At this moment, one of the men next

At this moment, one of the men next to the fire, the one who had been listening in on them, laughed. “He really is crazy,” the man said.

Mo Zhi let out a sigh and smiled at Wang Lin. “Forget it. Since I forgot, I forgot. My name is Mo Zhi. What is your name?”

Wang Lin’s brow furrowed even harder. After a while, he shook his head and let out a faint smile as he said, “Da Niu.”

Mo Zhi nodded. He looked at the rain outside and said, “The rainy night is beautiful in its mood and endlessness. The plants silently absorb the water and the scent of death on them quietly disappears. This is the beauty of the rain and the taste of life.”

Wang Lin turned his head to look outside the shrine. The sound of the falling rain slow came inside and the sound of thunder would occasionally light up the outside for an instant.

The fire inside the shrine flickered in the night, causing the shadows in the shrine to flicker as well. It was as if this was the border of life and death. The flickering of light seemed to also contain some hints of the life and death domain.

Light is death, darkness is death, the flickering light represents the exchange between life and death.

Wang Lin whispered, “What is life?”

This question had confused him for a long time.

Mo Zhi withdrew his gaze. He pointed at the fire and faintly smiled. “This fire is life.”

Wang Lin pondered as he looked at the flickering light and asked, “Why?”

Mo Zhi faintly smiled as he looked at the fire and said, “I don’t know why it is life, but I have constantly heard mortals say ‘live fire, live fire,’ so I think fire must be life.”

“Crazy!” This time, all of the men next to the fire looked at the two as if they were some strange creatures.

This fire is life… Wang Lin felt like he had gained some clarity, but he still hadn’t fully understood it. He remained silent for a moment and then asked, “What is death?”

Just as Mo Zhi was about to speak, his eyes were filled with confusion and void again. After a long time, he regained his senses and looked around in a daze.

“What were… we talking about… before?”

Without waiting for Wang Lin to speak, one of the men around the fire said, “He just asked you what death was.”

Mo Zhi looked at Wang Lin apologetically. He hesitated for a bit and said, “I believe brother also knows what my name is. May I ask for your name?”

Just like before, before Wang Lin could respond, another man next to the fire responded, “His name is Da Niu.”

Mo Zhi’s eyes became even more apologetic as he said, “Ever since I obtained my domain, my memory has been a mess. I hope brother Da Niu can forgive me.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะนี้ ผู้ชายติดไฟ คนหนึ่งที่ได้ฟังในพวกเขา อย่างใดอย่างหนึ่งหัวเราะ ชายคนนั้นกล่าวว่า "เขาเป็นบ้าจือ Mo ให้ออกด้วย[และยิ้มที่วัง Lin. "ลืมมัน ตั้งแต่ฉันลืม ฉันลืม ชื่อของฉันคือ Mo จือ อะไรคือชื่อของคุณWang Lin คิ้วที่งุ่นง่านยิ่ง หลัง เขาส่ายหัวของเขา และให้ออกรอยยิ้มจาง ๆ เขากล่าวว่า "นิวดา"จือ Mo แล้วพยักหน้าอย่าง เขามองฝนนอก และกล่าว ว่า "ฝนตกกลางคืนได้สวยงามในอารมณ์และ endlessness พืชดูดซึมน้ำความเงียบ และกลิ่นอายของความตายที่พวกเขาเงียบหายไป นี้คือความสวยงามของฝนและรสชาติของชีวิต"Lin วังหันหัวของเขามองภายนอกศาลเจ้า เสียงฝนตกช้ามาภายใน และเสียงฟ้าร้องบางครั้งแสงจะขึ้นนอกสำหรับทันทีไฟภายในศาลเจ้า flickered ในเวลากลางคืน ก่อให้เกิดเงาในศาลเจ้าเพื่อสั่นเช่นกัน ว่า นี่คือเส้นขอบของชีวิตและความตายได้ การกระพริบของแสงที่ดูเหมือนจะ ยัง ประกอบด้วยคำแนะนำของโดเมนที่ชีวิตและความตายแสงคือ ความตาย ความตายความมืด แสงกะพริบแสดงถึงการแลกเปลี่ยนระหว่างชีวิตและความตายกระซิบบอกหลินวัง "ชีวิตคืออะไร"คำถามนี้มีสับสนเขาเป็นเวลานานจือ Mo ถอนตัวสายตาของเขา เขาชี้ไปที่กองไฟ และยิ้มหวาน "ไฟนี้คือ ชีวิต"Lin วัง pondered เขามองไปที่แสงกะพริบ และ ถาม "ทำไม"จือ Mo รวย ๆ ยิ้มเขามองไฟ และกล่าว ว่า, "ผมไม่ทราบว่าเหตุผลมันคือชีวิต แต่มีต่อเนื่องปุถุชนได้ยินพูด 'อยู่ไฟ อยู่ไฟ ผมคิดว่าไฟต้องมีชีวิต. ""บ้า" เวลานี้ ผู้ชายติดไฟทั้งหมดมองไปที่สองก็ประหลาดบางอย่างไฟนี้คือ ชีวิต... Lin วังรู้สึกเหมือนเขาได้รับความชัดเจนบางอย่าง แต่เขายังไม่เข้าใจมัน เขายังคงเงียบสำหรับครู่ และจากนั้น ถาม คืออะไรตาย"เพียงเป็นจือ Mo จะ พูด ตาของเขาเต็มไป ด้วยความสับสนและโมฆะอีก หลังจากเวลานาน เขาตีความรู้สึกของเขา และดูรอบดึก"อะไรถูก...เราพูดคุยเกี่ยวกับ...ก่อน? "โดยไม่ต้องรอหลินวังพูด ผู้ชายรอบกองไฟที่กล่าวว่า อย่างใดอย่างหนึ่ง "เขาก็ถามคุณเป็นอะไรตาย"จือโมดูลินวัง apologetically เขาลังเลสำหรับบิต และกล่าว ว่า "ผมเชื่อว่า พี่ชายรู้ว่าชื่อของฉันคืออะไร ฉันอาจขอให้ชื่อของคุณ"เหมือนก่อน ก่อนหลินวังอาจตอบ ตอบสนองคนอื่นติดไฟ "ชื่อของเขาคือ นิว ดา"Mo จือตาก็ขออภัยยิ่งเขากล่าว, "เคยตั้งแต่ข้าพเจ้ารับโดเมน หน่วยความจำของฉันได้รับเป็นระเบียบ ผมหวังว่า พี่นิวดาสามารถยกโทษให้ฉัน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ติดกับไฟเป็นผู้หนึ่งที่ได้รับฟังในที่พวกเขาหัวเราะ "เขาเป็นคนบ้าจริงๆ" ชายกล่าวว่า

