- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Mr. Utterson was sitting by his fir
Mr. Utterson was sitting by his fireside one evening after dinner, when he was surprised to receive a visit from Poole.
“Bless me, Poole, what brings you here?” he cried; and then taking a second look at him, “What ails you?” he added; “is the doctor ill?”
“Mr. Utterson,” said the man, “there is something wrong.”
Take a seat, and here is a glass of wine for you,” said the lawyer. “Now, take your time, and tell me plainly what you want.”
“You know the doctor’s ways, sir,” replied Poole, “and how he shuts himself up. Well, he’s shut up again in the cabinet; and I don’t like it, sir I wish I may die if I like it. Mr. Utterson, sir, I’m afraid.”
“Now, my good man,” said the lawyer, “be explicit. What are you afraid of?”
“I’ve been afraid for about a week,” returned Poole, doggedly disregarding the question, “and I can bear it no more.”
The man’s appearance amply bore out his words; his manner was altered for the worse; and except for the moment when he had first announced his terror, he had not once looked the lawyer in the face. Even now, he sat with the glass of wine untasted on his knee, and his eyes directed to a corner of the floor. “I can bear it no more,” he repeated.
“Come,” said the lawyer, “I see you have some good reason, Poole; I see there is something seriously amiss. Try to tell me what it is.”
“I think there’s been foul play,” said Poole, hoarsely.
“Foul play!” cried the lawyer, a good deal frightened and rather inclined to be irritated in consequence. “What foul play? What does the man mean?”
“I daren’t say, sir” was the answer; “but will you come along with me and see for yourself?”
Mr. Utterson’s only answer was to rise and get his hat and great-coat; but he observed with wonder the greatness of the relief that appeared upon the butler’s face, and perhaps with no less, that the wine was still untasted when he set it down to follow.
It was a wild, cold, seasonable night of March, with a pale moon, lying on her back as though the wind had tilted her, and a flying wrack of the most diaphanous and lawny texture. The wind made talking difficult, and flecked the blood into the face. It seemed to have swept the streets unusually bare of passengers, besides; for Mr. Utterson thought he had never seen that part of London so deserted. He could have wished it otherwise; never in his life had he been conscious of so sharp a wish to see and touch his fellow-creatures; for struggle as he might, there was borne in upon his mind a crushing anticipation of calamity. The square, when they got there, was all full of wind and dust, and the thin trees in the garden were lashing themselves along the railing. Poole, who had kept all the way a pace or two ahead, now pulled up in the middle of the pavement, and in spite of the biting weather, took off his hat and mopped his brow with a red pocket-handkerchief. But for all the hurry of his cowing, these were not the dews of exertion that he wiped away, but the moisture of some strangling anguish; for his face was white and his voice, when he spoke, harsh and broken.
“Well, sir,” he said, “here we are, and God grant there be nothing wrong.”
“Amen, Poole,” said the lawyer.
Thereupon the servant knocked in a very guarded manner; the door was opened on the chain; and a voice asked from within, “Is that you, Poole?”
“It’s all right,” said Poole. “Open the door.” The hall, when they entered it, was brightly lighted up; the fire was built high; and about the hearth the whole of the servants, men and women, stood huddled together like a flock of sheep. At the sight of Mr. Utterson, the housemaid broke into hysterical whimpering; and the cook, crying out, “Bless God! it’s Mr. Utterson,” ran forward as if to take him in her arms.
“What, what? Are you all here?” said the lawyer peevishly. “Very irregular, very unseemly; your master would be far from pleased.”
“They’re all afraid,” said Poole.
Blank silence followed, no one protesting; only the maid lifted up her voice and now wept loudly.
“Hold your tongue!” Poole said to her, with a ferocity of accent that testified to his own jangled nerves; and indeed, when the girl had so suddenly raised the note of her lamentation, they had all started and turned toward the inner door with faces of dreadful expectation. “And now,” continued the butler, addressing the knife-boy, “reach me a candle, and we’ll get this through hands at once.” And then he begged Mr. Utterson to follow him, and led the way to the back-garden.
“Now, sir,” said he, “you come as gently as you can. I want you to hear, and I don’t want you to be heard. And see here, sir, if by any chance he was to ask you in, don’t go.”
Mr. Utterson’s nerves, at this unlooked-for termination, gave a jerk that nearly threw him from his balance; but he re-collected his courage and followed the butler into the laboratory building and through the surgical theatre, with its lumber of crates and bottles, to the foot of the stair. Here Poole motioned him to stand on one side and listen; while he himself, setting down the candle and making a great and obvious call on his resolution, mounted the steps and knocked with a somewhat uncertain hand on the red baize of the cabinet door.
“Mr. Utterson, sir, asking to see you,” he called; and even as he did so, once more violently signed to the lawyer to give ear.
A voice answered from within: “Tell him I cannot see any one,” it said complainingly.
“Thank you, sir,” said Poole, with a note of something like triumph in his voice; and taking up his candle, he led Mr. Utterson back across the yard and into the great kitchen, where the fire was out and the beetles were leaping on the floor.
“Sir,” he said, looking Mr. Utterson in the eyes, “was that my master’s voice?”
“It seems much changed,” replied the lawyer, very pale, but giving look for look.
“Changed? Well, yes, I think so,” said the butler. “Have I been twenty years in this man’s house, to be deceived about his voice? No, sir; master’s made away with; he was made, away with eight days ago, when we heard him cry out upon the name of God; and who’s in there instead of him, and why it stays there, is a thing that cries to Heaven, Mr. Utterson!”
“This is a very strange tale, Poole; this is rather a wild tale, my man,” said Mr. Utterson, biting his finger. “Suppose it were as you suppose, supposing Dr. Jekyll to have been — well, murdered, what could induce the murderer to stay? That won’t hold water; it doesn’t commend itself to reason.”
“Well, Mr. Utterson, you are a hard man to satisfy, but I’ll do it yet,” said Poole. “All this last week (you must know) him, or it, or whatever it is that lives in that cabinet, has been crying night and day for some sort of medicine and cannot get it to his mind. It was sometimes his way — the master’s, that is — to write his orders on a sheet of paper and throw it on the stair. We’ve had nothing else this week back; nothing but papers, and a closed door, and the very meals left there to be smuggled in when nobody was looking. Well, sir, every day, ay, and twice and thrice in the same day, there have been orders and complaints, and I have been sent flying to all the wholesale chemists in town. Every time I brought the stuff back, there would be another paper telling me to return it, because it was not pure, and another order to a different firm. This drug is wanted bitter bad, sir, whatever for.”
“Have you any of these papers?” asked Mr. Utterson.
Poole felt in his pocket and handed out a crumpled note, which the lawyer, bending nearer to the candle, carefully examined. Its contents ran thus: “Dr. Jekyll presents his compliments to Messrs. Maw. He assures them that their last sample is impure and quite useless for his present purpose. In the year 18—, Dr. J. purchased a somewhat large quantity from Messrs. M. He now begs them to search with the most sedulous care, and should any of the same quality be left, to forward it to him at once. Expense is no consideration. The importance of this to Dr. J. can hardly be exaggerated.” So far the letter had run composedly enough, but here with a sudden splutter of the pen, the writer’s emotion had broken loose. “For God’s sake,” he had added, “find me some of the old.”
“This is a strange note,” said Mr. Utterson; and then sharply, “How do you come to have it open?”
“The man at Maw’s was main angry, sir, and he threw it back to me like so much dirt,” returned Poole.
“This is unquestionably the doctor’s hand, do you know?” resumed the lawyer.
“I thought it looked like it,” said the servant rather sulkily; and then, with another voice, “But what matters hand-of-write?” he said. “I’ve seen him!”
“Seen him?” repeated Mr. Utterson. “Well?”
“That’s it!” said Poole. “It was this way. I came suddenly into the theatre from the garden. It seems he had slipped out to look for this drug or whatever it is; for the cabinet door was open, and there he was at the far end of the room digging among the crates. He looked up when I came in, gave a kind of cry, and whipped up-stairs into the cabinet. It was but for one minute that I saw him, but the hair stood upon my head like quills. Sir, if that was my master, why had he a mask upon his face? If it was my master, why did he cry out like a rat, and run from me? I have served him long enough. And then…” The man paused and passed his hand over his face.
“These are all very strange circumstances,” said Mr. Utterson, “but I think I begin to see daylight. Your master, Poole, is plainly seised with one of those maladies that both torture and deform the sufferer; hence, for aught I know, the alteration of his voice; hence the mask and the avoidance of his friends; hence his eagerness to find this drug, by means of which the poor soul retains some hope of ultimate recovery — God grant that he be not deceived! There is my explanation; it is s
“Bless me, Poole, what brings you here?” he cried; and then taking a second look at him, “What ails you?” he added; “is the doctor ill?”
“Mr. Utterson,” said the man, “there is something wrong.”
Take a seat, and here is a glass of wine for you,” said the lawyer. “Now, take your time, and tell me plainly what you want.”
“You know the doctor’s ways, sir,” replied Poole, “and how he shuts himself up. Well, he’s shut up again in the cabinet; and I don’t like it, sir I wish I may die if I like it. Mr. Utterson, sir, I’m afraid.”
“Now, my good man,” said the lawyer, “be explicit. What are you afraid of?”
“I’ve been afraid for about a week,” returned Poole, doggedly disregarding the question, “and I can bear it no more.”
The man’s appearance amply bore out his words; his manner was altered for the worse; and except for the moment when he had first announced his terror, he had not once looked the lawyer in the face. Even now, he sat with the glass of wine untasted on his knee, and his eyes directed to a corner of the floor. “I can bear it no more,” he repeated.
“Come,” said the lawyer, “I see you have some good reason, Poole; I see there is something seriously amiss. Try to tell me what it is.”
“I think there’s been foul play,” said Poole, hoarsely.
“Foul play!” cried the lawyer, a good deal frightened and rather inclined to be irritated in consequence. “What foul play? What does the man mean?”
“I daren’t say, sir” was the answer; “but will you come along with me and see for yourself?”
Mr. Utterson’s only answer was to rise and get his hat and great-coat; but he observed with wonder the greatness of the relief that appeared upon the butler’s face, and perhaps with no less, that the wine was still untasted when he set it down to follow.
It was a wild, cold, seasonable night of March, with a pale moon, lying on her back as though the wind had tilted her, and a flying wrack of the most diaphanous and lawny texture. The wind made talking difficult, and flecked the blood into the face. It seemed to have swept the streets unusually bare of passengers, besides; for Mr. Utterson thought he had never seen that part of London so deserted. He could have wished it otherwise; never in his life had he been conscious of so sharp a wish to see and touch his fellow-creatures; for struggle as he might, there was borne in upon his mind a crushing anticipation of calamity. The square, when they got there, was all full of wind and dust, and the thin trees in the garden were lashing themselves along the railing. Poole, who had kept all the way a pace or two ahead, now pulled up in the middle of the pavement, and in spite of the biting weather, took off his hat and mopped his brow with a red pocket-handkerchief. But for all the hurry of his cowing, these were not the dews of exertion that he wiped away, but the moisture of some strangling anguish; for his face was white and his voice, when he spoke, harsh and broken.
“Well, sir,” he said, “here we are, and God grant there be nothing wrong.”
“Amen, Poole,” said the lawyer.
Thereupon the servant knocked in a very guarded manner; the door was opened on the chain; and a voice asked from within, “Is that you, Poole?”
“It’s all right,” said Poole. “Open the door.” The hall, when they entered it, was brightly lighted up; the fire was built high; and about the hearth the whole of the servants, men and women, stood huddled together like a flock of sheep. At the sight of Mr. Utterson, the housemaid broke into hysterical whimpering; and the cook, crying out, “Bless God! it’s Mr. Utterson,” ran forward as if to take him in her arms.
“What, what? Are you all here?” said the lawyer peevishly. “Very irregular, very unseemly; your master would be far from pleased.”
“They’re all afraid,” said Poole.
Blank silence followed, no one protesting; only the maid lifted up her voice and now wept loudly.
