2. Evolution of the MeltdownFor sev

2. Evolution of the Meltdown
For several decades before the crisis, Thailand’s economic performance had been highly satisfactory. Average real gross domestic product (GDP) growth between 1960 and 1995 was about 7.7% per annum and the proportion of the population under the poverty line declined from about 60% to less than 15% during the same period. The country was regarded as an example of the so-called “Fast Asian economic miracle’’ (World Bank, 1993). Yet, a couple of the years later, the country got into a severe financial crisis and essentially became insolvent, in terms of not having enough usable foreign reserves left to meet its obligations. Assistance from the International Monetary Fund (IMF) was needed, and a painful adjustment process to recover from the crisis had to be carried out, leading to a lost half decade of development; the average growth rate between 1996 and 2001 was just about zero.
Part of the reason for the crisis might have come from the very success the Thailand had experienced. The good economic performance over many decades led to overconfidence in the strength of the Thai economy. By the early 1990s, Thailand had become an important production center in the region, and exports were booming. To complement its role on the production side, the Thai authorities also wanted to turn Bangkok into a major regional financial center to rival Hong Kong and Singapore. A program of financial liberalization was embarked upon while the risks inherent in this process were not foreseen. The main mistakes were to pursue financial liberalization without an adequate supervisory frame-work on financial institutions and appropriate monetary and exchange rate policies. These mistakes substantially increased the risks to economic stability resulting eventually in the 1997 crisis.
Many financial liberalization measures were carried out and by 1993 most foreign exchange controls on current account and capital account transactions had been lifted. In March 1993, the Bangkok International Banking Facilities (BIBF) was established to serve as a means to develop Bangkok into an international financial center. Tax privileges were given to BIBF transactions to enable is to compete with other financial centers. It was hoped that the BIBF will result in a lot of in-out financial flow, so that Bangkok could become a financial center providing financing to other regional economies. Instead, most of the flows were out-in fueling the economic bubble and leading to a rapid increase in short-term foreign debt, which were the key elements bringing about the crisis.
Controls on financial institutions were also reduced. Interest rate ceilings were eliminated by mid-1992 and rules on credit extension became more relaxed. It was hoped that these liberalization measures would lead to greater competition in the domestic financial system, strengthen domestic financial institutions, and make Bangkok a leading regional financial center. However, two key issues were overlooked. First, whether existing financial institutions were ready for a more liberalized system, and second, whether the supervisory system of the authorities was adequate. It turned out that most commercial banks and
Finance companies in Thailand at that time lacked adequate experience or maturity, with poor corporate governance. Intra-affiliate lending was prevalent and most of their clients also lacked proper financial discipline and corporate governance. Financial mismanagement and so-called “crony capitalism’’ were widespread. Worse yet, the central authorities at that time did not have the capacity to effectively supervise financial institutions. Such deficiency Ied to widespread imprudent Iending by financial institutions. Such deficiency Ied to widespread imprudent Iending by financial institutions and contributed to widespread speculative investment, particularly in real estate projects, fueling an asset price bubble.
Another crucial mistake of the authorities was their decision to liberalize capital flows across borders while sticking to a fixed exchange rate system and also trying to pursue an independent monetary policy. This is, of course, the classic Munde11 “impossible trinity” (Mund11, 1963).
Thailand had successfully used a fixed exchange rate system since the end of the Second World War. This had contributed to economic stability and was an important foundation for economic growth for many decades. However. These successes were mostly in a global environment of modest financial capital flows. The mistake was to stick to this old paradigm in the 1990s when capital flows became very large and very volatile.
Before the crisis, the baht was fixed to a basket of currencies with the US dollar having by far largest weight in the basket resulting in a fairly stable baht/$US rate for many years before the crisis. However, Thailand also tried to pursue an independent interest rate policy. This can be seen from the gap between the Thai overnight interbank rate and the US overnight fed fund rate. This gap averaged about 3.97% between January 1989 and June 1997 (the last month before the float of the baht), and sometimes reached up to 10% (see Figure 1). With liberalized capital flow, this inevitably led to a large amount of capital flow into Thailand.
