prices (see Shin 2009).1 Whatever t

prices (see Shin 2009).1 Whatever the origins of the problem, one can give
a simple and persuasive account of the evolution of the crisis. Individual
banks extended credit to those wishing to buy homes with less and less
regard for the capacity of the borrowers to pay. If the unhappy borrower
did not fulfil his obligations the bank recovered the home, the price of
which was rising. Despite the cost of foreclosure, the underlying asset
guaranteed that the loss for the bank was not important. This led to a
rapid expansion in housing loans. The loans in question were distributed
among banks worldwide, through instruments which packaged loans of
varying quality together. This, we were told, was a good thing because it
diversified the risk. However, with a weakening of the US economy the
number of defaulters grew and, worse, prices in the housing market no
longer rose. At this point, banks started to examine their positions and to
evaluate the losses and potential losses due to the ‘subprime’ loans contained
in the instruments they were holding. The problem was not only
that some of the loans contained in the derivatives were ‘toxic’, that is,
they were either liable to default, or had already done so, but it was also
that the market’s evaluation of all these instruments declined. Thus, the
very presence of toxic assets, even when unidentified, dragged the price
of all the derivatives down. Many major banks found that their positions
were more than delicate and began to seek ways of redressing them.
However, the crucial problem was that banks did not know which of
their counterparts were in trouble and thus stopped lending to other
banks. The freezing of the interbank market brought the whole system
to a halt since banks are constantly in need of being able to finance various
transactions and habitually borrow from each other to do so.
Furthermore, as a result, not only banks but individuals and firms also
found themselves unable to borrow, just as Bernanke (1983) suggests was
the case after 1933

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ราคา (ดูชิน 2009) .1 ว่าหนึ่งสามารถให้กำเนิดสิ่งของปัญหาบัญชีที่ง่าย และโน้มน้าวใจของวิวัฒนาการของวิกฤต แต่ละคนธนาคารขยายสินเชื่อเพื่อผู้อวยการซื้อบ้าน มีน้อย และน้อยเรื่องกำลังการผลิตของผู้ขอกู้ที่จะจ่าย ถ้าผู้กู้ไม่มีความสุขทำตามหน้าที่ของตนธนาคารกู้บ้าน ราคาซึ่งเพิ่มขึ้น แม้ มีต้นทุนของสินทรัพย์อ้างอิง คุ้มครองรับประกันว่า ขาดทุนของธนาคารเป็นสำคัญ นี้นำไปสู่การการขยายตัวอย่างรวดเร็วในสินเชื่อที่อยู่อาศัย เงินกู้ยืมในถูกแจกจ่ายจากทั่วโลก ผ่านเครื่องมือซึ่งบรรจุเงินกู้ของธนาคารคุณภาพแตกต่างกัน นี้ บอก เป็นสิ่งดีเพราะมันหลากหลายความเสี่ยง อย่างไรก็ตาม กับการลดลงของเศรษฐกิจสหรัฐฯเพิ่มขึ้นจำนวน defaulters และ เลว ราคาในตลาดไม่มีกุหลาบอีกต่อไป ที่ จุดนี้ ธนาคารเริ่มต้นการตรวจสอบตำแหน่ง และการประเมินความสูญเสียและสูญเสียอาจเกิดขึ้นเนื่องจากสินเชื่อ 'ฤต' ที่มีอยู่ในเครื่อง ที่พวกเขาได้ถือ ปัญหาไม่เพียงบางส่วนของการกู้ยืมที่อยู่ในตราสารอนุพันธ์มี 'สารพิษ' คือนั้นการเริ่มต้น หรือมีได้ แต่มันยังที่ปฏิเสธการประเมินของตลาดของเครื่องมือเหล่านี้ ดังนั้น การแสดงตนของสินทรัพย์เป็นพิษ แม้ไม่ได้ระบุ ลากราคาของตราสารอนุพันธ์ทั้งหมดลง หลายธนาคารพบว่าตำแหน่งของพวกเขาละเอียดอ่อนกว่า และเริ่มหาวิธี redressing พวกเขาอย่างไรก็ตาม ปัญหาที่สำคัญถูกว่า ธนาคารไม่ทราบว่าที่คู่ของพวกเขาในปัญหา และจึง หยุดให้กู้ยืมอื่น ๆธนาคาร จุดเยือกแข็งของตลาดธนาคารนำมาทั้งระบบสะดุดหยุดชะงักเนื่องจากธนาคารตลอดเวลาใน ความต้องการของความสามารถทางเงินต่าง ๆธุรกรรม และเยี่ยนยืมกันได้นอกจากนี้ ผล ไม่เพียงแต่ธนาคารแต่บุคคล และยังกระชับพบว่าตัวเองถูกไม่สามารถยืม เพียงเป็น Bernanke (1983) แนะนำกรณีหลังจากปี 1933