“Hold your tongue!” Poole said to her, with a ferocity of accent that testified to his own jangled nerves; and indeed, when the girl had so suddenly raised the note of her lamentation, they had all started and turned toward the inner door with faces of dreadful expectation. “And now,” continued the butler, addressing the knife-boy, “reach me a candle, and we’ll get this through hands at once.” And then he begged Mr. Utterson to follow him, and led the way to the back-garden.
“Now, sir,” said he, “you come as gently as you can. I want you to hear, and I don’t want you to be heard. And see here, sir, if by any chance he was to ask you in, don’t go.”
Mr. Utterson’s nerves, at this unlooked-for termination, gave a jerk that nearly threw him from his balance; but he re-collected his courage and followed the butler into the laboratory building and through the surgical theatre, with its lumber of crates and bottles, to the foot of the stair. Here Poole motioned him to stand on one side and listen; while he himself, setting down the candle and making a great and obvious call on his resolution, mounted the steps and knocked with a somewhat uncertain hand on the red baize of the cabinet door.
“Mr. Utterson, sir, asking to see you,” he called; and even as he did so, once more violently signed to the lawyer to give ear.
A voice answered from within: “Tell him I cannot see any one,” it said complainingly.
“Thank you, sir,” said Poole, with a note of something like triumph in his voice; and taking up his candle, he led Mr. Utterson back across the yard and into the great kitchen, where the fire was out and the beetles were leaping on the floor.
“Sir,” he said, looking Mr. Utterson in the eyes, “was that my master’s voice?”
“It seems much changed,” replied the lawyer, very pale, but giving look for look.
“Changed? Well, yes, I think so,” said the butler. “Have I been twenty years in this man’s house, to be deceived about his voice? No, sir; master’s made away with; he was made, away with eight days ago, when we heard him cry out upon the name of God; and who’s in there instead of him, and why it stays there, is a thing that cries to Heaven, Mr. Utterson!”
“This is a very strange tale, Poole; this is rather a wild tale, my man,” said Mr. Utterson, biting his finger. “Suppose it were as you suppose, supposing Dr. Jekyll to have been — well, murdered, what could induce the murderer to stay? That won’t hold water; it doesn’t commend itself to reason.”
“Well, Mr. Utterson, you are a hard man to satisfy, but I’ll do it yet,” said Poole. “All this last week (you must know) him, or it, or whatever it is that lives in that cabinet, has been crying night and day for some sort of medicine and cannot get it to his mind. It was sometimes his way — the master’s, that is — to write his orders on a sheet of paper and throw it on the stair. We’ve had nothing else this week back; nothing but papers, and a closed door, and the very meals left there to be smuggled in when nobody was looking. Well, sir, every day, ay, and twice and thrice in the same day, there have been orders and complaints, and I have been sent flying to all the wholesale chemists in town. Every time I brought the stuff back, there would be another paper telling me to return it, because it was not pure, and another order to a different firm. This drug is wanted bitter bad, sir, whatever for.”
“Have you any of these papers?” asked Mr. Utterson.
Poole felt in his pocket and handed out a crumpled note, which the lawyer, bending nearer to the candle, carefully examined. Its contents ran thus: “Dr. Jekyll presents his compliments to Messrs. Maw. He assures them that their last sample is impure and quite useless for his present purpose. In the year 18—, Dr. J. purchased a somewhat large quantity from Messrs. M. He now begs them to search with the most sedulous care, and should any of the same quality be left, to forward it to him at once. Expense is no consideration. The importance of this to Dr. J. can hardly be exaggerated.” So far the letter had run composedly enough, but here with a sudden splutter of the pen, the writer’s emotion had broken loose. “For God’s sake,” he had added, “find me some of the old.”
“This is a strange note,” said Mr. Utterson; and then sharply, “How do you come to have it open?”
“The man at Maw’s was main angry, sir, and he threw it back to me like so much dirt,” returned Poole.
“This is unquestionably the doctor’s hand, do you know?” resumed the lawyer.
“I thought it looked like it,” said the servant rather sulkily; and then, with another voice, “But what matters hand-of-write?” he said. “I’ve seen him!”
“Seen him?” repeated Mr. Utterson. “Well?”
“That’s it!” said Poole. “It was this way. I came suddenly into the theatre from the garden. It seems he had slipped out to look for this drug or whatever it is; for the cabinet door was open, and there he was at the far end of the room digging among the crates. He looked up when I came in, gave a kind of cry, and whipped up-stairs into the cabinet. It was but for one minute that I saw him, but the hair stood upon my head like quills. Sir, if that was my master, why had he a mask upon his face? If it was my master, why did he cry out like a rat, and run from me? I have served him long enough. And then…” The man paused and passed his hand over his face.
“These are all very strange circumstances,” said Mr. Utterson, “but I think I begin to see daylight. Your master, Poole, is plainly seised with one of those maladies that both torture and deform the sufferer; hence, for aught I know, the alteration of his voice; hence the mask and the avoidance of his friends; hence his eagerness to find this drug, by means of which the poor soul retains some hope of ultimate recovery — God grant that he be not deceived! There is my explanation; it is s
0/5000
นาย Utterson นั่ง โดยไฟร์ของเขาเย็นหนึ่งหลังอาหารเย็น เมื่อเขาประหลาดใจที่ได้รับชมจาก Poole
"อวยพรฉัน Poole อะไรทำให้คุณที่นี่" เขาร้องเรียก แล้ว สองตาเขา "อะไร ails คุณ" เขาเพิ่ม "คือหมอป่วย
"นาย Utterson คน กล่าวว่า "มีเป็นสิ่งไม่ถูกต้อง"
ใช้นั่ง และนี่คือแก้วไวน์ให้คุณ, "กล่าวว่า ทนายความ "ตอนนี้ ใช้เวลาของคุณ และบอกฉันเถิดสิ่งที่คุณต้องการ"
"คุณรู้วิธีการของแพทย์ รัก ตอบกลับ Poole, " และวิธีที่เขาปิดตัวเอง ขึ้น ดี เขาจะหุบอีกครั้งในตู้ และไม่ชอบมัน รักฉันต้องฉันอาจตายได้ถ้าชอบ นาย Utterson ที่รัก ฉันกลัว "
"ขณะนี้ คนดีของฉัน ทนายความ กล่าวว่า "ได้อย่างชัดเจน อะไรคุณกลัวหรือไม่"
"ผมเคยกลัวที่จะสำหรับสัปดาห์"คืน Poole, doggedly โดยคำถาม "และฉันสามารถทนได้อีกไม่"
ชายหนุ่มลักษณะ amply เจาะออกคำพูดของเขา มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะของเขาสำหรับเลว และยกเว้นขณะเมื่อเขาได้ประกาศความหวาดกลัวของเขาครั้งแรก เขาไม่เคยแนะทนายความในหน้า ป่านนี้ เขานั่ง ด้วยแก้วไวน์ untasted บนเข่าของเขา และตาของเขาไปยังมุมของพื้น "ฉันสามารถทนได้ไม่เกิน เขาซ้ำ.
"มา กล่าวว่า ทนายความ "ฉันเห็นคุณมีเหตุผลดีบาง Poole ดูสิ่งที่ว่าเป็นการไม่จริงจัง ได้บอกมันคืออะไร"
"ผมคิดว่า ได้มีการเล่นสกปรก กล่าวว่า Poole, hoarsely.
"เล่นสกปรก "ร้องทนาย กลัวการจัดการที่ดี และค่อนข้าง หัวคายในผลการ "เล่นอะไรสกปรก ชายคนนั้นอย่างไร"
"ฉัน daren't พูด ที่รัก" ได้คำตอบ "แต่จะคุณมาฉันดูตัวเองหรือไม่"
คุณ Utterson ตอบถูกจะ เพิ่มขึ้น และได้รับหมวกและเสื้อดี เขา แต่เขาสังเกตใจของบรรเทาทุกข์ที่ปรากฏตามใบหน้าของพ่อบ้าน และบางที มีน้อย ที่ ไวน์ก็ยัง untasted เมื่อเขาตั้งลงตาม
มันเป็นป่า เย็น คืนตามฤดูกาล เดือนมีนาคมกับพระจันทร์อ่อน นอนบนหลังของเธอเหมือนลมได้ยืดเธอ และ wrack บินของเนื้อ lawny และหวือหวาที่สุด ลมทำพูดยาก และมีจุดประเลือดลงในหน้า มันดูเหมือนจะได้กวาดถนนที่ปกติเปลือยของผู้โดยสาร สำรอง สำหรับนาย Utterson คิดว่า เขาไม่เคยเห็นเป็นส่วนหนึ่งของลอนดอนจึง ร้าง เขาไม่ได้ปรารถนามันมิฉะนั้น ไม่เคยในชีวิตของเขา เขาได้ตระหนักต้องคมดังนั้นจะเห็น และสัมผัสของเขาคนสัตว์; สำหรับต่อสู้กับเขาอาจ มีถูกแบกรับเมื่อจิตใจของเขาปลีกภัยพิบัติที่บด สแควร์ เมื่อพวกเขามีมี เต็มทั้งลมและฝุ่น และต้นไม้บางสวนถูกเฆี่ยนตัวเองตามความคับแค้นใจที่ Poole ที่มีเก็บทางก้าวคำหรือสองหน้า ตอนนี้ ดึงค่า กลางของช่วง และ แม้ อากาศกระหน่ำ เอาออกจากหมวกของเขา และ mopped คิ้วของเขากับ pocket-handkerchief สีแดง แต่สำหรับทั้งหมดเร่งรีบของเขา cowing เหล่านี้ไม่ dews ใช้ออกแรงที่เขาเช็ดออกไป แต่ความชื้นของความปวดร้าวบาง strangling สำหรับหน้าที่มีสีขาวและเสียงของเขา เมื่อเขาพูด รุนแรง และหัก
"ดี รัก เขากล่าวว่า "ที่นี่เรามี และพระเจ้าให้มีอะไรไม่ถูกต้อง"
"Amen, Poole กล่าวว่า ทนายความ.
Thereupon โบว์ลิ่งคนรับใช้ในลักษณะที่มั่นมาก ประตูถูกเปิดบนโซ่ เสียงถามจากภายใน และ "ว่าคุณ Poole ? "
"ก็," Poole กล่าวว่า "เปิดประตู" ห้องโถง ลง มีไฟส่องสว่างสดใสค่า สร้างไฟสูง และเกี่ยวกับพื้นเตาทั้งข้าราชการ ผู้ชาย และผู้หญิง ยืน huddled ด้วยกันเช่นฝูงแกะ ในสายตาของนาย Utterson, housemaid ยากจนเป็น hysterical whimpering และปรุง อาหาร ร้องไห้ "ลเบลสพระเจ้า นาย Utterson เป็น"วิ่งไปข้างหน้าว่าจะใช้เขาในแผ่นดินของเธอ
"อะไร อะไร ใจคุณหมดหรือไม่"กล่าวว่า ทนายความ peevishly "มากผิดปกติ unseemly มาก หลักของคุณจะถูกจากความยินดี"
"พวกเขากำลังทั้งหมดกลัว กล่าว Poole
ว่างเปล่าเงียบตาม ไม่มีใครปฏิเสธ เฉพาะแม่ยกเสียงของเธอ และตอนนี้ ร้องไห้ดัง.
"ค้างลิ้น" Poole กล่าวว่า เธอ ด้วยความดุร้ายของสำเนียงที่ testified กับเส้นประสาทของตัวเอง jangled และแน่นอน เมื่อสาวได้ดังนั้นก็ยกเหตุของเธอ lamentation มีทั้งหมดเริ่มต้น และเปิดไปยังประตูด้านในมีใบหน้าของความคาดหวัง dreadful "และตอน นี้ ต่อพนักงาน กำหนดมีดบอย "ถึงฉันเทียน และเราจะได้รับนี้ผ่านมือกัน" แล้วเขาขอร้องนาย Utterson ตามเขา และนำทางไปด้านหลัง-สวน.
