Government Response to the Great De

Government Response to the Great Depression

The outbreak of the Great Depression in the fall of 1929 caused much economic hardship in Newfoundland and Labrador. Most damaging was a breakdown in world trade, which caused the country’s revenue to plummet. Despite its shrinking income, the government still had to make interest payments on a sizeable national debt and provide essential services to the public. Widespread unemployment during the 1930s exacerbated an already difficult situation by forcing the government to spend millions of dollars on various relief programs. Most, however, were ineffective. Dole rations, for example, were heavily policed and much too small to live on; land settlement also ended in failure.

At the same time the government increased relief spending, it also contributed to the crisis by laying off employees and making cuts to health care, education, and other social programs. When allegations of corruption surfaced against high-ranking political officials in 1932, it intensified the public’s mounting dissatisfaction with party politics and led to the swearing in of the Commission of Government in 1934. For the most part, however, the new regime proved equally incapable of improving the Depression’s impacts on the working class and on the country as a whole. It was not until the employment boom of the Second World War that the country recovered.

Financial Crisis

The impact of the great Depression was devastating to Newfoundland and Labrador’s export-based economy. A sudden slump in international trade dramatically reduced revenue from fish, mineral, and pulp and paper exports. Profits decreased from $40 million in 1930 to only $23.2 million in 1933. The national debt, meanwhile, continued to climb. By the end of 1933, the government owed $100 million – mostly to the United Kingdom and the United States. Interest payments alone accounted for 63.2 per cent of the country’s shrinking income.

The government responded to the crisis by borrowing more money from abroad. As the Depression deepened, however, the pool of willing lenders dried up. Britain and Canada worried that it would reflect badly on the Empire if Newfoundland and Labrador failed to meet its interest payments and agreed to lend the government money in return for a number of concessions. One was the appointment of a financial advisor to help organize the country’s finances. Sir Percy Thompson, deputy chairman of the Board of Inland Revenue, filled this position in August 1931. At around the same time, the Newfoundland and Labrador government appointed Montreal businessman Robert J. Magor to investigate various government departments and reduce spending wherever possible.

