- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The following adventure happened to
The following adventure happened to me about 1882. I had just taken the train and settled down in a corner, hoping that I should be left alone, when the door suddenly opened again and I heard a voice say: "Take care, monsieur, we are just at a crossing; the step is very high."
Another voice answered: "That's all right, Laurent, I have a firm hold on the handle."
Then a head appeared, and two hands seized the leather straps hanging on either side of the door and slowly pulled up an enormous body, whose feet striking on the step, sounded like two canes. When the man had hoisted his torso into the compartment I noticed, at the loose edge of his trousers, the end of a wooden leg, which was soon followed by its mate. A head appeared behind this traveller and asked; "Are you all right, monsieur?"
"Yes, my boy."
"Then here are your packages and crutches."
And a servant, who looked like an old soldier, climbed in, carrying in his arms a stack of bundles wrapped in black and yellow papers and carefully tied; he placed one after the other in the net over his master's head. Then he said: "There, monsieur, that is all. There are five of them--the candy, the doll the drum, the gun, and the pate de foies gras."
"Very well, my boy."
"Thank you, Laurent; good health!"
The man closed the door and walked away, and I looked at my neighbor. He was about thirty-five, although his hair was almost white; he wore the ribbon of the Legion of Honor; he had a heavy mustache and was quite stout, with the stoutness of a strong and active man who is kept motionless on account of some infirmity. He wiped his brow, sighed, and, looking me full in the face, he asked: "Does smoking annoy you, monsieur?"
"No, monsieur."
Surely I knew that eye, that voice, that face. But when and where had I seen them? I had certainly met that man, spoken to him, shaken his hand. That was a long, long time ago. It was lost in the haze wherein the mind seems to feel around blindly for memories and pursues them like fleeing phantoms without being able to seize them. He, too, was observing me, staring me out of countenance, with the persistence of a man who remembers slightly but not completely. Our eyes, embarrassed by this persistent contact, turned away; then, after a few minutes, drawn together again by the obscure and tenacious will of working memory, they met once more, and I said: "Monsieur, instead of staring at each other for an hour or so, would it not be better to try to discover where we have known each other?"
My neighbor answered graciously: "You are quite right, monsieur."
I named myself: "I am Henri Bonclair, a magistrate."
He hesitated for a few minutes; then, with the vague look and voice which accompany great mental tension, he said: "Oh, I remember perfectly. I met you twelve years ago, before the war, at the Poincels!"
"Yes, monsieur. Ah! Ah! You are Lieutenant Revaliere?"
"Yes. I was Captain Revaliere even up to the time when I lost my feet-- both of them together from one cannon ball."
Now that we knew each other's identity we looked at each other again. I remembered perfectly the handsome, slender youth who led the cotillons with such frenzied agility and gracefulness that he had been nicknamed "the fury." Going back into the dim, distant past, I recalled a story which I had heard and forgotten, one of those stories to which one listens but forgets, and which leave but a faint impression upon the memory.
There was something about love in it. Little by little the shadows cleared up, and the face of a young girl appeared before my eyes. Then her name struck me with the force of an explosion: Mademoiselle de Mandel. I remembered everything now. It was indeed a love story, but quite commonplace. The young girl loved this young man, and when I had met them there was already talk of the approaching wedding. The youth seemed to be very much in love, very happy.
I raised my eye to the net, where all the packages which had been brought in by the servant were trembling from the motion of the train, and the voice of the servant came back to me, as if he had just finished speaking. He had said: "There, monsieur, that is all. There are five of them: the candy, the doll, the drum, the gun, and the pate de foies gras."
Then, in a second, a whole romance unfolded itself in my head. It was like all those which I had already read, where the young lady married notwithstanding the catastrophe, whether physical or financial; therefore, this officer who had been maimed in the war had returned, after the campaign, to the young girl who had given him her promise, and she had kept her word.
I considered that very beautiful, but simple, just as one, considers simple all devotions and climaxes in books or in plays. It always seems, when one reads or listens to these stories of magnanimity, that one could sacrifice one's self with enthusiastic pleasure and overwhelming joy. But the following day, when an unfortunate friend comes to borrow some money, there is a strange revulsion of feeling.
But, suddenly, another supposition, less poetic and more realistic, replaced the first one. Perhaps he had married before the war, before this frightful accident, and she, in despair and resignation, had been forced to receive, care for, cheer, and support this husband, who had departed, a handsome man, and had returned without his feet, a frightful wreck, forced into immobility, powerless anger, and fatal obesity.
Was he happy or in torture? I was seized with an irresistible desire to know his story, or, at least, the principal points, which would permit me to guess that which he could not or would not tell me. Still thinking the matter over, I began talking to him. We had exchanged a few commonplace words; and I raised my eyes to the net, and thought: "He must have three children: the bonbons are for his wife, the doll for his little girl, the drum and the gun for his sons, and this pate de foies gras for himself."
Suddenly I asked him: "Are you a father, monsieur?"
He answered: "No, monsieur."
I suddenly felt confused, as if I had been guilty of some breach of etiquette, and I continued: "I beg your pardon. I had thought that you were when I heard your servant speaking about the toys. One listens and draws conclusions unconsciously."
He smiled and then murmured: "No, I am not even married. I am still at the preliminary stage."
I pretended suddenly to remember, and said:
"Oh! that's true! When I knew you, you were engaged to Mademoiselle de Mandel, I believe."
"Yes, monsieur, your memory is excellent."
I grew very bold and added: "I also seem to remember hearing that Mademoiselle de Mandel married Monsieur--Monsieur--"
He calmly mentioned the name: "Monsieur de Fleurel."
"Yes, that's it! I remember it was on that occasion that I heard of your wound."
I looked him full in the face, and he blushed. His full face, which was already red from the oversupply of blood, turned crimson. He answered quickly, with a sudden ardor of a man who is pleading a cause which is lost in his mind and in his heart, but which he does not wish to admit.
"It is wrong, monsieur, to couple my name with that of Madame de Fleurel. When I returned from the war-without my feet, alas! I never would have permitted her to become my wife. Was it possible? When one marries, monsieur, it is not in order to parade one's generosity; it is in order to live every day, every hour, every minute, every second beside a man; and if this man is disfigured, as I am, it is a death sentence to marry him! Oh, I understand, I admire all sacrifices and devotions when they have a limit, but I do not admit that a woman should give up her whole life, all joy, all her dreams, in order to satisfy the admiration of the gallery. When I hear, on the floor of my room, the tapping of my wooden legs and of my crutches, I grow angry enough to strangle my servant. Do you think that I would permit a woman to do what I myself am unable to tolerate? And, then, do you think that my stumps are pretty?"
He was silent. What could I say? He certainly was right. Could I blame her, hold her in contempt, even say that she was wrong? No. However, the end which conformed to the rule, to the truth, did not satisfy my poetic appetite. These heroic deeds demand a beautiful sacrifice, which seemed to be lacking, and I felt a certain disappointment. I suddenly. asked: "Has Madame de Fleurel any children?"
"Yes, one girl and two boys. It is for them that I am bringing these toys. She and her husband are very kind to me."
The train was going up the incline to Saint-Germain. It passed through the tunnels, entered the station, and stopped. I was about to offer my arm to the wounded officer, in order to help him descend, when two hands were stretched up to him through the open door.
"Hello! my dear Revaliere!"
"Ah! Hello, Fleurel!"
Standing behind the man, the woman, still beautiful, was smiling and waving her hands to him. A little girl, standing beside her, was jumping for joy, and two young boys were eagerly watching the drum and the gun, which were passing from the car into their father's hands.
When the cripple was on the ground, all the children kissed him. Then they set off, the little girl holding in her hand the small varnished rung of a crutch, just as she might walk beside her big friend and hold his thumb.
Another voice answered: "That's all right, Laurent, I have a firm hold on the handle."
Then a head appeared, and two hands seized the leather straps hanging on either side of the door and slowly pulled up an enormous body, whose feet striking on the step, sounded like two canes. When the man had hoisted his torso into the compartment I noticed, at the loose edge of his trousers, the end of a wooden leg, which was soon followed by its mate. A head appeared behind this traveller and asked; "Are you all right, monsieur?"
