Childish disappointment flared with

Childish disappointment flared within her when Honoka pulled both her lips and fingers away so minutes (hours?) later.

"I was meant to take you back to Otonokizaka. Eli-chan thought it would be a good idea to perform. Guess I got kind of carried away though."

Kotori smiled. "I don't care. I really enjoyed it. Never thought my first time would be in a public bathroom though."

Honoka seemed to redden at that. "I-I'm so sorry, Kotori-chan. I didn't think. Your first time should have been special and I took that away from you. I'm sorry, I'm so-"

Kotori didn't let Honoka finish. She pushed her against the opposite wall of the cubicle (taking care not to trip over her own discarded clothing) and gave her some of the dominant treatment that Honoka had treated her to just a few minutes before.

"It was special," A kiss, heartfelt and longing. "Because," another kiss, shorter this time but no less passionate, "it was with you. I've fantasised about this for months."

Honoka looked at her with an expression of bewilderment. "You've been fantasising about doing it in an airport bathroom?"

"Not that part, silly. Fantasising about you. Oh, I didn't say earlier, but you know I love you too, right?"

"How dense do you think I am, Kotori-chan?"

"I guess it was kind of obvious after..." Kotori conceded, letting her voice casually drift away. "I'm sorry that you didn't get anything out of... that."

"What are you talking about? I got to make you... well, you know. I got plenty out of it. I don't think I'll be able to sleep tonight now. I'll be too busy thinking about it."

"Unless I'm with you... to take your mind off it." Kotori wondered when she'd become so bold. She supposed being fingered in a public restroom had a way of making her more brazen.

That lustful look returned to Honoka's face. "Umm..."

"Unless you'd like your turn now..."

The bathroom door banged open. "I-If you two are finished now," called a familiar, rather distressed voice, "can we get going please? Before security gets here."

Even on the other side of the cubicle door, Kotori could feel the heat of her friend's blush. "Sorry, Umi-chan. We'll be out in a minute."

With a noise that sounded somewhere between a grunt of affirmation and a strangled yelp of embarrassment, Umi left the room again. No doubt she'd heard enough to feel incredibly awkward around the two of them for the next few weeks. But that was tomorrow's problem. Right now, Kotori simply surrendered to her feelings of bliss and pulled Honoka into a bone-crushing hug.

"We probably should get going," Kotori said after a few moments. "Could you help me with my clothes?"

As quickly as possible, Kotori redressed and tried as best as possible to fix her hair in the mirror. But for all her efforts, she couldn't rid herself of the stupid, sated smile plastered all over her face. Not that she even wanted to.

"I hope Umi-chan isn't going to be upset with us," Honoka groaned, hugging Kotori from behind while she arranged herself in the mirror.

Kotori laughed. "She won't be. She tried to get me to tell you how I feel lots of times. She wants us to be happy. But... I don't think she wanted to hear how happy you can make me." They smiled at each other in the mirror. "I'm ready. Shall we go?"

They held hands as they walked through the door back into the departures lounge. Wordlessly and without looking directly at either of them, Umi thrust the bag that Kotori had abandoned earlier into her hand (how had she found that?) and started making for the main entrance. Running to catch up, they ignored the people who were staring at them and split up to walk on either side of their tetchy friend.

"Thanks for coming, Umi-chan," Kotori said, taking her friend's hand. "It means a lot to me."

Honoka took the bluenette's other hand. "And thanks for talking me into coming here, Umi-chan. I owe you one. And we both love you." Kotori nodded in agreement.

Umi grunted again without looking at them. "I love you both too. But... please don't do what you were doing... where I might be able to hear you again. Ok?"

