- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Bird of Bagdadby O. HenryWithout
A Bird of Bagdad
by O. Henry
Without a doubt much of the spirit and genius of the Caliph Harun Al Rashid descended to the Margrave August Michael von Paulsen Quigg.
Quigg's restaurant is in Fourth Avenue--that street that the city seems to have forgotten in its growth. Fourth Avenue--born and bred in the Bowery--staggers northward full of good resolutions.
Where it crosses Fourteenth Street it struts for a brief moment proudly in the glare of the museums and cheap theatres. It may yet become a fit mate for its high-born sister boulevard to the west, or its roaring, polyglot, broad-waisted cousin to the east. It passes Union Square; and here the hoofs of the dray horses seem to thunder in unison, recalling the tread of marching hosts--Hooray! But now come the silent and terrible mountains--buildings square as forts, high as the clouds, shutting out the sky, where thousands of slaves bend over desks all day. On the ground floors are only little fruit shops and laundries and book shops, where you see copies of "Littell's Living Age" and G. W. M. Reynold's novels in the windows. And next--poor Fourth Avenue!--the street glides into a mediaeval solitude. On each side are shops devoted to "Antiques."
Let us say it is night. Men in rusty armor stand in the windows and menace the hurrying cars with raised, rusty iron gauntlets. Hauberks and helms, blunderbusses, Cromwellian breastplates, matchlocks, creeses, and the swords and daggers of an army of dead-and-gone gallants gleam dully in the ghostly light. Here and there from a corner saloon (lit with Jack-o'-lanterns or phosphorus), stagger forth shuddering, home-bound citizens, nerved by the tankards within to their fearsome journey adown that eldrich avenue lined with the bloodstained weapons of the fighting dead. What street could live inclosed by these mortuary relics, and trod by these spectral citizens in whose sunken hearts scarce one good whoop or tra-la-la remained?
Not Fourth Avenue. Not after the tinsel but enlivening glories of the Little Rialto--not after the echoing drum-beats of Union Square. There need be no tears, ladies and gentlemen; 'tis but the suicide of a street. With a shriek and a crash Fourth Avenue dives headlong into the tunnel at Thirty-fourth and is never seen again.
Near the sad scene of the thoroughfare's dissolution stood the modest restaurant of Quigg. It stands there yet if you care to view its crumbling red-brick front, its show window heaped with oranges, tomatoes, layer cakes, pies, canned asparagus--its papier-mch lobster and two Maltese kittens asleep on a bunch of lettuce--if you care to sit at one of the little tables upon whose cloth has been traced in the yellowest of coffee stains the trail of the Japanese advance--to sit there with one eye on your umbrella and the other upon the bogus bottle from which you drop the counterfeit sauce foisted upon us by the cursed charlatan who assumes to be our dear old lord and friend, the "Nobleman in India."
Quigg's title came through his mother. One of her ancestors was a Margravine of Saxony. His father was a Tammany brave. On account of the dilution of his heredity he found that he could neither become a reigning potentate nor get a job in the City Hall. So he opened a restaurant. He was a man full of thought and reading. The business gave him a living, though he gave it little attention. One side of his house bequeathed to him a poetic and romantic adventure. The other gave him the restless spirit that made him seek adventure. By day he was Quigg, the restaurateur. By night he was the Margrave--the Caliph--the Prince of Bohemia--going about the city in search of the odd, the mysterious, the inexplicable, the recondite.
One night at 9, at which hour the restaurant closed, Quigg set forth upon his quest. There was a mingling of the foreign, the military and the artistic in his appearance as he buttoned his coat high up under his short-trimmed brown and gray beard and turned westward toward the more central life conduits of the city. In his pocket he had stored an assortment of cards, written upon, without which he never stirred out of doors. Each of those cards was good at his own restaurant for its face value. Some called simply for a bowl of soup or sandwiches and coffee; others entitled their bearer to one, two, three or more days of full meals; a few were for single regular meals; a very few were, in effect, meal tickets good for a week.
Of riches and power Margrave Quigg had none; but he had a Caliph's heart--it may be forgiven him if his head fell short of the measure of Harun Al Rashid's. Perhaps some of the gold pieces in Bagdad had put less warmth and hope into the complainants among the bazaars than had Quigg's beef stew among the fishermen and one-eyed calenders of Manhattan.
Continuing his progress in search of romance to divert him, or of distress that he might aid, Quigg became aware of a fast-gathering crowd that whooped and fought and eddied at a corner of Broadway and the crosstown street that he was traversing. Hurrying to the spot he beheld a young man of an exceedingly melancholy and preoccupied demeanor engaged in the pastime of casting silver money from his pockets in the middle of the street. With each motion of the generous one's hand the crowd huddled upon the falling largesse with yells of joy. Traffic was suspended. A policeman in the centre of the mob stooped often to the ground as he urged the blockaders to move on.
The Margrave saw at a glance that here was food for his hunger after knowledge concerning abnormal working of the human heart. He made his way swiftly to the young man's side and took his arm. "Come with me at once," he said, in the low but commanding voice that his waiters had learned to fear.
"Pinched," remarked the young man, looking up at him with expressionless eyes. "Pinched by a painless dentist. Take me away, flatty, and give me gas. Some lay eggs and some lay none. When is a hen?"
Still deeply seized by some inward grief, but tractable, he allowed Quigg to lead him away and down the street to a little park.
There, seated on a bench, he upon whom a corner of the great Caliph's mantle has descended, spake with kindness and discretion, seeking to know what evil had come upon the other, disturbing his soul and driving him to such ill-considered and ruinous waste of his substance and stores.
"I was doing the Monte Cristo act as adapted by Pompton, N. J., wasn't I?" asked the young man.
"You were throwing small coins into the street for the people to scramble after," said the Margrave.
"That's it. You buy all the beer you can hold, and then you throw chicken feed to-- Oh, curse that word chicken, and hens, feathers, roosters, eggs, and everything connected with it!"
"Young sir," said the Margrave kindly, but with dignity, "though I do not ask your confidence, I invite it. I know the world and I know humanity. Man is my study, though I do not eye him as the scientist eyes a beetle or as the philanthropist gazes at the objects of his bounty--through a veil of theory and ignorance. It is my pleasure and distraction to interest myself in the peculiar and complicated misfortunes that life in a great city visits upon my fellow-men. You may be familiar with the history of that glorious and immortal ruler, the Caliph Harun Al Rashid, whose wise and beneficent excursions among his people in the city of Bagdad secured him the privilege of relieving so much of their distress. In my humble way I walk in his footsteps. I seek for romance and adventure in city streets--not in ruined castles or in crumbling palaces. To me the greatest marvels of magic are those that take place in men's hearts when acted upon by the furious and diverse forces of a crowded population. In your strange behavior this evening I fancy a story lurks. I read in your act something deeper than the wanton wastefulness of a spendthrift. I observe in your countenance the certain traces of consuming grief or despair. I repeat--I invite your confidence. I am not without some power to alleviate and advise. Will you not trust me?"
"Gee, how you talk!" exclaimed the young man, a gleam of admiration supplanting for a moment the dull sadness of his eyes. "You've got the Astor Library skinned to a synopsis of preceding chapters. I mind that old Turk you speak of. I read 'The Arabian Nights' when I was a kid. He was a kind of Bill Devery and Charlie Schwab rolled into one. But, say, you might wave enchanted dishrags and make copper bottles smoke up coon giants all night without ever touching me. My case won't yield to that kind of treatment."
"If I could hear your story," said the Margrave, with his lofty, serious smile.
"I'll spiel it in about nine words," said the young man, with a deep sigh, "but I don't think you can help me any. Unless you're a peach at guessing it's back to the Bosphorus for you on your magic linoleum."
THE STORY OF THE YOUNG MAN AND THE HARNESS MAKER'S RIDDLE
"I work in Hildebrant's saddle and harness shop down in Grant Street. I've worked there five years. I get $18 a week. That's enough to marry on, ain't it? Well, I'm not going to get married. Old Hildebrant is one of these funny Dutchmen--you know the kind--always getting off bum jokes. He's got about a million riddles and things that he faked from Rogers Brothers' great-grandfather. Bill Watson works there, too. Me and Bill have to stand for them chestnuts day after day. Why do we do it? Well, jobs ain't to be picked off every Anheuser bush-- And then there's Laura.
"What? The old man's daughter. Comes in the shop every day. About nineteen, and the picture of the blonde that sits on the palisades of the Rhine and charms the clam-diggers into the surf. Hair the color of straw matting, and eyes as black and shiny as the best harness blacking--think of that!
"Me? well, it's either me or Bill Watson. She treats us both equal. Bill is all to the psychopathic about her; and me?--well, you saw me pla
by O. Henry
Without a doubt much of the spirit and genius of the Caliph Harun Al Rashid descended to the Margrave August Michael von Paulsen Quigg.
Quigg's restaurant is in Fourth Avenue--that street that the city seems to have forgotten in its growth. Fourth Avenue--born and bred in the Bowery--staggers northward full of good resolutions.
Where it crosses Fourteenth Street it struts for a brief moment proudly in the glare of the museums and cheap theatres. It may yet become a fit mate for its high-born sister boulevard to the west, or its roaring, polyglot, broad-waisted cousin to the east. It passes Union Square; and here the hoofs of the dray horses seem to thunder in unison, recalling the tread of marching hosts--Hooray! But now come the silent and terrible mountains--buildings square as forts, high as the clouds, shutting out the sky, where thousands of slaves bend over desks all day. On the ground floors are only little fruit shops and laundries and book shops, where you see copies of "Littell's Living Age" and G. W. M. Reynold's novels in the windows. And next--poor Fourth Avenue!--the street glides into a mediaeval solitude. On each side are shops devoted to "Antiques."
Let us say it is night. Men in rusty armor stand in the windows and menace the hurrying cars with raised, rusty iron gauntlets. Hauberks and helms, blunderbusses, Cromwellian breastplates, matchlocks, creeses, and the swords and daggers of an army of dead-and-gone gallants gleam dully in the ghostly light. Here and there from a corner saloon (lit with Jack-o'-lanterns or phosphorus), stagger forth shuddering, home-bound citizens, nerved by the tankards within to their fearsome journey adown that eldrich avenue lined with the bloodstained weapons of the fighting dead. What street could live inclosed by these mortuary relics, and trod by these spectral citizens in whose sunken hearts scarce one good whoop or tra-la-la remained?
Not Fourth Avenue. Not after the tinsel but enlivening glories of the Little Rialto--not after the echoing drum-beats of Union Square. There need be no tears, ladies and gentlemen; 'tis but the suicide of a street. With a shriek and a crash Fourth Avenue dives headlong into the tunnel at Thirty-fourth and is never seen again.
Near the sad scene of the thoroughfare's dissolution stood the modest restaurant of Quigg. It stands there yet if you care to view its crumbling red-brick front, its show window heaped with oranges, tomatoes, layer cakes, pies, canned asparagus--its papier-mch lobster and two Maltese kittens asleep on a bunch of lettuce--if you care to sit at one of the little tables upon whose cloth has been traced in the yellowest of coffee stains the trail of the Japanese advance--to sit there with one eye on your umbrella and the other upon the bogus bottle from which you drop the counterfeit sauce foisted upon us by the cursed charlatan who assumes to be our dear old lord and friend, the "Nobleman in India."
Quigg's title came through his mother. One of her ancestors was a Margravine of Saxony. His father was a Tammany brave. On account of the dilution of his heredity he found that he could neither become a reigning potentate nor get a job in the City Hall. So he opened a restaurant. He was a man full of thought and reading. The business gave him a living, though he gave it little attention. One side of his house bequeathed to him a poetic and romantic adventure. The other gave him the restless spirit that made him seek adventure. By day he was Quigg, the restaurateur. By night he was the Margrave--the Caliph--the Prince of Bohemia--going about the city in search of the odd, the mysterious, the inexplicable, the recondite.
One night at 9, at which hour the restaurant closed, Quigg set forth upon his quest. There was a mingling of the foreign, the military and the artistic in his appearance as he buttoned his coat high up under his short-trimmed brown and gray beard and turned westward toward the more central life conduits of the city. In his pocket he had stored an assortment of cards, written upon, without which he never stirred out of doors. Each of those cards was good at his own restaurant for its face value. Some called simply for a bowl of soup or sandwiches and coffee; others entitled their bearer to one, two, three or more days of full meals; a few were for single regular meals; a very few were, in effect, meal tickets good for a week.