"Yes, my boy."
"Then here are your packages and crutches."
And a servant, who looked like an old soldier, climbed in, carrying in his arms a stack of bundles wrapped in black and yellow papers and carefully tied; he placed one after the other in the net over his master's head. Then he said: "There, monsieur, that is all. There are five of them--the candy, the doll the drum, the gun, and the pate de foies gras."
"Very well, my boy."
"Thank you, Laurent; good health!"
The man closed the door and walked away, and I looked at my neighbor. He was about thirty-five, although his hair was almost white; he wore the ribbon of the Legion of Honor; he had a heavy mustache and was quite stout, with the stoutness of a strong and active man who is kept motionless on account of some infirmity. He wiped his brow, sighed, and, looking me full in the face, he asked: "Does smoking annoy you, monsieur?"
"No, monsieur."
Surely I knew that eye, that voice, that face. But when and where had I seen them? I had certainly met that man, spoken to him, shaken his hand. That was a long, long time ago. It was lost in the haze wherein the mind seems to feel around blindly for memories and pursues them like fleeing phantoms without being able to seize them. He, too, was observing me, staring me out of countenance, with the persistence of a man who remembers slightly but not completely. Our eyes, embarrassed by this persistent contact, turned away; then, after a few minutes, drawn together again by the obscure and tenacious will of working memory, they met once more, and I said: "Monsieur, instead of staring at each other for an hour or so, would it not be better to try to discover where we have known each other?"
My neighbor answered graciously: "You are quite right, monsieur."
I named myself: "I am Henri Bonclair, a magistrate."
He hesitated for a few minutes; then, with the vague look and voice which accompany great mental tension, he said: "Oh, I remember perfectly. I met you twelve years ago, before the war, at the Poincels!"
"Yes, monsieur. Ah! Ah! You are Lieutenant Revaliere?"
"Yes. I was Captain Revaliere even up to the time when I lost my feet-- both of them together from one cannon ball."
Now that we knew each other's identity we looked at each other again. I remembered perfectly the handsome, slender youth who led the cotillons with such frenzied agility and gracefulness that he had been nicknamed "the fury." Going back into the dim, distant past, I recalled a story which I had heard and forgotten, one of those stories to which one listens but forgets, and which leave but a faint impression upon the memory.
There was something about love in it. Little by little the shadows cleared up, and the face of a young girl appeared before my eyes. Then her name struck me with the force of an explosion: Mademoiselle de Mandel. I remembered everything now. It was indeed a love story, but quite commonplace. The young girl loved this young man, and when I had met them there was already talk of the approaching wedding. The youth seemed to be very much in love, very happy.
I raised my eye to the net, where all the packages which had been brought in by the servant were trembling from the motion of the train, and the voice of the servant came back to me, as if he had just finished speaking. He had said: "There, monsieur, that is all. There are five of them: the candy, the doll, the drum, the gun, and the pate de foies gras."
Then, in a second, a whole romance unfolded itself in my head. It was like all those which I had already read, where the young lady married notwithstanding the catastrophe, whether physical or financial; therefore, this officer who had been maimed in the war had returned, after the campaign, to the young girl who had given him her promise, and she had kept her word.
I considered that very beautiful, but simple, just as one, considers simple all devotions and climaxes in books or in plays. It always seems, when one reads or listens to these stories of magnanimity, that one could sacrifice one's self with enthusiastic pleasure and overwhelming joy. But the following day, when an unfortunate friend comes to borrow some money, there is a strange revulsion of feeling.
But, suddenly, another supposition, less poetic and more realistic, replaced the first one. Perhaps he had married before the war, before this frightful accident, and she, in despair and resignation, had been forced to receive, care for, cheer, and support this husband, who had departed, a handsome man, and had returned without his feet, a frightful wreck, forced into immobility, powerless anger, and fatal obesity.
Was he happy or in torture? I was seized with an irresistible desire to know his story, or, at least, the principal points, which would permit me to guess that which he could not or would not tell me. Still thinking the matter over, I began talking to him. We had exchanged a few commonplace words; and I raised my eyes to the net, and thought: "He must have three children: the bonbons are for his wife, the doll for his little girl, the drum and the gun for his sons, and this pate de foies gras for himself."
Suddenly I asked him: "Are you a father, monsieur?"
He answered: "No, monsieur."
I suddenly felt confused, as if I had been guilty of some breach of etiquette, and I continued: "I beg your pardon. I had thought that you were when I heard your servant speaking about the toys. One listens and draws conclusions unconsciously."
He smiled and then murmured: "No, I am not even married. I am still at the preliminary stage."
I pretended suddenly to remember, and said:
"Oh! that's true! When I knew you, you were engaged to Mademoiselle de Mandel, I believe."
"Yes, monsieur, your memory is excellent."
I grew very bold and added: "I also seem to remember hearing that Mademoiselle de Mandel married Monsieur--Monsieur--"
He calmly mentioned the name: "Monsieur de Fleurel."
"Yes, that's it! I remember it was on that occasion that I heard of your wound."
I looked him full in the face, and he blushed. His full face, which was already red from the oversupply of blood, turned crimson. He answered quickly, with a sudden ardor of a man who is pleading a cause which is lost in his mind and in his heart, but which he does not wish to admit.
"It is wrong, monsieur, to couple my name with that of Madame de Fleurel. When I returned from the war-without my feet, alas! I never would have permitted her to become my wife. Was it possible? When one marries, monsieur, it is not in order to parade one's generosity; it is in order to live every day, every hour, every minute, every second beside a man; and if this man is disfigured, as I am, it is a death sentence to marry him! Oh, I understand, I admire all sacrifices and devotions when they have a limit, but I do not admit that a woman should give up her whole life, all joy, all her dreams, in order to satisfy the admiration of the gallery. When I hear, on the floor of my room, the tapping of my wooden legs and of my crutches, I grow angry enough to strangle my servant. Do you think that I would permit a woman to do what I myself am unable to tolerate? And, then, do you think that my stumps are pretty?"
He was silent. What could I say? He certainly was right. Could I blame her, hold her in contempt, even say that she was wrong? No. However, the end which conformed to the rule, to the truth, did not satisfy my poetic appetite. These heroic deeds demand a beautiful sacrifice, which seemed to be lacking, and I felt a certain disappointment. I suddenly. asked: "Has Madame de Fleurel any children?"
"Yes, one girl and two boys. It is for them that I am bringing these toys. She and her husband are very kind to me."
The train was going up the incline to Saint-Germain. It passed through the tunnels, entered the station, and stopped. I was about to offer my arm to the wounded officer, in order to help him descend, when two hands were stretched up to him through the open door.
"Hello! my dear Revaliere!"
"Ah! Hello, Fleurel!"
Standing behind the man, the woman, still beautiful, was smiling and waving her hands to him. A little girl, standing beside her, was jumping for joy, and two young boys were eagerly watching the drum and the gun, which were passing from the car into their father's hands.
When the cripple was on the ground, all the children kissed him. Then they set off, the little girl holding in her hand the small varnished rung of a crutch, just as she might walk beside her big friend and hold his thumb.