Unfortunately, it was the country’s poor and vulnerable who were most negatively affected by the ensuing government cutbacks. The government laid off one-third of its civil servants and reduced wages for the rest. At the same time, it introduced new taxes that increased the cost of living by approximately 30 per cent. The government also slashed spending on health and education, but doubled its police force in 1932 to better maintain law and order amid a growing atmosphere of public unrest. Perhaps most frustrating to the country’s unemployed, however, were Magor’s efforts to reduce public relief payments, widely known as the dole.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอบสนองรัฐบาลตกต่ำการระบาดของการตกต่ำในฤดูใบไม้ร่วงของ 1929 เกิดความยากลำบากทางเศรษฐกิจมากในนิวฟาวด์แลนด์และลาบราดอร์ เสียหายมากที่สุดคือการแบ่งในการค้าโลก ซึ่งเกิดจากรายได้ของประเทศดิ่ง แม้ มีกำไรหดตัว รัฐบาลยังคงมีการชำระดอกเบี้ยหนี้แห่งชาติในเคราะห์ และให้บริการที่สำคัญ อัตราการว่างงานที่แพร่หลายในช่วงทศวรรษ 1930 exacerbated สถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่แล้ว โดยการบังคับให้รัฐบาลต้องใช้จ่ายล้านดอลลาร์ในโปรแกรมต่าง ๆ การบรรเทา สุด อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้ผล ปันโดล เช่น ถูก policed อย่างหนัก และมากเล็กเกินไปอยู่ ที่ดินชำระยังสิ้นสุดในความล้มเหลวในเวลาเดียวกัน รัฐบาลเพิ่มขึ้นบรรเทาที่ใช้ มันส่วนวิกฤต โดยวางปิดพนักงาน และทำให้ลดการดูแลสุขภาพ การศึกษา และโปรแกรมอื่น ๆ ทางสังคม เมื่อข้อกล่าวหาความเสียหายของพื้นผิวกับเจ้าหน้าที่ทางการเมืองสูงในปี 1932 มันรุนแรงพอยึดให้ประชาชนกับพรรคการเมือง และนำไปสู่การสาบานในคณะรัฐบาลในปี 1934 ส่วนใหญ่ แต่ ระบอบการปกครองใหม่พิสูจน์เท่า ๆ กันความสามารถในการปรับปรุงผลกระทบของภาวะซึมเศร้า ในชั้นแรงงาน และ ในประเทศทั้งหมด ไม่เสร็จจนถึงบูมงานของสงครามโลกครั้งสองที่ประเทศกู้คืนวิกฤตการณ์ทางการเงินผลกระทบของภาวะซึมเศร้าที่ดีถูกทำลายล้างไปนิวฟาวด์แลนด์และลาบราดอร์ของส่งออกเศรษฐกิจ การตกต่ำอย่างฉับพลันในการค้าระหว่างประเทศลดรายได้จากปลา แร่ธาตุ และส่งออกกระดาษและเยื่อกระดาษอย่างมาก ผลกำไรลดลงจาก 40 ล้านเหรียญในปี 1930 การเพียง 23.2 ล้านเหรียญในปี 1933 หนี้แห่งชาติ ในขณะเดียวกัน ต่อการปีน ปลายปี 1933 รัฐบาลหนี้ $100 ล้าน – ส่วนใหญ่สหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา การชำระดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียวลงบัญชีสำหรับร้อยละ 63.2 ของรายได้ของประเทศหดตัวรัฐบาลตอบสนองต่อการวิกฤติ โดยยืมเงินจากต่างประเทศ เป็นภาวะซึมเศร้ากราว อย่างไรก็ตาม สระว่ายน้ำของผู้ให้กู้ยอมแห้งขึ้น สหราชอาณาจักรและแคนาดาเป็นห่วงว่ามันจะสะท้อนไม่ดีบนจักรวรรดิถ้านิวฟาวด์แลนด์และลาบราดอร์ไม่ตรงกับของดอกเบี้ย และยืมเงินรัฐบาลเพื่อแลกกับสัมปทานจำนวนยอมรับ หนึ่งคือการแต่งตั้งที่ปรึกษาทางการเงินเพื่อช่วยจัดระเบียบทางการเงินของประเทศ ทอมป์สัน Sir เพอร์ซี่ รองประธานของคณะกรรมการของส่วนในรายได้ กรอกข้อมูลตำแหน่งนี้ในสิงหาคมค.ศ. 1931 ในช่วงเวลาเดียวกัน นิวฟาวด์แลนด์แอนด์ลาบราดอร์รัฐบาลแต่งตั้งนักธุรกิจมอนทรีออล Robert J. Magor เพื่อตรวจสอบหน่วยงานรัฐต่าง ๆ และลดการใช้จ่ายได้ทุกอับ มันเป็นของประเทศยากจน และความเสี่ยงในเชิงลบมากที่สุดที่ได้รับผลจากลวรัฐบาลถัดมา รัฐบาลปลดออกหนึ่งในสามของข้าราชการ และลดค่าจ้างที่เหลือ ในเวลาเดียวกัน มันนำภาษีใหม่ที่เพิ่มขึ้นค่าครองชีพโดยประมาณร้อยละ 30 รัฐบาลยังเฉือนใช้จ่ายในการศึกษาและสุขภาพ แต่สองเท่าของตำรวจในปี 1932 เพื่อรักษากฎหมายและระเบียบท่ามกลางบรรยากาศเพิ่มขึ้นของความไม่สงบที่สาธารณะดีกว่า บางทีส่วนใหญ่หวังให้ผู้ว่างงานของประเทศ อย่างไรก็ตาม ถูกของ Magor พยายามบรรเทาสาธารณะการชำระเงิน เป็นการโดล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การตอบสนองของรัฐบาลที่จะตกต่ำ

การระบาดของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในฤดูใบไม้ร่วงปี 1929 ก่อให้เกิดความยากลำบากทางเศรษฐกิจมากในการนิวฟันด์แลนด์ ที่สร้างความเสียหายมากที่สุดคือรายละเอียดในการค้าโลกซึ่งก่อให้เกิดรายได้ของประเทศที่จะดิ่ง แม้จะมีรายได้จากการหดตัวของรัฐบาลยังคงมีที่จะทำให้การจ่ายดอกเบี้ยในหนี้ของชาติที่ใหญ่มากและให้บริการที่จำเป็นให้กับประชาชน การว่างงานอย่างกว้างขวางในช่วงทศวรรษที่ 1930 เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่ยากอยู่แล้วโดยการบังคับให้รัฐบาลที่จะใช้จ่ายล้านดอลลาร์ในโปรแกรมการบรรเทาต่างๆ ส่วนใหญ่ แต่ไม่ได้ผล ปันส่วนโด, ตัวอย่างเช่นถูกจับตาดูอย่างหนักและขนาดเล็กมากเกินไปที่จะมีชีวิตอยู่บน; นิคมก็จบลงด้วยความล้มเหลว