Net capital inflows between 1990 and 1996 averaged 10% of GDP each year; much higher than the average current account deficit of about 7% of GDP for the same period. As result, the outstanding external debt rose rapidly from $US29 billion in 1990 (34% of GDP) to $US108.7 billion in 1996 (59% of GDP). Even more dangerous was the fact that short-term foreign debt (with a maturity of less than 1 year) increased very rapidly. By the end of 1996, the total short-term foreign reserves at the time that was about $US38.7 billion. Even after taking into account the foreign assets of the banking system, the total foreign assets (official and private) were less than the amount of short-term foreign debt of the country. If these short-term foreign debts were not rolled over, there would not be enough foreign assets in the country to service these debts.
The rapid growth of short-term foreign debt was tied to the provisioning requirement for risky assets of the Basel Capital Accord. For lending to financial institutions in developing countries, short-term lending only requires 20% provisioning whereas long-term lending requires 100% provisioning. Because of this, there was a built-in incentive for short-term lending to developing countries.
The large capital inflows spurred an investment and real estate bobble. Financial institutions were lending excessively and imprudently, leading to rapidly deteriorating asset quality. The central bank made matters worse by shore up ailing financial institutions. The strengthening of the US dollar relative to other major currencies starting in 1995 and China’s rapid emergence into the world market also weakened Thailand’s competitiveness. In 1996, exports declined by about 1.3% compared with over 20% growth in both 1994 and 1995. The weakened fundamental led to pressures on the baht and market perception was that the baht needed to be devalued, and speculators attacked the Baht in various waves. What made matters worse was that the Bank of Thailand (BOT) tried to stubbornly defend the value of the baht. By the end of June 1997 almost all of the country’s reserves had been used to try to defend the value of the baht and official foreign reserves net of committed forward obligations declined to only about $US2.8 billion. The country basically became insolvent as there was still about $US48.5 billion in short-term foreign debt and the current account deficit was about $US1 billion per month. Thailand simply did not have enough foreign assets to service these obligations. As a result, the baht had to be floated on July 2, 1997, and Thailand had to seek assistance from the IMF.