One sunny afternoon in the autumn o

One sunny afternoon in the autumn of the year 1861 a soldier lay in a clump of laurel by the side of a road in western Virginia. He lay at full length upon his stomach, his feet resting upon the toes, his head upon the left forearm. His extended right hand loosely grasped his rifle. But for the somewhat methodical disposition of his limbs and a slight rhythmic movement of the cartridge-box at the back of his belt he might have been thought to be dead. He was asleep at his post of duty. But if detected he would be dead shortly afterward, death being the just and legal penalty of his crime.

The clump of laurel in which the criminal lay was in the angle of a road which after ascending southward a steep acclivity to that point turned sharply to the west, running along the summit for perhaps one hundred yards. There it turned southward again and went zigzagging downward through the forest. At the salient of that second angle was a large flat rock, jutting out northward, overlooking the deep valley from which the road ascended. The rock capped a high cliff; a stone dropped from its outer edge would have fallen sheer downward one thousand feet to the tops of the pines. The angle where the soldier lay was on another spur of the same cliff. Had he been awake he would have commanded a view, not only of the short arm of the road and the jutting rock, but of the entire profile of the cliff below it. It might well have made him giddy to look.

The country was wooded everywhere except at the bottom of the valley to the northward, where there was a small natural meadow, through which flowed a stream scarcely visible from the valley's rim. This open ground looked hardly larger than an ordinary door-yard, but was really several acres in extent. Its green was more vivid than that of the inclosing forest. Away beyond it rose a line of giant cliffs similar to those upon which we are supposed to stand in our survey of the savage scene, and through which the road had somehow made its climb to the summit. The configuration of the valley, indeed, was such that from this point of observation it seemed entirely shut in, and one could but have wondered how the road which found a way out of it had found a way into it, and whence came and whither went the waters of the stream that parted the meadow more than a thousand feet below.

No country is so wild and difficult but men will make it a theatre of war; concealed in the forest at the bottom of that military rat-trap, in which half a hundred men in possession of the exits might have starved an army to submission, lay five regiments of Federal infantry. They had marched all the previous day and night and were resting. At nightfall they would take to the road again, climb to the place where their unfaithful sentinel now slept, and descending the other slope of the ridge fall upon a camp of the enemy at about midnight. Their hope was to surprise it, for the road led to the rear of it. In case of failure, their position would be perilous in the extreme; and fail they surely would should accident or vigilance apprise the enemy of the movement.

II

The sleeping sentinel in the clump of laurel was a young Virginian named Carter Druse. He was the son of wealthy parents, an only child, and had known such ease and cultivation and high living as wealth and taste were able to command in the mountain country of western Virginia. His home was but a few miles from where he now lay. One morning he had risen from the breakfast-table and said, quietly but gravely: "Father, a Union regiment has arrived at Grafton. I am going to join it."

The father lifted his leonine head, looked at the son a moment in silence, and replied: "Well, go, sir, and whatever may occur do what you conceive to be your duty. Virginia, to which you are a traitor, must get on without you. Should we both live to the end of the war, we will speak further of the matter. Your mother, as the physician has informed you, is in a most critical condition; at the best she cannot be with us longer than a few weeks, but that time is precious. It would be better not to disturb her."

So Carter Druse, bowing reverently to his father, who returned the salute with a stately courtesy that masked a breaking heart, left the home of his childhood to go soldiering. By conscience and courage, by deeds of devotion and daring, he soon commended himself to his fellows and his officers; and it was to these qualities and to some knowledge of the country that he owed his selection for his present perilous duty at the extreme outpost. Nevertheless, fatigue had been stronger than resolution and he had fallen asleep. What good or bad angel came in a dream to rouse him from his state of crime, who shall say? Without a movement, without a sound, in the profound silence and the languor of the late afternoon, some invisible messenger of fate touched with unsealing finger the eyes of his consciousness--whispered into the ear of his spirit the mysterious awakening word which no human lips ever have spoken, no human memory ever has recalled. He quietly raised his forehead from his arm and looked between the masking stems of the laurels, instinctively closing his right hand about the stock of his rifle.