Of riches and power Margrave Quigg had none; but he had a Caliph's heart--it may be forgiven him if his head fell short of the measure of Harun Al Rashid's. Perhaps some of the gold pieces in Bagdad had put less warmth and hope into the complainants among the bazaars than had Quigg's beef stew among the fishermen and one-eyed calenders of Manhattan.
Continuing his progress in search of romance to divert him, or of distress that he might aid, Quigg became aware of a fast-gathering crowd that whooped and fought and eddied at a corner of Broadway and the crosstown street that he was traversing. Hurrying to the spot he beheld a young man of an exceedingly melancholy and preoccupied demeanor engaged in the pastime of casting silver money from his pockets in the middle of the street. With each motion of the generous one's hand the crowd huddled upon the falling largesse with yells of joy. Traffic was suspended. A policeman in the centre of the mob stooped often to the ground as he urged the blockaders to move on.
The Margrave saw at a glance that here was food for his hunger after knowledge concerning abnormal working of the human heart. He made his way swiftly to the young man's side and took his arm. "Come with me at once," he said, in the low but commanding voice that his waiters had learned to fear.
"Pinched," remarked the young man, looking up at him with expressionless eyes. "Pinched by a painless dentist. Take me away, flatty, and give me gas. Some lay eggs and some lay none. When is a hen?"
Still deeply seized by some inward grief, but tractable, he allowed Quigg to lead him away and down the street to a little park.
There, seated on a bench, he upon whom a corner of the great Caliph's mantle has descended, spake with kindness and discretion, seeking to know what evil had come upon the other, disturbing his soul and driving him to such ill-considered and ruinous waste of his substance and stores.
"I was doing the Monte Cristo act as adapted by Pompton, N. J., wasn't I?" asked the young man.
"You were throwing small coins into the street for the people to scramble after," said the Margrave.
"That's it. You buy all the beer you can hold, and then you throw chicken feed to-- Oh, curse that word chicken, and hens, feathers, roosters, eggs, and everything connected with it!"
"Young sir," said the Margrave kindly, but with dignity, "though I do not ask your confidence, I invite it. I know the world and I know humanity. Man is my study, though I do not eye him as the scientist eyes a beetle or as the philanthropist gazes at the objects of his bounty--through a veil of theory and ignorance. It is my pleasure and distraction to interest myself in the peculiar and complicated misfortunes that life in a great city visits upon my fellow-men. You may be familiar with the history of that glorious and immortal ruler, the Caliph Harun Al Rashid, whose wise and beneficent excursions among his people in the city of Bagdad secured him the privilege of relieving so much of their distress. In my humble way I walk in his footsteps. I seek for romance and adventure in city streets--not in ruined castles or in crumbling palaces. To me the greatest marvels of magic are those that take place in men's hearts when acted upon by the furious and diverse forces of a crowded population. In your strange behavior this evening I fancy a story lurks. I read in your act something deeper than the wanton wastefulness of a spendthrift. I observe in your countenance the certain traces of consuming grief or despair. I repeat--I invite your confidence. I am not without some power to alleviate and advise. Will you not trust me?"
"Gee, how you talk!" exclaimed the young man, a gleam of admiration supplanting for a moment the dull sadness of his eyes. "You've got the Astor Library skinned to a synopsis of preceding chapters. I mind that old Turk you speak of. I read 'The Arabian Nights' when I was a kid. He was a kind of Bill Devery and Charlie Schwab rolled into one. But, say, you might wave enchanted dishrags and make copper bottles smoke up coon giants all night without ever touching me. My case won't yield to that kind of treatment."
"If I could hear your story," said the Margrave, with his lofty, serious smile.
"I'll spiel it in about nine words," said the young man, with a deep sigh, "but I don't think you can help me any. Unless you're a peach at guessing it's back to the Bosphorus for you on your magic linoleum."
THE STORY OF THE YOUNG MAN AND THE HARNESS MAKER'S RIDDLE
"I work in Hildebrant's saddle and harness shop down in Grant Street. I've worked there five years. I get $18 a week. That's enough to marry on, ain't it? Well, I'm not going to get married. Old Hildebrant is one of these funny Dutchmen--you know the kind--always getting off bum jokes. He's got about a million riddles and things that he faked from Rogers Brothers' great-grandfather. Bill Watson works there, too. Me and Bill have to stand for them chestnuts day after day. Why do we do it? Well, jobs ain't to be picked off every Anheuser bush-- And then there's Laura.
"What? The old man's daughter. Comes in the shop every day. About nineteen, and the picture of the blonde that sits on the palisades of the Rhine and charms the clam-diggers into the surf. Hair the color of straw matting, and eyes as black and shiny as the best harness blacking--think of that!
"Me? well, it's either me or Bill Watson. She treats us both equal. Bill is all to the psychopathic about her; and me?--well, you saw me pla
0/5000
นกของ Bagdad
โดยโอเฮนรี
เด็ด มากของจิตวิญญาณและอัจฉริยะของเคาะลีฟะฮ์ Harun อัลนี้ก็มีลงมาถึงพื้น Quigg มาร์เกรฟสิงหาคมไมเคิลฟอน Paulsen
ร้านอาหารของ Quigg อยู่ในอเวนิวสี่ - ที่ถนนที่ ลืมในการเติบโตของเมือง อเวนิวสี่ - เกิด และ bred ในบาวเวอรี - staggers เต็มไปด้วยความละเอียดที่ดี northward.
ที่จะข้ามถนน Fourteenth มันอยู่ช่วงสั้น ๆ ภูมิใจในแสงจ้าของพิพิธภัณฑ์และละครราคาประหยัด ยังอาจเป็นเพื่อนพอดีสำหรับน้องที่เกิดสูงวาร์ดตะวันตก หรือญาติมันคำราม polyglot กว้าง waisted ฝั่งตะวันออกได้ มันผ่านยูเนียนสแควร์ และนี่ hoofs ของม้าห้องธรรมดาดูเหมือน ฟ้าร้องพร้อมกัน เรียกตีนตะขาบของโฮสต์เดิน - Hooray แต่ตอนนี้มาภูเขาเงียบ และน่ากลัว - สแควร์อาคารเป็นป้อมปราการ เมฆ สูงปิดออกฟ้า ที่พันทาสค้อมโต๊ะทุกวัน ชั้นล่างมีเพียงน้อยร้านผลไม้ และนอก และจอง ร้าน ที่คุณเห็นสำเนา "อายุชีวิตของ Littell" และ G. W. M. Reynold ของนวนิยายในหน้าต่าง และถัด ไป - อเวนิวสี่ดี-ถนน glides ในความสันโดษ mediaeval ในแต่ละด้านมีร้านอุทิศให้กับ "เก่า"
เราบอกว่า มันเป็นกลางคืน มนุษย์เกราะสนิมยืนใน windows และขู่รถ hurrying กับ gauntlets ยก สนิมเหล็ก Hauberks และอรีเฮมส์ blunderbusses, breastplates Cromwellian, matchlocks, creeses และดาบและมีดเหน็บของกองทัพคนตาย และไป gallants คล้ายปีศาจ dully แสงพัด มาจากมุมเก๋ง (สว่าง Jack-o'-lanterns หรือฟอสฟอรัส), ซวนเซมาตัว ชาวบ้านผูก nerved โดย tankards ภายในเพื่อการเดินทางที่พิลึก adown ถนน eldrich ที่เต็มไป ด้วยอาวุธ bloodstained การสู้รบตาย อยู่ถนนอะไร inclosed โดยธาตุเหล่านี้ mortuary และ trod โดยประชาชนสเปกตรัมเหล่านี้ในหัวใจจมหายากดี whoop หรือตราลายังคง?
Avenue สี่ไม่ ไม่หลังจากดิ้นแต่สิริ enlivening ของน้อยเรียลโท - ไม่หลังจาก echoing กลองจังหวะของยูเนียนสแควร์ ต้องมีน้ำตาไม่ สตรี และ สุภาพบุรุษ ' มอก.แต่ฆ่าตัวตายของถนน กรี๊ดและล้ม อเวนิวสี่ดำ headlong ลงไปในอุโมงค์ที่สามสิบสี่ และไม่เคยเห็นอีก
ใกล้ฉากเศร้าของการสัญจร ของยุบยืนร้านเจียมเนื้อเจียมตัวของ Quigg มันถึงมีได้ถ้าคุณต้องการดูหน้าแดงอิฐผุ หน้าต่างดูรันทดกับส้ม มะเขือเทศ ชั้นเค้ก พาย หน่อไม้ฝรั่งกระป๋อง - กุ้งของ papier mch และสองมอลตาลูกแมวหลับในกลุ่มของผักกาดหอม - ถ้าคุณต้องการนั่งที่หนึ่งของตารางเล็ก ๆ ตามผ้าได้รับการตรวจสอบใน yellowest กาแฟคราบสกปรกป่าล่วงหน้าญี่ปุ่น - นั่งมี ด้วยตาของคุณร่มและอื่น ๆ ตามที่คุณปล่อยน้ำปลอม foisted เรา โดยสาปขวดปลอม ที่ถือเป็น พระเก่าที่รักของเราและเพื่อน, "ขุนนางในอินเดีย"
ชื่อของ Quigg ผ่านแม่ของเขามา หนึ่งของบรรพบุรุษของเธอได้ Margravine แซกโซนี พ่อของเขากล้า Tammany ในบัญชีเจือจางของทางเลือกของเขา เขาพบว่า เขาอาจไม่เป็น potentate ครองราชย์และ ไม่ได้รับงานในศาลาว่าการเมือง เพื่อให้เขาเปิดร้านอาหาร เขาเป็นคนคิดและอ่าน ธุรกิจให้เขาใช้ชีวิต แต่ เขาให้ความสนใจเพียงเล็กน้อย Bequeathed ด้านหนึ่งของบ้านของเขากับการผจญภัยโรแมนติก และบทกวี อื่น ๆ ให้เขาวิญญาณเหมาะที่ทำให้เขาค้นหาผจญภัย วัน เขา Quigg, restaurateur คืน เขามาร์เกรฟ - เคาะลีฟะฮ์ - เจ้าชายโบฮีเมีย - จะเกี่ยวกับการเมืองในการค้นหาคี่ ลึกลับ การ inexplicable, recondite.