Kotori exchanged a wink with her lover over Umi's head. "Deal," they agreed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความผิดหวังที่หน่อมแน้มไล่ระดับภายในเธอเมื่อโฮโนกะดึงทั้งริมฝีปากและนิ้วมือของเธอออกไปดังนั้นนาที (ชั่วโมง) ในภายหลัง"ฉันมีความหมายจะนำคุณกลับไป Otonokizaka ลีจังคิดว่า น่าจะควรทำ คิดว่า ฉันได้รับชนิดของดำเนินการแม้ว่า"ผมยิ้ม "ฉันไม่สนใจ ผมชอบมัน ไม่เคยคิดว่า ครั้งแรกของฉันจะเป็นในห้องน้ำสาธารณะแต่"โฮโนกะประจักษ์ redden นั้น "ฉัน-ฉันขอโทษ ผมจัง ผมไม่คิดว่า ครั้งแรกที่คุณควรได้รับพิเศษ และผมเอาที่ออกไปจากคุณ ขอโทษ ฉันนั้น-"ผมไม่ได้ช่วยให้โฮโนกะจบ เธอผลักเธอกับผนังตรงข้ามของห้องเล็ก ๆ (การดูแลไม่ให้เดินผ่านเสื้อผ้าของเธอเองทิ้ง) และให้เธอบางส่วนของการรักษาหลักที่โฮโนกะก็ถือว่าเธอเป็นเพียงไม่กี่นาทีก่อน"มันเป็นพิเศษ จูบ จริงใจ และปรารถนา "เพราะ ยังอีกจูบ สั้นครั้งนี้แต่ไม่น้อยหลงใหล "มันเป็นกับคุณ ผมได้ fantasised เกี่ยวกับเรื่องนี้สำหรับเดือนนี้"โฮโนกะมองไปที่เธอ ด้วยการแสดงออกของความสับสน "คุณได้รับ fantasising ทำในสนามบินหรือไม่"ไม่ว่าบางส่วน โง่ Fantasising เกี่ยวกับคุณ โอ้ ผมไม่ได้ก่อนหน้านี้ แต่คุณรู้ว่า ฉันรักคุณเกินไป ขวา""หนาแน่นอย่างไรคุณคิดว่า ฉัน ผมจัง""ผมคิดว่า มันเป็นที่ชัดเจนหลังจากชนิดของ..." ผมยาน ให้เสียงของเธอตั้งใจพาไป "ขอโทษที่คุณไม่ได้รับอะไรจาก...ที่""สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง ผมจะทำให้คุณ...คุณรู้ดี ผมได้รับมากมายจากมัน ผมไม่คิดว่า ฉันจะสามารถนอนหลับคืนนี้ จะไม่คิดเกี่ยวกับมัน""เว้นแต่ผมกับคุณ...ใจมันออก" ผมสงสัยว่า เมื่อเธอจะกลายเป็นตัวหนาเพื่อให้ เธอควรถูกมือไวในส้วมสาธารณะที่มีวิธีการทำเธอคมชัดมากขึ้นที่ดูตัณหากลับไปยังหน้าของโฮโนกะ "อืมม...""เว้นแต่คุณต้องเปิดของคุณตอนนี้..."ประตูห้องน้ำกระแทกเปิด "ผม-ถ้าคุณสองก็เสร็จสิ้น, " เสียงคุ้นเคย เป็นทุกข์แทนที่จะเรียกว่า, "สามารถเราได้รับไปกรุณา ก่อนรักษาความปลอดภัยที่ได้รับที่นี่"แม้ในด้านอื่น ๆ ของประตูห้องเล็ก ๆ ผมสามารถรู้สึกความร้อนอายเพื่อนเธอ "ขออภัย ยูมิจัง เราจะออกมาในนาทีนี้"มีเสียงที่ไพเราะบางระหว่างฮึดฮัดของยืนยันและกฎการทหารของความลำบากใจ ยูมิเหลือห้องอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยเธอยินพอเก้ออย่างรอบของพวกเขาสำหรับสัปดาห์ แต่ที่เป็นปัญหาของวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ ขวาผมก็จำนนต่อความรู้สึกของความสุขของเธอ และดึงโฮโนกะเป็นกอดบดกระดูก"เราอาจจะควรได้รับไป ผมกล่าวว่า หลังจากนั้นสักครู่ "คุณสามารถช่วยฉันกับเสื้อผ้าของฉัน"โดยเร็วที่สุด ผมชดใช้ และพยายามที่ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ในการแก้ไขผมของเธอในกระจก แต่สำหรับความพยายามของเธอ เธอไม่สามารถกำจัดตัวเองโง่ เปี่ยมรอยยิ้มฉาบทั่วใบหน้าของเธอ ไม่ว่าเธอจะต้องการ"ผมหวังว่า