กล่าวว่า "ขณะนี้ ที่รัก เขา "คุณมาทำให้คุณสามารถ ฉันต้องการได้ยิน และไม่ต้องการให้ได้ยิน และดูที่นี่ ที่รัก ถ้าบังเอิญใด ๆ เขาจะขอให้คุณ ไม่ไป"
เส้นประสาทนาย Utterson ที่สิ้นสุดนี้ unlooked-for ให้ jerk ที่เกือบโยนเขาจากสมดุลของเขา เขารวบรวมความกล้าของเขาอีกครั้ง และตามคนที่อาคารปฏิบัติการ และ ผ่านการผ่าตัด ละคร ของไม้ลังและขวด ถึงตีนบันได ที่นี่ motioned Poole เขายืนอยู่บนด้านใดด้านหนึ่งและฟัง ในขณะที่เขาเอง ลงเทียน และทำการเรียกดี และชัดเจนในความละเอียดของเขา ขั้นตอนการติดตั้ง และโบว์ลิ่งมีความคงที่ไม่แน่นอนใน baize แดงของตู้ประตู
"นาย Utterson รัก ถามหา คุณ" เขาเรียกว่า และแม้พระองค์นั้น ลงนามโหงอีกครั้งกับทนายความเพื่อให้หู
เสียงตอบจากภายใน: "บอกไม่เห็นใด ๆ มันกล่าวว่า complainingly.
"ขอบคุณ ที่รัก กล่าวว่า Poole มีบันทึกสิ่งที่ต้องการชัยชนะในเสียงของเขา และการกินเทียนของเขา เขานำนาย Utterson กลับ ทั่วหล้า และ เป็นห้อง ครัวดี ไฟก็ออกมา และด้วงจะได้กระโจนบนชั้นที่
"รัก"พูด มอง นาย Utterson ตา, "คือการที่เสียงของนาย"
"ดูเหมือนว่าเปลี่ยนแปลงมาก ตอบทนาย ซีดมาก แต่ให้มองหาดู
"ถูกเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ดี ใช่ ฉันคิดอย่างนั้น กล่าวว่า คน "ได้ยี่สิบปีในบ้านของชายคนนี้ ให้เสียงของเขาหลอกหรือไม่ ไม่มี รัก โททำไป ด้วย เขาทำ ไปกับ 8 วันที่ผ่านมา เมื่อเราได้ยินเขาร้องตามชื่อของพระเจ้า และที่ มีแทนเขา และเหตุผลที่มีอยู่ เป็นสิ่งที่ทุกคนได้ยินถึงสวรรค์ นาย Utterson "
"นี้เป็นเรื่องแปลกมาก Poole นี่คือค่อนข้างจะเป็นป่าเรื่อง ผู้ชายของฉัน กล่าวว่า นาย Utterson เสียดสีนิ้วมือของเขา "สมมติว่าได้ ตามที่คุณคิดว่า ถ้า Dr. Jekyll ที่ได้คือดี ฆาตกรรม สิ่งอาจก่อให้เกิดรอยแก่ ที่ไม่สามารถเก็บน้ำ มันไม่ซักถามเองให้เหตุผล"
"ดี นาย Utterson คุณเป็นคนที่หนักการตอบสนอง แต่ฉันก็ยัง Poole กล่าว "สัปดาห์สุดท้ายทั้งหมดนี้ (คุณต้องรู้) เขา มัน หรือสิ่งนั้นมีที่อยู่ในตู้นั้น มีการร้องไห้กลางวันและกลางคืนสำหรับบางประเภทของยา และไม่สามารถทำให้จิตใจของเขา มีเขาบางตัวหลักของ นั่นคือตัวเขียนสั่งบนกระดาษ และโยนบนบันได เราได้อะไรสัปดาห์นี้กลับ ไม่มีอะไร แต่ เอกสาร และประตูปิด และอาหารมากซ้ายมีไปเปิดในเมื่อไม่มีใครถูกมอง ดี ที่รัก ทุกวัน ay และสอง และสามครั้งในวันเดียว มีใบสั่งและข้อร้องเรียน และฉันได้ถูกส่งไปยังทั้งหมดขายส่งร้านขายยาในเมือง ทุกครั้งที่ฉันนำสิ่งกลับ จะมีกระดาษอื่นบอกฉันมาคืน เนื่องจากไม่บริสุทธิ์ และบริษัทอื่นอื่นสั่ง ยานี้จะต้องขมร้าย รัก สิ่งสำหรับการ "
"มีคุณเอกสารเหล่านี้หรือไม่" ถามนาย Utterson.
Poole รู้สึกในกระเป๋าของเขา และส่งออกบันทึกย่อยับ ซึ่งทนายความ ดัดใกล้กับเทียน ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เนื้อหาวิ่งดัง: "Dr. Jekyll นำเสนอเขาชมเชย Messrs. กระเพาะ เขามั่นใจพวกเขาอย่างสุดท้ายของพวกเขาว่า impure และค่อนข้างไม่มีประโยชน์สำหรับจุดประสงค์ของเขาอยู่ ในปี 18 —, ดร. J. ซื้อปริมาณค่อนข้างมากจาก Messrs. M เขารู้สึกตอนนี้ให้ค้นหา ด้วยการดูแลที่สุด sedulous และควรมีคุณภาพเดียวกัน ซ้าย ไปส่งเขาครั้ง ค่าใช้จ่ายพิจารณาไม่ได้ ความสำคัญนี้กับดร. J. สามารถแทบไม่ได้พูดเกินจริง" จนตัวอักษรที่ได้รัน composedly พอ แต่ที่นี่ มี splutter อย่างฉับพลันของปากกา อารมณ์ของผู้เขียนได้หักหลวม "ตัว God ของ sake เขามีเพิ่ม "ค้นหาฉันบางเก่า"
"นี้เป็นเหตุประหลาด กล่าวว่า นาย Utterson แล้วอย่างรวดเร็ว "วิธีทำมาให้เปิดหรือไม่"
"คนที่กระเพาะของรัก โกรธ หลัก และเขาโยนมันกลับผมเช่นสกปรกมาก กลับ Poole.
"นี้คือร้านที่มือหมอ คุณรู้ดำเนินต่อทนายความ.
"ฉันคิดว่า มันดูเหมือนว่า กล่าวว่า คนรับใช้แต่ sulkily จาก นั้น ด้วยเสียงอื่น "แต่มือเขียนเรื่องอะไร" เขากล่าวว่า "ผมเคยเห็นเขา"
"เห็นเขา" ซ้ำนาย Utterson "ดี"
"ใช่" Poole กล่าวว่า "มันเป็นแบบนี้ ผมก็เข้ามาโรงละครจากสวน เหมือนเขามีเล็ดรอดออกไปหายานี้หรือสิ่งที่มันเป็น สำหรับประตูตู้เปิด และเขามีชิว ๆ ห้องขุดในลัง เขามองขึ้นเมื่อฉันมา ทำให้ร้องไห้ และได้พัดเอาขึ้นบันไดเป็นคณะรัฐมนตรี ก็ ได้หนึ่งนาทีที่ฉันเห็น เขา แต่ผมยืนตามศีรษะเช่น quills รัก ถ้าที่ทำไมหลัก ของฉันมีเขาพรางตัวตามใบหน้าของเขา ถ้ามันเป็นหลักของฉัน ทำไมไม่เขาตะโกนเช่นหนู และเรียกใช้จากฉัน ผมมีบริการเขานานพอ แล้ว... " ชายคนนั้นหยุดชั่วคราว และผ่านมือผ่านหน้าของเขา.
"ได้แก่สถานการณ์ประหลาด ๆ ทั้งหมด"นาย Utterson กล่าวว่า "แต่คิดว่า เริ่มต้นใช้ดูตามฤดูกาล ข้อมูลหลัก Poole อุปมาเป็น seised ของเหล่า maladies ที่ทั้งทรมาน และเบี้ยว sufferer ดังนั้น สำหรับ aught ฉันรู้ว่า เปลี่ยนเสียงของเขา ดังนั้นรูปแบบการและหลีกเลี่ยงของเพื่อนของเขา ดังนั้นเขา eagerness หายานี้ โดยที่จิตใจดียังคงหวังบางของการฟื้นตัวที่ดีที่สุดคือเงินช่วยเหลือของพระเจ้าที่เขาไม่หลอกลวง มีคำอธิบายของฉัน เป็น s
"อวยพรฉัน Poole อะไรทำให้คุณที่นี่" เขาร้องเรียก แล้ว สองตาเขา "อะไร ails คุณ" เขาเพิ่ม "คือหมอป่วย
"นาย Utterson คน กล่าวว่า "มีเป็นสิ่งไม่ถูกต้อง"
ใช้นั่ง และนี่คือแก้วไวน์ให้คุณ, "กล่าวว่า ทนายความ "ตอนนี้ ใช้เวลาของคุณ และบอกฉันเถิดสิ่งที่คุณต้องการ"
"คุณรู้วิธีการของแพทย์ รัก ตอบกลับ Poole, " และวิธีที่เขาปิดตัวเอง ขึ้น ดี เขาจะหุบอีกครั้งในตู้ และไม่ชอบมัน รักฉันต้องฉันอาจตายได้ถ้าชอบ นาย Utterson ที่รัก ฉันกลัว "
"ขณะนี้ คนดีของฉัน ทนายความ กล่าวว่า "ได้อย่างชัดเจน อะไรคุณกลัวหรือไม่"
"ผมเคยกลัวที่จะสำหรับสัปดาห์"คืน Poole, doggedly โดยคำถาม "และฉันสามารถทนได้อีกไม่"
ชายหนุ่มลักษณะ amply เจาะออกคำพูดของเขา มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะของเขาสำหรับเลว และยกเว้นขณะเมื่อเขาได้ประกาศความหวาดกลัวของเขาครั้งแรก เขาไม่เคยแนะทนายความในหน้า ป่านนี้ เขานั่ง ด้วยแก้วไวน์ untasted บนเข่าของเขา และตาของเขาไปยังมุมของพื้น "ฉันสามารถทนได้ไม่เกิน เขาซ้ำ.
"มา กล่าวว่า ทนายความ "ฉันเห็นคุณมีเหตุผลดีบาง Poole ดูสิ่งที่ว่าเป็นการไม่จริงจัง ได้บอกมันคืออะไร"
"ผมคิดว่า ได้มีการเล่นสกปรก กล่าวว่า Poole, hoarsely.
"เล่นสกปรก "ร้องทนาย กลัวการจัดการที่ดี และค่อนข้าง หัวคายในผลการ "เล่นอะไรสกปรก ชายคนนั้นอย่างไร"
"ฉัน daren't พูด ที่รัก" ได้คำตอบ "แต่จะคุณมาฉันดูตัวเองหรือไม่"
คุณ Utterson ตอบถูกจะ เพิ่มขึ้น และได้รับหมวกและเสื้อดี เขา แต่เขาสังเกตใจของบรรเทาทุกข์ที่ปรากฏตามใบหน้าของพ่อบ้าน และบางที มีน้อย ที่ ไวน์ก็ยัง untasted เมื่อเขาตั้งลงตาม
มันเป็นป่า เย็น คืนตามฤดูกาล เดือนมีนาคมกับพระจันทร์อ่อน นอนบนหลังของเธอเหมือนลมได้ยืดเธอ และ wrack บินของเนื้อ lawny และหวือหวาที่สุด ลมทำพูดยาก และมีจุดประเลือดลงในหน้า มันดูเหมือนจะได้กวาดถนนที่ปกติเปลือยของผู้โดยสาร สำรอง สำหรับนาย Utterson คิดว่า เขาไม่เคยเห็นเป็นส่วนหนึ่งของลอนดอนจึง ร้าง เขาไม่ได้ปรารถนามันมิฉะนั้น ไม่เคยในชีวิตของเขา เขาได้ตระหนักต้องคมดังนั้นจะเห็น และสัมผัสของเขาคนสัตว์; สำหรับต่อสู้กับเขาอาจ มีถูกแบกรับเมื่อจิตใจของเขาปลีกภัยพิบัติที่บด สแควร์ เมื่อพวกเขามีมี เต็มทั้งลมและฝุ่น และต้นไม้บางสวนถูกเฆี่ยนตัวเองตามความคับแค้นใจที่ Poole ที่มีเก็บทางก้าวคำหรือสองหน้า ตอนนี้ ดึงค่า กลางของช่วง และ แม้ อากาศกระหน่ำ เอาออกจากหมวกของเขา และ mopped คิ้วของเขากับ pocket-handkerchief สีแดง แต่สำหรับทั้งหมดเร่งรีบของเขา cowing เหล่านี้ไม่ dews ใช้ออกแรงที่เขาเช็ดออกไป แต่ความชื้นของความปวดร้าวบาง strangling สำหรับหน้าที่มีสีขาวและเสียงของเขา เมื่อเขาพูด รุนแรง และหัก
"ดี รัก เขากล่าวว่า "ที่นี่เรามี และพระเจ้าให้มีอะไรไม่ถูกต้อง"
"Amen, Poole กล่าวว่า ทนายความ.
