยเหลือไม่ ความเป็นอิสระเป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงต้น เมื่อ
การแข่งขันเริ่มต้นไมล์ 1 คุณมองไปรอบ ๆ และดูไม่มีใคร แต่ตัวเองและของคุณ
เป็นอิสระ
รอบเครื่องหมาย 7 ไมล์ผมจนหมด ฉันไม่เคย
คิดว่าตัวเองเป็นนักกีฬา ทั้งหมดในทันทีที่ความคิดของความไม่มั่นคง
มาวิ่งใน. สิ่งที่ฉันทำที่นี่? "" ทำไมฉันทำเช่นนี้? "" ฉันไม่สามารถทำ
นี้ !! "ผมมักจะจะพบว่าตัวเองสองคาดเดาทุกย้าย. ของฉัน ปีแรกของ
มหาวิทยาลัยเป็นหนึ่งในปีที่ยากที่สุดในชีวิตของฉัน. แทนการเข้าร่วม
มหาวิทยาลัยที่ทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของฉันกำลังจะไปผมเลือกบางสิ่งบางอย่าง
ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง. โรงเรียนฉันเลือกไม่ได้แม้แต่ในประเทศเดียวกัน! ขับรถ
ตัวเอง ข้ามพรมแดนไปยังเมืองที่แบรนด์ใหม่ที่ผมรู้อย่างไม่มีหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเพิ่งอายุ 21 ปี และผม
เข้าร่วมในครึ่งมาราธอนครั้งแรกของฉันมากบาง นี้อาจเป็นเพียงอีก
แข็งแรงมีเหตุการณ์พวกเขาฝึกฝนและทำงานอย่างหนัก แต่มันไม่เสมอ
เปลี่ยนชีวิตฉัน มันเป็นมากกว่าการแสดงสำหรับชีวิตของฉัน ฉันตระหนักอย่างรวดเร็ว
ที่ว่านี้จะใช้เวลามากของความเป็นอิสระ , ความเชื่อมั่น , ความทุ่มเท , ความกล้าหาญ ,
ทั้งหมดที่ผมได้แสดงให้เห็นในแง่มุมอื่น ๆของชีวิตของฉัน .
ความกล้าหาญเป็นสิ่งที่คุณต้องเริ่มต้นพยายามสิ่งใหม่และ
achieving เป้าหมายใหม่ โดยไกลสิ่งที่กล้าหาญที่สุดที่ผมเคยทำคือ
ออกจากแคนาดา และย้ายไปยังประเทศไทยเองจะเป็นครูภาษาอังกฤษ
ก่อนนี้ผมไม่เคยออกจากบ้านหรือแม้กระทั่งในต่างประเทศ ผมกำลังเขียนเรียงความนี้
พิษณุโลกประเทศไทยมีฝันเสมอเกี่ยวกับ
ช่วยคนที่ต้องการจริงๆครับ แม้ว่าการเป็นครูสอนภาษาอังกฤษใหม่

ผม มันเป็นประสบการณ์ที่คุ้มค่ามากที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันกลับบ้านในแต่ละวัน
รู้ว่าฉันได้สร้างความแตกต่างในชีวิตของผู้อื่น ซึ่งจริง ๆแล้ว
เคยหวัง ผมเป็นครูที่นี่ แต่ผมเองเป็นคนที่เรียนรู้มากที่สุด ผมมี
เรียนรู้คนหนึ่งอย่างแท้จริงสามารถสร้างผลกระทบ . มันต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก ที่จะรับ
ฉัน แต่ฉันไม่เคยภูมิใจเรียน .
เอกราชยังส่วนใหญ่ของผู้ฉัน ฉันอายุแค่สิบสี่ปี
เก่าเมื่อผมเริ่มงานแรกของฉัน อายุขนาดนี้ พ่อแม่ของฉันได้สอนฉันบทเรียนที่ทรงคุณค่า
ผมจะต้องทำงานเพื่อสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต งาน
เป็นเครื่องล้างจานฉันรู้ทันทีว่าล้างจานไม่ใช่งานอดิเรกที่ชื่นชอบ
ของฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันยิ่งดีใจที่ไม่เคยละทิ้งงาน ตอนอายุยี่สิบสี่
ฉันยังเป็นพนักงานที่ภัตตาคารเดียวกัน จ้างผมมา 9
ปีก่อน ใส่ในการทำงานอย่างหนักกว่าปีได้รับอนุญาตให้ย้ายไปตำแหน่งอื่น
ทั้งหมดที่ร้านนี้ ซึ่งได้อนุญาตให้ฉันเพื่อให้ตัวเองผ่าน
มหาวิทยาลัยที่ไม่มีความช่วยเหลือ อิสรภาพเป็นสิ่งที่ผมเรียนรู้เร็ว เมื่อ
การแข่งขันเริ่ม ไมล์ 1 , คุณมองไปรอบ ๆและดูไม่มีใคร แต่ตัวเองและความเป็นอิสระของคุณ
.
รอบเครื่องหมาย 7 ไมล์ ผมหมดแรงแล้ว . ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นนักกีฬา
. จู่ๆ ความคิดของความไม่มั่นคง
มาวิ่งใน ผมมาทำอะไรที่นี่ ? " ทำไมฉันถึงทำแบบนี้ ? " ฉันไม่สามารถทำ
! !" ฉันมักจะพบตัวเองคาดเดาที่สองย้ายทุก ปีแรกของ
มหาวิทยาลัยเป็นหนึ่งใน hardest ปีของชีวิตของฉัน แทนที่จะเรียน
มหาวิทยาลัยที่ทั้งหมดของเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ๆ ไป ผมเลือกอย่าง
แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง โรงเรียนที่ฉันเลือกไม่ได้อยู่ในประเทศเดียวกัน ขับรถ
ตัวเองข้ามชายแดน แบรนด์ใหม่ เมืองที่ผมรู้จักแน่นอน ไม่มีใคร