ยูมิจังไม่ได้ไปต้องเสียใจกับเรา โฮโนกะครวญคราง กอดผมจากด้านหลังในขณะที่เธอจัดการตัวเองในกระจกผมหัวเราะ "เธอจะไม่ เธอพยายามที่จะได้รับฉันจะบอกคุณในใจหลายครั้ง เธอต้องการให้เรามีความสุข แต่... ฉันไม่คิดเธออยากได้ยินความสุขให้ฉัน" พวกเขายิ้มกันในกระจก "ฉันพร้อม จะไป"พวกเขาจับมือขณะที่พวกเขาเดินผ่านประตูเข้าไปในห้องผู้โดยสารขาออก Wordlessly และโดยไม่ ได้มองตรงที่อย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขา อุมิแทงถุงที่ว่า ผมได้ละทิ้งก่อนลงในมือของเธอ (วิธีมีเธอพบที่) และเริ่มต้นทำให้ทางเข้าหลัก วิ่งให้ทัน พวกเขาละเว้นคนถูกจ้องพวกเขา และแยกเดินทั้งสองข้างของเพื่อนของพวกเขา tetchy"ขอบคุณสำหรับมา ยูมิจัง ผมกล่าวว่า การมือเพื่อนของเธอ "มันมีความหมายมากกับผม"โฮโนกะเอา bluenette ของอีก "และขอขอบคุณสำหรับการพูดคุยของฉันเป็นที่นี่ มายูมิจัง ผมเป็นหนี้คุณหนึ่ง และเราทั้งสองรักคุณ" ผมเลยต้องตกลงยูมิ grunted อีก โดยมองพวกเขา "ฉันก็รักคุณทั้งสอง แต่...โปรดอย่าทำสิ่งที่คุณกำลังทำ...ที่อาจได้ยินคุณอีกครั้ง Ok "ผมแลกเปลี่ยนพริบกับคนรักของเธอผ่านหัวของยูมิ "สุดพิเศษ พวกเขายอมรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผิดหวังหน่อมแน้มบานภายในของเธอเมื่อ Honoka ดึงทั้งริมฝีปากและนิ้วมือของเธอออกไปเพื่อนาที (ชั่วโมง?) ในภายหลัง. "ฉันก็หมายความว่าจะนำคุณกลับไป Otonokizaka. เอลีจังคิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีในการดำเนินการ. คิดว่าฉันมีชนิด การดำเนินการไปแม้ว่า. " Kotori ยิ้ม "ฉันไม่สนใจ. ผมสนุกกับมัน. ไม่เคยคิดว่าครั้งแรกที่ผมจะอยู่ในห้องน้ำสาธารณะแม้ว่า." Honoka ดูเหมือนจะเป็นสีแดงที่ว่า "ฉันขอโทษฉันเป็น, Kotori จัง. ฉันไม่คิดว่า. ครั้งแรกของคุณควรได้รับการพิเศษและที่ผมเอาออกไปจากคุณ. ฉันขอโทษฉันทีเรา" Kotori ไม่ปล่อยให้ Honoka เสร็จ เธอผลักเธอกับผนังด้านตรงข้ามของกุฏิ (ดูแลไม่ให้สะดุดเสื้อผ้าทิ้งเธอเอง) และให้เธอบางส่วนของการรักษาที่โดดเด่นที่ Honoka ได้รับการรักษาของเธอเพียงไม่กี่นาทีก่อน. "มันเป็นพิเศษ" จูบ จริงใจและความปรารถนา "เพราะ" จูบอีกสั้นเวลานี้ แต่ไม่มีความกระตือรือร้นน้อย "มันเป็นกับคุณ. ฉันจินตนาการเกี่ยวกับเรื่องนี้มาหลายเดือน." Honoka มองเธอด้วยการแสดงออกของความสับสน "คุณได้รับการจินตนาการเกี่ยวกับการทำไว้ในห้องน้ำสนามบิน?" "ไม่เป็นส่วนหนึ่งที่โง่. Fantasising เกี่ยวกับคุณ. โอ้ผมไม่ได้พูดก่อนหน้านี้ แต่คุณรู้ว่าฉันรักคุณมากเกินไปใช่มั้ย?" "วิธีทำหนาแน่น คุณคิดว่าฉัน, Kotori จัง? " " ผมคิดว่ามันเป็นชนิดของที่เห็นได้ชัดหลังจากที่ ... "Kotori ยอมรับปล่อยให้เสียงของเธอตั้งใจลอยไป "ฉันขอโทษที่คุณไม่ได้รับอะไรจาก ... ที่." "สิ่งที่คุณกำลังพูดถึงผมได้ที่จะทำให้คุณ ... ดีที่คุณรู้ว่า. ฉันมีมากมายออกมาจากมัน. ฉัน don ' T คิดว่าฉันจะสามารถที่จะนอนคืนนี้. ฉันจะเป็นความคิดที่ยุ่งมากเกี่ยวกับเรื่องนี้. " " ถ้าฉันกับคุณ ... จะใช้ใจของคุณออกมัน. " Kotori สงสัยเมื่อเธอกลายเป็นตัวหนาเพื่อให้ เธอควรถูกมือไวในห้องน้ำสาธารณะมีวิธีการทำให้เธอหน้าด้านมากขึ้น. ที่มีลักษณะตัณหากลับไปที่ใบหน้าของ Honoka "เอ่อ ... " "ถ้าคุณต้องการเปิดของคุณตอนนี้ ... " ประตูห้องน้ำเปิดกระแทก "ผมถ้าคุณทั้งสองจะเสร็จตอนนี้" เรียกว่าคุ้นเคยเสียงค่อนข้างมีความสุข "ที่เราสามารถรับไปได้ไหมก่อนที่จะรักษาความปลอดภัยได้รับที่นี่." แม้ในด้านอื่น ๆ ของประตูกุฏิ, Kotori สามารถรู้สึกถึงความร้อนของเพื่อนของเธอ หน้าแดง "ขออภัย Umi จัง. เราจะออกในนาที." กับเสียงที่ฟังที่ไหนสักแห่งระหว่างเสียงฮึดฮัดของการยืนยันและ Yelp รัดคอของความลำบากใจให้ Umi ออกจากห้องอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอจะได้ยินพอไม่มีจะรู้สึกอึดอัดใจอย่างเหลือเชื่อรอบสองของพวกเขาในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า แต่นั่นก็เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ Kotori ก็ยอมจำนนต่อความรู้สึกของเธอของความสุขและดึง Honoka เข้าไปกอดกระดูกบด. "เราอาจจะได้รับไป" Kotori กล่าวว่าหลังจากสักครู่ "คุณสามารถช่วยฉันด้วยเสื้อผ้าของฉัน?" ในฐานะที่เป็นได้อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ Kotori เสื้อผ้าและพยายามอย่างดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ในการแก้ไขปัญหาเส้นผมของเธอในกระจก แต่สำหรับความพยายามของเธอเธอไม่สามารถกำจัดตัวเองของโง่รอยยิ้มอิ่มฉาบทั่วใบหน้าของเธอ ไม่ว่าเธอยังอยากจะ. "ผมหวังว่า Umi จังจะไม่ต้องเสียใจกับเรา" Honoka ครางกอด Kotori จากด้านหลังในขณะที่เธอจัดตัวเองในกระจก. Kotori หัวเราะ "เธอจะไม่. เธอพยายามที่จะได้รับฉันจะบอกคุณว่าฉันรู้สึกอย่างไรจำนวนมากครั้ง. เธอต้องการให้เรามีความสุข. แต่ ... ฉันไม่คิดว่าเธอต้องการที่จะได้ยินว่ามีความสุขที่คุณสามารถทำให้ฉัน." พวกเขายิ้มให้กันและกันในกระจก "ฉันพร้อม. เราจะไป?" พวกเขาจับมือขณะที่พวกเขาเดินผ่านประตูกลับเข้ามาในขาเลานจ์ คอแข็งและโดยไม่ได้มองตรงมาที่ทั้งของพวกเขา, Umi แทงถุงที่ Kotori ทิ้งก่อนหน้านี้ไว้ในมือของเธอ (วิธีได้พบว่าเธอ?) และเริ่มทำให้ทางเข้าหลัก วิ่งไปจับขึ้นพวกเขาไม่สนใจคนที่ถูกจ้องมองที่พวกเขาและแยกที่จะเดินบนด้านข้างของเพื่อนของพวกเขาทั้งหุนหันพลันแล่น. "ขอบคุณสำหรับมา Umi จัง" Kotori กล่าวว่าจับมือเพื่อนของเธอ "มันมีความหมายมากกับผม." Honoka เอามืออื่น ๆ bluenette ของ "และขอขอบคุณสำหรับการพูดคุยให้ฉันเป็นมาที่นี่ Umi จัง. ฉันเป็นหนี้คุณหนึ่ง. และเราทั้งสองรักคุณ." Kotori พยักหน้าในสัญญา. Umi grunted อีกครั้งโดยไม่ได้มองไปที่พวกเขา "ผมรักคุณทั้งเกินไป. แต่ ... โปรดอย่าทำสิ่งที่คุณกำลังทำอะไรอยู่ ... ที่ฉันอาจจะสามารถที่จะได้ยินคุณอีกครั้ง. OK?" Kotori แลกเปลี่ยนขยิบตากับคนรักของเธอเหนือหัวของ UMI "ข้อเสนอ" พวกเขาตกลงกัน