His first feeling was a keen artistic delight. On a colossal pedestal, the cliff,--motionless at the extreme edge of the capping rock and sharply outlined against the sky,--was an equestrian statue of impressive dignity. The figure of the man sat the figure of the horse, straight and soldierly, but with the repose of a Grecian god carved in the marble which limits the suggestion of activity. The gray costume harmonized with its arial background; the metal of accoutrement and caparison was softened and subdued by the shadow; the animal's skin had no points of high light. A carbine strikingly foreshortened lay across the pommel of the saddle, kept in place by the right hand grasping it at the "grip"; the left hand, holding the bridle rein, was invisible. In silhouette against the sky the profile of the horse was cut with the sharpness of a cameo; it looked across the heights of air to the confronting cliffs beyond. The face of the rider, turned slightly away, showed only an outline of temple and beard; he was looking downward to the bottom of the valley. Magnified by its lift against the sky and by the soldier's testifying sense of the formidableness of a near enemy the group appeared of heroic, almost colossal, size.

For an instant Druse had a strange, half-defined feeling that he had slept to the end of the war and was looking upon a noble work of art reared upon that eminence to commemorate the deeds of an heroic past of which he had been an inglorious part. The feeling was dispelled by a slight movement of the group: the horse, without moving its feet, had drawn its body slightly backward from the verge; the man remained immobile as before. Broad awake and keenly alive to the significance of the situation, Druse now brought the butt of his rifle against his cheek by cautiously pushing the barrel forward through the bushes, cocked the piece, and glancing through the sights covered a vital spot of the horseman's breast. A touch upon the trigger and all would have been well with Carter Druse. At that instant the horseman turned his head and looked in the direction of his concealed foeman--seemed to look into his very face, into his eyes, into his brave, compassionate heart.

Is it then so terrible to kill an enemy in war--an enemy who has surprised a secret vital to the safety of one's self and comrades--an enemy more formidable for his knowledge than all his army for its numbers? Carter Druse grew pale; he shook in every limb, turned faint, and saw the statuesque group before him as black figures, rising, falling, moving unsteadily in arcs of circles in a fiery sky. His hand fell away from his weapon, his head slowly dropped until his face rested on the leaves in which he lay. This courageous gentleman and hardy soldier was near swooning from intensity of emotion.

It was not for long; in another moment his face was raised from earth, his hands resumed their places on the rifle, his forefinger sought the trigger; mind, heart, and eyes were clear, conscience and reason sound. He could not hope to capture that enemy; to alarm him would but send him dashing to his camp with his fatal news. The duty of the soldier was plain: the man must be shot dead from ambush--without warning, without a moment's spiritual preparation, with never so much as an unspoken prayer, he must be sent to his account. But no--there is a hope; he may have discovered nothing--perhaps he is but admiring the sublimity of the landscape. If permitted, he may turn and ride carelessly away in the direction whence he came. Surely it will be possible to judge at the instant of his withdrawing whether he knows. It may well be that his fixity of attention--Druse turned his head and looked through the deeps of air downward, as from the surface to the bottom of a translucent sea. He saw creeping across the green meadow a sinuous line of figures of men and horses--some foolish commander was permitting the soldiers of his escort to water their beasts in the open, in plain view from a dozen summits!

Druse withdrew his eyes from the valley and fixed them again upon the group of man and horse in the sky, and again it was through the sights of his rifle. But this time his aim was at the horse. In his memory, as if they were a divine mandate, rang the words of his father at their parting: "Whatever may occur, do what you conceive to be your duty." He was calm now. His teeth were firmly but not rigidly closed; his nerves were as tranquil as a sleeping babe's--not a tremor affected any muscle of his body; his breathing, until suspended in the act of taking aim, was regular and slow. Duty had conquered; the spirit had said to the body: "Peace, be still." He fired.