Thereupon โบว์ลิ่งคนรับใช้ในลักษณะที่มั่นมาก ประตูถูกเปิดบนโซ่ เสียงถามจากภายใน และ "ว่าคุณ Poole ? "
"ก็," Poole กล่าวว่า "เปิดประตู" ห้องโถง ลง มีไฟส่องสว่างสดใสค่า สร้างไฟสูง และเกี่ยวกับพื้นเตาทั้งข้าราชการ ผู้ชาย และผู้หญิง ยืน huddled ด้วยกันเช่นฝูงแกะ ในสายตาของนาย Utterson, housemaid ยากจนเป็น hysterical whimpering และปรุง อาหาร ร้องไห้ "ลเบลสพระเจ้า นาย Utterson เป็น"วิ่งไปข้างหน้าว่าจะใช้เขาในแผ่นดินของเธอ
"อะไร อะไร ใจคุณหมดหรือไม่"กล่าวว่า ทนายความ peevishly "มากผิดปกติ unseemly มาก หลักของคุณจะถูกจากความยินดี"
"พวกเขากำลังทั้งหมดกลัว กล่าว Poole
ว่างเปล่าเงียบตาม ไม่มีใครปฏิเสธ เฉพาะแม่ยกเสียงของเธอ และตอนนี้ ร้องไห้ดัง.
"ค้างลิ้น" Poole กล่าวว่า เธอ ด้วยความดุร้ายของสำเนียงที่ testified กับเส้นประสาทของตัวเอง jangled และแน่นอน เมื่อสาวได้ดังนั้นก็ยกเหตุของเธอ lamentation มีทั้งหมดเริ่มต้น และเปิดไปยังประตูด้านในมีใบหน้าของความคาดหวัง dreadful "และตอน นี้ ต่อพนักงาน กำหนดมีดบอย "ถึงฉันเทียน และเราจะได้รับนี้ผ่านมือกัน" แล้วเขาขอร้องนาย Utterson ตามเขา และนำทางไปด้านหลัง-สวน.
กล่าวว่า "ขณะนี้ ที่รัก เขา "คุณมาทำให้คุณสามารถ ฉันต้องการได้ยิน และไม่ต้องการให้ได้ยิน และดูที่นี่ ที่รัก ถ้าบังเอิญใด ๆ เขาจะขอให้คุณ ไม่ไป"
เส้นประสาทนาย Utterson ที่สิ้นสุดนี้ unlooked-for ให้ jerk ที่เกือบโยนเขาจากสมดุลของเขา เขารวบรวมความกล้าของเขาอีกครั้ง และตามคนที่อาคารปฏิบัติการ และ ผ่านการผ่าตัด ละคร ของไม้ลังและขวด ถึงตีนบันได ที่นี่ motioned Poole เขายืนอยู่บนด้านใดด้านหนึ่งและฟัง ในขณะที่เขาเอง ลงเทียน และทำการเรียกดี และชัดเจนในความละเอียดของเขา ขั้นตอนการติดตั้ง และโบว์ลิ่งมีความคงที่ไม่แน่นอนใน baize แดงของตู้ประตู
"นาย Utterson รัก ถามหา คุณ" เขาเรียกว่า และแม้พระองค์นั้น ลงนามโหงอีกครั้งกับทนายความเพื่อให้หู
เสียงตอบจากภายใน: "บอกไม่เห็นใด ๆ มันกล่าวว่า complainingly.
"ขอบคุณ ที่รัก กล่าวว่า Poole มีบันทึกสิ่งที่ต้องการชัยชนะในเสียงของเขา และการกินเทียนของเขา เขานำนาย Utterson กลับ ทั่วหล้า และ เป็นห้อง ครัวดี ไฟก็ออกมา และด้วงจะได้กระโจนบนชั้นที่
"รัก"พูด มอง นาย Utterson ตา, "คือการที่เสียงของนาย"
"ดูเหมือนว่าเปลี่ยนแปลงมาก ตอบทนาย ซีดมาก แต่ให้มองหาดู
"ถูกเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ดี ใช่ ฉันคิดอย่างนั้น กล่าวว่า คน "ได้ยี่สิบปีในบ้านของชายคนนี้ ให้เสียงของเขาหลอกหรือไม่ ไม่มี รัก โททำไป ด้วย เขาทำ ไปกับ 8 วันที่ผ่านมา เมื่อเราได้ยินเขาร้องตามชื่อของพระเจ้า และที่ มีแทนเขา และเหตุผลที่มีอยู่ เป็นสิ่งที่ทุกคนได้ยินถึงสวรรค์ นาย Utterson "
"นี้เป็นเรื่องแปลกมาก Poole นี่คือค่อนข้างจะเป็นป่าเรื่อง ผู้ชายของฉัน กล่าวว่า นาย Utterson เสียดสีนิ้วมือของเขา "สมมติว่าได้ ตามที่คุณคิดว่า ถ้า Dr. Jekyll ที่ได้คือดี ฆาตกรรม สิ่งอาจก่อให้เกิดรอยแก่ ที่ไม่สามารถเก็บน้ำ มันไม่ซักถามเองให้เหตุผล"
"ดี นาย Utterson คุณเป็นคนที่หนักการตอบสนอง แต่ฉันก็ยัง Poole กล่าว "สัปดาห์สุดท้ายทั้งหมดนี้ (คุณต้องรู้) เขา มัน หรือสิ่งนั้นมีที่อยู่ในตู้นั้น มีการร้องไห้กลางวันและกลางคืนสำหรับบางประเภทของยา และไม่สามารถทำให้จิตใจของเขา มีเขาบางตัวหลักของ นั่นคือตัวเขียนสั่งบนกระดาษ และโยนบนบันได เราได้อะไรสัปดาห์นี้กลับ ไม่มีอะไร แต่ เอกสาร และประตูปิด และอาหารมากซ้ายมีไปเปิดในเมื่อไม่มีใครถูกมอง ดี ที่รัก ทุกวัน ay และสอง และสามครั้งในวันเดียว มีใบสั่งและข้อร้องเรียน และฉันได้ถูกส่งไปยังทั้งหมดขายส่งร้านขายยาในเมือง ทุกครั้งที่ฉันนำสิ่งกลับ จะมีกระดาษอื่นบอกฉันมาคืน เนื่องจากไม่บริสุทธิ์ และบริษัทอื่นอื่นสั่ง ยานี้จะต้องขมร้าย รัก สิ่งสำหรับการ "
"มีคุณเอกสารเหล่านี้หรือไม่" ถามนาย Utterson.
Poole รู้สึกในกระเป๋าของเขา และส่งออกบันทึกย่อยับ ซึ่งทนายความ ดัดใกล้กับเทียน ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เนื้อหาวิ่งดัง: "Dr. Jekyll นำเสนอเขาชมเชย Messrs. กระเพาะ เขามั่นใจพวกเขาอย่างสุดท้ายของพวกเขาว่า impure และค่อนข้างไม่มีประโยชน์สำหรับจุดประสงค์ของเขาอยู่ ในปี 18 —, ดร. J. ซื้อปริมาณค่อนข้างมากจาก Messrs. M เขารู้สึกตอนนี้ให้ค้นหา ด้วยการดูแลที่สุด sedulous และควรมีคุณภาพเดียวกัน ซ้าย ไปส่งเขาครั้ง ค่าใช้จ่ายพิจารณาไม่ได้ ความสำคัญนี้กับดร. J. สามารถแทบไม่ได้พูดเกินจริง" จนตัวอักษรที่ได้รัน composedly พอ แต่ที่นี่ มี splutter อย่างฉับพลันของปากกา อารมณ์ของผู้เขียนได้หักหลวม "ตัว God ของ sake เขามีเพิ่ม "ค้นหาฉันบางเก่า"
"นี้เป็นเหตุประหลาด กล่าวว่า นาย Utterson แล้วอย่างรวดเร็ว "วิธีทำมาให้เปิดหรือไม่"
"คนที่กระเพาะของรัก โกรธ หลัก และเขาโยนมันกลับผมเช่นสกปรกมาก กลับ Poole.
"นี้คือร้านที่มือหมอ คุณรู้ดำเนินต่อทนายความ.
"ฉันคิดว่า มันดูเหมือนว่า กล่าวว่า คนรับใช้แต่ sulkily จาก นั้น ด้วยเสียงอื่น "แต่มือเขียนเรื่องอะไร" เขากล่าวว่า "ผมเคยเห็นเขา"
"เห็นเขา" ซ้ำนาย Utterson "ดี"
"ใช่" Poole กล่าวว่า "มันเป็นแบบนี้ ผมก็เข้ามาโรงละครจากสวน เหมือนเขามีเล็ดรอดออกไปหายานี้หรือสิ่งที่มันเป็น สำหรับประตูตู้เปิด และเขามีชิว ๆ ห้องขุดในลัง เขามองขึ้นเมื่อฉันมา ทำให้ร้องไห้ และได้พัดเอาขึ้นบันไดเป็นคณะรัฐมนตรี ก็ ได้หนึ่งนาทีที่ฉันเห็น เขา แต่ผมยืนตามศีรษะเช่น quills รัก ถ้าที่ทำไมหลัก ของฉันมีเขาพรางตัวตามใบหน้าของเขา ถ้ามันเป็นหลักของฉัน ทำไมไม่เขาตะโกนเช่นหนู และเรียกใช้จากฉัน ผมมีบริการเขานานพอ แล้ว... " ชายคนนั้นหยุดชั่วคราว และผ่านมือผ่านหน้าของเขา.
"ได้แก่สถานการณ์ประหลาด ๆ ทั้งหมด"นาย Utterson กล่าวว่า "แต่คิดว่า เริ่มต้นใช้ดูตามฤดูกาล ข้อมูลหลัก Poole อุปมาเป็น seised ของเหล่า maladies ที่ทั้งทรมาน และเบี้ยว sufferer ดังนั้น สำหรับ aught ฉันรู้ว่า เปลี่ยนเสียงของเขา ดังนั้นรูปแบบการและหลีกเลี่ยงของเพื่อนของเขา ดังนั้นเขา eagerness หายานี้ โดยที่จิตใจดียังคงหวังบางของการฟื้นตัวที่ดีที่สุดคือเงินช่วยเหลือของพระเจ้าที่เขาไม่หลอกลวง มีคำอธิบายของฉัน เป็น s
การแปล กรุณารอสักครู่..
Mr. Utterson was sitting by his fireside one evening after dinner, when he was surprised to receive a visit from Poole.
“Bless me, Poole, what brings you here?” he cried; and then taking a second look at him, “What ails you?” he added; “is the doctor ill?”
“Mr. Utterson,” said the man, “there is something wrong.”
Take a seat, and here is a glass of wine for you,” said the lawyer. “Now, take your time, and tell me plainly what you want.”
“You know the doctor’s ways, sir,” replied Poole, “and how he shuts himself up. Well, he’s shut up again in the cabinet; and I don’t like it, sir I wish I may die if I like it. Mr. Utterson, sir, I’m afraid.”
“Now, my good man,” said the lawyer, “be explicit. What are you afraid of?”
“I’ve been afraid for about a week,” returned Poole, doggedly disregarding the question, “and I can bear it no more.”
The man’s appearance amply bore out his words; his manner was altered for the worse; and except for the moment when he had first announced his terror, he had not once looked the lawyer in the face. Even now, he sat with the glass of wine untasted on his knee, and his eyes directed to a corner of the floor. “I can bear it no more,” he repeated.
