“Alright fella, I don’t know who yo

“Alright fella, I don’t know who you are, but this is an Overwatch operation.” McCree dragged himself back to his feet in no time, lamely bluffing his way of being probably murdered. The broken mechanics in his arm blared an angry beat through his shoulder and all along his spine. It throbbed like a live thing, sensors stupidly reminding him repeatedly that something was wrong- Perhaps the arrow head was still in there. He hadn’t had time to check.

The son of a bitch got him right in the meat of his arm, where the hydraulics McCree’d need to lift it were. He couldn't even make a fist. He couldn’t tell if it was on purpose, or if the assassin had been trying to immobilize a real flesh and blood arm, and just got lucky.



“Overwatch.” He repeated, slowly backing away, as the man looked incredibly unimpressed. “That means I’m not alone, and-”



The archer made it into the light coming from a nearby street lamp.



A few things happened at once.



The archer’s formerly dark and inscrutable eyes flared like two gas lit flames as something moved above them, blue and hard and feral. His lips curled up from sharp white teeth, and there was a rumble that shook the cobbles at McCree’s feet like a crocodile on the river. Deep and numbing and subsonic.

He didn’t think it could possibly be coming from the man in front of him, but watery fear trickled down his spine anyway.



McCree fired from his hydraulic-slick hip, almost deafeningly loud, where he’s reloaded Peacekeeper one handed.

He’d been able to shoot and load with one hand since he was 13. Ain’t no crazy son of a gun who thinks he’s a samurai gonna take him out with one measly arrow.

Two shots rang out.



There was a blue shimmer and flash, like the moon blinking across rippling water as the archer flowed towards McCree, suddenly elongating, his mouth opening in a beastial snarl and eyes narrowing into reptilian slits.



And then there was a green flash, and another shape dropped from the rooftops like St. Elmo’s fire.



Genji’s visor was blaring like a wildfire, bright green and flickering off of the alley way walls like a natural disaster. McCree'd never seen his lights so bright. He whirred an angry mechanical roar that left ears ringing, as his katana flitted forward to intercept the sharp claws that swept upwards from the attacker without even flinching, black and dangerous. As if he’d known he’d be intercepted.

They both looked very inhuman suddenly, and McCree hysterically thought back to see if perhaps he’d hit his head. Or maybe he was hallucinating from drugs.

But no. They sounded like two wolves made from grinding glass, clashing in the worst sort of way. Metal on metal, and the shrieking sound of growls that emptied the owners chest of air as they ripped through the alleyway, and sent McCree scrambling back to get his bearings. As well as some distance from the fight.

“なんだ ここ に?!” demanded Genji, with a mechanical snarl that sounded full of teeth. Too many teeth.

“I am choosing brother. Or did you not want me to choose so soon?” The man demanded, and an iridescent blue seemed to crawl down his arm at the words with a sickening pace, where the tattoo scrawled down across his clawed bow hand. It was like a fast stop motion pace of sickness spreading, blue scales erupting across skin and shoulders hunkering down in a suddenly territorial posture. “I’m choosing to rid the world of these mistakes. This… Talon. Deadlock. The dregs of society that call themselves order.” The creature that had been shooting a bow, Genji’s brother, spit off to the side.

“This is my teammate brother.” Genji erupted into green, a corona of fury, and suddenly the two were at each other, wrestling, claws scratching and teeth grinding down against shoulder and necks as they squalled like overgrown cats.

The fight rolled from one corner of the alley to the next, the sound horrendous. Genji seemed to lose shape the longer McCree looked, eyes blurring, until he looked the same as the brother he was fighting. Too long, too sharp. Smaller than his brother, but with poisonous green lines reminiscent of his armor running down a slate gray hide that seemed to suck the light in rather than reflect it, like the sleek blue lines he was tangled with.

