Cornelius had not three hundred pac

Cornelius had not three hundred paces to walk outside the prison to reach the foot of the scaffold. At the bottom of the staircase, the dog quietly looked at him whilst he was passing; Cornelius even fancied he saw in the eyes of the monster a certain expression as it were of compassion.

The dog perhaps knew the condemned prisoners, and only bit those who left as free men.

The shorter the way from the door of the prison to the foot of the scaffold, the more fully, of course, it was crowded with curious people.

These were the same who, not satisfied with the blood which they had shed three days before, were now craving for a new victim.

And scarcely had Cornelius made his appearance than a fierce groan ran through the whole street, spreading all over the yard, and re-echoing from the streets which led to the scaffold, and which were likewise crowded with spectators.

The scaffold indeed looked like an islet at the confluence of several rivers.

In the midst of these threats, groans, and yells, Cornelius, very likely in order not to hear them, had buried himself in his own thoughts.

And what did he think of in his last melancholy journey?

Neither of his enemies, nor of his judges, nor of his executioners.

He thought of the beautiful tulips which he would see from heaven above, at Ceylon, or Bengal, or elsewhere, when he would be able to look with pity on this earth, where John and Cornelius de Witt had been murdered for having thought too much of politics, and where Cornelius van Baerle was about to be murdered for having thought too much of tulips.

"It is only one stroke of the axe," said the philosopher to himself, "and my beautiful dream will begin to be realised."

Only there was still a chance, just as it had happened before to M. de Chalais, to M. de Thou, and other slovenly executed people, that the headsman might inflict more than one stroke, that is to say, more than one martyrdom, on the poor tulip-fancier.

Yet, notwithstanding all this, Van Baerle mounted the scaffold not the less resolutely, proud of having been the friend of that illustrious John, and godson of that noble Cornelius de Witt, whom the ruffians, who were now crowding to witness his own doom, had torn to pieces and burnt three days before.

He knelt down, said his prayers, and observed, not without a feeling of sincere joy, that, laying his head on the block, and keeping his eyes open, he would be able to his last moment to see the grated window of the Buytenhof.

At length the fatal moment arrived, and Cornelius placed his chin on the cold damp block. But at this moment his eyes closed involuntarily, to receive more resolutely the terrible avalanche which was about to fall on his head, and to engulf his life.

A gleam like that of lightning passed across the scaffold: it was the executioner raising his sword.

Van Baerle bade farewell to the great black tulip, certain of awaking in another world full of light and glorious tints.

Three times he felt, with a shudder, the cold current of air from the knife near his neck, but what a surprise! he felt neither pain nor shock.

He saw no change in the colour of the sky, or of the world around him.

Then suddenly Van Baerle felt gentle hands raising him, and soon stood on his feet again, although trembling a little.

He looked around him. There was some one by his side, reading a large parchment, sealed with a huge seal of red wax.

And the same sun, yellow and pale, as it behooves a Dutch sun to be, was shining in the skies; and the same grated window looked down upon him from the Buytenhof; and the same rabble, no longer yelling, but completely thunderstruck, were staring at him from the streets below.

Van Baerle began to be sensible to what was going on around him.

His Highness, William, Prince of Orange, very likely afraid that Van Baerle's blood would turn the scale of judgment against him, had compassionately taken into consideration his good character, and the apparent proofs of his innocence.

His Highness, accordingly, had granted him his life.

Cornelius at first hoped that the pardon would be complete, and that he would be restored to his full liberty and to his flower borders at Dort.

But Cornelius was mistaken. To use an expression of Madame de Sevigne, who wrote about the same time, "there was a postscript to the letter;" and the most important part of the letter was contained in the postscript.

In this postscript, William of Orange, Stadtholder of Holland, condemned Cornelius van Baerle to imprisonment for life. He was not sufficiently guilty to suffer death, but he was too much so to be set at liberty.

Cornelius heard this clause, but, the first feeling of vexation and disappointment over, he said to himself, -

"Never mind, all this is not lost yet; there is some good in this perpetual imprisonment; Rosa will be there, and also my three bulbs of the black tulip are there."