โมจิให้ออกถอนหายใจและยิ้มวังหลิน "ลืมมัน ตั้งแต่ฉันลืมฉันลืม ชื่อของฉันคือโมจิ คุณชื่ออะไร? "

คิ้ววังหลินรอยย่นได้ยาก หลังจากที่ในขณะที่เขาส่ายหัวและปล่อยออกมาเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ในขณะที่เขากล่าวว่า "ดา Niu."

โมจิพยักหน้า เขามองไปที่ฝนนอกและกล่าวว่า "ในคืนที่ฝนตกมีความสวยงามอยู่ในอารมณ์และสิ้นสุดของมัน พืชที่เงียบดูดซับน้ำและกลิ่นของความตายที่พวกเขาหายไปอย่างเงียบ ๆ นี่คือความงามของฝนและรสชาติของชีวิต. "

วังหลินหันหัวของเขาที่จะมองออกไปข้างนอกศาล เสียงของสายฝนที่ตกลงมาช้ามาภายในและเสียงฟ้าร้องเป็นครั้งคราวจะสว่างขึ้นนอกสำหรับทันที

ไฟภายในศาลเจ้า flickered ในคืนที่ก่อให้เกิดเงาในศาลที่จะสั่นไหวเช่นกัน มันเป็นเหมือนกับว่านี่เป็นเขตแดนของชีวิตและความตาย ริบหรี่ของแสงดูเหมือนจะยังมีคำแนะนำของชีวิตและความตายโดเมนบาง

ไฟคือความตายความมืดคือความตายที่มีแสงริบหรี่แสดงให้เห็นถึงการแลกเปลี่ยนระหว่างชีวิตและความตาย

วังหลินกระซิบ "คือชีวิตคืออะไร"

คำถามนี้ได้สับสนเขาเป็นเวลานาน

โมจิถอนตัวออกจ้องมองของเขา เขาชี้ไปที่ไฟไหม้และยิ้มอย่างแผ่วเบา "ไฟนี่คือชีวิต."

วังหลินครุ่นคิดในขณะที่เขามองไปที่แสงริบหรี่และถามว่า "ทำไม?"

โมจิยิ้มจาง ๆ ในขณะที่เขามองไปที่ไฟไหม้และกล่าวว่า

"ผมไม่ทราบว่าทำไมมันเป็นชีวิต แต่ผมเคยได้ยินอย่างต่อเนื่องปุถุชนบอกว่า 'อยู่ไฟอยู่ไฟ' ดังนั้นฉันคิดว่าไฟจะต้องมีชีวิต." "บ้า!" คราวนี้ทุกคนที่อยู่ถัดไปในกองไฟ มองไปที่สองราวกับว่าพวกเขาบางสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด

ไฟนี่คือชีวิต ... วังหลินรู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้รับความชัดเจนบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่ได้อย่างเต็มที่เข้าใจมัน เขายังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า "อะไรคือความตาย?"

เช่นเดียวกับโมจิเป็นเรื่องที่จะพูดดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและถือเป็นโมฆะอีกครั้ง หลังจากที่เวลานานเขากลับมาครองความรู้สึกของเขาและมองไปรอบ ๆ ในอาการงุนงง

"อะไรคือ ... เราพูดคุยเกี่ยวกับ ... ก่อนหรือไม่"

โดยไม่ต้องรอวังหลินจะพูดผู้ชายคนหนึ่งรอบกองไฟกล่าวว่า "เขาก็ถามคุณว่าตาย."

โมจิมองไปที่วังหลินขอโทษ เขาลังเลเล็กน้อยและกล่าวว่า "ผมเชื่อว่าพี่ชายก็รู้ว่าชื่อของฉันคือ

ผมอาจจะถามชื่อของคุณ? " เช่นเดียวกับก่อนก่อนที่วังหลินสามารถตอบสนองผู้ชายอีกคนหนึ่งติดกับไฟตอบ" ชื่อของเขาคือดา Niu. "

ตาโมจิกลายเป็นแม้กระทั่งขอโทษมากขึ้นในขณะที่เขากล่าวว่า" นับตั้งแต่ผมได้รับ โดเมนของฉัน, หน่วยความจำของฉันได้รับเป็นระเบียบ ฉันหวังว่าพี่ชายดา Niu สามารถยกโทษให้ฉัน. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงเวลานี้ คนหนึ่งข้างๆ กองไฟ คนแอบฟังพวกเขาหัวเราะ " เขามันบ้าจริงๆ " ชายกล่าวโมจือถอนหายใจและยิ้มให้ หวัง หลิน ลืมมัน ตั้งแต่ฉันลืม ฉันลืม ฉันชื่อ โม จือ . ชื่อของคุณคืออะไร ? "คิ้วของหวังหลินมีรอยย่น ยิ่งกว่า หลังจากที่ในขณะที่เขาส่ายหัวและให้รอยยิ้มบางๆเมื่อเขากล่าวว่า " ต้าหนิว "โมจือพยักหน้า เขามองดูสายฝนด้านนอก และบอกว่า " คืนที่ฝนตกสวยในอารมณ์และไร้จุดหมายของมัน พืชดูดน้ำไปอย่างเงียบ ๆและกลิ่นของความตายนั้นเงียบหายไป นี่คือความงามของฝน และรสชาติของชีวิตหวังหลินหันหัวมองออกไปนอกศาลเจ้า เสียงสายฝนช้ามาภายในและเสียงฟ้าร้องจะบางครั้งไฟขึ้นข้างนอกทันทีไฟภายในศาลเจ้า flickered ในเวลากลางคืน ก่อให้เกิดเงาในศาลเจ้าสั่นเช่นกัน มันเป็นถ้าเป็นขอบของชีวิตและความตาย การกะพริบของแสงที่ดูเหมือนจะยังประกอบด้วยบางคําแนะนําของชีวิต และความตาย โดเมนแสง คือ ความตาย ความมืด คือ ความตาย ไฟกระพริบ แสดงถึงการแลกเปลี่ยนระหว่างชีวิตและความตายหวังหลินกระซิบว่า " ชีวิตคืออะไร ? "คำถามนี้มีความสับสนเขามานานแล้วโม จือ ถอนสายตาของเขา เขาชี้ไปที่ไฟบางๆ ยิ้ม ไฟ " นี่แหละชีวิต " .หวังหลินครุ่นคิด เขามองดูแสงไฟกระพริบและถามว่า " ทำไม ? "โม จือ บางๆ ยิ้มเมื่อมองไปที่ไฟ และกล่าวว่า " ผมไม่รู้ว่าทำไม มันเป็นชีวิต แต่ฉันได้ตลอดเวลาได้ยินปุถุชนพูด ' สด ไฟ อยู่ ไฟ , ' ดังนั้นฉันคิดว่าไฟคงชีวิต”" บ้า ! ! ! " เวลานี้ ทั้งหมดของผู้ชายข้างๆ ไฟมองสองหากพวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดบางอย่างไฟชีวิตนี้ . . . . . . . หวังหลินรู้สึกว่าเขาได้รับความชัดเจน แต่เขายังไม่เคยเข้าใจมันอย่างเต็มที่ . เขายังคงเงียบสักพัก แล้วถามว่า " อะไรคือความตาย "เช่นเดียวกับโมจื่อกำลังจะพูด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและว่างเปล่าอีกครั้ง หลังจากที่เวลานาน เขากลับมารู้สึกตัวและมองไปรอบ ๆ เหม่อลอย" สิ่งที่เรากำลังพูดถึง . . . . . . . . . . . . . . ก่อน "โดยไม่ต้องรอหวังหลินพูด คนหนึ่งรอบกองไฟ กล่าวว่า " เขาก็ถามว่า ความตาย "โมฉีมองหวังหลินขอโทษ . เขาลังเลเล็กน้อยและกล่าวว่า " ผมเชื่อว่า พี่ก็รู้ว่าฉันชื่ออะไร คุณชื่ออะไรคะ "เหมือนเมื่อก่อน ก่อนที่จะหวังหลินสามารถตอบสนองคนถัดจากไฟตอบอีกว่า " ชื่อ ต้าหนิว "โม จือ ตาก็ยิ่งเสียใจ เขากล่าวว่า " ตั้งแต่ฉันได้รับโดเมนของฉัน ความทรงจำที่ได้รับยุ่ง ฉันหวังว่าพี่ต้าหนิวจะยกโทษให้ฉัน .