“Come,” said the lawyer, “I see you have some good reason, Poole; I see there is something seriously amiss. Try to tell me what it is.”
“I think there’s been foul play,” said Poole, hoarsely.
“Foul play!” cried the lawyer, a good deal frightened and rather inclined to be irritated in consequence. “What foul play? What does the man mean?”
“I daren’t say, sir” was the answer; “but will you come along with me and see for yourself?”
Mr. Utterson’s only answer was to rise and get his hat and great-coat; but he observed with wonder the greatness of the relief that appeared upon the butler’s face, and perhaps with no less, that the wine was still untasted when he set it down to follow.
It was a wild, cold, seasonable night of March, with a pale moon, lying on her back as though the wind had tilted her, and a flying wrack of the most diaphanous and lawny texture. The wind made talking difficult, and flecked the blood into the face. It seemed to have swept the streets unusually bare of passengers, besides; for Mr. Utterson thought he had never seen that part of London so deserted. He could have wished it otherwise; never in his life had he been conscious of so sharp a wish to see and touch his fellow-creatures; for struggle as he might, there was borne in upon his mind a crushing anticipation of calamity. The square, when they got there, was all full of wind and dust, and the thin trees in the garden were lashing themselves along the railing. Poole, who had kept all the way a pace or two ahead, now pulled up in the middle of the pavement, and in spite of the biting weather, took off his hat and mopped his brow with a red pocket-handkerchief. But for all the hurry of his cowing, these were not the dews of exertion that he wiped away, but the moisture of some strangling anguish; for his face was white and his voice, when he spoke, harsh and broken.
“Well, sir,” he said, “here we are, and God grant there be nothing wrong.”
“Amen, Poole,” said the lawyer.
Thereupon the servant knocked in a very guarded manner; the door was opened on the chain; and a voice asked from within, “Is that you, Poole?”
“It’s all right,” said Poole. “Open the door.” The hall, when they entered it, was brightly lighted up; the fire was built high; and about the hearth the whole of the servants, men and women, stood huddled together like a flock of sheep. At the sight of Mr. Utterson, the housemaid broke into hysterical whimpering; and the cook, crying out, “Bless God! it’s Mr. Utterson,” ran forward as if to take him in her arms.
“What, what? Are you all here?” said the lawyer peevishly. “Very irregular, very unseemly; your master would be far from pleased.”
“They’re all afraid,” said Poole.
Blank silence followed, no one protesting; only the maid lifted up her voice and now wept loudly.
“Hold your tongue!” Poole said to her, with a ferocity of accent that testified to his own jangled nerves; and indeed, when the girl had so suddenly raised the note of her lamentation, they had all started and turned toward the inner door with faces of dreadful expectation. “And now,” continued the butler, addressing the knife-boy, “reach me a candle, and we’ll get this through hands at once.” And then he begged Mr. Utterson to follow him, and led the way to the back-garden.
“Now, sir,” said he, “you come as gently as you can. I want you to hear, and I don’t want you to be heard. And see here, sir, if by any chance he was to ask you in, don’t go.”
Mr. Utterson’s nerves, at this unlooked-for termination, gave a jerk that nearly threw him from his balance; but he re-collected his courage and followed the butler into the laboratory building and through the surgical theatre, with its lumber of crates and bottles, to the foot of the stair. Here Poole motioned him to stand on one side and listen; while he himself, setting down the candle and making a great and obvious call on his resolution, mounted the steps and knocked with a somewhat uncertain hand on the red baize of the cabinet door.
“Mr. Utterson, sir, asking to see you,” he called; and even as he did so, once more violently signed to the lawyer to give ear.
A voice answered from within: “Tell him I cannot see any one,” it said complainingly.
“Thank you, sir,” said Poole, with a note of something like triumph in his voice; and taking up his candle, he led Mr. Utterson back across the yard and into the great kitchen, where the fire was out and the beetles were leaping on the floor.
“Sir,” he said, looking Mr. Utterson in the eyes, “was that my master’s voice?”
“It seems much changed,” replied the lawyer, very pale, but giving look for look.
“Changed? Well, yes, I think so,” said the butler. “Have I been twenty years in this man’s house, to be deceived about his voice? No, sir; master’s made away with; he was made, away with eight days ago, when we heard him cry out upon the name of God; and who’s in there instead of him, and why it stays there, is a thing that cries to Heaven, Mr. Utterson!”
“This is a very strange tale, Poole; this is rather a wild tale, my man,” said Mr. Utterson, biting his finger. “Suppose it were as you suppose, supposing Dr. Jekyll to have been — well, murdered, what could induce the murderer to stay? That won’t hold water; it doesn’t commend itself to reason.”
“Well, Mr. Utterson, you are a hard man to satisfy, but I’ll do it yet,” said Poole. “All this last week (you must know) him, or it, or whatever it is that lives in that cabinet, has been crying night and day for some sort of medicine and cannot get it to his mind. It was sometimes his way — the master’s, that is — to write his orders on a sheet of paper and throw it on the stair. We’ve had nothing else this week back; nothing but papers, and a closed door, and the very meals left there to be smuggled in when nobody was looking. Well, sir, every day, ay, and twice and thrice in the same day, there have been orders and complaints, and I have been sent flying to all the wholesale chemists in town. Every time I brought the stuff back, there would be another paper telling me to return it, because it was not pure, and another order to a different firm. This drug is wanted bitter bad, sir, whatever for.”
“Have you any of these papers?” asked Mr. Utterson.
Poole felt in his pocket and handed out a crumpled note, which the lawyer, bending nearer to the candle, carefully examined. Its contents ran thus: “Dr. Jekyll presents his compliments to Messrs. Maw. He assures them that their last sample is impure and quite useless for his present purpose. In the year 18—, Dr. J. purchased a somewhat large quantity from Messrs. M. He now begs them to search with the most sedulous care, and should any of the same quality be left, to forward it to him at once. Expense is no consideration. The importance of this to Dr. J. can hardly be exaggerated.” So far the letter had run composedly enough, but here with a sudden splutter of the pen, the writer’s emotion had broken loose. “For God’s sake,” he had added, “find me some of the old.”
“This is a strange note,” said Mr. Utterson; and then sharply, “How do you come to have it open?”
“The man at Maw’s was main angry, sir, and he threw it back to me like so much dirt,” returned Poole.
“This is unquestionably the doctor’s hand, do you know?” resumed the lawyer.
“I thought it looked like it,” said the servant rather sulkily; and then, with another voice, “But what matters hand-of-write?” he said. “I’ve seen him!”
“Seen him?” repeated Mr. Utterson. “Well?”
“That’s it!” said Poole. “It was this way. I came suddenly into the theatre from the garden. It seems he had slipped out to look for this drug or whatever it is; for the cabinet door was open, and there he was at the far end of the room digging among the crates. He looked up when I came in, gave a kind of cry, and whipped up-stairs into the cabinet. It was but for one minute that I saw him, but the hair stood upon my head like quills. Sir, if that was my master, why had he a mask upon his face? If it was my master, why did he cry out like a rat, and run from me? I have served him long enough. And then…” The man paused and passed his hand over his face.
“These are all very strange circumstances,” said Mr. Utterson, “but I think I begin to see daylight. Your master, Poole, is plainly seised with one of those maladies that both torture and deform the sufferer; hence, for aught I know, the alteration of his voice; hence the mask and the avoidance of his friends; hence his eagerness to find this drug, by means of which the poor soul retains some hope of ultimate recovery — God grant that he be not deceived! There is my explanation; it is s
“Bless me, Poole, what brings you here?” he cried; and then taking a second look at him, “What ails you?” he added; “is the doctor ill?”
“Mr. Utterson,” said the man, “there is something wrong.”
Take a seat, and here is a glass of wine for you,” said the lawyer. “Now, take your time, and tell me plainly what you want.”
“You know the doctor’s ways, sir,” replied Poole, “and how he shuts himself up. Well, he’s shut up again in the cabinet; and I don’t like it, sir I wish I may die if I like it. Mr. Utterson, sir, I’m afraid.”
“Now, my good man,” said the lawyer, “be explicit. What are you afraid of?”
“I’ve been afraid for about a week,” returned Poole, doggedly disregarding the question, “and I can bear it no more.”
The man’s appearance amply bore out his words; his manner was altered for the worse; and except for the moment when he had first announced his terror, he had not once looked the lawyer in the face. Even now, he sat with the glass of wine untasted on his knee, and his eyes directed to a corner of the floor. “I can bear it no more,” he repeated.
“Come,” said the lawyer, “I see you have some good reason, Poole; I see there is something seriously amiss. Try to tell me what it is.”
“I think there’s been foul play,” said Poole, hoarsely.
“Foul play!” cried the lawyer, a good deal frightened and rather inclined to be irritated in consequence. “What foul play? What does the man mean?”
“I daren’t say, sir” was the answer; “but will you come along with me and see for yourself?”
Mr. Utterson’s only answer was to rise and get his hat and great-coat; but he observed with wonder the greatness of the relief that appeared upon the butler’s face, and perhaps with no less, that the wine was still untasted when he set it down to follow.
It was a wild, cold, seasonable night of March, with a pale moon, lying on her back as though the wind had tilted her, and a flying wrack of the most diaphanous and lawny texture. The wind made talking difficult, and flecked the blood into the face. It seemed to have swept the streets unusually bare of passengers, besides; for Mr. Utterson thought he had never seen that part of London so deserted. He could have wished it otherwise; never in his life had he been conscious of so sharp a wish to see and touch his fellow-creatures; for struggle as he might, there was borne in upon his mind a crushing anticipation of calamity. The square, when they got there, was all full of wind and dust, and the thin trees in the garden were lashing themselves along the railing. Poole, who had kept all the way a pace or two ahead, now pulled up in the middle of the pavement, and in spite of the biting weather, took off his hat and mopped his brow with a red pocket-handkerchief. But for all the hurry of his cowing, these were not the dews of exertion that he wiped away, but the moisture of some strangling anguish; for his face was white and his voice, when he spoke, harsh and broken.
“Well, sir,” he said, “here we are, and God grant there be nothing wrong.”
“Amen, Poole,” said the lawyer.
Thereupon the servant knocked in a very guarded manner; the door was opened on the chain; and a voice asked from within, “Is that you, Poole?”
“It’s all right,” said Poole. “Open the door.” The hall, when they entered it, was brightly lighted up; the fire was built high; and about the hearth the whole of the servants, men and women, stood huddled together like a flock of sheep. At the sight of Mr. Utterson, the housemaid broke into hysterical whimpering; and the cook, crying out, “Bless God! it’s Mr. Utterson,” ran forward as if to take him in her arms.
“What, what? Are you all here?” said the lawyer peevishly. “Very irregular, very unseemly; your master would be far from pleased.”
“They’re all afraid,” said Poole.
Blank silence followed, no one protesting; only the maid lifted up her voice and now wept loudly.
“Hold your tongue!” Poole said to her, with a ferocity of accent that testified to his own jangled nerves; and indeed, when the girl had so suddenly raised the note of her lamentation, they had all started and turned toward the inner door with faces of dreadful expectation. “And now,” continued the butler, addressing the knife-boy, “reach me a candle, and we’ll get this through hands at once.” And then he begged Mr. Utterson to follow him, and led the way to the back-garden.
“Now, sir,” said he, “you come as gently as you can. I want you to hear, and I don’t want you to be heard. And see here, sir, if by any chance he was to ask you in, don’t go.”
Mr. Utterson’s nerves, at this unlooked-for termination, gave a jerk that nearly threw him from his balance; but he re-collected his courage and followed the butler into the laboratory building and through the surgical theatre, with its lumber of crates and bottles, to the foot of the stair. Here Poole motioned him to stand on one side and listen; while he himself, setting down the candle and making a great and obvious call on his resolution, mounted the steps and knocked with a somewhat uncertain hand on the red baize of the cabinet door.
“Mr. Utterson, sir, asking to see you,” he called; and even as he did so, once more violently signed to the lawyer to give ear.