But Cornelius forgot that the Seven Provinces had seven prisons, one for each, and that the board of the prisoner is anywhere else less expensive than at the Hague, which is a capital.

His Highness, who, as it seems, did not possess the means to feed Van Baerle at the Hague, sent him to undergo his perpetual imprisonment at the fortress of Loewestein, very near Dort, but, alas! also very far from it; for Loewestein, as the geographers tell us, is situated at the point of the islet which is formed by the confluence of the Waal and the Meuse, opposite Gorcum.

Van Baerle was sufficiently versed in the history of his country to know that the celebrated Grotius was confined in that castle after the death of Barneveldt; and that the States, in their generosity to the illustrious publicist, jurist, historian, poet, and divine, had granted to him for his daily maintenance the sum of twenty-four stivers.

"I," said Van Baerle to himself, "I am worth much less than Grotius. They will hardly give me twelve stivers, and I shall live miserably; but never mind, at all events I shall live."

Then suddenly a terrible thought struck him.

"Ah!" he exclaimed, "how damp and misty that part of the country is, and the soil so bad for the tulips! And then Rosa will not be at Loewestein!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Cornelius ไม่สามร้อยก้าวเดินอยู่นอกคุกถึงเท้าของนั่งร้านที่ได้ ที่ด้านล่างของภายใน สุนัขอย่างเงียบ ๆ มองเขาในขณะที่เขาถูกช่วย Cornelius แม้ fancied เขาเห็นในสายตาของมอนสเตอร์นิพจน์เป็น were มันของเมตตาสุนัขอาจจะรู้ว่านักโทษคนเกือบ และบิตที่เหลือเป็นผู้ชายฟรีเท่านั้นที่สั้นกว่าวิธีจากประตูคุกเพื่อเท้าของนั่งร้าน ยิ่งเต็ม แน่นอน ได้มีคนอยากรู้อยากเห็นเหล่านี้ได้เหมือนกับที่ ไม่พอใจกับเลือดซึ่งจะมีผลัดสามวันก่อน ได้ซื้อตอนนี้สำหรับเหยื่อใหม่และแทบ Cornelius มีลักษณะมากกว่าพันธุ์ร็อกหน้าย่นรุนแรงวิ่งผ่านถนนทั้งหมด กระจายทั่วหล้า และห้องพักจากถนนซึ่งนำไปสู่การนั่งร้าน และซึ่งมีทำนองเดียวกันมีผู้ชมอีกครั้งนั่งร้านจริงดูเหมือนอิสเล็ทเป็นที่บรรจบของแม่น้ำหลายท่ามกลางการคุกคาม groans และ yells, Cornelius มักมากในการได้ยิน พวกเขาได้ฝังตัวเองในความคิดของเขาเองและอะไรไม่ได้เขาคิดว่า ในการเดินทางของเขาทันทีสุดท้ายไม่ ของ ศัตรู หรือ ของผู้พิพากษาของเขา หรือ ของ executioners ของเขาเขาคิดว่า ดอกทิวลิปสวยงามซึ่งเขาจะดูจากสวรรค์เหนือ ซี ลอน หรือเบงกอล หรือ อื่น ๆ เมื่อเขาสามารถมองสงสารโลก ที่จอห์นและ Cornelius เดอวิตมีการฆาตกรรมการมีความคิดมากเกินไปของการเมือง และ Cornelius van Baerle คือการถูกฆาตกรรมในมีความคิดมากเกินไปดอกทิวลิป"มันเป็นจังหวะเดียวของขวาน กล่าวว่า นักปราชญ์ที่ตนเอง "และความฝันของฉันสวยงามจะเริ่มเป็นเองก็ยังคิด"เท่านั้น มียังโอกาส เหมือนจะมีเกิดขึ้นก่อนให้ม.เดอ Chalais กับม.