You: He's....No longer with us.Yosh

You: He's....No longer with us.

Yoshino: Why's that?

You: He left me and my mom when I was ten. I didn't know why, but as I grew older, he either got tired of us or decided to live with someone else.

Yoshino: Oh, I'm sorry for bringing this up.

You: It's okay Yoshino!! Really!! I know you didn't mean it that way. I mean, sure it hurt a lot, but me and mom got over it eventually.

Yoshino: Where is he now?

You: Don't know. It's been years since we last saw him. And I don't think he wants to be found anyways.

Yoshino: Fair point.

You: "You look at her and she looks at you" I promise, no matter how long it takes, we will find Yoshinon.

Yoshino: I know, but why say this now?

You: Because I don't want you to feel pain similar to the one my mom and I felt when my dad left.
















When Yoshino heard what you just said, she was really amazed at how kind and determined you are to make sure she's happy again and to be reunited with her best friend. You and Yoshino kept looking at each other for a few more seconds until you got really embarrassed and looked elsewhere while blushing so much.
















You: W-We should probably head back home now. We'll continue our search tomorrow.

Yoshino: Sounds like a good idea to me.
















After this, you and Yoshino stood up and head back home as the sun slowly went down for nighttime to come over Tengu City. When you finally came back home, the first thing you did was go upstairs, change into your home attire, and continue working on your story for the writing contest.
















You: "You cross out a square on your calendar and put away your pen" My story is gonna be he bomb. I'm sure of it. "You go back to writing your story"

You(In head): And once that's done, I'll let Yoshino be the first to read it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณ: เขา .... ไม่มีอีกต่อไปกับเรา. โนะ: ทำไมที่? คุณ: เขาทิ้งฉันและแม่ของฉันเมื่อฉันเป็นสิบ ผมไม่ทราบว่าทำไม แต่ที่ผมโตขึ้นเขาทั้งสองก็เริ่มเบื่อเราหรือตัดสินใจที่จะอยู่กับคนอื่น. โนะ: โอ้ฉันขอโทษสำหรับการนำนี้ขึ้น. คุณ: มันโอเคโนะ !! จริงๆ!! ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้หมายความว่ามันเป็นอย่างนั้น ผมหมายถึงแน่ใจว่ามันเจ็บมาก แต่ฉันและแม่ได้มากกว่านั้นในที่สุด. โนะ: เขาอยู่ที่ไหนตอนนี้หรือไม่คุณ: ไม่ทราบ มันเป็นปีนับตั้งแต่ที่เราเห็นเขาที่ผ่านมา และผมไม่คิดว่าเขาต้องการที่จะพบ anyways. โนะ: จุดยุติธรรม. คุณ: "คุณมองไปที่เธอและเธอมีลักษณะที่คุณ" ผมสัญญาว่าไม่ว่าจะใช้เวลานานเราจะพบ Yoshinon. โนะ: ฉันรู้ว่า แต่ทำไมพูดแบบนี้ตอนนี้หรือไม่คุณ:. เพราะผมไม่ต้องการให้คุณรู้สึกเจ็บปวดคล้ายกับแม่ของฉันและฉันรู้สึกเมื่อพ่อของฉันที่เหลือเมื่อโนะได้ยินสิ่งที่คุณเพียงแค่กล่าวว่าเธอก็ต้องประหลาดใจจริงๆที่ว่าชนิดและความมุ่งมั่น คุณกำลังจะให้แน่ใจว่าเธอมีความสุขอีกครั้งและจะต้องกลับมารวมตัวกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ คุณและโนะเก็บไว้ดูที่แต่ละอื่น ๆ ไม่กี่วินาทีจนกว่าคุณจะได้อายจริงๆและมองไปที่อื่น ๆ ในขณะที่อายมาก. คุณ: W-เราอาจจะมุ่งหน้ากลับบ้านในขณะนี้ เราจะยังคงค้นหาของเราในวันพรุ่งนี้. โนะ: เสียงเหมือนความคิดที่ดีที่จะฉัน. หลังจากนี้คุณโยชิยืนขึ้นและมุ่งหน้ากลับบ้านขณะที่ดวงอาทิตย์ช้าลงไปสำหรับตอนกลางคืนจะมา Tengu เมือง ในที่สุดเมื่อคุณกลับมาบ้านสิ่งแรกที่คุณไม่ได้ไปชั้นบนเปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายที่บ้านของคุณและยังคงทำงานเกี่ยวกับเรื่องราวของคุณสำหรับการประกวดการเขียน. คุณ: "คุณข้ามออกตารางในปฏิทินของคุณและนำไปปากกาของคุณ" เรื่องราวของฉันคือ gonna จะระเบิดเขา ฉันแน่ใจว่าของมัน "คุณกลับไปเขียนเรื่องราวของคุณ" คุณ (ในหัว) และหลังจากที่ทำฉันจะให้โนะเป็นคนแรกที่จะอ่านมัน