0/5000
การผจญภัยต่อไปนี้เกิดขึ้นกับผมประมาณ 1882 ฉันเพียงได้ใช้รถไฟ และปักในมุม หวังว่า ฉันควรจะปล่อยคนเดียว เมื่อประตูก็เปิดอีกครั้งและได้ยินเสียงการพูด: "ดูแล monsieur เราแค่ข้าม ขั้นตอนมีสูงมาก"เสียงอื่นตอบ: "ก็ Laurent มีถือของบริษัทในการจัดการ"แล้ว หัวปรากฏ และสองมือยึดสายหนังห้อยด้านใดด้านหนึ่งของประตู และดึงช้าค่าร่างกายมาก เท้าโดดเด่นในขั้นตอนที่ แต่เพียงแห่งเช่นอ้อยสอง เมื่อมนุษย์มี hoisted ลำของเขาเข้าไปในช่องที่ ผมสังเกตเห็น ที่ขอบกางเกงของเขา หลวมปลายขาไม้เป็น ซึ่งได้เร็ว ๆ นี้ตาม ด้วยคู่ของ หัวปรากฏอยู่เบื้องหลังนี้ผู้เดินทาง และ ถาม "เป็นคุณทั้งหมดขวา monsieur""ใช่ ผู้ชายของฉัน""แล้วนี่จะแพคเกจและไม้ค้ำของคุณ"และข้าราชการ ที่ดูเหมือนเป็นทหารเก่า ปีน, ถือครองในแผ่นดินของเขารวมข้อมูลกองซ้อนห่อในกระดาษสีดำ และสีเหลือง มา ผูกอย่างระมัดระวัง เขาวางหนึ่งหลังจากอื่น ๆ ในสุทธิของนายหัว แล้วเขากล่าวว่า: "มี monsieur ที่ทั้งหมด มีออก - ขนม ตุ๊กตากลอง ปืน และดิกราส์ foies เดอหัว ""ดีมาก ลูกชายฉัน""ขอบคุณ Laurent สุขภาพดี"คนที่ปิดประตู และเดินเข้าไป และช็อปปิ้งที่เพื่อนบ้านของฉัน เขาได้ประมาณสามสิบห้า ถึงแม้ว่าผมของเขาเป็นสีขาวเกือบ เขาสวม ribbon ของเกียรติของพยุหะ เขามี mustache หนัก และถูก stout ค่อนข้าง กับ stoutness ของคนใช้งาน และแข็งแรงที่อยู่นิ่งในบัญชี infirmity บาง เขาเช็ดคิ้วของเขา ถอนหายใจ และ มองฉันในหน้า เขาถาม: "ไม่สูบบุหรี่รบกวนคุณ monsieur ""ไม่ monsieur"แน่นอน ผมรู้ว่าที่ตา เสียง หน้านั้น แต่ฉันเห็นพวกเขา ฉันได้พบผู้ชายคนนั้น พูดกับเขา เขย่ามือแน่นอน ที่เป็นยาว นาน มันก็หายไปในเมฆหมอกนั้นจิตใจดูเหมือนรู้สึกสถานที่อยู่ในความทรงจำอย่างคนตาบอด และ pursues นั้นเช่นหนีสูงกว่าซึ่งสนับสนุนโดยไม่มีความสามารถในการยึดให้ เขา เกินไป ถูกสังเกตฉัน จ้องมองฉันไม่สนับสนุน กับการคงอยู่ของมนุษย์จดจำเล็กน้อย แต่ไม่สมบูรณ์ ตา อาย โดยการติดต่อแบบนี้ หันไป ทิ้งไป แล้ว หลังจากไม่กี่นาที วาดกันอีกครั้ง โดยจะปิดบัง และมีหน่วยความจำที่ทำงาน พวกเขาได้พบอีกครั้ง และฉันกล่าวว่า: "Monsieur แทนที่จะจ้องกันสำหรับหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น จะได้ไม่ไปลองสัมผัสที่เราได้ทราบกันหรือไม่"เพื่อนบ้านของฉันตอบปรมิ: "คุณจะค่อนข้างขวา monsieur "ตั้งชื่อตัวเอง: "ฉัน Henri Bonclair แมยิสเตร็ดเป็น"เขา hesitated กี่นาที แล้ว ดูคลุมเครือและเสียงที่มาพร้อมกับความตึงเครียดจิตใจดี เขากล่าวว่า: "โอ้ ฉันจำอย่างสมบูรณ์ ฉันได้สิบสองปีที่ผ่านมา ก่อนสงคราม ที่ Poincels ""ใช่ monsieur อา อา ต้องโท Revaliere ""ใช่ ผม Revaliere กัปตันแม้ถึงเวลาเมื่อหายเท้าของฉัน - ทั้งสองอย่างเข้าด้วยกันจากลูกปืนใหญ่หนึ่ง"เรารู้ว่าตัวตนของผู้อื่นที่ เรามองกันอีก ฉันจำอย่างหล่อ สเลนเดอร์เยาวชนผู้นำ cotillons ที่ มีความว่องไว frenzied และอารักษ์แห่งที่เขาได้รับชื่อเล่น "ความโกรธ" ดังกล่าว ฉันจะกลับไปในอดีตไกล มิติ ยกเลิกเรื่องราวที่ฉันได้ยิน และ ลืม ที่หนึ่งในบรรดาเรื่องราวการฟัง แต่ forgets และปล่อยที่ แต่ประทับใจมัวเมื่อหน่วยความจำมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับความรักใน ล้างน้อยเงาขึ้น และปรากฏใบหน้าของเด็กสาวก่อนที่ตาของฉัน แล้วชื่อของเธอหลงฉัน มีแรงระเบิด: Mandel ดมัวแซลเด ฉันจำทุกอย่างตอนนี้ แน่นอนมันเป็นเรื่องราวความรัก แต่ดาด ๆ ธรรมดามาก สาวสาวรักหนุ่มคนนี้ และเมื่อฉันได้พบ พวกเขามีแล้วพูดอย่างงานแต่งงานใกล้ เยาวชนที่ดูเหมือนจะมากรัก มีความสุขมากฉันยกตาสุทธิ ที่แพคเกจทั้งหมดที่ได้รับมาใน โดยข้าราชการได้ตะลึงงันจากการเคลื่อนไหวของรถไฟ และเสียงของข้าราชการกลับมาให้ฉัน ฉันเหมือนกับว่าเขาได้เพียงพูดจบ เขาได้กล่าวว่า: "มี monsieur ที่ทั้งหมด มีห้าของพวกเขา: ขนม ตุ๊กตา กลอง ปืน และดิกราส์ foies เดอหัว "แล้ว ที่สอง รักทั้ง unfolded ตัวเองในหัวของฉัน มันเป็นเหมือนบรรดาที่ผมได้อ่านแล้ว หญิงสาวแต่งงานอย่างไรก็ตามแผ่นดินไหว ทางกายภาพ หรือทางการ เงิน ดังนั้น นี้เจ้าหน้าที่ที่ได้รับ maimed ในสงคราม รับ หลังจากการส่งเสริมการขาย ให้สาวที่เขาได้รับคำสัญญาของเธอ และเธอได้เก็บคำของเธอฉันเป็นที่สวยงามมาก แต่เรียบง่าย เป็นหนึ่ง พิจารณาเรื่องทั้งหมด devotions และ climaxes ในหนังสือ หรือ ในบทละคร เสมอเหมือน เมื่ออ่าน หรือฟังเรื่องราวเหล่านี้ของ magnanimity หนึ่งสามารถเสียสละหนึ่งของตนเอง ด้วยความกระตือรือร้นและความสุขครอบงำ แต่วันต่อไปนี้ เมื่อเพื่อนที่โชคร้ายมาให้ยืมเงินบาง มีความรังเกียจอย่างแรงรังเกียจแปลกของความรู้สึกแต่ ทันที หลักอื่น น้อยกว่าบทกวี และ สมจริงมากขึ้น เปลี่ยนคนแรก บางทีเขาได้แต่งงานก่อนสงคราม ก่อนอุบัติเหตุนี้ frightful และเธอ ความสิ้นหวังและลาออก มีการบังคับ การรับ ดูแล ให้กำลังใจ สนับสนุนนี้สามี เดินออก ไป คนหล่อ และรับ โดยเท้า พินาศ frightful บังคับเข้าพบ อำนาจความโกรธ และโรคอ้วนที่ร้ายแรงเขาเคยมีความสุข หรือทรมาน ฉันถูกยึด ด้วยปรารถนาความต้านทานจะรู้เรื่องของเขา หรือ น้อย ชี้แจง ซึ่งจะอนุญาตให้ฉันเดาว่า ที่เขาไม่สามารถ หรือจะไม่บอกฉัน ฉันยัง คิดเรื่องเหนือ เริ่มพูดคุยกับเขา เราแลกเปลี่ยนบางคำเป็นธรรมดา และฉันยกตาให้เน็ต คิดว่า: "เขาต้องมีลูกสาม: bonbons มีภรรยา ตุ๊กตาสาวน้อยของเขา กลอง และปืนสำหรับบุตร และดิกราส์ foies เดอนี้หัวตน"ก็ถามเขา: "เป็นคุณพ่อ monsieur "เขาตอบ: "ไม่ monsieur "ฉันก็รู้สึกสับสน ว่าฉันได้รับความผิดละเมิดบางมารยาท และฉันต่อ: "ผมขอโทษ ฉันมีความคิดที่ คุณมีเมื่อผมได้ยินคนใช้การพูดเกี่ยวกับการเล่น ฟัง แล้ววาดสรุปรับ"เขายิ้มแล้ว murmured: "ไม่ ฉันไม่ได้แต่งงาน ฉันอยู่ในขั้นเบื้องต้น"ฉัน pretended ก็จำ และกล่าวว่า:"โอ้ ที่เป็นจริง เมื่อผมรู้ว่าคุณ คุณมีหมั้นดมัวแซลเด Mandel ผม""ใช่ monsieur หน่วยความจำของคุณเป็นเลิศ"โตหนา และเพิ่ม: "ฉันยังดูเหมือนจะจำได้ยินว่า ดมัวแซลเด Mandel Monsieur - Monsieur - แต่งงาน"เขากล่าวเบา ๆ ชื่อ: "Monsieur de Fleurel ""ใช่ ใช่ ผมจำได้ว่า มันเป็นครั้งที่ผมได้ยินของบาดแผลของคุณ"ผมมองเขาในหน้า และเขาขวยเขิน หน้าเต็ม ซึ่งเป็นแล้วสีแดงจากล้นเลือด เปิดแดง เขาตอบอย่างรวดเร็ว มี ardor ฉับพลันของคนที่เป็นขอสาเหตุที่หายไป ในจิตใจของเขา และหัวใจของเขา แต่เขาไม่ต้องการยอมรับ"ไม่ถูกต้อง monsieur คู่รักชื่อของฉันกับของมาดามเดอ Fleurel เมื่อฉันกลับจากสงคราม-ไม่ มีเท้าของฉัน อนิจจา ฉันไม่เคยจะมีได้เธอเป็น ภรรยา เป็นไปได้ เมื่อหนึ่ง