SynopsisArtists have been intrigued

Synopsis
Artists have been intrigued by the nature of perception and by optical effects and illusions for many centuries. They have often been a central concern of art, just as much as themes drawn from history or literature. But in the 1950s these preoccupations, allied to new interests in technology and psychology, blossomed into a movement. Op, or Optical, art typically employs abstract patterns composed with a stark contrast of foreground and background - often in black and white for maximum contrast - to produce effects that confuse and excite the eye. Initially, Op shared the field with Kinetic art - Op artists being drawn to virtual movement, Kinetic artists attracted by the possibility of real motion. Both styles were launched with Le Mouvement, a group exhibition at Galerie Denise Rene in 1955. It attracted a wide international following, and after it was celebrated with a survey exhibition in 1965, The Responsive Eye, at the Museum of Modern Art in New York, it caught the public's imagination and led to a craze for Op designs in fashion and the media. To many, it seemed the perfect style for an age defined by the onward march of science, by advances in computing, aerospace, and television. But art critics were never so supportive of it, attacking its effects as gimmicks, and today it remains tainted by those dismissals.
Key Points
The Op art movement was driven by artists who were interested in investigating various perceptual effects. Some did so out of sheer enthusiasm for research and experiment, some with the distant hope that the effects they mastered might find a wide public and hence integrate modern art into society in new ways. Rather like the geometric art from which it had sprung, Op art seemed to supply a style that was highly appropriate to modern society.
Although Op can be seen as the successor to geometric abstraction, its stress on illusion and perception suggests that it might also have older ancestors. It may descend from effects that were once popular with Old Masters, such as trompe l'oeil (French: "deceive the eye"). Or indeed from anamorphosis, the effect by which images are contorted so that objects are only fully recognizable when viewed from an oblique angle. Or, equally, Op may simply be a child of modern decoration.
During its years of greatest success in the mid-1960s, the movement was sometimes said to encompass a wide range of artists whose interests in abstraction had little to do with perception. Some, such as Joseph Albers, who were often labeled as Op artists, dismissed it. Yet the fact that the label could seem to apply to so many artists demonstrates how important the nuances of vision have been throughout modern art.