เดอพระองค์ และลวก ๆ ปฏิบัติคนอื่น ๆ ที่ headsman ที่อาจจกับหนึ่งจังหวะ กล่าวคือ ความทุกข์ทรมานมากกว่าหนึ่ง fancier ทิวลิปที่ดียัง อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ Baerle รถตู้ติดตั้งนั่งร้านไม่ resolutely ยิ่ง ภูมิใจมีเพื่อนของจอห์นที่นาน และ godson ที่โนเบิล Cornelius เดอวิต ที่ ruffians ที่ตอนนี้ถูกกครั้งเพื่อเป็นสักขีพยานการลงโทษตนเอง มีขาดไป ชิ้น แล้วเผา 3 วันก่อนเขา knelt ลง กล่าวคำอธิษฐานของเขา และ สังเกต ไม่ มีความรู้สึกของความสุขที่จริงใจ ที่ วางศีรษะบนบล็อค และให้ตาเปิด ไม่สามารถให้เขาช่วงสุดท้ายเพื่อดูหน้าต่างยังของ Buytenhofยาว มาถึงช่วงเวลาที่ร้ายแรง และ Cornelius วางชิ้นของเขาในช่วงเย็นชื้น แต่ตอนนี้ ตาของเขาปิด involuntarily รับหิมะถล่มน่ากลัวที่ จะตกบนศีรษะของเขา และชีวิตของเขาถูก มาก resolutelyคล้ายปีศาจเช่นของฟ้าผ่าผ่านข้ามนั่งร้าน: มันเป็นเพชฌฆาตดาบเพิ่มBaerle วานคนเพื่อดีดำดอกทิวลิป ของ awaking ในอีกโลกหนึ่งเต็มไปด้วยแสง และรุ่งโรจน์ tintsครั้งที่สามเขารู้สึก กับ shudder ปัจจุบันเย็นอากาศจากมีดใกล้กับคอของเขา แต่สิ่งประหลาดใจ เขารู้สึกว่าไม่ปวดหรือช็อกเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงสี ของท้องฟ้า หรือโลกรอบแล้วก็แวน Baerle รู้สึกอ่อนโยนมือเลี้ยงเขา และเร็ว ๆ นี้ ยืนบนเท้าของเขาอีกครั้ง แต่ตะลึงงันเล็กน้อยเขามองรอบ ๆ เขา มีบางทีกับด้านข้างของเขา อ่าน parchment ใหญ่ ปิดผนึก ด้วยตราเทียนสีแดงขนาดใหญ่และดวงอาทิตย์เดียว สีเหลือง และ ซีด เป็นมัน behooves ซันดัตช์ให้ ถูกส่องแสงในท้องฟ้า และหน้าต่างเดียวกันยังมองลงไปตามเขาจาก Buytenhof และ rabble เดียวกัน ไม่ตะโกน แต่ทั้ง thunderstruck ถูกจ้องเขาจากถนนด้านล่างBaerle รถตู้เริ่มต้นให้เหมาะสมกับสิ่งเกิดขึ้นในรอบของเขาเจ้าฟ้า William เจ้าชายแห่งออเรนจ์ น่ากลัวเลือด Baerle รถตู้ที่จะเปิดขนาดของคำพิพากษา เขาได้ขจัดความอนธการพิจารณานิสัยใจคอของเขา และหลักฐานที่ชัดเจนของความบริสุทธิ์ของเขาเจ้าฟ้าของเขา ตาม ได้รับเขาชีวิตของเขาCornelius ที่แรกหวังว่า โทษที่จะทำ และว่า เขาจะสามารถคืนค่าเสรีภาพของเขาเต็มรูปแบบ และเส้นขอบของดอกไม้ที่ Dortแต่ Cornelius ถูกดาวตามปกติ การใช้นิพจน์ของมาดามเดอ Sevigne ผู้เขียนเกี่ยวกับเวลาเดียวกัน "มี postscript แบบอักษร และส่วนสำคัญที่สุดของตัวอักษรที่อยู่ในโพสคริปต์ที่ในนี้โพสคริปต์ William ส้ม สตัดเฮาเดอร์ฮอลแลนด์ ประณาม Cornelius van Baerle จำคุกตลอดชีวิตสถาน เขาไม่มีความผิดแก่เจ็บตาย แต่เขามีมากเกินไปเพื่อการตั้งอิสระCornelius ได้ยินประโยคนี้ แต่ ความรู้สึกแรกของ vexation และความผิดหวังเหนือ เขากล่าวว่า ตนเอง, -"Never mind ทั้งหมดนี้จะไม่หายไปยัง มีบางอย่างที่ดีในคุกนี้ถาวร จะเป็นโรซามี และหลอดไฟของฉันสามของทิวลิปสีดำยังมี"แต่ Cornelius ลืมว่า จังหวัดเจ็ดมีเจ็ดนัก หนึ่งสำหรับแต่ละ และคณะนักโทษอื่นถูกกว่าทุกที่เดอะเฮก ซึ่งเป็นทุนเจ้าฟ้าของเขา ที่ เหมือน ไม่ได้ไม่มีวิธีการเลี้ยง Baerle รถตู้ที่เดอะเฮก ส่งเขารับโทษจำคุกของเขาตลอดที่ป้อมปราการที่ของ Loewestein ใกล้ Dort แต่ อนิจจา นอกจากนี้มากจากนั้น สำหรับ Loewestein เป็นว่าที่บอกเรา เป็นอยู่ณขณะที่เกาะ(เล็ก)ซึ่งก่อตั้ง โดยบรรจบ Waal การและ Meuse ตรงข้าม Gorcumรถตู้ Baerle ได้แก่ผู้หญิงและเด็กในประวัติศาสตร์ของประเทศเขารู้ว่า Grotius เฉลิมฉลองถูกคุมขังในปราสาทนั้นหลังจากการตายของ Barneveldt และที่อเมริกา ในความเอื้อเฟื้อ publicist นาน ลูกขุน นักประวัติศาสตร์ กวี และพระ เจ้า มีให้กับเขาสำหรับการบำรุงรักษาประจำวันของเขาจำนวน ๒๔ stivers"ผม กล่าวว่า แวน Baerle ตนเอง "ผมคุ้มค่ามากน้อยกว่า Grotius พวกเขาจะไม่ให้ฉัน stivers 12 และฉันจะอยู่เป็นท่า แต่ never mind ที่เหตุการณ์ทั้งหมดที่ฉันจะอยู่"แล้วก็คิดกลัวหลงเขา"อา" ทางหลุดรอด, "ตนว่า เป็นส่วนหนึ่งของประเทศ และวิธีชื้น และดินเลวสำหรับดอกทิวลิป แล้ว โรจะไม่มีที่ Loewestein

