ศิลปะการเต้นรำ (หรือเรียกว่า Tiaowu หรือ เที่ยวอู่ ในภาษาจีน) ของประเทศสิงคโปร์ประกอบด้วยรูปแบบการเต้นรำแบบดั้งเดิมและแบบร่วมสมัย นับเป็นประเทศที่มีประวัติศาสตร์ค่อนข้างน้อยในเรื่องศิลปะการเต้นรำแบบแปลกใหม่ วิจิตรบรรจง และเชี่ยวชาญ อัตลักษณ์ของประเทศสิงคโปร์ผ่านศิลปะการเต้นรำถือเป็นอีกหนึ่งความท้าทาย ซึ่งมักพัฒนาจากการรับรู้จากภายนอก มากกว่าการรับรู้และตระหนักถึงความคิดสร้างสรรค์ที่ได้มีมาแต่เดิมภายในท้องถิ่น ศิลปะการเต้นรำสองประเภทที่เป็นที่นิยมมากที่สุดในสิงคโปร์ คือ การเต้นเชิดสิงโต (Chinese Lion Dance) และ บังสาวัน (Bangsawan) ซึ่งเป็นละครร้องแบบโอเปร่าของมาเลย์ที่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานมาเลย์ หรือนิยายเกี่ยวกับความรักและการทรยศหักหลัง