A voice answered from within: “Tell him I cannot see any one,” it said complainingly.
“Thank you, sir,” said Poole, with a note of something like triumph in his voice; and taking up his candle, he led Mr. Utterson back across the yard and into the great kitchen, where the fire was out and the beetles were leaping on the floor.
“Sir,” he said, looking Mr. Utterson in the eyes, “was that my master’s voice?”
“It seems much changed,” replied the lawyer, very pale, but giving look for look.
“Changed? Well, yes, I think so,” said the butler. “Have I been twenty years in this man’s house, to be deceived about his voice? No, sir; master’s made away with; he was made, away with eight days ago, when we heard him cry out upon the name of God; and who’s in there instead of him, and why it stays there, is a thing that cries to Heaven, Mr. Utterson!”
“This is a very strange tale, Poole; this is rather a wild tale, my man,” said Mr. Utterson, biting his finger. “Suppose it were as you suppose, supposing Dr. Jekyll to have been — well, murdered, what could induce the murderer to stay? That won’t hold water; it doesn’t commend itself to reason.”
“Well, Mr. Utterson, you are a hard man to satisfy, but I’ll do it yet,” said Poole. “All this last week (you must know) him, or it, or whatever it is that lives in that cabinet, has been crying night and day for some sort of medicine and cannot get it to his mind. It was sometimes his way — the master’s, that is — to write his orders on a sheet of paper and throw it on the stair. We’ve had nothing else this week back; nothing but papers, and a closed door, and the very meals left there to be smuggled in when nobody was looking. Well, sir, every day, ay, and twice and thrice in the same day, there have been orders and complaints, and I have been sent flying to all the wholesale chemists in town. Every time I brought the stuff back, there would be another paper telling me to return it, because it was not pure, and another order to a different firm. This drug is wanted bitter bad, sir, whatever for.”
“Have you any of these papers?” asked Mr. Utterson.
Poole felt in his pocket and handed out a crumpled note, which the lawyer, bending nearer to the candle, carefully examined. Its contents ran thus: “Dr. Jekyll presents his compliments to Messrs. Maw. He assures them that their last sample is impure and quite useless for his present purpose. In the year 18—, Dr. J. purchased a somewhat large quantity from Messrs. M. He now begs them to search with the most sedulous care, and should any of the same quality be left, to forward it to him at once. Expense is no consideration. The importance of this to Dr. J. can hardly be exaggerated.” So far the letter had run composedly enough, but here with a sudden splutter of the pen, the writer’s emotion had broken loose. “For God’s sake,” he had added, “find me some of the old.”
“This is a strange note,” said Mr. Utterson; and then sharply, “How do you come to have it open?”
“The man at Maw’s was main angry, sir, and he threw it back to me like so much dirt,” returned Poole.
“This is unquestionably the doctor’s hand, do you know?” resumed the lawyer.
“I thought it looked like it,” said the servant rather sulkily; and then, with another voice, “But what matters hand-of-write?” he said. “I’ve seen him!”
“Seen him?” repeated Mr. Utterson. “Well?”
“That’s it!” said Poole. “It was this way. I came suddenly into the theatre from the garden. It seems he had slipped out to look for this drug or whatever it is; for the cabinet door was open, and there he was at the far end of the room digging among the crates. He looked up when I came in, gave a kind of cry, and whipped up-stairs into the cabinet. It was but for one minute that I saw him, but the hair stood upon my head like quills. Sir, if that was my master, why had he a mask upon his face? If it was my master, why did he cry out like a rat, and run from me? I have served him long enough. And then…” The man paused and passed his hand over his face.
“These are all very strange circumstances,” said Mr. Utterson, “but I think I begin to see daylight. Your master, Poole, is plainly seised with one of those maladies that both torture and deform the sufferer; hence, for aught I know, the alteration of his voice; hence the mask and the avoidance of his friends; hence his eagerness to find this drug, by means of which the poor soul retains some hope of ultimate recovery — God grant that he be not deceived! There is my explanation; it is s
การแปล กรุณารอสักครู่..
นาย Utterson นั่งอยู่ข้างของเขา Fireside เย็นวันหนึ่งหลังจากทานอาหารค่ำ เมื่อเขารู้สึกประหลาดใจที่ได้รับการมาเยือนจากพูล .
" อวยพรฉัน พูล อะไรพาคุณมาที่นี่ " เขาร้อง แล้ว การดูวินาทีที่เขา , " สิ่งที่ ails คุณ ? " เขาเสริม " คือหมอป่วย "
" นาย Utterson กล่าวว่า " คน " มีอะไร "
นั่ง และที่นี่มีไวน์ให้คุณสักแก้ว " ทนายกล่าว" ตอนนี้ ใช้เวลาของคุณและบอกฉันมาตรงๆ ว่าคุณต้องการอะไร "
" คุณรู้จักหมอธี ครับ " ตอบ พูล " และวิธีการที่เขาจะปิดตัวเอง เขาเงียบไปอีก ในตู้ และฉันไม่ชอบเลย ครับ ผมหวังว่าผมอาจจะตายถ้าฉันไม่ชอบมัน นาย Utterson ครับ ผมกลัว "
" ตอนนี้ คนดีของผม " ทนายความกล่าวว่า " ต้องชัดเจน คุณจะกลัวอะไร ? "
" ผมกลัว ประมาณ 1 สัปดาห์" กลับ Poole อย่างดื้อรั้นไม่เชื่อฟังถาม " ฉันสามารถรับมันได้อีกต่อไป "
ผู้ชายหน้าตาออกแยะเบื่อคำพูดของเขา ; ลักษณะของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่แย่ลง และยกเว้นตอนที่เขาประกาศก่อนความหวาดกลัวของเขา เขาไม่เคยมองทนายความในหน้า แม้กระทั่งตอนนี้ เขานั่งอยู่กับแก้วไวน์ untasted บนเข่าของเขา ตาของเขาที่มุมของพื้น" ผมทนไม่ได้อีกต่อไป " เขาย้ำ .
" มา " ทนายความกล่าวว่า , " ผมเห็นคุณมีบางสาเหตุ พูล ผมเห็นมีบางอย่างจริงจังผิดปกติ ลองบอกมาสิว่ามันเป็น "
" ผมคิดว่ามีการเล่นเหม็น " ว่า พลู แคว .
" เล่นขี้โกง ! " ร้องไห้ทนายจัดการที่ดีมากและค่อนข้างมีแนวโน้มที่จะหงุดหงิดในผล " อะไรในกอไผ่ ? แล้วผู้ชายคนนั้นหมายถึงอะไร "
" ผมไม่กล้าพูดครับ " เขาตอบ " แต่เธอจะตามไปด้วยและดูสำหรับตัวคุณเอง "
นาย Utterson แค่ตอบก็จะเพิ่มขึ้นและได้รับหมวกและเสื้อคลุมของเขาดี แต่เขาสังเกตและสงสัยเพราะโล่งอกที่ปรากฏบนใบหน้าของพ่อบ้าน และบางทีมีไม่น้อยที่ไวน์ยัง untasted เมื่อเขาวางมันลงตาม
มันเป็นป่า เย็นคืนตามฤดูกาลของเดือนมีนาคมกับพระจันทร์สีซีด , นอนบนหลังของเธอราวกับลมก็เอียง และบินความหายนะของโปร่ง บาง และเนื้อดีมากที่สุดและ lawny พื้นผิว ลมทำให้พูดยาก และด่างในเลือดลงในหน้า มันดูเหมือนจะกวาดถนนผิดปกติเปล่าของผู้โดยสาร นอกจากนี้ นาย Utterson คิดว่าเขาไม่เคยเห็นส่วนนั้นของลอนดอนร้างมากเขาอาจจะต้องการอย่างอื่น ; ไม่เคยในชีวิตของเขาที่เขาได้มีสติคมชัดมาก ให้เห็นและสัมผัสสิ่งมีชีวิตเพื่อนของเขา การต่อสู้ที่เขาอาจจะ มีเกิดแก่จิตใจของเขาบดความคาดหมายของหายนะ ตาราง , เมื่อพวกเขาได้มี ทั้งหมดเต็มรูปแบบของลมและฝุ่น และต้นไม้บาง ใน สวน เฆี่ยนตัวเองไปตามราว พลูใครมีเก็บไว้ทุกวิธีก้าวหรือสองข้างหน้า ตอนนี้ดึงขึ้นในช่วงกลางของถนน และทั้งๆ ที่เสียดสีอากาศ ถอดหมวกของเขาและถูหน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสีแดง แต่ทั้งหมดที่เร่งรีบของเขา cowing เหล่านี้ไม่ใช่ดิวส์ของการออกแรงที่เขาทิ้งไป แต่ความชื้นของบีบคอเจ็บปวด ใบหน้าของเขาขาวและเสียงของเขา ตอนที่เขาพูดรุนแรงและเสีย .
" เอ่อ ครับ " เขากล่าว " เราอยู่ที่นี่ และพระเจ้าประทานมีอะไรผิดปกติ "
" เอเมน , พูล , " ทนายความกล่าวว่า
เพราะฉะนั้นผู้รับใช้ล้มในลักษณะปกป้องมาก ; ประตูถูกเปิดบนโซ่ และเสียงเรียกจากภายใน " คือ ว่า คุณ พูล ? "
" ไม่เป็นไร " บอกว่า พูล " เปิดประตู " ฮอลล์ เมื่อพวกเขาป้อนมันก็สดใสสว่างขึ้นไฟถูกสร้างขึ้นสูง และเกี่ยวกับครอบครัวทั้งหมดของข้าราชการทั้งหญิงและชาย ยืนเบียดเสียดกัน ด้วยกัน เหมือนฝูงแกะ ในสายตาของนาย Utterson , แม่บ้านเข้าไปโวยวาย ร้องครวญคราง และทำอาหาร ร้องว่า " ขอให้พระเจ้า ! ก็นาย Utterson " วิ่งไปข้างหน้าราวกับจะพาเขาไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ .
" อะไร ? คุณทั้งหมดที่นี่ " ทนายกล่าวกระเง้ากระงอด . " มากผิดปกติ ,ไม่สมควรเลย หลักการของคุณจะไกลจาก . . . "
" พวกเขาก็กลัวว่า " พูล .
เงียบว่างตาม ไม่มีใครคัดค้าน มีเพียงแม่บ้านยกขึ้นเสียงของเธอ และตอนนี้ ร้องไห้เสียงดัง
" ถือลิ้น ! " พูลกล่าวว่าเธอกับความดุร้ายของสำเนียงที่ไปของเขาเอง jangled เส้นประสาท และแน่นอน เมื่อหญิงสาวได้กะทันหันขึ้นหมายเหตุคร่ำครวญของเธอพวกเขาได้เริ่มต้นทั้งหมดและหันไปทางประตูด้านในด้วยใบหน้าของความคาดหวังที่น่ากลัว " และตอนนี้ ต่อ " พ่อบ้านเรียกมีด บอย " ถึงหนูเทียน และเราจะได้รับนี้ผ่านมืออีกครั้ง จากนั้นเขาได้ขอร้องให้นาย Utterson ตามเขา และนำวิธีสวนกลับ .
" แล้วครับ " เขากล่าว " คุณมาเป็น ค่อย ๆ เท่าที่คุณสามารถ ผมต้องการให้คุณฟังและผมไม่อยากให้คุณได้ยิน ดูที่นี่ครับ ถ้าเขาถามคุณ ไม่ไป "
นาย Utterson เส้นประสาทที่ unlooked ยกเลิก ให้ไอ้บ้านั่นเกือบทำให้เขาจากความสมดุลของเขา แต่เขาจะรวบรวมความกล้า และตามพ่อบ้านในอาคารปฏิบัติการและผ่านโรงหนังราคาประหยัด กับไม้ของกล่องและขวดเพื่อเท้าของบันได ที่นี่พูล motioned เขายืนบนด้านหนึ่งและฟัง ในขณะที่ตัวเขาเอง การลงเทียน และ สร้างดีและชัดเจน เรียกความละเอียดของเขา ถูกขั้นตอน และเคาะกับมือค่อนข้างไม่แน่นอนบนเบสสีแดงของประตูตู้ .