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คอร์นีเลียไม่ได้สามร้อยก้าวที่จะเดินออกไปข้างนอกคุกไปถึงเท้าของนั่งร้าน ที่ด้านล่างของบันไดสุนัขอย่างเงียบ ๆ มองไปที่เขาในขณะที่เขากำลังเดินผ่าน; คอร์นีเลียแม้ fancied เขาเห็นในสายตาของมอนสเตอร์แสดงออกบางอย่างตามที่มันเป็นความเมตตา. สุนัขอาจจะรู้ว่านักโทษเคราะห์ร้ายและมีเพียงบิตคนที่เหลือเป็นคนฟรี. สั้นทางจากประตูคุกไป เท้าของนั่งร้านที่มากขึ้นอย่างเต็มที่แน่นอนมันก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนอยากรู้อยากเห็น. เหล่านี้เป็นเหมือนกันที่ไม่พอใจกับเลือดที่พวกเขาได้หลั่งสามวันก่อนที่จะได้รับในขณะนี้อยากให้เหยื่อใหม่. และแทบจะไม่ได้คอร์นีเลีย ทำให้ภาพลักษณ์ของเขามากกว่าคร่ำครวญรุนแรงวิ่งผ่านถนนทั้งการแพร่กระจายไปทั่วลานและอีกครั้งสะท้อนจากถนนที่นำไปสู่ตะแลงแกงและที่ถูกอัดแน่นเช่นเดียวกันกับผู้ชม. นั่งร้านมองแน่นอนเช่นเกาะที่บรรจบกัน ของแม่น้ำหลาย. ในท่ามกลางภัยคุกคามเหล่านี้, ครางและตะโกน, คอร์นีเลียมีโอกาสมากเพื่อไม่ให้ได้ยินพวกเขาได้ฝังตัวเองอยู่ในความคิดของเขาเอง. และสิ่งที่เขาคิดว่าในการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขาเศร้า? ทั้งของเขา ศัตรูหรือของผู้พิพากษาของเขาหรือของเพชฌฆาตของเขา. เขาคิดของดอกทิวลิปที่สวยงามที่เขาจะเห็นจากฟ้าเบื้องบนที่ประเทศศรีลังกาหรือเบงกอลหรืออื่น ๆ เมื่อเขาจะสามารถมองด้วยความสงสารบนโลกนี้ที่จอห์น และคอร์นีเลียเดอวิตต์ได้รับการฆ่าสำหรับการคิดว่ามากเกินไปของการเมืองและที่คอร์นีเลียแวน Baerle กำลังจะถูกฆ่าตายสำหรับการคิดว่ามากเกินไปของดอกทิวลิป. "มันเป็นเพียงหนึ่งจังหวะของขวาน" ปรัชญากับตัวเองกล่าวว่า "และความฝันที่สวยงามของฉันจะเริ่มต้นในการรับรู้." เท่านั้นที่ยังคงมีโอกาสเช่นเดียวกับที่มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนที่จะ M. เด Chalais, เอ็มเดพระองค์และคนอื่น ๆ ดำเนินการสกปรกที่เพชฌฆาตอาจสร้างความเจ็บปวดมากกว่า หนึ่งจังหวะที่จะพูดมากกว่าหนึ่งทรมานบนทิวลิป-นักเล่นไม่ดี. แต่อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ Van Baerle ติดตั้งนั่งร้านไม่น้อยเฉียบขาด, ความภาคภูมิใจที่ได้เป็นเพื่อนของจอห์นที่มีชื่อเสียงและลูกบุญธรรมของ ที่โนเบิลคอร์นีเลียเดอวิตต์ซึ่งอันธพาลที่ตอนนี้กำลังเบียดเสียดเพื่อเป็นสักขีพยานการลงโทษของตัวเองได้ฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ และเผาสามวันก่อน. เขาคุกเข่าลงกล่าวว่าคำอธิษฐานของเขาและสังเกตไม่ได้โดยไม่มีความรู้สึกของความสุขอย่างจริงใจว่า วางหัวของเขาในการป้องกันและการรักษาดวงตาของเขาเปิดเขาจะสามารถถึงช่วงเวลาสุดท้ายของเขาที่จะเห็นหน้าต่างขูดของ Buytenhof. ความยาวช่วงเวลาที่อันตรายถึงชีวิตมาถึงและคอร์นีเลียวางคางของเขาในการป้องกันชื้นเย็น แต่ในขณะนี้ปิดตาของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะได้รับมากขึ้นเฉียบขาดหิมะถล่มที่น่ากลัวซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการตกอยู่ในหัวของเขาและจะกลืนกินชีวิตของเขา. แสงเหมือนฟ้าผ่าผ่านข้ามนั่งร้าน: มันเป็นเพชฌฆาตยกดาบของเขาVan Baerle กล่าวคำอำลากับดอกทิวลิปสีดำที่ดีบางอย่างของการตื่นขึ้นมาในอีกโลกหนึ่งที่เต็มไปด้วยแสงและโทนรุ่งโรจน์. สามครั้งเขารู้สึกกับสั่นในปัจจุบันความหนาวเย็นของอากาศจากมีดที่อยู่ใกล้คอของเขา แต่สิ่งที่น่าแปลกใจ! เขารู้สึกไม่เจ็บปวดหรือช็อต. เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงในสีของท้องฟ้าไม่มีหรือของโลกรอบตัวเขา. ทันใดนั้นรถตู้ Baerle รู้สึกอ่อนโยนมือยกเขาและเร็ว ๆ นี้ยืนอยู่บนเท้าของเขาอีกครั้งแม้ว่าจะตัวสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ . เขามอง รอบตัวเขา มีใครบางคนโดยด้านข้างของเขาอ่านกระดาษขนาดใหญ่ปิดผนึกด้วยซีลใหญ่ของขี้ผึ้งสีแดง. และดวงอาทิตย์เดียวกัน, สีเหลืองและสีซีดเป็นมัน behooves อาทิตย์ดัตช์จะได้ส่องแสงในท้องฟ้า; และหน้าต่างขูดเดียวกันมองลงมาจากเขา Buytenhof; และสามัญชนเดียวกันตะโกนไม่มีอีกต่อไป แต่ตกใจอย่างสมบูรณ์ถูกจ้องมองที่เขาจากถนนด้านล่าง. Van Baerle เริ่มที่จะมีสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวเขา. เสด็จวิลเลียมเจ้าชายแห่งออเรนจ์มีโอกาสมากที่กลัวว่ารถตู้ เลือด Baerle จะเปิดระดับของการตัดสินกับเขาได้รับความเห็นอกเห็นใจในการพิจารณาตัวละครที่ดีของเขาและหลักฐานอันชัดเจนของความไร้เดียงสาของเขา. เสด็จตามที่ได้รับอนุญาตให้เขาชีวิตของเขา. คอร์นีเลียที่หวังว่าครั้งแรกที่การให้อภัยจะเสร็จสมบูรณ์ และบอกว่าเขาจะได้รับการบูรณะให้เสรีภาพเต็มของเขาและที่ชายแดนดอกไม้ของเขาที่ดอร์ท. แต่คอร์นีเลียถูกเข้าใจผิด ที่จะใช้การแสดงออกของมาดามเดอ Sevigne ผู้เขียนเกี่ยวกับเวลาเดียวกัน "มีคำลงท้ายจดหมาย;" และส่วนที่สำคัญที่สุดของตัวอักษรที่ถูกบรรจุอยู่ในวรรณกรรม. ในวรรณกรรมนี้วิลเลียมแห่งออเรนจ์, Stadtholder ของฮอลแลนด์เคราะห์ร้ายคอร์นีเลียแวน Baerle ให้จำคุกตลอดชีวิต . เขาไม่ได้มีความผิดเพียงพอที่จะประสบความตาย แต่เขาก็มากเกินไปเพื่อที่จะมีการตั้งค่าที่เสรีภาพในคอร์นีเลียได้ยินประโยคนี้ แต่ความรู้สึกแรกของความเดือดร้อนและความผิดหวังมากกว่าเขาพูดกับตัวเอง - "ไม่เป็นไรทั้งหมดนี้เป็น ไม่ได้หายไปยัง; มีบางที่ดีในการจำคุกตลอดนี้ Rosa จะมีและยังสามหลอดไฟของฉันของดอกทิวลิปสีดำจะมี ". แต่คอร์นีเลียลืมว่าเซเว่นจังหวัดมีเจ็ดเรือนจำหนึ่งสำหรับแต่ละและว่าคณะกรรมการ ของนักโทษเป็นอื่นใดไม่แพงกว่าที่กรุงเฮกซึ่งเป็นเมืองหลวง. เสด็จใครที่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีความหมายถึงการกินอาหาร Van Baerle ที่กรุงเฮกที่ส่งให้เขาได้รับโทษจำคุกตลอดกาลของเขาที่ป้อมปราการ ของ Loewestein มากใกล้ดอร์ท แต่อนิจจา! ยังห่างไกลจากมัน สำหรับ Loewestein เป็นนักภูมิศาสตร์บอกเราตั้งอยู่ที่จุดของเกาะซึ่งเป็นที่เกิดขึ้นจากการบรรจบกันของ Waal และมิวส์ตรงข้าม Gorcum. Van Baerle เชี่ยวชาญเพียงพอในประวัติศาสตร์ของประเทศของเขาที่จะรู้ว่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังรทัส ถูกคุมขังอยู่ในปราสาทหลังจากการตายของ Barneveldt ที่; และที่สหรัฐอเมริกาในความเอื้ออาทรของพวกเขาเพื่อประชาสัมพันธ์ชื่อเสียงกฎหมายประวัติศาสตร์กวีและพระเจ้าได้มอบให้แก่เขาสำหรับการบำรุงรักษาประจำวันของเขารวมยี่สิบสี่ Stivers. "ฉัน" แวน Baerle กับตัวเองกล่าวว่า "ผม รู้สึกคุ้มค่ามากน้อยกว่าพวกเขาแทบจะไม่รทัสจะให้ฉันสิบสอง Stivers และฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างน่าสังเวช.. แต่ไม่เคยทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่ฉันจะมีชีวิตอยู่ " แล้วก็เป็นความคิดที่น่ากลัวหลงเขา. "อา"! เขาอุทาน "วิธีชื้นและหมอกที่ส่วนหนึ่งของประเทศและเป็นดินเลวร้ายสำหรับดอกทิวลิป! แล้ว Rosa จะไม่เป็นที่ Loewestein!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Cornelius had not three hundred paces to walk outside the prison to reach the foot of the scaffold. At the bottom of the staircase, the dog quietly looked at him whilst he was passing; Cornelius even fancied he saw in the eyes of the monster a certain expression as it were of compassion.

