5. Risk and discount rates. Convent

5. Risk and discount rates. Conventional academic and practitioner thinking held that the more risk one took, the more one should get paid. Thus, discount rates used in determining intrinsic values should be determined by the risk of the cash flows being valued. The conventional model for estimating discount rates was the capital asset pricing model (CAPM), which added a risk premium to the long-term risk-free rate of return, such as the U.S. Treasury bond yield.
Buffett departed from conventional thinking by using the rate of return on the long-term (for example, 30 year) U.S. Treasury bond to discount cash flows.13 Defending this practice, Buffett argued that he avoided risk, and therefore should use a “risk-free” discount rate. His firm used almost no debt financing. He focused on companies with predictable and stable earnings. He or his vice chair, Charlie Munger, sat on the boards of directors, where they obtained a candid, inside view of the company and could intervene in managements’ decisions if necessary. Buffett once said, “I put a heavy weight on certainty. If you do that, the whole idea of a risk factor doesn’t make sense to me. Risk comes from not knowing what you’re doing.”14 He also wrote:
We define risk, using dictionary terms, as “the possibility of loss or injury.”
Academics, however, like to define “risk” differently, averring that it is the
relative volatility of a stock or a portfolio of stocks—that is, the volatility as
compared to that of a large universe of stocks. Employing databases and
statistical skills, these academics compute with precision the “beta” of a stock—
its relative volatility in the past—and then build arcane investment and capital
allocation theories around this calculation. In their hunger for a single statistic to
measure risk, however, they forget a fundamental principle: it is better to be
approximately right than precisely wrong.15

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5. ความเสี่ยง และลดอัตราการ วิชาการทั่วไปและผู้ประกอบการที่คิดถือว่า ความเสี่ยงเพิ่มเติมหนึ่งเอา มากกว่าหนึ่งควรได้รับการชำระเงิน ดังนั้น ส่วนลดราคาพิเศษที่ใช้ในการกำหนดค่า intrinsic ควรถูกกำหนด โดยความเสี่ยงของกระแสเงินสดที่มีมูลค่า แบบทั่วไปสำหรับการประเมินส่วนลดราคาพิเศษเป็นราคารุ่น (CAPM), ซึ่งเพิ่มเบี้ยประกันความเสี่ยงในระยะยาวความเสี่ยงอัตราผลตอบแทน เช่นผลตอบแทนพันธบัตรสหรัฐอเมริกาบริหาร สินทรัพย์ทุนบัฟเฟตต์ออกเดินทางจากความคิดธรรมดา โดยใช้อัตราผลตอบแทนในพันธบัตรสหรัฐอเมริกาบริหารระยะยาว (ตัวอย่าง 30 ปี) เพื่อลดเงินสด flows.13 ปกป้องแบบฝึกหัดนี้ บัฟเฟตต์โต้เถียงว่า เขาหลีกเลี่ยงความเสี่ยง และดังนั้น ควรใช้อัตราส่วนลด "ความเสี่ยงฟรี" บริษัทของเขาใช้แทบไม่มีหนี้ทางการเงิน เขาเน้นบริษัทที่มีกำไรได้ และมีเสถียรภาพ เขาหรือเขารองเก้าอี้ ชาร์ลี Munger นั่งบนกระดานของกรรมการ ที่พวกเขาได้รับมีมาก ภายในของบริษัท และสามารถแทรกแซงในการตัดสินใจของทีมงานบริหารถ้าจำเป็น บัฟเฟตต์เคยกล่าว "ฉันใส่น้ำหนักหนักแน่นอน ถ้าคุณทำเช่นนั้น ความคิดทั้งหมดของปัจจัยเสี่ยงไม่ทำให้รู้สึกถึงฉัน เสี่ยงมาไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณทำ" 14 เขายังเขียน:เรากำหนดความเสี่ยง การใช้พจนานุกรมเงื่อนไข เป็น "เป็นไปได้ของการบาดเจ็บหรือสูญเสีย"นักวิชาการ อย่างไรก็ตาม เช่นการกำหนด "ความเสี่ยง" แตกต่าง averring ว่า เป็นการrelative volatility of a stock or a portfolio of stocks—that is, the volatility ascompared to that of a large universe of stocks. Employing databases andstatistical skills, these academics compute with precision the “beta” of a stock—its relative volatility in the past—and then build arcane investment and capitalallocation theories around this calculation. In their hunger for a single statistic tomeasure risk, however, they forget a fundamental principle: it is better to beapproximately right than precisely wrong.15