marries, monsieur จึงไม่การเดินแห่ของอารีย์ เป็นการถ่ายทอดสดทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกสองข้างคน และถ้าชายคนนี้คือสงสาร เป็นฉัน มันเป็นประโยคที่ตายจะแต่งงานกับเขา โอ้ ฉันเข้าใจ ฉันชื่นชมบูชาและ devotions ทั้งหมดเมื่อพวกเขามีขีดจำกัด แต่ฉันไม่ยอมรับว่า ผู้หญิงควรให้ชีวิตของเธอ ความสุขทั้งหมด ทั้งหมด ฝันของเธอ เพื่อตอบสนองการชื่นชมของเก็บ เมื่อฟัง บนชั้นของห้องพัก แตะขาไม้ของฉัน และฉัน ควร ผมโตโกรธพอกับ strangle คนใช้ของฉัน คุณคิดว่า ฉันจะอนุญาตให้ผู้หญิงทำอะไรตัวเองฉันไม่สามารถทน และ แล้ว คุณคิดว่า ฉันตอสวย"เขาเงียบ สิ่งที่ฉันสามารถพูดได้อย่างไร เขาแน่นอนถูกด้วย ผมไม่โทษเธอ เก็บเธอเหยียด แม้แต่บอกว่า เธอผิดหรือไม่ 555 อย่างไรก็ตาม จุดสิ้นสุดซึ่งตามกฎ ความจริง ไม่ได้ไม่ตอบสนองอาหารบทกวี ความต้องการเหล่านี้กระทำงานกล้าบูชาสวย ซึ่งดูเหมือนจะขาด และฉันรู้สึกผิดหวังแน่นอน ฉันก็ ถาม: "มีมาดามเดอ Fleurel รอง""ใช่ หนึ่งหญิง และสองเด็กผู้ชาย มันมีสำหรับพวกเขาที่ฉันกำลังนำของเล่นเหล่านี้ เธอและสามีของเธอจะดีกับฉัน"รถไฟจะขึ้นทางลาดเอียงแซ็ง-แฌร์แม็ง มันผ่านอุโมงค์ ป้อนสถานี และหยุด ผมจะมีแขนให้เจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บ เพื่อช่วยเขามา เมื่อสองมือถูกยืดถึงเขาเปิดประตู"เฮลโล ฉันรัก Revaliere ""อา สวัสดี Fleurel "ยืนอยู่ข้างหลังผู้ชาย ผู้หญิง สวย ยิ้ม และโบกมือของเธอกับเขา สาวน้อย ยืนข้างเธอ ได้กระโดดสำหรับจอย และชายหนุ่มสองคนกำลังกระหายเฝ้าดูกลองและปืน ซึ่งผ่านจากรถเข้าไปในมือของพ่อเมื่อในอยู่บนพื้นดิน เด็ก ๆ ขาวเขา แล้ว พวกเขาได้ปิด ลูกสาวที่ถือในมือของเธอรุ่งขัดเงาขนาดเล็กของ crutch เพียงเธออาจเดินข้างเพื่อนบิ๊ก และค้างไว้นิ้วหัวแม่มือของเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..
The following adventure happened to me about 1882. I had just taken the train and settled down in a corner, hoping that I should be left alone, when the door suddenly opened again and I heard a voice say: "Take care, monsieur, we are just at a crossing; the step is very high."
Another voice answered: "That's all right, Laurent, I have a firm hold on the handle."
Then a head appeared, and two hands seized the leather straps hanging on either side of the door and slowly pulled up an enormous body, whose feet striking on the step, sounded like two canes. When the man had hoisted his torso into the compartment I noticed, at the loose edge of his trousers, the end of a wooden leg, which was soon followed by its mate. A head appeared behind this traveller and asked; "Are you all right, monsieur?"
"Yes, my boy."
"Then here are your packages and crutches."
And a servant, who looked like an old soldier, climbed in, carrying in his arms a stack of bundles wrapped in black and yellow papers and carefully tied; he placed one after the other in the net over his master's head. Then he said: "There, monsieur, that is all. There are five of them--the candy, the doll the drum, the gun, and the pate de foies gras."
"Very well, my boy."
"Thank you, Laurent; good health!"
The man closed the door and walked away, and I looked at my neighbor. He was about thirty-five, although his hair was almost white; he wore the ribbon of the Legion of Honor; he had a heavy mustache and was quite stout, with the stoutness of a strong and active man who is kept motionless on account of some infirmity. He wiped his brow, sighed, and, looking me full in the face, he asked: "Does smoking annoy you, monsieur?"
"No, monsieur."
Surely I knew that eye, that voice, that face. But when and where had I seen them? I had certainly met that man, spoken to him, shaken his hand. That was a long, long time ago. It was lost in the haze wherein the mind seems to feel around blindly for memories and pursues them like fleeing phantoms without being able to seize them. He, too, was observing me, staring me out of countenance, with the persistence of a man who remembers slightly but not completely. Our eyes, embarrassed by this persistent contact, turned away; then, after a few minutes, drawn together again by the obscure and tenacious will of working memory, they met once more, and I said: "Monsieur, instead of staring at each other for an hour or so, would it not be better to try to discover where we have known each other?"
My neighbor answered graciously: "You are quite right, monsieur."
I named myself: "I am Henri Bonclair, a magistrate."
He hesitated for a few minutes; then, with the vague look and voice which accompany great mental tension, he said: "Oh, I remember perfectly. I met you twelve years ago, before the war, at the Poincels!"
"Yes, monsieur. Ah! Ah! You are Lieutenant Revaliere?"
"Yes. I was Captain Revaliere even up to the time when I lost my feet-- both of them together from one cannon ball."
Now that we knew each other's identity we looked at each other again. I remembered perfectly the handsome, slender youth who led the cotillons with such frenzied agility and gracefulness that he had been nicknamed "the fury." Going back into the dim, distant past, I recalled a story which I had heard and forgotten, one of those stories to which one listens but forgets, and which leave but a faint impression upon the memory.
There was something about love in it. Little by little the shadows cleared up, and the face of a young girl appeared before my eyes. Then her name struck me with the force of an explosion: Mademoiselle de Mandel. I remembered everything now. It was indeed a love story, but quite commonplace. The young girl loved this young man, and when I had met them there was already talk of the approaching wedding. The youth seemed to be very much in love, very happy.