The dog perhaps knew the condemned prisoners, and only bit those who left as free men.

The shorter the way from the door of the prison to the foot of the scaffold, the more fully, of course, it was crowded with curious people.

These were the same who, not satisfied with the blood which they had shed three days before, were now craving for a new victim.

And scarcely had Cornelius made his appearance than a fierce groan ran through the whole street, spreading all over the yard,และเสียงสะท้อนจากถนนที่นำไปสู่หลักประหาร และจำนวนเช่นเดียวกันแออัดกับผู้ชม

นั่งร้านแน่นอนดูเหมือนจะเป็นแก่งที่จุดบรรจบของแม่น้ำหลาย ๆ

ในท่ามกลางของภัยคุกคามเหล่านี้ . . และตะโกน คอร์นีเลียส , มากเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงพวกเขาฝังศพตัวเอง ในความคิดของเขาเอง

และสิ่งที่เขาคิดเขาในการเดินทางครั้งสุดท้ายของเขา ?

และศัตรูของเขา หรือผู้พิพากษา หรือเพชฌฆาตของเขา

เขาคิดว่าของดอกทิวลิปที่สวยงาม ซึ่งเขาจะเห็นจากสวรรค์เบื้องบน ที่ซีลอน หรือเบงกอล , หรืออื่น ๆ เมื่อเขาจะมองด้วยความสงสาร บนโลกนี้ ที่ จอห์น และ โครเนลิอัส เดอวิตต์ถูกฆ่าสำหรับการมี คิดว่ามากของการเมืองและที่ baerle คอร์นีเลียสแวนถูกฆาตกรรม ที่คิดว่ามากเกินไปของทิวลิป

" มันเป็นเพียงหนึ่งจังหวะของขวาน " นักปรัชญากับตัวเอง " และความฝันอันสวยงามของฉันจะเริ่มต้นที่จะเข้าใจ . "

แต่ก็ยังมีโอกาส เพียงแค่มันเกิดขึ้นก่อน ไป ม. เดอ chalais , ม. เดอ ท่าน อื่น ๆอย่างประมาทประหารคน that the headsman might inflict more than one stroke, that is to say, more than one martyrdom, on the poor tulip-fancier.

Yet, notwithstanding all this, Van Baerle mounted the scaffold not the less resolutely, proud of having been the friend of that illustrious John, and godson of that noble Cornelius de Witt, whom the ruffians, who were now crowding to witness his own doom, had torn to pieces and burnt three days before.