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5. อัตราความเสี่ยงและส่วนลด ธรรมดาของนักวิชาการและผู้ประกอบการคิดถือได้ว่าเป็นหนึ่งในความเสี่ยงมากขึ้นเอาหนึ่งมากขึ้นควรจะได้รับเงิน ดังนั้นการลดราคาที่ใช้ในการกำหนดมูลค่าที่แท้จริงควรจะพิจารณาจากความเสี่ยงของเงินสดไหลเป็นมูลค่า รุ่นธรรมดาสำหรับการประเมินราคาพิเศษเป็นเมืองหลวงรูปแบบราคาสินทรัพย์ (CAPM) ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงที่จะมีความเสี่ยงฟรีในระยะยาวอัตราผลตอบแทนเช่นอัตราผลตอบแทนพันธบัตรคลังสหรัฐ.
บัฟเฟตออกจากความคิดเดิมโดยใช้ อัตราผลตอบแทนในระยะยาว (ตัวอย่างเช่น 30 ปี) พันธบัตรกระทรวงการคลังสหรัฐจะลดเงินสด flows.13 ป้องกันการปฏิบัตินี้บัฟเฟตที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเขาหลีกเลี่ยงความเสี่ยงและดังนั้นจึงควรใช้ "ความเสี่ยงฟรี" อัตราคิดลด บริษัท ของเขามาใช้เกือบจะไม่มีการชำระหนี้ เขามุ่งเน้นไปที่ บริษัท ที่มีผลประกอบการที่คาดการณ์ได้และมีเสถียรภาพ เขาหรือเก้าอี้รองของเขาชาร์ลีมังเกอร์, นั่งอยู่บนคณะกรรมการที่พวกเขาได้รับตรงไปตรงมาในมุมมองของ บริษัท และจะเข้าไปแทรกแซงในการตัดสินใจของผู้บริหารในกรณีที่จำเป็น บัฟเฟตเคยกล่าวว่า "ฉันใส่น้ำหนักหนักแน่นอน ถ้าคุณทำเช่นนั้นความคิดทั้งหมดของปัจจัยเสี่ยงที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงฉัน ความเสี่ยงที่มาจากการไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณทำ "14 นอกจากนี้เขายังเขียน:.
เรากำหนดความเสี่ยงโดยใช้คำพจนานุกรมว่า" ความเป็นไปได้ของการสูญเสียหรือได้รับบาดเจ็บ.
"นักวิชาการแต่ชอบที่จะกำหนด" ความเสี่ยง "ที่แตกต่างกัน averring ว่า เป็นความผันผวนของญาติของหุ้นหรือผลงานของหุ้นที่เป็นความผันผวนในขณะที่เมื่อเทียบกับจักรวาลของหุ้นขนาดใหญ่ จ้างฐานข้อมูลและทักษะทางสถิตินักวิชาการเหล่านี้คำนวณที่มีความแม่นยำ "เบต้า" ของ stock- ผันผวนญาติในอดีตและแล้วสร้างการลงทุนที่เป็นความลับและทุนทฤษฎีการจัดสรรรอบการคำนวณนี้ ในความหิวของพวกเขาสำหรับสถิติที่เดียวในการวัดความเสี่ยง แต่พวกเขาลืมหลักการพื้นฐาน: มันจะดีกว่าที่จะอยู่ประมาณที่ถูกต้องแม่นยำกว่า wrong.15

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5 . อัตราความเสี่ยงและส่วนลด ปกติทางผู้คิดจัดได้ว่ามีความเสี่ยงมากขึ้นหนึ่งเอา ยิ่งควรได้รับค่าตอบแทน วันก่อน , discount rates used แต่โฆษ intrinsic should หมายเลข : determined by และบ้านของคุณของ the cash โดย being valued . รูปแบบทั่วไปสำหรับการประเมินราคาส่วนลดคือราคาของสินทรัพย์ทุน Model ( CAPM )ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงของพรีเมี่ยมให้อัตราผลตอบแทนความเสี่ยงระยะยาว เช่น พันธบัตรสหรัฐผลผลิต .
Buffett ออกจากการคิดปกติ โดยใช้อัตราผลตอบแทนระยะยาว ( เช่น 30 ปีพันธบัตรสหรัฐ flows.13 ส่วนลดเงินสดปกป้องการปฏิบัตินี้ บัฟเฟตต์ แย้งว่า เขาหลีกเลี่ยงความเสี่ยง ดังนั้นจึงควร ใช้ " อัตราคิดลดความเสี่ยง "บริษัทของเขาเกือบจะไม่มีเงินใช้หนี้ เขาเน้น บริษัท ที่มีแบบฉบับและมั่นคง รายได้ เขา หรือ เก้าอี้ รองของเขา ชาร์ลี มังเกอร์นั่งบนบอร์ดของ บริษัท ที่พวกเขาได้รับซื่อสัตย์ ในมุมมองของ บริษัท และไม่สามารถแทรกแซงการตัดสินใจในการจัดการ ' ถ้าจำเป็น บัฟเฟต เคยกล่าวไว้ว่า " ผมใส่หนักขึ้นแน่นอน ถ้าคุณทำแบบนั้นความคิดทั้งหมดของปัจจัยเสี่ยงที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงฉัน การไม่รู้ว่าคุณกำลังทำ . " เขายังเขียน :
เรานิยามความเสี่ยง การใช้พจนานุกรม เป็น " ความเป็นไปได้ของการสูญเสียหรือได้รับบาดเจ็บ . "
นักวิชาการ แต่ชอบนิยามคำว่า " เสี่ยง " แตกต่างกัน averring เป็น
ผวนญาติของหุ้น หรือการลงทุนของหุ้น นั่นคือ ผวนเป็น
เมื่อเทียบกับที่ของจักรวาลขนาดใหญ่ของหุ้น การใช้ฐานข้อมูลและ
ทักษะสถิติ นักวิชาการเหล่านี้คำนวณด้วยความแม่นยำ " เบต้า " ของหุ้น -
ของการระเหยสัมพัทธ์ในอดีตแล้วสร้าง arcane และทฤษฎีการลงทุนจัดสรรทุน
รอบการคำนวณนี้ ในความหิวของพวกเขาสำหรับสถิติเดียว
วัดความเสี่ยง อย่างไรก็ตาม พวกเขาลืมหลักการพื้นฐาน :มันจะดีกว่าที่จะ
ประมาณกว่า 15

แล้วผิด