III

An officer of the Federal force, who in a spiri

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ่ายวันหนึ่งแดดในฤดูใบไม้ร่วง 1861 ปีที่ทหารอยู่ในกอลอเรลโดยด้านข้างของถนนในภาคตะวันตกของเวอร์จิเนีย เขานอนที่มีความยาวเต็มรูปแบบเมื่อท้องของเขาที่เท้าของเขาที่วางอยู่บนเท้าหัวของเขาเมื่อปลายแขนซ้าย มือข้างขวาของเขาขยายคับคว้าปืน แต่สำหรับจำหน่ายระเบียบบางส่วนของแขนขาของเขาและการเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเล็กน้อยจากกล่องหมึกที่ด้านหลังของเข็มขัดของเขาที่เขาอาจจะได้รับความคิดที่จะตาย เขานอนหลับที่โพสต์ของเขาในการปฏิบัติหน้าที่ แต่ถ้าตรวจพบว่าเขาจะตายหลังจากนั้นไม่นานความตายเป็นเพียงและการลงโทษทางกฎหมายของการกระทำผิดของเขา. กอลอเรลที่วางความผิดทางอาญาอยู่ในมุมของถนนซึ่งหลังจากที่ขึ้นไปทางทิศใต้ทางขึ้นสูงชันไปยังจุดที่หันขวับไป ทางทิศตะวันตกวิ่งไปตามการประชุมสุดยอดสำหรับบางทีหนึ่งร้อยหลา มีที่มันหันไปทางทิศใต้อีกครั้งและเดินคดเคี้ยวลงผ่านป่า ที่เด่นของว่ามุมที่สองเป็นร็อคแบนขนาดใหญ่ที่ยื่นออกไปทางทิศเหนือมองเห็นหุบเขาลึกจากถนนที่ขึ้นไป หินปกคลุมหน้าผาสูง หินทิ้งลงมาจากขอบด้านนอกจะได้ลดลงลดลงที่แท้จริงหนึ่งพันฟุตถึงยอดของต้นสนที่ มุมที่ทหารวางอยู่บนเดือยของหน้าผาเดียวกันอีก เขาได้รับการตื่นตัวเขาจะได้รับคำสั่งมุมมองที่ไม่เพียง แต่แขนสั้นของถนนและหินที่ยื่นออกมา แต่รายละเอียดทั้งหมดของหน้าผาด้านล่าง มันอาจดีได้ทำให้เขาหวิวที่จะมอง. ประเทศที่ได้รับการป่าทุกที่ยกเว้นที่ด้านล่างของหุบเขาไปทางทิศเหนือซึ่งมีทุ่งหญ้าธรรมชาติขนาดเล็กที่ผ่านการไหลกระแสแทบจะมองเห็นได้จากขอบของหุบเขา นี้พื้นดินที่เปิดดูแทบจะไม่ได้มีขนาดใหญ่กว่าธรรมดาประตูหลา แต่ก็หลายเอเคอร์จริงๆในการแสดงความคิดเห็น มันเป็นสีเขียวสดใสมากขึ้นกว่าการปิดล้อมป่า ออกไปเกินกว่านั้นเพิ่มขึ้นแนวหน้าผายักษ์คล้ายกับที่ตามที่เราควรจะยืนอยู่ในการสำรวจของเราของฉากโหดและผ่านถนนที่ได้ทำอย่างใดปีนขึ้นไปยังยอดเขา การกำหนดค่าของหุบเขาจริงเป็นเช่นนั้นจากจุดที่สังเกตนี้มันดูเหมือนจะปิดทั้งหมดในและหนึ่งจะทำได้ แต่ยังสงสัยว่าถนนที่พบวิธีที่ออกมาจากมันได้พบวิธีที่เป็นมันและมาจากไหนและไปที่ไหน ไปน่านน้ำของกระแสที่แยกทุ่งหญ้ามากกว่าหนึ่งพันฟุตด้านล่าง. ไม่มีประเทศใดจึงเป็นป่าและยาก แต่ชายที่จะทำให้โรงละครแห่งสงคราม; ซ่อนอยู่ในป่าที่ด้านล่างของที่หนูกับดักทหารซึ่งในครึ่งร้อยคนในความครอบครองของออกอาจจะอดอาหารกองทัพเพื่อส่งวางห้าทหารราบของรัฐบาลกลาง พวกเขาเดินตลอดทั้งวันที่ผ่านมาและคืนและได้รับการพักผ่อน