It was a windy day. The mailman bar

It was a windy day.

The mailman barely made it to the front door. When the door opened, Mrs. Pennington said, "hello", but, before she had a real chance to say "thank you", the mail blew out of the mailman's hands, into the house and the front door slammed in his face. Mrs. Pennington ran to pick up the mail.

"Oh my," she said.

Tommy was watching the shutters open and then shut, open and then shut.

"Mom," he said, "may I go outside?"

"Be careful," she said. "It's so windy today."

Tommy crawled down from the window-seat and ran to the door. He opened it with a bang. The wind blew fiercely and snatched the newly recovered mail from Mrs. Pennington's hands and blew it even further into the house.

"Oh my," she said again. Tommy ran outside and the door slammed shut.

Outside, yellow, gold, and red leaves were leaping from swaying trees, landing on the roof, jumping off the roof, and then chasing one another down the street in tiny whirlwinds of merriment.

Tommy watched in fascination.

"If I was a leaf, I would fly clear across the world," Tommy thought and then ran out into the yard among the swirl of colors.

Mrs. Pennington came to the front porch.

"Tommy, I have your jacket. Please put it on."

However, there was no Tommy in the front yard.

"Tommy?"

Tommy was a leaf. He was blowing down the street with the rest of his play-mates.

A maple leaf came close-by, touched him and moved ahead. Tommy met him shortly, brushed against him, and moved further ahead. They swirled around and around, hit cars and poles, flew up into the air and then down again.

< 2 >
"This is fun," Tommy thought.

The maple leaf blew in front of him. It was bright red with well-defined veins. The sun-light shone through it giving it a brilliance never before seen by a little boy's eyes.

"Where do you think we are going?" Tommy asked the leaf.

"Does it matter?" the leaf replied. "Have fun. Life is short."

"I beg to differ," an older leaf said suddenly coming beside them. "The journey may be short, but the end is the beginning."

Tommy pondered this the best a leaf could ponder.

"Where do we end up?"

"If the wind blows you in that direction," the old leaf said, "you will end up in the city dump."

"I don't want that," Tommy said.

"If you are blown in that direction, you will fly high into the air and see things that no leaf has seen before."

"Follow me to the city dump," the maple leaf said. "Most of my friends are there."

The wind blew Tommy and the maple leaf along. Tommy thought of his choices. He wanted to continue to play.

"Okay," Tommy said, "I will go with you to the dump."

The winds shifted and Tommy and the leaf were blown in the direction of the city dump.

The old leaf didn't follow. He was blown further down the block and suddenly lifted up high into the air.

"Hey," he called out, "the sights up here. They are spectacular. Come and see."

< 3 >
Tommy and the maple leaf ignored him.

"I see something. I see the dump." The old leaf cried out. "I see smoke. Come up here. I see fire."

"I see nothing," the maple leaf said.

Tommy saw the fence that surrounded the city dump. He was happy to be with his friend. They would have fun in the dump.

Suddenly, a car pulled up. It was Tommy's mom. Mrs. Pennington wasn't about to let her little boy run into the city dump.

"Not so fast," she said getting out of the car. "You are not allowed to play in there. Don't you see the smoke?"

Tommy watched the maple leaf blow against the wall and struggle to get over. He ran over to get it but was unable to reach it.

Mrs. Pennington walked over and took the leaf. She put it in her pocket.

"There," she said, "it will be safe until we get home."

Tommy smiled, ran to the car and got in. He rolled down the back window and looked up into the sky. He wondered where the old leaf had gone. Perhaps one day he would see what the old leaf had seen - perhaps.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันวินดี้ได้ แก่แทบไม่ทำให้ประตูหน้า เมื่อประตู เปิด นาง Pennington กล่าว "สวัสดี" แต่ ก่อนเธอมีจริงโอกาสที่กล่าวคำ "ขอบคุณ" จดหมายได้พัดออกจากมือของแก่ เข้าไปในบ้านและประตูหน้าที่ถาโถมในหน้าที่ นาง Pennington วิ่งไปรับจดหมาย "โอ้ ฉัน, " เธอกล่าว ทอมดูบานเกล็ดที่เปิดแล้ว ปิด เปิด และปิดแล้ว "แม่ เขากล่าวว่า "อาจฉันไป " "ระวัง เธอกล่าว "ได้ดังนั้นวินดี้วันนี้" ทอมมี่ตระเวนลงจากหน้าต่างนั่ง และวิ่งไปประตู เขาเปิดมัน ด้วยความ ลมได้พัดถึงพริกถึงขิง และกระชากจดหมายใหม่กู้จากมือนาง Pennington และได้พัดมันยิ่งเข้าบ้าน "โอ้ ฉัน, " เธอกล่าวอีก ทอมมี่วิ่งนอกและถาโถมปิดประตู ภายนอก สีเหลือง สีทอง และสีแดงใบได้กระโจนจากต้นต้นไม้ เชื่อมโยงไปถึงบนหลังคา กระโดดออกจากหลังคา แล้ว ไล่คนอื่นลงบนถนนใน whirlwinds เล็ก ๆ ของ merriment ทอมดูเสน่ห์ "ถ้าไม่เป็น ฉันจะบินชัดเจนทั่วโลก ทอมมี่คิด และวิ่งออกไปยังลานระหว่างหมุนสี นาง Pennington มาถึงระเบียงด้านหน้า "ทอมมี่ แล้วเสื้อของคุณ กรุณาเก็บไว้ในนั้น" อย่างไรก็ตาม มีทอมมี่ไม่ในลานด้านหน้า "ทอม" ทอมมี่เป็นใบไม้ เขาถูกเป่าลงบนถนนที่เหลือเล่นเพื่อน ๆ ใบเมเปิ้ลมาโดย สัมผัสเขา และย้ายไปข้างหน้า ทอมมี่พบเขาทาสีไม่ช้า เขา และย้ายต่อไปข้างหน้า พวกเขา swirled รอบ ๆ และรอบ ๆ ตีรถยนต์และเสา บินขึ้นไปในอากาศ แล้วลงอีก< 2 > "นี่คือความสนุก ทอมมี่คิด ใบเมเปิ้ลได้พัดหน้าเขา มันแดงก่ำ ด้วยเส้นเลือดโดย แสงอาทิตย์ shone ผ่านมันให้มันมีความหมายไม่ว่าจะเห็นตาของชาย "คุณคิดว่า เราจะไปหรือไม่" ทอมมี่ถามใบ "เป็นเรื่องสำคัญ" ใบตอบกลับ "มีความสนุกสนาน ชีวิตนั้นสั้น" "ผมขอแตกต่าง ใบเก่าที่กล่าวมาก็อยู่ด้านข้าง "การเดินทางอาจสั้น แต่ตอนท้ายเป็นต้น" ทอมมี่ pondered นี้ส่วนใบไม้สามารถไตร่ตรอง "ที่ทำเราเอย" "ถ้าลมพัดคุณในทิศทางที่ ใบเก่ากล่าวว่า "คุณจะท้ายในถ่ายโอนข้อมูลเมือง " "ไม่ต้องการที่ ทอมกล่าว "ถ้าคุณจะพัดในทิศทางนั้น คุณจะบินไปในอากาศสูง และดูสิ่งที่ใบไม่ได้เห็นมาก่อน" ใบเมเปิ้ลกล่าวว่า "ทำตามฉันจะถ่ายโอนข้อมูลเมือง "ส่วนใหญ่ของเพื่อนของฉันจะมี" ลมพัดทอมมี่และใบไม้เมเปิลตาม ทอมคิดว่า ตัวเลือกของเขา จะต้องทำการเล่นต่อไป "เอาล่ะ ทอมกล่าวว่า "ฉันจะไปกับคุณเพื่อถ่ายโอนข้อมูล" ลมเปลี่ยน และทอมมี่และใบที่พัดในทิศทางของการถ่ายโอนข้อมูลเมือง ใบเก่าไม่ได้ทำตาม เขาถูกเป่าเพิ่มเติม ลงในบล็อก และก็ยกขึ้นสูงไปในอากาศ "Hey เขาเรียก "สถานที่ท่องเที่ยวที่นี่ พวกเขาจะงดงาม มา และดู"< 3 > ทอมมี่และใบไม้เมเปิลละเว้นเขา "ฉันเห็นบางสิ่งบางอย่าง เห็นการถ่ายโอนข้อมูล" ใบเก่าทูล "เห็นควัน มาที่นี่ เห็นไฟ " ใบเมเปิ้ลกล่าวว่า "เห็นอะไร ทอมมี่เห็นรั้วที่ล้อมรอบการถ่ายโอนข้อมูลเมือง เขามีความสุขให้กับเพื่อนของเขา พวกเขาจะมีความสนุกสนานในการถ่ายโอนข้อมูล ทันใดนั้น รถลากขึ้น แม่ของทอมได้ นาง Pennington ไม่ได้จะ ให้ชายของเธอทำงานในการถ่ายโอนข้อมูลเมือง "ไม่อย่างรวดเร็ว เธอกล่าวว่า เดินทางออกจากรถ "คุณไม่ได้เล่นในมี ไม่คุณดูควัน" ทอมดูเมเปิ้ลใบพัดกับผนัง และต่อสู้ที่ได้รับมากกว่า เขาวิ่งผ่านไปได้ แต่ไม่สามารถเข้าถึงได้ นาง Pennington เดินผ่าน และเอาใบ เธอใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ "มี เธอกล่าวว่า "คุณจะปลอดภัยจนกว่าเราได้รับบ้าน " ทอมมี่ยิ้ม วิ่งรถ และมี เขาสะสมลงหน้าต่างหลัง และมองขึ้นไปยังท้องฟ้า เขาสงสัยว่า ที่ใบเก่าก็หายไป บางทีวันหนึ่งเขาจะเห็นว่าใบเก่าเห็น - ที