คืนหนึ่งที่ 9 ในชั่วโมงที่ร้านปิด Quigg ได้ออกตามหา มีความสนุกสนานของการต่างประเทศ การทหาร และศิลปะในลักษณะเขา buttoned ตราของเขาสูงขึ้นภายใต้เขาตัดสั้นสีน้ำตาล และสีเทาเครา และเปิดทางตะวันตกของไปทาง conduits ชีวิตขึ้นกลางเมือง ในกระเป๋าของเขา เขาได้เก็บการจัดประเภทของบัตร เขียนขึ้น โดยที่เขาไม่เคยกวนออกมาจากประตู แต่ละบัตรเหล่านั้นถูกดีร้านของเขาเองสำหรับของมูลค่า บางคนเรียกเพียงชามซุป หรือแซนด์วิช และ กาแฟ ผู้อื่นได้รับของพวกเขาคนหนึ่ง สอง สามวัน หรือมากกว่าอาหารเต็ม กี่มีในอาหารปกติเดียว ตัวน้อยได้ มีผล ตั๋วอาหารที่ดีสำหรับสัปดาห์
ของมั่งคั่งและอำนาจ มาร์เกรฟ Quigg ก็ไม่มี แต่เขามีหัวใจของเคาะลีฟะฮ์ - มันอาจจะบาปถ้าศีรษะตกขาดของ Harun อัลนี้ก็มีของ บางทีบางทองชิ้นใน Bagdad เคยอบอุ่นและหวังใน complainants ในหมู่ผับมากกว่าวางน้อยมีแกงเนื้อของ Quigg ประมงและ calenders one-eyed ของแมนฮัตตัน
ต่อความคืบหน้าของเขาค้นหารักสำราญเขา หรือทุกข์ที่เขาอาจช่วย Quigg เริ่มตระหนักถึงของฝูงชนอย่างรวดเร็วรวบรวมที่ whooped สู้ และ eddied ที่มุมของบรอดเวย์และถนน crosstown ที่เขาได้ข้ามสิ่งกีดขวาง Hurrying ไปยังจุดที่เขา beheld หนุ่มของการไปทันที และหวั่นใจกิริยาท่าทางในงานอดิเรกของหล่อเงินเงินจากกระเป๋าของเขากลางถนน มีการเคลื่อนไหวแต่ละของกว้างขวาง ของมือต้องตาม largesse ล้มกับ yells ของฝูงชน จราจรถูกหยุดชั่วคราว ตำรวจในม็อบ stooped มักจะไปพื้นดินเขาเรียกร้องให้ blockaders จะไป
มาร์เกรฟเห็นได้อย่างรวดเร็วว่า นี่คืออาหารความหิวของเขาหลังจากความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานผิดปกติของหัวใจมนุษย์ เขาทำทางไปด้านข้างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว และเอาแขนของเขา "มากับฉันครั้ง เขากล่าวว่า เสียงต่ำ แต่นั่งที่บริกรเขาได้เรียนรู้กลัว
"Pinched กล่าวชายหนุ่ม มองที่เขา ด้วยสายตา expressionless "Pinched โดยหมอฟันเจ็บปวด พาฉันไป flatty และก๊าซให้ฉัน บางวางไข่ และบางวางไม่ เมื่อคือตัวเมีย
ยังลึกยึด โดยบางขาเข้าความเศร้าโศก tractable แต่เขาอนุญาตให้ Quigg นำไปเขาไป และ ลงถนนมีน้อยจอด
มี นั่งบนบัลลังก์ เขาตามที่มุมของหิ้งดีเคาะลีฟะฮ์ได้สืบเชื้อสาย สวรรค์ มีเมตตาและพิจารณา ไม่รู้ชั่วอะไรมาตามกัน รบกวนจิตใจของเขา และขับรถเขาไปเสียเช่น ill-considered และล่มสารและร้านค้าของเขา
"ฉันทำทำ Monte Cristo ดัดแปลงจาก Pompton, N. J. ไม่ฉัน" ถามคุณหนุ่ม
"คุณถูกทิ้งเหรียญเล็กเป็นถนนสำหรับคนเห่อหลังจาก กล่าวว่า มาร์เกรฟ
"ถูกต้อง ซื้อเบียร์ทั้งหมดที่คุณสามารถกดปุ่ม และจากนั้น คุณโยนอาหารไก่ไป - โอ้ สาปแช่งนั้นขนไก่ และ ไก่คำ เจื้อยแจ้ว ไข่ และทุกสิ่งทุกอย่างเชื่อมต่อกับ"
"หนุ่มเซอร์ กล่าวว่า มาร์เกรฟกรุณา แต่ มีศักดิ์ศรี "แม้ว่าฉันไม่ขอให้ความมั่นใจของคุณ ฉัน เชิญมัน ฉันรู้ว่าโลก และทราบมนุษย์ คนมีการศึกษา แม้ว่า ฉันไม่ตาเขา เป็นนักวิทยาศาสตร์ดวงตาด้วง หรือ เป็นที่ philanthropist gazes ที่วัตถุของโปรดปรานของเขา - ผ่านม่านของทฤษฎีและไม่รู้ มันเป็นความสุขและเพลิดเพลินไปสนใจตัวเองใน misfortunes แปลก และซับซ้อนที่ชีวิตในเมืองดีเยี่ยมเมื่อเพื่อนของฉันคน ของฉัน คุณอาจจะคุ้นเคยกับประวัติศาสตร์ที่สวยงาม และเป็นอมตะไม้บรรทัด การเคาะลีฟะฮ์ Harun อัลนี้ก็มี ทันสมัยฉลาด และ beneficent ของเขาคนของ Bagdad ปลอดภัยสิทธิ์ของการปลดปล่อยมากทุกข์ของเขา ในวิธีของฉันอีก ที่ฉันเดินในรอยเท้าของเขา ฉันแสวงหาความโรแมนติก และผจญภัยในเมืองถนน - ไม่ ในปราสาทเจ๊ง หรือผุพระราชวัง ผม สามากที่สุดของวิเศษเป็นผู้ที่เกิดในหัวใจของคนเมื่อดำเนินการ โดยกองกำลังโกรธ และมีความหลากหลายของประชากรหนาแน่นขึ้น ในพฤติกรรมแปลก ๆ ของ เย็นนี้ฉันฝันเรื่อง lurks อ่านในพระราชบัญญัติของสิ่งที่ลึกกว่า wastefulness wanton ของ spendthrift ผมสังเกตในการสนับสนุนบางร่องรอยของความเศร้าโศกหรือความสิ้นหวังนาน ผมทำซ้ำ - ผมขอเชิญคุณมั่นใจ ฉันไม่ไฟบาง และให้คำแนะนำ จะคุณไม่เชื่อฉัน"
"Gee วิธีคุณพูด" ทางหลุดรอดคนหนุ่มสาว คล้ายปีศาจของชื่นชม supplanting ครู่ความโศกเศร้าหมองคล้ำของดวงตาของเขา "คุณได้รีสเตอร์ที่แม้จะเป็นข้อสรุปของบทก่อนหน้านี้ ทราบว่า เติร์กเก่าคุณพูดของ ผมอ่าน "อาหรับราตรี" เมื่อผมเป็นเด็ก เขาเป็น Devery ตั๋ว และชาร์ลี Schwab สะสมเข้า แต่ พูด คุณอาจคลื่น dishrags หลงและขวดทองแดงทำให้ควันขึ้น coon ยักษ์ทั้งคืนโดยไม่เคยสัมผัสฉัน กรณีของฉันจะไม่ผลตอบแทนที่ชนิดของการรักษา"
"ถ้าสามารถฟังเรื่องราวของคุณ กล่าวว่า มาร์เกรฟ มีรอยยิ้มของเขาสูงส่ง รุนแรง.
"ฉันจะ spiel มันประมาณ 9 คำ กล่าวว่า คนหนุ่มสาว มีล่องลึก "แต่ฉันไม่คิดว่า คุณสามารถช่วยฉันได้ คุณพีชที่คาดเดา ได้ไปสวีคุณบนเสื่อน้ำมันของวิเศษ"
เรื่องราวของที่หนุ่มสาวแมนและเดอะเทียมผู้ของปัญหาลับสมอง
"ฉันทำงานในร้านอานและบังเหียนของ Hildebrant ลงในถนนให้ ฉันได้ทำงานมี 5 ปี ฉันได้รับ $18 สัปดาห์ นั่นคือพอแต่งงานบน ain't มัน ดี ฉันไม่ไปแต่งงาน Hildebrant เก่าเป็นหนึ่งของเหล่านี้ Dutchmen ตลก - คุณทราบชนิด - เคยได้รับจากเรื่องตลกลุมพินี เขาจะมีปริศนาและสิ่งที่เขาหลอกจากพี่ชายของโรเจอร์ดีปู่ ล้าน บิลวัตสันทำงานมี เกินไป ฉันและตั๋วต้องยืนพวกเขา chestnuts ตลอดวัน ทำไมเราทำได้ ดี งาน ain't จะเบิกออกทุก Anheuser บุช - แล้ว มีลอร่า
"อะไร ลูกสาวของเฒ่า มาที่ร้านทุกวัน ทส่วน และรูปภาพของบลอนด์ที่ตั้งอยู่ใน palisades ของแม่น้ำไรน์ และเสน่ห์ขุดหอยเป็นคลื่น ผมสีฟางปู และตา เป็นสีดำเงาเป็น blacking เทียมดีที่สุด - คิดถึงที่!
"ฉัน ดี มันเป็นฉันหรือ Watson ตั๋ว เธอปฏิบัติต่อเราทั้งสองเท่ากับ ส่วนเป็นทั้งหมดเพื่อ psychopathic นาง และฉัน? -ดี คุณเห็นลูกปลา
โดยโอเฮนรี
เด็ด มากของจิตวิญญาณและอัจฉริยะของเคาะลีฟะฮ์ Harun อัลนี้ก็มีลงมาถึงพื้น Quigg มาร์เกรฟสิงหาคมไมเคิลฟอน Paulsen
ร้านอาหารของ Quigg อยู่ในอเวนิวสี่ - ที่ถนนที่ ลืมในการเติบโตของเมือง อเวนิวสี่ - เกิด และ bred ในบาวเวอรี - staggers เต็มไปด้วยความละเอียดที่ดี northward.
ที่จะข้ามถนน Fourteenth มันอยู่ช่วงสั้น ๆ ภูมิใจในแสงจ้าของพิพิธภัณฑ์และละครราคาประหยัด ยังอาจเป็นเพื่อนพอดีสำหรับน้องที่เกิดสูงวาร์ดตะวันตก หรือญาติมันคำราม polyglot กว้าง waisted ฝั่งตะวันออกได้ มันผ่านยูเนียนสแควร์ และนี่ hoofs ของม้าห้องธรรมดาดูเหมือน ฟ้าร้องพร้อมกัน เรียกตีนตะขาบของโฮสต์เดิน - Hooray แต่ตอนนี้มาภูเขาเงียบ และน่ากลัว - สแควร์อาคารเป็นป้อมปราการ เมฆ สูงปิดออกฟ้า ที่พันทาสค้อมโต๊ะทุกวัน ชั้นล่างมีเพียงน้อยร้านผลไม้ และนอก และจอง ร้าน ที่คุณเห็นสำเนา "อายุชีวิตของ Littell" และ G. W. M. Reynold ของนวนิยายในหน้าต่าง และถัด ไป - อเวนิวสี่ดี-ถนน glides ในความสันโดษ mediaeval ในแต่ละด้านมีร้านอุทิศให้กับ "เก่า"
เราบอกว่า มันเป็นกลางคืน มนุษย์เกราะสนิมยืนใน windows และขู่รถ hurrying กับ gauntlets ยก สนิมเหล็ก Hauberks และอรีเฮมส์ blunderbusses, breastplates Cromwellian, matchlocks, creeses และดาบและมีดเหน็บของกองทัพคนตาย และไป gallants คล้ายปีศาจ dully แสงพัด มาจากมุมเก๋ง (สว่าง Jack-o'-lanterns หรือฟอสฟอรัส), ซวนเซมาตัว ชาวบ้านผูก nerved โดย tankards ภายในเพื่อการเดินทางที่พิลึก adown ถนน eldrich ที่เต็มไป ด้วยอาวุธ bloodstained การสู้รบตาย อยู่ถนนอะไร inclosed โดยธาตุเหล่านี้ mortuary และ trod โดยประชาชนสเปกตรัมเหล่านี้ในหัวใจจมหายากดี whoop หรือตราลายังคง?
Avenue สี่ไม่ ไม่หลังจากดิ้นแต่สิริ enlivening ของน้อยเรียลโท - ไม่หลังจาก echoing กลองจังหวะของยูเนียนสแควร์ ต้องมีน้ำตาไม่ สตรี และ สุภาพบุรุษ ' มอก.แต่ฆ่าตัวตายของถนน กรี๊ดและล้ม อเวนิวสี่ดำ headlong ลงไปในอุโมงค์ที่สามสิบสี่ และไม่เคยเห็นอีก
ใกล้ฉากเศร้าของการสัญจร ของยุบยืนร้านเจียมเนื้อเจียมตัวของ Quigg มันถึงมีได้ถ้าคุณต้องการดูหน้าแดงอิฐผุ หน้าต่างดูรันทดกับส้ม มะเขือเทศ ชั้นเค้ก พาย หน่อไม้ฝรั่งกระป๋อง - กุ้งของ papier mch และสองมอลตาลูกแมวหลับในกลุ่มของผักกาดหอม - ถ้าคุณต้องการนั่งที่หนึ่งของตารางเล็ก ๆ ตามผ้าได้รับการตรวจสอบใน yellowest กาแฟคราบสกปรกป่าล่วงหน้าญี่ปุ่น - นั่งมี ด้วยตาของคุณร่มและอื่น ๆ ตามที่คุณปล่อยน้ำปลอม foisted เรา โดยสาปขวดปลอม ที่ถือเป็น พระเก่าที่รักของเราและเพื่อน, "ขุนนางในอินเดีย"
ชื่อของ Quigg ผ่านแม่ของเขามา หนึ่งของบรรพบุรุษของเธอได้ Margravine แซกโซนี พ่อของเขากล้า Tammany ในบัญชีเจือจางของทางเลือกของเขา เขาพบว่า เขาอาจไม่เป็น potentate ครองราชย์และ ไม่ได้รับงานในศาลาว่าการเมือง เพื่อให้เขาเปิดร้านอาหาร เขาเป็นคนคิดและอ่าน ธุรกิจให้เขาใช้ชีวิต แต่ เขาให้ความสนใจเพียงเล็กน้อย Bequeathed ด้านหนึ่งของบ้านของเขากับการผจญภัยโรแมนติก และบทกวี อื่น ๆ ให้เขาวิญญาณเหมาะที่ทำให้เขาค้นหาผจญภัย วัน เขา Quigg, restaurateur คืน เขามาร์เกรฟ - เคาะลีฟะฮ์ - เจ้าชายโบฮีเมีย - จะเกี่ยวกับการเมืองในการค้นหาคี่ ลึกลับ การ inexplicable, recondite.
คืนหนึ่งที่ 9 ในชั่วโมงที่ร้านปิด Quigg ได้ออกตามหา มีความสนุกสนานของการต่างประเทศ การทหาร และศิลปะในลักษณะเขา buttoned ตราของเขาสูงขึ้นภายใต้เขาตัดสั้นสีน้ำตาล และสีเทาเครา และเปิดทางตะวันตกของไปทาง conduits ชีวิตขึ้นกลางเมือง ในกระเป๋าของเขา เขาได้เก็บการจัดประเภทของบัตร เขียนขึ้น โดยที่เขาไม่เคยกวนออกมาจากประตู แต่ละบัตรเหล่านั้นถูกดีร้านของเขาเองสำหรับของมูลค่า บางคนเรียกเพียงชามซุป หรือแซนด์วิช และ กาแฟ ผู้อื่นได้รับของพวกเขาคนหนึ่ง สอง สามวัน หรือมากกว่าอาหารเต็ม กี่มีในอาหารปกติเดียว ตัวน้อยได้ มีผล ตั๋วอาหารที่ดีสำหรับสัปดาห์
ของมั่งคั่งและอำนาจ มาร์เกรฟ Quigg ก็ไม่มี แต่เขามีหัวใจของเคาะลีฟะฮ์ - มันอาจจะบาปถ้าศีรษะตกขาดของ Harun อัลนี้ก็มีของ บางทีบางทองชิ้นใน Bagdad เคยอบอุ่นและหวังใน complainants ในหมู่ผับมากกว่าวางน้อยมีแกงเนื้อของ Quigg ประมงและ calenders one-eyed ของแมนฮัตตัน
ต่อความคืบหน้าของเขาค้นหารักสำราญเขา หรือทุกข์ที่เขาอาจช่วย Quigg เริ่มตระหนักถึงของฝูงชนอย่างรวดเร็วรวบรวมที่ whooped สู้ และ eddied ที่มุมของบรอดเวย์และถนน crosstown ที่เขาได้ข้ามสิ่งกีดขวาง Hurrying ไปยังจุดที่เขา beheld หนุ่มของการไปทันที และหวั่นใจกิริยาท่าทางในงานอดิเรกของหล่อเงินเงินจากกระเป๋าของเขากลางถนน มีการเคลื่อนไหวแต่ละของกว้างขวาง ของมือต้องตาม largesse ล้มกับ yells ของฝูงชน จราจรถูกหยุดชั่วคราว ตำรวจในม็อบ stooped มักจะไปพื้นดินเขาเรียกร้องให้ blockaders จะไป
มาร์เกรฟเห็นได้อย่างรวดเร็วว่า นี่คืออาหารความหิวของเขาหลังจากความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการทำงานผิดปกติของหัวใจมนุษย์ เขาทำทางไปด้านข้างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว และเอาแขนของเขา "มากับฉันครั้ง เขากล่าวว่า เสียงต่ำ แต่นั่งที่บริกรเขาได้เรียนรู้กลัว
"Pinched กล่าวชายหนุ่ม มองที่เขา ด้วยสายตา expressionless "Pinched โดยหมอฟันเจ็บปวด พาฉันไป flatty และก๊าซให้ฉัน บางวางไข่ และบางวางไม่ เมื่อคือตัวเมีย
ยังลึกยึด โดยบางขาเข้าความเศร้าโศก tractable แต่เขาอนุญาตให้ Quigg นำไปเขาไป และ ลงถนนมีน้อยจอด
มี นั่งบนบัลลังก์ เขาตามที่มุมของหิ้งดีเคาะลีฟะฮ์ได้สืบเชื้อสาย สวรรค์ มีเมตตาและพิจารณา ไม่รู้ชั่วอะไรมาตามกัน รบกวนจิตใจของเขา และขับรถเขาไปเสียเช่น ill-considered และล่มสารและร้านค้าของเขา
"ฉันทำทำ Monte Cristo ดัดแปลงจาก Pompton, N. J. ไม่ฉัน" ถามคุณหนุ่ม
"คุณถูกทิ้งเหรียญเล็กเป็นถนนสำหรับคนเห่อหลังจาก กล่าวว่า มาร์เกรฟ
"ถูกต้อง ซื้อเบียร์ทั้งหมดที่คุณสามารถกดปุ่ม และจากนั้น คุณโยนอาหารไก่ไป - โอ้ สาปแช่งนั้นขนไก่ และ ไก่คำ เจื้อยแจ้ว ไข่ และทุกสิ่งทุกอย่างเชื่อมต่อกับ"
"หนุ่มเซอร์ กล่าวว่า มาร์เกรฟกรุณา แต่ มีศักดิ์ศรี "แม้ว่าฉันไม่ขอให้ความมั่นใจของคุณ ฉัน เชิญมัน ฉันรู้ว่าโลก และทราบมนุษย์ คนมีการศึกษา แม้ว่า ฉันไม่ตาเขา เป็นนักวิทยาศาสตร์ดวงตาด้วง หรือ เป็นที่ philanthropist gazes ที่วัตถุของโปรดปรานของเขา - ผ่านม่านของทฤษฎีและไม่รู้ มันเป็นความสุขและเพลิดเพลินไปสนใจตัวเองใน misfortunes แปลก และซับซ้อนที่ชีวิตในเมืองดีเยี่ยมเมื่อเพื่อนของฉันคน ของฉัน คุณอาจจะคุ้นเคยกับประวัติศาสตร์ที่สวยงาม และเป็นอมตะไม้บรรทัด การเคาะลีฟะฮ์ Harun อัลนี้ก็มี ทันสมัยฉลาด และ beneficent ของเขาคนของ Bagdad ปลอดภัยสิทธิ์ของการปลดปล่อยมากทุกข์ของเขา ในวิธีของฉันอีก ที่ฉันเดินในรอยเท้าของเขา ฉันแสวงหาความโรแมนติก และผจญภัยในเมืองถนน - ไม่ ในปราสาทเจ๊ง หรือผุพระราชวัง ผม สามากที่สุดของวิเศษเป็นผู้ที่เกิดในหัวใจของคนเมื่อดำเนินการ โดยกองกำลังโกรธ และมีความหลากหลายของประชากรหนาแน่นขึ้น ในพฤติกรรมแปลก ๆ ของ เย็นนี้ฉันฝันเรื่อง lurks อ่านในพระราชบัญญัติของสิ่งที่ลึกกว่า wastefulness wanton ของ spendthrift ผมสังเกตในการสนับสนุนบางร่องรอยของความเศร้าโศกหรือความสิ้นหวังนาน ผมทำซ้ำ - ผมขอเชิญคุณมั่นใจ ฉันไม่ไฟบาง และให้คำแนะนำ จะคุณไม่เชื่อฉัน"
"Gee วิธีคุณพูด" ทางหลุดรอดคนหนุ่มสาว คล้ายปีศาจของชื่นชม supplanting ครู่ความโศกเศร้าหมองคล้ำของดวงตาของเขา "คุณได้รีสเตอร์ที่แม้จะเป็นข้อสรุปของบทก่อนหน้านี้ ทราบว่า เติร์กเก่าคุณพูดของ ผมอ่าน "อาหรับราตรี" เมื่อผมเป็นเด็ก เขาเป็น Devery ตั๋ว และชาร์ลี Schwab สะสมเข้า แต่ พูด คุณอาจคลื่น dishrags หลงและขวดทองแดงทำให้ควันขึ้น coon ยักษ์ทั้งคืนโดยไม่เคยสัมผัสฉัน กรณีของฉันจะไม่ผลตอบแทนที่ชนิดของการรักษา"
"ถ้าสามารถฟังเรื่องราวของคุณ กล่าวว่า มาร์เกรฟ มีรอยยิ้มของเขาสูงส่ง รุนแรง.
"ฉันจะ spiel มันประมาณ 9 คำ กล่าวว่า คนหนุ่มสาว มีล่องลึก "แต่ฉันไม่คิดว่า คุณสามารถช่วยฉันได้ คุณพีชที่คาดเดา ได้ไปสวีคุณบนเสื่อน้ำมันของวิเศษ"
เรื่องราวของที่หนุ่มสาวแมนและเดอะเทียมผู้ของปัญหาลับสมอง
"ฉันทำงานในร้านอานและบังเหียนของ Hildebrant ลงในถนนให้ ฉันได้ทำงานมี 5 ปี ฉันได้รับ $18 สัปดาห์ นั่นคือพอแต่งงานบน ain't มัน ดี ฉันไม่ไปแต่งงาน Hildebrant เก่าเป็นหนึ่งของเหล่านี้ Dutchmen ตลก - คุณทราบชนิด - เคยได้รับจากเรื่องตลกลุมพินี เขาจะมีปริศนาและสิ่งที่เขาหลอกจากพี่ชายของโรเจอร์ดีปู่ ล้าน บิลวัตสันทำงานมี เกินไป ฉันและตั๋วต้องยืนพวกเขา chestnuts ตลอดวัน ทำไมเราทำได้ ดี งาน ain't จะเบิกออกทุก Anheuser บุช - แล้ว มีลอร่า
"อะไร ลูกสาวของเฒ่า มาที่ร้านทุกวัน ทส่วน และรูปภาพของบลอนด์ที่ตั้งอยู่ใน palisades ของแม่น้ำไรน์ และเสน่ห์ขุดหอยเป็นคลื่น ผมสีฟางปู และตา เป็นสีดำเงาเป็น blacking เทียมดีที่สุด - คิดถึงที่!
"ฉัน ดี มันเป็นฉันหรือ Watson ตั๋ว เธอปฏิบัติต่อเราทั้งสองเท่ากับ ส่วนเป็นทั้งหมดเพื่อ psychopathic นาง และฉัน? -ดี คุณเห็นลูกปลา
การแปล กรุณารอสักครู่..
A Bird of Bagdad
by O. Henry
Without a doubt much of the spirit and genius of the Caliph Harun Al Rashid descended to the Margrave August Michael von Paulsen Quigg.
Quigg's restaurant is in Fourth Avenue--that street that the city seems to have forgotten in its growth. Fourth Avenue--born and bred in the Bowery--staggers northward full of good resolutions.
Where it crosses Fourteenth Street it struts for a brief moment proudly in the glare of the museums and cheap theatres. It may yet become a fit mate for its high-born sister boulevard to the west, or its roaring, polyglot, broad-waisted cousin to the east. It passes Union Square; and here the hoofs of the dray horses seem to thunder in unison, recalling the tread of marching hosts--Hooray! But now come the silent and terrible mountains--buildings square as forts, high as the clouds, shutting out the sky, where thousands of slaves bend over desks all day. On the ground floors are only little fruit shops and laundries and book shops, where you see copies of "Littell's Living Age" and G. W. M. Reynold's novels in the windows. And next--poor Fourth Avenue!--the street glides into a mediaeval solitude. On each side are shops devoted to "Antiques."