McCree didn’t even wonder where the rest of the team was as he scrambled out of the way, dragging himself up one handed to rest against the alley wall, aim wavering at the melee going on in front of him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ไอ้หนุ่มเอาล่ะผมไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร แต่นี่คือการดำเนินการ Overwatch." McCree ลากตัวเองกลับไปที่เท้าของเขาในเวลาไม่กะเผลก bluffing วิธีการของเขาอาจจะถูกฆ่าตาย กลศาสตร์หักแขนของเขา blared ตีโกรธผ่านไหล่ของเขาและทุกตามแนวกระดูกสันหลังของเขา มันเต้นเหมือนเป็นสิ่งที่มีชีวิตอยู่อย่างโง่เขลาเซ็นเซอร์เตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่ามีบางอย่าง wrong- บางทีหัวลูกศรที่ยังคงอยู่ในที่นั่น เขาไม่ได้มีเวลาที่จะตรวจสอบ. ลูกชายของสุนัขตัวเมียมีเขาที่ถูกต้องในเนื้อของแขนของเขาที่ไฮโดรลิค McCree'd จำเป็นต้องยกมันเป็น เขาไม่สามารถที่จะทำให้กำปั้น เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเกี่ยวกับวัตถุประสงค์หรือถ้าฆาตกรได้รับการพยายามที่จะทำให้คลื่อนเนื้อจริงและแขนเลือดและเพียงแค่มีโชคดี. "Overwatch." เขาซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างช้าๆสำรองออกไปเป็นคนมองรู้สึกประทับใจอย่างไม่น่าเชื่อ "นั่นหมายความว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว and-" อาร์เชอร์ทำให้มันเป็นแสงที่มาจากโคมไฟถนนบริเวณใกล้เคียง. บางสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งเดียว. อาร์เชอร์ตาก่อนที่มืดและลึกลับบานเหมือนสองก๊าซเปลวไฟสว่างเป็นสิ่งที่ย้ายดังกล่าวข้างต้น พวกเขาสีฟ้าและหนักและดุร้าย ริมฝีปากของเขาขดจากฟันขาวที่คมชัดและมีก้องที่สั่นหินที่เท้า McCree เหมือนจระเข้ในแม่น้ำ ลึกและทำให้มึนงงและเปรี้ยงปร้าง. กลัวเขาไม่ได้คิดว่ามันอาจจะมาจากคนที่อยู่ในด้านหน้าของเขา แต่น้ำไหลลงกระดูกสันหลังของเขาต่อไป. McCree ไล่ออกจากสะโพกไฮดรอลิเนียนของเขาเกือบดัง deafeningly ที่เขาโหลดทะมัดทะแมง มือเดียว. เขาต้องการได้รับสามารถที่จะยิงและโหลดด้วยมือข้างหนึ่งตั้งแต่เขาอายุ 13 ไม่ใช่ลูกชายบ้าของปืนที่คิดว่าเขาเป็นซามูไรจะพาเขาออกไปกับคนเลวทรามต่ำช้าลูกศร. สองนัดดังออกมา. มี ระยับสีฟ้าและแฟลชเช่นดวงจันทร์กระพริบข้ามน้ำ rippling เป็นนักธนูไหลต่อ McCree ก็ยืดเปิดปากของเขาในคำราม beastial และตากวดขันเข้าไปในรอยแยกสัตว์เลื้อยคลาน. แล้วมีแฟลชสีเขียว, สีและรูปร่างอื่นลดลงจาก หลังคาเช่นไฟไหม้เซนต์เรือง. หมวกเกนจิก็ส่งเสียงดังเหมือนไฟป่า, สีเขียวสดใสและริบหรี่ออกจากผนังทางซอยเช่นภัยพิบัติทางธรรมชาติ McCree'd ไม่เคยเห็นแสงไฟของเขาสดใส เขา whirred เสียงคำรามกลโกรธที่เหลือหูอื้อเป็น Katana เขา flitted ไปข้างหน้าเพื่อสกัดกั้นกรงเล็บแหลมที่กวาดขึ้นมาจากการโจมตีโดยไม่ได้สะดุ้งสะเทือน, สีดำและอันตราย เช่นถ้าเขาต้องการที่รู้จักกันเขาจะถูกดัก. พวกเขาทั้งสองมองทารุณมากกระทันหันและ McCree บ้าคลั่งคิดว่ากลับไปดูว่าบางทีเขาต้องการตีศีรษะของเขา