ในขณะเดียวกันรัฐบาลเพิ่มการใช้จ่ายบรรเทามันก็มีส่วนทำให้วิกฤติที่เกิดขึ้นโดยการวางปิดพนักงานและทำให้การปรับลดการดูแลสุขภาพ, การศึกษา, และโปรแกรมอื่น ๆ ในสังคม เมื่อข้อกล่าวหาการทุจริตโผล่ขึ้นกับเจ้าหน้าที่ทางการเมืองระดับสูงในปี 1932 ก็จะทวีความรุนแรงมากไม่พอใจการติดตั้งของประชาชนกับการเมืองพรรคและนำไปสู่การสาบานในคณะกรรมการกำกับของรัฐบาลในปี 1934 ส่วนใหญ่ แต่ระบอบการปกครองใหม่ไม่สามารถพิสูจน์ได้อย่างเท่าเทียมกัน ในการปรับปรุงผลกระทบภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในการเรียนการทำงานและประเทศโดยรวม มันไม่ได้จนกว่าบูมการจ้างงานของสงครามโลกครั้งที่สองว่าประเทศที่ฟื้นตัว

วิกฤตการณ์ทางการเงิน

ผลกระทบของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ของมันก็ทำลายล้างนิวฟันด์แลนด์เศรษฐกิจการส่งออกตาม ตกต่ำอย่างฉับพลันในการค้าระหว่างประเทศลดลงอย่างมากของรายได้จากปลา, เกลือแร่, และเยื่อกระดาษและกระดาษส่งออก ผลกำไรที่ลดลงจาก $ 40 ล้านบาทในปี 1930 เหลือเพียง 23.2 $ ล้านบาทในปี 1933 หนี้แห่งชาติในขณะเดียวกันยังคงปีนขึ้นไป ในตอนท้ายของปี 1933 ที่รัฐบาลเป็นหนี้ $ 100 ล้านบาท - ส่วนใหญ่ของสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา การจ่ายดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียวคิดเป็นร้อยละ 63.2 ของรายได้หดตัวของประเทศต่อ

รัฐบาลตอบสนองต่อวิกฤติที่เกิดขึ้นโดยการกู้ยืมเงินจากต่างประเทศ ในฐานะที่เป็นอาการซึมเศร้าลึก แต่สระว่ายน้ำของผู้ให้กู้ยินดีที่แห้ง สหราชอาณาจักรและแคนาดากังวลว่ามันจะสะท้อนให้เห็นถึงไม่ดีเกี่ยวกับจักรวรรดิถ้านิวฟันด์แลนด์ล้มเหลวในการตอบสนองการจ่ายดอกเบี้ยและตกลงที่จะให้ยืมเงินของรัฐบาลในการตอบแทนสำหรับจำนวนของสัมปทาน หนึ่งคือการแต่งตั้งที่ปรึกษาทางการเงินที่จะช่วยจัดระเบียบการเงินของประเทศ เซอร์เพอร์ซี่ ธ อมป์สันรองประธานของคณะสรรพากรเต็มไปตำแหน่งนี้ในเดือนสิงหาคมปี 1931 ในช่วงเวลาเดียวกันนิวฟันด์แลนด์รัฐบาลได้รับการแต่งตั้งมอนทรีออธุรกิจโรเบิร์ตเจนิวพอร์ตในการตรวจสอบหน่วยงานภาครัฐต่างๆและลดการใช้จ่ายเป็นไปได้

