The main outcome was the percentage

The main outcome was the percentage of subjects whose MAS score decreased by at least one grade after treatment. The TTM group had a higher percentage of subjects whose spasticity improved by at least one grade than the PT group in both types of analysis (70.8% versus 61.9% in PP analysis; 70.8% versus 50.0% in ITT analysis). However, there was no statistically significant difference between the two groups, regardless of whether it was analyzed by PP analysis (P=0.286) or ITT analysis (P=0.058) in muscles with maximal grade (Tables 2 and 3, respectively).
Figure 2 shows that, for secondary outcomes, BI scores increased significantly at Week 6 compared with baseline in both groups (P=0.008 and P=0.025 in TTM and PT groups, respectively), but no difference was found between the groups (P=0.805). Figure 3 illustrates the psychological aspects; anxiety scores in the TTM group had decreased at Week 6 compared with baseline scores (P=0.083), while the anxiety scores in the PT group had increased at Week 6 (P=0.624). However, there was no difference in the scores when the two groups were compared (P=0.144). Figure 4 shows the depression scores after treatment. The depression scores in the TTM group had decreased at Week 6 compared with baseline scores but were not significantly

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลหลักคือ เปอร์เซ็นต์ของหัวข้อที่มีคะแนนมาสลดเกรดน้อยหลังการรักษา กลุ่มจุดมีเปอร์เซ็นต์สูงของเรื่องที่มีความรู้ความเข้าใจปรับปรุงเกรดน้อยกว่ากลุ่ม PT ในทั้งสองชนิดของการวิเคราะห์ (70.8% เมื่อเทียบกับ 61.9% ใน PP วิเคราะห์ 70.8% และ 50.0% ในการวิเคราะห์มิ) อย่างไรก็ตาม มีไม่แตกต่างทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญระหว่างสองกลุ่ม ไม่ว่าจะถูกวิเคราะห์โดยวิเคราะห์ PP (P = 0.286) หรือการวิเคราะห์มิ (P = 0.058) ในกล้ามเนื้อด้วยเกรดสูงสุด (ตาราง 2 และ 3 ตามลำดับ)รูปที่ 2 แสดงว่า ผลรอง BI คะแนนเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ 6 สัปดาห์เมื่อเทียบกับพื้นฐานในทั้งสองกลุ่ม (P = 0.008 และ P = 0.025 ในกลุ่มจุดและ PT ตามลำดับ), แต่พบระหว่างกลุ่มไม่แตกต่าง (P = 0.805) รูปที่ 3 แสดงให้เห็นถึงด้านจิตใจ คะแนนความวิตกกังวลในกลุ่มจุดลดลงใน 6 สัปดาห์เปรียบเทียบกับคะแนนพื้นฐาน (P = 0.083), ใน ขณะที่มีเพิ่มคะแนนความวิตกกังวลในกลุ่ม PT ที่ 6 สัปดาห์ (P = 0.624) อย่างไรก็ตาม มีไม่แตกต่างในคะแนนเมื่อมีการเปรียบเทียบ 2 กลุ่ม (P = 0.144) รูปที่ 4 แสดงคะแนนภาวะซึมเศร้าหลังการรักษา คะแนนภาวะซึมเศร้าในกลุ่มจุดลดลงใน 6 สัปดาห์เปรียบเทียบกับคะแนนพื้นฐาน แต่ไม่มาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลหลักคือร้อยละของอาสาสมัครที่มีคะแนน MAS ลดลงอย่างน้อยหนึ่งคะแนนหลังการรักษา กลุ่มทีทีเอ็มมีสัดส่วนที่สูงของอาสาสมัครที่มีเกร็งดีขึ้นอย่างน้อยหนึ่งคะแนนมากกว่ากลุ่ม PT ในทั้งสองประเภทของการวิเคราะห์ (70.8% เมื่อเทียบกับ 61.9% ในการวิเคราะห์ PP; 70.8% เมื่อเทียบกับ 50.0% ในการวิเคราะห์ ITT) แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างสองกลุ่มไม่ว่าจะได้รับการวิเคราะห์โดยการวิเคราะห์ PP (P = 0.286) หรือการวิเคราะห์ ITT (P = 0.058) ในกล้ามเนื้อกับเกรดสูงสุด (ตารางที่ 2 และ 3 ตามลำดับ).
รูป 2 แสดงให้เห็นว่าสำหรับผลรอง BI คะแนนเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในสัปดาห์ที่ 6 เมื่อเทียบกับพื้นฐานในทั้งสองกลุ่ม (p = 0.008 และ p = 0.025 ในทีทีเอ็มและกลุ่ม PT ตามลำดับ) แต่ไม่แตกต่างกันพบระหว่างกลุ่ม (P = 0.805 ) รูปที่ 3 แสดงให้เห็นถึงแง่มุมทางจิตวิทยา คะแนนความวิตกกังวลในกลุ่มทีทีเอ็มได้ลดลงในสัปดาห์ที่ 6 เมื่อเทียบกับคะแนนพื้นฐาน (P = 0.083) ในขณะที่ความวิตกกังวลในกลุ่ม PT ได้เพิ่มขึ้นในสัปดาห์ที่ 6 (P = 0.624) แต่มีความแตกต่างกันในคะแนนเมื่อทั้งสองกลุ่มมาเปรียบเทียบ (P = 0.144) รูปที่ 4 แสดงคะแนนภาวะซึมเศร้าหลังการรักษา คะแนนภาวะซึมเศร้าในกลุ่มทีทีเอ็มได้ลดลงในสัปดาห์ที่ 6 เมื่อเทียบกับคะแนนพื้นฐาน แต่ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลหลักคือ ค่าวิชาที่มีแต่คะแนนลดลงอย่างน้อยหนึ่งเกรดหลังการรักษา กลุ่มทีทีเอ็ม มีเปอร์เซ็นต์สูงของกลุ่มตัวอย่างที่มีอาการเกร็งสูงขึ้นอย่างน้อยหนึ่งเกรดกว่า PT กลุ่มในทั้งสองประเภทของการวิเคราะห์ ( ร้อยละ 70.8 และ 61.9 ล้านบาทในการวิเคราะห์ ; PP ร้อยละ 70.8 เมื่อเทียบกับร้อยละ 50.0 ในการวิเคราะห์ ITT ) อย่างไรก็ตามไม่มีความแตกต่างระหว่างสองกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็น วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์ PP ( P = 0.286 ) หรือการวิเคราะห์ ITT ( P = 0.058 ) ในกล้ามเนื้อที่มีเกรดสูงสุด ( ตารางที่ 2 และ 3 ตามลำดับ ) .
รูปที่ 2 แสดงให้เห็นว่า สำหรับผลระดับคะแนนเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในสัปดาห์ที่ 6 บิ เมื่อเทียบกับ baseline ในทั้งสองกลุ่ม ( p = 0.008 และ P = 0.025 และในกลุ่ม PT ทีทีเอ็ม ,ตามลำดับ ) แต่ไม่มีความแตกต่างที่พบระหว่างกลุ่ม ( P = 0.805 ) รูปที่ 3 แสดงให้เห็นถึงแง่มุมทางจิตวิทยา คะแนนความวิตกกังวลในกลุ่มทีทีเอ็ม ลดลงในสัปดาห์ที่ 6 เมื่อเทียบกับคะแนนพื้นฐาน ( P = 0.083 ) ส่วนคะแนนความวิตกกังวลในกลุ่ม PT ได้เพิ่มขึ้นใน 6 สัปดาห์ ( P = 0.624 ) อย่างไรก็ตาม ไม่พบความแตกต่างของคะแนนเมื่อเปรียบเทียบ ( P = 0.144 )รูปที่ 4 แสดงอาการซึมเศร้าหลังการรักษา ภาวะซึมเศร้าคะแนนในกลุ่ม ทีทีเอ็ม ได้ลดลงในสัปดาห์ที่ 6 เมื่อเทียบกับคะแนนพื้นฐาน แต่ไม่ได้อย่างมาก