หรือบางทีเขาอาจจะได้รับการเห็นภาพหลอนจากยาเสพติด. แต่ยังไม่มี พวกเขาฟังเหมือนหมาป่าสองตัวที่ทำจากแก้วบด, การปะทะกันในการจัดเรียงที่เลวร้ายที่สุดของวิธีการ บนโลหะและเสียงกรีดร้องของเสียงคำรามที่อบเจ้าของหน้าอกของอากาศขณะที่พวกเขาฉีกผ่านตรอกและส่ง McCree หนีกลับไปรับตำแหน่งของเขา เช่นเดียวกับระยะทางจากการต่อสู้. "なんだここに?!" เรียกร้องเกนจิกับคำรามกลที่ฟังเต็มรูปแบบของฟัน มากเกินไปฟัน. "ผมเลือกพี่ชาย หรือว่าคุณไม่ต้องการให้ฉันไปเลือกดังนั้นเร็ว ๆ นี้? "คนที่เรียกร้องและสีฟ้าสีรุ้งดูเหมือนจะรวบรวมข้อมูลลงแขนของเขาที่คำพูดกับการก้าวเกลียดที่รอยสักที่เขียนลงทั่วมือธนูของเขาเล็บ มันเป็นเหมือนก้าวหยุดการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของความเจ็บป่วยแพร่กระจาย, เครื่องชั่งน้ำหนักสีฟ้าปะทุทั่วผิวและไหล่ hunkering ลงในท่าดินแดนอย่างกระทันหัน "ฉันเลือกที่จะกำจัดโลกของความผิดพลาดเหล่านี้ นี้ ... กรงเล็บ การหยุดชะงัก กากของสังคมที่เรียกตัวเองว่าการสั่งซื้อ. "สิ่งมีชีวิตที่ได้รับการยิงธนู, พี่ชายของเกนจิของคายออกไปด้านข้าง. " นี่คือพี่ชายของเพื่อนร่วมทีมของฉัน. "เกนจิระเบิดสีเขียว, Corona โกรธและก็ทั้งสอง อยู่ที่แต่ละอื่น ๆ , มวยปล้ำ, กรงเล็บเกาและฟันบดลงกับไหล่และคอขณะที่พวกเขา squalled เหมือนแมวรก. การต่อสู้รีดจากมุมหนึ่งของซอยไปในเสียงที่น่ากลัว เกนจิดูเหมือนจะสูญเสียรูปร่างอีกต่อไป McCree มองตาเบลอจนเขามองเช่นเดียวกับพี่ชายของเขากำลังต่อสู้ นานเกินไปคมเกินไป มีขนาดเล็กกว่าพี่ชายของเขา แต่มีเส้นสีเขียวที่เป็นพิษที่ชวนให้นึกถึงชุดเกราะของเขาวิ่งลงซ่อนกระดานชนวนสีเทาที่ดูเหมือนจะดูดแสงในมากกว่าสะท้อนให้เห็นถึงมันเหมือนเส้นสีน้ำเงินเงาเขาถูกพันกันด้วย. McCree ไม่ได้สงสัยที่ ส่วนที่เหลือของทีมในขณะที่เขาตะกายออกจากทางลากตัวเองขึ้นมือเดียวกับส่วนที่เหลือกับผนังซอยจุดมุ่งหมายลังเลที่ชุลมุนเกิดขึ้นในด้านหน้าของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ไม่เป็นไรนะ ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร แต่นี้เป็นการสำรวจดูให้ทั่วงาน " เมิกครี่ลากตัวเองกลับไปที่เท้าของเขาในเวลาไม่ง่องแง่งหลอกทางของเขาถูกอาจจะถูกฆาตกรรม กลไกหักแขนของเขาส่งเสียงดังเป็นจังหวะโกรธผ่านไหล่ของเขาและตามแนวกระดูกสันหลังของเขา มันเต้นแรงเหมือนสิ่งที่มีชีวิต เซ็นเซอร์ บ๊องๆ เตือนเขาซ้ำๆ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ - บางทีหัวลูกศรอยู่ในนั้น เขาไม่ได้มีเวลาในการตรวจสอบไอ้บ้านั่น ทำให้เขาอยู่ในเนื้อแขนของเขาที่ชลเมิกครี่ต้องยกขึ้นเป็น เขาไม่สามารถแม้แต่จะกำหมัด เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นหน้าที่ หรือถ้าคนร้ายได้พยายามประคองชีวิตที่แท้จริงและเลือดที่แขน และก็โชคดี" สำรวจดูให้ทั่ว " เขาย้ำ ค่อยๆถอยหนี ขณะที่คนมองอย่างผิดหวัง . " นั่นหมายความว่า ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว และ "ยิงธนูเข้า แสงจากโคมไฟถนนใกล้เคียงบางสิ่งเกิดขึ้นพร้อมกันอาร์เชอร์ของเดิมที่มืดและลึกลับตาบานเหมือนสองจุดเปลวไฟก๊าซเป็นสิ่งที่ย้ายเหนือพวกเขา น้ำเงิน และ หนัก และไม่เชื่อง ริมฝีปากของเขานอนขดจากฟันขาวคม และก็ดังก้องสั่นสะเทือนก้อนถ่านที่เมิกครี่ยืนเหมือนจระเข้ในแม่น้ำ ลึกและมึน และนอกจากนี้ .