" นาย Utterson ครับ ขอ ดู คุณ " เขา เรียกว่า และแม้ในขณะที่เขาทำเช่นนั้นอีกครั้งอย่างรุนแรงลงนามกับทนายความเพื่อให้หู .
เสียงตอบจากภายใน : " บอกเค้าว่าผมไม่สามารถเห็นใด ๆ หนึ่ง มันบอกว่า เย .
" ขอบคุณครับ " ว่า พลู กับบันทึกของบางอย่างเช่น ชัยชนะของเขา และเอาเทียนของเขาเขานำนาย Utterson ข้ามกลับมาบ้านและเข้าไปในครัวใหญ่ที่ยิงออกไปและด้วงกำลังกระโจนอยู่บนชั้น .
" ครับ" เขากล่าวว่า มองนาย Utterson ในสายตา " นั่นเป็นเสียงของอาจารย์ของข้า "
" มันดูเหมือนจะเปลี่ยนไป " ตอบทนาย ซีดมาก แต่ให้มองหาดู .
" ที่เปลี่ยนไป ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้น " บอกว่า พ่อบ้าน " ฉันไม่ได้ยี่สิบปีในบ้านของชายคนนี้จะหลอกเกี่ยวกับเสียงของเขา ไม่ครับ หลักการทำไปด้วย เขาก็ทำ ไป 8 วันที่ผ่านมาเมื่อเราได้ยินเขาร้องออกพระนามของพระเจ้า และคนที่อยู่ในนั้นแทนเขา และทำไมมันอยู่นั้น เป็นสิ่งที่ร้องไห้เพื่อสวรรค์ นาย Utterson ! "
" นี่เป็นเรื่องแปลกเรื่องพูล ; นี้จะค่อนข้างป่าเทพนิยาย เพื่อนของฉัน " กล่าวว่า นาย Utterson กัดนิ้วของเขา " สมมติว่ามันเป็นอย่างที่คุณว่า หาก ดร. มี - เอ่อ ฆาตกรรม สิ่งที่อาจทำให้ฆาตกรอยู่ที่ไม่เก็บน้ำ ไม่ยกย่องตัวเองให้เหตุผล "
" นาย Utterson คุณเป็นคนที่ยากที่จะตอบสนอง แต่ฉันจะทำมัน " บอกว่า พูล " ทั้งหมดนี้เป็นสัปดาห์สุดท้าย ( คุณต้องรู้ว่า เขาหรือ หรืออะไรก็ตามที่อยู่ในตู้ได้ร้องไห้ทั้งกลางวันและกลางคืน สำหรับบางประเภทของยา และไม่สามารถทำให้จิตใจของเขา มันคือบางครั้งทางของเขา - ปริญญาโทคือการเขียนคำสั่งบนแผ่นกระดาษและโยนมันบนบันได เราไม่ได้มีอะไรในสัปดาห์นี้กลับมา แต่เอกสาร และประตูปิด และอาหารมากเหลือที่จะลักลอบเข้ามาเมื่อไม่มีใครกำลังมองหา ดีครับ ทุก ๆวัน เอ และสองและสามครั้งในวันเดียวกัน ได้มีคำสั่ง และร้องเรียนและฉันก็ถูกส่งไปบินทั้งหมดขายส่งนักเคมีในเมือง ทุกครั้งที่ผมนำกลับมา จะมีกระดาษอื่นบอกมาคืน เพราะมันไม่บริสุทธิ์ และ อื่น เพื่อ บริษัท ที่แตกต่างกัน ยาเสพติดนี้คือต้องการขมเลยครับ ไม่ว่า . . . . . . "
" คุณใด ๆของเอกสารเหล่านี้ " ขอให้นาย Utterson .
พูลรู้สึกในกระเป๋าของเขาและส่งออกหมายเหตุย่นมากซึ่งทนายดัดใกล้เทียน อย่างระมัดระวังตรวจสอบ เนื้อหาของรันจึง : " ดร. ขวัญคำชมของเขา Messrs . กระเพาะปลา เขามั่นใจว่าพวกเขา ตัวอย่างล่าสุดของพวกเขาไม่บริสุทธิ์และค่อนข้างไร้ประโยชน์สำหรับวัตถุประสงค์ในปัจจุบันของเขา ใน ปี 18 - ดร. ซื้อปริมาณที่ค่อนข้างใหญ่ จาก 4 เมตร ตอนนี้เขาขอร้องให้ค้นหาที่มีความขยันหมั่นเพียรดูแลและควรมีคุณภาพเดียวกันเป็นซ้าย เพื่อส่งต่อให้กับเขาทันที ค่าใช้จ่ายจะไม่พิจารณา ความสำคัญของการ นี้ ดร. จะไม่สามารถที่พูดเกินจริง " ดังนั้นไกลตัวอักษรวิ่งใจเย็นพอ แต่ที่นี่มีการพูดละล่ำละลักอย่างฉับพลันของปากกา อารมณ์ของผู้เขียนได้หักหลวม " ให้ตายสิ " เขาเพิ่ม , " หาของเก่า "
" นี่คือข้อความแปลก ๆ "Utterson และแล้วอย่างรวดเร็ว , " คุณมาเพื่อให้มันเปิด "
" ผู้ชายที่ มอ เป็นหลักครับ และโกรธ เขาโยนมันมาให้ฉันอย่างสกปรกมาก , " กลับพูล .
" นี้จะเด็ดหมอมือ , คุณรู้มั้ย ? " ทนายกลับมา .
" ฉันคิดว่ามันดูเหมือน " บอกว่า คนใช้ค่อนข้าง sulkily และแล้ว เสียงอีก แต่ที่สำคัญมือเขียน " เขากล่าวว่า" ผมเห็นเขา "
" เห็นเขา ? " ซ้ำนาย Utterson . " งั้นเหรอ ? "
" นั่นแหละ ! " บอกว่า พูล " มันเป็นแบบนี้ ผมเข้ามาสู่โรงละคร จากสวน ดูเหมือนเขาจะแอบออกไปตามหายา หรืออะไรก็แล้วแต่ เพราะประตูตู้เปิดอยู่ และมีเขาอยู่ที่ปลายสุดของห้องของขุดลัง เขาเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อตอนที่ฉันมา ให้เหมือนร้องไห้และวิปปิ้งขึ้นบันไดไปที่ตู้ มันเป็น แต่นาทีที่ฉันได้เห็นเขา แต่ผมยืนอยู่บนหัวของฉันเหมือนปากกาขนนก . ท่านครับ ถ้าเป็นเจ้านายของฉัน ทำไมเขาหน้ากากบนใบหน้าของเขา ถ้าเป็นเจ้านายของฉัน ทำไมเขาถึงร้องไห้ออกมาเหมือนหนู และหนีจากฉันได้เหรอ ? ข้าจะรับใช้เขานานพอ แล้ว . . . . . . . " เขาหยุดและผ่านมือผ่านใบหน้าของเขา .
" ทั้งหมดนี้เป็นสถานการณ์ที่แปลกมาก" กล่าวว่า นาย Utterson " แต่ผมว่าผมเริ่มเห็นแสงสว่าง ของท่านอาจารย์ พลู เป็นสมถะ seised กับหนึ่งในบรรดาโรคที่ทั้งทรมานและบิด ผู้บาดเจ็บ ดังนั้น สำหรับทุกเรื่องที่ผมรู้ การทำให้เสียงของเขา ดังนั้นหน้ากากและการหลีกเลี่ยงจากเพื่อนๆ เพราะ เขากระตือรือร้นที่จะหายาเสพติดนี้โดยวิธีการที่น่าสงสารยังคงมีความหวังสุดท้ายของการกู้คืน - พระเจ้า ยอมรับว่าเขาไม่หลอก มีคำอธิบายของฉัน มันของ
" อวยพรฉัน พูล อะไรพาคุณมาที่นี่ " เขาร้อง แล้ว การดูวินาทีที่เขา , " สิ่งที่ ails คุณ ? " เขาเสริม " คือหมอป่วย "
" นาย Utterson กล่าวว่า " คน " มีอะไร "
นั่ง และที่นี่มีไวน์ให้คุณสักแก้ว " ทนายกล่าว" ตอนนี้ ใช้เวลาของคุณและบอกฉันมาตรงๆ ว่าคุณต้องการอะไร "
" คุณรู้จักหมอธี ครับ " ตอบ พูล " และวิธีการที่เขาจะปิดตัวเอง เขาเงียบไปอีก ในตู้ และฉันไม่ชอบเลย ครับ ผมหวังว่าผมอาจจะตายถ้าฉันไม่ชอบมัน นาย Utterson ครับ ผมกลัว "
" ตอนนี้ คนดีของผม " ทนายความกล่าวว่า " ต้องชัดเจน คุณจะกลัวอะไร ? "
" ผมกลัว ประมาณ 1 สัปดาห์" กลับ Poole อย่างดื้อรั้นไม่เชื่อฟังถาม " ฉันสามารถรับมันได้อีกต่อไป "
ผู้ชายหน้าตาออกแยะเบื่อคำพูดของเขา ; ลักษณะของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่แย่ลง และยกเว้นตอนที่เขาประกาศก่อนความหวาดกลัวของเขา เขาไม่เคยมองทนายความในหน้า แม้กระทั่งตอนนี้ เขานั่งอยู่กับแก้วไวน์ untasted บนเข่าของเขา ตาของเขาที่มุมของพื้น" ผมทนไม่ได้อีกต่อไป " เขาย้ำ .
" มา " ทนายความกล่าวว่า , " ผมเห็นคุณมีบางสาเหตุ พูล ผมเห็นมีบางอย่างจริงจังผิดปกติ ลองบอกมาสิว่ามันเป็น "
" ผมคิดว่ามีการเล่นเหม็น " ว่า พลู แคว .
" เล่นขี้โกง ! " ร้องไห้ทนายจัดการที่ดีมากและค่อนข้างมีแนวโน้มที่จะหงุดหงิดในผล " อะไรในกอไผ่ ? แล้วผู้ชายคนนั้นหมายถึงอะไร "
" ผมไม่กล้าพูดครับ " เขาตอบ " แต่เธอจะตามไปด้วยและดูสำหรับตัวคุณเอง "
นาย Utterson แค่ตอบก็จะเพิ่มขึ้นและได้รับหมวกและเสื้อคลุมของเขาดี แต่เขาสังเกตและสงสัยเพราะโล่งอกที่ปรากฏบนใบหน้าของพ่อบ้าน และบางทีมีไม่น้อยที่ไวน์ยัง untasted เมื่อเขาวางมันลงตาม
มันเป็นป่า เย็นคืนตามฤดูกาลของเดือนมีนาคมกับพระจันทร์สีซีด , นอนบนหลังของเธอราวกับลมก็เอียง และบินความหายนะของโปร่ง บาง และเนื้อดีมากที่สุดและ lawny พื้นผิว ลมทำให้พูดยาก และด่างในเลือดลงในหน้า มันดูเหมือนจะกวาดถนนผิดปกติเปล่าของผู้โดยสาร นอกจากนี้ นาย Utterson คิดว่าเขาไม่เคยเห็นส่วนนั้นของลอนดอนร้างมากเขาอาจจะต้องการอย่างอื่น ; ไม่เคยในชีวิตของเขาที่เขาได้มีสติคมชัดมาก ให้เห็นและสัมผัสสิ่งมีชีวิตเพื่อนของเขา การต่อสู้ที่เขาอาจจะ มีเกิดแก่จิตใจของเขาบดความคาดหมายของหายนะ ตาราง , เมื่อพวกเขาได้มี ทั้งหมดเต็มรูปแบบของลมและฝุ่น และต้นไม้บาง ใน สวน เฆี่ยนตัวเองไปตามราว พลูใครมีเก็บไว้ทุกวิธีก้าวหรือสองข้างหน้า ตอนนี้ดึงขึ้นในช่วงกลางของถนน และทั้งๆ ที่เสียดสีอากาศ ถอดหมวกของเขาและถูหน้าผากด้วยผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสีแดง แต่ทั้งหมดที่เร่งรีบของเขา cowing เหล่านี้ไม่ใช่ดิวส์ของการออกแรงที่เขาทิ้งไป แต่ความชื้นของบีบคอเจ็บปวด ใบหน้าของเขาขาวและเสียงของเขา ตอนที่เขาพูดรุนแรงและเสีย .