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. วิวัฒนาการของการหลอมละลายสำหรับหลายทศวรรษที่ผ่านมาก่อนวิกฤติ ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศไทยได้มากพอ เจริญเติบโตจริงรวมผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ (GDP) เฉลี่ยระหว่าง 1960 และ 1995 ถูกประมาณ 7.7% ต่อปี และสัดส่วนประชากรใต้เส้นความยากจนลดลงจากประมาณ 60% ต่ำกว่า 15% ในช่วงเวลาเดียวกัน ประเทศที่ถือเป็นตัวอย่างเรียกว่า "เอเชียอย่างรวดเร็วเศรษฐกิจมหัศจรรย์ '' (ธนาคารโลก 1993) ยัง สองปีต่อมา ได้เข้าสู่วิกฤตทางการเงินอย่างรุนแรง และประเทศหลักกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ในไม่เพียงพอใช้ต่างประเทศสำรองซ้ายเพื่อตอบสนองตามการ ต้องการความช่วยเหลือจากนานาชาติจำนวนเงิน (IMF) และกระบวนการปรับปรุงเจ็บปวดเพื่อกู้คืนจากวิกฤตมีทำ นำไปหายไปครึ่งทศวรรษที่ผ่านมาการพัฒนา อัตราการเติบโตเฉลี่ยระหว่างปี 1996 และ 2001 มีเพียงศูนย์ ส่วนหนึ่งของสาเหตุวิกฤตอาจมาจากความสำเร็จมากในประเทศไทยที่มีประสบการณ์ ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจดีกว่าทศวรรษกับเหลิงในความแข็งแกร่งของเศรษฐกิจไทย โดยช่วงปี 1990 ไทยได้กลายเป็น ศูนย์การผลิตที่สำคัญในภูมิภาค และส่งออกได้เฟื่องฟู การเติมเต็มบทบาทของมันในด้านการผลิต เจ้าหน้าที่ไทยยังต้องการเปิดกรุงเทพมหานครเป็นศูนย์ภูมิภาคทางการเงินสำคัญประชัน Hong Kong และสิงคโปร์ การเปิดเสรีทางการเงินเริ่มต้นตามในขณะที่ความเสี่ยงในกระบวนการนี้ถูกไม่ foreseen ผิดหลักการ ดำเนินการเปิดเสรีทางการเงิน โดยไม่มีการประกาศเฟรมทำงานสถาบันการเงิน และความเหมาะสมทางการเงินและนโยบายอัตราแลกเปลี่ยนได้ ข้อผิดพลาดเหล่านี้มากขึ้นความเสี่ยงเพื่อความมั่นคงทางเศรษฐกิจที่เกิดวิกฤตปี 1997 ในที่สุด ได้ดำเนินมาตรการเปิดเสรีทางการเงินมาก และได้ถูกยก โดย 1993 ส่วนใหญ่ควบคุมแลกเปลี่ยนเงินตราธุรกรรมบัญชีทุนและบัญชีกระแส ในเดือน 1993 มีนาคม กรุงเทพนานาชาติธนาคารอำนวยความสะดวก (BIBF) ถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อเป็นวิธีพัฒนากรุงเทพมหานครเป็นศูนย์การเงินนานาชาติ ได้รับสิทธิ์ภาษี BIBF ธุรกรรมเพื่อให้เป็นการ แข่งขันกับศูนย์กลางทางการเงินอื่น ๆ มันถูกหวังว่า BIBF ที่จะทำมากของกระแสเงินในออก เพื่อให้กรุงเทพมหานครอาจกลายเป็น เป็นศูนย์กลางทางการเงินให้เงินการเศรษฐกิจภูมิภาคอื่น ๆ แทน ส่วนใหญ่ขั้นตอนการถูกออกใน fueling ภาวะเศรษฐกิจฟองสบู่ และนำไปสู่การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในหนี้ต่างประเทศระยะสั้น ซึ่งมีองค์ประกอบหลักนำเกี่ยวกับวิกฤต ควบคุมสถาบันการเงินก็ยังลดลง เพดานอัตราดอกเบี้ยถูกตัด โดยกลาง-1992 และกฎในการขยายสินเชื่อเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น มันถูกหวังว่า มาตรการเปิดเสรีเหล่านี้จะนำไปสู่การแข่งขันมากขึ้นในระบบการเงินในประเทศ เสริมสร้างสถาบันการเงินในประเทศ และทำให้กรุงเทพเป็นศูนย์การเงินชั้นนำระดับภูมิภาค อย่างไรก็ตาม ปัญหาสองคีย์ถูกมองข้าม