แต่น่าเสียดายที่มันเป็นประเทศที่ยากจนและความเสี่ยงที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดในเชิงลบโดยการตัดทอนมารัฐบาล รัฐบาลปลดออกจากหนึ่งในสามของข้าราชการและค่าจ้างที่ลดลงสำหรับส่วนที่เหลือ ในเวลาเดียวกันก็แนะนำภาษีใหม่ที่เพิ่มค่าใช้จ่ายของที่อยู่อาศัยโดยประมาณร้อยละ 30 นอกจากนี้รัฐบาลยังได้ปรับลดการใช้จ่ายในสุขภาพและการศึกษา แต่เป็นสองเท่าของกรมตำรวจในปี 1932 ที่ดีกว่าการรักษากฎหมายและระเบียบท่ามกลางบรรยากาศการเจริญเติบโตของความไม่สงบของประชาชน บางทีอาจจะเป็นที่น่าผิดหวังมากที่สุดที่จะตกงาน แต่มีความพยายามที่นิวพอร์ตของประเทศที่จะลดการชำระเงินบรรเทาสาธารณะเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นโด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การตอบสนองของรัฐบาลเพื่อ Great อาการซึมเศร้าการปะทุของภาวะซึมเศร้าที่ดีในฤดูใบไม้ร่วงของปี 1929 ที่เกิดความยากลำบากทางเศรษฐกิจมากในนิวฟันด์แลนด์และลาบราดอร์ . เสียหายมากที่สุด คือ การการค้าโลก ซึ่งทำให้รายได้ของประเทศให้ดิ่ง แม้จะมีการหดตัวของรายได้รัฐบาลยังคงต้องให้ดอกเบี้ยในหนี้แห่งชาติขนาดใหญ่และให้บริการเป็นสาธารณะ การว่างงานที่แพร่หลายในช่วงปี 1930 exacerbated สถานการณ์ที่ยากอยู่แล้ว โดยบังคับให้รัฐบาลต้องใช้เงินนับล้านดอลลาร์ในโครงการสงเคราะห์ต่าง ๆ มากที่สุด แต่ก็ไม่ได้ผล สินค้าอาหาร เช่น ป่วยมากและมีขนาดเล็กเกินไปที่จะมีชีวิตอยู่ policed ; นิคมยังสิ้นสุดในความล้มเหลวในเวลาเดียวกันรัฐบาลเพิ่มขึ้น บรรเทาการใช้จ่ายก็ยังสนับสนุนวิกฤตโดยการวางปิดพนักงาน และการตัดการดูแล สุขภาพ การศึกษา และโครงการทางสังคมอื่น ๆ เมื่อข้อกล่าวหาการทุจริต surfaced กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงทางการเมือง 2475 มันรุนแรง ประชาชนไม่พอใจกับพรรคการเมือง และการไปสู่การสาบานในคณะกรรมการของรัฐบาลใน 1934 สำหรับส่วนใหญ่ , อย่างไรก็ตาม ระบอบใหม่พิสูจน์กันไม่สามารถปรับปรุงผลกระทบของภาวะซึมเศร้าในระดับการทำงาน และ ประเทศโดยรวม มันไม่ได้จนกว่าการบูมของสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ประเทศฟื้นตัววิกฤตการณ์ทางการเงินผลกระทบของภาวะซึมเศร้าที่ดีคือแรงจักรพรรดิผู่อี๋เศรษฐกิจจากการส่งออก ตกต่ำอย่างฉับพลันในการค้าระหว่างประเทศลดลงอย่างมาก รายได้จากปลา , แร่ , และการส่งออกเยื่อกระดาษและกระดาษ กำไรลดลงจาก $ 40 ล้านบาทในปี 1930 เพื่อเพียง $ 23.2 ล้านในปี 1933 . ชาติหนี้ ขณะเดียวกัน ยังคงปีนขึ้นไป โดยจุดสิ้นสุดของ 1933 รัฐบาลเป็นหนี้ 100 ล้านเหรียญฯ ส่วนใหญ่ของสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา การจ่ายดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียว คิดเป็นร้อยละ 63.2 เปอร์เซ็นต์ของประเทศหดตัว รายได้รัฐบาลตอบสนองต่อวิกฤต โดยการกู้ยืมเงินจากต่างประเทศ เป็นภาวะซึมเศร้าลึก แต่สระของเต็มใจตลอดจนแห้งขึ้น สหราชอาณาจักร และแคนาดา กังวล ว่ามันจะส่งผลไม่ดีต่ออาณาจักรถ้าจักรพรรดิผู่อี๋ล้มเหลวในการตอบสนองการจ่ายดอกเบี้ย และตกลงที่จะให้ยืมเงินรัฐบาลตอบแทนสำหรับจำนวนของสัมปทาน หนึ่งคือการแต่งตั้งที่ปรึกษาทางการเงินเพื่อช่วยในการจัดระเบียบการเงินของประเทศ เซอร์เพอร์ซี ทอมป์สัน รองประธานคณะกรรมการรายได้ภายในประเทศที่ตำแหน่งนี้ในเดือนสิงหาคม 2474 . ในรอบเวลาเดียวกัน จักรพรรดิผู่อี๋ รัฐบาลแต่งตั้ง โรเบิร์ต เจ ลนักธุรกิจเมิกเกอร์ตรวจสอบหน่วยงานต่างๆ และลดการใช้จ่ายที่ใดก็ตามที่เป็นไปได้แต่มันเป็นประเทศยากจนและอ่อนแอที่สุดกระทบ โดยต่อมารัฐบาลตัดทอน รัฐบาลปลดออกหนึ่งในสามของข้าราชการและลดลงค่าจ้างส่วนที่เหลือ ในเวลาเดียวกัน มันแนะนำใหม่ ภาษีที่เพิ่มขึ้น ค่าครองชีพประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ รัฐบาลยังเฉือนการใช้จ่ายในด้านสุขภาพและการศึกษา แต่เป็นตำรวจใน 2475 ดีกว่ารักษากฎหมายและความสงบเรียบร้อยท่ามกลางบรรยากาศที่เพิ่มขึ้นของความไม่สงบในที่สาธารณะ บางทีหงุดหงิดมากที่สุดของประเทศว่างงาน อย่างไรก็ตาม มีความพยายามที่จะลดเงินสงเคราะห์เมิกเกอร์สาธารณะอย่างกว้างขวาง เรียกว่าโดล .