I raised my eye to the net, where all the packages which had been brought in by the servant were trembling from the motion of the train, and the voice of the servant came back to me, as if he had just finished speaking. He had said: "There, monsieur, that is all. There are five of them: the candy, the doll, the drum, the gun, and the pate de foies gras."
Then, in a second, a whole romance unfolded itself in my head. It was like all those which I had already read, where the young lady married notwithstanding the catastrophe, whether physical or financial; therefore, this officer who had been maimed in the war had returned, after the campaign, to the young girl who had given him her promise, and she had kept her word.
I considered that very beautiful, but simple, just as one, considers simple all devotions and climaxes in books or in plays. It always seems, when one reads or listens to these stories of magnanimity, that one could sacrifice one's self with enthusiastic pleasure and overwhelming joy. But the following day, when an unfortunate friend comes to borrow some money, there is a strange revulsion of feeling.
But, suddenly, another supposition, less poetic and more realistic, replaced the first one. Perhaps he had married before the war, before this frightful accident, and she, in despair and resignation, had been forced to receive, care for, cheer, and support this husband, who had departed, a handsome man, and had returned without his feet, a frightful wreck, forced into immobility, powerless anger, and fatal obesity.
Was he happy or in torture? I was seized with an irresistible desire to know his story, or, at least, the principal points, which would permit me to guess that which he could not or would not tell me. Still thinking the matter over, I began talking to him. We had exchanged a few commonplace words; and I raised my eyes to the net, and thought: "He must have three children: the bonbons are for his wife, the doll for his little girl, the drum and the gun for his sons, and this pate de foies gras for himself."
Suddenly I asked him: "Are you a father, monsieur?"
He answered: "No, monsieur."
I suddenly felt confused, as if I had been guilty of some breach of etiquette, and I continued: "I beg your pardon. I had thought that you were when I heard your servant speaking about the toys. One listens and draws conclusions unconsciously."
He smiled and then murmured: "No, I am not even married. I am still at the preliminary stage."
I pretended suddenly to remember, and said:
"Oh! that's true! When I knew you, you were engaged to Mademoiselle de Mandel, I believe."
"Yes, monsieur, your memory is excellent."
I grew very bold and added: "I also seem to remember hearing that Mademoiselle de Mandel married Monsieur--Monsieur--"
He calmly mentioned the name: "Monsieur de Fleurel."
"Yes, that's it! I remember it was on that occasion that I heard of your wound."
I looked him full in the face, and he blushed. His full face, which was already red from the oversupply of blood, turned crimson. He answered quickly, with a sudden ardor of a man who is pleading a cause which is lost in his mind and in his heart, but which he does not wish to admit.
"It is wrong, monsieur, to couple my name with that of Madame de Fleurel. When I returned from the war-without my feet, alas! I never would have permitted her to become my wife. Was it possible? When one marries, monsieur, it is not in order to parade one's generosity; it is in order to live every day, every hour, every minute, every second beside a man; and if this man is disfigured, as I am, it is a death sentence to marry him! Oh, I understand, I admire all sacrifices and devotions when they have a limit, but I do not admit that a woman should give up her whole life, all joy, all her dreams, in order to satisfy the admiration of the gallery. When I hear, on the floor of my room, the tapping of my wooden legs and of my crutches, I grow angry enough to strangle my servant. Do you think that I would permit a woman to do what I myself am unable to tolerate? And, then, do you think that my stumps are pretty?"
He was silent. What could I say? He certainly was right. Could I blame her, hold her in contempt, even say that she was wrong? No. However, the end which conformed to the rule, to the truth, did not satisfy my poetic appetite. These heroic deeds demand a beautiful sacrifice, which seemed to be lacking, and I felt a certain disappointment. I suddenly. asked: "Has Madame de Fleurel any children?"
"Yes, one girl and two boys. It is for them that I am bringing these toys. She and her husband are very kind to me."
The train was going up the incline to Saint-Germain. It passed through the tunnels, entered the station, and stopped. I was about to offer my arm to the wounded officer, in order to help him descend, when two hands were stretched up to him through the open door.
"Hello! my dear Revaliere!"
"Ah! Hello, Fleurel!"
Standing behind the man, the woman, still beautiful, was smiling and waving her hands to him. A little girl, standing beside her, was jumping for joy, and two young boys were eagerly watching the drum and the gun, which were passing from the car into their father's hands.
When the cripple was on the ground, all the children kissed him. Then they set off, the little girl holding in her hand the small varnished rung of a crutch, just as she might walk beside her big friend and hold his thumb.
Another voice answered: "That's all right, Laurent, I have a firm hold on the handle."
Then a head appeared, and two hands seized the leather straps hanging on either side of the door and slowly pulled up an enormous body, whose feet striking on the step, sounded like two canes. When the man had hoisted his torso into the compartment I noticed, at the loose edge of his trousers, the end of a wooden leg, which was soon followed by its mate. A head appeared behind this traveller and asked; "Are you all right, monsieur?"
"Yes, my boy."
"Then here are your packages and crutches."
And a servant, who looked like an old soldier, climbed in, carrying in his arms a stack of bundles wrapped in black and yellow papers and carefully tied; he placed one after the other in the net over his master's head. Then he said: "There, monsieur, that is all. There are five of them--the candy, the doll the drum, the gun, and the pate de foies gras."
"Very well, my boy."
"Thank you, Laurent; good health!"
The man closed the door and walked away, and I looked at my neighbor. He was about thirty-five, although his hair was almost white; he wore the ribbon of the Legion of Honor; he had a heavy mustache and was quite stout, with the stoutness of a strong and active man who is kept motionless on account of some infirmity. He wiped his brow, sighed, and, looking me full in the face, he asked: "Does smoking annoy you, monsieur?"
"No, monsieur."
Surely I knew that eye, that voice, that face. But when and where had I seen them? I had certainly met that man, spoken to him, shaken his hand. That was a long, long time ago. It was lost in the haze wherein the mind seems to feel around blindly for memories and pursues them like fleeing phantoms without being able to seize them. He, too, was observing me, staring me out of countenance, with the persistence of a man who remembers slightly but not completely. Our eyes, embarrassed by this persistent contact, turned away; then, after a few minutes, drawn together again by the obscure and tenacious will of working memory, they met once more, and I said: "Monsieur, instead of staring at each other for an hour or so, would it not be better to try to discover where we have known each other?"
My neighbor answered graciously: "You are quite right, monsieur."
I named myself: "I am Henri Bonclair, a magistrate."
He hesitated for a few minutes; then, with the vague look and voice which accompany great mental tension, he said: "Oh, I remember perfectly. I met you twelve years ago, before the war, at the Poincels!"
"Yes, monsieur. Ah! Ah! You are Lieutenant Revaliere?"
"Yes. I was Captain Revaliere even up to the time when I lost my feet-- both of them together from one cannon ball."
Now that we knew each other's identity we looked at each other again. I remembered perfectly the handsome, slender youth who led the cotillons with such frenzied agility and gracefulness that he had been nicknamed "the fury." Going back into the dim, distant past, I recalled a story which I had heard and forgotten, one of those stories to which one listens but forgets, and which leave but a faint impression upon the memory.
There was something about love in it. Little by little the shadows cleared up, and the face of a young girl appeared before my eyes. Then her name struck me with the force of an explosion: Mademoiselle de Mandel. I remembered everything now. It was indeed a love story, but quite commonplace. The young girl loved this young man, and when I had met them there was already talk of the approaching wedding. The youth seemed to be very much in love, very happy.
I raised my eye to the net, where all the packages which had been brought in by the servant were trembling from the motion of the train, and the voice of the servant came back to me, as if he had just finished speaking. He had said: "There, monsieur, that is all. There are five of them: the candy, the doll, the drum, the gun, and the pate de foies gras."
Then, in a second, a whole romance unfolded itself in my head. It was like all those which I had already read, where the young lady married notwithstanding the catastrophe, whether physical or financial; therefore, this officer who had been maimed in the war had returned, after the campaign, to the young girl who had given him her promise, and she had kept her word.
I considered that very beautiful, but simple, just as one, considers simple all devotions and climaxes in books or in plays. It always seems, when one reads or listens to these stories of magnanimity, that one could sacrifice one's self with enthusiastic pleasure and overwhelming joy. But the following day, when an unfortunate friend comes to borrow some money, there is a strange revulsion of feeling.
But, suddenly, another supposition, less poetic and more realistic, replaced the first one. Perhaps he had married before the war, before this frightful accident, and she, in despair and resignation, had been forced to receive, care for, cheer, and support this husband, who had departed, a handsome man, and had returned without his feet, a frightful wreck, forced into immobility, powerless anger, and fatal obesity.
Was he happy or in torture? I was seized with an irresistible desire to know his story, or, at least, the principal points, which would permit me to guess that which he could not or would not tell me. Still thinking the matter over, I began talking to him. We had exchanged a few commonplace words; and I raised my eyes to the net, and thought: "He must have three children: the bonbons are for his wife, the doll for his little girl, the drum and the gun for his sons, and this pate de foies gras for himself."
Suddenly I asked him: "Are you a father, monsieur?"
He answered: "No, monsieur."
I suddenly felt confused, as if I had been guilty of some breach of etiquette, and I continued: "I beg your pardon. I had thought that you were when I heard your servant speaking about the toys. One listens and draws conclusions unconsciously."
He smiled and then murmured: "No, I am not even married. I am still at the preliminary stage."
I pretended suddenly to remember, and said:
"Oh! that's true! When I knew you, you were engaged to Mademoiselle de Mandel, I believe."
"Yes, monsieur, your memory is excellent."
I grew very bold and added: "I also seem to remember hearing that Mademoiselle de Mandel married Monsieur--Monsieur--"
He calmly mentioned the name: "Monsieur de Fleurel."
"Yes, that's it! I remember it was on that occasion that I heard of your wound."
I looked him full in the face, and he blushed. His full face, which was already red from the oversupply of blood, turned crimson. He answered quickly, with a sudden ardor of a man who is pleading a cause which is lost in his mind and in his heart, but which he does not wish to admit.
"It is wrong, monsieur, to couple my name with that of Madame de Fleurel. When I returned from the war-without my feet, alas! I never would have permitted her to become my wife. Was it possible? When one marries, monsieur, it is not in order to parade one's generosity; it is in order to live every day, every hour, every minute, every second beside a man; and if this man is disfigured, as I am, it is a death sentence to marry him! Oh, I understand, I admire all sacrifices and devotions when they have a limit, but I do not admit that a woman should give up her whole life, all joy, all her dreams, in order to satisfy the admiration of the gallery. When I hear, on the floor of my room, the tapping of my wooden legs and of my crutches, I grow angry enough to strangle my servant. Do you think that I would permit a woman to do what I myself am unable to tolerate? And, then, do you think that my stumps are pretty?"
He was silent. What could I say? He certainly was right. Could I blame her, hold her in contempt, even say that she was wrong? No. However, the end which conformed to the rule, to the truth, did not satisfy my poetic appetite. These heroic deeds demand a beautiful sacrifice, which seemed to be lacking, and I felt a certain disappointment. I suddenly. asked: "Has Madame de Fleurel any children?"
"Yes, one girl and two boys. It is for them that I am bringing these toys. She and her husband are very kind to me."
The train was going up the incline to Saint-Germain. It passed through the tunnels, entered the station, and stopped. I was about to offer my arm to the wounded officer, in order to help him descend, when two hands were stretched up to him through the open door.
"Hello! my dear Revaliere!"
"Ah! Hello, Fleurel!"
Standing behind the man, the woman, still beautiful, was smiling and waving her hands to him. A little girl, standing beside her, was jumping for joy, and two young boys were eagerly watching the drum and the gun, which were passing from the car into their father's hands.
When the cripple was on the ground, all the children kissed him. Then they set off, the little girl holding in her hand the small varnished rung of a crutch, just as she might walk beside her big friend and hold his thumb.
การแปล กรุณารอสักครู่..
การผจญภัยต่อไปนี้เกิดขึ้นกับผมเกี่ยวกับ 1882 . ผมเพิ่งนั่งรถไฟและตัดสินลงในมุม หวังว่าผมจะอยู่ตามลำพัง เมื่อประตูก็เปิดอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงเรียก " ดูแลท่าน เราแค่ข้าม ; ขั้นสูงมาก "
อีกเสียงหนึ่งตอบ : " นั่นคือทั้งหมด ใช่ ลอเรน ฉันมีจับ บริษัท ในการจัดการ "
แล้วหัวโผล่มาสองมือจับสายหนังห้อยบนด้านใดด้านหนึ่งของประตู แล้วค่อยๆ ดึงขึ้นตัวใหญ่ เท้าของเขาโดดเด่นในขั้นตอนเหมือนกับ 2 ไม้เท้า เมื่อเขาได้ยกลำตัวของเขาลงในช่องที่ผมสังเกตเห็นที่ขอบหลวม กางเกง ปลายขาไม้ ซึ่งเร็วๆ นี้ ตามด้วยคู่ของ หัวโผล่มาข้างหลังเดินทางนี้ และถามออกไป" เป็นอะไรครับท่าน ?
" ใช่ พ่อหนุ่ม "
" แล้วนี่ แพคเกจ และไม้เท้า "
และคนรับใช้ที่เหมือนเป็นทหารเก่า , ปีน , อุ้มในอ้อมแขนของเขากองห่อในกระดาษห่อสีดำและสีเหลืองและผูกอย่างรอบคอบ เขาวางหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆในสุทธิ กว่าของนายหัว หลังจากนั้นเขากล่าวว่า : " มี มองซิเออร์ ทั้งหมดนั่น มีห้าของพวกเขา -- ขนมตุ๊กตากลอง ปืน และ ปาเต้ เดอ foies ราส์ "
" ดีมาก ลูกแม่ . . . "
" ขอบคุณ Laurent ; สุขภาพที่ดี !
คนปิดประตูและเดินจากไป ผมมองเพื่อนบ้านของฉัน เขาสามสิบห้า แม้ผมของเขาเกือบจะเป็นสีขาว เขาสวมริบบิ้นแห่งกองทหารเกียรติยศ เขามีหนวดค่อนข้างอ้วนและหนัก ,ด้วยความกล้าหาญของมนุษย์ที่แข็งแกร่งและปราดเปรียวที่เอาแต่นิ่ง เพราะบางฟั่นเฟือน เขาเช็ดคิ้วของเขาถอนหายใจ และมองผมเต็มหน้า เขาถาม : " ไม่สูบบุหรี่ รบกวนคุณ คุณ ?
" ไม่มีคุณ "
แน่นอน ผมรู้ว่าตา , เสียง ที่หน้า แต่เมื่อไหร่และที่ไหน ที่ฉันได้เห็นพวกเขา ผมก็เจอเพื่อน คุยกับเขาแล้วเขย่ามือของเขา นั่นมันนานเมื่อนานมาแล้ว มันก็หายไปในหมอกเพื่อจิตใจรู้สึกว่ารอบๆสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อความทรงจำและติดตามพวกเขาเหมือนหนีผีโดยไม่สามารถจับพวกเขา เขาก็จ้องมองฉัน จ้องผมไม่เหมาะสมกับการดำรงอยู่ของมนุษย์ที่ได้เล็กน้อย แต่ไม่ทั้งหมด ตา อายติดต่อถาวรนี้หันกลับไป แล้ว หลังจากไม่กี่นาทีวาดด้วยกันอีกครั้ง โดยจะปิดบังและตั้งใจทำงาน พวกเขาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง และกล่าวว่า : " คุณ แทนที่จะมองที่แต่ละอื่น ๆสำหรับชั่วโมงหรือดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะพยายามที่จะค้นพบที่เรารู้จักกัน ? "
พระเพื่อนบ้านของฉันตอบ : " นั่นสินะครับ คุณ "
ฉันชื่อ ตัวเอง : " ฉัน เฮนรี่ bonclair , ผู้พิพากษา "
เขาลังเลอยู่ไม่กี่นาทีแล้วมีลักษณะคลุมเครือ และเสียงที่เกี่ยวข้องกับภาวะจิตใจที่ดี เขากล่าวว่า : " ผมจำได้อย่างสมบูรณ์ ฉันเจอเธอเมื่อ 12 ปีก่อน ก่อนสงคราม ที่ poincels ! "
" ครับ ท่าน อ่า ! อ่า ! คุณผู้หมวด revaliere ? "
" ครับ ผมเป็นกัปตัน revaliere ถึงเวลาเมื่อฉันสูญเสียเท้าของฉัน . . . พวกเขาทั้งสองเข้าด้วยกัน จาก "
ลูกหนึ่งใหญ่ตอนนี้เรารู้จักตัวตนของแต่ละฝ่าย เราดูกันอีก ผมจำได้เลย หล่อ ผอม เยาวชนที่นำ cotillons ด้วยความคลั่งความว่องไว และลีลาที่เขาได้รับฉายา " โกรธ " กลับเข้าไปในอดีตสลัว ผมนึกถึงเรื่องที่ผมเคยได้ยินและลืมหนึ่งในเรื่องราวที่ฟังแต่ลืมหนึ่ง ,และที่ปล่อยแต่ลมความประทับใจเมื่อความทรงจำ
มีอะไรเกี่ยวกับความรักใน นิด ๆเงาชัดเจนขึ้น และใบหน้าของหญิงสาวที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา แล้วชื่อเธอหลงฉันด้วยแรงของการระเบิด : มาดมัวแซล เดอ แมนเดล . ผมจำได้ทุกอย่างแล้ว มันก็แน่นอน เรื่องราวความรัก แต่ค่อนข้างธรรมดา หญิงสาวหลงรักชายหนุ่มผู้นี้และเมื่อฉันได้พบพวกเขามีแล้วพูดใกล้แต่งงาน ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมากในความรัก มีความสุขมาก
ผมเลี้ยงตาของฉันในสุทธิที่แพคเกจทั้งหมดที่ถูกนำมาโดยทาสตัวสั่นจากการเคลื่อนไหวของรถไฟ และเสียงของคนรับใช้กลับมาให้ฉัน เหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะพูดจบ เขากล่าวว่า : " มี มองซิเออร์ ทั้งหมดนั่นมีห้าของพวกเขา : ลูกกวาด , ตุ๊กตา , กลอง , ปืน และ ปาเต้ เดอ foies ราส์ "
แล้ว ในวินาทีนั้น ความรักทั้งหมดกางออกเองในหัว มันเหมือนกับที่ฉันได้อ่านที่หญิงสาวแต่งงาน แม้จะมีภัยพิบัติ ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือทางการเงิน ดังนั้น เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการพิการจากสงครามกลับ หลังจากรณรงค์กับสาวน้อยที่ได้ให้เขาสัญญากับเธอ แล้วเธอมีเก็บคำพูดของเธอ
ผมถือว่าสวยมาก แต่ง่าย ๆ เพียงแค่เป็นหนึ่ง พิจารณาง่ายพระคัมภีร์ทั้งหมด และจุดสุดยอดในหนังสือ หรือในละคร มันมักจะดูเหมือนว่าเมื่ออ่านหรือฟังเรื่องราวเหล่านี้ของพวกนั้นอาจจะเสียสละตนเองมีความสุข กระตือรือร้น และความสุขที่ท่วมท้น แต่ในวันถัดไปเมื่อเพื่อนที่โชคร้ายมายืมเงิน , มีการถอยกลับแปลกความรู้สึก
แต่ก็สงสัยอีก กวีน้อย และมีเหตุผลมากขึ้น แทนที่ อันแรก บางทีเขาอาจจะได้แต่งงานก่อนสงคราม ก่อนเกิดอุบัติเหตุ น่ากลัว และเธอสิ้นหวังและลาออก ได้ถูกบังคับให้รับ , ดูแล , เชียร์และสนับสนุนสามีคนนี้ ที่ได้จากไปผู้ชายที่หล่อ และได้กลับมาที่เท้าของเขา , อุบัติเหตุน่ากลัว , บังคับในการตรึง ความโกรธ ไร้พลัง และโรคอ้วนร้ายแรง .
เขามีความสุข หรือทรมาน ผมถูกยึดกับการต่อต้านไม่ต้องการที่จะรู้เรื่องของเขา หรือ อย่างน้อย คะแนนหลัก ซึ่งจะให้ฉันเดาว่าเขาไม่สามารถหรือจะไม่บอก ยังคิดเรื่องนี้อยู่ ผมเริ่มคุยกับเขาเราได้เปลี่ยนเป็นคำพูดธรรมดาน้อย ผมยกสายตาสุทธิและคิดว่า : " เขาจะต้องมีเด็ก 3 คน : bonbons สำหรับภรรยาของเขา ตุ๊กตาสำหรับลูกสาวของเขา , กลองและปืนบุตรชายทั้งหลายของเขา และ foies Pate de Gras เอง "
ก็ฉัน ถาม : " คุณ พ่อ คุณ เหรอ ? "
เขาตอบว่า " ไม่มีคุณ "
ฉันรู้สึกสับสนถ้าฉันได้รับความผิดของการละเมิดของมารยาทและฉันอย่างต่อเนื่อง : " ขอโทษนะครับ ฉันคิดว่าเธอ เมื่อฉันได้ยินคนรับใช้ของคุณพูดเกี่ยวกับของเล่น หนึ่งฟัง และดึงข้อสรุปโดยไม่รู้ตัว "
เขายิ้มแล้วพึมพำว่า " ไม่ ผมยังไม่ได้แต่งงาน ผมอยู่ในขั้นตอนเบื้องต้น "
ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็จะจดจำ และกล่าวว่า :
" โอ้ ! นั่นเป็นความจริง เมื่อผมได้รู้จักคุณ
อีกเสียงหนึ่งตอบ : " นั่นคือทั้งหมด ใช่ ลอเรน ฉันมีจับ บริษัท ในการจัดการ "
แล้วหัวโผล่มาสองมือจับสายหนังห้อยบนด้านใดด้านหนึ่งของประตู แล้วค่อยๆ ดึงขึ้นตัวใหญ่ เท้าของเขาโดดเด่นในขั้นตอนเหมือนกับ 2 ไม้เท้า เมื่อเขาได้ยกลำตัวของเขาลงในช่องที่ผมสังเกตเห็นที่ขอบหลวม กางเกง ปลายขาไม้ ซึ่งเร็วๆ นี้ ตามด้วยคู่ของ หัวโผล่มาข้างหลังเดินทางนี้ และถามออกไป" เป็นอะไรครับท่าน ?
" ใช่ พ่อหนุ่ม "
" แล้วนี่ แพคเกจ และไม้เท้า "
และคนรับใช้ที่เหมือนเป็นทหารเก่า , ปีน , อุ้มในอ้อมแขนของเขากองห่อในกระดาษห่อสีดำและสีเหลืองและผูกอย่างรอบคอบ เขาวางหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆในสุทธิ กว่าของนายหัว หลังจากนั้นเขากล่าวว่า : " มี มองซิเออร์ ทั้งหมดนั่น มีห้าของพวกเขา -- ขนมตุ๊กตากลอง ปืน และ ปาเต้ เดอ foies ราส์ "
" ดีมาก ลูกแม่ . . . "
" ขอบคุณ Laurent ; สุขภาพที่ดี !
คนปิดประตูและเดินจากไป ผมมองเพื่อนบ้านของฉัน เขาสามสิบห้า แม้ผมของเขาเกือบจะเป็นสีขาว เขาสวมริบบิ้นแห่งกองทหารเกียรติยศ เขามีหนวดค่อนข้างอ้วนและหนัก ,ด้วยความกล้าหาญของมนุษย์ที่แข็งแกร่งและปราดเปรียวที่เอาแต่นิ่ง เพราะบางฟั่นเฟือน เขาเช็ดคิ้วของเขาถอนหายใจ และมองผมเต็มหน้า เขาถาม : " ไม่สูบบุหรี่ รบกวนคุณ คุณ ?
" ไม่มีคุณ "
แน่นอน ผมรู้ว่าตา , เสียง ที่หน้า แต่เมื่อไหร่และที่ไหน ที่ฉันได้เห็นพวกเขา ผมก็เจอเพื่อน คุยกับเขาแล้วเขย่ามือของเขา นั่นมันนานเมื่อนานมาแล้ว มันก็หายไปในหมอกเพื่อจิตใจรู้สึกว่ารอบๆสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อความทรงจำและติดตามพวกเขาเหมือนหนีผีโดยไม่สามารถจับพวกเขา เขาก็จ้องมองฉัน จ้องผมไม่เหมาะสมกับการดำรงอยู่ของมนุษย์ที่ได้เล็กน้อย แต่ไม่ทั้งหมด ตา อายติดต่อถาวรนี้หันกลับไป แล้ว หลังจากไม่กี่นาทีวาดด้วยกันอีกครั้ง โดยจะปิดบังและตั้งใจทำงาน พวกเขาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง และกล่าวว่า : " คุณ แทนที่จะมองที่แต่ละอื่น ๆสำหรับชั่วโมงหรือดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะพยายามที่จะค้นพบที่เรารู้จักกัน ? "
พระเพื่อนบ้านของฉันตอบ : " นั่นสินะครับ คุณ "
ฉันชื่อ ตัวเอง : " ฉัน เฮนรี่ bonclair , ผู้พิพากษา "
เขาลังเลอยู่ไม่กี่นาทีแล้วมีลักษณะคลุมเครือ และเสียงที่เกี่ยวข้องกับภาวะจิตใจที่ดี เขากล่าวว่า : " ผมจำได้อย่างสมบูรณ์ ฉันเจอเธอเมื่อ 12 ปีก่อน ก่อนสงคราม ที่ poincels ! "
" ครับ ท่าน อ่า ! อ่า ! คุณผู้หมวด revaliere ? "
" ครับ ผมเป็นกัปตัน revaliere ถึงเวลาเมื่อฉันสูญเสียเท้าของฉัน . . . พวกเขาทั้งสองเข้าด้วยกัน จาก "
ลูกหนึ่งใหญ่ตอนนี้เรารู้จักตัวตนของแต่ละฝ่าย เราดูกันอีก ผมจำได้เลย หล่อ ผอม เยาวชนที่นำ cotillons ด้วยความคลั่งความว่องไว และลีลาที่เขาได้รับฉายา " โกรธ " กลับเข้าไปในอดีตสลัว ผมนึกถึงเรื่องที่ผมเคยได้ยินและลืมหนึ่งในเรื่องราวที่ฟังแต่ลืมหนึ่ง ,และที่ปล่อยแต่ลมความประทับใจเมื่อความทรงจำ
มีอะไรเกี่ยวกับความรักใน นิด ๆเงาชัดเจนขึ้น และใบหน้าของหญิงสาวที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา แล้วชื่อเธอหลงฉันด้วยแรงของการระเบิด : มาดมัวแซล เดอ แมนเดล . ผมจำได้ทุกอย่างแล้ว มันก็แน่นอน เรื่องราวความรัก แต่ค่อนข้างธรรมดา หญิงสาวหลงรักชายหนุ่มผู้นี้และเมื่อฉันได้พบพวกเขามีแล้วพูดใกล้แต่งงาน ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมากในความรัก มีความสุขมาก
ผมเลี้ยงตาของฉันในสุทธิที่แพคเกจทั้งหมดที่ถูกนำมาโดยทาสตัวสั่นจากการเคลื่อนไหวของรถไฟ และเสียงของคนรับใช้กลับมาให้ฉัน เหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะพูดจบ เขากล่าวว่า : " มี มองซิเออร์ ทั้งหมดนั่นมีห้าของพวกเขา : ลูกกวาด , ตุ๊กตา , กลอง , ปืน และ ปาเต้ เดอ foies ราส์ "
แล้ว ในวินาทีนั้น ความรักทั้งหมดกางออกเองในหัว มันเหมือนกับที่ฉันได้อ่านที่หญิงสาวแต่งงาน แม้จะมีภัยพิบัติ ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือทางการเงิน ดังนั้น เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการพิการจากสงครามกลับ หลังจากรณรงค์กับสาวน้อยที่ได้ให้เขาสัญญากับเธอ แล้วเธอมีเก็บคำพูดของเธอ
ผมถือว่าสวยมาก แต่ง่าย ๆ เพียงแค่เป็นหนึ่ง พิจารณาง่ายพระคัมภีร์ทั้งหมด และจุดสุดยอดในหนังสือ หรือในละคร มันมักจะดูเหมือนว่าเมื่ออ่านหรือฟังเรื่องราวเหล่านี้ของพวกนั้นอาจจะเสียสละตนเองมีความสุข กระตือรือร้น และความสุขที่ท่วมท้น แต่ในวันถัดไปเมื่อเพื่อนที่โชคร้ายมายืมเงิน , มีการถอยกลับแปลกความรู้สึก
แต่ก็สงสัยอีก กวีน้อย และมีเหตุผลมากขึ้น แทนที่ อันแรก บางทีเขาอาจจะได้แต่งงานก่อนสงคราม ก่อนเกิดอุบัติเหตุ น่ากลัว และเธอสิ้นหวังและลาออก ได้ถูกบังคับให้รับ , ดูแล , เชียร์และสนับสนุนสามีคนนี้ ที่ได้จากไปผู้ชายที่หล่อ และได้กลับมาที่เท้าของเขา , อุบัติเหตุน่ากลัว , บังคับในการตรึง ความโกรธ ไร้พลัง และโรคอ้วนร้ายแรง .
เขามีความสุข หรือทรมาน ผมถูกยึดกับการต่อต้านไม่ต้องการที่จะรู้เรื่องของเขา หรือ อย่างน้อย คะแนนหลัก ซึ่งจะให้ฉันเดาว่าเขาไม่สามารถหรือจะไม่บอก ยังคิดเรื่องนี้อยู่ ผมเริ่มคุยกับเขาเราได้เปลี่ยนเป็นคำพูดธรรมดาน้อย ผมยกสายตาสุทธิและคิดว่า : " เขาจะต้องมีเด็ก 3 คน : bonbons สำหรับภรรยาของเขา ตุ๊กตาสำหรับลูกสาวของเขา , กลองและปืนบุตรชายทั้งหลายของเขา และ foies Pate de Gras เอง "
ก็ฉัน ถาม : " คุณ พ่อ คุณ เหรอ ? "
เขาตอบว่า " ไม่มีคุณ "
ฉันรู้สึกสับสนถ้าฉันได้รับความผิดของการละเมิดของมารยาทและฉันอย่างต่อเนื่อง : " ขอโทษนะครับ ฉันคิดว่าเธอ เมื่อฉันได้ยินคนรับใช้ของคุณพูดเกี่ยวกับของเล่น หนึ่งฟัง และดึงข้อสรุปโดยไม่รู้ตัว "
เขายิ้มแล้วพึมพำว่า " ไม่ ผมยังไม่ได้แต่งงาน ผมอยู่ในขั้นตอนเบื้องต้น "
ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็จะจดจำ และกล่าวว่า :
" โอ้ ! นั่นเป็นความจริง เมื่อผมได้รู้จักคุณ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ซื้อเสื้อผ้า
- point about the decision to borrow all t
- After 20 h of chilling at 2°C, the entir
- sequel
- น้ำตกพาเจริญเป็นน้ำตกหินปูนมีน้ำตลอดปี ม
- The following adventure happened to me a
- this thorough investigation of power
- Neonatal magnesium levels correlate with
- มันแปลว่าไร
- ระยะเวลาการนอนในโรงพยาบาลของผู้ป่วยนานขึ
- คุณซักผ้าเสร็จแล้ว
- Sea slugs generally require seawater at
- But you got a big booty like a fat swine
- At that time houses usually consisted of
- In their place,
- ฉันวาดรูปตัวเอง
- เสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุ ปฏิกิริยาตอบสน
- อุทยานแห่งชาติทองผาภูมิ ตั้งอยู่ที่จังหว
- แมวชอบแมวมาก ฉันเลี้ยงแมวจนเกิดความผูกพั
- Oxygen permeability (OP) is the volume o
- โต๊ะทำงาน
- assess
- I said the same i like you alot
- Getting help with the mental part of add