ก่อน ว่าที่มีอยู่การเงิน สถาบันได้พร้อมมากขึ้นเสรีอย่างมากระบบ และสอง ว่าระบบประกาศของเจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอ มันเปิดออกที่ส่วนใหญ่ธนาคารพาณิชย์ และบริษัททางการเงินในประเทศไทยที่ขาดประสบการณ์ที่เพียงพอหรือวันครบกำหนด มีบรรษัทภิบาลที่ดี ให้ยืมภายในพันธมิตรมี และส่วนใหญ่ลูกค้าของพวกเขายังขาดวินัยทางการเงินที่เหมาะสมและกำกับ Mismanagement เงิน และเรียกว่า "ทุนนิยม crony'' ได้อย่างแพร่หลาย แย่ ยัง หน่วยงานส่วนกลางที่ไม่มีความสามารถในการกำกับดูแลสถาบันการเงินได้อย่างมีประสิทธิภาพ เช่นขาดการ Iending imprudent อย่างกว้างขวางโดยสถาบันการเงินต่าง ๆ เช่นขาดต่าง ๆ เพื่อ Iending imprudent อย่างกว้างขวางโดยสถาบันการเงินและให้แพร่หลายหรอกเก็งกำไรลงทุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโครงการอสังหาริมทรัพย์ fueling ฟองราคาสินทรัพย์ ความผิดพลาดสำคัญอื่นของเจ้าหน้าที่ถูกของ liberalize กระแสเงินทุนข้ามพรมแดนผสานกับระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และยัง พยายามดำเนินนโยบายการเงินมีอิสระตัดสินใจ นี้เป็น หลักสูตร การคลาสสิก Munde11 "ไปไม่ได้ที่ทรินิตี้" (Mund11, 1963) ประเทศไทยได้สำเร็จใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงนับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งสอง นี้ได้มีส่วนกับเสถียรภาพทางเศรษฐกิจ และเป็นมูลนิธิสำคัญสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจมาหลายทศวรรษ อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเหล่านี้ส่วนใหญ่อยู่ในภาวะของกระแสเงินทุนเงินเจียมเนื้อเจียมตัวได้ ความผิดที่ติดไปนี้กระบวนทัศน์เก่าในปี 1990 เมื่อเงินทุนไหลกลายเป็นมีขนาดใหญ่มาก และตลอดเวลา ก่อนวิกฤต บาทถูกจัดถาวรกับตะกร้าสกุลเงินกับดอลลาร์สหรัฐที่มีน้ำหนักมากที่สุดโดยในตะกร้าเป็นผลในอัตราค่อนข้างมีเสถียรภาพบาท/ดอลลาร์สหรัฐในปีก่อนวิกฤติ อย่างไรก็ตาม ไทยยังพยายามดำเนินนโยบายอัตราดอกเบี้ยขึ้นอยู่กับการ สามารถดูได้จากช่องว่างระหว่างอัตราค้างคืนระหว่างธนาคารไทยและอัตรากองทุนสหรัฐอเมริกาเลี้ยงค้างคืน ช่องว่างนี้ averaged ประมาณ 3.97% ระหว่างปี 1989 และปี 1997 เดือนมิถุนายน (เดือนสุดท้ายก่อนลอยบาท), และบางครั้งถึงขึ้นถึง 10% (ดูรูปที่ 1) ด้วยกระแสทุนเสรีอย่างมาก นี้ย่อมนำไปสู่กระแสเงินทุนจำนวนมากในประเทศไทย เงินทุนสุทธิไหลระหว่าง 1990 และปี 1996 averaged 10% ของ GDP ในแต่ละปี สูงกว่าดุลบัญชีปัจจุบันเฉลี่ยประมาณ 7% ของ GDP ในช่วงเวลาเดียวกัน เป็นผล หนี้สินภายนอกโดดเด่นกุหลาบอย่างรวดเร็วจาก $US29 พันล้านในปี 1990 (34% ของ GDP) การ $US108.7 พันล้านในปี 1996 (59% ของ GDP) ยิ่งอันตรายเป็นความจริงที่ว่า หนี้ต่างประเทศระยะสั้น (มีครบกำหนดน้อยกว่า 1 ปี) เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยจุดสิ้นสุดของปี 1996 ทุนสำรองต่างประเทศระยะสั้นรวมเวลาที่เกี่ยวกับ $US38.7 พันล้าน แม้หลังจากการพิจารณาสินทรัพย์ต่างประเทศของธนาคาร สินทรัพย์ต่างประเทศทั้งหมด (อย่างเป็นทางการ และส่วนตัว) ได้น้อยกว่ายอดหนี้ต่างประเทศระยะสั้นของประเทศ ถ้าหนี้ต่างประเทศระยะสั้นเหล่านี้ถูกสะสมผ่าน จะไม่มีสินทรัพย์ต่างประเทศเพียงพอในประเทศให้บริการหนี้เหล่านี้ การเติบโตอย่างรวดเร็วของหนี้ต่างประเทศระยะสั้นเชื่อมโยงกับความต้องการเตรียมใช้งานสำหรับสินทรัพย์เสี่ยงของแอคคอร์ดทุนบาเซิล สำหรับให้กู้ยืมกับสถาบันการเงินในประเทศกำลังพัฒนา การให้กู้ยืมระยะสั้นเพียงต้องการเตรียมใช้งาน 20% ในขณะที่การให้กู้ยืมระยะยาวต้องมีการเตรียมใช้งาน 100% ด้วยเหตุนี้ มีการจูงใจภายในให้สินเชื่อระยะสั้นเพื่อพัฒนาประเทศ เงินทุนไหลใหญ่กระตุ้น bobble เป็นการลงทุนและอสังหาริมทรัพย์ สถาบันการเงินถูกยืมมากเกินไป และ imprudently นำไปสู่การมีคุณภาพสินทรัพย์ที่เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็ว ธนาคารกลางทำให้เรื่องแย่ลง โดยฝั่งค่า ailing สถาบันการเงิน แข็งแกร่งของดอลลาร์สหรัฐเมื่อเทียบกับสกุลเงินหลักอื่น ๆ ที่เริ่มต้นในปี 1995 และเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของจีนในตลาดโลกยังลดลงแข่งขันในประเทศไทย ในปี 1996 ส่งออกลดลงประมาณ 1.3% เมื่อเทียบกับ 20% ในปี 1994 และ 1995 พื้นฐานอย่างไรนำไปสู่ความดันบนบาท และตลาดรับรู้ได้ว่า เงินบาทต้องถูก devalued และนักเก็งกำไรโจมตีบาทในคลื่นต่าง ๆ อะไรทำให้เรื่องแย่ถูกว่า ธนาคารประเทศไทย (ธปท.) พยายามดันทุรังปกป้องค่าของเงินบาท ช่วงปลายเดือน 1997 มิถุนายน เกือบทั้งหมดของทุนสำรองของประเทศมีการใช้เพื่อพยายามปกป้องค่าของเงินบาท และทางต่างประเทศจองสุทธิของภาระผูกพันไปข้างหน้ามุ่งมั่นที่ปฏิเสธที่จะเกี่ยวกับ $US2.8 พันล้าน ประเทศโดยทั่วไปกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ตามมียังคงเกี่ยวกับ $US48.5 พันล้านในบัญชีดุลและหนี้ต่างประเทศระยะสั้นที่เกี่ยวกับ $US1 พันล้านต่อเดือน ไทยก็ไม่มีสินทรัพย์เพียงพอต่างประเทศให้บริการภาระหน้าที่เหล่านี้ ดัง บาทได้สามารถลอยบน 2 กรกฎาคม 1997 และประเทศไทยมีการแสวงหาความช่วยเหลือจาก IMF

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . วิวัฒนาการของวิกฤต
สำหรับหลายทศวรรษก่อนวิกฤติเศรษฐกิจของประเทศไทยที่ได้รับเป็นที่พอใจอย่างมาก เฉลี่ยที่แท้จริงของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ( GDP ) ขยายตัวระหว่าง 1960 และปี 1995 ประมาณ 7.7% ต่อปี และสัดส่วนของประชากรที่ยากจนลดลงจากประมาณ 60% น้อยกว่า 15 % ในช่วงเวลาเดียวกันประเทศที่ถือเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า " เร็ว เศรษฐกิจเอเชียมหัศจรรย์ ' ' ( World Bank , 1993 ) แต่สองปีต่อมา ประเทศได้เข้าสู่วิกฤติการเงินรุนแรงและเป็นหลักกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ในแง่ของไม่ได้มีมากพอใช้งานต่างประเทศสำรองซ้ายตามภาระผูกพัน ความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( ไอเอ็มเอฟ ) คือต้องการและเจ็บปวดกระบวนการปรับฟื้นตัวจากวิกฤต ต้องถูกหามออก นําไปเสียครึ่งทศวรรษของการพัฒนา อัตราการเติบโตเฉลี่ยระหว่างปี 1996 และ 2001 เป็นเพียงเกี่ยวกับศูนย์ .
เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลสำหรับวิกฤต อาจจะมาจากความสำเร็จมากที่ประเทศไทยได้รับประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจที่ดีกว่าหลายทศวรรษทำให้เหลิงในความแข็งแรงของเศรษฐกิจไทย โดยในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประเทศไทยได้กลายเป็นศูนย์กลางการผลิตที่สำคัญในภูมิภาค และการส่งออกเป็นเฟื่องฟู เพื่อเสริมบทบาทด้านการผลิต ทางการไทยยังต้องการที่จะเปิดสาขาในกรุงเทพฯ เป็นศูนย์กลางทางการเงินของคู่แข่งอย่างฮ่องกง และสิงคโปร์โปรแกรมของการเปิดเสรีทางการเงินเริ่มต้นขึ้นในขณะที่ความเสี่ยงในกระบวนการนี้ไม่มีนิมิต ความผิดพลาดที่สำคัญ ได้แก่ การติดตามการเปิดเสรีทางการเงินโดยไม่มีกรอบการทำงานในสถาบันการเงินและนโยบายการเงินและอัตราแลกเปลี่ยนที่เหมาะสม .ข้อผิดพลาดเหล่านี้สามารถเพิ่มความเสี่ยงต่อเสถียรภาพทางเศรษฐกิจที่เกิดในที่สุดใน 1997 วิกฤตการณ์ .
มาตรการเปิดเสรีทางการเงินมาก พบว่าในปี 1993 และแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศมากที่สุดการควบคุมในบัญชีปัจจุบันและบัญชีธนาคารทุนได้ถูกยกเลิก ในเดือนมีนาคม ปี 1993นานาชาติกรุงเทพฯ ธนาคารเครื่อง ( ในอนาคต ) ก่อตั้งขึ้นเพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการพัฒนากรุงเทพฯ ให้เป็นศูนย์กลางทางการเงินระหว่างประเทศ สิทธิประโยชน์ทางภาษีแก่ธุรกรรมในอนาคต เพื่อให้มีการแข่งขันกับศูนย์การเงินอื่น ๆ ก็หวังว่าในอนาคตจะส่งผลมากในการไหลของเงินดังนั้น กรุงเทพมหานคร จะกลายเป็นศูนย์กลางทางการเงินการคลังเพื่อให้เศรษฐกิจภูมิภาคอื่น ๆ แต่ส่วนใหญ่ของไหลออกมาในเชื้อเพลิงเศรษฐกิจฟองสบู่ และนำไปสู่การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของหนี้ต่างประเทศระยะสั้น ซึ่งเป็นองค์ประกอบหลักที่นำเรื่องวิกฤต .