ในตอนค่ำที่พวกเขาจะนำไปใช้ถนนอีกครั้งปีนขึ้นไปยังสถานที่ที่แมวมองของพวกเขานอกใจขณะนอนหลับและลงเนินอื่น ๆ ของฤดูใบไม้ร่วงสันเมื่อค่ายของศัตรูที่ประมาณเที่ยงคืน ความหวังของพวกเขาที่จะแปลกใจมันสำหรับถนนที่นำไปสู่ด้านหลังของมัน ในกรณีของความล้มเหลวตำแหน่งของพวกเขาจะเต็มไปด้วยอันตรายในสุดขีด; และล้มเหลวพวกเขาก็ควรจะเกิดอุบัติเหตุหรือความระมัดระวังบอกศัตรูของการเคลื่อนไหว. ครั้งที่สองยามนอนในกอลอเรลเป็นหนุ่มเวอร์จิเนียชื่อคาร์เตอร์ Druse เขาเป็นบุตรชายของพ่อแม่ที่ร่ำรวยที่เป็นลูกคนเดียวและได้รู้จักง่ายดายเช่นและการเพาะปลูกและการใช้ชีวิตสูงถึงความมั่งคั่งและรสชาติก็สามารถที่จะสั่งการในประเทศที่ภูเขาทางทิศตะวันตกของเวอร์จิเนีย บ้านของเขาได้ แต่ไม่กี่ไมล์จากที่ตอนนี้เขาวาง เช้าวันหนึ่งเขาได้เพิ่มขึ้นจากอาหารเช้าตารางและกล่าวว่าเงียบ ๆ แต่หนัก ".. คุณพ่อเป็นทหารยูเนี่ยนได้มาถึงที่กราฟตันฉันจะเข้าร่วมได้" พ่อยกหัวเหมือนสิงโตของเขามองไปที่ลูกชายขณะที่ใน ความเงียบและตอบว่า "ดีไปครับและสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้ทำสิ่งที่คุณตั้งครรภ์จะเป็นหน้าที่ของคุณที่เวอร์จิเนียที่คุณเป็นคนทรยศจะต้องได้รับในโดยที่คุณไม่ควรที่เราทั้งสองมีชีวิตอยู่ถึงจุดสิ้นสุดของสงคราม.. เราจะพูดต่อไปในเรื่องที่คุณแม่เป็นแพทย์ได้แจ้งให้คุณอยู่ในสภาพที่สำคัญที่สุด.. ที่ดีที่สุดที่เธอไม่สามารถอยู่กับเราได้นานกว่าไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา แต่เวลาที่มีค่าก็จะดีกว่า ไม่รบกวนเธอ. "ดังนั้นคาร์เตอร์Druse โค้งคารวะให้กับพ่อของเขาที่กลับมาแสดงความยินดีกับความอนุเคราะห์ยิ่งใหญ่ที่สวมหน้ากากหัวใจทำลายออกจากบ้านในวัยเด็กของเขาไปทหาร โดยมโนธรรมและความกล้าหาญโดยการกระทำของความจงรักภักดีและความกล้าหาญไม่ช้าเขาก็ยกย่องตัวเองกับเพื่อนและเจ้าหน้าที่ของเขา; และมันก็จะมีคุณภาพเหล่านี้และเพื่อความรู้ของประเทศบางอย่างที่เขาเป็นหนี้การเลือกของเขาสำหรับการปฏิบัติหน้าที่ของเขาเต็มไปด้วยอันตรายในปัจจุบันที่ด่านมาก อย่างไรก็ตามความเมื่อยล้าได้รับที่แข็งแกร่งกว่าความละเอียดและเขาก็ผล็อยหลับไป ทูตสวรรค์อะไรดีหรือไม่ดีเข้ามาในความฝันที่จะแหย่เขาจากรัฐของเขาของอาชญากรรมที่จะพูด? โดยไม่ต้องมีการเคลื่อนไหวโดยไม่ต้องเสียงในความเงียบที่ลึกซึ้งและความเงียบของช่วงบ่ายบางผู้ส่งสารที่มองไม่เห็นของโชคชะตาสัมผัสด้วยนิ้วผนึกสายตาของจิตสำนึกของเขา - กระซิบเข้าไปในหูของวิญญาณของเขาคำว่าตื่นลึกลับที่มนุษย์ไม่มี ริมฝีปากที่เคยได้พูดไม่มีหน่วยความจำของมนุษย์ที่เคยได้เล่า