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นวันที่มีลมแรง. บุรุษไปรษณีย์แทบจะไม่ทำให้มันไปที่ประตูหน้า เมื่อประตูเปิดนางเพนนิงตันกล่าวว่า "สวัสดี" แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสที่จะพูด "ขอบคุณ" จดหมายพัดออกจากมือของบุรุษไปรษณีย์ที่เข้าไปในบ้านและประตูหน้ากระแทกบนใบหน้าของเขา นางเพนนิงตันวิ่งไปรับจดหมาย. "โอ้ฉัน" เธอกล่าว. ทอมมี่ดูบานประตูหน้าต่างที่เปิดแล้วปิดเปิดและปิด. "แม่" เขากล่าวว่า "ผมอาจจะออกไปข้างนอก?" "โปรดใช้ความระมัดระวัง ," เธอพูด. "มันมีลมแรงดังนั้นวันนี้." ทอมมี่คลานลงมาจากหน้าต่างที่นั่งและวิ่งไปที่ประตู เขาเปิดมันโครมคราม ลมพัดอย่างรุนแรงและคว้าจดหมายฟื้นขึ้นใหม่จากมือนางเพนนิงตันและเป่ามันให้ดียิ่งขึ้นเข้าไปในบ้าน. "โอ้ฉัน" เธอกล่าวอีกครั้ง ทอมมี่วิ่งข้างนอกและประตูปิด slammed. นอกสีเหลืองทองและใบสีแดงกระโดดจากต้นไม้ที่ไหวเชื่อมโยงไปถึงบนหลังคากระโดดลงมาจากหลังคาแล้วไล่อีกคนหนึ่งลงบนถนนในแผดเผาเล็ก ๆ ของความสนุกสนาน. ทอมมี่เฝ้าดู ในเสน่ห์. "ถ้าฉันเป็นใบที่ผมจะบินชัดเจนทั่วโลก" ทอมมี่คิดและจากนั้นก็วิ่งออกไปที่ลานหมู่หมุนของสี. นาง เพนนิงตันมาถึงระเบียงด้านหน้า. "ทอมมี่ผมมีเสื้อของคุณ. โปรดวางไว้บน." อย่างไรก็ตามไม่มีทอมมี่ในสนามหน้าบ้าน. "ทอมมี่" ทอมมี่เป็นใบ เขาได้รับการเป่าลงบนถนนกับส่วนที่เหลือของการเล่นเพื่อนร่วมของเขา. ใบเมเปิ้ลเข้ามาใกล้โดยสัมผัสเขาและเดินไปข้างหน้า ทอมมี่ได้พบกับเขาในไม่ช้าแปรงกับเขาและย้ายต่อไปข้างหน้า พวกเขาหมุนวนไปรอบ ๆ และรอบตีรถยนต์และเสาบินขึ้นไปในอากาศแล้วลงมาอีกครั้ง. <2> "นี่คือความสนุก" ทอมมี่คิดว่า. ใบเมเปิ้ลพัดในด้านหน้าของเขา มันเป็นสีแดงสดใสมีเส้นเลือดที่ดีที่กำหนด ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านมันให้มันเป็นความหมายที่ไม่เคยเห็นมาก่อนโดยตาของเด็กน้อย. "คุณคิดว่าเราจะไปที่ไหน?" ทอมมี่ขอใบ. "มันไม่สำคัญว่า?" ใบตอบ "มีความสนุกสนาน. ชีวิตสั้น." "ผมขอแตกต่างกัน" ใบเก่ากล่าวว่าจู่ ๆ ก็มาอยู่ข้างๆ "การเดินทางอาจจะสั้น ๆ แต่ท้ายที่สุดก็คือจุดเริ่มต้น." ทอมมี่ครุ่นคิดนี้ที่ดีที่สุดใบสามารถไตร่ตรอง. "เราจะจบลงที่ไหน?" "ถ้าลมพัดคุณไปในทิศทางที่" ใบเก่ากล่าวว่า " คุณจะจบลงในการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. "" ฉันไม่ต้องการที่ "ทอมมี่กล่าวว่า." ถ้าคุณถูกลมพัดปลิวไปในทิศทางที่คุณจะบินสูงขึ้นไปในอากาศและดูสิ่งที่ไม่มีใบได้เห็นมาก่อน. "" Follow me เพื่อการถ่ายโอนข้อมูลเมือง "เมเปิ้ลกล่าวว่า "ส่วนใหญ่ของเพื่อนของฉันมี." ลมพัดทอมมี่และใบเมเปิลพร้อม ทอมมี่คิดว่าการเลือกของเขา เขาต้องการที่จะยังคงเล่น. "โอเค" ทอมมี่กล่าวว่า "ผมจะไปกับคุณในการถ่ายโอนข้อมูล." ลมเปลี่ยนและทอมมี่และใบถูกลมพัดปลิวไปในทิศทางของการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. ใบเก่าไม่ได้ทำตาม . เขาได้รับการเป่าต่อไปลงบล็อกและจู่ ๆ ยกสูงขึ้นไปในอากาศ. "เฮ้" เขาเรียกว่าออก "สถานที่ท่องเที่ยวที่นี่. พวกเขามีความงดงาม. มาดู." <3> ทอมมี่และใบเมเปิ้ลไม่สนใจเขา"ผมเห็นบางสิ่งบางอย่าง. ผมเห็นการถ่ายโอนข้อมูล." ใบเก่าร้องออกมา "ผมเห็นควัน. มาที่นี่. ฉันเห็นไฟ." "ผมเห็นอะไรเลย" เมเปิ้ลกล่าวว่า. ทอมมี่เห็นรั้วล้อมรอบว่าการถ่ายโอนข้อมูลเมือง เขามีความสุขที่จะอยู่กับเพื่อนของเขา พวกเขาจะมีความสนุกสนานในการถ่ายโอนข้อมูล. ทันใดนั้นรถดึงขึ้น มันเป็นแม่ของทอมมี่ นางเพนนิงตันไม่ได้เกี่ยวกับที่จะปล่อยให้เด็กเล็ก ๆ ของเธอวิ่งเข้ามาในการถ่ายโอนข้อมูลเมือง. "ไม่เร็วมาก" เธอกล่าวได้รับออกมาจากรถ "คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นในมี. คุณไม่เห็นควันได้หรือไม่" ทอมมี่ดูพัดใบเมเปิ้ลกับผนังและการต่อสู้จะได้รับมากกว่า เขาวิ่งไปจะได้รับมัน แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปถึงมัน. นาง เพนนิงตันเดินไปและเอาใบ เธอใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ. "มี" เธอกล่าว "มันจะปลอดภัยจนกว่าเราจะได้รับที่บ้าน." ทอมมี่ยิ้มวิ่งไปที่รถและได้ใน. เขากลิ้งลงหน้าต่างหลังและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาสงสัยที่ใบเก่าได้หายไป บางทีวันหนึ่งเขาจะได้เห็นสิ่งที่ใบเก่าที่เคยเห็น - บางที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนั้นเป็นวันที่ลมแรง