เขาไม่ได้คิดว่า มันอาจจะมาจากผู้ชายตรงหน้า แต่กลัวน้ำหยดลงกระดูกสันหลังของเขาอยู่ดีเมิกครี่ยิงจากสะโพกเนียนของเขา ไฮดรอลิก เกือบ deafeningly ดังๆที่เขาโหลดชคีบเปอร์หนึ่งมือ .เขาจะสามารถยิงและโหลดด้วยมือเดียวตั้งแต่เขาอายุ 13 ไม่ใช่ไอ้ปืนที่คิดว่าเขาเป็นซามูไรจะพาเขาออกไปกับหนึ่งถูกๆลูกศรสองนัดดังออกมามี Shimmer สีฟ้าและแฟลช เหมือนดวงจันทร์กะพริบข้ามน้ำไหลต่อไหล อาร์เชอร์เมิกครี่ก็ elongating เปิดปากของเขาใน beastial เห่าและตาแคบลงเป็นสัตว์เลื้อยคลานกรีด .จากนั้นก็มีแสงสีเขียว และรูปร่างอื่นตกจากหลังคาเหมือน St . Elmo Fireหมวกเกนจิก็ดังเหมือนไฟป่า , สีเขียวสดใสและกะพริบจากตรอกทางผนัง เช่น ภัยธรรมชาติ เมิกครี่เคยเห็นไฟสว่างมาก เขา whirred โกรธคำรามดังกลว่าหูซ้ายเป็นคาตานะของเขา flitted ไปข้างหน้าเพื่อสกัดกั้นคมกรงเล็บที่กวาดขึ้นไปจากการโจมตีโดยไม่ flinching , ดำ และ อันตราย ถ้าเขารู้เขาจะตัดพวกเขามองมากไร้มนุษยธรรมอย่างฉับพลัน และเมิกครี่ hysterically คิดว่ากลับไปดูว่าเขาอาจจะตีหัวเขา หรือบางทีเขาอาจจะประสาทหลอนจากยาเสพติดแต่ ไม่ มันฟังดูเหมือนหมาป่าสองตัวทำจากการบดแก้ว , clashing ในประเภทที่เลวร้ายที่สุดของทาง โลหะบนโลหะและเสียงกรีดร้อง เสียงคำรามที่ยอบหน้าอกเจ้าของเครื่องเป็นพวกเขาผ่านตรอก และส่งเมิกครี่แปลงกลับไปรับปืนของเขา เป็นบางระยะ จากการต่อสู้" なんだここに ? ! " เรียกร้องเกนจิกับเครื่องจักรกล เห่าเสียงเต็มรูปแบบของฟัน ฟันมากเกินไป" ผมเลือกพี่ หรือคุณไม่ได้ต้องการให้ผมเลือกเร็วจัง ? " ผู้ชายต้องการ , และสีฟ้าสีรุ้งเหมือนจะคลานลงแขนของเขาที่พูดกับจังหวะแล้ว ซึ่งรอยสัก scrawled ลงข้ามของเขาข่วนมือธนู มันเหมือนหยุดการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วก้าวของโรคแพร่กระจาย ฟ้าชั่งปะทุทั่วผิว และไหล่ hunkering ลงในท่าดินแดนทันที " ฉันเลือกที่จะกำจัดโลกของความผิดพลาดเหล่านี้ ครับ . . . . . . . การหยุดชะงัก ขยะสังคม เรียกตัวเองว่า คำสั่ง " สิ่งมีชีวิตที่ได้รับการยิงธนู พี่ชาย เกนจิ คายไปข้าง ๆ" นี่พี่ชายเพื่อนร่วมทีม " เกนจิจ๊าวสีเขียว , โคโรน่าแห่งความโกรธ และทันใดนั้น สองคนที่แต่ละอื่น ๆ , มวยปล้ำ , กรงเล็บรอยขีดข่วนและฟันบดลงกับไหล่และคอเป็นพวกเขา squalled ชอบแมวรก .การต่อสู้ที่รีดจากมุมหนึ่งของตรอกข้างๆ เสียงน่ากลัว เกนจิดูเหมือนจะสูญเสียรูปร่างยาวเมิกครี่ดู ตาเบลอจนมองเหมือนพี่เขากำลังต่อสู้อยู่ ยาวเกินไป คมเกินไป ขนาดเล็กกว่าพี่ชายของเขา แต่ด้วยพิษถึงชุดเกราะของเขาวิ่งลงกระดานชนวนสีเทาซ่อนที่ดูเหมือนจะดูดแสงมากกว่าสะท้อนสีเขียวเส้น เหมือนเงาสีฟ้าสายเขาพันกันด้วยเมิกครี่ไม่ได้สงสัยว่าส่วนที่เหลือของทีมเขาตะกายออกไป ลากเองหนึ่งคนพักผ่อนกับตรอกผนังจุดมุ่งหมายโลเลที่ประชิดกันต่อหน้าเขา