เขาเงียบ ๆ ยกหน้าผากของเขาจากแขนของเขาและมองระหว่างกาวลำต้นของเกียรติยศที่สัญชาตญาณปิดมือข้างขวาของเขาเกี่ยวกับสต็อกของปืนไรเฟิลของเขา. ความรู้สึกแรกของเขาคือความสุขศิลปะกระตือรือร้น บนแท่นใหญ่โตหน้าผา - นิ่งที่ขอบสุดของร็อคสูงสุดที่กำหนดและระบุไว้อย่างรวดเร็วกับท้องฟ้า - เป็นพระบรมรูปทรงม้าของศักดิ์ศรีที่น่าประทับใจ ร่างของชายคนนั้นนั่งร่างของม้าตรงและทหาร แต่ด้วยการพักผ่อนของเทพเจ้ากรีกแกะสลักหินอ่อนที่ จำกัด ข้อเสนอแนะของกิจกรรม เครื่องแต่งกายสีเทากลมกลืนกับพื้นหลัง Arial ของตน โลหะของ accoutrement และแต่งตัวได้รับการปรับตัวลดลงและเงียบเงา; ผิวหนังของสัตว์มีจุดที่ไม่มีแสงสูง ปืนสั้นยอดเยี่ยมนิดเดียววางทั่วอานม้าของอานเก็บไว้ในสถานที่โดยมือข้างขวาจับได้ที่ "จับ"; มือซ้ายถือบังเหียนบังเหียนที่มองไม่เห็น ในภาพเงากับท้องฟ้ารายละเอียดของม้าที่ถูกตัดด้วยความคมชัดของจี้นั้น มันดูข้ามความสูงของอากาศที่จะเผชิญหน้ากับหน้าผาเกิน ใบหน้าของผู้ขับขี่ที่หันไปเล็กน้อยพบเพียงร่างของวัดและเคราห์ เขากำลังมองลงไปด้านล่างของหุบเขา ขยายด้วยลิฟท์ของตนกับท้องฟ้าและด้วยความรู้สึกเป็นพยานทหารของ formidableness ของศัตรูที่อยู่ใกล้กลุ่มที่ปรากฏของวีรบุรุษมหาศาลเกือบขนาด. สำหรับทันที Druse มีแปลกความรู้สึกครึ่งหนึ่งที่กำหนดไว้ว่าเขาเคยนอนที่สิ้นสุด สงครามและกำลังมองหาอยู่กับการทำงานที่มีเกียรติของศิลปะเมื่อเลี้ยงที่โดดเด่นเพื่อเป็นการระลึกถึงการกระทำของวีรบุรุษที่ผ่านมาซึ่งเขาได้รับเกียรติเป็นส่วนหนึ่ง ความรู้สึกที่ได้รับการยกเลิกโดยการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของกลุ่ม: ม้าโดยไม่ต้องย้ายเท้าของมันได้ดึงร่างของมันย้อนกลับเล็กน้อยจากหมิ่น; คนที่ยังคงไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เป็นมาก่อน กว้างตื่นตัวและมีชีวิตอยู่อย่างดีที่สุดเพื่อให้ความสำคัญของสถานการณ์ Druse ตอนนี้นำก้นของปืนไรเฟิลของเขากับแก้มของเขาโดยการระมัดระวังการผลักดันบาร์เรลข้างหน้าผ่านพุ่มไม้ง้างชิ้นและวินาศภัยผ่านสถานที่ท่องเที่ยวที่ครอบคลุมจุดสำคัญของเต้านมนักขี่ม้าที่ . สัมผัสเมื่อเรียกและทุกคนจะได้รับกันได้ดีกับคาร์เตอร์ Druse ในทันทีที่ขี่ม้าหันหัวของเขาและมองไปในทิศทางของข้าศึกที่มองไม่เห็นของเขา - ดูเหมือนจะมองเข้าไปในใบหน้าของเขาลงไปในดวงตาของเขาลงไปในความกล้าหาญของเขาหัวใจความเห็นอกเห็นใจ. มันแล้วน่ากลัวมากที่จะฆ่าศัตรูใน war- ศัตรูโครงสร้างที่ได้สร้างความประหลาดใจเป็นความลับที่สำคัญเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและสหาย - ศัตรูที่น่ากลัวมากขึ้นสำหรับความรู้ของเขากว่ากองทัพของเขาทั้งหมดสำหรับตัวเลขของตนหรือไม่ คาร์เตอร์ Druse เติบโตอ่อน; เขาส่ายในทุกกิ่งหันลมและเห็นกลุ่มสง่างามก่อนเขาเป็นตัวเลขสีดำที่เพิ่มขึ้นลดลงย้ายโทงเทงในส่วนโค้งของวงกลมในท้องฟ้าคะนอง มือของเขาลดลงไปจากอาวุธของเขาหัวของเขาค่อย ๆ ลดลงจนใบหน้าของเขาวางอยู่บนใบที่เขาวาง สุภาพบุรุษนี้กล้าหาญและทหารอดทนได้อยู่ใกล้เป็นลมจากความเข้มของอารมณ์ความรู้สึก. มันไม่ได้เป็นเวลานาน; ในขณะที่อีกคนหนึ่งใบหน้าของเขาได้รับการเลี้ยงดูจากโลกมือของเขากลับมาของพวกเขาในสถานที่ปืนไรเฟิล, นิ้วชี้ของเขาขอเรียก; ใจหัวใจและดวงตาได้ชัดเจนมโนธรรมและเหตุผลเสียง เขาไม่ได้หวังว่าจะจับศัตรูที่มิ ที่จะปลุกเขา แต่จะส่งเขาไปยังค่ายห้าวของเขากับข่าวที่ร้ายแรงของเขา หน้าที่ของทหารเป็นธรรมดา: คนที่ต้องถูกยิงตายจากที่ซุ่มซ่อน - โดยไม่มีการเตือนโดยไม่ต้องเตรียมทางจิตวิญญาณขณะที่มีไม่มากเป็นคำอธิษฐานไม่ได้พูดเขาจะต้องถูกส่งไปยังบัญชีของเขา แต่ไม่มี - มีความหวังคือ; เขาอาจได้ค้นพบอะไร - บางทีเขาจะชื่นชม แต่ประเสริฐของภูมิทัศน์ หากได้รับอนุญาตเขาอาจเปิดและขี่ออกไปลวกในทิศทางไหนเขามา แน่นอนมันจะเป็นไปได้ที่จะตัดสินในทันทีถอนของเขาว่าเขารู้ มันอาจจะดีที่ fixity ของเขาให้ความสนใจ - Druse หันหัวของเขาและมองผ่านลึกของอากาศที่ลดลงในขณะที่ออกจากพื้นผิวด้านล่างของทะเลโปร่งแสง เห็นเขาคลานข้ามทุ่งหญ้าสีเขียวสายเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมของตัวเลขของคนและม้า - บางบัญชาการโง่ได้รับการอนุญาตให้ทหารคุ้มกันของเขาลงไปในน้ำสัตว์ของพวกเขาในการเปิดในมุมมองธรรมดาจากยอดโหลDruse ดวงตาของเขาถอนตัวออกจาก หุบเขาและคงพวกเขาอีกครั้งเมื่อกลุ่มของมนุษย์และม้าในท้องฟ้าและอีกครั้งมันก็ผ่านสถานที่ท่องเที่ยวของปืนไรเฟิลของเขา แต่ครั้งนี้จุดมุ่งหมายของเขาอยู่ที่ม้า ในความทรงจำของเขาราวกับว่าพวกเขาอาณัติของพระเจ้าดังคำพูดของพ่อของเขาที่พรากจากกันของพวกเขา ". สิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้ทำสิ่งที่คุณตั้งครรภ์จะเป็นหน้าที่ของคุณ" เขาเป็นคนที่เงียบสงบในขณะนี้ ฟันของเขาได้อย่างมั่นคง แต่ไม่ได้ปิดอย่างเหนียวแน่น; เส้นประสาทของเขาก็เป็นที่เงียบสงบเป็น babe's นอน - ไม่ได้รับผลกระทบการสั่นสะเทือนของกล้ามเนื้อของร่างกายของเขาใด ๆ การหายใจของเขาจนกว่าระงับในการกระทำของการมุ่งที่เป็นปกติและช้า Duty จะสามารถเอาชนะได้; จิตวิญญาณได้กล่าวต่อร่างกาย ". สันติภาพจะยังคงเป็น" เขายิง. III เจ้าหน้าที่ของแรงของรัฐบาลกลางที่ใน spiri