บุรุษไปรษณีย์แทบจะทำมันถึงหน้าประตู เมื่อประตูเปิดออก คุณเพนนิงตัน กล่าวว่า " สวัสดี " แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสที่จะพูด " ขอบคุณ " จดหมายระเบิดออกจากมือของบุรุษไปรษณีย์ เข้าไปในบ้านและประตูปิดใส่หน้าเขา คุณเพนนิงตันวิ่งไปรับจดหมาย

" โอ้ " เธอกล่าว

ทอมมี่มองบานประตูเปิดแล้วปิดเปิดแล้วปิด แม่

" , " เขากล่าวว่า " ผมจะออกไปข้างนอก ?

" ระวัง " เธอกล่าว มันลมแรงดังนั้นวันนี้ "

ทอมมี่คลานลงไปจากหน้าต่าง ที่นั่ง และวิ่งไปที่ประตู เขาเปิดมันมีบาง ลมพัดอย่างรุนแรงและกระชากใหม่กู้คืนจดหมายจากมือของนาง เพนนิงตัน และพัดมันยิ่งขึ้นในบ้าน

" โอ้ " เธอกล่าวอีกครั้ง ทอมมี่วิ่งออกไปข้างนอก แล้วประตูก็ปิด

นอก สีเหลือง สีทอง และ ใบไม้สีแดงกระโจนจากต้นไม้แกว่ง ลงบนหลังคา กระโดดลงมาจากหลังคา แล้วไล่กันบนถนนในความปั่นป่วนเล็กๆ หสน .

ทอมมี่ดูน่าหลงใหล

" ถ้าผมเป็นใบ ผมจะบินข้ามโลก " ทอมมี่คิดแล้ววิ่งออกไปที่ลานระหว่างหมุนสี

คุณเพนนิงตันมาที่หน้าระเบียง
.
" ทอมมี่ ผมมีเสื้อของคุณ กรุณาใส่ "

แต่ไม่มีทอมมี่หน้าบ้าน

" ทอมมี่ " ?

เขาคือใบไม้ เขาเป่าลงบนถนนกับส่วนที่เหลือของเพื่อนเล่นของเขา

ใบไม้มาปิดด้วย สัมผัสเขาและย้ายไปข้างหน้า ทอมมี่เจอเขาไม่นาน แปรงกับเขาและย้ายต่อไปข้างหน้า พวกเขา swirled รอบๆ , ตีรถยนต์และเสาบินขึ้นไปในอากาศแล้วลงอีก

< 2 >
" สนุก " ทอมมี่คิด

ใบเมเปิ้ลระเบิดต่อหน้าเขา มันเป็นสีแดงสดใสที่มีต่อเส้นเลือด แสงตะวันส่องผ่านให้มันโชติช่วงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน โดยดวงตาเด็กน้อย

" เธอคิดว่าเราจะไปไหน ? " ทอมมี่ถามใบ

" เรื่องอะไร ? " ใบตอบกลับ " . มีความสนุกสนาน ชีวิตสั้น

"" ผมไม่เห็นด้วย " ใบเก่า เขาก็มาอยู่ข้างๆ " การเดินทางอาจจะสั้น แต่จุดจบคือจุดเริ่มต้น "

เขา pondered นี้ดีที่สุด ใบไม้อาจจะครุ่นคิด

" เราไม่มีที่สิ้นสุด ?

" ถ้าลมพัดในทิศทางที่ " ใบเก่ากล่าวว่า " คุณจะสิ้นสุดในเมืองขยะ "

" ผมไม่ต้องการแบบนั้น , " ทอมมี่พูด

" ถ้าคุณพัดในทิศทางนั้นคุณจะบินสูงขึ้นไปในอากาศ และเห็นสิ่งที่ไม่มีใบได้เห็นมาก่อน . . . "

" ตามข้าไปที่เมืองขยะ " ใบเมเปิ้ลกล่าว ส่วนใหญ่เพื่อนของฉันมี "

ลมพัดทอมมี่และใบเมเปิ้ลด้วย ทอมมี่คิดทางเลือกของเขา เขาต้องการที่จะเล่นต่อไป

" โอเค " เขากล่าวว่า " ผมจะไปกับคุณที่ทิ้ง

"ลมเปลี่ยนทอมมี่และใบพัดในทิศทางของการถ่ายโอนข้อมูลเมือง

ใบเก่า ไม่ได้ตาม เขาเป่าเพิ่มเติมลงในบล็อก และก็เชิดขึ้นสูงไปในอากาศ

" นี่ " เขาเรียก " สถานที่ท่องเที่ยวที่นี่เลย พวกเขาจะตื่นเต้น มาและดู . "

< 3 >
ทอมมี่และใบเมเปิ้ลไม่สนใจ

" ผมเห็นบางอย่าง ผมเห็นทิ้ง " ใบเก่า ร้องออกมา " ผมเห็นควันมาที่นี่ ผมเห็นไฟ "

" ไม่เห็น " ใบเมเปิ้ลบอกว่า

ทอมมี่เห็นรั้วที่ล้อมเมืองขยะ เขามีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อน พวกเขาจะมีความสนุกสนานในการถ่ายโอนข้อมูล .

อยู่ดีๆ รถดึงขึ้น มันคือแม่ของทอมมี่ คุณเพนนิงตันก็ไม่ได้ให้หล่อน เด็กน้อยวิ่งเข้าไปในเมือง ทิ้ง

" ไม่เร็ว " เธอกล่าวออกไปจากรถ" คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เล่นในนั้น คุณไม่เห็นควัน ?

ทอมมี่ดูใบไม้พัดกับผนังและการต่อสู้เพื่อให้ได้มา เขาวิ่งมาได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะเข้าถึงมัน .

คุณเพนนิงตัน เดิน ไป แล้วเอาใบ เธอใส่มันในกระเป๋าของเธอ

" , " เธอกล่าวว่า " มันจะปลอดภัย จนกว่าเราจะได้บ้าน "

ทอมมี่ยิ้ม วิ่งรถได้เขารีดลงหน้าต่างด้านหลังและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาสงสัยว่าใบเก่าก็หายไปแล้ว บางทีวันหนึ่งเขาจะดูว่าใบเก่าที่เคยเห็น
- บางที