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ราคา (ดูชิน 2009) 0.1
สิ่งที่ต้นกำเนิดของปัญหาหนึ่งสามารถให้บัญชีที่เรียบง่ายและโน้มน้าวใจของวิวัฒนาการของวิกฤต ส่วนบุคคลธนาคารขยายสินเชื่อให้กับผู้ที่ต้องการซื้อบ้านที่มีน้อยลงและน้อยคำนึงถึงความสามารถของผู้กู้ที่จะจ่าย หากผู้กู้ที่ไม่มีความสุขไม่ได้ปฏิบัติตามข้อผูกพันของเขาธนาคารกู้คืนบ้านราคาของซึ่งได้รับการปรับตัวสูงขึ้น แม้จะมีค่าใช้จ่ายในการยึดสังหาริมทรัพย์ที่สินทรัพย์อ้างอิงรับประกันว่าการสูญเสียสำหรับธนาคารที่ไม่สำคัญ นี้นำไปสู่การขยายตัวอย่างรวดเร็วในสินเชื่อที่อยู่อาศัย เงินให้สินเชื่อในคำถามที่ถูกกระจายไปในกลุ่มธนาคารทั่วโลกผ่านตราสารซึ่งบรรจุเงินให้สินเชื่อที่มีคุณภาพที่แตกต่างกันเข้าด้วยกัน ซึ่งเราก็บอกว่าเป็นสิ่งที่ดีเพราะมันมีความหลากหลายมีความเสี่ยง แต่ด้วยความอ่อนแอของเศรษฐกิจสหรัฐฯจำนวน defaulters ที่เติบโตขึ้นและแย่ลงราคาในตลาดที่อยู่อาศัยไม่เพิ่มขึ้นอีกต่อไป ณ จุดนี้ธนาคารเริ่มที่จะตรวจสอบตำแหน่งของพวกเขาและเพื่อประเมินความสูญเสียที่อาจเกิดขึ้นและการสูญเสียอันเนื่องมาจากการกู้ยืมเงิน'ซับไพรม์' ที่มีอยู่ในตราสารที่พวกเขาถือ ปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นเพียงบางส่วนของเงินให้สินเชื่อที่มีอยู่ในสัญญาซื้อขายล่วงหน้าเป็น 'พิษ' ซึ่งก็คือพวกเขาทั้งมีแนวโน้มที่จะเริ่มต้นหรือไม่ก็ทำมาแล้วแต่มันก็ยังว่าการประเมินผลของตลาดของเครื่องมือเหล่านี้ลดลง ดังนั้นการปรากฏตัวของการสินทรัพย์ที่เป็นพิษแม้ในขณะที่ไม่ปรากฏชื่อลากราคาของสัญญาซื้อขายล่วงหน้าทั้งหมดลง ธนาคารรายใหญ่หลายคนพบว่าตำแหน่งของพวกเขามากกว่าที่ละเอียดอ่อนและเริ่มที่จะแสวงหาวิธีการของพวกเขาเยา. อย่างไรก็ตามปัญหาที่สำคัญคือการที่ธนาคารไม่ได้ทราบว่าคู่ของพวกเขาอยู่ในปัญหาและทำให้หยุดการให้กู้ยืมเงินเพื่ออื่น ๆ ที่ธนาคาร แช่แข็งของตลาดระหว่างธนาคารนำระบบทั้งหมดต้องหยุดชะงักเนื่องจากธนาคารมีอย่างต่อเนื่องในความต้องการของความสามารถในการจัดหาเงินทุนต่าง ๆ การทำธุรกรรมและเป็นปกติวิสัยกู้ยืมเงินจากแต่ละอื่น ๆ จะทำเช่นนั้น. นอกจากนี้เป็นผลมาจากธนาคารไม่เพียง แต่บุคคลและ บริษัท ยังพบว่าตัวเองไม่สามารถที่จะกู้เงินเช่นเดียวกับที่เบอร์นันเก้ (1983) แสดงให้เห็นเป็นกรณีหลังจากที่1933