" เอ่อ ครับ " เขากล่าว " เราอยู่ที่นี่ และพระเจ้าประทานมีอะไรผิดปกติ "
" เอเมน , พูล , " ทนายความกล่าวว่า
เพราะฉะนั้นผู้รับใช้ล้มในลักษณะปกป้องมาก ; ประตูถูกเปิดบนโซ่ และเสียงเรียกจากภายใน " คือ ว่า คุณ พูล ? "
" ไม่เป็นไร " บอกว่า พูล " เปิดประตู " ฮอลล์ เมื่อพวกเขาป้อนมันก็สดใสสว่างขึ้นไฟถูกสร้างขึ้นสูง และเกี่ยวกับครอบครัวทั้งหมดของข้าราชการทั้งหญิงและชาย ยืนเบียดเสียดกัน ด้วยกัน เหมือนฝูงแกะ ในสายตาของนาย Utterson , แม่บ้านเข้าไปโวยวาย ร้องครวญคราง และทำอาหาร ร้องว่า " ขอให้พระเจ้า ! ก็นาย Utterson " วิ่งไปข้างหน้าราวกับจะพาเขาไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ .
" อะไร ? คุณทั้งหมดที่นี่ " ทนายกล่าวกระเง้ากระงอด . " มากผิดปกติ ,ไม่สมควรเลย หลักการของคุณจะไกลจาก . . . "
" พวกเขาก็กลัวว่า " พูล .
เงียบว่างตาม ไม่มีใครคัดค้าน มีเพียงแม่บ้านยกขึ้นเสียงของเธอ และตอนนี้ ร้องไห้เสียงดัง
" ถือลิ้น ! " พูลกล่าวว่าเธอกับความดุร้ายของสำเนียงที่ไปของเขาเอง jangled เส้นประสาท และแน่นอน เมื่อหญิงสาวได้กะทันหันขึ้นหมายเหตุคร่ำครวญของเธอพวกเขาได้เริ่มต้นทั้งหมดและหันไปทางประตูด้านในด้วยใบหน้าของความคาดหวังที่น่ากลัว " และตอนนี้ ต่อ " พ่อบ้านเรียกมีด บอย " ถึงหนูเทียน และเราจะได้รับนี้ผ่านมืออีกครั้ง จากนั้นเขาได้ขอร้องให้นาย Utterson ตามเขา และนำวิธีสวนกลับ .
" แล้วครับ " เขากล่าว " คุณมาเป็น ค่อย ๆ เท่าที่คุณสามารถ ผมต้องการให้คุณฟังและผมไม่อยากให้คุณได้ยิน ดูที่นี่ครับ ถ้าเขาถามคุณ ไม่ไป "
นาย Utterson เส้นประสาทที่ unlooked ยกเลิก ให้ไอ้บ้านั่นเกือบทำให้เขาจากความสมดุลของเขา แต่เขาจะรวบรวมความกล้า และตามพ่อบ้านในอาคารปฏิบัติการและผ่านโรงหนังราคาประหยัด กับไม้ของกล่องและขวดเพื่อเท้าของบันได ที่นี่พูล motioned เขายืนบนด้านหนึ่งและฟัง ในขณะที่ตัวเขาเอง การลงเทียน และ สร้างดีและชัดเจน เรียกความละเอียดของเขา ถูกขั้นตอน และเคาะกับมือค่อนข้างไม่แน่นอนบนเบสสีแดงของประตูตู้ .
" นาย Utterson ครับ ขอ ดู คุณ " เขา เรียกว่า และแม้ในขณะที่เขาทำเช่นนั้นอีกครั้งอย่างรุนแรงลงนามกับทนายความเพื่อให้หู .
เสียงตอบจากภายใน : " บอกเค้าว่าผมไม่สามารถเห็นใด ๆ หนึ่ง มันบอกว่า เย .
" ขอบคุณครับ " ว่า พลู กับบันทึกของบางอย่างเช่น ชัยชนะของเขา และเอาเทียนของเขาเขานำนาย Utterson ข้ามกลับมาบ้านและเข้าไปในครัวใหญ่ที่ยิงออกไปและด้วงกำลังกระโจนอยู่บนชั้น .
" ครับ" เขากล่าวว่า มองนาย Utterson ในสายตา " นั่นเป็นเสียงของอาจารย์ของข้า "
" มันดูเหมือนจะเปลี่ยนไป " ตอบทนาย ซีดมาก แต่ให้มองหาดู .
" ที่เปลี่ยนไป ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้น " บอกว่า พ่อบ้าน " ฉันไม่ได้ยี่สิบปีในบ้านของชายคนนี้จะหลอกเกี่ยวกับเสียงของเขา ไม่ครับ หลักการทำไปด้วย เขาก็ทำ ไป 8 วันที่ผ่านมาเมื่อเราได้ยินเขาร้องออกพระนามของพระเจ้า และคนที่อยู่ในนั้นแทนเขา และทำไมมันอยู่นั้น เป็นสิ่งที่ร้องไห้เพื่อสวรรค์ นาย Utterson ! "
" นี่เป็นเรื่องแปลกเรื่องพูล ; นี้จะค่อนข้างป่าเทพนิยาย เพื่อนของฉัน " กล่าวว่า นาย Utterson กัดนิ้วของเขา " สมมติว่ามันเป็นอย่างที่คุณว่า หาก ดร. มี - เอ่อ ฆาตกรรม สิ่งที่อาจทำให้ฆาตกรอยู่ที่ไม่เก็บน้ำ ไม่ยกย่องตัวเองให้เหตุผล "
" นาย Utterson คุณเป็นคนที่ยากที่จะตอบสนอง แต่ฉันจะทำมัน " บอกว่า พูล " ทั้งหมดนี้เป็นสัปดาห์สุดท้าย ( คุณต้องรู้ว่า เขาหรือ หรืออะไรก็ตามที่อยู่ในตู้ได้ร้องไห้ทั้งกลางวันและกลางคืน สำหรับบางประเภทของยา และไม่สามารถทำให้จิตใจของเขา มันคือบางครั้งทางของเขา - ปริญญาโทคือการเขียนคำสั่งบนแผ่นกระดาษและโยนมันบนบันได เราไม่ได้มีอะไรในสัปดาห์นี้กลับมา แต่เอกสาร และประตูปิด และอาหารมากเหลือที่จะลักลอบเข้ามาเมื่อไม่มีใครกำลังมองหา ดีครับ ทุก ๆวัน เอ และสองและสามครั้งในวันเดียวกัน ได้มีคำสั่ง และร้องเรียนและฉันก็ถูกส่งไปบินทั้งหมดขายส่งนักเคมีในเมือง ทุกครั้งที่ผมนำกลับมา จะมีกระดาษอื่นบอกมาคืน เพราะมันไม่บริสุทธิ์ และ อื่น เพื่อ บริษัท ที่แตกต่างกัน ยาเสพติดนี้คือต้องการขมเลยครับ ไม่ว่า . . . . . . "
" คุณใด ๆของเอกสารเหล่านี้ " ขอให้นาย Utterson .
พูลรู้สึกในกระเป๋าของเขาและส่งออกหมายเหตุย่นมากซึ่งทนายดัดใกล้เทียน อย่างระมัดระวังตรวจสอบ เนื้อหาของรันจึง : " ดร. ขวัญคำชมของเขา Messrs . กระเพาะปลา เขามั่นใจว่าพวกเขา ตัวอย่างล่าสุดของพวกเขาไม่บริสุทธิ์และค่อนข้างไร้ประโยชน์สำหรับวัตถุประสงค์ในปัจจุบันของเขา ใน ปี 18 - ดร. ซื้อปริมาณที่ค่อนข้างใหญ่ จาก 4 เมตร ตอนนี้เขาขอร้องให้ค้นหาที่มีความขยันหมั่นเพียรดูแลและควรมีคุณภาพเดียวกันเป็นซ้าย เพื่อส่งต่อให้กับเขาทันที ค่าใช้จ่ายจะไม่พิจารณา ความสำคัญของการ นี้ ดร. จะไม่สามารถที่พูดเกินจริง " ดังนั้นไกลตัวอักษรวิ่งใจเย็นพอ แต่ที่นี่มีการพูดละล่ำละลักอย่างฉับพลันของปากกา อารมณ์ของผู้เขียนได้หักหลวม " ให้ตายสิ " เขาเพิ่ม , " หาของเก่า "
" นี่คือข้อความแปลก ๆ "Utterson และแล้วอย่างรวดเร็ว , " คุณมาเพื่อให้มันเปิด "
" ผู้ชายที่ มอ เป็นหลักครับ และโกรธ เขาโยนมันมาให้ฉันอย่างสกปรกมาก , " กลับพูล .
" นี้จะเด็ดหมอมือ , คุณรู้มั้ย ? " ทนายกลับมา .
" ฉันคิดว่ามันดูเหมือน " บอกว่า คนใช้ค่อนข้าง sulkily และแล้ว เสียงอีก แต่ที่สำคัญมือเขียน " เขากล่าวว่า" ผมเห็นเขา "
" เห็นเขา ? " ซ้ำนาย Utterson . " งั้นเหรอ ? "
" นั่นแหละ ! " บอกว่า พูล " มันเป็นแบบนี้ ผมเข้ามาสู่โรงละคร จากสวน ดูเหมือนเขาจะแอบออกไปตามหายา หรืออะไรก็แล้วแต่ เพราะประตูตู้เปิดอยู่ และมีเขาอยู่ที่ปลายสุดของห้องของขุดลัง เขาเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อตอนที่ฉันมา ให้เหมือนร้องไห้และวิปปิ้งขึ้นบันไดไปที่ตู้ มันเป็น แต่นาทีที่ฉันได้เห็นเขา แต่ผมยืนอยู่บนหัวของฉันเหมือนปากกาขนนก . ท่านครับ ถ้าเป็นเจ้านายของฉัน ทำไมเขาหน้ากากบนใบหน้าของเขา ถ้าเป็นเจ้านายของฉัน ทำไมเขาถึงร้องไห้ออกมาเหมือนหนู และหนีจากฉันได้เหรอ ? ข้าจะรับใช้เขานานพอ แล้ว . . . . . . . " เขาหยุดและผ่านมือผ่านใบหน้าของเขา .
" ทั้งหมดนี้เป็นสถานการณ์ที่แปลกมาก" กล่าวว่า นาย Utterson " แต่ผมว่าผมเริ่มเห็นแสงสว่าง ของท่านอาจารย์ พลู เป็นสมถะ seised กับหนึ่งในบรรดาโรคที่ทั้งทรมานและบิด ผู้บาดเจ็บ ดังนั้น สำหรับทุกเรื่องที่ผมรู้ การทำให้เสียงของเขา ดังนั้นหน้ากากและการหลีกเลี่ยงจากเพื่อนๆ เพราะ เขากระตือรือร้นที่จะหายาเสพติดนี้โดยวิธีการที่น่าสงสารยังคงมีความหวังสุดท้ายของการกู้คืน - พระเจ้า ยอมรับว่าเขาไม่หลอก มีคำอธิบายของฉัน มันของ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- take your time with children
- こんにちはの
- Start something new
- Re-install printer 122tthos1 via the Loc
- The pH of the settled greywater was adju
- ชีวิตความฝันการเดินทาง
- เดินทางปลอดภัย และคิดถึงฉันด้วย
- ฉันไม่ต้องการ
- Luhan still follows Kris on Weibo
- ฝนใกล้จะตก
- ทำทุกอย่างในแต่ละวันให้ดีที่สุด
- こんにち
- หิว
- DHG
- it's amazing to think that racks of serv
- Thanks for the beautiful pics
- Dare you
- you know in my life i never alove man
- ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
- Allow
- こんに
- My friends say that music universal bori
- ไม่อยากให้เวลานั้นมาถึง
- what he did to me