Let us say it is night. Men in rusty armor stand in the windows and menace the hurrying cars with raised, rusty iron gauntlets. Hauberks and helms, blunderbusses, Cromwellian breastplates, matchlocks, creeses, and the swords and daggers of an army of dead-and-gone gallants gleam dully in the ghostly light. Here and there from a corner saloon (lit with Jack-o'-lanterns or phosphorus), stagger forth shuddering, home-bound citizens, nerved by the tankards within to their fearsome journey adown that eldrich avenue lined with the bloodstained weapons of the fighting dead. What street could live inclosed by these mortuary relics, and trod by these spectral citizens in whose sunken hearts scarce one good whoop or tra-la-la remained?
Not Fourth Avenue. Not after the tinsel but enlivening glories of the Little Rialto--not after the echoing drum-beats of Union Square. There need be no tears, ladies and gentlemen; 'tis but the suicide of a street. With a shriek and a crash Fourth Avenue dives headlong into the tunnel at Thirty-fourth and is never seen again.
Near the sad scene of the thoroughfare's dissolution stood the modest restaurant of Quigg. It stands there yet if you care to view its crumbling red-brick front, its show window heaped with oranges, tomatoes, layer cakes, pies, canned asparagus--its papier-mch lobster and two Maltese kittens asleep on a bunch of lettuce--if you care to sit at one of the little tables upon whose cloth has been traced in the yellowest of coffee stains the trail of the Japanese advance--to sit there with one eye on your umbrella and the other upon the bogus bottle from which you drop the counterfeit sauce foisted upon us by the cursed charlatan who assumes to be our dear old lord and friend, the "Nobleman in India."
Quigg's title came through his mother. One of her ancestors was a Margravine of Saxony. His father was a Tammany brave. On account of the dilution of his heredity he found that he could neither become a reigning potentate nor get a job in the City Hall. So he opened a restaurant. He was a man full of thought and reading. The business gave him a living, though he gave it little attention. One side of his house bequeathed to him a poetic and romantic adventure. The other gave him the restless spirit that made him seek adventure. By day he was Quigg, the restaurateur. By night he was the Margrave--the Caliph--the Prince of Bohemia--going about the city in search of the odd, the mysterious, the inexplicable, the recondite.
One night at 9, at which hour the restaurant closed, Quigg set forth upon his quest. There was a mingling of the foreign, the military and the artistic in his appearance as he buttoned his coat high up under his short-trimmed brown and gray beard and turned westward toward the more central life conduits of the city. In his pocket he had stored an assortment of cards, written upon, without which he never stirred out of doors. Each of those cards was good at his own restaurant for its face value. Some called simply for a bowl of soup or sandwiches and coffee; others entitled their bearer to one, two, three or more days of full meals; a few were for single regular meals; a very few were, in effect, meal tickets good for a week.
Of riches and power Margrave Quigg had none; but he had a Caliph's heart--it may be forgiven him if his head fell short of the measure of Harun Al Rashid's. Perhaps some of the gold pieces in Bagdad had put less warmth and hope into the complainants among the bazaars than had Quigg's beef stew among the fishermen and one-eyed calenders of Manhattan.
Continuing his progress in search of romance to divert him, or of distress that he might aid, Quigg became aware of a fast-gathering crowd that whooped and fought and eddied at a corner of Broadway and the crosstown street that he was traversing. Hurrying to the spot he beheld a young man of an exceedingly melancholy and preoccupied demeanor engaged in the pastime of casting silver money from his pockets in the middle of the street. With each motion of the generous one's hand the crowd huddled upon the falling largesse with yells of joy. Traffic was suspended. A policeman in the centre of the mob stooped often to the ground as he urged the blockaders to move on.
The Margrave saw at a glance that here was food for his hunger after knowledge concerning abnormal working of the human heart. He made his way swiftly to the young man's side and took his arm. "Come with me at once," he said, in the low but commanding voice that his waiters had learned to fear.
"Pinched," remarked the young man, looking up at him with expressionless eyes. "Pinched by a painless dentist. Take me away, flatty, and give me gas. Some lay eggs and some lay none. When is a hen?"
Still deeply seized by some inward grief, but tractable, he allowed Quigg to lead him away and down the street to a little park.
There, seated on a bench, he upon whom a corner of the great Caliph's mantle has descended, spake with kindness and discretion, seeking to know what evil had come upon the other, disturbing his soul and driving him to such ill-considered and ruinous waste of his substance and stores.
"I was doing the Monte Cristo act as adapted by Pompton, N. J., wasn't I?" asked the young man.
"You were throwing small coins into the street for the people to scramble after," said the Margrave.
"That's it. You buy all the beer you can hold, and then you throw chicken feed to-- Oh, curse that word chicken, and hens, feathers, roosters, eggs, and everything connected with it!"
"Young sir," said the Margrave kindly, but with dignity, "though I do not ask your confidence, I invite it. I know the world and I know humanity. Man is my study, though I do not eye him as the scientist eyes a beetle or as the philanthropist gazes at the objects of his bounty--through a veil of theory and ignorance. It is my pleasure and distraction to interest myself in the peculiar and complicated misfortunes that life in a great city visits upon my fellow-men. You may be familiar with the history of that glorious and immortal ruler, the Caliph Harun Al Rashid, whose wise and beneficent excursions among his people in the city of Bagdad secured him the privilege of relieving so much of their distress. In my humble way I walk in his footsteps. I seek for romance and adventure in city streets--not in ruined castles or in crumbling palaces. To me the greatest marvels of magic are those that take place in men's hearts when acted upon by the furious and diverse forces of a crowded population. In your strange behavior this evening I fancy a story lurks. I read in your act something deeper than the wanton wastefulness of a spendthrift. I observe in your countenance the certain traces of consuming grief or despair. I repeat--I invite your confidence. I am not without some power to alleviate and advise. Will you not trust me?"
"Gee, how you talk!" exclaimed the young man, a gleam of admiration supplanting for a moment the dull sadness of his eyes. "You've got the Astor Library skinned to a synopsis of preceding chapters. I mind that old Turk you speak of. I read 'The Arabian Nights' when I was a kid. He was a kind of Bill Devery and Charlie Schwab rolled into one. But, say, you might wave enchanted dishrags and make copper bottles smoke up coon giants all night without ever touching me. My case won't yield to that kind of treatment."
"If I could hear your story," said the Margrave, with his lofty, serious smile.
"I'll spiel it in about nine words," said the young man, with a deep sigh, "but I don't think you can help me any. Unless you're a peach at guessing it's back to the Bosphorus for you on your magic linoleum."
THE STORY OF THE YOUNG MAN AND THE HARNESS MAKER'S RIDDLE
"I work in Hildebrant's saddle and harness shop down in Grant Street. I've worked there five years. I get $18 a week. That's enough to marry on, ain't it? Well, I'm not going to get married. Old Hildebrant is one of these funny Dutchmen--you know the kind--always getting off bum jokes. He's got about a million riddles and things that he faked from Rogers Brothers' great-grandfather. Bill Watson works there, too. Me and Bill have to stand for them chestnuts day after day. Why do we do it? Well, jobs ain't to be picked off every Anheuser bush-- And then there's Laura.
"What? The old man's daughter. Comes in the shop every day. About nineteen, and the picture of the blonde that sits on the palisades of the Rhine and charms the clam-diggers into the surf. Hair the color of straw matting, and eyes as black and shiny as the best harness blacking--think of that!
"Me? well, it's either me or Bill Watson. She treats us both equal. Bill is all to the psychopathic about her; and me?--well, you saw me pla
by O. Henry
Without a doubt much of the spirit and genius of the Caliph Harun Al Rashid descended to the Margrave August Michael von Paulsen Quigg.
Quigg's restaurant is in Fourth Avenue--that street that the city seems to have forgotten in its growth. Fourth Avenue--born and bred in the Bowery--staggers northward full of good resolutions.
Where it crosses Fourteenth Street it struts for a brief moment proudly in the glare of the museums and cheap theatres. It may yet become a fit mate for its high-born sister boulevard to the west, or its roaring, polyglot, broad-waisted cousin to the east. It passes Union Square; and here the hoofs of the dray horses seem to thunder in unison, recalling the tread of marching hosts--Hooray! But now come the silent and terrible mountains--buildings square as forts, high as the clouds, shutting out the sky, where thousands of slaves bend over desks all day. On the ground floors are only little fruit shops and laundries and book shops, where you see copies of "Littell's Living Age" and G. W. M. Reynold's novels in the windows. And next--poor Fourth Avenue!--the street glides into a mediaeval solitude. On each side are shops devoted to "Antiques."
Let us say it is night. Men in rusty armor stand in the windows and menace the hurrying cars with raised, rusty iron gauntlets. Hauberks and helms, blunderbusses, Cromwellian breastplates, matchlocks, creeses, and the swords and daggers of an army of dead-and-gone gallants gleam dully in the ghostly light. Here and there from a corner saloon (lit with Jack-o'-lanterns or phosphorus), stagger forth shuddering, home-bound citizens, nerved by the tankards within to their fearsome journey adown that eldrich avenue lined with the bloodstained weapons of the fighting dead. What street could live inclosed by these mortuary relics, and trod by these spectral citizens in whose sunken hearts scarce one good whoop or tra-la-la remained?
Not Fourth Avenue. Not after the tinsel but enlivening glories of the Little Rialto--not after the echoing drum-beats of Union Square. There need be no tears, ladies and gentlemen; 'tis but the suicide of a street. With a shriek and a crash Fourth Avenue dives headlong into the tunnel at Thirty-fourth and is never seen again.
Near the sad scene of the thoroughfare's dissolution stood the modest restaurant of Quigg. It stands there yet if you care to view its crumbling red-brick front, its show window heaped with oranges, tomatoes, layer cakes, pies, canned asparagus--its papier-mch lobster and two Maltese kittens asleep on a bunch of lettuce--if you care to sit at one of the little tables upon whose cloth has been traced in the yellowest of coffee stains the trail of the Japanese advance--to sit there with one eye on your umbrella and the other upon the bogus bottle from which you drop the counterfeit sauce foisted upon us by the cursed charlatan who assumes to be our dear old lord and friend, the "Nobleman in India."
Quigg's title came through his mother. One of her ancestors was a Margravine of Saxony. His father was a Tammany brave. On account of the dilution of his heredity he found that he could neither become a reigning potentate nor get a job in the City Hall. So he opened a restaurant. He was a man full of thought and reading. The business gave him a living, though he gave it little attention. One side of his house bequeathed to him a poetic and romantic adventure. The other gave him the restless spirit that made him seek adventure. By day he was Quigg, the restaurateur. By night he was the Margrave--the Caliph--the Prince of Bohemia--going about the city in search of the odd, the mysterious, the inexplicable, the recondite.
One night at 9, at which hour the restaurant closed, Quigg set forth upon his quest. There was a mingling of the foreign, the military and the artistic in his appearance as he buttoned his coat high up under his short-trimmed brown and gray beard and turned westward toward the more central life conduits of the city. In his pocket he had stored an assortment of cards, written upon, without which he never stirred out of doors. Each of those cards was good at his own restaurant for its face value. Some called simply for a bowl of soup or sandwiches and coffee; others entitled their bearer to one, two, three or more days of full meals; a few were for single regular meals; a very few were, in effect, meal tickets good for a week.
Of riches and power Margrave Quigg had none; but he had a Caliph's heart--it may be forgiven him if his head fell short of the measure of Harun Al Rashid's. Perhaps some of the gold pieces in Bagdad had put less warmth and hope into the complainants among the bazaars than had Quigg's beef stew among the fishermen and one-eyed calenders of Manhattan.
Continuing his progress in search of romance to divert him, or of distress that he might aid, Quigg became aware of a fast-gathering crowd that whooped and fought and eddied at a corner of Broadway and the crosstown street that he was traversing. Hurrying to the spot he beheld a young man of an exceedingly melancholy and preoccupied demeanor engaged in the pastime of casting silver money from his pockets in the middle of the street. With each motion of the generous one's hand the crowd huddled upon the falling largesse with yells of joy. Traffic was suspended. A policeman in the centre of the mob stooped often to the ground as he urged the blockaders to move on.
The Margrave saw at a glance that here was food for his hunger after knowledge concerning abnormal working of the human heart. He made his way swiftly to the young man's side and took his arm. "Come with me at once," he said, in the low but commanding voice that his waiters had learned to fear.
"Pinched," remarked the young man, looking up at him with expressionless eyes. "Pinched by a painless dentist. Take me away, flatty, and give me gas. Some lay eggs and some lay none. When is a hen?"
Still deeply seized by some inward grief, but tractable, he allowed Quigg to lead him away and down the street to a little park.
There, seated on a bench, he upon whom a corner of the great Caliph's mantle has descended, spake with kindness and discretion, seeking to know what evil had come upon the other, disturbing his soul and driving him to such ill-considered and ruinous waste of his substance and stores.
"I was doing the Monte Cristo act as adapted by Pompton, N. J., wasn't I?" asked the young man.
"You were throwing small coins into the street for the people to scramble after," said the Margrave.
"That's it. You buy all the beer you can hold, and then you throw chicken feed to-- Oh, curse that word chicken, and hens, feathers, roosters, eggs, and everything connected with it!"
"Young sir," said the Margrave kindly, but with dignity, "though I do not ask your confidence, I invite it. I know the world and I know humanity. Man is my study, though I do not eye him as the scientist eyes a beetle or as the philanthropist gazes at the objects of his bounty--through a veil of theory and ignorance. It is my pleasure and distraction to interest myself in the peculiar and complicated misfortunes that life in a great city visits upon my fellow-men. You may be familiar with the history of that glorious and immortal ruler, the Caliph Harun Al Rashid, whose wise and beneficent excursions among his people in the city of Bagdad secured him the privilege of relieving so much of their distress. In my humble way I walk in his footsteps. I seek for romance and adventure in city streets--not in ruined castles or in crumbling palaces. To me the greatest marvels of magic are those that take place in men's hearts when acted upon by the furious and diverse forces of a crowded population. In your strange behavior this evening I fancy a story lurks. I read in your act something deeper than the wanton wastefulness of a spendthrift. I observe in your countenance the certain traces of consuming grief or despair. I repeat--I invite your confidence. I am not without some power to alleviate and advise. Will you not trust me?"
"Gee, how you talk!" exclaimed the young man, a gleam of admiration supplanting for a moment the dull sadness of his eyes. "You've got the Astor Library skinned to a synopsis of preceding chapters. I mind that old Turk you speak of. I read 'The Arabian Nights' when I was a kid. He was a kind of Bill Devery and Charlie Schwab rolled into one. But, say, you might wave enchanted dishrags and make copper bottles smoke up coon giants all night without ever touching me. My case won't yield to that kind of treatment."
"If I could hear your story," said the Margrave, with his lofty, serious smile.
"I'll spiel it in about nine words," said the young man, with a deep sigh, "but I don't think you can help me any. Unless you're a peach at guessing it's back to the Bosphorus for you on your magic linoleum."
THE STORY OF THE YOUNG MAN AND THE HARNESS MAKER'S RIDDLE
"I work in Hildebrant's saddle and harness shop down in Grant Street. I've worked there five years. I get $18 a week. That's enough to marry on, ain't it? Well, I'm not going to get married. Old Hildebrant is one of these funny Dutchmen--you know the kind--always getting off bum jokes. He's got about a million riddles and things that he faked from Rogers Brothers' great-grandfather. Bill Watson works there, too. Me and Bill have to stand for them chestnuts day after day. Why do we do it? Well, jobs ain't to be picked off every Anheuser bush-- And then there's Laura.
"What? The old man's daughter. Comes in the shop every day. About nineteen, and the picture of the blonde that sits on the palisades of the Rhine and charms the clam-diggers into the surf. Hair the color of straw matting, and eyes as black and shiny as the best harness blacking--think of that!
"Me? well, it's either me or Bill Watson. She treats us both equal. Bill is all to the psychopathic about her; and me?--well, you saw me pla
การแปล กรุณารอสักครู่..
นก
O
Bagdad โดยเฮนรี่โดยไม่ต้องสงสัยมากของจิตวิญญาณและความเป็นอัจฉริยะของกาหลิบอัลราชิด Aaron ลงมาดยุคแห่งสิงหาคมไมเคิลฟอน เพาล์เซินควิกควิก .
ร้านอยู่ที่สี่อเวนิว -- ถนนที่เมืองดูเหมือนจะลืมในการเจริญเติบโต 4 ถนน -- เกิดและโตในร่ม -- โรคสมองเหนือเต็ม
ดีก่อสร้างที่มันตัดกับถนนที่สิบสี่มันเสาสําหรับช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างภาคภูมิใจในแสงจ้าของพิพิธภัณฑ์โรงละครและราคาถูก มันอาจจะยังเป็น พอดีเพื่อนของน้องสาวที่ถนนสูงเกิดไปทางตะวันตกหรือคำรามหลายภาษา กว้าง เอว ญาติทางทิศตะวันออก มันผ่านยูเนี่ยนสแควร์ และที่นี่ hoofs ของสาลี่ม้าเหมือนฟ้าร้องพร้อมเพรียง , ระลึกถึงดอกยางทัพอโยธา -- ไชโย !แต่ตอนนี้มาเงียบและน่ากลัวภูเขา -- อาคารสี่เหลี่ยมเป็นปราการสูงเป็นเมฆปิดฟ้าออกไป ซึ่งนับพันของทาสก้มลงโต๊ะทั้งวัน ชั้นล่างมีร้านค้าผลไม้เล็ก ๆน้อย ๆและร้านซักรีดและร้านหนังสือ ที่คุณเห็นชุดของ " ลิตเติลอยู่อายุ " และนวนิยายของ จี ดับบลิว เอ็ม เรโนลด์ ในหน้าต่าง ต่อไป . . . และถนนสายที่สี่ที่น่าสงสาร-- ถนน glides ในความสันโดษสมัยกลาง . ในแต่ละด้านจะมีร้านค้าอุทิศเพื่อ " ของเก่า "
เราว่ามันคืน ชายในชุดเกราะขึ้นสนิมอยู่ใน Windows และการคุกคามที่รีบยกรถยนต์กับสนิมเหล็ก , ถุงมือ . hauberks เฮมส์และ blunderbusses , คร็อมเวล breastplates matchlocks creeses , , , ,และดาบและกริชแห่งกองทัพตายรูปงามแววเร็วในความสว่างเหมือนผี นี่และที่ร้านเหล้า ( ไฟกับโคมฟักทองหรือฟอสฟอรัส ) , โซเซออกมาตัวสั่น บ้านผูกพันประชาชน nerved โดย tankards ภายในของพวกเขาน่ากลัวการเดินทางทางด้านล่างที่ eldrich ถนนเรียงรายด้วยอาวุธที่เปื้อนเลือดของการต่อสู้ตายปิดถนนอะไรอยู่ โดยพระธาตุที่ฝังศพเหล่านี้ และคางคก โดยประชาชนที่ขาดแคลนเหล่านี้ในการจมหัวใจดีโห่ร้องหรือ Tra La La ยังคง ?
ไม่ได้ที่สี่ Avenue หลังจากดิ้นแต่ Enlivening glories ของ Rialto . . . หลังจากที่เสียงจังหวะกลองของยูเนี่ยนสแควร์ ก็ไม่ควรร้องไห้ ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ; ' ) แต่การฆ่าตัวตายของถนนกับเสียงกรีดร้อง และชนที่สี่ Avenue ดิ่งหัวทิ่มลงไปในอุโมงค์ที่สามสิบสี่ และไม่เคยเห็นอีก
ใกล้ฉากเศร้าของการสลายตัวอยู่ทางสัญจรร้านเจียมเนื้อเจียมตัวของควิก . มันยืนอยู่ตรงนั้น แต่ถ้าคุณสนใจที่จะดูบี้อิฐสีแดงด้านหน้า หน้าต่างแสดงการ heaped กับส้ม , มะเขือเทศ , ชั้นเค้ก , พาย ,หน่อไม้ฝรั่งบรรจุกระป๋อง -- ของกระดาษซึ่งกุ้งและลูกแมวสองตัว ภาษาไทย หลับบนพวงของผักกาดหอม -- ถ้าคุณสนใจที่จะนั่งที่หนึ่งของตารางเมื่อมีผ้าเล็ก ๆน้อย ๆที่ได้รับการตรวจสอบใน yellowest คราบกาแฟ เส้นทางของล่วงหน้าญี่ปุ่น -- นั่งอยู่กับตาในร่มและอื่น ๆบนปลอม ขวด จากที่คุณปล่อยซอสปลอมเมื่อเราดึงเจ้าถูกสาปแช่งที่ถือว่าเป็นพระเจ้าเก่าที่รักของเราและเพื่อน" ขุนนางในอินเดีย . "
ควิกชื่อเรื่องมาจากแม่ของเขา หนึ่งของบรรพบุรุษของเธอเป็นมาร์กราฟแห่งแซกโซนี . บิดาของเขาเป็นแทมเมอนี่กล้าหาญ ในบัญชีของการเจือจางการของเขาเขาพบว่า เขาไม่อาจเป็นผู้มีอำนาจ หรือทำงานในศาลากลาง เขาเปิดร้านอาหาร เขาเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความคิดและอ่าน ธุรกิจที่ให้เขาอยู่แม้ว่าเขาจะให้ความสนใจน้อย ด้านหนึ่งของบ้านเขายกมรดกให้กับเขาเป็นกวีและโรแมนติกผจญภัย อื่น ๆทำให้เขากระสับกระส่ายจิตวิญญาณที่ทำให้เขาแสวงหาการผจญภัย โดยวันที่เขาควิก , ร้านอาหาร . กลางคืนเขาคือมาร์เกรฟ - กาหลิบ -- เจ้าชายของโบฮีเมีย - จะเกี่ยวกับการเมืองในการค้นหาของคี่ , ลึกลับ , ลึกลับ , ความลึกลับ .
คืนหนึ่งที่ 9ที่ชั่วโมง ร้านอาหารปิด ควิกไว้เมื่อการแสวงหาของเขา มีการปะปนของต่างประเทศ การทหาร และศิลปะในการปรากฏตัวของเขาขณะที่เขา buttoned เสื้อของเขาขึ้นสูงภายใต้ของเขาตัดสั้นสีน้ำตาลและสีเทาเคราและหันไปทางทิศตะวันตก ต่อท่อกลางมากกว่าชีวิตของเมือง ในกระเป๋าของเขาเขาเก็บไว้การแบ่งประเภทของการ์ด เขียนเมื่อโดยที่เขาไม่ได้ขยับออกมาจากประตู แต่ละใบนั้น คือ ดี ที่ร้านอาหารของเขาเองสำหรับมูลค่าของมัน บางคนเรียก เพียงชามของซุปหรือแซนวิชและกาแฟ คนอื่นมีสิทธิของผู้ถือ หนึ่ง , สอง , สามหรือมากกว่าวันอาหารเต็ม มี 1 มื้อปกติ ; มากน้อยอยู่ในผล , ตั๋วอาหารที่ดีสำหรับสัปดาห์
ของความมั่งคั่งและอำนาจอาร์เคียควิกไม่มี ;แต่เขาได้หัวใจของกาหลิบ -- มันอาจจะได้รับการอภัยถ้าหัวของเขาสั้นลงของมาตรการของ Aaron อัลราชิด . . บางทีบางส่วนของชิ้นทองในแบกแดด ใส่ ไอน้อยลง และหวังว่าในฟ้องใน bazaars กว่ามีควิกเป็นสตูว์เนื้อวัวในหมู่ชาวประมงและหนึ่ง Eyed calenders
ของแมนฮัตตัน ความคืบหน้าอย่างต่อเนื่องของเขาในการค้นหาความโรแมนติกที่จะเบี่ยงเบนความสนใจเขาหรือความทุกข์ที่เขาอาจจะ ช่วย ควิกตระหนักถึงการรวบรวมรวดเร็วและฝูงชนที่ whooped ต่อสู้และ eddied ที่มุมของบรอดเวย์และถนน CROSSTOWN เขา traversing . รีบไปจุด เขาเห็นชายหนุ่มที่เศร้าเหลือเกิน และหมกมุ่นพฤติการณ์ร่วมใน งานอดิเรก หล่อเงิน เงินจากกระเป๋าของเขาในช่วงกลางของถนนแต่ละการเคลื่อนไหวของใจดีคนหนึ่งมือฝูงชนเบียดเสียดกันบนตกบริจาคกับตะโกนด้วยความปีติ การจราจรที่ถูกระงับ ตำรวจในศูนย์ของม็อบเดินบ่อยๆ พื้นดินที่เขาเรียกร้องให้ blockaders ไป
ดยุคแห่งเห็นทันทีว่า ที่นี่คืออาหารสำหรับความหิวของเขาหลังจากที่ความรู้เกี่ยวกับความผิดปกติการทำงานของหัวใจมนุษย์เขาทำให้ทางของเขาอย่างรวดเร็ว ด้านข้างของชายหนุ่ม และเอาแขนของเขา” มากับฉันเดี๋ยวนี้ " เขากล่าวว่าในเสียงต่ำ แต่ผู้บังคับบัญชาที่เสิร์ฟของเขาเรียนรู้ที่จะกลัว
" หยิก ' ' หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาไร้อารมณ์ " หยิกโดยหมอฟันที่ไม่เจ็บปวด เอาตัวฉันไป flatty และให้ก๊าซ มีไข่และวางไข่ ไม่มี เมื่อแม่ไก่ ?
ยังคงดูดยึดโดยบางส่วนจากความเศร้าโศก แต่ควบคุมได้ง่าย เขาอนุญาตให้นำเขาไป และควิกลงถนนสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆ
มี นั่งอยู่บนม้านั่ง เขาขึ้นที่มุมของยอดเขาพระสุเมรุเป็นเสื้อคลุมได้ลงมา ตรัสด้วยความเมตตาและดุลยพินิจ แสวงหา ที่จะรู้ว่าสิ่งที่ชั่วร้ายมาเมื่อ อื่น ๆรบกวนจิตใจของเขาและทำให้เขานั้นป่วยถือว่าเสียย่อยยับ เขาสาร และร้าน
" ฉันทำ Monte Cristo เป็นดัดแปลงจาก Pompton , เอ็นเจใช่มั้ย ? ถามชายหนุ่ม
" นายโยนเหรียญเล็ก ๆ บนถนนที่ผู้คนเบียดเสียด หลังจาก " กล่าวว่าขอให้
" นั่นแหละ คุณซื้อเบียร์ทั้งหมดคุณสามารถค้างไว้ และจากนั้น คุณโยนให้อาหารไก่ . . . โอ้คําสาปแช่งที่ไก่ , ไก่ , ขน , ไก่ , ไข่ , และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับมัน !
" หนุ่มเซอร์ " ดยุคแห่งกรุณา แต่ด้วยศักดิ์ศรี " ถึงฉันไม่ถามความมั่นใจของคุณ ผมชวนมัน ผมรู้ผมรู้โลกและมนุษยชาติ มนุษย์คือการศึกษาของฉันแม้ว่าฉันจะไม่ได้ตา เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ตาด้วง หรือผู้ใจบุญต้องยืนมองวัตถุจากความกรุณาของพระองค์ ผ่านม่านของทฤษฎีและความไม่รู้ มันคือความสุขของฉัน และเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองในที่แปลกและซับซ้อน ความโชคร้ายของชีวิตในเมืองใหญ่ ชมเมื่อคนเพื่อนของฉัน คุณอาจจะคุ้นเคยกับประวัติศาสตร์ที่รุ่งโรจน์และอมตะไม้บรรทัด2551 Aaron อัลราชิด ผู้ฉลาดและ beneficent ทัศนศึกษาในหมู่ประชาชนในเมืองแบกแดด เขามีสิทธิพิเศษของการมากของความทุกข์ทรมานของพวกเขา ในวิธีของผม ผมเดินตามรอยเท้าของเขา ฉันค้นหาความโรแมนติกและการผจญภัยในเมืองถนน -- ไม่ทำลายปราสาท หรือ ละลาย พระราชวังฉัน marvels ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเวทมนตร์ที่ใช้สถานที่ในของผู้ชายหัวใจเมื่อแสดงบนโดยกำลังโมโห และความหลากหลายของประชากรหนาแน่น ในพฤติกรรมแปลกๆของคุณ เย็นนี้ฉันชอบเรื่องราวที่ซุ่มรออยู่ ผมอ่านในการกระทำบางอย่างที่ลึกกว่าความสิ้นเปลืองป่าเถื่อนของฟุ่มเฟือย . ผมสังเกตสีหน้าของคุณร่องรอยบางอย่างของการบริโภคความเศร้าหรือหมดหวังย้ำ . . . ผมชวนความมั่นใจของคุณ ผมไม่มีพลังที่จะช่วยบรรเทาและแนะนำ คุณจะเชื่อใจฉัน ? "
" ว้าว วิธีที่คุณพูด ! อุทาน ชายหนุ่มมีแววชื่นชมภารตสักครู่ ความเศร้าหมองของดวงตาของเขา” คุณมีไลบรารีแอสเตอร์ถลกหนังกับเรื่องย่อของบทก่อนหน้านี้ . ผมทราบว่าเก่าเติร์กพูด . ผมอ่าน ' อาหรับราตรี ' เมื่อฉันเป็นเด็กเขาเป็นชนิดของบิล devery และชาร์ลี ชวาบรีดเข้า แต่ ว่า คุณอาจจะหลงเสน่ห์และคลื่น dishrags ทำขวดทองแดงควันขึ้นคูนยักษ์ตลอดทั้งคืน โดยไม่เคยสัมผัสฉัน กรณีของผมจะไม่ยอมที่ชนิดของการรักษา . "
" ถ้าฉันได้ยินเรื่องราวของคุณ " กล่าวว่า ขอให้มีรอยยิ้มจริงจังของเขาสูงส่ง
" ผมจะกล่อมมันในเก้าคำ กล่าวว่า ชายหนุ่มถอนหายใจลึก" แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะช่วยฉัน ถ้าคุณท้อที่คาดเดามันกลับไป Bosphorus สำหรับคุณบนเสื่อน้ำมันเวทมนตร์ "
เรื่องราวของชายหนุ่มและเครื่องชงปริศนา
" ผมทำงานใน hildebrant ของอานและบังเหียนร้านลงใน Grant Street ผมทำงานที่นี่มา 5 ปี ฉันได้รับ $ 18 สัปดาห์ นั่นพอที่จะแต่งงาน ไม่ใช่เหรอ ดี ฉันจะไม่แต่งงานเก่า hildebrant เป็นหนึ่งในตลกดัตช์ -- คุณทราบชนิด -- เสมอได้รับการปิดก้น มุข เขามีประมาณล้านปริศนาและเรื่องที่เขาปลอมจากโรเจอร์สของพี่ชายคุณทวด บิลวัตสันทำงานที่นั่นด้วย ฉันกับบิลต้องยืนสำหรับพวกเขา เกาลัด วันแล้ววันเล่า ทำไมเราทำมันได้หรือไม่ คือ งานที่ไม่รับ ปิดทุกไนเซอร์ บุช . . . และจากนั้น ลอร่า . . .
" อะไร ?ลูกสาวของชายชรา มาที่ร้านทุกวัน เกี่ยวกับสิบเก้า และรูปภาพของคนผมทองที่ตั้งอยู่บนผาแห่งลุ่มแม่น้ำไรน์ และเสน่ห์ของหอยที่ขุดลงไปในคลื่น เส้นผมสีฟางเสื่อ ตาเป็นสีดำและเงาเป็นดีที่สุดเทียมชนิด -- คิด
" ฉัน ก็ฉัน หรือบิลวัตสัน เธอปฏิบัติต่อเราทั้งคู่เท่ากันบิลกับคนโรคจิต เกี่ยวกับเธอ และฉัน เอ่อ คุณเห็นฉัน ปลา
O
Bagdad โดยเฮนรี่โดยไม่ต้องสงสัยมากของจิตวิญญาณและความเป็นอัจฉริยะของกาหลิบอัลราชิด Aaron ลงมาดยุคแห่งสิงหาคมไมเคิลฟอน เพาล์เซินควิกควิก .
ร้านอยู่ที่สี่อเวนิว -- ถนนที่เมืองดูเหมือนจะลืมในการเจริญเติบโต 4 ถนน -- เกิดและโตในร่ม -- โรคสมองเหนือเต็ม
ดีก่อสร้างที่มันตัดกับถนนที่สิบสี่มันเสาสําหรับช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างภาคภูมิใจในแสงจ้าของพิพิธภัณฑ์โรงละครและราคาถูก มันอาจจะยังเป็น พอดีเพื่อนของน้องสาวที่ถนนสูงเกิดไปทางตะวันตกหรือคำรามหลายภาษา กว้าง เอว ญาติทางทิศตะวันออก มันผ่านยูเนี่ยนสแควร์ และที่นี่ hoofs ของสาลี่ม้าเหมือนฟ้าร้องพร้อมเพรียง , ระลึกถึงดอกยางทัพอโยธา -- ไชโย !แต่ตอนนี้มาเงียบและน่ากลัวภูเขา -- อาคารสี่เหลี่ยมเป็นปราการสูงเป็นเมฆปิดฟ้าออกไป ซึ่งนับพันของทาสก้มลงโต๊ะทั้งวัน ชั้นล่างมีร้านค้าผลไม้เล็ก ๆน้อย ๆและร้านซักรีดและร้านหนังสือ ที่คุณเห็นชุดของ " ลิตเติลอยู่อายุ " และนวนิยายของ จี ดับบลิว เอ็ม เรโนลด์ ในหน้าต่าง ต่อไป . . . และถนนสายที่สี่ที่น่าสงสาร-- ถนน glides ในความสันโดษสมัยกลาง . ในแต่ละด้านจะมีร้านค้าอุทิศเพื่อ " ของเก่า "
เราว่ามันคืน ชายในชุดเกราะขึ้นสนิมอยู่ใน Windows และการคุกคามที่รีบยกรถยนต์กับสนิมเหล็ก , ถุงมือ . hauberks เฮมส์และ blunderbusses , คร็อมเวล breastplates matchlocks creeses , , , ,และดาบและกริชแห่งกองทัพตายรูปงามแววเร็วในความสว่างเหมือนผี นี่และที่ร้านเหล้า ( ไฟกับโคมฟักทองหรือฟอสฟอรัส ) , โซเซออกมาตัวสั่น บ้านผูกพันประชาชน nerved โดย tankards ภายในของพวกเขาน่ากลัวการเดินทางทางด้านล่างที่ eldrich ถนนเรียงรายด้วยอาวุธที่เปื้อนเลือดของการต่อสู้ตายปิดถนนอะไรอยู่ โดยพระธาตุที่ฝังศพเหล่านี้ และคางคก โดยประชาชนที่ขาดแคลนเหล่านี้ในการจมหัวใจดีโห่ร้องหรือ Tra La La ยังคง ?
ไม่ได้ที่สี่ Avenue หลังจากดิ้นแต่ Enlivening glories ของ Rialto . . . หลังจากที่เสียงจังหวะกลองของยูเนี่ยนสแควร์ ก็ไม่ควรร้องไห้ ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ; ' ) แต่การฆ่าตัวตายของถนนกับเสียงกรีดร้อง และชนที่สี่ Avenue ดิ่งหัวทิ่มลงไปในอุโมงค์ที่สามสิบสี่ และไม่เคยเห็นอีก
ใกล้ฉากเศร้าของการสลายตัวอยู่ทางสัญจรร้านเจียมเนื้อเจียมตัวของควิก . มันยืนอยู่ตรงนั้น แต่ถ้าคุณสนใจที่จะดูบี้อิฐสีแดงด้านหน้า หน้าต่างแสดงการ heaped กับส้ม , มะเขือเทศ , ชั้นเค้ก , พาย ,หน่อไม้ฝรั่งบรรจุกระป๋อง -- ของกระดาษซึ่งกุ้งและลูกแมวสองตัว ภาษาไทย หลับบนพวงของผักกาดหอม -- ถ้าคุณสนใจที่จะนั่งที่หนึ่งของตารางเมื่อมีผ้าเล็ก ๆน้อย ๆที่ได้รับการตรวจสอบใน yellowest คราบกาแฟ เส้นทางของล่วงหน้าญี่ปุ่น -- นั่งอยู่กับตาในร่มและอื่น ๆบนปลอม ขวด จากที่คุณปล่อยซอสปลอมเมื่อเราดึงเจ้าถูกสาปแช่งที่ถือว่าเป็นพระเจ้าเก่าที่รักของเราและเพื่อน" ขุนนางในอินเดีย . "
ควิกชื่อเรื่องมาจากแม่ของเขา หนึ่งของบรรพบุรุษของเธอเป็นมาร์กราฟแห่งแซกโซนี . บิดาของเขาเป็นแทมเมอนี่กล้าหาญ ในบัญชีของการเจือจางการของเขาเขาพบว่า เขาไม่อาจเป็นผู้มีอำนาจ หรือทำงานในศาลากลาง เขาเปิดร้านอาหาร เขาเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความคิดและอ่าน ธุรกิจที่ให้เขาอยู่แม้ว่าเขาจะให้ความสนใจน้อย ด้านหนึ่งของบ้านเขายกมรดกให้กับเขาเป็นกวีและโรแมนติกผจญภัย อื่น ๆทำให้เขากระสับกระส่ายจิตวิญญาณที่ทำให้เขาแสวงหาการผจญภัย โดยวันที่เขาควิก , ร้านอาหาร . กลางคืนเขาคือมาร์เกรฟ - กาหลิบ -- เจ้าชายของโบฮีเมีย - จะเกี่ยวกับการเมืองในการค้นหาของคี่ , ลึกลับ , ลึกลับ , ความลึกลับ .