Long after Op art's demise, its reputation continues to hang in the balance. Some critics continue to characterize its designs as "retinal titillations." But others have recently argued that the style represented a kind of abstract Pop art, one which emulated the dazzle of consumer society but which refused, unlike Pop artists like Andy Warhol, to celebrate its icons.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อสรุปศิลปินมี intrigued โดยลักษณะของการรับรู้ และภาพลวงตาและผลแสงหลายศตวรรษ พวกเขามักจะได้รับกังวลกลางศิลปะ เพียงมากเป็นรูปวาดจากประวัติศาสตร์หรือวรรณคดี แต่ในช่วงทศวรรษ 1950 preoccupations เหล่านี้ พันธมิตรไปสถานที่ใหม่ในเทคโนโลยีและจิตวิทยา ดอกเป็นการเคลื่อนไหว Op หรือแสง โดยทั่วไปมีรูปแบบนามธรรมที่ประกอบไป ด้วยความแตกต่างสิ้นเชิงของพื้นหน้าและพื้นหลัง - มักจะเป็นสีขาวดำสำหรับความคมชัดสูงสุด - การผลิตลักษณะที่สับสน และกระตุ้นตา เริ่มแรก Op ร่วมฟิลด์นศิลป์ - Op ศิลปินกำลังวาดการเคลื่อนไหวเสมือน ศิลปินจลน์ที่ดึงดูด โดยความเป็นไปได้ของการเคลื่อนไหวที่แท้จริง ลักษณะทั้งสองได้เปิดตัวกับเลอ Mouvement นิทรรศการกลุ่มที่เรเนเดนิสเบคอนใน 1955 มันดึงดูดต่อนานาชาติกว้าง และหลังจากที่มีการเฉลิมฉลองกับนิทรรศการการสำรวจในปี 1965 ตอบสนองต่อตา ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในนิวยอร์ก จับจินตนาการของประชาชน และนำไปสู่ความนิยมสำหรับ Op ออกแบบแฟชั่นและสื่อ หลาย มันประจักษ์ลักษณะสมบูรณ์แบบสำหรับอายุกำหนด โดยมีนาคมจึงวิทยาศาสตร์ โดยความก้าวหน้าในการใช้งาน อุตสาหกรรม และโทรทัศน์ แต่นักวิจารณ์ศิลปะก็ไม่เคยสนับสนุนให้มัน โจมตีผลเป็น gimmicks และวันนี้ยังคงไม่บริสุทธิ์ โดยที่ภายจุดเด่นการเคลื่อนไหวศิลปะ Op ถูกขับเคลื่อน โดยศิลปินที่มีความสนใจในการตรวจสอบผลต่าง ๆ perceptual บางอย่างไม่ได้นั้นหมดความกระตือรือร้นที่แท้จริงสำหรับการวิจัยและการทดลอง มีหวังไกลว่า ผลกระทบที่พวกเขาเข้าใจอาจค้นหาสาธารณะกว้าง และบูรณาการศิลปะสมัยใหม่ดังนั้น ในสังคมในรูปแบบใหม่ เช่นศิลปะรูปทรงเรขาคณิตที่มีการเปิดเผย เป็นศิลปะ Op ดูเหมือนจะ ใส่แบบที่สูงเหมาะสมกับสังคมสมัยใหม่แม้ว่า Op อาจถือเป็นการสืบเพื่อ abstraction เรขาคณิต ความเครียดความรับรู้และภาพลวงตาแนะนำว่า มันอาจมีบรรพบุรุษเก่า มันอาจมาจากผลที่ได้เมื่อนิยมกับแบบเก่า เช่น trompe l'oeil (ฝรั่งเศส: "ลวงตา") หรือจริง ๆ จาก anamorphosis ผล โดยรูปที่มี contorted เพื่อให้วัตถุเท่านั้นเป็นที่รู้จักอย่างเมื่อดูจากมุมเอียง หรือ เท่าเทียมกัน Op ก็อาจเป็นลูกของตกแต่งที่ทันสมัยในช่วงปีแห่งความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในกลาง 1960 การเคลื่อนไหวบางครั้งกล่าวกับรอบของศิลปินสนใจใน abstraction มีน้อยต้องรับรู้ บางอย่าง เช่น Albers โจเซฟที่มักถูกติดป้ายเป็นศิลปิน Op ไล่ออก ยัง ป้ายชื่ออาจดูเหมือน กับศิลปินมากมายแสดงให้เห็นถึงความสำคัญความแตกต่างที่เห็นได้ทั่วทั้งศิลปะสมัยใหม่นานหลังจากที่ลูก Op art ชื่อเสียงของยังวางในดุล นักวิจารณ์บางยังคงลักษณะการออกแบบเป็น "จอประสาทตา titillations" แต่คนอื่น ๆ เพิ่งได้โต้เถียงว่า สไตล์การแสดงแบบ Pop ศิลปะนามธรรม การจำลองที่ทำให้ตาพร่าผู้บริโภคสังคม แต่ที่ ปฏิเสธ ซึ่งแตกต่างจากศิลปินป๊อปเช่นวอร์ฮอล Andy ฉลองไอคอนของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องย่อ