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งแดดบ่ายในฤดูใบไม้ร่วงของปีค.ศ. ทหารซุ่มกอ ลอเรล โดยด้านข้างของถนนในภาคตะวันตกของเวอร์จิเนีย เขานอนที่ความยาวเต็มรูปแบบบนท้อง เท้าของเขายืนอยู่บนเท้าของเขา ศีรษะบนแขนซ้าย เขายืดมือขวาหลวม ๆคว้าปืนของเขาแต่สำหรับนิสัยค่อนข้างเจ้าระเบียบของแขนขาและการเคลื่อนไหวเป็นจังหวะที่เล็กน้อยของ ตลับ กล่องที่ด้านหลังของเข็มขัดของเขา เขาอาจจะคิดว่า จะตาย เขากำลังหลับอยู่ที่ตำแหน่งของหน้าที่ แต่ถ้าตรวจพบ เขาจะตายไม่นานหลังจากนั้น ความตายเป็นโทษและกฎหมายของอาชญากรรมของเขา

กอของลอเรล ซึ่งวางอาชญากรอยู่ในมุมของถนน ซึ่งหลังจากขึ้นใต้มีความชันที่สูงชันไปยังจุดที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็วไปทางทิศตะวันตก , วิ่งตามสุดยอดบางทีหนึ่งร้อยหลา มันหันไปทางทิศใต้อีกครั้งและไป zigzagging ลงผ่านป่า ที่สำคัญมุมที่สองที่เป็นหินแบนขนาดใหญ่ที่ยื่นออกไปเหนือที่สามารถมองเห็นหุบเขาที่ลึกจากถนนขึ้นไป . ก้อนหินที่ปกคลุมหน้าผาสูง หินตกจากขอบด้านนอกของมันจะลดลงและลดลงหนึ่งพันฟุต ยอดของต้นสน มุมที่วางอยู่บนเดือยของทหารอีกผาเดียวกัน ถ้าเขาตื่น เขาจะได้ดูไม่เพียง แต่แขนสั้นของถนนและยื่นหินแต่ในโปรไฟล์ทั้งหมดของหน้าผา ด้านล่าง มันอาจจะทำให้เขาเวียนหัวดู

ประเทศป่าทุกที่ ยกเว้นที่ด้านล่างของหุบเขาไปทางเหนือ ซึ่งมีขนาดเล็ก ธรรมชาติ ทุ่งหญ้า ซึ่งไหลเป็นลำธารจะมองเห็นได้จากของหุบเขาแม่ริม พื้นนี้เปิดดูแทบจะใหญ่กว่าหลาประตูธรรมดา แต่เป็นเอเคอร์จริงๆในหลายขอบเขตสีเขียวอันสดใสมากขึ้นกว่าของ inclosing ป่า ห่างเกินมันขึ้นเส้นหน้าผายักษ์คล้ายกับที่เราควรจะยืนในการสำรวจของเราของฉากที่โหดร้าย และผ่านที่ถนน มีบางอย่างทำให้มันปีนไปถึงยอด การปรับแต่งของหุบเขาจริงๆ เช่นว่าจากจุดนี้ จากการสังเกตดูทั้งหมดปิดในและได้แต่สงสัยว่าถนนที่หาทางออกได้พบเส้นทางของมัน และมาจากไหน มาซึ่งก็น้ำของลำธารที่แยกทุ่งหญ้ามากกว่าพันฟุตด้านล่าง

ไม่มีประเทศให้ป่าและยาก แต่ผู้ชายจะให้โรงละครของสงคราม ซ่อนในป่าที่ด้านล่างของทหารหนูกับดัก