คืนหนึ่งที่ 9ที่ชั่วโมง ร้านอาหารปิด ควิกไว้เมื่อการแสวงหาของเขา มีการปะปนของต่างประเทศ การทหาร และศิลปะในการปรากฏตัวของเขาขณะที่เขา buttoned เสื้อของเขาขึ้นสูงภายใต้ของเขาตัดสั้นสีน้ำตาลและสีเทาเคราและหันไปทางทิศตะวันตก ต่อท่อกลางมากกว่าชีวิตของเมือง ในกระเป๋าของเขาเขาเก็บไว้การแบ่งประเภทของการ์ด เขียนเมื่อโดยที่เขาไม่ได้ขยับออกมาจากประตู แต่ละใบนั้น คือ ดี ที่ร้านอาหารของเขาเองสำหรับมูลค่าของมัน บางคนเรียก เพียงชามของซุปหรือแซนวิชและกาแฟ คนอื่นมีสิทธิของผู้ถือ หนึ่ง , สอง , สามหรือมากกว่าวันอาหารเต็ม มี 1 มื้อปกติ ; มากน้อยอยู่ในผล , ตั๋วอาหารที่ดีสำหรับสัปดาห์
ของความมั่งคั่งและอำนาจอาร์เคียควิกไม่มี ;แต่เขาได้หัวใจของกาหลิบ -- มันอาจจะได้รับการอภัยถ้าหัวของเขาสั้นลงของมาตรการของ Aaron อัลราชิด . . บางทีบางส่วนของชิ้นทองในแบกแดด ใส่ ไอน้อยลง และหวังว่าในฟ้องใน bazaars กว่ามีควิกเป็นสตูว์เนื้อวัวในหมู่ชาวประมงและหนึ่ง Eyed calenders
ของแมนฮัตตัน ความคืบหน้าอย่างต่อเนื่องของเขาในการค้นหาความโรแมนติกที่จะเบี่ยงเบนความสนใจเขาหรือความทุกข์ที่เขาอาจจะ ช่วย ควิกตระหนักถึงการรวบรวมรวดเร็วและฝูงชนที่ whooped ต่อสู้และ eddied ที่มุมของบรอดเวย์และถนน CROSSTOWN เขา traversing . รีบไปจุด เขาเห็นชายหนุ่มที่เศร้าเหลือเกิน และหมกมุ่นพฤติการณ์ร่วมใน งานอดิเรก หล่อเงิน เงินจากกระเป๋าของเขาในช่วงกลางของถนนแต่ละการเคลื่อนไหวของใจดีคนหนึ่งมือฝูงชนเบียดเสียดกันบนตกบริจาคกับตะโกนด้วยความปีติ การจราจรที่ถูกระงับ ตำรวจในศูนย์ของม็อบเดินบ่อยๆ พื้นดินที่เขาเรียกร้องให้ blockaders ไป
ดยุคแห่งเห็นทันทีว่า ที่นี่คืออาหารสำหรับความหิวของเขาหลังจากที่ความรู้เกี่ยวกับความผิดปกติการทำงานของหัวใจมนุษย์เขาทำให้ทางของเขาอย่างรวดเร็ว ด้านข้างของชายหนุ่ม และเอาแขนของเขา” มากับฉันเดี๋ยวนี้ " เขากล่าวว่าในเสียงต่ำ แต่ผู้บังคับบัญชาที่เสิร์ฟของเขาเรียนรู้ที่จะกลัว
" หยิก ' ' หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาไร้อารมณ์ " หยิกโดยหมอฟันที่ไม่เจ็บปวด เอาตัวฉันไป flatty และให้ก๊าซ มีไข่และวางไข่ ไม่มี เมื่อแม่ไก่ ?
ยังคงดูดยึดโดยบางส่วนจากความเศร้าโศก แต่ควบคุมได้ง่าย เขาอนุญาตให้นำเขาไป และควิกลงถนนสวนสาธารณะเล็ก ๆน้อย ๆ
มี นั่งอยู่บนม้านั่ง เขาขึ้นที่มุมของยอดเขาพระสุเมรุเป็นเสื้อคลุมได้ลงมา ตรัสด้วยความเมตตาและดุลยพินิจ แสวงหา ที่จะรู้ว่าสิ่งที่ชั่วร้ายมาเมื่อ อื่น ๆรบกวนจิตใจของเขาและทำให้เขานั้นป่วยถือว่าเสียย่อยยับ เขาสาร และร้าน
" ฉันทำ Monte Cristo เป็นดัดแปลงจาก Pompton , เอ็นเจใช่มั้ย ? ถามชายหนุ่ม
" นายโยนเหรียญเล็ก ๆ บนถนนที่ผู้คนเบียดเสียด หลังจาก " กล่าวว่าขอให้
" นั่นแหละ คุณซื้อเบียร์ทั้งหมดคุณสามารถค้างไว้ และจากนั้น คุณโยนให้อาหารไก่ . . . โอ้คําสาปแช่งที่ไก่ , ไก่ , ขน , ไก่ , ไข่ , และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับมัน !
" หนุ่มเซอร์ " ดยุคแห่งกรุณา แต่ด้วยศักดิ์ศรี " ถึงฉันไม่ถามความมั่นใจของคุณ ผมชวนมัน ผมรู้ผมรู้โลกและมนุษยชาติ มนุษย์คือการศึกษาของฉันแม้ว่าฉันจะไม่ได้ตา เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ตาด้วง หรือผู้ใจบุญต้องยืนมองวัตถุจากความกรุณาของพระองค์ ผ่านม่านของทฤษฎีและความไม่รู้ มันคือความสุขของฉัน และเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองในที่แปลกและซับซ้อน ความโชคร้ายของชีวิตในเมืองใหญ่ ชมเมื่อคนเพื่อนของฉัน คุณอาจจะคุ้นเคยกับประวัติศาสตร์ที่รุ่งโรจน์และอมตะไม้บรรทัด2551 Aaron อัลราชิด ผู้ฉลาดและ beneficent ทัศนศึกษาในหมู่ประชาชนในเมืองแบกแดด เขามีสิทธิพิเศษของการมากของความทุกข์ทรมานของพวกเขา ในวิธีของผม ผมเดินตามรอยเท้าของเขา ฉันค้นหาความโรแมนติกและการผจญภัยในเมืองถนน -- ไม่ทำลายปราสาท หรือ ละลาย พระราชวังฉัน marvels ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเวทมนตร์ที่ใช้สถานที่ในของผู้ชายหัวใจเมื่อแสดงบนโดยกำลังโมโห และความหลากหลายของประชากรหนาแน่น ในพฤติกรรมแปลกๆของคุณ เย็นนี้ฉันชอบเรื่องราวที่ซุ่มรออยู่ ผมอ่านในการกระทำบางอย่างที่ลึกกว่าความสิ้นเปลืองป่าเถื่อนของฟุ่มเฟือย . ผมสังเกตสีหน้าของคุณร่องรอยบางอย่างของการบริโภคความเศร้าหรือหมดหวังย้ำ . . . ผมชวนความมั่นใจของคุณ ผมไม่มีพลังที่จะช่วยบรรเทาและแนะนำ คุณจะเชื่อใจฉัน ? "
" ว้าว วิธีที่คุณพูด ! อุทาน ชายหนุ่มมีแววชื่นชมภารตสักครู่ ความเศร้าหมองของดวงตาของเขา” คุณมีไลบรารีแอสเตอร์ถลกหนังกับเรื่องย่อของบทก่อนหน้านี้ . ผมทราบว่าเก่าเติร์กพูด . ผมอ่าน ' อาหรับราตรี ' เมื่อฉันเป็นเด็กเขาเป็นชนิดของบิล devery และชาร์ลี ชวาบรีดเข้า แต่ ว่า คุณอาจจะหลงเสน่ห์และคลื่น dishrags ทำขวดทองแดงควันขึ้นคูนยักษ์ตลอดทั้งคืน โดยไม่เคยสัมผัสฉัน กรณีของผมจะไม่ยอมที่ชนิดของการรักษา . "
" ถ้าฉันได้ยินเรื่องราวของคุณ " กล่าวว่า ขอให้มีรอยยิ้มจริงจังของเขาสูงส่ง
" ผมจะกล่อมมันในเก้าคำ กล่าวว่า ชายหนุ่มถอนหายใจลึก" แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะช่วยฉัน ถ้าคุณท้อที่คาดเดามันกลับไป Bosphorus สำหรับคุณบนเสื่อน้ำมันเวทมนตร์ "
เรื่องราวของชายหนุ่มและเครื่องชงปริศนา
" ผมทำงานใน hildebrant ของอานและบังเหียนร้านลงใน Grant Street ผมทำงานที่นี่มา 5 ปี ฉันได้รับ $ 18 สัปดาห์ นั่นพอที่จะแต่งงาน ไม่ใช่เหรอ ดี ฉันจะไม่แต่งงานเก่า hildebrant เป็นหนึ่งในตลกดัตช์ -- คุณทราบชนิด -- เสมอได้รับการปิดก้น มุข เขามีประมาณล้านปริศนาและเรื่องที่เขาปลอมจากโรเจอร์สของพี่ชายคุณทวด บิลวัตสันทำงานที่นั่นด้วย ฉันกับบิลต้องยืนสำหรับพวกเขา เกาลัด วันแล้ววันเล่า ทำไมเราทำมันได้หรือไม่ คือ งานที่ไม่รับ ปิดทุกไนเซอร์ บุช . . . และจากนั้น ลอร่า . . .
" อะไร ?ลูกสาวของชายชรา มาที่ร้านทุกวัน เกี่ยวกับสิบเก้า และรูปภาพของคนผมทองที่ตั้งอยู่บนผาแห่งลุ่มแม่น้ำไรน์ และเสน่ห์ของหอยที่ขุดลงไปในคลื่น เส้นผมสีฟางเสื่อ ตาเป็นสีดำและเงาเป็นดีที่สุดเทียมชนิด -- คิด
" ฉัน ก็ฉัน หรือบิลวัตสัน เธอปฏิบัติต่อเราทั้งคู่เท่ากันบิลกับคนโรคจิต เกี่ยวกับเธอ และฉัน เอ่อ คุณเห็นฉัน ปลา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ...is is that so...
- 350 กิโลเมตร
- สำรอง
- production
- วันนี้ทานข้าวกับพ่อแม่
- ปลอดภัย
- คุณไม่ต้องการให้ผมเป็นห่วง
- วันครบรอบ 6 เดือน
- shoe these films
- ฉันเป็นเจ้าของธุรกิจขายส่งเครื่องดื่ม โด
- for the last time before coming back??
- ปูส่งคิง
- baring
- Survey of Gallup found in teenagers aged
- คิดถึงน่ะ
- ไม่สามารถตอบสนองความต้องการในการส่งสติ๊ก
- Appreciated you will check consignee’s i
- ไม่รู้
- Bay
- i want to fall in love with a celebrity
- ตัวละคร
- อินโดนีเซียวัฒนธรรม การทักทาย สกุลเงินแล
- จะทำเกรดให้ดีกว่านี้
- i want to fall in love with a celebrity