ศิลปินได้รับการ intrigued โดยธรรมชาติของการรับรู้และผลแสงและภาพสำหรับหลายศตวรรษ พวกเขามักจะมีปัญหากลางของศิลปะพอๆกับธีมที่วาดจากประวัติศาสตร์หรือวรรณคดี แต่ในยุค preoccupations เหล่านี้พันธมิตรกับความสนใจใหม่ในด้านเทคโนโลยีและจิตวิทยา blossomed ในการเคลื่อนไหว OP หรือแสงมักจะใช้ศิลปะนามธรรมรูปแบบประกอบไปด้วยสิ้นเชิงของฉากหน้าและฉากหลัง - มักจะอยู่ในสีดำและสีขาวเพื่อความคมชัดสูงสุด ผลิตผลที่สับสน และกระตุ้นให้ตา ตอนแรกที่ใช้ร่วมกันพื้นที่กับศิลปะ - พลังงานจลน์ที่ศิลปินวาดเคลื่อนไหวเสมือนจริง จากศิลปินดึงดูดโดยความเป็นไปได้ที่แท้จริงของการเคลื่อนไหวทั้งสองแบบได้เปิดตัวกับ เลอ เฉพาะ กลุ่มนิทรรศการที่ Galerie เดนิสเรเน่ใน 1955 . มันดึงดูดต่อไปนี้กว้างระหว่างประเทศ และหลังจากที่มันได้รับการเฉลิมฉลองด้วยการสำรวจนิทรรศการในปี 1965 ตาการตอบสนองที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ในนิวยอร์ก มันจับประชาชนจินตนาการและนำไปสู่ความบ้าคลั่งสำหรับการออกแบบในแฟชั่นและสื่อ ไปหลายดูเหมือนจะเป็นสไตล์ที่สมบูรณ์แบบสำหรับอายุที่กำหนด โดยเดินทัพต่อไปของวิทยาศาสตร์โดยความก้าวหน้าในการคำนวณ , ยานอวกาศ , และโทรทัศน์ แต่นักวิจารณ์ศิลปะไม่เคยเพื่อสนับสนุนมัน โจมตีผลของมันเป็นลูกเล่น และวันนี้ก็ยังคงไม่ดีนัก โดยการเลิกจ้างนั้น จุดที่สำคัญ

OP ศิลปะเคลื่อนไหวขับเคลื่อนโดยศิลปินที่สนใจในผลการตรวจสอบต่าง ๆบางคนก็หมดความกระตือรือร้นที่แท้จริงสำหรับการวิจัยและการทดลองบางอย่างกับไกลหวังว่าผลพวกเขาเข้าใจอาจพบประชาชนกว้างและด้วยเหตุนี้รวมศิลปะสมัยใหม่ในสังคมในรูปแบบใหม่ ค่อนข้างชอบศิลปะเรขาคณิตซึ่งมันมี sprung OP ศิลปะดูเหมือนจะใส่สไตล์ที่เหมาะสมมากกับสังคมสมัยใหม่
แม้ว่าที่สามารถเห็นได้เป็นผู้สืบทอดที่เป็นนามธรรมเรขาคณิต , ความเครียดของมายาและการรับรู้แสดงให้เห็นว่ามันอาจจะมีบรรพบุรุษเก่า มันอาจจะตกลงมาจากผลที่เคยเป็นที่นิยมกับนายเก่า เช่น Trompe l ' oeil ( ฝรั่งเศส : " หลอกตา " ) หรือจาก anamorphosis จริงๆ ,ผลกระทบที่ภาพจะบิดเบี้ยว ดังนั้นวัตถุเพียงอย่างรู้จัก เมื่อมองจากมุมเฉียง . หรือ เท่ากัน , OP ก็อาจเป็นลูกของการตกแต่งที่ทันสมัย ในช่วงปี
ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , ความเคลื่อนไหวที่บางครั้งพูดให้ครอบคลุมช่วงกว้างของศิลปินที่มีความสนใจในสิ่งที่เป็นนามธรรมได้น้อยจะทำอย่างไรกับการรับรู้ บางอย่างเช่นโจเซฟ อัลเบอร์ส ,ที่มักจะถูกระบุว่าเป็น OP ศิลปิน เลิกได้แล้ว แต่ความจริงแล้ว ที่ฉลากสามารถดูเหมือนจะใช้กับศิลปินมากมาย แสดงให้เห็นถึงวิธีการที่สำคัญความแตกต่างของวิสัยทัศน์ที่ได้รับตลอดศิลปะสมัยใหม่ .
นานหลังจากที่ OP ศิลปะการตายของ ชื่อเสียงของมันยังคงแขวนอยู่ในสมดุล นักวิจารณ์บางคนยังคงลักษณะการออกแบบเป็น " จอประสาทตา titillations ." แต่คนอื่นที่เพิ่งเสนอว่ารูปแบบแสดงชนิดของนามธรรมศิลปะป๊อป , หนึ่งซึ่งขึ้นที่พันลึกของสังคมบริโภค แต่ที่ปฏิเสธ ไม่เหมือนป๊อปศิลปินเหมือน แอนดี้ วอร์ฮอล ฉลองไอคอนของ