He knelt down, said his prayers, and observed, not without a feeling of sincere joy, that, laying his head on the block, and keeping his eyes open, he would be able to his last moment to see the grated window of the Buytenhof.

At length the fatal moment arrived, and Cornelius placed his chin on the cold damp block. But at this moment his eyes closed involuntarily, to receive more resolutely the terrible avalanche which was about to fall on his head, and to engulf his life.

A gleam like that of lightning passed across the scaffold: it was the executioner raising his sword.

Van Baerle bade farewell to the great black tulip, certain of awaking in another world full of light and glorious tints.

สามครั้งเขารู้สึกกับสั่น , กระแสน้ำเย็นของอากาศจากมีดเข้าใกล้คอของเขา แต่สิ่งที่แปลกใจ ! เขารู้สึกทั้งเจ็บและตกใจ เขาไม่เคยเห็น

เปลี่ยนสีท้องฟ้า หรือของโลกรอบ ๆตัวเขา ทันใดนั้นรถตู้

baerle รู้สึกมือนุ่มนวลเลี้ยงดูเขา และในไม่ช้า ยืนอยู่บนเท้าของเขาอีกครั้ง แม้จะตัวสั่นเล็กน้อย

เขามองดูรอบ ๆตัวเขา มีบางอย่างหนึ่งโดยด้านข้างของเขา reading a large parchment, sealed with a huge seal of red wax.

And the same sun, yellow and pale, as it behooves a Dutch sun to be, was shining in the skies; and the same grated window looked down upon him from the Buytenhof; and the same rabble, no longer yelling, but completely thunderstruck, were staring at him from the streets below.

รถตู้ baerle เริ่มมีสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆตัวเขา

องค์ชาย , วิลเลี่ยม , เจ้าชายของส้มมากกลัวว่าเลือดของ แวน baerle จะเปลี่ยนขนาดของความยุติธรรมกับเขา มีที่รู้สึกเห็นใจพิจารณาตัวละครของเขาดีและชัดเจนพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขา

องค์ชาย ดังนั้นก็ประทานชีวิตของเขา . . . . . .

Cornelius at first hoped that the pardon would be complete, and that he would be restored to his full liberty and to his flower borders at Dort.

But Cornelius was mistaken. To use an expression of Madame de Sevigne, who wrote about the same time, "there was a postscript to the letter;" and the most important part of the letter was contained in the postscript.

In this postscript, William of Orange, Stadtholder of Holland, condemned Cornelius van Baerle to imprisonment for life. He was not sufficiently guilty to suffer death, but he was too much so to be set at liberty.

Cornelius heard this clause, but, the first feeling of vexation and disappointment over, he said to himself, -

"Never mind, all this is not lost yet; there is some good in this perpetual imprisonment; Rosa will be there, and also my three bulbs of the black tulip are there."

But Cornelius forgot that the Seven Provinces had seven prisons, one for each, and that the board of the prisoner is anywhere else less expensive than at the Hague, which is a capital.

His Highness, who, as it seems, did not possess the means to feed Van Baerle at the Hague,ส่งเขาไปที่คุกของเขาผ่านตลอดที่ป้อมของ loewestein มากใกล้ดอร์ท แต่อนิจจา ! ยังห่างไกลจากมัน เพราะ loewestein เป็นนักภูมิศาสตร์บอกเรา ตั้งอยู่ในจุดที่แก่งที่เกิดจากจุดบรรจบของ วาล และมิวส์ ตรงข้าม gorcum .

Van Baerle was sufficiently versed in the history of his country to know that the celebrated Grotius was confined in that castle after the death of Barneveldt; and that the States, in their generosity to the illustrious publicist, jurist, historian, poet, and divine, had granted to him for his daily maintenance the sum of twenty-four stivers.

"I," said Van Baerle to himself, "I am worth much less than Grotius. They will hardly give me twelve stivers, and I shall live miserably; but never mind, at all events I shall live."

Then suddenly a terrible thought struck him.

"Ah!" he exclaimed, "how damp and misty that part of the country is, and the soil so bad for the tulips! And then Rosa will not be at Loewestein!