การควบคุมสถาบันการเงินยังลดลงเพดานอัตราดอกเบี้ยที่ถูกตัดออกโดย mid-1992 และกฎระเบียบในการดำเนินงานเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น ก็หวังว่ามาตรการเหล่านี้จะนำไปสู่การเปิดเสรีการแข่งขันมากขึ้นในระบบการเงินในประเทศ การเสริมสร้างสถาบันการเงินในประเทศ และให้กทม. นำภาคการเงินศูนย์ อย่างไรก็ตาม สองประเด็นคือ มองข้าม ครั้งแรกไม่ว่าสถาบันการเงินที่มีอยู่พร้อมแล้วสำหรับเพิ่มเติมระบบเสรี และ สอง ไม่ว่าระบบการนิเทศของเจ้าหน้าที่ก็เพียงพอ มันกลับกลายเป็นว่า ธนาคารพาณิชย์และบริษัทเงินทุนส่วนใหญ่
ในประเทศไทยในเวลาที่ขาดประสบการณ์ที่เพียงพอ หรือวุฒิภาวะ มีธรรมาภิบาล ที่น่าสงสารสินเชื่อพันธมิตรภายใน 6 และส่วนใหญ่ของลูกค้าของพวกเขายังขาดวินัยทางการเงินที่เหมาะสมและบรรษัทภิบาล การจัดการทางการเงินและที่เรียกว่า " ทุนนิยมพวกพ้อง ' ' ฉาว เลวยัง , หน่วยงานกลางที่ไม่มีความสามารถที่จะมีประสิทธิภาพการควบคุมสถาบันการเงินเช่นการขาดนำไปสู่อย่างรอบคอบ iending โดยสถาบันการเงิน เช่นการขาดนำไปสู่อย่างรอบคอบ iending โดยสถาบันการเงินและสนับสนุนการลงทุนเก็งกำไรอย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโครงการอสังหาริมทรัพย์ กระตุ้นราคาสินทรัพย์
ฟองข้อผิดพลาดที่สำคัญของหน่วยงาน คือ การตัดสินใจของพวกเขาที่จะเปิดเสรีเงินทุนไหลข้ามพรมแดนในขณะที่ผสานกับระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่ และยังพยายามติดตามนโยบายการเงินที่เป็นอิสระ นี้ , ของหลักสูตร , คลาสสิก munde11 " เป็นไปไม่ได้ " Trinity " ( mund11 , 1963 )
ประเทศไทยได้เรียบร้อยแล้วใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่นับตั้งแต่สิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองนี้มีส่วนกับความมั่นคงทางเศรษฐกิจ และเป็นรากฐานที่สำคัญสำหรับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจมานานหลายทศวรรษ อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเหล่านี้ส่วนใหญ่ในสภาพแวดล้อมระดับโลกของเงินทุนไหลที่เจียมเนื้อเจียมตัว ความผิดพลาดคือติดกระบวนทัศน์เก่าในยุค 90 เมื่อเงินทุนกลายเป็นขนาดใหญ่มากและผันผวนมาก .
ก่อนวิกฤตบาทซ่อมกับตะกร้าสกุลเงินกับดอลลาร์สหรัฐโดยไกลที่ใหญ่ที่สุดมีน้ำหนักในตระกร้า ส่งผลให้บาท / ค่อนข้างมั่นคง $ อัตราเราหลายปี ก่อนที่จะเกิดวิกฤตเศรษฐกิจ อย่างไรก็ตาม ไทยยังพยายามไล่ตามอัตราดอกเบี้ยนโยบายที่เป็นอิสระ นี้สามารถเห็นได้จากช่องว่างระหว่างไทยข้ามคืนระหว่างธนาคารและอัตราเราค้างคืนเฟด ฟันด์ ในอัตรา ช่องว่างนี้ เฉลี่ยประมาณ 397 % ระหว่างเดือนมกราคม 2532 และมิถุนายน พ.ศ. 2540 ( เดือนสุดท้ายก่อนการลอยของบาท ) และบางครั้งถึงขึ้น 10 % ( ดูรูปที่ 1 ) พร้อมเปิดเสรีเงินทุนไหล นี้ย่อมนำไปสู่จำนวนมากของเงินทุนไหลเข้าประเทศไทย .
สุทธิเงินทุนไหลเข้าระหว่างปี 1990 และปี 2539 เฉลี่ย 10% ของ GDP ในแต่ละปีสูงกว่าค่าเฉลี่ยการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดประมาณ 7% ของจีดีพีในช่วงเดียวกัน เป็นผลให้หนี้ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก $ us29 พันล้านในปี 1990 ( 34% ของ GDP ) $ us108.7 พันล้านในปี 1996 ( 59 % ของ GDP ) เป็นอันตรายยิ่งขึ้นคือความจริงที่ว่าหนี้ต่างประเทศระยะสั้น ( ที่มีอายุน้อยกว่า 1 ปี ) เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยการสิ้นสุดของปี 1996โดยระยะสั้นต่างประเทศสำรองในเวลาที่ประมาณ $ us38.7 พันล้าน แม้หลังจากพิจารณาอัตราดอกเบี้ยของระบบธนาคาร รวมทรัพย์สินต่างประเทศ ( ราชการและเอกชน ) น้อยกว่ายอดหนี้ต่างประเทศระยะสั้นของประเทศ ถ้าเหล่านี้ระยะสั้นต่างประเทศ หนี้ไม่รีดกว่า ,มีจะไม่เพียงพอทรัพย์สินต่างประเทศในประเทศให้บริการหนี้เหล่านี้
การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของหนี้ต่างประเทศระยะสั้น เชื่อมโยงกับระบบความต้องการสินทรัพย์เสี่ยงของ Basel Capital Accord . สำหรับการให้กู้ยืมเงินแก่สถาบันการเงินในประเทศกำลังพัฒนา ยืมระยะสั้นที่ต้องใช้เพียง 20% ) ในขณะที่สินเชื่อระยะยาวต้อง 100 % ดอกเบี้ย เพราะเหตุนี้มีแรงจูงใจใน ระยะสั้น สินเชื่อเพื่อการพัฒนาประเทศ
มีเงินทุนไหลเข้ามากระตุ้นการลงทุน และ Bobble อสังหาริมทรัพย์ สถาบันการเงินสินเชื่อมากเกินไป และ imprudently ไปสู่อย่างรวดเร็วเสื่อมคุณภาพสินทรัพย์ ธนาคารกลางที่ทำเรื่องเลวร้าย โดยขึ้นฝั่งหลังจากที่สถาบันการเงินการสร้างความเข้มแข็งของดอลลาร์เมื่อเทียบกับเงินสกุลหลักอื่น ๆที่เริ่มต้นในปี 1995 และวิวัฒนาการอย่างรวดเร็วของจีนในตลาดโลกยังลดลงความสามารถในการแข่งขันของประเทศไทย ในปี 1996 การส่งออกลดลงประมาณ 1.3% เมื่อเทียบกับการเติบโต 20% ในปี 1994 และ 1995 ระหว่างพื้นฐานนำไปสู่แรงกดดันต่อบาท และตลาดรับรู้ว่าต้องลดค่าเงินบาท ,และนักเก็งกําไรโจมตีบาทในคลื่นต่างๆ อะไรที่ทำให้เรื่องแย่กว่านั้นคือว่า ธนาคารแห่งประเทศไทย ( ธปท. ) พยายามจะตะแบงปกป้องค่าของเงินบาท โดยสิ้นเดือนมิถุนายน 2540 เกือบทั้งหมดของสำรองของประเทศมาใช้เพื่อพยายามที่จะปกป้องค่าของบาท และเงินสำรองต่างประเทศอย่างเป็นทางการสุทธิของความมุ่งมั่นไปข้างหน้าภาระหน้าที่ลดลงเพียงประมาณ $ us2.8 พันล้านประเทศโดยทั่วไปกลายเป็นบุคคลล้มละลายเป็นยังคงมีประมาณ $ us48.5 พันล้านดอลลาร์ในตราสารหนี้ต่างประเทศระยะสั้น และการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดประมาณ $ us1 ล้านต่อเดือน ประเทศไทยก็ไม่ได้มีเพียงพอสินทรัพย์ต่างประเทศให้บริการภาระหน้าที่เหล่านี้ ผลคือ บาทต้องลอยในวันที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2540 และประเทศไทยต้องขอความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ .